Radikalska posla, gade mi se.I dalje se držite tih budalaština sa obojenim revolucijama i stranim plaćenicima...
Znam da naprednjaci menjaju strategiju kad vide da ne "radi". Sad verovatno više nemaju novih ideja pa se vrti jedno te isto.
Uz izbegavanje izbora, to je znak da se ipak ne stoji dobro
Cela vasiona zna za nas ekonomski i svaki drugi uspeh,cak nam i vanzemaljski entiteti zavide.
On je samo preneo pisanje iz novina...mada slazem se da ovog svestenika ne treba "satanizovati" zbog svog iznetog misljenja.
Tihi nije hejter ali uporno kači članke i tvitove koje pišu hejteri i onda oko toga ne može da se napravi normalna diskusija..tempo hejtera diktira Vučić koji je studente proglasio za naciste i ustaše a kriminalce koji bejzbol palicama devojkama lome vilice za junake...sve je izokrenuo i ne stidi se nimalo... nije Vučić Bog pa da ne sme ništa protiv njega da se kaže i da mora da se kroz medijskog toplog zeca provuče svaka javna ličnost koja ga kritikuje ili podrži studente...bolesno...
Pa jeste, ali ovde ima i sasvim drugacijih tema isto sa prisustvom "hejta", oba su besmislena, ali ti vidis samo jednu stranu.
STRANE OBAVEŠTAJNE SLUŽBE U HIBRIDNOM RATU PROTIV SRBIJE: Sveštenstvo iz dijaspore u službi obojene revolucije
SVEŠTENIK bez parohije i kanonskog pokrića vodi specijalni rat protiv Srbije uz Đilasove kadrove i blagoslov tajkunskih medija. Sledeći korak – raskol u SPC!
Foto: Printskrin/Jutjub
Nakon osam meseci, obojena revolucija u Srbiji konačno umire zbog snažnog otpora srpske države i državotvornih snaga koje su je odbranile. Ipak, strane obaveštajne službe, tj. ostaci duboke države u njima, i dalje preko svojih ljudi pokušavaju da rovare po Srbiji. Najnoviji front hibridnog rata protiv Srbije otvoren je iz pravca dijaspore.
Osim što su u velikoj meri upravljali procesima u Srbiji u piku dešavanja, radnici stranih obaveštajnih službi iz dijaspore i danas, kada se obojena revolucija pretvorila u kontejner revoluciju, pokušavaju da održe tenziju živom.
Jedan od takvih ljudi je i navodno suspendovani sveštenik Saša Petrović iz SAD, rado viđen gost tajkunskih televizija sa luksemburškom adresom.
Sveštenik i dijaspora u vrtlogu dnevne politike i službi interesa tajnih obaveštajnih službi
Petrović je nedavno postao predsednik Srpske narodne odbrane (SNO), najstarije organizacije srpske dijaspore u SAD, osnovane 1908. godine. U vremenu vladavine komunističkog terora u Jugoslaviji, SNO je otvoreno sarađivala sa CIA, koju je smatrala obaveštajnom službom “slobodnog sveta”.
Agenti, tj. pristalice i članovi SNO pokušavali su da objedine srpsku dijasporu u SAD i da je stave u službu šire borbe protiv komunizma, koju je aktivno zagovarala spoljna politika SAD. Na tom putu, mnogi članovi SNO su, uprkos čistoj nameri borbe protiv komunizma, prenebregli činjenicu da je američka duboka država u dobroj meri bila sponzor Titove Jugoslavije kao “mekog socijalizma” u borbi protiv tvrdo komunističkog SSSR-a.
Prva odluka Skupštine SNO nakon izbora Petrovića referisala se upravo na vreme saradnje članova SNO sa CIA, a samim tim i obračuna sa jugoslovenskom tajnom službom, u kojima je dijaspora ipak izvlačila deblji kraj.
