- Poruka
- 11.573
Па дајте неке споменике из 15 или 16 или 17 века на коме пише да сте ви Илири?!
-
- Popularno:
- Mitska Bosna nikad nije postojala u...
- Да освојите паре на Лотоу коју маску би...
- MMF: Rusija na prvom, Belorusija a...
- Koliko ima mačaka na slici?
- Seks u carapama
- Tramp želi da Srbija prihvati...
- Шта очекујете од државе?
- "OSEĆAO SAM STRAH I JEZU" Miloš...
- Trump vs. Musk - za koga navijamo
- U jagodama iz Srbije pronađen opasan...
Албанци нису Илири
- Začetnik teme Istocni Vetar
- Datum pokretanja
- Poruka
- 2.316
Necu .
- Poruka
- 11.573
Нечеш.....ПА НЕМА!
Lesandar
Buduća legenda
- Poruka
- 27.930
Само ако сви на референдуму промените име у ЕПИРОТИ, онда ћу да ти верујемJa sam dao knjige sve dok on Ziv bio , i opet je uzalud
Ovo sam postovao jer je na vas jezik sa vasim autorom .
Јеси ли Шкипетар? буди Шкипетар, али немој да присвајаш све око себе. Цинцари се љуте.
Tandoori Masala
Iskusan
- Poruka
- 5.286
Serdar Scepan Radojevic
Domaćin
- Poruka
- 3.617
Istorija ulcinja - Nova knjiga akademika Kaplana Burovića
Ulcinj pod nacionalnom zastavom
Čim se oslobodio Ulcinj, lično Knjaz Nikola je sišao sa Cetinja, sastaje se sa viđenijim muslimanima ovoga grada i, između ostalog, im rekao: "Slušajte me Ulcinjani, Crna Gora nije ušla u Ulcinj da vas, muslimane, učini robovima, već da vas oslobodi".
Evo godinu dana kako je štampana po prvi put knjiga ISTORIJA ULCINJA akademika, prof. dr Kaplana Burovića. Kako se zna, zajedno sa tri druge knjige ovog Akademika, ova je knjiga spaljena u jednoj štampariji Tirane.
Zato je Akademik bio prinuđen da joj priredi drugo izdanje, ovaj put u jednoj štampariji van granica Albanije, jer albanske štamparije, ni uz plaćanje, ne objavljuju knjige ovog Akademika, ponajmanje albanske izdavačke kuće, koje ga otvoreno persekutiraju zato što o Albancima i Albaniji piše istinu onako kako je, naučno dokazanu i dokumentiranu. Akademik Burović je autor albanoloških teza, po kojima Albanci nisu autohtoni nigde na Balkanu, ni u samoj Albaniji (kamoli na Kosmetu !), i da isto tako nemaju nikakve genealoške veze ni sa Ilirima, ponajmanje sa Pelazgima, kako to pretendiraju oni koji falsifikuju istoriju albanskog naroda u političke svrhe. Ove su teze prodiskutirane javno na sve jezike sveta, pa i usvojene od svetski poznatih naučnika, istoričara, naučnih institucija, universiteta, akademika i akademija nauka. Koliko za primer spominjemo kanadskog akademika V.Orel i Akademiju nauka i umetnosti Makedonije, koja je njegove albanološke teze unela i u svoju ENCIKLOPEDIJU. Štoviše, njima su počeli da se slažu i sami albanski naučnici, istoričari. Naravno, ima i takvih Albanaca koji besne i urliču protiv Akademika Burovića, koji ga psuju na sva usta, pa i preko interneta pozivaju svoje junake da pođu u Ženevu da ga ubiju. Jedan mu je od njih (preko interneta!) očitao i opelo.
Za čitaoce našeg sajta preštampavamo iz te knjige poglavlje ULCINJ POD NACIONALNOM ZASTAVOM.
Dolazak Knjaza Nikole
Čim se oslobodio Ulcinj, lično Knjaz Nikola silazi sa Cetinja tamo, sastaje se sa viđenijim muslimanima ovoga grada i, između ostalog, rekao im:
"Slušajte me Ulcinjani, Crna Gora nije ušla u Ulcinj da vas, muslimane, učini robovima, već da vas oslobodi. Zato tražim od vas da se osjećate kao ravnopravni ljudi, kao i svi ostali Crnogorci. Ovo vam kažem, jer vas volim. Zato ću od vas tražiti ono što tražim i od ostalih mojih Crnogoraca. Sva prava, koja imaju moji Crnogorci, imate i vi, ali i sve obaveze, koje imaju moji Crnogorci, imaćete i vi".1)
I stvarno, crnogorske su vlasti učinile sve da bi uspostavile red i zakonitost u novo-oslobođenim predjelima. Muslimanima su priznale sva prava, ljudska i vjerska, koja su uživali i hrišćani. Ta su prava priznata i dijaspori raznih nacija, necrnogorcima, razumije se - u duhu vremena, kako su to toj dijaspori priznata ta prava i po ostalim zemljama Balkana i svijeta. Ne samo što im je dozvoljeno da pohađaju svoje džamije i vjerske škole, mejtepe, već im je dozvoljeno da pohađaju i svjetovne škole svih kategorija na teritoriji Crne Gore, pokraj hrišćanske djece. A ko je htio, mogao je otići i u inostranstvo za učenje i studiranje. Mnogim muslimanima su date i stipendije za studiranje u inostranstvo, bez obzira na njihovu nacionalnu pripadnost. Neki su od njih bili i favorizirani. Posebno su crnogorske vlasti favorizirale Albance katoličke vjere. Ništa od ovoga crnogorski hrišćani nisu uživali pod tursku vlast, pa ne uživaju ni dan-danas u Albaniji. Ne samo hrišćanski Crnogorci, već ni muslimanski.
Odmah po oslobođenju Ulcinja, turska vlada imenuje u Ulcinj svog konsula, koji se bavio intrigama i spljetkarenjem, huškanjem muslimana protiv crnogorskih vlasti. Crnogorska vlada ne samo što je primila turskog konsula, već je i tolerisala to njegovo mješanje u unutrašnje poslove.
Za vrijeme turske vladavine (1571-1880) Ulcinj je sa svojom trgovačkom flotom bio glavni stub Otomanskog Carstva na Jadranu. Ulcinjski brodovi su, po potrebi, služili Porti i u ratne svrhe, pogotovo u skoro neprekidnim ratovima sa Vemecijom, pretvarajući dojučerašnje pirate u gusare i avangardu turske flote.
Oslobođenjem i prisajedinjenjem Ulcinja svojoj matičnoj Crnoj Gori, turskoj floti je dat značajan udarac na Jadranskom moru, gdje je ona nastavila da vlada nekim albanskim i grčkim primorskim gradovima.
Zato je turska obećala Ulcinjanima 1880. godine veliku pomoć i poklonila im jedan zaliv na Mramornom moru, do samog Istanbula, gdje je o njenom trošku bila spremna da ih instalira i da im stvori sve uslove za jedan normalan i dobar život, ako se iselje iz Ulcinja.
Sa svoje strane i vlada Crne Gore obećala im je poseban favorizovani tretman da bi ostali u Ulcinj, pošto tada Crna Gora nije imala ni brodova, niti mornara, a Ulcinjani, ne samo što su imali mnoge brodove, već su bili i na glasu kao mornari.
Da bi se iselili bar za Skadar sa svojim brodovima, ako ne i za Istanbul, turski konsul je regrutovao neke od muslimana Ulcinja i instruirao ih da upotrebe kao razlog iseljavanja crnogorsku zastavu sa krstom, koju su bili obavezni da istaknu na jarbolu svojih brodova.
Crnogorska pomorska zastava, oktroisana na Cetinje početkom 1880. godine, imala je na svom polju tri trake, od kojih gornja i donja su bile crvene, a srednja bijela. Na gornjoj crvenoj traki, do koplja, bio je bijeli krst.
Ovom zastavom oni nisu mogli ni ući u turska pristaništa, kamoli dobiti i posao, jer su turske vlasti naredile lučke službenike za to, da bi primorali Ulcinjane da se selje iz Crne Gore. Tada je vojvoda Aslan-beg Resulbegović, tadašnji gradonačelnik Ulcinja, otišao kod vojvode Sima Popovića i izložio mu problem2). Ovaj se složio sa Arslan-begom i odmah je pretstavio problem Knjazu Nikoli, koji naređuje da se promjeni crnogorska pomorska zastava novom: miče se krst, srednjem polju se mijenja bijela boja plavom, a crvena boja donjeg polja se menja bijelom. Sred srednjeg polja se postavlja zlatna kruna Knjaza Nikole sa jednim malim krstom na vrhu, a pod njom knjaževi inicijali "H I” (Nikola I).
Ova se zastava podigla svečano 20.III.1881. godine u ulcinjskoj luci, na jarbolu broda „Nadežda" Bećir-bega Resulbegovića, koji je od prvog dana oslobodjenja Ulcinja razvio na jarbolu jednog drugog svog broda običnu crnogorsku zastavu, a od dana oktroisanja na Cetinje i onu pomorsku, sa krstom.
Ulcinj pod nacionalnom zastavom
Čim se oslobodio Ulcinj, lično Knjaz Nikola je sišao sa Cetinja, sastaje se sa viđenijim muslimanima ovoga grada i, između ostalog, im rekao: "Slušajte me Ulcinjani, Crna Gora nije ušla u Ulcinj da vas, muslimane, učini robovima, već da vas oslobodi".
Evo godinu dana kako je štampana po prvi put knjiga ISTORIJA ULCINJA akademika, prof. dr Kaplana Burovića. Kako se zna, zajedno sa tri druge knjige ovog Akademika, ova je knjiga spaljena u jednoj štampariji Tirane.
Zato je Akademik bio prinuđen da joj priredi drugo izdanje, ovaj put u jednoj štampariji van granica Albanije, jer albanske štamparije, ni uz plaćanje, ne objavljuju knjige ovog Akademika, ponajmanje albanske izdavačke kuće, koje ga otvoreno persekutiraju zato što o Albancima i Albaniji piše istinu onako kako je, naučno dokazanu i dokumentiranu. Akademik Burović je autor albanoloških teza, po kojima Albanci nisu autohtoni nigde na Balkanu, ni u samoj Albaniji (kamoli na Kosmetu !), i da isto tako nemaju nikakve genealoške veze ni sa Ilirima, ponajmanje sa Pelazgima, kako to pretendiraju oni koji falsifikuju istoriju albanskog naroda u političke svrhe. Ove su teze prodiskutirane javno na sve jezike sveta, pa i usvojene od svetski poznatih naučnika, istoričara, naučnih institucija, universiteta, akademika i akademija nauka. Koliko za primer spominjemo kanadskog akademika V.Orel i Akademiju nauka i umetnosti Makedonije, koja je njegove albanološke teze unela i u svoju ENCIKLOPEDIJU. Štoviše, njima su počeli da se slažu i sami albanski naučnici, istoričari. Naravno, ima i takvih Albanaca koji besne i urliču protiv Akademika Burovića, koji ga psuju na sva usta, pa i preko interneta pozivaju svoje junake da pođu u Ženevu da ga ubiju. Jedan mu je od njih (preko interneta!) očitao i opelo.
Za čitaoce našeg sajta preštampavamo iz te knjige poglavlje ULCINJ POD NACIONALNOM ZASTAVOM.
Dolazak Knjaza Nikole
Čim se oslobodio Ulcinj, lično Knjaz Nikola silazi sa Cetinja tamo, sastaje se sa viđenijim muslimanima ovoga grada i, između ostalog, rekao im:
"Slušajte me Ulcinjani, Crna Gora nije ušla u Ulcinj da vas, muslimane, učini robovima, već da vas oslobodi. Zato tražim od vas da se osjećate kao ravnopravni ljudi, kao i svi ostali Crnogorci. Ovo vam kažem, jer vas volim. Zato ću od vas tražiti ono što tražim i od ostalih mojih Crnogoraca. Sva prava, koja imaju moji Crnogorci, imate i vi, ali i sve obaveze, koje imaju moji Crnogorci, imaćete i vi".1)
I stvarno, crnogorske su vlasti učinile sve da bi uspostavile red i zakonitost u novo-oslobođenim predjelima. Muslimanima su priznale sva prava, ljudska i vjerska, koja su uživali i hrišćani. Ta su prava priznata i dijaspori raznih nacija, necrnogorcima, razumije se - u duhu vremena, kako su to toj dijaspori priznata ta prava i po ostalim zemljama Balkana i svijeta. Ne samo što im je dozvoljeno da pohađaju svoje džamije i vjerske škole, mejtepe, već im je dozvoljeno da pohađaju i svjetovne škole svih kategorija na teritoriji Crne Gore, pokraj hrišćanske djece. A ko je htio, mogao je otići i u inostranstvo za učenje i studiranje. Mnogim muslimanima su date i stipendije za studiranje u inostranstvo, bez obzira na njihovu nacionalnu pripadnost. Neki su od njih bili i favorizirani. Posebno su crnogorske vlasti favorizirale Albance katoličke vjere. Ništa od ovoga crnogorski hrišćani nisu uživali pod tursku vlast, pa ne uživaju ni dan-danas u Albaniji. Ne samo hrišćanski Crnogorci, već ni muslimanski.
Odmah po oslobođenju Ulcinja, turska vlada imenuje u Ulcinj svog konsula, koji se bavio intrigama i spljetkarenjem, huškanjem muslimana protiv crnogorskih vlasti. Crnogorska vlada ne samo što je primila turskog konsula, već je i tolerisala to njegovo mješanje u unutrašnje poslove.
Za vrijeme turske vladavine (1571-1880) Ulcinj je sa svojom trgovačkom flotom bio glavni stub Otomanskog Carstva na Jadranu. Ulcinjski brodovi su, po potrebi, služili Porti i u ratne svrhe, pogotovo u skoro neprekidnim ratovima sa Vemecijom, pretvarajući dojučerašnje pirate u gusare i avangardu turske flote.
