Pantelić Nebojša
Poznat
- Poruka
- 7.440
-
- Popularno:
- JNA nikada nije bila 4. armija u Evropi
- Antisemitizam i uzroci
- Drevna egipatska statua „Mesija“...
- Srbija vs Albanija
- Ko je najviše izdao srpske nacionalne...
- Pećka patrijaršija i zvanično postala...
- Криза на Мадагаскару: председник у...
- Koji Srbin ne bi želeo da oslobodi...
- Grudi su sramota?
- Балканска дијаспора се масовно враћа...
Све што тема није, историјска питања и информације
- Začetnik teme Battlecat
- Datum pokretanja
-
- Oznake
- albanski ekstremisti bosna bosna i hercegovina clock dimitrije popović drugi svetski rat garfield hercegovina katolička enciklopedija kosovo i metohija mlada bosna nedic osovina republika srpska sat schaffhausen srbi srbi katolici srbi muslimani srbi u bih wach геноцид кава конц логори срби турска
Holy1
Ističe se
- Poruka
- 2.671
Pesmu koju je napisao sin vojvode Vuka?
Pumpaj Dinstanović
Zaslužan član
- Poruka
- 105.008
Holy1
Ističe se
- Poruka
- 2.671
Čuveni hit 50ih ilo 60ih na zapadu je postala jedna pesma koju je napisao sin vojvode Vuka..Ljubavna pesma, ali sam zaboravio naziv pesme, pa me to interesuje..
zvaljko
Primećen član
- Poruka
- 510
Generalno uvijek volim kad me neko ili nešto zabezekne, kad mi da neko drugo tumačenje nečeg što čitav život smatram jasno definisanim, malteda nepromjenjivim. Elem
Eastern Europe in the Middle Ages (500–1300) F.Kurta
Charlemagne never set foot in (what is now) Poland. Even in Hungary, he
did not go beyond the river Rába, which flows into the Danube at Győr, less
than thirty miles from the present-day border between Austria and Hungary.
Nonetheless, a much repeated, but never demonstrated theory purports that the
common noun for “king” in most Slavic languages derives from Charlemagne’s
name.7 The issue has gained some significance among students of Slavic stud-
ies, especially linguists, because it supposedly illustrates the metathesis of the
liquids (the *tort formula with suffixal ictus), which could then be conveniently
dated to the Carolingian age on the basis of Charlemagne’s first contacts
with the Slavs. A Polish linguist, Tadeusz Lehr-Spławiński, even argued that
only Polabian Slavic permitted a soft “l” in borrowings from Germanic languages,
from which he drew the conclusion that *korljь, the name for “king” supposedly
derived from Charlemagne’s name, must have entered the world of the
speakers of Slavic from the northwest, the area inhabited by Wilzi, Sorbs, and
Obodrites, who first encountered Charlemagne’s armies.8 From the northwestern
Slavs, so the theory goes, the word for “king” modeled after Charlemagne’s
name was then adopted by other Slavs farther to the east and to the south
and modified phonetically according to their respective languages and dialects.
In reality, there is no connection between Charlemagne and the word for
“king” used in most Slavic languages. In the earliest texts written in Old Church
Slavonic, the emperor is kesarь, kings are cěsari, and princes are kъnęзi. The
earliest reference to a native *korljь is in the Glagolitic inscription known as
the Baška Tablet, which is dated to 1100 or shortly after that.9 The word korolь
appears four times in the Life of Methodius and it is usually translated as “king.”10
Aleksander Brückner first noticed that the term was not a noun, but a proper
name—Karl or Carolus used in reference to Frankish kings.11
The idea that Charlemagne was such a popular figure in early medieval
Slavic Europe that his name entered the fundamental political vocabulary as a
common noun is directly contradicted by the evidence of the written sources
pertaining to the name-giving practices of the local ruling families in the region.
