Antiimperijalistička satanizacija Zapada uz glorifikaciju Rusije

Q. in perpetuum hibernum:
Da se razumemo, više je nego savršeno užjasno zbog čega Srbija ima poseban odnos da Rusijom. Savršeno je logično zašto je Srbija najviše orijentisana Rusiji od svih evropskih država i zbog čega je rusofilija ovde razvijena više nego možda gotovo bilo gde drugde na svetu. Srbija u ogromnoj meri duguje sopstveno postojanje Rusiji. Rusija je bila zaštitnik pravoslavaca pod Osmanskim carstvom po Kučuk-kajnardžijskom miru 1774. godine. Ruska imperija je brojnim međunarodnim ugovorima i intervencijama u Turskoj, Bukureškim mirom (1812), Akermanskom konvencijom (1826) i Jedrenskim mirom (1829) li faktički i međunarodno pravno utemeljila srpsku državnost na Balkanskom poluostrvu. Dosta ljudi danas ne zna da je Srbija zapravo, vojno, izgubila svoj Rat za nezavisnost. Ona je bila poražena, a Turci su izašli kao pobednici. Samo zbog uključenja Rusije došlo se do ishoda kojim je Srbija postala nezavisna, međunarodno priznata država, 1878. godine. Od pucanja prve kapisle protivu Turaka 1804. godine, Rusija je kroz godine bila važan spoljno politički partner koji se često zalagao za ideju obnove srpske državnosti i na toj liniji mnogo puta kroz istoriju bio, sve do Balkanskog saveza kojim su Turci konačno bili poraženi 1912/3. godine. Srbija, odnosno Jugoslavija, poslužiće kao veliko utočište za Belogardejce i uopšteno Ruse koji će emigrirati i koji čemu značajnoj meri uticati na kulturu i društvo. Kraljevina postala je poslednja država sveta koja je priznala Sovjetski savez, skoro pred Barbarosa operacije.

Da se razumemo, ove veze nisu bile samo političke i vojne prirode. Nakon Velikog bečkog rata, ruska pomoć i ljudi iz Rusije u XVIII veku odigrali su ulogu rasadnika kulture među Srbima. Ruskoslovenski jezik zamenio je srpskoslovenski kao književni i dan-danas u Srpskoj pravoslavnoj crkvi bogosluženje se ne služi na srpskoj redakciji crkvenoslovenskog, već na ruskoj. Mogli bismo ovde potrošiti strane i strane nabrajajući sve argumente, koji daleko prevazilaze proste činjenice kao da su Rusi Srbima braća po veroispovesti i po jeziku, uključujući i percepciju tzv. Majke Rusije u kojoj se nalazi Pripjat, po mnogim tradicijama i istoriografskim analizama pradomovina pre dolaska na Balkansko poluostrvo. Ne bi bilo kraja ako bismo počeli da pričamo o tome.

Savršeno je jasno zbog čega Rusija zauzima posebno mesto. Titova Jugoslavija izbegla je iskustvo života pod sovjetskom čizmom, tako da to Srbi nikada uopšte nisu ni osetili, a posle pada Berlinskog zida Rusija ostaje važan ekonomski i politički (kao stalna članica Saveta bezbednosti) partner Srbije. Svakome ko iole bolje poznaje istorijske činjenice, jasna je srpska rusofilija i ovaj uvod sam napisao da pojasnim zašto o tome ne želim ovde da diskutujemo.

Želim ovde da otvorimo jedno drugo pitanje. Ne pitanje zbog čega Srbi vole Ruse, što je prilično očigledno, već pitanje upućujem onima koji gaje nekakvu percepciju o zapadnoj Evropi kao kolonijalnim izrabljivačima koji su naneli celoj planeti toliko zala, dok Ruse doživljavaju kao nekog ko se pravično bori za slobodu i pravdu.

Rusija je kolonizovala ogromna prostranstva, sve do Vladivostoka, koji je osnovala uz velike pretnje carskoj Kini. Rusija je odigrala u Kini sličnu ulogu kao i Velike sile zapada koje su je komadale i tražile načine da prošire svoj uticaj. Svojim osvajanjima sprovodila je temeljnu asimilaciju tj. rusifikaciju. U saradnji sa Nemcima, Prusima i Austrijancima, vodila je temeljno ratove sve dot Poljska kao država nije bila u potpunosti obrisana sa političke karte Evrope. Poljska je bila jedna od najrazvijenijih država istočne Evrope, izborna monarhija sa jednim od najstarijih ustava na svetu. Rusija je pokorila mnoge teritorije, od Finaca, preko Baltičkih do moldavske Besarabije, a o prostranstvima na Kavkazu i centralnoj Aziji da ni ne govorimo.

Rusko-čerkeški ratovi (ugl. okončani 1864. godine) su bili među najbrutalniji u istoriji modernog čovečanstva. Čerkezi su bili praktično obrisani; ono što je opstalo, našlo se rastureno po inostranstvu. Kada je bio stvaran pojam genocida povodom Holokausta u Drugom svetskom ratu, iskustvo Čerkeza je bilo jedan od glavnih istorijskih primera zločina koji su bili nekad bili počinjeni i koji bi se kvalifikovali kao genocid. Ono što su Rusi za vek svoje vladavine učinili Kazahstanu, može se opisati samo kao strahovita jeza. Jedna od najvećih država na planeti, krajnje je surovo izrabljena i devastirana. Brojne srmti zbog ruske politike i kolonizacija bili su doveli do toga da su Kazaci čak bili postali u jednom trenutku manjina u sopstvenoj državi, a Rusi jedno vreme relativna većina. Brutalno prisiljavanje na novi način života, izrabljivanje plodne zemlje, isušivanje Aralskog jezera koje se smanjilo za 90 procenata, ostavili su trajne posledice na demografiju, reljef i klimu Kazahstana. Ne treba se podsetiti i da je jedan celi deo Kazahstana najviše nuklearno ozračeno područje na planeti, jer su upravo tu odlučili da priređuju na stotine svojih testova, zbog kojih je više od milion ljudi bilo ozračeno. O ruskom antisemitizmu ne treba posebno govoriti; jedan od najpoznatijih falsifikata u istoriji čovečanstva, tzv. Protokoli sionskih mudraca, ruska je krivotvorina.

Iako je raspad SSSR 1991. godine doveo do toga da se mnogobrojne istorijske teritorije izgube, Ruska federacija je i dalje zadržala brojna teritorijalna prostranstva stečena kolonizacijom zahvaljujući tehničkoj činjenici da poseduje kontinuiranu kopnenu zonu sve do njih, za razliku od prekomorskih poseda drugih evropskih kolonizatora. Za vreme komunista, zna se šta su radili istočnoj Evropi i kako su izgledali Budimpešta i Prag, kao i kako bi izgledala i Varšava, jer su se pripremili da i Poljsku napadnu, ali je tu svet zaista oštro protestovao, uključujući i Kinu.

