U Nikšiću je 1930.-ih i 1940.-ih postojao list "Slobodna misao". Dosta je govorio o ideologiji Crnolatinaša. U redakcijskom uvodniku od 23. avgusta 1936. godine je objavljeno:
"Na prvom mjestu moramo se podvojiti: na one koji smatraju Crnogorce 'četvrtim jugoslovenskim plemenom' i one koji smatraju da su Crnogorci Srbi. Većina naroda u Crnoj Gori i njena omladina izjasnila se 1918. godine za jedinstvenost srpskog plemena. Ali isto tako postoji jedna grupa Crnogoraca i danas, koja ne priznaje odluku Velike narodne skupštine u Podgorici. Bilo bi nepotrebno nabrajanje svih antinarodnih i anticrnogorskih djela jedne grupice zalutalih Crnogoraca i pune izdaje nacionalnih amaneta Vladike Rada i knjaza Danila; ta šaka - necrnogoraca kaljala je čast i ponos Crne Gore."
Isti, od 13. septembra 1936. :
"Stav Crne Gore i ovom prilikom kao i uvijek, podvučen je da se ide kako je to odredila Velika narodna skupština u Podgorici. Srbija i Crna Gora zajedno; ne priznaju se nikakvi istorijski individualiteti. Za naše stanovište jedinstvenog srpskog plemena cio je narod Crne Gore, izuzev Crvenih Hrvata, kojih nema više od dva voda: nekoliko bivših ministara, nezadovoljnih činovnika i grupa penzionera.
Kad bi sve ovo i moglo da se izvede, postoji druga okolnost: pola Srbije su naselili Crnogorci. Oni više odlučuju nego sve ovo što je oko Podgorice, Crnojevića Rijeke,..
Kad bi slučajno došlo, kojom nevoljom, da 'Crveni Hrvati' ostvare svoju zamisao, pa oni bi za 24 sata bili zadavljeni kao trutovi u pčelinjaku."
Isti od 8. novembra 1936. godine:
"Istorijska istina je da je Crna Gora svagda bila i ostala isključivo srpska zemlja, a narod koji je naseljava (Crnogorci), da su isključivo dio srpskog naroda, tj. pravi Srbi.
Kroz sva vremena srpske istorije, i za sve generacije ne bi moglo biti veće uvrede pravome Crnogorcu, nego kad bi mu neko rekao da nije Srbin. Oni su svagda živjeli i umirali za srpsko ime, za srpsku vjeru i slobodu, i za ispunjenje srpskog zavjeta i misli koja se sastoji u oslobođenju i ujedinjenju svega srpskoga naroda. To je bio kult i deviza Crnogoraca, i njihovo nacionalno jevanđelje od Kosova do današnjih dana. Da je sve ovo istina Crnogorci su to svojom srpskom krvlju dokazivali i utvrđivali za pet mučeničkih vjekova. Oni su to potvrdili i svojom istorijskom Odlukom, u Podgorici, kolijevci Nemanjića, 13. novembra 1918. godine, ujedinjenjem Crne Gore sa Srbijom, a preko ove i sa ostalim pokrajinama.
22. novembra 1936. godine Savo Fatić za isti list:
"Kruse, Vračar, Vuči Do, Kumanovo, Cer, Jadar, Kajmakčalan, Mojkovac - sve su to velika djela srpske, a ne specijalno šumadijske ili crnogorske istorije. Ja ih kao takve moram prihvatiti i jednako braniti. Takva djela bih ja veličao i kod tuđih naroda. Podunavska i moravska ravnica - evropski su Misiri. Ujedinjenje crnogorskog krša sa ovom posljednjom počelo je još sa prvim migracijama i selidbama, i tokom vjekova je jednako trajalo, pa traje i danas. Ko zna, možda je današnje širenje naše crnogorske inteligencije u tom pravcu pojava tog istog vječnog zakona..."
27. decembra 1936. godine Stanko Danilović za ovaj nikšićki list:
"Da bi cijela naša komedija bila još potpunija, nekoliko neuravnoteženih tipova, nepodgoričkih građana, uzeli su na sebe ulogu da iz Podgorice pokrenu pitanje: da li su Crnogorci potomci Ilira ili Crvenih Hrvata? Naravno, da je to opet plod političkog crnogorskog preskubanja. Nama je u Crnoj Gori bilo jasno da to pitanje pokreću grandomanski tipovi, da se čuju; van Crne Gore oni su uzeti u pogodne agitatorske svrhe.
Drugo je pitanje: smije li 'savremeni morački vođa' pokupiti moračko ili rovačko pleme pa im reći da nijesu Srbi već Crveni Hrvati."
4. jula 1937. godine za list prenosi pismo advokata Andrije Popovića svojim prijateljima Zelenašima katunske i riječke nahije, kao odgovor na pismo koje im je poslao kao poziv predsjednik stranke Sekula Drljević. Podsjetio ih je da je Sekule Drljević početkom 1916. godine izjavio u Narodnoj Skupštini da je "kralj Nikola zaveo Crnu Goru za Goleš planinu" povodom gubitka rata, te da je 1918. godine bio Bjelaš, pa da je "zbog toga što nijesu zadovoljene njegove ambicije u Beogradu postao barjaktar zelenaša"
On prenosi Drljevićevo političko vjeruju:
1) da su Crnogorci posebna nacija;
2) da Crnogorci ni rasno ni krvno nemaju ništa zajedničko sa Srbima, i uopšte srpskim narodom;
3) da su Crnogorci po porijeklu Hrvati i da su nekad bili katolici;
4) svaka pokrajina u Jugoslaviji sa istorijskim obilježjem predstavlja naciju za sebe;
5) pokrajina sa istorijskim obilježjem treba da postane država za sebe;
6) preci Crnogoraca namjerno nijesu učestvovali na Kosovu i da su građani nekadašnje Zetske države, koja je prethodila Crnoj Gori, primili oduševljeno propast na Kosovu;
7) u sklopu jugoslovenskih zemalja Crna Gora ima da bude ravnopravna sa drugim zemljama.
Za to Andrija Popović veli:
"Od postanka Crne Gore vječito se kroz zvuke gusala, s oca na sina, prenosila ideja o osveti Kosova, o povratku Dušanove Carevine, oslobođenju braće ispod tuđunskoga jarma, o Srpstvu i velikoj srpskoj državi.
Crnogorac se herojski borio i stizao svuda.
Pisali su o Crnoj Gori i Crnogorcima Francuzi, Englezi, Švajcarci, Njemci i mnogi drugi i svi se slažu u jednom, osnovnom, da su Crnogorci najčistiji i najrasniji dio srpskog naroda.
Tvrditi danas da smo bili katolici, Crveni Hrvati, da nijesmo Srbi i dio srpskog naroda, znači proglašavati lažnim sve ono što je živjelo stotine godina u svijesti narodnoj; sve ono što je napisano o nama od vladika iz raznih plemena, vladika Petrovića, kralja Nikole; sve što je dao narodni guslar, narodno predanje; sve što smo od roditelja čuli, a u školi naučili; sve ono što su sa divljenjem o Crnogorcima napisali strani pisci, itd. Znači, trebalo bi cjelokupnu našu prošlost i istoriju proglasiti falsifikatom, prosto odreći se samih sebe, a mi niti to hoćemo, niti možemo i kad bi htjeli. Nema gore ni nesrećnije stvari od inata."
Zato sam i stavio riječ u navodnike