In Poland, Bolesław the Brave’s successors often used names of Western
origin, particularly of emperors, for their children, in order to emphasize political
connections or the high aspirations of the Piast family.12 However, the
name Charles is not among them. Nor does Charlemagne appear in the medieval
historiography of Hungary, as his name is not even mentioned in any
of the medieval chronicles of that country.13 To chroniclers writing the history
of local dynasties in Poland and Bohemia, Charlemagne had no appeal as a
(would-be) saint or legendary hero, although his reputation could be of some
use to gauge the political performance of native rulers.14
7 According to Berneker, Slavisches etymologisches Wörterbuch, pp. 572–573, at the origin of
the Czech word král or the Polish word król is Middle High German Karl. From the Slavic languages,
the word was adopted with an identical or similar meaning by several non-Slavic languages,
such as Romanian (crai), Albanian (kral), Hungarian (király), Lithuanian (karalius),
and Turkish (keral). The idea goes back to Josef Dobrovský, but was first pronounced by
Miklosich, Etymologisches Wörterbuch, p. 131.
8 Lehr-Spławiński, “Pochodzenie”. For a critique of Lehr-Spławiński’s theory, see Lunt, “Old
Church Slavonic ‘*kraljъ’,” p. 488.
9 Fučić, “The Croatian Glagolitic and Cyrillic epigraphs,” pp. 266–268. The inscription mentions
Zvonimir, the king (kralъ) of Croatia.
10 Life of Methodius, ed. Kronsteiner, p. 66 (chapter 9): врагоу моравскаго корол (“the
heart of the Moravian king”; however, both Rostislav and Svatopluk are called knyaz elsewhere
in the text, in chapters 5 and 10, respectively) and рече король (“the king said”); 68
(chapter 10): корол ви еп[и]с[ко]пи (“the king’s bishops”); and 82 (chapter 16): королю
оугърьськомоу (“the Hungarian king,” but there was no such ruler in the 9th century). Of
all four references to korolь, the one in chapter 16 is usually viewed as a later interpolation.
See also Bretholz, “Über das 9. Kapitel.” Korolь as king is not attested in Ukrainian and
Russian before the late 13th century. See Vasmer, Russisches etymologisches Wörterbuch,
p. 631.
11 Brückner, Die Wahrheit, pp. 94–95. Thus, instead of the “heart of the Moravian king,” the
passage in chapter 9 of the Life of Methodius should be translated as the “heart of the
enemy of Moravia, Karl” or the “heart of his [Methodius’] enemy, Karl.” Similarly, instead
of “the king said” or “the king’s bishops” in chapters 9 and 10, respectively, one should
translate “Karl said” and “Karl’s bishops,” while the “Hungarian king” in chapter 16 is most
likely Charles III (the Fat), who met with the Moravian ruler Sventopluk in 884 at Tulln.
See Lunt, “Old Church Slavonic ‘*kraljъ’,” p. 486; Lunt, “The beginning,” p. 215. For the history
of research on this matter, see Vavřínek, “Ugăr’skyj’ korol’,” p. 261.
Da naziv KRALJ ne dolazi od Karla Velikog
Eastern Europe in the Middle Ages (500–1300) F.Kurta
Charlemagne never set foot in (what is now) Poland. Even in Hungary, he
did not go beyond the river Rába, which flows into the Danube at Győr, less
than thirty miles from the present-day border between Austria and Hungary.
Nonetheless, a much repeated, but never demonstrated theory purports that the
common noun for “king” in most Slavic languages derives from Charlemagne’s
name.7 The issue has gained some significance among students of Slavic stud-
ies, especially linguists, because it supposedly illustrates the metathesis of the
liquids (the *tort formula with suffixal ictus), which could then be conveniently
dated to the Carolingian age on the basis of Charlemagne’s first contacts
with the Slavs. A Polish linguist, Tadeusz Lehr-Spławiński, even argued that
only Polabian Slavic permitted a soft “l” in borrowings from Germanic languages,
from which he drew the conclusion that *korljь, the name for “king” supposedly
derived from Charlemagne’s name, must have entered the world of the
speakers of Slavic from the northwest, the area inhabited by Wilzi, Sorbs, and
Obodrites, who first encountered Charlemagne’s armies.8 From the northwestern
Slavs, so the theory goes, the word for “king” modeled after Charlemagne’s
name was then adopted by other Slavs farther to the east and to the south
and modified phonetically according to their respective languages and dialects.
