IVO ANDRIC I RELIGIJAP

[hogarius]

Pismo iz 1920. godine


"[...] Možda je vaša najveća nesreća baš u tome što i ne slutite koliko mržnje ima u vašim ljubavima i zanosima, tradicijama i pobožnostima. Kod vas asketi ne izvlače ljubav iz svoje askeze, nego mržnju na sladostrasnike; trezvenjaci mrze one koji piju, a u pijanicama se javlja ubilačka mržnja na ceo svet. Oni koji veruju i vole - smrtno mrze one koji ne veruju ili one koji drugačije veruju i drugo vole. I, na žalost, često se glavni deo njihove vere i njihove ljubavi troši u toj mržnji. (Najviše zlih i mračnih lica može čovek sresti oko bogomolja, manastira i tekija.)"

Da li je Andric jos te 1920. godine bio ateista? Ili je bio kritican prema institucionalizovanim i strogo hijerarhizovanim verskim organizacijama koje su u ono vreme propovedale versku iskljucivost? Ili je u pitanju i jedno i drugo. Kako god bilo, njegovo vidjenje ondasnjeg stanje netrpeljivost medju verskim zajednicima novonastale drzave je vise nego poucno i, sto je veoma interesasntno, primenljivo i na sadasnje stanje u trecoj skvrcenoj Srbiji. .

 

[fisherman1]

Pa da je ovo znao ni ono malo agnosticizma koji provejava njegovim delima kao dah
Demijurga ne bi opstalo,a ko zna da li bi baš sve napisao i Nobelovu dobio...
Meni odavno jasno da pisanje pokriju snegovi i šaš i ne da mi se pisati...



"Skromna prizemna kuća na levoj obali Drine u Višegradu, nedaleko od čuvene ćuprije Mehmed paše Sokolovića, u kojoj je detinjstvo proveo Ivo Andrić, godinama je zaključana.

Zarasla u travu i zapuštena, sa spuštenim roletnama i bespravno izgrađenim stambenim objektom pored nje, doživljava tešku i neobičnu sudbinu. Zaklonjen je pogled sa prozora sa kojeg je mali Ivo gledao i divio se „mostu kojem ravna nema”.

Naime, Andrić je 1953. godine poklonio Opštini kuću i okućnicu koju mu je ostavila tetka Ana Andrić - Matkovščik.

Samo mesec dana kasnije isti sreski rukovodilac doneo je rešenje o prodaji Andrićeve kuće mašinovođi Muhamedu Ploskiću za tadašnjih 180.000 dinara.

Nakon Andrićeve smrti, 1975. godine, Višegrađani su pokušali da otkupe kuću tada već slavnog nobelovca, ali dogovor sa Ploskićevima nije bilo moguće postići, jer je cena za ovako siromašnu opštinu bila prevelika.

Sve što je tadašnja opštinska vlast uspela da uradi jeste da 1976. godine na njen zid stavi malu mermernu ploču, na kojoj piše: „U ovoj kući detinjstvo je proveo nobelovac Ivo Andrić”.

Povodom obeležavanja stogodišnjice Andrićevog rođenja Skupština opštine Višegrad donela je, 9. oktobra 1992. godine, odluku o vraćanju kuće u vlasništvo Opštine, ali je ona kasnijim imovinskim zakonima vraćena vlasnicima, Ploskićevoj ćerci koja živi u Švedskoj.

Rukovodstvo opštine Višegrad je i nakon toga u više navrata pokušalo da od Ploskiće ćerke otkupi kuću, ali mu to, do sada, nije uspelo.

Danas Andrićeva kuća u ulici koja nosi njegovo ime na broju 10, deluje tužno i sablasno. Pred vratima je hrpa neplaćenih računa za struju i telefon, a kuća Nobelovca postala je tužna istina naših Balkanskih zabluda i ljudskih inata." (FoNet)