Istorija Rusije kao velesile je jedna slična većinu koju poznajemo kroz celu istoriju. Brutalne imperije koja je nemilosrdno gazila druge primenjujući sisteme prinude sile radi profita i ekspanzionizma. Može se reći da je netačno ono što mnogi kažu, da je jedan od problema Srbije što je ona toliko daleko, pa nije u mogućnosti da Srbiji toliko efikasno pomaže, zato što bi istorija Srbije bila značajno drugačija da je pobliže. Možda bi se moglo čak i reći čak da je jedan od bitnijih uzročnika unikatne srpske rusofilije upravo to što je Srbija dovoljno daleko od Rusije.

Kao što rekoh, dosta je jasno zbog čega je danas prosečnom Srbinu mrzak zapadnjak, a mio Rus. Temu nisam otvorio radi toga. Temu sam otvorio zbog kontinuirane priče koja Rusiju ne tretira kao samo još jednu u nizu velikih svetskih imperija, već kao nekakvog osloboditelja, nasuprot velikim imperijalnim silama na zapadu.
Kliknite za proširenje...
Satanizacija? Aj sad probaj da ispišeš kako idu krstaški ratovi, pa fašizam, pa NATO fašistički ratovi, ne moraš bombardovanje Srbije unapred i unazad...
 
kiriku1:
Vidis li ti koliko jje trvenja, razdora, problema i ratova izmedju evropskih naroda kroz istoriju, koliko je bilo mrznje, pa raskol, pa reformacija crkve....Katolicanstvo, protestantizam, pravoslavlje.. Neprestani ratovi...Englezi, Nemci, Francuzi, Spanci, koliko razlicitosti, koliko nerazumevana...I... I sta se onda desilo? Desio se mir od 80 godina, mir izmedju svih njih...Zajednicki razvoj, saradnja... Nesto sto istorija nije zabelezila....EU... A ko je najzasluzniji za to pored svih njih? Pa veruj mi da je USA, bez nje oni nebi mogli zajedno i mira nebi bilo....
Kliknite za proširenje...
Jedino što se desilo je da je ono što jedino podrazumevaš pod Evropom ozbiljno oslabljena i pala pod apsolutnu američku dominaciju a napravljena hidrogenska bomba pa se nije smelo otvoreno na Rusiju.

Period posle WW2 nije baš ništa posebno, veliki evropski ratovi su se dešavali dosta retko, a sukoba je bilo koliko hoćeš, samo ti ne želiš da znaš da je raspad Jugoslavije bio upravo evropski rat, tj nastavak nemačkog obračuna sa Srbima kao biološkim entitetom.
 
38imak:
Ua zapad, ziveo Putin!!

Ceda, Milvoki.
Kliknite za proširenje...
Да, живео Император Путин!!

1726334514751.png


Живеле Србија и Русија!

1726334613105.png
 
Q. in perpetuum hibernum:
izgubila svoj Rat za nezavisnost. Ona je bila poražena, a Turci su izašli kao pobednici. Samo zbog uključenja Rusije došlo se do ishoda kojim je Srbija postala nezavisna, međunarodno priznata država, 1878. godine. Od pucanja prve kapisle protivu Turaka 1804. godine, Rusija je kroz godine bila važan spoljno politički partner koji se često zalagao za ideju obnove srpske državnosti i na toj liniji mnogo puta kroz istoriju bio, sve do Balkanskog saveza kojim su Turci konačno bili poraženi 1912/3. godine. Srbija, odnosno Jugoslavija, poslužiće kao veliko utočište za Belogardejce i uopšteno Ruse koji će emigrirati i koji čemu značajnoj meri uticati na kulturu i društvo. Kraljevina postala je poslednja država sveta koja je priznala Sovjetski savez, skoro pred Barbarosa operacije.

Da se razumemo, ove veze nisu bile samo političke i vojne prirode. Nakon Velikog bečkog rata, ruska pomoć i ljudi iz Rusije u XVIII veku odigrali su ulogu rasadnika kulture među Srbima. Ruskoslovenski jezik zamenio je srpskoslovenski kao književni i dan-danas u Srpskoj pravoslavnoj crkvi bogosluženje se ne služi na srpskoj redakciji crkvenoslovenskog, već na ruskoj. Mogli bismo ovde potrošiti strane i strane nabrajajući sve argumente, koji daleko prevazilaze proste činjenice kao da su Rusi Srbima braća po veroispovesti i po jeziku, uključujući i percepciju tzv. Majke Rusije u kojoj se nalazi Pripjat, po mnogim tradicijama i istoriografskim analizama pradomovina pre dolaska na Balkansko poluostrvo. Ne bi bilo kraja ako bismo počeli da pričamo o tome.

Savršeno je jasno zbog čega Rusija zauzima posebno mesto. Titova Jugoslavija izbegla je iskustvo života pod sovjetskom čizmom, tako da to Srbi nikada uopšte nisu ni osetili, a posle pada Berlinskog zida Rusija ostaje važan ekonomski i politički (kao stalna članica Saveta bezbednosti) partner Srbije. Svakome ko iole bolje poznaje istorijske činjenice, jasna je srpska rusofilija i ovaj uvod sam napisao da pojasnim zašto o tome ne želim ovde da diskutujemo.

Želim ovde da otvorimo jedno drugo pitanje. Ne pitanje zbog čega Srbi vole Ruse, što je prilično očigledno, već pitanje upućujem onima koji gaje nekakvu percepciju o zapadnoj Evropi kao kolonijalnim izrabljivačima koji su naneli celoj planeti toliko zala, dok Ruse doživljavaju kao nekog ko se pravično bori za slobodu i pravdu.

Rusija je kolonizovala ogromna prostranstva, sve do Vladivostoka, koji je osnovala uz velike pretnje carskoj Kini. Rusija je odigrala u Kini sličnu ulogu kao i Velike sile zapada koje su je komadale i tražile načine da prošire svoj uticaj. Svojim osvajanjima sprovodila je temeljnu asimilaciju tj. rusifikaciju. U saradnji sa Nemcima, Prusima i Austrijancima, vodila je temeljno ratove sve dot Poljska kao država nije bila u potpunosti obrisana sa političke karte Evrope. Poljska je bila jedna od najrazvijenijih država istočne Evrope, izborna monarhija sa jednim od najstarijih ustava na svetu. Rusija je pokorila mnoge teritorije, od Finaca, preko Baltičkih do moldavske Besarabije, a o prostranstvima na Kavkazu i centralnoj Aziji da ni ne govorimo.