In reality, there is no connection between Charlemagne and the word for
“king” used in most Slavic languages. In the earliest texts written in Old Church
Slavonic, the emperor is kesarь, kings are cěsari, and princes are kъnęзi. The
earliest reference to a native *korljь is in the Glagolitic inscription known as
the Baška Tablet, which is dated to 1100 or shortly after that.9 The word korolь
appears four times in the Life of Methodius and it is usually translated as “king.”10
Aleksander Brückner first noticed that the term was not a noun, but a proper
name—Karl or Carolus used in reference to Frankish kings.11
The idea that Charlemagne was such a popular figure in early medieval
Slavic Europe that his name entered the fundamental political vocabulary as a
common noun is directly contradicted by the evidence of the written sources
pertaining to the name-giving practices of the local ruling families in the region.
In Poland, Bolesław the Brave’s successors often used names of Western
origin, particularly of emperors, for their children, in order to emphasize political
connections or the high aspirations of the Piast family.12 However, the
name Charles is not among them. Nor does Charlemagne appear in the medieval
historiography of Hungary, as his name is not even mentioned in any
of the medieval chronicles of that country.13 To chroniclers writing the history
of local dynasties in Poland and Bohemia, Charlemagne had no appeal as a
(would-be) saint or legendary hero, although his reputation could be of some
use to gauge the political performance of native rulers.14
7 According to Berneker, Slavisches etymologisches Wörterbuch, pp. 572–573, at the origin of
the Czech word král or the Polish word król is Middle High German Karl. From the Slavic languages,
the word was adopted with an identical or similar meaning by several non-Slavic languages,
such as Romanian (crai), Albanian (kral), Hungarian (király), Lithuanian (karalius),
and Turkish (keral). The idea goes back to Josef Dobrovský, but was first pronounced by
Miklosich, Etymologisches Wörterbuch, p. 131.
8 Lehr-Spławiński, “Pochodzenie”. For a critique of Lehr-Spławiński’s theory, see Lunt, “Old
Church Slavonic ‘*kraljъ’,” p. 488.
9 Fučić, “The Croatian Glagolitic and Cyrillic epigraphs,” pp. 266–268. The inscription mentions
Zvonimir, the king (kralъ) of Croatia.
10 Life of Methodius, ed. Kronsteiner, p. 66 (chapter 9): врагоу моравскаго корол (“the
heart of the Moravian king”; however, both Rostislav and Svatopluk are called knyaz elsewhere
in the text, in chapters 5 and 10, respectively) and рече король (“the king said”); 68
(chapter 10): корол ви еп[и]с[ко]пи (“the king’s bishops”); and 82 (chapter 16): королю
оугърьськомоу (“the Hungarian king,” but there was no such ruler in the 9th century). Of
all four references to korolь, the one in chapter 16 is usually viewed as a later interpolation.
See also Bretholz, “Über das 9. Kapitel.” Korolь as king is not attested in Ukrainian and
Russian before the late 13th century. See Vasmer, Russisches etymologisches Wörterbuch,
p. 631.
11 Brückner, Die Wahrheit, pp. 94–95. Thus, instead of the “heart of the Moravian king,” the
passage in chapter 9 of the Life of Methodius should be translated as the “heart of the
enemy of Moravia, Karl” or the “heart of his [Methodius’] enemy, Karl.” Similarly, instead
of “the king said” or “the king’s bishops” in chapters 9 and 10, respectively, one should
translate “Karl said” and “Karl’s bishops,” while the “Hungarian king” in chapter 16 is most
likely Charles III (the Fat), who met with the Moravian ruler Sventopluk in 884 at Tulln.
See Lunt, “Old Church Slavonic ‘*kraljъ’,” p. 486; Lunt, “The beginning,” p. 215. For the history
of research on this matter, see Vavřínek, “Ugăr’skyj’ korol’,” p. 261.
Da naziv KRALJ ne dolazi od Karla Velikog
RickRoss
Buduća legenda
- Poruka
- 32.714
Da li je tačno da je prvi srpski univerzitet bio u manastiru Hilandar i da je spadao među najstarijima na svetu?