Naime, tražeći emotivnu reakciju dijaspore i članova SNO, Petrović je naveo da SNO pod njegovom upravom prekida sve odnose sa vlastima u Srbiji. Takvo stanje će se, tvrdi Petrović, nastaviti dok se ne otvore tajni dosijei UDB-e koji će otkriti detalje ubistva Dragiše Kašikovića i njegove poćerke Ivanke Milošević 1977. godine.
Njih su, navodno, ubili agenti jugoslovenske tajne službe, jer je Kašiković kao istaknuti pripadnik onoga što se nazivalo “četničkom” dijasporom radio na rušenju ustavnog poretka tadašnje zemlje.
Iza ove “plemenite” namere SNO i njenog novog predsednika sveštenika Saše Petrovića, naime, krije se jedna druga ideja, mnogo podlija i svrsishodnija. Ona je izrečena već u narednoj odluci gde je data puna podrška blokaderskoj kontejner revoluciji u Srbiji.
Petrović je od samog početka blokaderske obojene revolucije samoinicijativno pružao podršku blokaderima, a sada je, na skandalozan način, u to sve uvukao i SNO.
Na kraju, treća odluka Petrovića u prvom obraćanju dolazi kao veliko finale, a tiče se stavljanja SNO, koju je osnovao veliki Mihajlo Pupin, ponovo u službu interesa stranih obaveštajnih službi.
U toj odluci se ističe predlog da dijaspora “preko SNO ubuduće dobije svog predstavnika u srpskom parlamentu”.
Blasfemično ispijanje krvi monstruozno ubijenih Kašikovića i njegove poćerke, ipak, ostaje u potpunoj senci ove dve nezabeležene i skandalozne odluke i zahteva jedne organizacije koja je služila za očuvanje kulture i identiteta srpskog naroda.
Osim toga, Petrović je kao novi predsednik SNO, preko koje će pokušati da dođe i do srpskog parlamenta, obećao da će raditi na širenju organizacije. U planu je pokretanje podkasta, obnova kancelarija i prostora SNO i omasovljavanje organizacije.
Sve to Petrović je obećao pre početka turneje po tajkunskim televizijama u Srbiji, gde je došao da bi se predstavio kao “novo mlado lice dijaspore”.
Međutim, blokaderi, tj. studenti Pravnog fakulteta u blokadi zbog dobre maske koju nosi nisu ga odmah prepoznali. Rekli bi neki: “Kao što nisu prepoznali da je blokaderski pokret zapravo politički, ili da rektor Vladan Đokić očajnički želi da bude političar”.
Oni su Petrovića, koji je mirski sveštenik (oženjen, ima porodicu i decu), proglasili za kandidata za patrijarha.
Bez poznavanja osnovnih crkvenih načela i pravila, ustrojstva Crkve i postulata vere, blokaderi su iz dana u dan u jeku obojene revolucije pokušavali srpskom narodu da pokažu kako su istinski vernici.
Međutim, sada sve izlazi na videlo. Jednako kao što izlazi na videlo to da je na reakciju samog Petrovića ova objava vrlo brzo sklonjenja.
Sklonjena je jer Petrović ne želi da bude patrijarh, ne želi da bude episkop, jer se on uopšte ne bavi Crkvom. On se bavi isključivo politikom i to na jedan pokvaren način, zloupotrebljavajući najsvetije simbole srpskog naroda u dijaspori, Srpsku pravoslavnu crkvu i SNO, kao stožernu organizaciju.
Naime, na spomenutoj Skupštini SNO, Petrović je govorio i o tome kako osim prekida odnosa sa vlastima u Srbiji, treba da usledi i prekid odnosa sa opozicijom, jer je doprinela stanju u Srbiji itd.
Ipak, to ga nije sprečilo da Vidovdansku akademiju ove godine u manastiru Nova Gračanica u SAD proslavi uz Mlađana Đorđevića, kuma predsednika SSP Dragana Đilasa, koji je na toj akademiji bio počasni gost.