Rusko-čerkeški ratovi (ugl. okončani 1864. godine) su bili među najbrutalniji u istoriji modernog čovečanstva. Čerkezi su bili praktično obrisani; ono što je opstalo, našlo se rastureno po inostranstvu. Kada je bio stvaran pojam genocida povodom Holokausta u Drugom svetskom ratu, iskustvo Čerkeza je bilo jedan od glavnih istorijskih primera zločina koji su bili nekad bili počinjeni i koji bi se kvalifikovali kao genocid. Ono što su Rusi za vek svoje vladavine učinili Kazahstanu, može se opisati samo kao strahovita jeza. Jedna od najvećih država na planeti, krajnje je surovo izrabljena i devastirana. Brojne srmti zbog ruske politike i kolonizacija bili su doveli do toga da su Kazaci čak bili postali u
Kliknite za proširenje...
Odlicna teme ,zelja kolonijalne Rusije za teritorijom bez stanovnistva je dovela najvecim dijelom do brisanja Cerkeza.

Opisan kao najveći genocid u 19. stoljeću, ruski genocid nad Čerkezima poslužio je kao uzor zločincima koji zadnjih 150 godina vrše genocide.

Prema zvaničnim ruskim statistikama, u ovom genocidu Rusi su ubili 400 000 muslimana, dok drugi izvori navode da je ubijeno 1 500 000 (milion i po) muslimana, dok je isto toliko protjerano sa svojih ognjišta na kojima su živjeli 4 000 godina. Od ukupnog broja stanovništva, samo oko 10% Čerkeza je ostalo na svojim milenijumskim ognjištima, poniženi od strane krstaškog okupator

Čerkezi su u kronikama opisani kao ratoborni i agresivni, izuzetno ponosni, iskusni i hrabri ratnici. Svega 10 posto Čerkeza preživjelo je (raseljeno) unutar Ruskog carstva, a 90 posto iskorijenjeno je što masakrima, bolestima, glađu i smrzavanjem, što deportacijama. Krajem 18. stoljeća Rusi su izvršili invaziju na njihovu domovinu. Unatoč snažnom i dugotrajnom otporu, Čerkezi su do 1864. poraženi i uključeni u Rusko Carstvo te prisilno raseljeni na šire područje. Pritom je poginulo i prognano na stotine hiljada Čerkeza, prema nekim procjenama čak 1,5 milijuna, tj. tri četvrtine ukupnog stanovništva što je okarakterisano kao genocid.

Želja za teritorijom bez ljudi koji na njoj žive neminovno vodi nepočinstvima, zločinima protiv humanosti i/ili genocidima. Želja je Ruskog carstva da osvoji i kolonizira Kavkaz upravo takva, klasični slučaj. Amerikanac Georg Leighton Ditson, koji je 1847. putovao kroz Čerkeziju i kavkaske oblasti, u knjizi Circassia; or Tour to the Caucasus piše „da bi Amerikanci prepoznali mnoge besramne i okrutne karakteristike naših ratova s Lošim ljudima (Bed Men u originalu – odnosi se, naravno, na američke indijance) kako smo ih protjerivali pleme po pleme iz njihovih domova, s njihove zemlje i svetih grobova predaka.“ U istom dahu Ditson priznaje „prosvjetiteljsku i civilizatorsku ulogu“ ruske Crkve i Carstva glede kavkaskog originalnog stanovništva – klasično orijentalističko-rasističko pranje savjesti, ali danas takve relativizacije zvuče šuplje. Naročito zvuče šuplje kada znamo da je svega 10% Čerkeza preživjelo (raseljeno) unutar Carstva, a 90% iskorijenjeno, što masakrima, bolestima, glađu i smrzavanjem, što deportacijama. Tragedija Čerkeza sastoji se od više od sto godina otpora ruskom imperijalizmu i mizerije koju je slom tog otpora 1864. godine donio. Čerkezi su narod koji se najduže opirao Ruskom carstvu. Etički je Bušido kodeks sigurno doprinio tome da budu najtvrđi orah od svih kavkaskih naroda. U svakom je slučaju doprinio nerazumijevanju između osvajača i branilaca, odnosno ruskom uvjerenju da vazalski odnos nije moguć te da Čerkezi moraju biti iskorijenjeni s tih prostora po svaku cijenu. Ta je percepcija direktno bila u sukobu s povijesnim iskustvom jer su od sredine 16. stoljeća Kabardinci, najveće čerkesko pleme, bili ruski saveznici s kojim su imali dobrosusjedske odnose. Kako piše Walter Richmond u knjizi Genocid nad Čerkezima (The Circassian Genocide): „Od momenta kada je Petar Veliki bacio oko na osvajanje Irana, ruski vladari prestali su da gledaju na narode sjevernog Kavkaza kao na susjede i počeli su da ih tretiraju kao subjekte koji čekaju da budu pokoreni.“ Druga strana te medalje jeste da su ruski oficiri-karijeristi činili sve da se stekne dojam da u prijestolnici pokoravanje Čerkeza nije moguće. Stoga, aktivno su sabotirali mirovne inicijative čerkeskih lidera, a naročito pokušaje da se plemena ujedine i stvore neko centralno rukovodstvo. To drugo jeste najviše korišteni alat imperijalizma (zavadi pa vladaj), samo u ovom slučaju to nije bila svjesna politika Carstva, nego produkt intriga i manipulacija oficirskog kora u nastojanju da svoje karijere učine što važnijim.

Otpor malog naroda na obodu ogromne, snažne imperije nije bio slijepa samoubilačka misija pod parolom „bolje grob nego rob,“ nego iznudica. Intrige koje spominjem podrazumijevale su podrivanje ličnosti kakva je bio Izmail-Bey Atazhukin, kabardinski aristokrat i ruski oficir. Godine 1795. on i njegov brat Adil-Girey, također ruski oficir, bivaju uhapšeni i optuženi za nelojalnost. Do hapšenja su obojica pokušavali posredovati u mirovnim pregovorima i ubijediti svoj narod da provo

Prvi pucnji Krimskog rata obilježili su početak završne faze. Poslije Pariškog sporazuma (1856. godine) bilo je jasno da Britanci, nakon 20 godina obećanja, Čerkeze prepuštaju njihovoj sudbini. A tu sudbinu zapečatio je general Nikolai Evdokimov, postavljen za komadanta vojnih operacija 1860. Svaki pokušaj opisa te završne faze i količine patnje na obalama Crnog mora, gdje je preostalo stanovništvo stjerivano ne bi li bilo ukrcano u lađe koje će ih odvesti u crnomorske gradove Osmanske imperije Trabzon ili Samsun, s moje bi strane bio pretenciozan. Prema opisima drugih, zamišljam to kao sadašnji egzodus koji se dešava na Mediteranu, em vremenski zgusnutiji em su bolest i glad bili prisutniji i očigledniji nego danas. Mnogi Čerkezi ni danas ne jedu ribu iz poštovanja/sjećanja na plavu grobnicu koja je progutala ne zna se koliko brodova.

