Svako malo neko na foumu se, u pozitivnom ili negativnom kontekstu, dotakne Noama Čomskog, američkog lingviste i političkog analitičara.
The Times Literary Supplement je nedavno, kroz prikaz dvije knjige o njemu, pokrenuo raspravu o kontradikciji između njegovih stavova i postupaka u lingvistici i onih koje ima kada djeluje kao politički komentator. Bez želje da na ovoj temi otvaram još jednu diskusiju o njemu, svakome ko je zainteresovan za Čomskog, a vlada engleskim jezikom, preporučujem da pročita tekst na:
http://www.the-tls.co.uk/tls/public/article1114177.ece.
Za ostale, ovdje ću ukratko prenijeti osnovne teze iz članka:
Dok je u lingvistici, Čomski je hladni materijalista – lingvistiku tretira kao prirodnu nauku, a kroz koncept univerzalne gramatike, genetski svojstvene svakom čovjeku, spušta je na nivo pomoćne nauke biologije.
S druge strane, u politici, i terminologijom koju koristi i nedorečenim pristupima koje ima, Čomski je zajapureni revolucionar-idealista. Tako, iako za ilustraciju američke zatucanosti često navodi tamošnje bukvalističko shvatanje religije („oko 75% Amerikanaca vjeruje u fizičku egzistenciju đavola“), govoreći o američkoj vladi on sam afirmiše neracionalni i nenaučni pristup. Ne samo da sile koje vladaju svijetom opisuje kao demonske, nevjerovatno zlobne i pakosne, već i postojeća pozitivistička objašnjenja koristi samo u ograničenoj mjeri. Tako korijene američkog imperijalizma definiše kao naslijeđe srednjovijekovne Evrope prožete ratovima i nasiljem, ali izbjegava pozitivistička naučna objašnjenja za ratove ili kolonijalizam.
Autor teksta smatra da zbog ove kontradiktornosti između njegovih lingvističkih i političkih stavova i jedna i druga strana gubi, postaje manje ubjedljiva i pouzdana.
Na kraju, list zaključuje da problem Čomskog nije pojedinačna slabost, veća najdublja ideološka kontradikcija našeg vremena.