Uz njih je na tom okupljanju sedeo i duhovni otac Saše Petrovića, vladika Longin (Krčo), koji je mirno slušao salve uvreda koje su na račun Srbije i rukovodstva zemlje iznosili Petrović i Đorđević.
Taj skup je, inače, organizovan upravo kao skup Srpske narodne odbrane, ali u crkvenim prostorijama, što je skandalozno samo po sebi. Na taj način se i SPC u SAD stavila u službu obojene revolucije.
Dve muve jednim udarcem – Raskol u SPC i smena vlasti u Srbiji po diktatu stranih službi
Srpska pravoslavna crkva u SAD nastala je tokom 19. veka sa dolaskom srpskih imigranata, uglavnom iz Austro-ugarske i Osmanskog carstva, koji su tražili ekonomsku sigurnost ili bežali od progona.
Prvi episkop te eparhije bio je Sveti Mardarije (Uskoković) i do sredine 20. veka, eparhija je rasla sa preko 120 parohija i desetak manastira, organizovana u tri današnje eparhije: Istočnoameričku, Zapadnoameričku i Novo-Gračaničko-Srednjezapadnoameričku.
Međutim, funkcionisanje SPC u SAD se dramatično promenilo posle Drugog svetskog rata dolaskom antikomunističkih izbeglica, uključujući pripadnike Jugoslovenske vojske u otadžbini (JVuO), pristalice Draže Mihailovića i sledbenike Dimitrija Ljotića, koji su bežali od Titovog komunističkog režima.
Ovi emigranti, brojni i politički izuzetno aktivni, ojačali su crkvu u dijaspori, ali i doneli podele koje su pretile da razvale Crkvu.
Upravo te grupe su podržavale vladiku Dionisija (Milivojevića) u njegovom raskolu i uticale na to da se američko-kanadska eparhija suprotstavi Patrijaršiji u Beogradu, optužujući je za saradnju sa komunističkim vlastima.
Zaboravljajući da je u “slobodnom svetu” lako biti Srbin, oni su nipodaštavali žrtvu SPC u otadžbini, optužujući sveštenike da su se predali komunistima. Svaka njihova akcija prema Jugoslaviji, bez obzira koliko slaba, mala i beznačajna bila, rezultirala je strašnom osvetom komunista prema SPC u zemlji.
Raskol je jedva prevaziđen 1991–1992. godine, posle pada komunizma u Jugoslaviji, zahvaljujući naporima patrijarha Pavla.
Ono što danas radi sveštenik Saša Petrović, stavljajući svoje svešteničko dostojanstvo u službu dnevne politike, gostujući na tajkunskim televizijama i aktivno učestvujući u obojenoj revoluciji, možda je i strašnije od onoga što je uradio vladika Dionisije.
U vremenima kada je srpskom narodu jedinstvo potrebno više nego ikada, kada je SPC ugrožena u svim delovima srpstva, kada je srpska država pod udarima sa svih strana, a srpski narod na KiM najobespravljenija zajednica u Evropi, Petrović se preko SNO ističe kao eksponent stranih službi.
“Hvalite me usta moja”: Sveštenik bez diplome, parohije, Crkve
Petrović se i u svom duhovničkom radu ističe prepredenim pristupom lažnog duhovništva i moralisanja. Nastupima na tajkunskim televizijama sa luksemburškom adresom Petrović pomera granice pristojnog ponašanja, predstavljajući sebe kao vrhovnog moralnog sudiju koji se razume u sve.
Reklo bi se da u svemu ima sličnosti sa blokaderskim pokretom obojene revolucije, ali ispostaviće se i da im je nedostatak obrazovanja, tj. sumnjivo obrazovanje u najmanju ruku, još jedna zajednička stvar i poveznica.