Progon ČerkezaProgon Čerkeza
Osmansko carstvo uspjevalo je jedva nositi se s tolikim prilivom stanovništva. Povrh svega, vlasti su se igrale demografijom, raspoređujući Čerkeze tako da nigdje ne dominiraju i time kidajući klanske i plemenske veze među njima. Na Balkanu je bilo naseljeno oko 250 hiljada, da bi deceniju kasnije ponovo bili protjerivani, ponovo od Rusa, tokom Tursko-ruskog rata 1877–1878. Najkonzervativnije procjene kažu da bi s prirastom od 2% današnja populacija Čerkeza, da se genocid nije desio, bila oko 30 miliona. Međutim, današnja svjetska čerkeska populacija procjenjuje se na maksimalno 6 miliona. Od toga, svega 700 hiljada živi na teritoriji Ruske Federacije. Najviše ih je u Turskoj, od pet miliona koji se izjašnjavaju kao ljudi čerkeskih korijena, svega se dva miliona izjašnjavaju kao Čerkezi, a manje od miliona govori čerkeski. Godine 1992. umro je posljednji čovjek koji je (prirodno) govorio ubik jezik – Tevfik Esenç (Ubykh).

Tabu s teme čerkeskog stradanja u SSSR-u skinut je krajem osamdesetih prošlog stoljeća, no ozbiljna debata, na svjetskom nivou, pokrenuta je tek kada je Soči izborom za mjesto održavanja Olimpijskih igara ušao pod svjetlosti reflektora.

Da li je to bio genocid? Prema raspoloživoj arhivskoj građi, struka misli da jeste. U svojim izvještajima general Evdokimov redovno koristi riječ čišćenje. Historičarima nije promaklo da je isti izraz uz dodatak etnički bio patentiran u balkanskim klanicama oko 130 godina kasnije. No, teško je, da ne kažem nemoguće, očekivati da Rusija bilo šta prizna. Uostalom, genocid je pravnički termin. Ono što bi svaki pristojan čovjek morao primiti ka znanju (priznati) jeste patnja čerkeskog naroda, koji je tim događajima postao prvi narod bez države u modernim vremenima. Priznavanje patnje, bez obzira na etničko porijeklo onoga koji je podnosi, ono je što nas čini ljudima.

Dan kada je posljednji otpor slomljen u malom kanjonu zvanom Qbaada (u prevodu utvrđena jaruga), 40 kilometara od Sočija, bio je 21. maj 1864. godine pa se sad obilježava 152. godišnjica stradanja Čerkeza.
 
Aj što ni sadašnja garnitura u Kremlju nema veze sa carskom Rusijom a ni sadašnja garnitura u Srbiji sa Prvim ili Drugim srpskim ustankom, nego što nijedna zemlja na svetu, naročito ne mala i slaba poput Srbije, ne bira svoje saveznike na osnovu toga ko joj je koliko pomagao kroz istoriju, nego na osnovu sadašnjih okolnosti i sa pogledom u budućnost. Nego, ovi prevaranti koji se nalaze na čelu ruske pete kolone uporno potežu ta istorijska pitanja da bi zamaskirali činjenicu da su oni sami zapravo staljinisti i totalitaristi. No, posle višegodišnjeg ispiranja mozgova i podučavanja Srba da trebaju da mrze Zapad, realnost ih lupi po čelu i oni, iako mrze taj Zapad iz dna duše, ipak odluče da kupe zapadne avione, prosto zato što kupovina ruskih više nije moguća. Zaborave na istoriju, bližu i dalju, zaborave šta su sve pričali, zaborave sve. Jedino onim proruskim pešadincima tipa @Tihi ništa nije jasno.
 
salko dinamitas:
Odlicna teme ,zelja kolonijalne Rusije za teritorijom bez stanovnistva je dovela najvecim dijelom do brisanja Cerkeza.

Opisan kao najveći genocid u 19. stoljeću, ruski genocid nad Čerkezima poslužio je kao uzor zločincima koji zadnjih 150 godina vrše genocide.

Prema zvaničnim ruskim statistikama, u ovom genocidu Rusi su ubili 400 000 muslimana, dok drugi izvori navode da je ubijeno 1 500 000 (milion i po) muslimana, dok je isto toliko protjerano sa svojih ognjišta na kojima su živjeli 4 000 godina. Od ukupnog broja stanovništva, samo oko 10% Čerkeza je ostalo na svojim milenijumskim ognjištima, poniženi od strane krstaškog okupator

Čerkezi su u kronikama opisani kao ratoborni i agresivni, izuzetno ponosni, iskusni i hrabri ratnici. Svega 10 posto Čerkeza preživjelo je (raseljeno) unutar Ruskog carstva, a 90 posto iskorijenjeno je što masakrima, bolestima, glađu i smrzavanjem, što deportacijama. Krajem 18. stoljeća Rusi su izvršili invaziju na njihovu domovinu. Unatoč snažnom i dugotrajnom otporu, Čerkezi su do 1864. poraženi i uključeni u Rusko Carstvo te prisilno raseljeni na šire područje. Pritom je poginulo i prognano na stotine hiljada Čerkeza, prema nekim procjenama čak 1,5 milijuna, tj. tri četvrtine ukupnog stanovništva što je okarakterisano kao genocid.

