Nije bas svaki, pogledaj "The Opening of Misty Beethoven" (1976), pornic koji je onovremeno na pragu materijalisticki orijentisanih osamdesetih pridonio socijalizaciji covjeka i humanizaciji ljudskih odnosa, tj. povezivanju ljudi bez obzira na porijeklo. Radi se prvenstveno o biopsihickom uticaju koji se manifestuje stimulacijom nesvjesnih impulzija, tako da gledalac ima prilike da se visestruko identifikuje sa glavnom likovima, zavisno od spola, sto doprinosi identifikaciji i realizaciji u stvarnom zivotu, zato sto je priroda filma kao medijuma koji fercera putem emocija, tacnije, sugestivno djelovanje na tog istog gledaoca jeste pojacano.
Njegova uloga je doista pasivna dok sjedi, masira medjunozje ili sporim, senzualnim nacinom gricka kokice (nije odlika bona fide filmofila jer skrnavi paznju) ali radnju na platnu dozivljava kao vlastitu, sto na psiholoskom nivou stvara iluziju da je stvarni ucesnik zbog vizuelnih i akustickih cinilaca (nema potrebe da se objasnjavaju dodatni vizuelni aspekti umjetnickog porno-filma), sto opet dodatno izaziva emotivnu prenapregnutost i kolosalnu koncentraciju, mada, istovremeno neutralise, pa i otupljuje trenutacan proces misljenja odosno rasudjivanje o cinjenicama koje se prezentiraju. Suptilan nacin izazivanja hiperemotivnosti traje vec, evo, decenijama, i, na neki nacin usmjerava covjeka, podrazavanjem akcija ili ponasanja koje se prezentiraju u cjelini. Ova akcija ne nosi destruktivnost ili neku negativnu nuspojavu nego strogo umjeticki orijentisanu erotsku komponentu samog procesa identifikacije i socijalne kohezije, minus njene egzogene i endogene uzroke.
vole ga samo ljudi koji su naučili da gledaju filmove na televiziji ili u bioskopu...
Ovo se šališ?
