Novi pogledi u srpskoj istoriografiji
Hrvati nisu istorijski narod
Piše: dr Gojko Malović
Izašla je knjiga dr Nikole Žutića “Srbi svi i svuda” – “Hrvatske zemlje” bez Hrvata u izdanju Srpske radikalne stranke, koju u sadašnjem vremenu treba – ili (pokušati) ignorisati, odnosno prećutati (kao da ne postoji) ili joj ljubitelji istine i pravde mogu hrabro, ozbiljno i pažljivo prići, pročitati, proučiti, prihvatiti, zamisliti se, pamtiti je i vraćati joj se!
Autor ovoga dela je, već, afirmisani istoričar, istoriograf i vrsni poznavalac uloge Rimokatoličke crkve na južnoslovenskom prostoru jugoistočne Evrope, osobito u zapadnom Balkanu, o čemu je napisao objavljenih nekoliko knjiga i više desetina članaka i studija. U neku ruku, ovo delo je esencijalni plod njegovih dugogodišnjih pažljivih i mukotrpnih istraživanja, u kome iznosi znanja, kojima, na proverivim i pouzdanim podacima, činjenično iznosi nove poglede na skorašnju 150-godišnju istoriju Hrvatske i zlehude sudbine pravoslavnih Srba u njoj. Dokazi u ovoj knjizi dovode – i već su doveli – u pitanje poglede hrvatskih istoriografa i njihovih nekritičkih sledbenika i iziskuju preispitivanje većine uvreženih shvatanja o hrvatskoj istoriji.
Nema dokaza postojanja “stare Hrvatske”
Žutić je lucidno izneo i ubedljivo dokazao, da se ispoljila strateška potreba vođstva Rimokatoličke crkve i Austrijske carske uprave za postojanjem neke virtuelne rimokatoličke nacije na južnoslovenskom prostoru zapadnog Balkana, skoro apsolutno i u ogromnoj većini naseljenog pravoslavnim Srbima. Usled takve potrebe, pojavila su se istoriografska dela, u kojima se, bez dokaza, veličala “stara Hrvatska” i postepeno “stvarali” tzv. Hrvati kao rimokatolička nacija, iako o njima nema originalnih dokumenata ni podataka o njihovom postojanju u istoriji. O Hrvatima nema originalnih podataka ni u jednom arhivu čije postojanje je starije i od tzv. “stare Hrvatske iz perioda hrvatske narodne dinastije”, odnosno iz vremena pre, navodnog, njenog potčinjavanja od strane Mađara – ni u arhivu Vatikana, ni Venecije, ni Milana, ni Firence, ni Graca, ni Beča, ni Carigrada – ni igde ni nigde, već u tzv. “prepisima sa starijih nesačuvanih originala”, čime je nastala samo “historijska Hrvatska u prepisu”, tj. u istoriji nije postojala, ali u virtuelnim zamislima hrvatske istoriografije je “postojala”. Malo ko postavlja pitanje, kako to da za većinu nekadašnjih država ima originalnih i ubedljivih podataka, samo o državi “srednjovjekovnoj Hrvatskoj” – gle čuda – nema nijedan!
Rimokatolički Hrvati su nastali iz potreba da postoje onde gde ne postoje, a strateški interesi iziskuju da tu treba da budu. To je davno, već preko 500 godina uvidela Rimska kurija, i pažljivo ih stvarala, tek kada se uverila da ne može, ni postepeno ni brzo ni sigurno, prozelitski prevesti pravoslavne Srbe u rimokatolike, odobravajući njihovu fizičku eliminaciju, tj. etničko čišćenje – genocidom, proterivanjem sa srpskih etničkih prostora (koji se danas nalazi u Republici Hrvatskoj). Konvertitstvo, najčešće pod prinudom i ucenom, dovelo je do preveravanja mnogih pravoslavnih Srba u Srbe rimokatolike, a zatim njihovo prevođenje u Hrvate, koji su samo rimokatolici. Takođe, Austrijskom carskom dvoru i carskoj upravi bili su potrebni da postoje i da se stvore rimokatolički Hrvati na prostoru Balkana.
Virtuelni “historijski narod”
Opšte rečeno i pojednostavljeno iskazano, Hrvati su kao narod, pa i kao “historijski narod”, nastali virtuelno, tj. u istoriji ih nije bilo, a u hrvatskoj istoriografiji se stalno uvećavaju i umnožavaju. Autor je razotkrio se da se, sinhronizovano provodila projektovana hrvatska istoriografska laž, da se nametne kao istina. On je pristalica i zatočnik istine i, neodstupno i istrajno, ne pristaje da se povinuje postojećim i “opšteprihvaćenim” lažima u hrvatskoj istoriografiji, koja se već duže od dva veka upregla u napor, da dokaže većinsku sveprisutnost Hrvata na celom zapadnom Balkanu, a da pošto-poto umanjuje i umanji istorijsko postojanje pravoslavnih, a zatim i rimokatoličkih i muslimanskih Srba, jer ne pristaje da laž smatra za istinu, jer “najgore je kada laž dobije snagu istine” (Žan Bodrijer).