Želja za teritorijom bez ljudi koji na njoj žive neminovno vodi nepočinstvima, zločinima protiv humanosti i/ili genocidima. Želja je Ruskog carstva da osvoji i kolonizira Kavkaz upravo takva, klasični slučaj. Amerikanac Georg Leighton Ditson, koji je 1847. putovao kroz Čerkeziju i kavkaske oblasti, u knjizi Circassia; or Tour to the Caucasus piše „da bi Amerikanci prepoznali mnoge besramne i okrutne karakteristike naših ratova s Lošim ljudima (Bed Men u originalu – odnosi se, naravno, na američke indijance) kako smo ih protjerivali pleme po pleme iz njihovih domova, s njihove zemlje i svetih grobova predaka.“ U istom dahu Ditson priznaje „prosvjetiteljsku i civilizatorsku ulogu“ ruske Crkve i Carstva glede kavkaskog originalnog stanovništva – klasično orijentalističko-rasističko pranje savjesti, ali danas takve relativizacije zvuče šuplje. Naročito zvuče šuplje kada znamo da je svega 10% Čerkeza preživjelo (raseljeno) unutar Carstva, a 90% iskorijenjeno, što masakrima, bolestima, glađu i smrzavanjem, što deportacijama. Tragedija Čerkeza sastoji se od više od sto godina otpora ruskom imperijalizmu i mizerije koju je slom tog otpora 1864. godine donio. Čerkezi su narod koji se najduže opirao Ruskom carstvu. Etički je Bušido kodeks sigurno doprinio tome da budu najtvrđi orah od svih kavkaskih naroda. U svakom je slučaju doprinio nerazumijevanju između osvajača i branilaca, odnosno ruskom uvjerenju da vazalski odnos nije moguć te da Čerkezi moraju biti iskorijenjeni s tih prostora po svaku cijenu. Ta je percepcija direktno bila u sukobu s povijesnim iskustvom jer su od sredine 16. stoljeća Kabardinci, najveće čerkesko pleme, bili ruski saveznici s kojim su imali dobrosusjedske odnose. Kako piše Walter Richmond u knjizi Genocid nad Čerkezima (The Circassian Genocide): „Od momenta kada je Petar Veliki bacio oko na osvajanje Irana, ruski vladari prestali su da gledaju na narode sjevernog Kavkaza kao na susjede i počeli su da ih tretiraju kao subjekte koji čekaju da budu pokoreni.“ Druga strana te medalje jeste da su ruski oficiri-karijeristi činili sve da se stekne dojam da u prijestolnici pokoravanje Čerkeza nije moguće. Stoga, aktivno su sabotirali mirovne inicijative čerkeskih lidera, a naročito pokušaje da se plemena ujedine i stvore neko centralno rukovodstvo. To drugo jeste najviše korišteni alat imperijalizma (zavadi pa vladaj), samo u ovom slučaju to nije bila svjesna politika Carstva, nego produkt intriga i manipulacija oficirskog kora u nastojanju da svoje karijere učine što važnijim.

Otpor malog naroda na obodu ogromne, snažne imperije nije bio slijepa samoubilačka misija pod parolom „bolje grob nego rob,“ nego iznudica. Intrige koje spominjem podrazumijevale su podrivanje ličnosti kakva je bio Izmail-Bey Atazhukin, kabardinski aristokrat i ruski oficir. Godine 1795. on i njegov brat Adil-Girey, također ruski oficir, bivaju uhapšeni i optuženi za nelojalnost. Do hapšenja su obojica pokušavali posredovati u mirovnim pregovorima i ubijediti svoj narod da provo

Prvi pucnji Krimskog rata obilježili su početak završne faze. Poslije Pariškog sporazuma (1856. godine) bilo je jasno da Britanci, nakon 20 godina obećanja, Čerkeze prepuštaju njihovoj sudbini. A tu sudbinu zapečatio je general Nikolai Evdokimov, postavljen za komadanta vojnih operacija 1860. Svaki pokušaj opisa te završne faze i količine patnje na obalama Crnog mora, gdje je preostalo stanovništvo stjerivano ne bi li bilo ukrcano u lađe koje će ih odvesti u crnomorske gradove Osmanske imperije Trabzon ili Samsun, s moje bi strane bio pretenciozan. Prema opisima drugih, zamišljam to kao sadašnji egzodus koji se dešava na Mediteranu, em vremenski zgusnutiji em su bolest i glad bili prisutniji i očigledniji nego danas. Mnogi Čerkezi ni danas ne jedu ribu iz poštovanja/sjećanja na plavu grobnicu koja je progutala ne zna se koliko brodova.

Progon ČerkezaProgon Čerkeza
Osmansko carstvo uspjevalo je jedva nositi se s tolikim prilivom stanovništva. Povrh svega, vlasti su se igrale demografijom, raspoređujući Čerkeze tako da nigdje ne dominiraju i time kidajući klanske i plemenske veze među njima. Na Balkanu je bilo naseljeno oko 250 hiljada, da bi deceniju kasnije ponovo bili protjerivani, ponovo od Rusa, tokom Tursko-ruskog rata 1877–1878. Najkonzervativnije procjene kažu da bi s prirastom od 2% današnja populacija Čerkeza, da se genocid nije desio, bila oko 30 miliona. Međutim, današnja svjetska čerkeska populacija procjenjuje se na maksimalno 6 miliona. Od toga, svega 700 hiljada živi na teritoriji Ruske Federacije. Najviše ih je u Turskoj, od pet miliona koji se izjašnjavaju kao ljudi čerkeskih korijena, svega se dva miliona izjašnjavaju kao Čerkezi, a manje od miliona govori čerkeski. Godine 1992. umro je posljednji čovjek koji je (prirodno) govorio ubik jezik – Tevfik Esenç (Ubykh).

Tabu s teme čerkeskog stradanja u SSSR-u skinut je krajem osamdesetih prošlog stoljeća, no ozbiljna debata, na svjetskom nivou, pokrenuta je tek kada je Soči izborom za mjesto održavanja Olimpijskih igara ušao pod svjetlosti reflektora.

Da li je to bio genocid? Prema raspoloživoj arhivskoj građi, struka misli da jeste. U svojim izvještajima general Evdokimov redovno koristi riječ čišćenje. Historičarima nije promaklo da je isti izraz uz dodatak etnički bio patentiran u balkanskim klanicama oko 130 godina kasnije. No, teško je, da ne kažem nemoguće, očekivati da Rusija bilo šta prizna. Uostalom, genocid je pravnički termin. Ono što bi svaki pristojan čovjek morao primiti ka znanju (priznati) jeste patnja čerkeskog naroda, koji je tim događajima postao prvi narod bez države u modernim vremenima. Priznavanje patnje, bez obzira na etničko porijeklo onoga koji je podnosi, ono je što nas čini ljudima.

Dan kada je posljednji otpor slomljen u malom kanjonu zvanom Qbaada (u prevodu utvrđena jaruga), 40 kilometara od Sočija, bio je 21. maj 1864. godine pa se sad obilježava 152. godišnjica stradanja Čerkeza.
Kliknite za proširenje...
Ajde da se sa svojim neoosmanlijskim lupetanjima lepo preseliš kod Erdogana.
 
