Po arheološkim istraživanjima drevni ljudi su se u Jakutiji nastanili već u ranom paleolitu.
Prvi arheološki spomenici pronađeni su u srednjem toku reke Lene( datira od 300 hiljada do 3 miliona godina.)
Preci današnjih Jakuta došli su u Lenski kraj potisnuvši istočno i zapadno od reke Lene tunguska plemena, koja su ove teritorije nastanjivala od 13. veka.
Jakuti su se kao narodnost formirali na osnovu mešanja novopridošlih plemena turske grupe jezika sa starosedelačkim paleoazijatskim plemenima, kao i s novodoseljenim Horincima i Tunguzima koji pripadaju mongolskoj grupi jezika.
Jakuti su se tradicionalno bavili stočarstvom,ribolovomi lovom. Razvijali su trgovinu, bili su kovači i vojnici.
Odeću su šili od kože i krzna.
Običaji Jakuta se u potpunosti mogu nazvati ekološkim. Smatralo se da je nemoguće promeniti bilo šta u prirodnom izgledu prirode.
Postojao običaj „kij" - ograničavanje grla domaćih životinja. Kad je broj domaćih konja premašivao određenu granicu, suvišni su terani kod divljih stada na travnate gornje tokove reka.
Nemilosrdno je kažnjavan ribolov i lov divljači preko potrebe.
Posebno opasnima su se smatrala „buu" (prokletstva) insekata, gmizavaca, svih ptica, pasa, lisica i vukova.
Glavni zimski tip staništa Jakuta predstavljala je brvnara (jurta). Leti su Jakuti živeli u urasi - montažnoj kolibi.
Urasa je predstavljala okruglu prostoriju od stubova vertikalno ukopanih u zemlju.
U drugoj polovini 18. veka veći deo Jakuta je primio hrišćanstvo, ali se sačuvao i šamanizam.
Jakuti su sebe smatrali decom dobrog duha i verovali su da sami mogu da postanu duhovi.
Posebno se poštovao duh vatre, i obavezan je bio obred hranjenja duha vatre za vreme svečanih prilika ili pod okriljem prirode.
.