Oslobođenjem i prisajedinjenjem Ulcinja svojoj matičnoj Crnoj Gori, turskoj floti je dat značajan udarac na Jadranskom moru, gdje je ona nastavila da vlada nekim albanskim i grčkim primorskim gradovima.
Zato je turska obećala Ulcinjanima 1880. godine veliku pomoć i poklonila im jedan zaliv na Mramornom moru, do samog Istanbula, gdje je o njenom trošku bila spremna da ih instalira i da im stvori sve uslove za jedan normalan i dobar život, ako se iselje iz Ulcinja.
Sa svoje strane i vlada Crne Gore obećala im je poseban favorizovani tretman da bi ostali u Ulcinj, pošto tada Crna Gora nije imala ni brodova, niti mornara, a Ulcinjani, ne samo što su imali mnoge brodove, već su bili i na glasu kao mornari.
Da bi se iselili bar za Skadar sa svojim brodovima, ako ne i za Istanbul, turski konsul je regrutovao neke od muslimana Ulcinja i instruirao ih da upotrebe kao razlog iseljavanja crnogorsku zastavu sa krstom, koju su bili obavezni da istaknu na jarbolu svojih brodova.
Crnogorska pomorska zastava, oktroisana na Cetinje početkom 1880. godine, imala je na svom polju tri trake, od kojih gornja i donja su bile crvene, a srednja bijela. Na gornjoj crvenoj traki, do koplja, bio je bijeli krst.
Ovom zastavom oni nisu mogli ni ući u turska pristaništa, kamoli dobiti i posao, jer su turske vlasti naredile lučke službenike za to, da bi primorali Ulcinjane da se selje iz Crne Gore. Tada je vojvoda Aslan-beg Resulbegović, tadašnji gradonačelnik Ulcinja, otišao kod vojvode Sima Popovića i izložio mu problem2). Ovaj se složio sa Arslan-begom i odmah je pretstavio problem Knjazu Nikoli, koji naređuje da se promjeni crnogorska pomorska zastava novom: miče se krst, srednjem polju se mijenja bijela boja plavom, a crvena boja donjeg polja se menja bijelom. Sred srednjeg polja se postavlja zlatna kruna Knjaza Nikole sa jednim malim krstom na vrhu, a pod njom knjaževi inicijali "H I” (Nikola I).
Ova se zastava podigla svečano 20.III.1881. godine u ulcinjskoj luci, na jarbolu broda „Nadežda" Bećir-bega Resulbegovića, koji je od prvog dana oslobodjenja Ulcinja razvio na jarbolu jednog drugog svog broda običnu crnogorsku zastavu, a od dana oktroisanja na Cetinje i onu pomorsku, sa krstom.
Serdar Scepan Radojevic
Domaćin
- Poruka
- 3.617
Rodoljublje Bećir-bega Resulbegovića
Bećir-beg Resulbegović, poznat od ranije kao crnogorski rodoljub, kad je čuo da musliman Ulcinja Lajdin Beg hoće da proda i on svoj brod Turčinu Mehmet Ðul, hitno je otišao kod vlasnika, kupio mu ga pošto po to, svojom rukom napisao na tom brodu novo, sinjifikativno ime - „Nadežda" - i odmah, kako već rekosmo, istakao na jarbol novu crnogorsku pomorsku zastavu. Ovaj je Resulbegović i u drugim prilikama demostrirao svoje crnogorsko rodoljublje, ali možda upravo zato što je crnogorski (a ne turski!) rodoljub, crnogorske vasti ga nigdje i ne spominju, bože sačuvaj da daju i kojoj ulcinjskoj ulici njegovo ime.
Ipak, i pored promjene zastave, mnogi Ulcinjani nisu pristali da ostanu tu, za što su se posebno angažovali i vršili propagandu, između ostalih, Turci Ulcinja Mehmed, Ahmet i Hadži Bet Ðul, kao i Jusuf, Selim i Omer Bilali. Tom prilikom, muslimani ne samo što su povukli iz Ulcinja skoro sve brodove, već su i iz brodogradilišta, 6 brodova po 720-2.500 kv. nosivosti, koji još nisu bili dovršeni, na brzu ruku popunili i spustili u more, bez armature, pa su ih povukli u Skadar, da ne bi pali u ruke crnogorskih vlasti. Jedan od tih brodova bio je i brod Ahmeta i Beto Ðul-a od 3.000 kv. nosivosti. Dok su ovaj brod vukli uz Bojanu, na obije njene strane stanovništvo se skupilo da vidi ovu bruku, koja je odavala siromaštvo ne kese, već duše.
Pošto našeg muslimana Mustafu Tulića, vlasnik broda „Ivan Enriko Cavaana", koji je izgrađen na ulcinjskom brodogradilištu, nisu mogli da ubijede da i on isplovi njegovim brodom za Tursku, pomenuti Mehmet Ðul mu ga kupi, razvi tursku zastavu na brod i isplovi za Tursku. U znak zahvalnosti za ovaj njegov turski patriotizam, sadanje crnogorske vlasti skidaju ulcinjskoj ulici ime sina crnogorskog naroda, palog borca Ðura Ðakonovića, i daju toj ulici ime „Mehmet Ðuli" - albanizirajući mu prezime kako to želje albanski neprijatelji našega naroda, koji su i Turke registrirali kao Albance.
Pošto sa krstom crnogorske zastave ipak ne postigoše željeni cilj, jer mnogi vlasnici brodova ostaše u Ulcinj, turski propagandisti iskoristiše i otvaranje osnovne škole u Ulcinju na srpskom jeziku, zakon o obaveznom školovanju djece, kao i zakon o obaveznom služenju vojnog roka u crnogorskoj vojsci.
Dana 19.VIII.1881. godine Knjaz Nikola je opet posjetio Ulcinj i otsjeo u svojoj tek izgrađenoj vili na Ratislavi (Suka). Vojvoda Simo Popović, tadanji guverner Zete i Primorja, sa mjestom boravka u Ulcinj, u svojim MEMOARIMA piše:
"Treći dan posjete, ujutro, kad sam iz kuće otišao kod Knjaza u Suki, nađoh ga u bahči. On me uze podruku, uze me u šetnji nasamo i tu mi reče: "Ja ću sjutra poći za Cetinje. Ne dok sam ovdje, ali čim budem otišao, hoću da staviš na znanje Ulcinjane da svaki treba da da dijete za školu i svaki Ulcinjanin, koji je sposoban, treba da se registruje za vojsku. Registar vojni treba da mi pošaljes odmah, a ja ću im zatim odrediti oficire i poslati naoružanje"…"
U nastavku ovaj guverner piše da se obratio Knjazu ovim riječima: "Molim Vas Gospodaru, nemojte ovo učiniti sada! Ne kažem Vam ovo za sebe, jer sam spreman da izvršim Vaše naređenje, već za vas. Videste kako su Vas Ulcinjani dočekali sa radošću i da je Vaš dolazak ovdje učinio snažan i dobar utisak. Da nećete sada da sve ovo pokvarite? I ne samo što ćete pokvariti, već ćete prouzrokovati i smutnju, kojoj ja ne vidim kraj. Oni se neće pokoriti vašoj zapovijesti. Ili će se pobuniti, ili će se potčiniti svojoj sudbini i svi se iseljiti…oni su neurazumljivi i fanatici, boje se škole, neće da služe u vojsci.”3)
Knjaz se nije složio sa njim. Vojvoda Popović, kad je sutradan ispratio Knjaza, pozvao je viđenije Ulcinjane i pretstavio im zapovijest Knjaza. I pored svestrane podrške, koju mu je dao vojvoda Arslan-beg Resulbegović, muslimani Ulcinja se pobuniše, za što su se opet posebno zauzeli turski agenti.
Govor vojvode Popovića
Vojvoda Popović odmah izvještava Knjaza za situaciju u Ulcinju i ovaj mu daje slobodu da postupi po svom nahođenju, samo da smiri situaciju.
Tada je Vojvoda Popović opet pozvao predstavnike muslimana Ulcinja i rekao im:
"Nije Crnoj Gori stalo do sačice ulcinjskih muslimana! Ako se vi danas iselite, sutra će ovdje doći i napuniti Ulcinj Crnogorci. Meni je žao vas i vašu djecu, zato nastojavam da vas osvijestim i da ne dozvolim da srljate u propast. Znam ja da vam je teško bez vaših sinova i djece, da bez njih ne možete izaći na more sa barkama, kao i da bez barki ne možete da živite. Ali i vi treba da znate da se careva riječ ne vraća nazad. Sto je rekao i zapovijedio Knjaz, tako treba i da se učini… Zato se priberite! Ja ću za vas učiniti jednu stvar i ovo je sve što mogu da učinim. Zamoliću Knjaza: Umjesto da uzme sve mladiće u vojsku, da uzme samo 150 Ulcinjana, isto toliko u Bar, Mrkote i u Krajini. Oni će služiti kad bude trebalo za dvije godine, i to samo u svom mjestu, na udaljena mjesta nikada se neće poslati. Drugima će se dozvoliti da pođu na brodove. Poslije dvije godine odabraće se novih 150. Djeca moraju poći u školu. Ne bojte se jer ih neće škola iskvariti. Moguće će u školu poći odvojeni od hrišćanske djece i učiće njihovu muslimansku vjeru. Odredićemo učitelja da im uči italianski jezik, jer će im taj jezik trebati na moru. Ako me koji roditelj ubijedi da mu dijete treba na brodu prije svršetka škole, dozvoliću mu da ga uzme…”
I pored toga, jedan dio muslimana (Turaka, Albanaca i Crnogoraca) napustiše Ulcinj i pređoše na tursku stranu teritorije, noseći sa sobom sve što su mogli. Nepokretninu su prodali. Crnogorske vlasti im nisu pravile nikakvu smetnju. Nijednog od njih nisu ubili, ponajmanje pljačkali ili prodali na tržištu roblja, kako su to činili Turci 1571., kad osvojiše Ulcinj. I pored ovoga, albanski istoričari će nazvati Crnogorce "divljacima”, "pljačkašima” i "razaračima njihove kulture”, koji su tobože vršili i "kulturocid” nad njima, dok za zločine turskih okupatora (u koje su aktivno sarađivali kao isučena sablja islama!) ne kažu ni riječi.
Ovi crnogorski "divljaci", pošto muslimani nisu htjeli da šalju svoju žensku djecu u školi (Ni sa ženskom djecom Crnogoraca, niti zasebno!), bojeći se da im se ne prevjere, ne pređu u hrišćanstvo (!), što im niko nije tražio, dozvolili su im da školu pohađaju fakultativno, pa i da ih pokriju zarom i feredžom. Pošto su muslimanima muška djeca trebala da se obučavaju mornarskom zanatu, da bi radili i da ishrane porodicu, oslobodili su ih i vojne obaveze. Pošto ulcinjskim brodovima u turskim lukama nije dozvoljeno da ulaze sa crnogorskom zastavom, koja je imala krst, crnogorski "divljaci” - kako već rekosmo - promjeniše i svoju pomorsku zastavu i napraviše je bez krsta, da bi se ovako pomogli muslimanski nedivljaci da rade, zarade i žive.
Bećir-beg Resulbegović, poznat od ranije kao crnogorski rodoljub, kad je čuo da musliman Ulcinja Lajdin Beg hoće da proda i on svoj brod Turčinu Mehmet Ðul, hitno je otišao kod vlasnika, kupio mu ga pošto po to, svojom rukom napisao na tom brodu novo, sinjifikativno ime - „Nadežda" - i odmah, kako već rekosmo, istakao na jarbol novu crnogorsku pomorsku zastavu. Ovaj je Resulbegović i u drugim prilikama demostrirao svoje crnogorsko rodoljublje, ali možda upravo zato što je crnogorski (a ne turski!) rodoljub, crnogorske vasti ga nigdje i ne spominju, bože sačuvaj da daju i kojoj ulcinjskoj ulici njegovo ime.
Ipak, i pored promjene zastave, mnogi Ulcinjani nisu pristali da ostanu tu, za što su se posebno angažovali i vršili propagandu, između ostalih, Turci Ulcinja Mehmed, Ahmet i Hadži Bet Ðul, kao i Jusuf, Selim i Omer Bilali. Tom prilikom, muslimani ne samo što su povukli iz Ulcinja skoro sve brodove, već su i iz brodogradilišta, 6 brodova po 720-2.500 kv. nosivosti, koji još nisu bili dovršeni, na brzu ruku popunili i spustili u more, bez armature, pa su ih povukli u Skadar, da ne bi pali u ruke crnogorskih vlasti. Jedan od tih brodova bio je i brod Ahmeta i Beto Ðul-a od 3.000 kv. nosivosti. Dok su ovaj brod vukli uz Bojanu, na obije njene strane stanovništvo se skupilo da vidi ovu bruku, koja je odavala siromaštvo ne kese, već duše.
Pošto našeg muslimana Mustafu Tulića, vlasnik broda „Ivan Enriko Cavaana", koji je izgrađen na ulcinjskom brodogradilištu, nisu mogli da ubijede da i on isplovi njegovim brodom za Tursku, pomenuti Mehmet Ðul mu ga kupi, razvi tursku zastavu na brod i isplovi za Tursku. U znak zahvalnosti za ovaj njegov turski patriotizam, sadanje crnogorske vlasti skidaju ulcinjskoj ulici ime sina crnogorskog naroda, palog borca Ðura Ðakonovića, i daju toj ulici ime „Mehmet Ðuli" - albanizirajući mu prezime kako to želje albanski neprijatelji našega naroda, koji su i Turke registrirali kao Albance.