S1MCRO:
Aj što ni sadašnja garnitura u Kremlju nema veze sa carskom Rusijom a ni sadašnja garnitura u Srbiji sa Prvim ili Drugim srpskim ustankom, nego što nijedna zemlja na svetu, naročito ne mala i slaba poput Srbije, ne bira svoje saveznike na osnovu toga ko joj je koliko pomagao kroz istoriju, nego na osnovu sadašnjih okolnosti i sa pogledom u budućnost. Nego, ovi prevaranti koji se nalaze na čelu ruske pete kolone uporno potežu ta istorijska pitanja da bi zamaskirali činjenicu da su oni sami zapravo staljinisti i totalitaristi. No, posle višegodišnjeg ispiranja mozgova i podučavanja Srba da trebaju da mrze Zapad, realnost ih lupi po čelu i oni, iako mrze taj Zapad iz dna duše, ipak odluče da kupe zapadne avione, prosto zato što kupovina ruskih više nije moguća. Zaborave na istoriju, bližu i dalju, zaborave šta su sve pričali, zaborave sve. Jedino onim proruskim pešadincima tipa @Tihi ništa nije jasno.
Kliknite za proširenje...
Šta je pisac ovim hteo reći? Fakat da manji sebi ne bira saveznike, a još jasnije da u Srbija u Berlinu nema prijatelja.
 
salko dinamitas:
Odlicna teme ,zelja kolonijalne Rusije za teritorijom bez stanovnistva je dovela najvecim dijelom do brisanja Cerkeza.

Opisan kao najveći genocid u 19. stoljeću, ruski genocid nad Čerkezima poslužio je kao uzor zločincima koji zadnjih 150 godina vrše genocide.

Prema zvaničnim ruskim statistikama, u ovom genocidu Rusi su ubili 400 000 muslimana, dok drugi izvori navode da je ubijeno 1 500 000 (milion i po) muslimana, dok je isto toliko protjerano sa svojih ognjišta na kojima su živjeli 4 000 godina. Od ukupnog broja stanovništva, samo oko 10% Čerkeza je ostalo na svojim milenijumskim ognjištima, poniženi od strane krstaškog okupator

Čerkezi su u kronikama opisani kao ratoborni i agresivni, izuzetno ponosni, iskusni i hrabri ratnici. Svega 10 posto Čerkeza preživjelo je (raseljeno) unutar Ruskog carstva, a 90 posto iskorijenjeno je što masakrima, bolestima, glađu i smrzavanjem, što deportacijama. Krajem 18. stoljeća Rusi su izvršili invaziju na njihovu domovinu. Unatoč snažnom i dugotrajnom otporu, Čerkezi su do 1864. poraženi i uključeni u Rusko Carstvo te prisilno raseljeni na šire područje. Pritom je poginulo i prognano na stotine hiljada Čerkeza, prema nekim procjenama čak 1,5 milijuna, tj. tri četvrtine ukupnog stanovništva što je okarakterisano kao genocid.

Želja za teritorijom bez ljudi koji na njoj žive neminovno vodi nepočinstvima, zločinima protiv humanosti i/ili genocidima. Želja je Ruskog carstva da osvoji i kolonizira Kavkaz upravo takva, klasični slučaj. Amerikanac Georg Leighton Ditson, koji je 1847. putovao kroz Čerkeziju i kavkaske oblasti, u knjizi Circassia; or Tour to the Caucasus piše „da bi Amerikanci prepoznali mnoge besramne i okrutne karakteristike naših ratova s Lošim ljudima (Bed Men u originalu – odnosi se, naravno, na američke indijance) kako smo ih protjerivali pleme po pleme iz njihovih domova, s njihove zemlje i svetih grobova predaka.“ U istom dahu Ditson priznaje „prosvjetiteljsku i civilizatorsku ulogu“ ruske Crkve i Carstva glede kavkaskog originalnog stanovništva – klasično orijentalističko-rasističko pranje savjesti, ali danas takve relativizacije zvuče šuplje. Naročito zvuče šuplje kada znamo da je svega 10% Čerkeza preživjelo (raseljeno) unutar Carstva, a 90% iskorijenjeno, što masakrima, bolestima, glađu i smrzavanjem, što deportacijama. Tragedija Čerkeza sastoji se od više od sto godina otpora ruskom imperijalizmu i mizerije koju je slom tog otpora 1864. godine donio. Čerkezi su narod koji se najduže opirao Ruskom carstvu. Etički je Bušido kodeks sigurno doprinio tome da budu najtvrđi orah od svih kavkaskih naroda. U svakom je slučaju doprinio nerazumijevanju između osvajača i branilaca, odnosno ruskom uvjerenju da vazalski odnos nije moguć te da Čerkezi moraju biti iskorijenjeni s tih prostora po svaku cijenu. Ta je percepcija direktno bila u sukobu s povijesnim iskustvom jer su od sredine 16. stoljeća Kabardinci, najveće čerkesko pleme, bili ruski saveznici s kojim su imali dobrosusjedske odnose. Kako piše Walter Richmond u knjizi Genocid nad Čerkezima (The Circassian Genocide): „Od momenta kada je Petar Veliki bacio oko na osvajanje Irana, ruski vladari prestali su da gledaju na narode sjevernog Kavkaza kao na susjede i počeli su da ih tretiraju kao subjekte koji čekaju da budu pokoreni.“ Druga strana te medalje jeste da su ruski oficiri-karijeristi činili sve da se stekne dojam da u prijestolnici pokoravanje Čerkeza nije moguće. Stoga, aktivno su sabotirali mirovne inicijative čerkeskih lidera, a naročito pokušaje da se plemena ujedine i stvore neko centralno rukovodstvo. To drugo jeste najviše korišteni alat imperijalizma (zavadi pa vladaj), samo u ovom slučaju to nije bila svjesna politika Carstva, nego produkt intriga i manipulacija oficirskog kora u nastojanju da svoje karijere učine što važnijim.

Otpor malog naroda na obodu ogromne, snažne imperije nije bio slijepa samoubilačka misija pod parolom „bolje grob nego rob,“ nego iznudica. Intrige koje spominjem podrazumijevale su podrivanje ličnosti kakva je bio Izmail-Bey Atazhukin, kabardinski aristokrat i ruski oficir. Godine 1795. on i njegov brat Adil-Girey, također ruski oficir, bivaju uhapšeni i optuženi za nelojalnost. Do hapšenja su obojica pokušavali posredovati u mirovnim pregovorima i ubijediti svoj narod da provo

Prvi pucnji Krimskog rata obilježili su početak završne faze. Poslije Pariškog sporazuma (1856. godine) bilo je jasno da Britanci, nakon 20 godina obećanja, Čerkeze prepuštaju njihovoj sudbini. A tu sudbinu zapečatio je general Nikolai Evdokimov, postavljen za komadanta vojnih operacija 1860. Svaki pokušaj opisa te završne faze i količine patnje na obalama Crnog mora, gdje je preostalo stanovništvo stjerivano ne bi li bilo ukrcano u lađe koje će ih odvesti u crnomorske gradove Osmanske imperije Trabzon ili Samsun, s moje bi strane bio pretenciozan. Prema opisima drugih, zamišljam to kao sadašnji egzodus koji se dešava na Mediteranu, em vremenski zgusnutiji em su bolest i glad bili prisutniji i očigledniji nego danas. Mnogi Čerkezi ni danas ne jedu ribu iz poštovanja/sjećanja na plavu grobnicu koja je progutala ne zna se koliko brodova.