Veoma su zanimljivi Žutićevi opisi (portreti) ideologa i lidera velikohrvatstva iz 19. i 20. veka, koji su, mahom, političari – crkvena i laička lica. Uopšte, među Hrvatima je veoma dugo vremena svestrano izgrađivana i odnegovana netrpeljivost i mržnja prema pravoslavnim Srbima u srpskim krajevima zapadnog Balkana. Kao rezultat toga – “velikohrvatske žetve srpske narodne njive”, osim stvorene Velike Hrvatske u liku Republike Hrvatske, među Hrvatima i u hrvatskoj istoriografiji postoji, što je Žutić istakao u ovoj svojoj knjizi, kontinuirano neizmerno licemerstvo, neosetljivost i uživanje u tuđoj (srpskoj) nesreći.
Sinhronizovano, raznovrsno i snažno radilo se u srpskim etničkim prostorima zapadnog Balkana na sveprožimajućem pohrvaćenju Srba, naročito od polovine 19. veka i nezaustavljivo kroz ceo 20. vek, što je Žutić u ovoj knjizi činjenično nepobitno dokazao. Ni nesrećni i neuspeli pokušaj sa stvaranjem i održanjem jugoslovenskog nacionalnog imena i jugoslovenske višekonfesionalne i višenacionalne zajednice u Jugoslaviji nije zadržao tendenciju hrvatskog širenja a, nasuprot tome, svesrpskog etničkog i prostornog sažimanja i uništenja na srpskim etničkim prostorima zapadnog Balkana.
Lažu i šire laži
Žutić u knjizi odgovorno tvrdi, da je ta hrvatska virtuelna istorija stvarana veoma pažljivo i studiozno, u osmišljenom strateškom poduhvatu (po principu kirgijske izreke: “Ako si već rešio da lažeš, nemoj lagati glupo”), pri čemu su hrvatski istoričari, jedan od drugog i jedni od drugih, preuzimali i nastavljali “dostignuća historijskih spoznaja” (postupajući po pravilu: “Jedan gad laže, drugi šire laži” jer, “oni koji lažu moraju da imaju dobro pamćenje”, da se lako ne uhvate u kontradiktornosti). Nastojalo se dokazati, čemu je hrvatska historiografija dala i daje “svoj pun doprinos” da Srba, ne samo u apsolutnom procentu i ogromnom broju nije bilo, već da ih je bilo maltene manje nego drugih nacionalnih manjina u većini krajeva “diljem Republike Hrvatske”.
Žutić je izneo obilje dokaza i iscrpnih dokumentovanih podataka, koji ističu srpsku apsolutnu sveprisutnost na prostorima, koje hrvatska istoriografija, bestidno, bezobzirno i osiono svojata kao “hrvatske povjesne” i “hrvatske nacionalne zemlje”. Naročito se skreće pažnja na autorov doprinos, u prikazivanju i dokazivanju većine Srba i njihove većinske etničke procentualne zastupljenosti na prostorima, koje svojata hrvatska istoriografija kao “hrvatske povijesne zemlje” i to pomoću neoborivih činjeničnih dokaza, koje hrvatska istoriografija tendenciozno prećutkuje – statističkih iskaza i pokazatelja iz popisa stanovništva u Austriji, odnosno Austro-Ugarskoj i to iz: 1850, 1860, 1870, 1880, 1890, 1900. i poslednjeg popisa iz 1910. Iz njih se neoborivo i neporecivo uviđa da je postojala srpska etnička većinska procentualna zastupljenost u stanovništvu pokrajina u sastavu današnje Republike Hrvatske: Slavoniji, Maloj Vlaškoj (Maloj Srbiji), Baniji, Kordunu, Lici, Gorskim Kotarima, Ravnim Kotarima, Dalmaciji, Dubrovniku, Boki Kotorskoj i, čak, u Istri! (“Činjenice su tvrdoglava stvar, hteli ne hteli o njima moramo voditi računa” – engleska izreka). Autor je veoma dokumentovano sagledao istorijske nasilne procese na štetu Srba u krajevima zapadnog Balkana u kojima se sada većinski nalaze rimokatolički Hrvati.
Ono što je autor u knjizi jasno, dokumentovano i ubedljivo dokazao i istakao to je, da su Hrvati u srpskim etničkim prostorima zapadnog Balkana, koji se danas većinom nalaze u sastavu Republike Hrvatske, u ogromnom broju i skoro apsolutno, nastajali konvertiranjem lokalnih Srba, prvo verski – iz pravoslavlja u unijatstvo (a zatim u rimokatoličanstvo) ili direktno u rimokatoličanstvo, a potom i nacionalno – iz rimokatoličkih Srba u Hrvate!
Ova Žutićeva knjiga postavlja nov pogled na celokupnu dosadašnju istoriografiju o “hrvatskoj historiji”. Autor je, dokumentovano i činjenično, dokazao da su pravoslavni Srbi u apsolutnoj većini nastanjivali većinu zemalja, prisvojenih i uključenih u današnju Republiku Hrvatsku, tj. sve krajeve u kojima postoji štokavski izgovor (kojim – i samo njim – govore svi Srbi), izuzev stvarnog područja Hrvatske od tri hrvatske županije (Zagrebačke, Križevačke i Varaždinske), u kom postoji i u kome se govori kajkavski izgovor – jedini hrvatski jezik, a koji Hrvati (jedino još taj jezik u Evropi!?!), tendencionalno, još nisu kodifikovali u – hrvataski književni jezik!
