Cenim da je mislio na ovo:
Ako je srpska Crkva tada nastala kao autokefalna, izlišno je tražiti to kao objašnjenje zato što ukoliko jeste autokefalna, ne bi arhiepiskop ni dolazio na hirotoniju uopšte. To što si naveo samo je pojašnjenje jednog aspekata političke prirode pozadine sticanje autokefalnosti srpske Crkve.
Što se tiče ovog prethodnog, ne može se reći da Srpska arhiepiskopija nije bila autokefalna. Titularna nadležnost vasljenskog patrijarha kao duhovnog oca u kontekstu obaveze pominjanja prilikom bogosluženja nije element koji narušava autokefaliju i uslovljava da je nazovemo autonomijom. Kao što Gardašević ističe, pozivajući se na
Sinodikon cara Borila, ista situacija je bila i sa slučajem formiranja autokefalne bugarske Crkve u Trnovu.
Pogledajte prilog 599240
Prema sadržaju odgovarajućeg tomosa, i bugarski patrijarh je bio obavezan da pominje vaseljenskog, tj. i bugarska Crkva je bila u istom položaju kao i srpska. Bez obzira što je ovo izvesna forma ograničenja potpune autokefalnosti, nema mesta nikakvoj sumnji da se upravo o tome radi. Da li je iko ikada čuo da neko tvrdi kako Bugarska pravoslavna crkva nije bila autokefalna, koristeći iste argumente? Naravno da ne.
Za Vizantiju i njenu Crkvu, srednjovekovna srpska Crkva bila je autokefalna i pre izmirenja 1375. godine. To možemo ilustrovati i jednim vrlo slikovitim primerom, doslovno iz vremena anateme na cara Dušana i srpske jerarhe. Čovek koji je doslovno lično upravo najodgovorniji za Kalistovo bacanje anateme (1352-1354), čuveni Jovan (VI) Kantakuzin, nabraja sve pravoslavne poglavare; citat iz Р. Радић,
Време Јована V Палеолога (1332-1391), Београд 1993, 327:
Pogledajte prilog 599250
Dakle, uprkos samoj anatemi, za koju je ovaj čovek i sam zaslužan, potpuno je nesporan za Romeje autokefalni status Srpske arhiepiskopije. Obratiti pažnju i da oni poglavara, za razliku od arhipastira Bugara, nazivaju samo arhiepiskopom, zato što tu titulu nisu priznavali. Srpski arhiepiskop navodi se odmah uz poglavara gruzijske Crkve, kao i onog bugarske u Trnovu.
U prvoj polovini šeste decenije XVI st. mogli su se i Kalist, ali i bilo ko bukvalno, pozivati na to da je u bogosluženju ime vaseljenskog patrijarha bilo izostavljano (ukoliko jeste, pričamo sada hipotetički). I to bi bio osnov za reteriranje;
opoziv prava iz tomosa. Ali, oni to nisu učinili. Srbi su braća po veri, pravoverna, a njihova arhiepiskopija uredno se pominje. Ključ problema jeste bio, kao što sam već pomenuo, nasilje nad grčkim eparhijama koje su bivale otrgnute i pripojene tuđoj crkvi. I, naravno, sama patrijaršijska titula i kapaciteti da poglavar srpske Crkve kruniše nekog za cara.
Istina, u ovom periodu, za razliku od ranijeh, imamo u izvesnoj meri povećanu pojavu istorijskih falsifikata (u prvom redu, zbog intenzivirane akcije Rimokatoličke crkve po pitanju ideje o uniji balkanskih pravoslavaca) ali Crkva je kroz celu istoriju proizvodila falsifikate. Odgovoran postupak jeste prihvatiti prostor za osnovanu sumnju i odatle crpeti inspiraciju za ispitivanje toga, a ne a priori uzimati stvari zdravo za gotovo. Treba dokument temeljno istražiti; ispitati rukopis (ako se i danas zna gde je) u svakom aspetku, pa i filološkom. 