Pošto sa krstom crnogorske zastave ipak ne postigoše željeni cilj, jer mnogi vlasnici brodova ostaše u Ulcinj, turski propagandisti iskoristiše i otvaranje osnovne škole u Ulcinju na srpskom jeziku, zakon o obaveznom školovanju djece, kao i zakon o obaveznom služenju vojnog roka u crnogorskoj vojsci.
Dana 19.VIII.1881. godine Knjaz Nikola je opet posjetio Ulcinj i otsjeo u svojoj tek izgrađenoj vili na Ratislavi (Suka). Vojvoda Simo Popović, tadanji guverner Zete i Primorja, sa mjestom boravka u Ulcinj, u svojim MEMOARIMA piše:
"Treći dan posjete, ujutro, kad sam iz kuće otišao kod Knjaza u Suki, nađoh ga u bahči. On me uze podruku, uze me u šetnji nasamo i tu mi reče: "Ja ću sjutra poći za Cetinje. Ne dok sam ovdje, ali čim budem otišao, hoću da staviš na znanje Ulcinjane da svaki treba da da dijete za školu i svaki Ulcinjanin, koji je sposoban, treba da se registruje za vojsku. Registar vojni treba da mi pošaljes odmah, a ja ću im zatim odrediti oficire i poslati naoružanje"…"
U nastavku ovaj guverner piše da se obratio Knjazu ovim riječima: "Molim Vas Gospodaru, nemojte ovo učiniti sada! Ne kažem Vam ovo za sebe, jer sam spreman da izvršim Vaše naređenje, već za vas. Videste kako su Vas Ulcinjani dočekali sa radošću i da je Vaš dolazak ovdje učinio snažan i dobar utisak. Da nećete sada da sve ovo pokvarite? I ne samo što ćete pokvariti, već ćete prouzrokovati i smutnju, kojoj ja ne vidim kraj. Oni se neće pokoriti vašoj zapovijesti. Ili će se pobuniti, ili će se potčiniti svojoj sudbini i svi se iseljiti…oni su neurazumljivi i fanatici, boje se škole, neće da služe u vojsci.”3)
Knjaz se nije složio sa njim. Vojvoda Popović, kad je sutradan ispratio Knjaza, pozvao je viđenije Ulcinjane i pretstavio im zapovijest Knjaza. I pored svestrane podrške, koju mu je dao vojvoda Arslan-beg Resulbegović, muslimani Ulcinja se pobuniše, za što su se opet posebno zauzeli turski agenti.
Govor vojvode Popovića
Vojvoda Popović odmah izvještava Knjaza za situaciju u Ulcinju i ovaj mu daje slobodu da postupi po svom nahođenju, samo da smiri situaciju.
Tada je Vojvoda Popović opet pozvao predstavnike muslimana Ulcinja i rekao im:
"Nije Crnoj Gori stalo do sačice ulcinjskih muslimana! Ako se vi danas iselite, sutra će ovdje doći i napuniti Ulcinj Crnogorci. Meni je žao vas i vašu djecu, zato nastojavam da vas osvijestim i da ne dozvolim da srljate u propast. Znam ja da vam je teško bez vaših sinova i djece, da bez njih ne možete izaći na more sa barkama, kao i da bez barki ne možete da živite. Ali i vi treba da znate da se careva riječ ne vraća nazad. Sto je rekao i zapovijedio Knjaz, tako treba i da se učini… Zato se priberite! Ja ću za vas učiniti jednu stvar i ovo je sve što mogu da učinim. Zamoliću Knjaza: Umjesto da uzme sve mladiće u vojsku, da uzme samo 150 Ulcinjana, isto toliko u Bar, Mrkote i u Krajini. Oni će služiti kad bude trebalo za dvije godine, i to samo u svom mjestu, na udaljena mjesta nikada se neće poslati. Drugima će se dozvoliti da pođu na brodove. Poslije dvije godine odabraće se novih 150. Djeca moraju poći u školu. Ne bojte se jer ih neće škola iskvariti. Moguće će u školu poći odvojeni od hrišćanske djece i učiće njihovu muslimansku vjeru. Odredićemo učitelja da im uči italianski jezik, jer će im taj jezik trebati na moru. Ako me koji roditelj ubijedi da mu dijete treba na brodu prije svršetka škole, dozvoliću mu da ga uzme…”
I pored toga, jedan dio muslimana (Turaka, Albanaca i Crnogoraca) napustiše Ulcinj i pređoše na tursku stranu teritorije, noseći sa sobom sve što su mogli. Nepokretninu su prodali. Crnogorske vlasti im nisu pravile nikakvu smetnju. Nijednog od njih nisu ubili, ponajmanje pljačkali ili prodali na tržištu roblja, kako su to činili Turci 1571., kad osvojiše Ulcinj. I pored ovoga, albanski istoričari će nazvati Crnogorce "divljacima”, "pljačkašima” i "razaračima njihove kulture”, koji su tobože vršili i "kulturocid” nad njima, dok za zločine turskih okupatora (u koje su aktivno sarađivali kao isučena sablja islama!) ne kažu ni riječi.
Ovi crnogorski "divljaci", pošto muslimani nisu htjeli da šalju svoju žensku djecu u školi (Ni sa ženskom djecom Crnogoraca, niti zasebno!), bojeći se da im se ne prevjere, ne pređu u hrišćanstvo (!), što im niko nije tražio, dozvolili su im da školu pohađaju fakultativno, pa i da ih pokriju zarom i feredžom. Pošto su muslimanima muška djeca trebala da se obučavaju mornarskom zanatu, da bi radili i da ishrane porodicu, oslobodili su ih i vojne obaveze. Pošto ulcinjskim brodovima u turskim lukama nije dozvoljeno da ulaze sa crnogorskom zastavom, koja je imala krst, crnogorski "divljaci” - kako već rekosmo - promjeniše i svoju pomorsku zastavu i napraviše je bez krsta, da bi se ovako pomogli muslimanski nedivljaci da rade, zarade i žive.
Serdar Scepan Radojevic
Domaćin
- Poruka
- 3.617
Džamije im nisu dirnute, pa ni one koje su građene na temelima crnogorskih crkava. Nisu im dirnuli ni tećea i turbeta, pa ni onda kad su bila na nezgodnim mjestima i sprečavala urbani uređaj grada. Dozvoljeno im je da grade i nove bogomolje, pa da pored njih otvaraju i mejtepe, vjerske škole.
Hodže su bile slobodne da ispovedaju islamsku vjeru i da za vjerske obrede i praznike okupe muslimane kao i prije, pod tursku vlast. Lično Knjaz Nikola uzima u odbranu muslimane, koje nesavjesni Crnogorci hrišćanske vjere na bilo koji način i za bilo što vređaju. Sjetite se samo njegove izvrsne poezije TURČINU4), koju mu mogu zavideti svi pjesnici svijeta, a divio mu se i sâm sultan Turske.
Mi ne pretendiramo da je Crna Gora bila savršena i bez mane. Bilo je i vjerske i nacionalne diskriminacije, posebno društveno-političke, koje su se manifestirane i u drugim zemljama tog vremena, pa i u onima sa dugovjekovnom državnom tradicijom, sa mnogo većim ekonomskim i kulturnim razvojem. Ali, kako će se vidjeti i u budućnosti iz prakse ove "divlje” Crne Gore, muslimani su se ovdje tretirali mnogo bolje negoli u Albaniji, pa i sama albanska dijaspora.
I pored svega ovoga, mnogi muslimani, ne samo oni turske i albanske nacionalnosti, već i oni crnogorske nacionalnosti, preseljiše se iz Ulcinja u Skadar, Lješ, Drač, Valonu i Sarandu.
Albanski „istoričari", kao što pretendiraju da su svi Ulcinjani Albanci, pretendiraju da su i svi iseljeni za Tursku-Albaniju bili čistokrvni Albanci. Činjenica je da su se crnogorski muslimani, nastanjeni u Lješ [brodove su ankorirali u luci Sveti Jovan (Shën Gjin), na 8 km od Lješa!], izdvojili od turskih i albanskih muslimana u zaseban kvart, gdje i dan-danas pokoji od njih govori srpskim jezikom. Ovo nam svjedoče i prezimena iseljenih: Ili su Albanci nosioci prezimena Ðul, Uruči, Mandić, Haverić i Resuli?!
Preko svega, iako se iz dokumenata vidi sasvim jasno da crnogorske vlasti ne samo da nisu protjerale nijednog Albanca (ni Turčina!) sa oslobođenih teritorija, posebno ne iz Ulcinja, albanski falsifikatori istorije pišu:
"Theksohet se nga territori që i muar Mali i Zi (Shqipërisë,- KB) filloi dëbimi i popullsisë shqiptare" [= Naglašava se da sa teritorije koju je uzela Crna Gora (Albaniji,- KB) poče protjerivanje albanske populacije]5), što sigurno ne odgovara istini, jer su se svi udaljili svojevoljno. Apsolutno niko nije na to prisiljen. Naprotiv, turski i albanski propagandisti učinili su sve da se iselje iz Crne Gore što više muslimana, da bi svakako oštetili ovu zemlju, a iseljene upotrebili u narednom ratu protiv nje kao topovsko meso.
Isto tako, nije istina da su crnogorske vlasti prevjeravali muslimane nasilno u hrišćanstvo. Ni one crnogorske nacionalnosti, kamoli one turske i albanske nacionalnosti. Sve su ovo klevete i laži albanskih ekstremnih nacionalista i rasista.
Sa druge strane, Crna Gora ni tada, niti kasnije, nije uzela Albaniji ni kamena, kamoli kakav grad, teritoriju! Naprotiv, Velike su sile 1912. godine oduzele Crnoj Gori ništa manje već 500-godišnju prijestolnicu Skadar i poklonile je Albaniji. Nepamćeni zločin u istoriji čovječanstva!
Naglašavamo da je poslije oslobođenja Ulcinja prvi uhapšeni musliman kao politička ličnost bio Crnogorac Mehmet-beg Resulbegović, major crnogorske vojske i vojni referent u Ulcinju. Sa njim su uhapšeni i dva druga muslimana: Mehmet Beci i Daut Šurla, svi optuženi da su pripremali ustanak muslimana protiv Crne Gore.
Zatvor na Cetinje Mehmet Beci i Daut Šurla razbiše i pobjegoše za Tursku. Mehmet Resulbegović, koji je bio u istoj ćeliji sa njima, nije pobjegao. Kad se sutradan saznalo ovo, Knjaz Nikola naredi da mu izvedu Mehmet-bega Resulbegovića i upita ga:
-Zašto, Beže, niste i vi pobjegli?
-Gospodaru,- reče mu Mehmet-beg Resulbegović,- ovdje je moja domovina, a ne tamo - u Turskoj! Ovdje ću ostati i umrijeti, pa makar i u zatvoru! Ne zaboravite da sam Vam dao riječ časnu da ću od sada služit Vama i domovini Crnoj Gori. Mi smo Resulbegovići ne samo junaci, već i ljudi, koji datu riječ držimo.
Tada se Knjaz uvjeri da su Mehmet-bega Resulbegovića oklevetali, jer nikakav ustanak muslimana nije pripremao ni on ni ma ko drugi. Zato ga odmah vrati na pređašnju dužnost i naredi svojim ljudima da budu obazrivi, jer su neprijatelji Crne Gore, posebno fundamentalistički nastrojeni muslimani (i među njima naročito Albanci!) spremni da kljeveću i optužuju za sve u prvom redu ove musliane, koji su se ujedinili sa svojom hrišćanskom crnogorskom braćom.6)
Hodže su bile slobodne da ispovedaju islamsku vjeru i da za vjerske obrede i praznike okupe muslimane kao i prije, pod tursku vlast. Lično Knjaz Nikola uzima u odbranu muslimane, koje nesavjesni Crnogorci hrišćanske vjere na bilo koji način i za bilo što vređaju. Sjetite se samo njegove izvrsne poezije TURČINU4), koju mu mogu zavideti svi pjesnici svijeta, a divio mu se i sâm sultan Turske.
Mi ne pretendiramo da je Crna Gora bila savršena i bez mane. Bilo je i vjerske i nacionalne diskriminacije, posebno društveno-političke, koje su se manifestirane i u drugim zemljama tog vremena, pa i u onima sa dugovjekovnom državnom tradicijom, sa mnogo većim ekonomskim i kulturnim razvojem. Ali, kako će se vidjeti i u budućnosti iz prakse ove "divlje” Crne Gore, muslimani su se ovdje tretirali mnogo bolje negoli u Albaniji, pa i sama albanska dijaspora.
I pored svega ovoga, mnogi muslimani, ne samo oni turske i albanske nacionalnosti, već i oni crnogorske nacionalnosti, preseljiše se iz Ulcinja u Skadar, Lješ, Drač, Valonu i Sarandu.
Albanski „istoričari", kao što pretendiraju da su svi Ulcinjani Albanci, pretendiraju da su i svi iseljeni za Tursku-Albaniju bili čistokrvni Albanci. Činjenica je da su se crnogorski muslimani, nastanjeni u Lješ [brodove su ankorirali u luci Sveti Jovan (Shën Gjin), na 8 km od Lješa!], izdvojili od turskih i albanskih muslimana u zaseban kvart, gdje i dan-danas pokoji od njih govori srpskim jezikom. Ovo nam svjedoče i prezimena iseljenih: Ili su Albanci nosioci prezimena Ðul, Uruči, Mandić, Haverić i Resuli?!
