Goran Šarić

Šarić je najvjerovatnije ubačeni agent od strane hrvatske službe ili vatikanskih krugova. On govori dosta stvari koje nisu prihvatljive ili dozvoljene u Hrvatskoj poput npr. da je 'Oluja' bila zločin, a nema reprekusije zbog toga. Da sve to što on govori a što se nama sviđa nije maskirovka zbog nekog njegovog višeg cilja tj. zadatka u Srbiji i među Srbima, taj se ne bi glave nanosio ili bi mu u najmanju ruku bilo oduzeto hrvatsko državljanstvo i zabranjenih ulazak u Hrvatsku. Šarić pljuje po mnogim hrvatskim svetinjama i dogmama i plus veliča Srbe, a cirkuliše između Hrvatske i Srbije bez ikakvih problema.
 
Poslednja izmena:
Krishna:
Šarić je najvjerovatnije ubačeni agent od strane hrvatske službe ili vatikanskih krugova. On govori dosta stvari koje nisu prihvatljive ili dozvoljene u Hrvatskoj poput npr. da je 'Oluja' bila zločin, a nema reprekusije zbog toga. Da sve to što on govori a što se nama sviđa nije maskirovka zbog nekog njegovog višeg cilja tj. zadatka u Srbiji i među Srbima, taj se ne bi glave nanosio ili bi mu u najmanju ruku bilo oduzeto hrvatsko državljanstvo i zabranjenih ulazak u Hrvatsku. Šarić pljuje po mnogim hrvatskim svetinjama i dogmama i plus veliča Srbe, a cirkuliše između Hrvatske i Srbije bez ikakvih problema.
Kliknite za proširenje...

Lik i delo Gorana Šarića predstavljaju intrigantan fenomen na srpskoj javnoj sceni, posebno kada je reč o njegovoj ulozi u oblikovanju narativa o srpskoj istoriji i identitetu. Njegova popularnost, pre svega među autohtonistima i patriotama, izaziva raznolike reakcije i otvara pitanje o smislu i razlozima njegovog delovanja u Srbiji.

Prvo, treba uočiti da Goran Šarić nije ostavio za sobom nijednu naučnu publikaciju u vidu knjige ili stručnog rada. Ova činjenica dovodi u pitanje kredibilitet njegovih tvrdnji, budući da se izgovoreno u javnom prostoru može lako racionalizovati i reinterpretirati kao deo šireg propagandnog narativa. Nasuprot tome, naučni radovi, sa svojim rigoroznim metodološkim osnovama i verifikovanim izvorima, teško se mogu osporiti ili manipulativno tumačiti.

Drugo, lična uključenost Šarića u srpsku zajednicu, ili bolje reći njen izostanak, dodatno komplikuje njegovu poziciju. Da je u Srbiji zasnovao porodicu, njegova priča bi dobila na ubedljivosti. Ovako, čini se da ostaje na distanci, a time i podložan spekulacijama o pravim motivima njegovog delovanja. Pitanje njegove lične orijentacije, koje je povremeno predmet javnih insinuacija, dodatno zamagljuje njegovu ulogu, ali ne doprinosi konstruktivnom razumevanju njegovog doprinosa ili potencijalne štetnosti.

Treće, Šarićeva naracija o istoriji i jeziku postavlja ozbiljne lingvističke i istoriografske izazove. Na primer, tvrdnje o (ne)hrvatskim (prez)imenima ili jezičkim korenima često deluju kao površni pokušaji reinterpretacije dobro utemeljenih lingvističkih činjenica. Njegova argumentacija, iako privlačna publici koja traži potvrdu svojih uverenja, ne održava se u naučnom diskursu. Time se Šarićeva uloga transformiše u propagandno delovanje, gde činjenice ustupaju mesto emotivnim narativima.

Posebno je problematično Šarićevo pozicioniranje unutar srpske istoriografije. Njegovo insistiranje na "ilirskom" poreklu i odbijanje da se identifikuje kao Srbin sugerišu da njegova misija nije da jača srpski identitet, već da promoviše koncept neojugoslavizma. Ideja o "dobrim Hrvatima" koja se provlači kroz njegov narativ ima za cilj anesteziranje srpskog nacionalnog odbrambenog mehanizma i slabljenje srpskog identiteta kroz promovisanje lažne harmonije. Ova strategija, koja se oslanja na emocionalnu manipulaciju, ima duboke političke implikacije.

Kada se uzme u obzir njegov dugogodišnji medijski angažman, može se zaključiti da je Goran Šarić uspešno iskoristio prostor za oblikovanje javnog mnjenja. Njegova uloga, međutim, nije neutralna niti oslobođena političkih konotacija. Promovišući ideju o zajedničkom "ilirskom" poreklu i harmoniji između Srba i Hrvata, Šarić indirektno doprinosi promociji neojugoslavizma, koji ima potencijal da potkopa srpski identitet i nacionalne interese.

U tom smislu, Šarićevo delovanje među Srbima treba posmatrati kroz prizmu šireg kulturno-političkog konteksta. Njegova popularnost govori o potrebi srpskog naroda za potvrdom svojih istorijskih uverenja i identiteta. Međutim, njegova uloga u ovom procesu nije uvek u skladu sa interesima srpske zajednice, što ga čini predmetom sumnje i kritike. Njegova priča, koja evoluira u sopstvenu suprotnost, može se smatrati delom šire strategije za oblikovanje svesti u pravcu koji nije nužno povoljan za Srbe.
 
Prijavite se ili registrujte da biste poslali poruku.

Back
Top