Prema sopstvenoj biografiji, koju je objavio na sajtu parohije Svetog Nikole u Omahi (SAD), sveštenik Saša Petrović je rođen 9. januara 1978. godine u Ljigu, malom gradu u Šumadiji, u centralnoj Srbiji.
Osnovnu školu Petrović je završio u rodnom gradu, koji se nalazi u okviru Eparhije žičke Srpske pravoslavne crkve.
Prema pravilima SPC, tj. Svetog arhijerejskog Sinoda koji propisuje uslove za prijem u bogoslovska učilišta, tj. srednje bogoslovske škole, kandidat mora da ima manje od 17 godina starosti. Nakon dobijene preporuke od strane nadležnog parohijskog sveštenika i sa blagoslovom nadležnog arhijereja, svaki kandidat pristupa prijemnom ispitu, nakon kojeg započinje njegovo školovanje.
S obzirom da Petrović navodi da je nakon završetka osnovne škole u Ljigu stupio u bogoslovsku školu - to je bilo 1993. godine. On se prvo obreo na Cetinju, u obnovljenoj Bogosloviji Svetog Petra Cetinjskog SPC, gde se kratko zadržao, prema sopstvenom svedočenju.
Naime, Petrović je iz Cetinjske bogoslovije izbačen zbog problema koje je tamo pravio, neprimerenog ponašanja, uključujući česte fizičke sukobe i probleme sa školskim rukovodstvom i vaspitačima.
Nakon toga, prebačen je u Bogosloviju Svetih Kirila i Metodija u Prizrenu, u pokrajini Kosovo i Metohija, prema sopstvenom svedočenju.
Inače, tokom turbulentnih 90-ih godina prošlog veka, u Prizren su slati mahom bogoslovi koji su bili neposlušni ili pravili probleme u drugim bogoslovijama. Bilo je to zbog činjenice da je već tada Dušanov carski grad bio pritisnut terorom Albanaca nad Srbima i ostalim manjinskim narodima. U tom smislu, Prizren je bio doživljavan kao kazna zbog nesigurnog okruženja u kojem se tamošnja bogoslovija nalazila.
https://www.novosti.rs/vesti/politi...estenstvo-dijaspore-sluzbi-obojene-revolucije
Sve je isto ko u filmu Tri Karte za Holivud...
Ma ti bi da nas podučiš i da Kosovo “nije okupirano” još 1999., a formalno “priznato” za vreme Tadićeve vladavine 2008? Tvoji su inače prikazivali otcepljenje Crne Gore kao nekakvu “obnovu državnosti”.
Izvesni potpuno odgovaraju opisu…
Nisam čitao, ali verovatno je nešto kako sad i sveštenici mrze predsednika i njegovu porodicu, predsednika, div-junaka pravoslavlja.STRANE OBAVEŠTAJNE SLUŽBE U HIBRIDNOM RATU PROTIV SRBIJE: Sveštenstvo iz dijaspore u službi obojene revolucije
SVEŠTENIK bez parohije i kanonskog pokrića vodi specijalni rat protiv Srbije uz Đilasove kadrove i blagoslov tajkunskih medija. Sledeći korak – raskol u SPC!
Foto: Printskrin/Jutjub
Nakon osam meseci, obojena revolucija u Srbiji konačno umire zbog snažnog otpora srpske države i državotvornih snaga koje su je odbranile. Ipak, strane obaveštajne službe, tj. ostaci duboke države u njima, i dalje preko svojih ljudi pokušavaju da rovare po Srbiji. Najnoviji front hibridnog rata protiv Srbije otvoren je iz pravca dijaspore.
Osim što su u velikoj meri upravljali procesima u Srbiji u piku dešavanja, radnici stranih obaveštajnih službi iz dijaspore i danas, kada se obojena revolucija pretvorila u kontejner revoluciju, pokušavaju da održe tenziju živom.