Preko svega, iako se iz dokumenata vidi sasvim jasno da crnogorske vlasti ne samo da nisu protjerale nijednog Albanca (ni Turčina!) sa oslobođenih teritorija, posebno ne iz Ulcinja, albanski falsifikatori istorije pišu:
"Theksohet se nga territori që i muar Mali i Zi (Shqipërisë,- KB) filloi dëbimi i popullsisë shqiptare" [= Naglašava se da sa teritorije koju je uzela Crna Gora (Albaniji,- KB) poče protjerivanje albanske populacije]5), što sigurno ne odgovara istini, jer su se svi udaljili svojevoljno. Apsolutno niko nije na to prisiljen. Naprotiv, turski i albanski propagandisti učinili su sve da se iselje iz Crne Gore što više muslimana, da bi svakako oštetili ovu zemlju, a iseljene upotrebili u narednom ratu protiv nje kao topovsko meso.
Isto tako, nije istina da su crnogorske vlasti prevjeravali muslimane nasilno u hrišćanstvo. Ni one crnogorske nacionalnosti, kamoli one turske i albanske nacionalnosti. Sve su ovo klevete i laži albanskih ekstremnih nacionalista i rasista.
Sa druge strane, Crna Gora ni tada, niti kasnije, nije uzela Albaniji ni kamena, kamoli kakav grad, teritoriju! Naprotiv, Velike su sile 1912. godine oduzele Crnoj Gori ništa manje već 500-godišnju prijestolnicu Skadar i poklonile je Albaniji. Nepamćeni zločin u istoriji čovječanstva!
Naglašavamo da je poslije oslobođenja Ulcinja prvi uhapšeni musliman kao politička ličnost bio Crnogorac Mehmet-beg Resulbegović, major crnogorske vojske i vojni referent u Ulcinju. Sa njim su uhapšeni i dva druga muslimana: Mehmet Beci i Daut Šurla, svi optuženi da su pripremali ustanak muslimana protiv Crne Gore.
Zatvor na Cetinje Mehmet Beci i Daut Šurla razbiše i pobjegoše za Tursku. Mehmet Resulbegović, koji je bio u istoj ćeliji sa njima, nije pobjegao. Kad se sutradan saznalo ovo, Knjaz Nikola naredi da mu izvedu Mehmet-bega Resulbegovića i upita ga:
-Zašto, Beže, niste i vi pobjegli?
-Gospodaru,- reče mu Mehmet-beg Resulbegović,- ovdje je moja domovina, a ne tamo - u Turskoj! Ovdje ću ostati i umrijeti, pa makar i u zatvoru! Ne zaboravite da sam Vam dao riječ časnu da ću od sada služit Vama i domovini Crnoj Gori. Mi smo Resulbegovići ne samo junaci, već i ljudi, koji datu riječ držimo.
Tada se Knjaz uvjeri da su Mehmet-bega Resulbegovića oklevetali, jer nikakav ustanak muslimana nije pripremao ni on ni ma ko drugi. Zato ga odmah vrati na pređašnju dužnost i naredi svojim ljudima da budu obazrivi, jer su neprijatelji Crne Gore, posebno fundamentalistički nastrojeni muslimani (i među njima naročito Albanci!) spremni da kljeveću i optužuju za sve u prvom redu ove musliane, koji su se ujedinili sa svojom hrišćanskom crnogorskom braćom.6)
Serdar Scepan Radojevic
Domaćin
- Poruka
- 3.617
Albanski falsifikati
Albanski falsifikatori dan-danas nastavljaju da pišu kako im crnogorske vlasti nisu dozvoljavale da se školuju.
P. Marin Sirdani, albanski intelektualac, koji je 1904. godine posjetio Ulcinj, piše:
"Ulcinj je tada (za vrijeme turske okupacije,-KB), kao i sada (u sastav Crne Gore,- KB), bio čist albanski grad, govorio se albanski jezik od čitavog stanovništva. Crnogorska vlast imala je jednu školu na slovenskom jeziku, ali muslimani, koji su veći dio stanovništva tog grada, nisu slali svoju djecu u toj školi. Oni su imali svoj mejtep na turskom jeziku kao za vrijeme turskog gospodarenja".7) (Podvukao - KB)
Obratite pažnju na podvučene izraze.
Znači, i za ovog Albanca, Ulcinj je (i 1904. godine!) "čist albanski grad"! Da nije i pravoslavna crkva Sveti Nikola izgrađena 1869. godine u Meraji za njih, albanske muslimane?! Da nije i pop Jevrem Kočović bio Albanac?!
Ako se govorio albanski jezik "od čitavog stanovništva", kako su to pohađala ta djeca mejtep "na turskom jeziku", pa i školu "na slovenskom jeziku"?! Ili su, pored albanskog jezika, znala i turski, pa i srpski?!
Mejtep na turskom jeziku pohađala su turska djeca, pa i dijeca pokojeg crnogorskog i albanskog muslimana, koji su se od vremena povezali sa turskim okupatorima, naučili za sebe taj jezik, pa ga i prenijeli na svoju djecu. Ni crnogorsku, niti albansku djecu, niko nije primorao da uči na turskom jeziku, jer je mejtep bio fakultativan.
Albanci, po samopriznanju ovog albanskog intelektualca, "nisu slali svoju djecu" da uče u školi na slovenski jezik. NISU SLALI, a ne da im se NIJE DOZVOLJILO!
Ovo nije sva istina. Ne samo da su neki crnogorski muslimani slali svoju djecu (pa i žensku!) da uče u toj školi (u prvom redu Resulbegovići!), već su u toj školi slali svoju djecu i pokoji od Albanaca. Kroz tu školu su izašli prvi albanski intelektualci Ulcinja, što priznaje i "albanski” intelektualac Sari Resulbegu, poznat kao sljijepi anticrnogorac, ali koji ipak priznaje da mu je otac, pošto je završio upravo tu školu, poslat državnom stipendijom u Klagenfurt i Beč (Austrija) na više studije.8)
Pa i sâm Sari, pošto je završio tu školu, o državnom trošku je poslat u srednju školu i na više studije u Sarajevo. A kao ovi, i mnogi drugi "Albanci” i Albanci, što nije slučaj i sa našim manjincima u Albaniji, gdje im se i na albanskom jeziku (ni dan-danas!) ne dozvoljava da svrše ni neku najobičnu srednju školu.
Ali, kako je moguće da u Ulcinj opstane škola "na slovenskom jeziku”, kad je Ulcinj "čist albanski grad”, kad se tu govori samo albanski jezik?!
Pretendirajući da je Ulcinj "čist albanski grad", ovaj albanski intelektualac, P. Marin Sirdani, kaže i ovo: "muslimani, koji su veći dio stanovništva tog grada”. Kako vidite, podrazumijeva se da postoji i jedan manji dio, koji nisu muslimani. Ali što su po nacionalnosti ovi nemuslimani?! Ako je Ulcinj "čist albanski grad", onda mora da su i oni Albanci, pa i pop Jefto Kočović, pokoj mu duši, jer će se prevrnuti u grob da čuje ovo!
Kontradikcije ovih albanskih intelektualaca su bezbrojne. Kad se laže, nemoguće je da se ne upadne u protivurečnosti.
Ali ovaj albanski intelektualac kaže i jednu istinu, koju dan-danas nisu shvatili ne samo savremeni albanski intelektualci, već ni naši, crnogorski. On, kako vidite, kaže doslovno: "muslimani, koji su veći dio stanovništva tog grada”. MUSLIMANI, a ne Albanci!!!
E - to je istina. Na dan oslobođenja, pa i danas, u Ulcinju su muslimani veći dio stanovništva. A muslimani nisu baš svi Albanci! Ima muslimana i nealbanaca. Ne samo Turaka, Grka i Cigana, Roma, već i Crnogoraca!!!
Albanci, pretendirajući da su Turci primali u muslimansku vjeru samo njih, Albance, pretendiraju da su svi muslimani Balkana njihovi ljudi - Albanci. Istina je sasvim drugčije: ako se prebrojimo - na Balkanu će ispasti da smo muslimani više mi, Sloveni. Samo u Bosni i Hercegovini mi imamo muslimana više nego što ih ima u Albaniji. Ako tom broju dodamo i muslimane Crne Gore, Srbije, Makedonije i Bugarske, pa i jedan dio muslimana same Albanije, ispašće da veći broj muslimana Balkana nisu Albanci, već Sloveni. Moguće da na Balkanu imamo više slovenskih muslimana, negoli turskih!
Tako i u Ulcinju. Veći dio muslimana nisu Albanci. Ili su Albanci i Resulbegovići, najveća muslimanska porodica Ulcinja?! Jednog su od ovih Resulbegovića ovi pitomi Albanci, krajem XX vijeka 10 puta na živo odrali, tražeći mu albansku čapru. Najzad, kad su mu odrali i desetu čapru, uvjeriše se da je taj njihov i pandehuri9) Albanac jedan divli Srbo-Crnogorac, dva puta diplomiran, na Universitetu Skoplja i Tirane, počasni član njihove Akademije nauka, svjetski priznat naučnik, albanolog i internacionalista, koji im to dokazuje i ovom knjigom.
Ovo se sigurno nije desilo u nijednom drugom narodu, ni u najdivljije dane srednjeg vijeka, kamoli krajem XX vijeka!
U slavu palih Crnogoraca 1878. za oslobođenje Ulcinja, pod Meterizom, kod sjevernog ulaza u tvrđavu, gdje je nekad bio manastir Svetih Arhanđela, porušen i pretvoren u džamiju, koja je u toku poslednjih ratnih operacija isto tako porušena, podignuta je Saborna pravoslavna crkva Sv. Nikola 1890. godine. Do dana-današnjeg ovo je jedina pravoslavna crkva izgrađena poslije oslobođenja od turskog okupatora. U isto vrijeme obnovljene su i podignute mnoge džamije. Pa i sred Ulcinja, na Pristan!
1.6.2010.
http://www.koreni.net/modules.php?name=News&file=article&sid=2098
Albanski falsifikatori dan-danas nastavljaju da pišu kako im crnogorske vlasti nisu dozvoljavale da se školuju.
P. Marin Sirdani, albanski intelektualac, koji je 1904. godine posjetio Ulcinj, piše:
"Ulcinj je tada (za vrijeme turske okupacije,-KB), kao i sada (u sastav Crne Gore,- KB), bio čist albanski grad, govorio se albanski jezik od čitavog stanovništva. Crnogorska vlast imala je jednu školu na slovenskom jeziku, ali muslimani, koji su veći dio stanovništva tog grada, nisu slali svoju djecu u toj školi. Oni su imali svoj mejtep na turskom jeziku kao za vrijeme turskog gospodarenja".7) (Podvukao - KB)
Obratite pažnju na podvučene izraze.
Znači, i za ovog Albanca, Ulcinj je (i 1904. godine!) "čist albanski grad"! Da nije i pravoslavna crkva Sveti Nikola izgrađena 1869. godine u Meraji za njih, albanske muslimane?! Da nije i pop Jevrem Kočović bio Albanac?!
Ako se govorio albanski jezik "od čitavog stanovništva", kako su to pohađala ta djeca mejtep "na turskom jeziku", pa i školu "na slovenskom jeziku"?! Ili su, pored albanskog jezika, znala i turski, pa i srpski?!
Mejtep na turskom jeziku pohađala su turska djeca, pa i dijeca pokojeg crnogorskog i albanskog muslimana, koji su se od vremena povezali sa turskim okupatorima, naučili za sebe taj jezik, pa ga i prenijeli na svoju djecu. Ni crnogorsku, niti albansku djecu, niko nije primorao da uči na turskom jeziku, jer je mejtep bio fakultativan.
Albanci, po samopriznanju ovog albanskog intelektualca, "nisu slali svoju djecu" da uče u školi na slovenski jezik. NISU SLALI, a ne da im se NIJE DOZVOLJILO!
Ovo nije sva istina. Ne samo da su neki crnogorski muslimani slali svoju djecu (pa i žensku!) da uče u toj školi (u prvom redu Resulbegovići!), već su u toj školi slali svoju djecu i pokoji od Albanaca. Kroz tu školu su izašli prvi albanski intelektualci Ulcinja, što priznaje i "albanski” intelektualac Sari Resulbegu, poznat kao sljijepi anticrnogorac, ali koji ipak priznaje da mu je otac, pošto je završio upravo tu školu, poslat državnom stipendijom u Klagenfurt i Beč (Austrija) na više studije.8)
Pa i sâm Sari, pošto je završio tu školu, o državnom trošku je poslat u srednju školu i na više studije u Sarajevo. A kao ovi, i mnogi drugi "Albanci” i Albanci, što nije slučaj i sa našim manjincima u Albaniji, gdje im se i na albanskom jeziku (ni dan-danas!) ne dozvoljava da svrše ni neku najobičnu srednju školu.
Ali, kako je moguće da u Ulcinj opstane škola "na slovenskom jeziku”, kad je Ulcinj "čist albanski grad”, kad se tu govori samo albanski jezik?!
Pretendirajući da je Ulcinj "čist albanski grad", ovaj albanski intelektualac, P. Marin Sirdani, kaže i ovo: "muslimani, koji su veći dio stanovništva tog grada”. Kako vidite, podrazumijeva se da postoji i jedan manji dio, koji nisu muslimani. Ali što su po nacionalnosti ovi nemuslimani?! Ako je Ulcinj "čist albanski grad", onda mora da su i oni Albanci, pa i pop Jefto Kočović, pokoj mu duši, jer će se prevrnuti u grob da čuje ovo!
Kontradikcije ovih albanskih intelektualaca su bezbrojne. Kad se laže, nemoguće je da se ne upadne u protivurečnosti.
Ali ovaj albanski intelektualac kaže i jednu istinu, koju dan-danas nisu shvatili ne samo savremeni albanski intelektualci, već ni naši, crnogorski. On, kako vidite, kaže doslovno: "muslimani, koji su veći dio stanovništva tog grada”. MUSLIMANI, a ne Albanci!!!
