Shiv Ji Gongzi
Zainteresovan član
- Poruka
- 243
Pitanje hronologije i pravca ili bolje reći pravaca doseljavanja na naše prostore je realno i dalje jedna velika enigma a sama priča na temu jedne ili dve seobe je pokrenuta još od strane lingvista u 19. veku, da bi se toj raspravi polovinom dvadestog veka priključili i etnolozi odnosno antropolozi, a u novije vreme je i genetika uskočila rasvetljavajući pri tome deo nedoumica, ali su i dalje odgovori na neka ključna pitanja ostali nepoznati. Jedan od praktično najbitnijih delova te priče o doseljvanju je naravno i onaj o definisanju identita I2-PH908 pre samog doseljavanja, gde se sa sigurnošću jedino zna gde se okvirno nalazila teritorija sa koje oni kreću ka našim prostorima a sve ostalo je i dalje velika enigma.
Ono što inače tvrdi Dandolo se zasniva na nekim ranijim izvorima tipa Historia Salonitana, gde pisac te hronike koga znamo kao Tomu Arhiđakona piše da je kralj Ostrogota Totila sa sobom doveo sedam ili osam plemena, kao i da je (neki) gotski vođa kao poglavar cele Sclavonie skupio veliku vojsku, spustio se preko planina i opkolio Salonu, koja se nalazila u blizini današnjeg Solina. Ta priča o sedam ili osam plemena koja dolaze sa (gotskim) Totilom opet podseća na Porfirogenita koji piše da su Hrvate dovela petorica braće i dve sestre, gde se naravno još odavno primetilo kako su imena njih sedmoro u većini slučajeva neslovenska, a pri tome Toma Arhiđakon piše da je etnogeneza Hrvata posledica mešanja starosedeoca Kureta/Koribanata sa doseljenicima koje neki zovu Goti ali i Sklavini. To što se pominju Goti ne znači naravno da je dinarski I2a vezan za njih same per se, jer su oni za tu prvu seobu na naše prostore bili nešto slično što i Avari za onu drugu, tj samo katalizator koji je pokrenuo Slovene i neka druga plemena da krenu u pohod sa njima.
Ovako na primer izgleda mapa rasprostranjenosti tzv tkačkih daščica…
Koje je u svom radu pod naslovom Rasprostranjenost tkačkih dašcica u Jugoslaviji priložila naš etnolog Bratislava Vladić-Krstić, objavljenog u Glasniku Etnografskog Muzeja U Beogradu 39-40, 1976. godine. U tom radu ona na kraju konstatuje da je u pitanju starija tradicija koja bi mogla biti slovenska ali takođe i da se slična rasprostranjenost, gde se dati elementi pojavljuju na zapadu i na istoku dok ih u središnjem delu teritorije nema, javlja i kod nekih drugih etnografskih pojava, tipa preslica o kojima piše Milovan Gavazzi ili rala koje je istraživao Branimir Bratanić. Iz priložene mape se naravno primećuje da je upravo to područje sa tzv tkačkim daščicama ono isto gde se nalazi i samo srce tog Balkanskog tj Dinarskog I2-PH908 klastera, pa se može osnovano pretpostaviti da je to deo neke tradicije koja je vezana upravo za tu podgranu haplogrupe I2a.
Ukoliko dinarski I2-PH908, kao što genetika tvrdi, dolazi sa prostora današnje Ukrajine, a sa obzirom na Karpate kao prirodnu barijeru, onda je pravac doseljavanja onaj od delte Dunava preko Vlaške nizije, odnosno upravo iz pravca iz koga istorija pamti dolazak te multietničke družine koju predvode Goti i za koju istorijski izvori kažu da se deo njih naselio na području Like, Dalmatinskog zaleđa i Hercegovine, tj baš tamo gde i danas nalazimo I2-PH908 kao 50-60% sveukupne populacije. Ukoliko uzmemo u obzir i to da su najverovatnije postojala dve sukcesivne seobe i da je ona druga došla sa severozapada a preko Panonije onda postaje jasno zašto se I2-PH908 kao ono što je poznato kao Dinarski antropološki tip zadržao, pre nekih novijih migracija, samo na tim nekim područjima uz Jadransko more. Međutim, o tačnom identitu dinarskog I2a pre doseljavanja mi i dalje možemo samo da nagađamo.
Ono što se na primer sa sigurnošću zna da su se oni R1a Sloveni, jer i dalje ne znamo da li možemo ili ne da I2a svrstamo u tu kategoriju, spaljivali a ne sahranjivali, kao i da su na područjima jadranskog zaleđa do sada pronađene samo četiri arheološke lokacije sa spaljivanjima pokojnika iz tog perioda, i to u krugu od 65 kilometara jedna od druge, a to su Maklinovo brdo kod Kašića, Velištak kod Velima, Donje polje kod Šibenika i Dubravice kod Skradina. Dakle ukoliko usvojimo pretpostavku da su pripadnici I2a-PH908 Sloveni, postavlja se pitanje zašto je predominantan način sahranjivanja na tim područjima ukopavanjem pokojnika što Sloveni nisu praktikovali o čemu nam na primer svedoči, kada su upravo u pitanju ona slovenska plemena kojs su mogli doći u toj prvoj seobi iz pravca današnje Ukrajine, Nestorova hronika tj Повѣсть времяньныхъ лѣтъ, kada navodi sledeće…
I ako ko umre, priređivali su mu triznu, zatim su pravili veliku kamaru drveta, polagali na nju mrtvaca i spaljivali, a posle, skupivši kosti, stavljahu ih u nevelik sud i ostavljahu na stubovima uz puteve, kako rade još i sada Vjatići. Tog su se običaja držali i Krivići i drugi pagani, ne znajući zakon Božiji, no sami sebi praveći zakon.