Jedan od takvih ljudi je i navodno suspendovani sveštenik Saša Petrović iz SAD, rado viđen gost tajkunskih televizija sa luksemburškom adresom.
Sveštenik i dijaspora u vrtlogu dnevne politike i službi interesa tajnih obaveštajnih službi
Petrović je nedavno postao predsednik Srpske narodne odbrane (SNO), najstarije organizacije srpske dijaspore u SAD, osnovane 1908. godine. U vremenu vladavine komunističkog terora u Jugoslaviji, SNO je otvoreno sarađivala sa CIA, koju je smatrala obaveštajnom službom “slobodnog sveta”.
Agenti, tj. pristalice i članovi SNO pokušavali su da objedine srpsku dijasporu u SAD i da je stave u službu šire borbe protiv komunizma, koju je aktivno zagovarala spoljna politika SAD. Na tom putu, mnogi članovi SNO su, uprkos čistoj nameri borbe protiv komunizma, prenebregli činjenicu da je američka duboka država u dobroj meri bila sponzor Titove Jugoslavije kao “mekog socijalizma” u borbi protiv tvrdo komunističkog SSSR-a.
Prva odluka Skupštine SNO nakon izbora Petrovića referisala se upravo na vreme saradnje članova SNO sa CIA, a samim tim i obračuna sa jugoslovenskom tajnom službom, u kojima je dijaspora ipak izvlačila deblji kraj.
Naime, tražeći emotivnu reakciju dijaspore i članova SNO, Petrović je naveo da SNO pod njegovom upravom prekida sve odnose sa vlastima u Srbiji. Takvo stanje će se, tvrdi Petrović, nastaviti dok se ne otvore tajni dosijei UDB-e koji će otkriti detalje ubistva Dragiše Kašikovića i njegove poćerke Ivanke Milošević 1977. godine.
Njih su, navodno, ubili agenti jugoslovenske tajne službe, jer je Kašiković kao istaknuti pripadnik onoga što se nazivalo “četničkom” dijasporom radio na rušenju ustavnog poretka tadašnje zemlje.
Iza ove “plemenite” namere SNO i njenog novog predsednika sveštenika Saše Petrovića, naime, krije se jedna druga ideja, mnogo podlija i svrsishodnija. Ona je izrečena već u narednoj odluci gde je data puna podrška blokaderskoj kontejner revoluciji u Srbiji.
Petrović je od samog početka blokaderske obojene revolucije samoinicijativno pružao podršku blokaderima, a sada je, na skandalozan način, u to sve uvukao i SNO.
Na kraju, treća odluka Petrovića u prvom obraćanju dolazi kao veliko finale, a tiče se stavljanja SNO, koju je osnovao veliki Mihajlo Pupin, ponovo u službu interesa stranih obaveštajnih službi.
U toj odluci se ističe predlog da dijaspora “preko SNO ubuduće dobije svog predstavnika u srpskom parlamentu”.
Blasfemično ispijanje krvi monstruozno ubijenih Kašikovića i njegove poćerke, ipak, ostaje u potpunoj senci ove dve nezabeležene i skandalozne odluke i zahteva jedne organizacije koja je služila za očuvanje kulture i identiteta srpskog naroda.
Osim toga, Petrović je kao novi predsednik SNO, preko koje će pokušati da dođe i do srpskog parlamenta, obećao da će raditi na širenju organizacije. U planu je pokretanje podkasta, obnova kancelarija i prostora SNO i omasovljavanje organizacije.
Sve to Petrović je obećao pre početka turneje po tajkunskim televizijama u Srbiji, gde je došao da bi se predstavio kao “novo mlado lice dijaspore”.
Međutim, blokaderi, tj. studenti Pravnog fakulteta u blokadi zbog dobre maske koju nosi nisu ga odmah prepoznali. Rekli bi neki: “Kao što nisu prepoznali da je blokaderski pokret zapravo politički, ili da rektor Vladan Đokić očajnički želi da bude političar”.