E - to je istina. Na dan oslobođenja, pa i danas, u Ulcinju su muslimani veći dio stanovništva. A muslimani nisu baš svi Albanci! Ima muslimana i nealbanaca. Ne samo Turaka, Grka i Cigana, Roma, već i Crnogoraca!!!
Albanci, pretendirajući da su Turci primali u muslimansku vjeru samo njih, Albance, pretendiraju da su svi muslimani Balkana njihovi ljudi - Albanci. Istina je sasvim drugčije: ako se prebrojimo - na Balkanu će ispasti da smo muslimani više mi, Sloveni. Samo u Bosni i Hercegovini mi imamo muslimana više nego što ih ima u Albaniji. Ako tom broju dodamo i muslimane Crne Gore, Srbije, Makedonije i Bugarske, pa i jedan dio muslimana same Albanije, ispašće da veći broj muslimana Balkana nisu Albanci, već Sloveni. Moguće da na Balkanu imamo više slovenskih muslimana, negoli turskih!
Tako i u Ulcinju. Veći dio muslimana nisu Albanci. Ili su Albanci i Resulbegovići, najveća muslimanska porodica Ulcinja?! Jednog su od ovih Resulbegovića ovi pitomi Albanci, krajem XX vijeka 10 puta na živo odrali, tražeći mu albansku čapru. Najzad, kad su mu odrali i desetu čapru, uvjeriše se da je taj njihov i pandehuri9) Albanac jedan divli Srbo-Crnogorac, dva puta diplomiran, na Universitetu Skoplja i Tirane, počasni član njihove Akademije nauka, svjetski priznat naučnik, albanolog i internacionalista, koji im to dokazuje i ovom knjigom.
Ovo se sigurno nije desilo u nijednom drugom narodu, ni u najdivljije dane srednjeg vijeka, kamoli krajem XX vijeka!
U slavu palih Crnogoraca 1878. za oslobođenje Ulcinja, pod Meterizom, kod sjevernog ulaza u tvrđavu, gdje je nekad bio manastir Svetih Arhanđela, porušen i pretvoren u džamiju, koja je u toku poslednjih ratnih operacija isto tako porušena, podignuta je Saborna pravoslavna crkva Sv. Nikola 1890. godine. Do dana-današnjeg ovo je jedina pravoslavna crkva izgrađena poslije oslobođenja od turskog okupatora. U isto vrijeme obnovljene su i podignute mnoge džamije. Pa i sred Ulcinja, na Pristan!
1.6.2010.
http://www.koreni.net/modules.php?name=News&file=article&sid=2098
Serdar Scepan Radojevic
Domaćin
- Poruka
- 3.617
B O J A N A
- Semantika, etimologija i politika -
Ima više meseci što je iz štampe izašlo drugo izdanje kapitalnog dela Akademika Burovića ISTORIJA ULCINJA, pošto joj je prvo izdanje, dana 01. jula 2009, spaljeno sred Tirane, zajedno sa tri druga dela ovog autora, flagrantno svedočanstvo jednog skroz protuzakonskog tretmana i zločina, kulturocida, o čemu je naša štampa rekla blagovremeno svoju reč (Beogradski list TABLOID), ali strana, posebno albanska, nastavlja da ćuti, pa su i preko stranica našeg sajta nastojali da šire o tome svoja demantovanja, očito destruktivna i lažna, kriminalna.
Za čitaoce našeg sajta donosimo iz te knjige studiju BOJANA, koliko da imaju uvid u tretman, koji Akademik Burović čini problemima u svojoj knjizi, a isto tako i zašto se Albanci bune, pa su eto - i pobesneli protiv Njega, što se jasno vidi iz bure njihovih napisa, prokletvi, psovki, falsifikovanja, kleveta i notornih laži.
BOJANA (Barbanna, Boiana, Flumen Scutari, Barbania, Barbantia) hidr.,- reka, na granici Crne Gore sa Albanijom. Etimologijom hidronima BOJANA, na alb. BUEN-BUNA, staro grčki BARBANNA, bavili su se mnogi svetski, naši i albanski naučnici, među kojima spominjemo M.G.Bartoli, Jagić, St.Mladenov, Petar Skok, Norbert Jokl, Gustav Weigand, A.Mayer, Hans Krahe, Al.Rosetti, Henrih Barić, H.Mihaescu, Eqrem Çabej, Petkanov, Ivan Popović, Pavlović, a sada i ja - Kaplan Burović.
Bavili su se u poslednje vreme etimologijom ovog hidronima i Albanci tipa Maksut Hadžibrahimi i Preljoc Margilaj, demostrirajući ne samo notorno nepoznavanje etimologije, već i svoje flagrantno političko veliko-albansko nastrojenje, kao i gotovost za svaku falsifikaciju. Koliko za primer vidite što kaže Hadžibrahimi: ime reke BOJANA potiče od albanske reči BARDHË = „bijel“ i sufiksa –ANA ili AVA, što na albanskom jeziku znači ujë i bardhë = „bijela voda“.1)
Norbert Jokl, u periodi njegove iliromanije, po Albancu E.Çabeju pretendirao je da „albanska forma ovog apelativa je normalan refleks antičke forme Barbanna, uzimajući je Albanci od usta romanskih provincijalaca Prevalisa i razvijajući je prema fronetskim zakonima svog jezika, preko *Bauànna i *Bàuanna, kao posrijednicima, koji su doveli u Buenë Bunë; srpskohrvatska forma Bòjana, prema njemu, izvire iz albanske, ali oslanjajući se na slovensko lično ime Bojan; znači Sloveni su svojim dolaskom u ove primorske krajeve našli tu jednu albansku narodnost. Ovu misao slijedi i Barić (Slavist. revija III 356 v., Hymje 48, 76) i A.Mayer u citiranim stranama. Sumnje ima Rosetti ILR 211. Sa druge strane Popović, - nastavlja E.Çabej,- jednom neobjektivnom pretstavom činjenica (Podvukao – KB), upravni nastavak od Barbanna nalazi u shrv. Bòjana, i za albansku Buenë-u kaže da je proizašla iz srpskohrvatskog imena. Prije Mladenov (BA IV 193 v.) video je tu ime rijeke tračkog porijekla – Jana, tobože „rijeka“, Bu- = crkveno staroslovensko bui, bugarski buen6 „bujna, divlja“, objašnjenje koje se ne slaže ni sa jezičnim podacima, niti sa objektivnom geografskom situacijom, Bojana, budući da nije nimalo bujan planinski potok, već naprotiv jedna mirna rijeka, koja preplavljuje polja. Petkanov, sa druge strane (B6lg. Ezik 5,1955, 352 v.), ime rijeke u oba jezika, shrv. Bòjana alb. Buen Bunë, stavlja u vezi sa latinskim toponimom Boviana italijanski Boiano Južne Italije, vidi i kod Mihaescu-a RESE IV 325. Weigand BA III 241 je mislio za jedan slovenski izvor albanskog imena ove rijeke. U ovom problemu od značaja je do sada neprimećena činjenica, što u albanskom jeziku pored imena rijeke (u jednoj narodnoj pjesmi Krajine ç'i ra mjegulla Bujens) živi i odgovarajući apelativ, vidi sada i SA VII 164. Veza koja postoji između ova dva elementa, sa karakterom ove rijeke, koja se obično preliva i preplavluje sve oblasti okolo svojeg ušćenca, prema svemu izgleda da je takva, da rijeka ima ime od apelativa; suprotno mišljenje nezamislivo je, ako budemo imali predoči da se ovaj apelativ pojavljuje i u planinskim oblastima i dosta daleko od Bojane, kao što je Dukađin, a koji se pojavljuje i sa jednim drugim oblikom i u toskinskom dijalektu (albanskog jezika), gdje se ni najmanje ne poznaje ime Bojane. Ovako ovo ime rijeke nalazi objašnjenje u unutrašnjim okolnostima albanskog jezika,- kaže Çabej,- i nezavisan je kako od drevnog Barbanna tako i od shrv. Bòjana. Ova poslednja teško je objašnjiva od Barbanna na jedan objektivan naučan način i bez oskrnavljenja jezičnih okolnosti srpskohrvatskog jezika. Oba ova uslova se ispunjavaju objašnjavajući shrv. Bòjana posredstvom albanskog jezika, preko Buenë, ili od jednog njegovog starijeg oblika, sa –a– koje nije preobraćeno u –e– u vrijeme slovenske seobe. Za Barbanna geografske okolnosti vode kod ilirskog jezika, ovako sem u Albaniji postoji jedna Barbanna i u Istri. Vezuju je, između ostalih, imenom ostrva Metubarbis u donjem toku rijeke Save u Hrvatskoj, sa grčkim òoo„humulus“ idr., vidi Vasmera REW I 53, Friska I 252, ali uporedi i bërrakë. Fonetski Barbanna: gr. òoo bilo bi jedno svjedočanstvo za reflekciju indoevropskog kratkog o sa a u ilirskom...Pa i ako je Barbanna, preko svjedočanstva njene pretstave i u Francuskoj, od jednog preindoevropskog izvora (Barić), ovo ne obara njenu pripadnost iz ilirskog jezika“,- piše albanski akademik, prof. dr Eqrem Çabej.2)
Pre svega naglašavamo da – kad bi i bio hidronim BARBANNA ilirski, to ne znači da je i albanski, jer Albanci niti su Iliri, niti imaju ma kakve veze sa njima, što su svetski naučnici dokazali bezrojnim dokumentima, činjenicama i argumentima, pa je i sâm Akademik Çabej, nemajući kuda, bio prinuđen da prizna da njegovi Albanci, ne samo da nisu autohtoni i Iliri, već i da su iz današnje Rumunije došli na Balkan i u Mat (pokrajina Srednje Albanije) tek u X veku nove ere. A kako se zna (ovo nam priznaju i sami albanski naučnici!), Sloveni su ušli u grad Durrhachium (današnji Durrës, u pupak Albanije) jos 548. godine n.e., znači jedno 5-6 vekova pre Albanaca. U Durrhachium!!! A u Ulcinj i na obale Bojane ovi su Sloveni sigurno stigli još ranije, dok su Albanci, sa svoje strane (dolazeći sada iz Mata!) stigli mnogo-mnogo kasnije, pošto su Sloveni, pradedovi današnjih Crnogoraca, ne samo uzeli od romanskog stanovništva tih krajeva apelativ Barbanna (naravno, preko romanske forme Prevalisa: Boiana!), obraćajući ga u BOJANA, već su od tog hidronima napravili i ime ribe bojanka (cipal), pa i lična imena BOJAN i BOJANKA, a od Jadran – JADRANKA, stvar ova koja se ne sreće u albanskom jeziku. Tek poslednjih decenija oni su stigli da od hidronima Jadran (alb. Adriatik) naprave lična imena ADRIATIK i ADRIATIKE, dok od hidronima Bojana (alb. Buna), dan-danas to nisu postigli, iako – u poslednje vreme – od imena svojih reka, pa i potoka, napravili su sijaset ličnih imena, štoviše i lično ime KROKODIL, pa i LUFTANIJE (ratni brod), čime sigurno pretstavljaju unikalan primer u svetu, za što (za ova monstruozna dostignuća!) moramo im skinuti kapu i priznati primat.
Serdar Scepan Radojevic
Domaćin
- Poruka
- 3.617
Što se tiče imena riba, zna se da Albanci ne samo da nemaju svoju ribarsku terminologiju, već nemaju ni pomorsku, pa su im i pomorski zanat naučili turski okupatori (G.Weigan!), a u Ulcinju: naši Novljani.
A što se tiče srpsko-crnogorskog i srpsko-makedonskog, pa i bosansko-hercegovačkog i hrvatskog ličnog imena Bojan, ne može se prihvatiti neko oslanjanje Crnogoraca na to ime da bi nazvali tako ovu reku, dok obratno – lično ime Bojan i posebno Bojana – flagrantno je da se oslanjaju na apelativ ove reke, bar da su se ova dva lična imena (koja vode svoje poreklo od apelativa bojan i bojna) kontaminirala sa apelativom reke Bojana. Od afirmiranja imena ove reke, bar među Crnogorcima, posebno u poslednja vremena, nemamo više ni kontaminiranje, već direktno imenovanje dece po tom imenu reke.
Absurdno je i pomisliti da su Crnogorci, koji su stigli na obale Bojane u prvoj polovini VI veka, uzeli ime ove reke od Albanaca, koji su tu počeli da pojedinačno silaze sa gora Srednje Albanije tek u XIV-XV veku, a masovno u XVIII-XIX veku.
Sa druge strane ni gramatički se nikako ne može objasniti Buena-Buna>Bôjana, jer se alb. –u– ne pretvara u srp.. –o–, već obratno – srp. –o– se pretvara u alb. –u–: ponta>punta, ponenta>punenta, polenta>pulenta3). A pošto je ovo srpskohrvatsko –o– naglašeno, albanski ga jezik diftongira u –ue– (Buena), koje se zatim monoftongizira u obično –u– (Buna). Svestan ovoga, Akademik Çabej pretendira: „preko Buenë, ili od jednog njegovog starijeg oblika, sa –a– koje nije preobraćeno u –e– u vrijeme slovenske seobe“. Pre svega, kako rekosmo, u vreme seobe Slovena Albanci nisu bili ni na Balkan, kamoli na obale reke Bojane! Zatim, albanski jezik ne poznaje ovaj apelatin sa –a– !!! Ko se ne slaže sa nama, neka nam dokaže suprotno.