Progon ČerkezaProgon Čerkeza
Osmansko carstvo uspjevalo je jedva nositi se s tolikim prilivom stanovništva. Povrh svega, vlasti su se igrale demografijom, raspoređujući Čerkeze tako da nigdje ne dominiraju i time kidajući klanske i plemenske veze među njima. Na Balkanu je bilo naseljeno oko 250 hiljada, da bi deceniju kasnije ponovo bili protjerivani, ponovo od Rusa, tokom Tursko-ruskog rata 1877–1878. Najkonzervativnije procjene kažu da bi s prirastom od 2% današnja populacija Čerkeza, da se genocid nije desio, bila oko 30 miliona. Međutim, današnja svjetska čerkeska populacija procjenjuje se na maksimalno 6 miliona. Od toga, svega 700 hiljada živi na teritoriji Ruske Federacije. Najviše ih je u Turskoj, od pet miliona koji se izjašnjavaju kao ljudi čerkeskih korijena, svega se dva miliona izjašnjavaju kao Čerkezi, a manje od miliona govori čerkeski. Godine 1992. umro je posljednji čovjek koji je (prirodno) govorio ubik jezik – Tevfik Esenç (Ubykh).

Tabu s teme čerkeskog stradanja u SSSR-u skinut je krajem osamdesetih prošlog stoljeća, no ozbiljna debata, na svjetskom nivou, pokrenuta je tek kada je Soči izborom za mjesto održavanja Olimpijskih igara ušao pod svjetlosti reflektora.

Da li je to bio genocid? Prema raspoloživoj arhivskoj građi, struka misli da jeste. U svojim izvještajima general Evdokimov redovno koristi riječ čišćenje. Historičarima nije promaklo da je isti izraz uz dodatak etnički bio patentiran u balkanskim klanicama oko 130 godina kasnije. No, teško je, da ne kažem nemoguće, očekivati da Rusija bilo šta prizna. Uostalom, genocid je pravnički termin. Ono što bi svaki pristojan čovjek morao primiti ka znanju (priznati) jeste patnja čerkeskog naroda, koji je tim događajima postao prvi narod bez države u modernim vremenima. Priznavanje patnje, bez obzira na etničko porijeklo onoga koji je podnosi, ono je što nas čini ljudima.

Dan kada je posljednji otpor slomljen u malom kanjonu zvanom Qbaada (u prevodu utvrđena jaruga), 40 kilometara od Sočija, bio je 21. maj 1864. godine pa se sad obilježava 152. godišnjica stradanja Čerkeza.
Kliknite za proširenje...
Kakvi “progoni” nad Čerkezima kad su oni bili glavni egzekutori osmanlijskog genocidnog programa za rešavanje hrišćanskog “pitanja”?!

Menje lupetanja.
 
dulesrbenda:
Оријент је страст, лепота, младост, љубав, живот. Оријент је топао, сунчан, пун енергије. Оријент је Колевка Цивилизација, Духовности, Знања. Па и бројеве које данас сви користимо добио је Запад од Византије.
Запад је суморан, досадан, хладан.

Иако често неки мисле да сви копирају Запад, и западњаци, обични људи, копирају Исток. Воле људи тај Дух, јер је много природнији човеку од западњачких механицизма.
Kliknite za proširenje...
Jeli i brisanje Cerkeza dio te civilizacije ?

https://hr.m.wikipedia.org/wiki/Genocid_nad_Čerkezima
 
Q. in perpetuum hibernum:
Da se razumemo, više je nego savršeno užjasno zbog čega Srbija ima poseban odnos da Rusijom. Savršeno je logično zašto je Srbija najviše orijentisana Rusiji od svih evropskih država i zbog čega je rusofilija ovde razvijena više nego možda gotovo bilo gde drugde na svetu. Srbija u ogromnoj meri duguje sopstveno postojanje Rusiji. Rusija je bila zaštitnik pravoslavaca pod Osmanskim carstvom po Kučuk-kajnardžijskom miru 1774. godine. Ruska imperija je brojnim međunarodnim ugovorima i intervencijama u Turskoj, Bukureškim mirom (1812), Akermanskom konvencijom (1826) i Jedrenskim mirom (1829) li faktički i međunarodno pravno utemeljila srpsku državnost na Balkanskom poluostrvu. Dosta ljudi danas ne zna da je Srbija zapravo, vojno, izgubila svoj Rat za nezavisnost. Ona je bila poražena, a Turci su izašli kao pobednici. Samo zbog uključenja Rusije došlo se do ishoda kojim je Srbija postala nezavisna, međunarodno priznata država, 1878. godine. Od pucanja prve kapisle protivu Turaka 1804. godine, Rusija je kroz godine bila važan spoljno politički partner koji se često zalagao za ideju obnove srpske državnosti i na toj liniji mnogo puta kroz istoriju bio, sve do Balkanskog saveza kojim su Turci konačno bili poraženi 1912/3. godine. Srbija, odnosno Jugoslavija, poslužiće kao veliko utočište za Belogardejce i uopšteno Ruse koji će emigrirati i koji čemu značajnoj meri uticati na kulturu i društvo. Kraljevina postala je poslednja država sveta koja je priznala Sovjetski savez, skoro pred Barbarosa operacije.

Da se razumemo, ove veze nisu bile samo političke i vojne prirode. Nakon Velikog bečkog rata, ruska pomoć i ljudi iz Rusije u XVIII veku odigrali su ulogu rasadnika kulture među Srbima. Ruskoslovenski jezik zamenio je srpskoslovenski kao književni i dan-danas u Srpskoj pravoslavnoj crkvi bogosluženje se ne služi na srpskoj redakciji crkvenoslovenskog, već na ruskoj. Mogli bismo ovde potrošiti strane i strane nabrajajući sve argumente, koji daleko prevazilaze proste činjenice kao da su Rusi Srbima braća po veroispovesti i po jeziku, uključujući i percepciju tzv. Majke Rusije u kojoj se nalazi Pripjat, po mnogim tradicijama i istoriografskim analizama pradomovina pre dolaska na Balkansko poluostrvo. Ne bi bilo kraja ako bismo počeli da pričamo o tome.