Oni su Petrovića, koji je mirski sveštenik (oženjen, ima porodicu i decu), proglasili za kandidata za patrijarha.
Bez poznavanja osnovnih crkvenih načela i pravila, ustrojstva Crkve i postulata vere, blokaderi su iz dana u dan u jeku obojene revolucije pokušavali srpskom narodu da pokažu kako su istinski vernici.
Međutim, sada sve izlazi na videlo. Jednako kao što izlazi na videlo to da je na reakciju samog Petrovića ova objava vrlo brzo sklonjenja.
Sklonjena je jer Petrović ne želi da bude patrijarh, ne želi da bude episkop, jer se on uopšte ne bavi Crkvom. On se bavi isključivo politikom i to na jedan pokvaren način, zloupotrebljavajući najsvetije simbole srpskog naroda u dijaspori, Srpsku pravoslavnu crkvu i SNO, kao stožernu organizaciju.
Naime, na spomenutoj Skupštini SNO, Petrović je govorio i o tome kako osim prekida odnosa sa vlastima u Srbiji, treba da usledi i prekid odnosa sa opozicijom, jer je doprinela stanju u Srbiji itd.
Ipak, to ga nije sprečilo da Vidovdansku akademiju ove godine u manastiru Nova Gračanica u SAD proslavi uz Mlađana Đorđevića, kuma predsednika SSP Dragana Đilasa, koji je na toj akademiji bio počasni gost.
Uz njih je na tom okupljanju sedeo i duhovni otac Saše Petrovića, vladika Longin (Krčo), koji je mirno slušao salve uvreda koje su na račun Srbije i rukovodstva zemlje iznosili Petrović i Đorđević.
Taj skup je, inače, organizovan upravo kao skup Srpske narodne odbrane, ali u crkvenim prostorijama, što je skandalozno samo po sebi. Na taj način se i SPC u SAD stavila u službu obojene revolucije.
Dve muve jednim udarcem – Raskol u SPC i smena vlasti u Srbiji po diktatu stranih službi
Srpska pravoslavna crkva u SAD nastala je tokom 19. veka sa dolaskom srpskih imigranata, uglavnom iz Austro-ugarske i Osmanskog carstva, koji su tražili ekonomsku sigurnost ili bežali od progona.
Prvi episkop te eparhije bio je Sveti Mardarije (Uskoković) i do sredine 20. veka, eparhija je rasla sa preko 120 parohija i desetak manastira, organizovana u tri današnje eparhije: Istočnoameričku, Zapadnoameričku i Novo-Gračaničko-Srednjezapadnoameričku.
Međutim, funkcionisanje SPC u SAD se dramatično promenilo posle Drugog svetskog rata dolaskom antikomunističkih izbeglica, uključujući pripadnike Jugoslovenske vojske u otadžbini (JVuO), pristalice Draže Mihailovića i sledbenike Dimitrija Ljotića, koji su bežali od Titovog komunističkog režima.
Ovi emigranti, brojni i politički izuzetno aktivni, ojačali su crkvu u dijaspori, ali i doneli podele koje su pretile da razvale Crkvu.
Upravo te grupe su podržavale vladiku Dionisija (Milivojevića) u njegovom raskolu i uticale na to da se američko-kanadska eparhija suprotstavi Patrijaršiji u Beogradu, optužujući je za saradnju sa komunističkim vlastima.
Zaboravljajući da je u “slobodnom svetu” lako biti Srbin, oni su nipodaštavali žrtvu SPC u otadžbini, optužujući sveštenike da su se predali komunistima. Svaka njihova akcija prema Jugoslaviji, bez obzira koliko slaba, mala i beznačajna bila, rezultirala je strašnom osvetom komunista prema SPC u zemlji.
Raskol je jedva prevaziđen 1991–1992. godine, posle pada komunizma u Jugoslaviji, zahvaljujući naporima patrijarha Pavla.