Albanski apelativ Bujena, koji se čuva u narodnoj pesmi albanske dijaspore u crnogorskoj Krajini (gde su stigli posle turske okupacije, neki i 1724. godine!), ne samo da ne potkrepljuje pretendiranja Akademika Çabeja, već suprotno: potkrepljuje naše pretendiranje. Iz njega se jasno vidi da je ova albanska forma tog apelativa izvedena iz crnogorske Bòjana>Bujana>Bujena. Znači, imamo poznato albansko obraćanje o>u (ponta>punta), zatim i metafonija, obraćanje a>e, isto tako poznato iz albanske fonetike upravo kod stanovništva ovih krajeva: prap>prep, nalt>nelt.4)
Ime reke Bojane na albanskom jeziku (Buena, Buna) ne nalazi objašnjenje ni u unutrašnjim okolnostima albanskog jezika. Istina je da Albanci svih krajeva Albanije upotrebljavaju reči buenë, bujênë, bujàn-i sa značenjem „izliv vode, preplava, lokva, lokva vode koja se hrani vodom sa česme, komina, gorgo (profondità di acque) spaventoso“. Istina je i to što kaže Akademik Çabej za ovu reč: „duket se kemi të bëjmë me një fjalë të mbarë shqipes“ (izgleda da imamo posla sa jednom rečju opšte albanskom)5), ali ova reč nema veze sa apelativom Bojana, odnosno Buena Buna, već sa srpsko-crnogorskim i makedonskim apelativom bujan, pa i sa crkvenim staro-slovenskim bui, i sa bugarskim buen6 „bujan, dival“, o čemu govori Mladenov6). Naravno da se ova reč u usta onih Albanaca, koji žive pored reke Bojane, tokom vremena, kontaminirala sa apelativom Buenë. Otuda i izrazi: „u bâ buenë e madhe“, „u bâ buon“, „edhe mâ për buen“, koje nam on navodi. Sledstveno Akademik Çabej ima pravo kad kaže da je ovaj apelativ – buen - „nezavisan kako od drevnog Barbanna tako i od shrv. Bòjana“. Trebao je samo da doda da je isto tako nezavisan i od alb. Buenë.
Naglašavamo ovdje još jednom da je akademik, prof. dr Norbert Jokl pretendirao da je crnogorska forma imena ove reke potekla iz albanskog imena u vreme njegove iliromanije. Kako se zna, kad se ovaj austijski naučnik upoznao sa 12 argumenata Gustava Weigand-a da Albanci nemaju nikakve veze sa Ilirima, Akademik Nokl je cedirao i prihvatio tezu Akademika Weigand-a. Prihvaćajući njegovu tezu, sve što je rekao do tada, oslanjajući se na dotadašnja njegova ubeđenja o iliro-albanskoj vezi, suspendiraju se kao oporečena. Isto ovo važi i za sve one koji su sledili Akademika Jokl, pa i za našeg Barića, koji nema pravo kad pretendira da je Barbanna od jednog preindoevropskog izvora, jer ako su se tom apelativu našli tragovi i u Francuskoj, time se ne poriče njegovo grčko poreklo, pošto svi Grci nisu došli isključivo na Balkan, već su se pojedine porodice, bratstva, ako ne i plemena, tokom njihove seobe, otcepljivali od glavnine i nastanjivali se za stalno gde su za to našli pogodan teren.
Sledstveno, kod akademika, prof. dr Ivana Popovića, koji pretendira da je alb. Buenë proizašla od shrv. Bojana, nemamo neku neobjektivnu pretstavu činjenica, kako nam to kaže Akademik Çabej. Naprotiv, takvu pretstavu imamo u njegovim navedenim pretendiranjima, koja su izrazito - kažem ovo sa žaljenjem - tendenciozna, politizirana i krajnje antinaučna, što nije – opet kažem sa žaljenjem - jedini slučaj u njegovom stvaranju, koje inače obiluje i objektivnim pretstavljanjima i stavovima, značajnim doprinosom u etimologiji leksika albanskog jezika, te se kao takav s pravom smatra najvećim albanskim etimologom svih vremena, a ja sam ga, na Universitetu u Tirani, imao i za profesora.
________________
1) HAXHIBRAHIMI, Mr. Maksut: TOPONIMIA E ULQINIT DHE RRETHINËS, Ulcinj, 2001, str. 63.
2) ÇABEJ, Eqrem: STUDIME ETIMOLOGJIKE NË FUSHË TË SHQIPES II AB, Tirana 1976, str. 346-348.
3) BUROVIĆ, Kaplan: E FOLMJA E ULQINIT,- monografija za odbranu diplome, Državni universitet u Tirani, Tirana 1969, str. 44.
4) Iden: str. 40.
5) ÇABEJ, Eqrem: cit. delo, str. 346, kol. I.
6) E.Çabej, cit. delo, str. 436, kol. I, pretendira da je ova reč izvorno njihova, albanska: „Kjo fjalë është b-uj-àn, b-uj-anë, një hipostazë (m)bë ujë zgjeruar me –an –anë“,- piše on.
http://www.srpskadijaspora.info/vest.asp?id=13209
A što se tiče srpsko-crnogorskog i srpsko-makedonskog, pa i bosansko-hercegovačkog i hrvatskog ličnog imena Bojan, ne može se prihvatiti neko oslanjanje Crnogoraca na to ime da bi nazvali tako ovu reku, dok obratno – lično ime Bojan i posebno Bojana – flagrantno je da se oslanjaju na apelativ ove reke, bar da su se ova dva lična imena (koja vode svoje poreklo od apelativa bojan i bojna) kontaminirala sa apelativom reke Bojana. Od afirmiranja imena ove reke, bar među Crnogorcima, posebno u poslednja vremena, nemamo više ni kontaminiranje, već direktno imenovanje dece po tom imenu reke.
Absurdno je i pomisliti da su Crnogorci, koji su stigli na obale Bojane u prvoj polovini VI veka, uzeli ime ove reke od Albanaca, koji su tu počeli da pojedinačno silaze sa gora Srednje Albanije tek u XIV-XV veku, a masovno u XVIII-XIX veku.
Sa druge strane ni gramatički se nikako ne može objasniti Buena-Buna>Bôjana, jer se alb. –u– ne pretvara u srp.. –o–, već obratno – srp. –o– se pretvara u alb. –u–: ponta>punta, ponenta>punenta, polenta>pulenta3). A pošto je ovo srpskohrvatsko –o– naglašeno, albanski ga jezik diftongira u –ue– (Buena), koje se zatim monoftongizira u obično –u– (Buna). Svestan ovoga, Akademik Çabej pretendira: „preko Buenë, ili od jednog njegovog starijeg oblika, sa –a– koje nije preobraćeno u –e– u vrijeme slovenske seobe“. Pre svega, kako rekosmo, u vreme seobe Slovena Albanci nisu bili ni na Balkan, kamoli na obale reke Bojane! Zatim, albanski jezik ne poznaje ovaj apelatin sa –a– !!! Ko se ne slaže sa nama, neka nam dokaže suprotno.
Albanski apelativ Bujena, koji se čuva u narodnoj pesmi albanske dijaspore u crnogorskoj Krajini (gde su stigli posle turske okupacije, neki i 1724. godine!), ne samo da ne potkrepljuje pretendiranja Akademika Çabeja, već suprotno: potkrepljuje naše pretendiranje. Iz njega se jasno vidi da je ova albanska forma tog apelativa izvedena iz crnogorske Bòjana>Bujana>Bujena. Znači, imamo poznato albansko obraćanje o>u (ponta>punta), zatim i metafonija, obraćanje a>e, isto tako poznato iz albanske fonetike upravo kod stanovništva ovih krajeva: prap>prep, nalt>nelt.4)
Ime reke Bojane na albanskom jeziku (Buena, Buna) ne nalazi objašnjenje ni u unutrašnjim okolnostima albanskog jezika. Istina je da Albanci svih krajeva Albanije upotrebljavaju reči buenë, bujênë, bujàn-i sa značenjem „izliv vode, preplava, lokva, lokva vode koja se hrani vodom sa česme, komina, gorgo (profondità di acque) spaventoso“. Istina je i to što kaže Akademik Çabej za ovu reč: „duket se kemi të bëjmë me një fjalë të mbarë shqipes“ (izgleda da imamo posla sa jednom rečju opšte albanskom)5), ali ova reč nema veze sa apelativom Bojana, odnosno Buena Buna, već sa srpsko-crnogorskim i makedonskim apelativom bujan, pa i sa crkvenim staro-slovenskim bui, i sa bugarskim buen6 „bujan, dival“, o čemu govori Mladenov6). Naravno da se ova reč u usta onih Albanaca, koji žive pored reke Bojane, tokom vremena, kontaminirala sa apelativom Buenë. Otuda i izrazi: „u bâ buenë e madhe“, „u bâ buon“, „edhe mâ për buen“, koje nam on navodi. Sledstveno Akademik Çabej ima pravo kad kaže da je ovaj apelativ – buen - „nezavisan kako od drevnog Barbanna tako i od shrv. Bòjana“. Trebao je samo da doda da je isto tako nezavisan i od alb. Buenë.
Naglašavamo ovdje još jednom da je akademik, prof. dr Norbert Jokl pretendirao da je crnogorska forma imena ove reke potekla iz albanskog imena u vreme njegove iliromanije. Kako se zna, kad se ovaj austijski naučnik upoznao sa 12 argumenata Gustava Weigand-a da Albanci nemaju nikakve veze sa Ilirima, Akademik Nokl je cedirao i prihvatio tezu Akademika Weigand-a. Prihvaćajući njegovu tezu, sve što je rekao do tada, oslanjajući se na dotadašnja njegova ubeđenja o iliro-albanskoj vezi, suspendiraju se kao oporečena. Isto ovo važi i za sve one koji su sledili Akademika Jokl, pa i za našeg Barića, koji nema pravo kad pretendira da je Barbanna od jednog preindoevropskog izvora, jer ako su se tom apelativu našli tragovi i u Francuskoj, time se ne poriče njegovo grčko poreklo, pošto svi Grci nisu došli isključivo na Balkan, već su se pojedine porodice, bratstva, ako ne i plemena, tokom njihove seobe, otcepljivali od glavnine i nastanjivali se za stalno gde su za to našli pogodan teren.
Sledstveno, kod akademika, prof. dr Ivana Popovića, koji pretendira da je alb. Buenë proizašla od shrv. Bojana, nemamo neku neobjektivnu pretstavu činjenica, kako nam to kaže Akademik Çabej. Naprotiv, takvu pretstavu imamo u njegovim navedenim pretendiranjima, koja su izrazito - kažem ovo sa žaljenjem - tendenciozna, politizirana i krajnje antinaučna, što nije – opet kažem sa žaljenjem - jedini slučaj u njegovom stvaranju, koje inače obiluje i objektivnim pretstavljanjima i stavovima, značajnim doprinosom u etimologiji leksika albanskog jezika, te se kao takav s pravom smatra najvećim albanskim etimologom svih vremena, a ja sam ga, na Universitetu u Tirani, imao i za profesora.
________________
1) HAXHIBRAHIMI, Mr. Maksut: TOPONIMIA E ULQINIT DHE RRETHINËS, Ulcinj, 2001, str. 63.
2) ÇABEJ, Eqrem: STUDIME ETIMOLOGJIKE NË FUSHË TË SHQIPES II AB, Tirana 1976, str. 346-348.
3) BUROVIĆ, Kaplan: E FOLMJA E ULQINIT,- monografija za odbranu diplome, Državni universitet u Tirani, Tirana 1969, str. 44.
4) Iden: str. 40.
5) ÇABEJ, Eqrem: cit. delo, str. 346, kol. I.
6) E.Çabej, cit. delo, str. 436, kol. I, pretendira da je ova reč izvorno njihova, albanska: „Kjo fjalë është b-uj-àn, b-uj-anë, një hipostazë (m)bë ujë zgjeruar me –an –anë“,- piše on.
http://www.srpskadijaspora.info/vest.asp?id=13209
- Poruka
- 11.573
Примери
Павле Анѓелчиќ пише прву књигу (у преводу са латинског) на албанском језику у 1462. Иако је Црногорац данас Албанци га присвајају као свог под именом Пал Енгјулу.
Иван Бузук 1555 пише књигу на албанском "књига мисли", објављеном у Црна Гора. иако је Хрват,Албанци га присвајају и славе као свог под именом Ѓон Бузуку.
Јован Кукузел, Македонски писац роџен је у Драчу у 11-сти век, када није било Албанаца у Драчу, данас се приписује Албанцима и они га присвајају као Јан Кукузели.
Наим Фрашери, “Албански“ национални поет е Влав-Влах.
Теофанос Мавроматис, писац по националност Грк или како го денас Албанци присвајају као Фан Ноли и њихову личност.
Петар Богдан, Србин постао за Албанце Богдани и он је постао Албанац за њих.
Александар Мојсиу (1879-1935) Познат театарски актер у Германија, “Албанац“ иако у суштини Влах од Каваја.
Доситеј Обрадовиќ, Србин, отвора првото училиште на Албански јазик.
Петар Буди, Македонец је први издавач во Албанија (1566-1622)
Павле Анѓелчиќ пише прву књигу (у преводу са латинског) на албанском језику у 1462. Иако је Црногорац данас Албанци га присвајају као свог под именом Пал Енгјулу.
Иван Бузук 1555 пише књигу на албанском "књига мисли", објављеном у Црна Гора. иако је Хрват,Албанци га присвајају и славе као свог под именом Ѓон Бузуку.
Јован Кукузел, Македонски писац роџен је у Драчу у 11-сти век, када није било Албанаца у Драчу, данас се приписује Албанцима и они га присвајају као Јан Кукузели.
Наим Фрашери, “Албански“ национални поет е Влав-Влах.
Теофанос Мавроматис, писац по националност Грк или како го денас Албанци присвајају као Фан Ноли и њихову личност.
Петар Богдан, Србин постао за Албанце Богдани и он је постао Албанац за њих.
Александар Мојсиу (1879-1935) Познат театарски актер у Германија, “Албанац“ иако у суштини Влах од Каваја.
Доситеј Обрадовиќ, Србин, отвора првото училиште на Албански јазик.