Savršeno je jasno zbog čega Rusija zauzima posebno mesto. Titova Jugoslavija izbegla je iskustvo života pod sovjetskom čizmom, tako da to Srbi nikada uopšte nisu ni osetili, a posle pada Berlinskog zida Rusija ostaje važan ekonomski i politički (kao stalna članica Saveta bezbednosti) partner Srbije. Svakome ko iole bolje poznaje istorijske činjenice, jasna je srpska rusofilija i ovaj uvod sam napisao da pojasnim zašto o tome ne želim ovde da diskutujemo.

Želim ovde da otvorimo jedno drugo pitanje. Ne pitanje zbog čega Srbi vole Ruse, što je prilično očigledno, već pitanje upućujem onima koji gaje nekakvu percepciju o zapadnoj Evropi kao kolonijalnim izrabljivačima koji su naneli celoj planeti toliko zala, dok Ruse doživljavaju kao nekog ko se pravično bori za slobodu i pravdu.

Rusija je kolonizovala ogromna prostranstva, sve do Vladivostoka, koji je osnovala uz velike pretnje carskoj Kini. Rusija je odigrala u Kini sličnu ulogu kao i Velike sile zapada koje su je komadale i tražile načine da prošire svoj uticaj. Svojim osvajanjima sprovodila je temeljnu asimilaciju tj. rusifikaciju. U saradnji sa Nemcima, Prusima i Austrijancima, vodila je temeljno ratove sve dot Poljska kao država nije bila u potpunosti obrisana sa političke karte Evrope. Poljska je bila jedna od najrazvijenijih država istočne Evrope, izborna monarhija sa jednim od najstarijih ustava na svetu. Rusija je pokorila mnoge teritorije, od Finaca, preko Baltičkih do moldavske Besarabije, a o prostranstvima na Kavkazu i centralnoj Aziji da ni ne govorimo.

Rusko-čerkeški ratovi (ugl. okončani 1864. godine) su bili među najbrutalniji u istoriji modernog čovečanstva. Čerkezi su bili praktično obrisani; ono što je opstalo, našlo se rastureno po inostranstvu. Kada je bio stvaran pojam genocida povodom Holokausta u Drugom svetskom ratu, iskustvo Čerkeza je bilo jedan od glavnih istorijskih primera zločina koji su bili nekad bili počinjeni i koji bi se kvalifikovali kao genocid. Ono što su Rusi za vek svoje vladavine učinili Kazahstanu, može se opisati samo kao strahovita jeza. Jedna od najvećih država na planeti, krajnje je surovo izrabljena i devastirana. Brojne srmti zbog ruske politike i kolonizacija bili su doveli do toga da su Kazaci čak bili postali u jednom trenutku manjina u sopstvenoj državi, a Rusi jedno vreme relativna većina. Brutalno prisiljavanje na novi način života, izrabljivanje plodne zemlje, isušivanje Aralskog jezera koje se smanjilo za 90 procenata, ostavili su trajne posledice na demografiju, reljef i klimu Kazahstana. Ne treba se podsetiti i da je jedan celi deo Kazahstana najviše nuklearno ozračeno područje na planeti, jer su upravo tu odlučili da priređuju na stotine svojih testova, zbog kojih je više od milion ljudi bilo ozračeno. O ruskom antisemitizmu ne treba posebno govoriti; jedan od najpoznatijih falsifikata u istoriji čovečanstva, tzv. Protokoli sionskih mudraca, ruska je krivotvorina.

Iako je raspad SSSR 1991. godine doveo do toga da se mnogobrojne istorijske teritorije izgube, Ruska federacija je i dalje zadržala brojna teritorijalna prostranstva stečena kolonizacijom zahvaljujući tehničkoj činjenici da poseduje kontinuiranu kopnenu zonu sve do njih, za razliku od prekomorskih poseda drugih evropskih kolonizatora. Za vreme komunista, zna se šta su radili istočnoj Evropi i kako su izgledali Budimpešta i Prag, kao i kako bi izgledala i Varšava, jer su se pripremili da i Poljsku napadnu, ali je tu svet zaista oštro protestovao, uključujući i Kinu.

Istorija Rusije kao velesile je jedna slična većinu koju poznajemo kroz celu istoriju. Brutalne imperije koja je nemilosrdno gazila druge primenjujući sisteme prinude sile radi profita i ekspanzionizma. Može se reći da je netačno ono što mnogi kažu, da je jedan od problema Srbije što je ona toliko daleko, pa nije u mogućnosti da Srbiji toliko efikasno pomaže, zato što bi istorija Srbije bila značajno drugačija da je pobliže. Možda bi se moglo čak i reći čak da je jedan od bitnijih uzročnika unikatne srpske rusofilije upravo to što je Srbija dovoljno daleko od Rusije.

Kao što rekoh, dosta je jasno zbog čega je danas prosečnom Srbinu mrzak zapadnjak, a mio Rus. Temu nisam otvorio radi toga. Temu sam otvorio zbog kontinuirane priče koja Rusiju ne tretira kao samo još jednu u nizu velikih svetskih imperija, već kao nekakvog osloboditelja, nasuprot velikim imperijalnim silama na zapadu.
Kliknite za proširenje...
Русофилија је љубав према Русији, руској културу историји, а Србе то апсолутно не занима.
Србе не занима ни сопствено писмо, тако да ја волим да вас описујем на вашем запањачком писму као Srbe.
Да ли ћете сутра издати православље, као што сте данас ћирилицу ... видећемо.


Али ако има Руса који читају ову тему, само да вам кажем Srbi не воле Русију, већ воле да мрзе, а у тој мржњи им је тренутно легао Путин као шамар будали, све док их опет не изда као као их је издао за време ковида, када је замисли за Британцима радио на ковид вакцинама, па направио са њима векторску вакцину и издао васколики антиваксерски српски свет.
Али Srbi то заборавише.
 
Prijavite se ili registrujte da biste poslali poruku.

Slične teme

vučji čopor
Ко је у Србији против Русије и Брикса?
2 3
Odgovora
73
Pregleda
1.422
ZabranjeniLegenda
ZabranjeniLegenda
Тихи
Вучић одваја Србију од Русије и купује четири пута скупљи амерички гас уместо руског!
6 7 8
Odgovora
197
Pregleda
3.121
Propki
Propki
Dobro situirani gospodin
Predlog Kine o miru izmedju Rusije i Ukrajine?
2 3
Odgovora
52
Pregleda
1.062
Dobro situirani gospodin
Dobro situirani gospodin

Back
Top