Ono što danas radi sveštenik Saša Petrović, stavljajući svoje svešteničko dostojanstvo u službu dnevne politike, gostujući na tajkunskim televizijama i aktivno učestvujući u obojenoj revoluciji, možda je i strašnije od onoga što je uradio vladika Dionisije.
U vremenima kada je srpskom narodu jedinstvo potrebno više nego ikada, kada je SPC ugrožena u svim delovima srpstva, kada je srpska država pod udarima sa svih strana, a srpski narod na KiM najobespravljenija zajednica u Evropi, Petrović se preko SNO ističe kao eksponent stranih službi.
“Hvalite me usta moja”: Sveštenik bez diplome, parohije, Crkve
Petrović se i u svom duhovničkom radu ističe prepredenim pristupom lažnog duhovništva i moralisanja. Nastupima na tajkunskim televizijama sa luksemburškom adresom Petrović pomera granice pristojnog ponašanja, predstavljajući sebe kao vrhovnog moralnog sudiju koji se razume u sve.
Reklo bi se da u svemu ima sličnosti sa blokaderskim pokretom obojene revolucije, ali ispostaviće se i da im je nedostatak obrazovanja, tj. sumnjivo obrazovanje u najmanju ruku, još jedna zajednička stvar i poveznica.
Prema sopstvenoj biografiji, koju je objavio na sajtu parohije Svetog Nikole u Omahi (SAD), sveštenik Saša Petrović je rođen 9. januara 1978. godine u Ljigu, malom gradu u Šumadiji, u centralnoj Srbiji.
Osnovnu školu Petrović je završio u rodnom gradu, koji se nalazi u okviru Eparhije žičke Srpske pravoslavne crkve.
Prema pravilima SPC, tj. Svetog arhijerejskog Sinoda koji propisuje uslove za prijem u bogoslovska učilišta, tj. srednje bogoslovske škole, kandidat mora da ima manje od 17 godina starosti. Nakon dobijene preporuke od strane nadležnog parohijskog sveštenika i sa blagoslovom nadležnog arhijereja, svaki kandidat pristupa prijemnom ispitu, nakon kojeg započinje njegovo školovanje.
S obzirom da Petrović navodi da je nakon završetka osnovne škole u Ljigu stupio u bogoslovsku školu - to je bilo 1993. godine. On se prvo obreo na Cetinju, u obnovljenoj Bogosloviji Svetog Petra Cetinjskog SPC, gde se kratko zadržao, prema sopstvenom svedočenju.
Naime, Petrović je iz Cetinjske bogoslovije izbačen zbog problema koje je tamo pravio, neprimerenog ponašanja, uključujući česte fizičke sukobe i probleme sa školskim rukovodstvom i vaspitačima.
Nakon toga, prebačen je u Bogosloviju Svetih Kirila i Metodija u Prizrenu, u pokrajini Kosovo i Metohija, prema sopstvenom svedočenju.
Inače, tokom turbulentnih 90-ih godina prošlog veka, u Prizren su slati mahom bogoslovi koji su bili neposlušni ili pravili probleme u drugim bogoslovijama. Bilo je to zbog činjenice da je već tada Dušanov carski grad bio pritisnut terorom Albanaca nad Srbima i ostalim manjinskim narodima. U tom smislu, Prizren je bio doživljavan kao kazna zbog nesigurnog okruženja u kojem se tamošnja bogoslovija nalazila.
https://www.novosti.rs/vesti/politi...estenstvo-dijaspore-sluzbi-obojene-revolucije
Sve je isto ko u filmu Tri Karte za Holivud...
jedan sistem, ista kuhinja
Неки што су носили сандучиће пива...
Imali smo i svestenika Momcila koji je svojevremeno pozivao na oruzje. Djujic.
Pre svega Đujić u tom momentu nije bio sveštenik nego bivši sveštenik.