Петар Буди, Македонец је први издавач во Албанија (1566-1622)
Lesandar
Buduća legenda
- Poruka
- 27.930
Наградна игра, пронађите Албанца на фотографијама ( иначе се породица презива Шурда):
Serdar Scepan Radojevic
Domaćin
- Poruka
- 3.617
Наградна игра, пронађите Албанца на фотографијама ( иначе се породица презива Шурда):
CRNCI ULCINJA
Prvi crnci stigli su u Ulcinj moguce zajedno sa tursko-arapskim pomorcima, gusarima-piratima, kao robovi i sluge na njihovim brodovima 1571. godine, pa i kao robovi i sluge u njihovim porodicama, poslije turske okupacije grada, kada se tu smestaju za stalno 400 berberskih, severno-africkih pirata sa njihovim porodicama.
Ovi novi gradjani Ulcinja, tursko-arapski pomorci, kroz godine, decenije i vekove, grabili su sa obala Afrike (Tripolis – Tarabulus) crnce i prodavali ih kao robove na svom trgu u Ulcinju i po ostalim trgovima Evrope, Azije i Afrike. Mnoge od njih drzali su kao sluge i po svojim kucama, imanjima, pa i po brodovima. Vremenom, od njih su to naucili i nasi, crnogorski pomorci Ulcinja muslimanske vere.
Mnoge robove su i kupovali u bescenje na trgu Tripolisa, pa ih preprodavali na trgu robova u Ulcinju, realizirajuci tako svoju zaradu. Preferisali su malu decu od 3-4 godina i crnce. Za kupovinu robova-crnaca isli su svojim brodovima i do obala Sudana, pa i do Konga. Iz dokumenata saznajemo da se trgovinom crnaca bavio Ulcinjanin hadzija Halil Ficic i njegov rodjak Jakup Ficic, pa Becir Jusuf, Alija Basa i drigi Ulcinjani.
Age Ulcinja gledali su svoj prestiz, ugled i autoritet i kroz broj robova crnaca koje su imali u vlasnistvo. Sto vise robova to su se pravili vise vaznim i mocnijima.
Dana 20. maja 1696 Papin misionar Marin Djino obavestava Kongregaciju da se na trgu Ulcinja nalaze oko 125 robova, zene i deca. Njihov veci deo je delimicno ispracen za severnu Afriku, a delimicno za Istanbul.
Trg robova u Ulcinju bio je najveci i najglasovitiji na Jadranu. Tu su dovodili robove za prodaju sa svih strana Balkana, pogotovo sa primorskih gradova. Kazu da su tu prodali i Servantesa sa njegovim bratom Rodrigom. Iz dokumenata saznajemo da je tu prodat i nas buduci biskup – Perastanin Josip Burovic.
Albanski istoricari, posto pretendiraju da su ovu trgovinu pravili njihovi Albanci, preko svega – posto pretendiraju da su svi stanovnici Ulcinja bili njihovi Albanci, na sve moguce nacine nastoje da romantiziraju i ublaze ovaj nehumani stav Ulcinjana. Tako Hadzibrahimi pise da su Ulcinjani tretirali robove:
“kao clanove svoje porodice, kao slobodne ljude, a ne kao robove. Robinje su rasle kao kceri kuce i udate su redovno dajuci im i prciju-cejzu isto kao svojim kcerkava…Robovlasnici njima su davali cifluke, svoja prezimena i omogucavali su im da stvaraju svoje porodice.”1)
Sigurno da ovo nije istina. Da su ovi Ulcinjani bili tako dobri sa robovima, ne bi cekali crnogorske oslodioce grada da im se crncima da sloboda. Oni ni belca nisu oslobodili, kamoli i crnca. Resulbegovici Ulcinja su drzali u ropstvo i svog rodjaka, pomenutog Josipa Burovica, koji – da bi spasio glavu – bi prinudjen da se konvertira i u muslimana. Pa i kad ga oslobodise, pravili su se kao da im je pobegao, jer je sredina bila tako fanaticno i antihriscanski nastrojena, da su drugog Burovica, grofa i kapetana Perasta Grgura Burovica, mucki zaklali u Ulcinju za ucjenu koju je raspisala za njim Mletacka Republika.
Za vreme turske okupacije Ulcinjem ovi crnci nisu imali nikakva prava. Ni elementarna ljudska prava. Njih su stitili samo njihovi vlasnici. Dok su sami ovi vlasnici vrsili nad njima svakojaka nasilja. Oni su ih upotrebljavali ne samo kao sluge, za najteze i najprljavije poslove po njihovim kucama i na imanjima, vec su ih svakako i zloupotrebljavali, silovali njihove kcerke i zene, pa iskaljivali nad njima i svaki svoj bes. Crnac nije smeo ni da pogleda belkinju, dok su belci pravili i vanbracnu decu sa crnkinjama.
Silovanje crnkinja u Ulcinju je bila najobicnija stvar, sto se jasno vidi po izmenjenoj kozi njihove dece, rodjena van braka i u braku. Bilo je slucajeva da je koji najobicniji Ulcinjanin uzeo koju od crnkinja i za zenu. Tako kazu da je crnkinja Zahra, poreklom iz Sudana, dosla dobrovoljno u Ulcinj i udala se za Ulcinjanina, majora turske vojske, hadzija Halil Ficic.
Ali nemamo nijednog slucaja da je Ulcinjanin dao svoju kcerku za zenu crncu. Prvi koji je to ucinio bio je Srbin iz Srbije, koji je posle DSR dozvolio svojoj kcerki da se uda za crnca Rizo Surla.
Oslobodjenjem Ulcinja od turskog ropstva oslobodjeni su i ovi crnci ropstva i proglaseni za ravnopravne gradjane Crne Gore. Tada su neki od njih postali i kapetani brodova.
Godina 1880., kad se definitivno oslobodio grad od turskog ropstva i prisajedinio domovini Crnoj Gori, zatekla je u Ulcinju 100 crnackih kuca, porodica. Svi dovedeni kao robovi i tretirani kao takvi, ili i rodjeni tu.
Tih godina, ne mireci se sa crnogorskim zakonima, pa i oslobodjenjem crnaca, neki su Ulcinjani napustili Ulcinj i presli u Skadar. Sa sobom su poveli i svoje crnce. Tako je Beto Djul poveo sa sobom 8 crnaca, dok je Mehmet Beci uzeo sa sobom 5 crnaca. Isto tako i mnoge druge turske i albanske porodice, ako ne i koja nasa – muslimanska.
Na brdu Pinjes, iznad Ulcinja, nalazi se i poljana, zvana Arapsko polje. Tu su se sastajali ovi crnci i igrali svoje ritualne igre. Vezano sa tim igrama nastala je temperamentna igra “Saraveli”, tipicno africkog melosa i ritma, koja se i danas rado igra i gleda.
U to doba oni su u podgrad imali i svoju posebnu kafanu, zvanu “Trumo – kafana”, pa i “Arapska kafana”, jer su njen vlasnik i posluga bili arapi, kako nazivaju crnce nasi Ulcinjani.
Naravno da je ova njihova ravnopravnost bila prividna. Tek posle DSR, kad se u Ulcinju uspostavlja narodna vlast, ovi ce se crnci, a posto su i sami lili krv za tu vlast, osetiti stvarno ravnopravni. Tako ce crnac Rizo Surla ozeniti Srpkinju, sa kojom ima i decu.
Srbo-Crnogorcima su ovi crnci, u znak zahvalnosti za nevestu, koju su im dali za Riza, poklonili jednu divnu anegdotu.
Kad je vec rec o Rizu i anegdoti, evo da nevedem ovde i nju:
U jednoj borbi partizanske jedinice, medju tolikim Crnogorcima, rani se i crnac Rizo Surla, iz Ulcinja. Odvedose ga odmah u partizansku bolnicu i dadose mu prvu pomoc. Jovanka, supruga Josipa Broza Tita, podje da obidje ranjenike te bolnice i, kad vide Riza, iznenadi se.
-Odakle ste vi, druze ranjeniku?- upita ga ona.
-Iz Ulcinja,- odgovori mu ovaj.
-Gde je taj Ulcinj, u kojoj drzavi Afrike?- upita opet Jovanka.
-Nije u Africi, drugarice Jovanka! – rece joj Rizo.
Jovanka se za cas zamisli, pa opet upita:
-A sto ste vi po nacionalnosti?
-Crnogorac!- rece joj Rizo ponosno.
-Hm!- opet se zamisli Jovanka, pa nastavi: – Nisam znala da su Crnogorci crnci! Mislila sam da su belci, ovako, kao mi!
Ukrstavanjem crnkinja sa belcima i belkinja sa crncima stvorila se u Ulcinju jos od vremena i kategorija meleza.
Ovi su se crnci prozivali po prezimenu svojih vlasnika. A posto su im vlasnici bili muslimani, obavezno su i oni prihvacali muslimansku veru. Preko ove vere podlozeni su i oni albaniziranju, kao uopste i svi drugi muslimani. Neverovatno, ali je istina: danas imamo i crnaca koji sebe nazivaju Albancima. Ipak, vecina od njih, svesni svog africkog porijekla, nazivaju se Afrikancima, ma da Albanci nece ni da cuju za to. Za njih su i crnci Ulcinja Albanci.
___________________
1) HAXHIBRAHIMI, prof. Maksut: DETARIA E ULQINIT NËPËR SHEKUJ, Ulcinj 1994. str. 113-115.
Pise: Prof. dr Kaplan BUROVIC,
Akademik
Prvi crnci stigli su u Ulcinj moguce zajedno sa tursko-arapskim pomorcima, gusarima-piratima, kao robovi i sluge na njihovim brodovima 1571. godine, pa i kao robovi i sluge u njihovim porodicama, poslije turske okupacije grada, kada se tu smestaju za stalno 400 berberskih, severno-africkih pirata sa njihovim porodicama.
Ovi novi gradjani Ulcinja, tursko-arapski pomorci, kroz godine, decenije i vekove, grabili su sa obala Afrike (Tripolis – Tarabulus) crnce i prodavali ih kao robove na svom trgu u Ulcinju i po ostalim trgovima Evrope, Azije i Afrike. Mnoge od njih drzali su kao sluge i po svojim kucama, imanjima, pa i po brodovima. Vremenom, od njih su to naucili i nasi, crnogorski pomorci Ulcinja muslimanske vere.
Mnoge robove su i kupovali u bescenje na trgu Tripolisa, pa ih preprodavali na trgu robova u Ulcinju, realizirajuci tako svoju zaradu. Preferisali su malu decu od 3-4 godina i crnce. Za kupovinu robova-crnaca isli su svojim brodovima i do obala Sudana, pa i do Konga. Iz dokumenata saznajemo da se trgovinom crnaca bavio Ulcinjanin hadzija Halil Ficic i njegov rodjak Jakup Ficic, pa Becir Jusuf, Alija Basa i drigi Ulcinjani.
Age Ulcinja gledali su svoj prestiz, ugled i autoritet i kroz broj robova crnaca koje su imali u vlasnistvo. Sto vise robova to su se pravili vise vaznim i mocnijima.
Dana 20. maja 1696 Papin misionar Marin Djino obavestava Kongregaciju da se na trgu Ulcinja nalaze oko 125 robova, zene i deca. Njihov veci deo je delimicno ispracen za severnu Afriku, a delimicno za Istanbul.
Trg robova u Ulcinju bio je najveci i najglasovitiji na Jadranu. Tu su dovodili robove za prodaju sa svih strana Balkana, pogotovo sa primorskih gradova. Kazu da su tu prodali i Servantesa sa njegovim bratom Rodrigom. Iz dokumenata saznajemo da je tu prodat i nas buduci biskup – Perastanin Josip Burovic.
Albanski istoricari, posto pretendiraju da su ovu trgovinu pravili njihovi Albanci, preko svega – posto pretendiraju da su svi stanovnici Ulcinja bili njihovi Albanci, na sve moguce nacine nastoje da romantiziraju i ublaze ovaj nehumani stav Ulcinjana. Tako Hadzibrahimi pise da su Ulcinjani tretirali robove:
“kao clanove svoje porodice, kao slobodne ljude, a ne kao robove. Robinje su rasle kao kceri kuce i udate su redovno dajuci im i prciju-cejzu isto kao svojim kcerkava…Robovlasnici njima su davali cifluke, svoja prezimena i omogucavali su im da stvaraju svoje porodice.”1)
Sigurno da ovo nije istina. Da su ovi Ulcinjani bili tako dobri sa robovima, ne bi cekali crnogorske oslodioce grada da im se crncima da sloboda. Oni ni belca nisu oslobodili, kamoli i crnca. Resulbegovici Ulcinja su drzali u ropstvo i svog rodjaka, pomenutog Josipa Burovica, koji – da bi spasio glavu – bi prinudjen da se konvertira i u muslimana. Pa i kad ga oslobodise, pravili su se kao da im je pobegao, jer je sredina bila tako fanaticno i antihriscanski nastrojena, da su drugog Burovica, grofa i kapetana Perasta Grgura Burovica, mucki zaklali u Ulcinju za ucjenu koju je raspisala za njim Mletacka Republika.
Za vreme turske okupacije Ulcinjem ovi crnci nisu imali nikakva prava. Ni elementarna ljudska prava. Njih su stitili samo njihovi vlasnici. Dok su sami ovi vlasnici vrsili nad njima svakojaka nasilja. Oni su ih upotrebljavali ne samo kao sluge, za najteze i najprljavije poslove po njihovim kucama i na imanjima, vec su ih svakako i zloupotrebljavali, silovali njihove kcerke i zene, pa iskaljivali nad njima i svaki svoj bes. Crnac nije smeo ni da pogleda belkinju, dok su belci pravili i vanbracnu decu sa crnkinjama.
Silovanje crnkinja u Ulcinju je bila najobicnija stvar, sto se jasno vidi po izmenjenoj kozi njihove dece, rodjena van braka i u braku. Bilo je slucajeva da je koji najobicniji Ulcinjanin uzeo koju od crnkinja i za zenu. Tako kazu da je crnkinja Zahra, poreklom iz Sudana, dosla dobrovoljno u Ulcinj i udala se za Ulcinjanina, majora turske vojske, hadzija Halil Ficic.
Ali nemamo nijednog slucaja da je Ulcinjanin dao svoju kcerku za zenu crncu. Prvi koji je to ucinio bio je Srbin iz Srbije, koji je posle DSR dozvolio svojoj kcerki da se uda za crnca Rizo Surla.
Oslobodjenjem Ulcinja od turskog ropstva oslobodjeni su i ovi crnci ropstva i proglaseni za ravnopravne gradjane Crne Gore. Tada su neki od njih postali i kapetani brodova.
Godina 1880., kad se definitivno oslobodio grad od turskog ropstva i prisajedinio domovini Crnoj Gori, zatekla je u Ulcinju 100 crnackih kuca, porodica. Svi dovedeni kao robovi i tretirani kao takvi, ili i rodjeni tu.
Tih godina, ne mireci se sa crnogorskim zakonima, pa i oslobodjenjem crnaca, neki su Ulcinjani napustili Ulcinj i presli u Skadar. Sa sobom su poveli i svoje crnce. Tako je Beto Djul poveo sa sobom 8 crnaca, dok je Mehmet Beci uzeo sa sobom 5 crnaca. Isto tako i mnoge druge turske i albanske porodice, ako ne i koja nasa – muslimanska.
Na brdu Pinjes, iznad Ulcinja, nalazi se i poljana, zvana Arapsko polje. Tu su se sastajali ovi crnci i igrali svoje ritualne igre. Vezano sa tim igrama nastala je temperamentna igra “Saraveli”, tipicno africkog melosa i ritma, koja se i danas rado igra i gleda.
U to doba oni su u podgrad imali i svoju posebnu kafanu, zvanu “Trumo – kafana”, pa i “Arapska kafana”, jer su njen vlasnik i posluga bili arapi, kako nazivaju crnce nasi Ulcinjani.
Naravno da je ova njihova ravnopravnost bila prividna. Tek posle DSR, kad se u Ulcinju uspostavlja narodna vlast, ovi ce se crnci, a posto su i sami lili krv za tu vlast, osetiti stvarno ravnopravni. Tako ce crnac Rizo Surla ozeniti Srpkinju, sa kojom ima i decu.
Srbo-Crnogorcima su ovi crnci, u znak zahvalnosti za nevestu, koju su im dali za Riza, poklonili jednu divnu anegdotu.
Kad je vec rec o Rizu i anegdoti, evo da nevedem ovde i nju:
U jednoj borbi partizanske jedinice, medju tolikim Crnogorcima, rani se i crnac Rizo Surla, iz Ulcinja. Odvedose ga odmah u partizansku bolnicu i dadose mu prvu pomoc. Jovanka, supruga Josipa Broza Tita, podje da obidje ranjenike te bolnice i, kad vide Riza, iznenadi se.
-Odakle ste vi, druze ranjeniku?- upita ga ona.
-Iz Ulcinja,- odgovori mu ovaj.
-Gde je taj Ulcinj, u kojoj drzavi Afrike?- upita opet Jovanka.
-Nije u Africi, drugarice Jovanka! – rece joj Rizo.
Jovanka se za cas zamisli, pa opet upita:
-A sto ste vi po nacionalnosti?
-Crnogorac!- rece joj Rizo ponosno.
-Hm!- opet se zamisli Jovanka, pa nastavi: – Nisam znala da su Crnogorci crnci! Mislila sam da su belci, ovako, kao mi!
Ukrstavanjem crnkinja sa belcima i belkinja sa crncima stvorila se u Ulcinju jos od vremena i kategorija meleza.
Ovi su se crnci prozivali po prezimenu svojih vlasnika. A posto su im vlasnici bili muslimani, obavezno su i oni prihvacali muslimansku veru. Preko ove vere podlozeni su i oni albaniziranju, kao uopste i svi drugi muslimani. Neverovatno, ali je istina: danas imamo i crnaca koji sebe nazivaju Albancima. Ipak, vecina od njih, svesni svog africkog porijekla, nazivaju se Afrikancima, ma da Albanci nece ni da cuju za to. Za njih su i crnci Ulcinja Albanci.
___________________
1) HAXHIBRAHIMI, prof. Maksut: DETARIA E ULQINIT NËPËR SHEKUJ, Ulcinj 1994. str. 113-115.
Pise: Prof. dr Kaplan BUROVIC,
Akademik
pivosok
Buduća legenda
- Poruka
- 26.396
Поједини историчари инсистирају на Албанцима као директим потомцима старих Илира . Уколико би та претпоставка била тачна данашњи албански језик би практично представљао модерну верзију илирског језика.
Да ли ова теза може да се покрепи доказима?
Неки лингвисти тврде да постоји веза између албанског и румунског, где поједине речи у румунском имају албанско порекло. Да ли зна неко нешто више о томе ?
Како је могуће да су Албанци избегли романизацију ? Били би онда трећи народ коме је то успело.
Где су албански топоними на подручју који је некад насељаван Илирима ? Првенствено мислим на подручја на којој данас нема Албанаца
Да ли постоји могућност да Албанци нису Илири него Трачани , али опет староседеоци на Балкану ? Онда такође где су трачански топоними ?
Хвала свима на одговорима
Да ли ова теза може да се покрепи доказима?
Неки лингвисти тврде да постоји веза између албанског и румунског, где поједине речи у румунском имају албанско порекло. Да ли зна неко нешто више о томе ?
Како је могуће да су Албанци избегли романизацију ? Били би онда трећи народ коме је то успело.
Где су албански топоними на подручју који је некад насељаван Илирима ? Првенствено мислим на подручја на којој данас нема Албанаца
Да ли постоји могућност да Албанци нису Илири него Трачани , али опет староседеоци на Балкану ? Онда такође где су трачански топоними ?
Хвала свима на одговорима
Battlecat
Iskusan
- Poruka
- 6.977
Znam bar tri teme gde je ovo ispricano i dokazano potanko do u detalje sa sve genetskim rezultatima i studijama .... Zar opet ?! Sto mu bakljava !!! 
- Poruka
- 11.573
Каква глупост....Они су са Кавказа дошли.
И кавкаски Албански је 50% данашњи Албански.
И кавкаски Албански је 50% данашњи Албански.
- Poruka
- 11.573
Ljudi sa Kavkaskaе Albanijе
Поједини историчари инсистирају на Албанцима као директим потомцима старих Илира . Уколико би та претпоставка била тачна данашњи албански језик би практично представљао модерну верзију илирског језика.
Да ли ова теза може да се покрепи доказима?
Неки лингвисти тврде да постоји веза између албанског и румунског, где поједине речи у румунском имају албанско порекло. Да ли зна неко нешто више о томе ?
Како је могуће да су Албанци избегли романизацију ? Били би онда трећи народ коме је то успело.
Где су албански топоними на подручју који је некад насељаван Илирима ? Првенствено мислим на подручја на којој данас нема Албанаца
Да ли постоји могућност да Албанци нису Илири него Трачани , али опет староседеоци на Балкану ? Онда такође где су трачански топоними ?
Хвала свима на одговорима
1. Iliri = deo Tracana.
2. Ilirski jezik ? - to je tracki jezik i anticki makedonski.
3. Ima rumunskih reci. Radi se o jezickom naslegju koje potice od aramskog (skitskog) jezika, a i novo inkomporiranih reci preuzetih iz rumunskog u novie vreme.
4. Ima veze pre svega sa makedon-armanskim (cincarskim) koja potice iz praistorie, a i iz novog vremena, prihvacene reci, preuzete posle dolaska sa Kavkaza.
5. Latinizacije (ne romanizacije) nikada nije ni bilo. Tracki-ilirski jezik je jos uvek ziv, i to je u sustini jezik koji "savremeni lingvisticki analfabeti" pogresno tretiraju kao jezik koji je nastao "latinizacijom".
6. A, savremeni Albanci nisu ni mogli biti izlozeni bilo kakvm procesu "latinizacije" iz jednostavnog razloga jer su u to vreme ziveli sa one strane Kavkaza.
7. Juzno-slovenski jezici sadrze zapazeni procenat trako-ilirskih reci, i po tome se uglavnom razlikuju od ostalih slovenskih jezika.
8. Istinu mozete potraziti na: http://www.scd-lunjina.org/drugi_o_nama/dabija/index.html
i na temi: Ima li Cincara na Internetu???
Poslednja izmena:
Casino Royal
Poznat
- Poruka
- 7.364
Po meni današnji Albanci nisu potomci samo jedne etničke grupe - već su kao i mi mix raznih etničkih grupa!
Koja etnička grupa preovladava u etnogenezi Albanaca je posebno pitanje! Po mom mišljenju znatno više tračanska nego ilirska i slovenska!
Za one koji tvrde da su Albanci sa Kavkaza, postavljam pitanje - kada i kuda su sa Kavkaza Albanci došli u današnju Albaniju? Albanija na Balkanu je zabilježena, i to baš oko Kroje, još kod Ptolomeja u prvoj polovini II vijeka! A poznato je i ilirsko pleme Albanoi! Što ne znači automatski da su današnji Albanci baš potomci tih Albanoa (kao što recimo Dukljani-Sloveni nisu što i Docleati-Iliri, koji su prije njih naseljavali taj isti prostor)! Poznata mi je ta teorija da su Albanci došli sa Sicilije brodovljem u XI vijeku, i neću da sporim da je jedna etnička grupacija tada zaista i doselila na prostor današnje Albanije! Ali koliko bi ta grupacija i mogla ostaviti traga u etnogenezi današnjih Albanaca? Koliko ljudi i može da naseli jedan prostor dolskom sa brodova, pa koliko je tih brodova trebalo biti da bi prevezli čitav jedan narod sa jednog mjesta na drugo? Nisu neuobičajeni osvajački pohodi dalekih naroda putem brodova - Normani su osvojili Južnu Italiju na taj način! Ali koliko su Normani ostavili etničkog i jezičkog traga kod današnjih Italijana sa juga zemlje? Takvi tragovi su mogli biti ostavljani samo ukoliko su prostori naseljavanja bili relativno bliski područjima odakle se vršilo naseljavanje na taj način, pa se proces naseljavanja vršio kontinuirano, a ne u jednom ili više mahova!
Koja etnička grupa preovladava u etnogenezi Albanaca je posebno pitanje! Po mom mišljenju znatno više tračanska nego ilirska i slovenska!
Za one koji tvrde da su Albanci sa Kavkaza, postavljam pitanje - kada i kuda su sa Kavkaza Albanci došli u današnju Albaniju? Albanija na Balkanu je zabilježena, i to baš oko Kroje, još kod Ptolomeja u prvoj polovini II vijeka! A poznato je i ilirsko pleme Albanoi! Što ne znači automatski da su današnji Albanci baš potomci tih Albanoa (kao što recimo Dukljani-Sloveni nisu što i Docleati-Iliri, koji su prije njih naseljavali taj isti prostor)! Poznata mi je ta teorija da su Albanci došli sa Sicilije brodovljem u XI vijeku, i neću da sporim da je jedna etnička grupacija tada zaista i doselila na prostor današnje Albanije! Ali koliko bi ta grupacija i mogla ostaviti traga u etnogenezi današnjih Albanaca? Koliko ljudi i može da naseli jedan prostor dolskom sa brodova, pa koliko je tih brodova trebalo biti da bi prevezli čitav jedan narod sa jednog mjesta na drugo? Nisu neuobičajeni osvajački pohodi dalekih naroda putem brodova - Normani su osvojili Južnu Italiju na taj način! Ali koliko su Normani ostavili etničkog i jezičkog traga kod današnjih Italijana sa juga zemlje? Takvi tragovi su mogli biti ostavljani samo ukoliko su prostori naseljavanja bili relativno bliski područjima odakle se vršilo naseljavanje na taj način, pa se proces naseljavanja vršio kontinuirano, a ne u jednom ili više mahova!
- Poruka
- 1.828
Bajka
- Poruka
- 5.005
Korektna konstatacija. I ja imam slicno misljenje, glupo je govoriti da su svi Albanci potomci starih Ilira i drugih starosedioca na Balkanu ali u znacajnoj mjeri jesu potomci starosedelackih balkanskih plemena.
pivosok
Buduća legenda
- Poruka
- 26.396
Mislim da nisi svatio u vezi rumunskog . Rumunski je taj koji koristi pozajmice iz albanskog jezika , a ne obrnuto , pa se stoga postavlja pitanje gde je doslo do kontakta izmedju Rumuna i Albanaca .
Vrlo dobro sam razumeo pitanje.
Citaj dobro sta sam u vezi toga napisao.
Konkretno:
Poznajem aramski (skitski), getski, tracki (ilirski, pelasgiski, anticki makedonski). Zajednicke reci koje postoje u rumunskom i albanskom jeziku svoje poreklo vode iz zajednicke osnove koja je geto/skitska. Rumunski je jezik bukvalno uspeo da sacuva do dana danasnjeg 90% geto/skitskih reci, a koliko je zacuvano u albanskom to se moze lako preracunati najobicnijim prebrojavanjem zajednickih reci. Tu treba dodati odregjeni broj reci skitskog porekla koje su sacuvane u albanskom, ali ne i u rumunskom.
pivosok
Buduća legenda
- Poruka
- 26.396
te reci u rumunskom su izdvojene dok u albanskom one su koreni za citave familije reci . Znaci Rumuni su uzelii reci od Albanaca iliti pozajmili od nekog praalbanskog jezika