Pantelić Nebojša
Poznat
- Poruka
- 7.440
ScipioAfricanus
Stara legenda
- Poruka
- 93.797
Pantelić Nebojša
Poznat
- Poruka
- 7.440
Nikita Kulganov
Buduća legenda
- Poruka
- 37.905
Odmah na početku treba reći da je antisemitizam na prostoru Jugoslavije, iskorenjen 1945, kada su pobedili titovi partizani, i kada je došla sloboda. Jevreji su jedino našli spas u Narodno-oslobodilačkoj pokreut koji je bio otvoren za sve narode porobljenje Jugoslavije.Veliki broj Jevreja (3 900, poginulo 1 151) učestvovao je u narodnooslobodilačkoj borbi ,a nakon kapitulacije Italije na je Rabu osnovan i jevrejski bataljon. Do 1954.godine bilo je 12 Jevreja nosilaca najviseg jugoslovenskog odlikovanja Ordena narodnog heroja.
Mnogi Jevreji su posle rata bili na visokim funkcijama u SFRJ, medjutim u Kraljevini Jugoslaviji ...Jevrejima se nije pisalo dobro.
Beogradski list Balkan (1922) piše da su »uzročnici hrvatskog separatizma zagrebački Židovi«,‘6
Antijevrejske predrasude u srpskom društvu pre Drugog svetskog rata uglavom su se svodile na optužbe o svetskoj finansijskoj i političkoj moći i na verske predrasude koje su vodile ka optuživanju Jevreja za ritualna ubistva hrišćana. Na prostoru Kraljevine SHS (Jugoslavija) ovakva verovanja su imala za posledicu ulične proteste i potencijalna nasilja. Tako na primer u Pirotu su kolale glasine da Jevreji za praznik u svoj hleb obavezno dodaju krv hrišćanske dece. Okrivljavanje Jevreja za ritualno ubistvo desilo se i u Vojvodini, među Mađarima u Bačkom Petrovom Selu. Naime, krajem avgusta 1928, posle nestanka mađarske devojke, seljaci su optužili Jevreje da su je ubili da bi njenu krv iskoristili za gradnju sinagoge u Senti.1
Jevreji su isticani kao vođe svetske masonske zavere jer „masonerija je samo sluškinja i moćni izvršilac svestrane jevrejsko-kapitalističke dominacije“, a Jevreji masoni su identifikovani kao „glavni agenti ... stranog, većinom jevrejskog kapitala“ te se dalje preporučivalo „... sve dok se srpski narod ne bude oslobodio internacionalnog masonskog bratskog lanca sa jevrejštinom kao glavnim beočugom ... da bi se to postiglo treba odbaciti svaku sentimentalnost, svaki obzir, svako milosrđe...“ Ovakve pretnje podgrevali su „Protokoli sionskih mudraca“ kao i raširena knjižica o „Židovskoj masoneriji“. Bilo je i onih koji su govorili da nije reč o gonjenju Jevreja već o spašavanju od judeomasonerije. Kada su 1940, usledile prve zakonske mere vlade Cvetković – Maček usmerene protiv Jevreja bio je nemali broj novina koje su se nadmetale u hvalospevima vladi. Zabeleženo je da je bio popriličan broj onih u Vojvodini koji su se oduševili Uredbom o zabrani Jevrejima da se bave kupovinom i prodajom životnih namirnica. Tako je u Somboru zabeleženo da „njihovom likvidacijom nastupiće nesumnjivo potpuni preokret u privrednom i trgovačkom životu Sombora, jer će sasvim nestati spekulativne i beskrupulozne politike...koju su vodili Jevreji.“ (Koljanin, 2008) U Kraljevini Jugoslaviji su postojale stranke koje su bile antisemitske,poput Jugoslovenske akcije i Zbora ( u Kraljevini Jugoslaviji je KPJ bila zabranjena, a mnoge antisemitske stranke ( koje ce kasnije ucestvovati u genocidu protiv Jevreja ) koje su sirili rasnu i versku mrznju bile su dozovoljene - prim p ).
Mestimični verbalni i fizički napadi na Jevreje zadržali su se do 1940, kada je vlada Dragiše Cvetkovića uvela antijevrejske mere. Od tog trenutka položaj Jevreja postao je težak. Ministarski savet je doneo „Uredbu o upisu lica jevrejskog porekla za učenike univerziteta, visokih škola u rangu univerziteta, viših, srednjih, učiteljskih i drugih stručnih škola“ kojom je u školama uveden numerus clausus. Cilj ove mere bio je da se u srpskom društvu broj studenata i đaka jevrejske nacionalnosti proporcionalno svede na ukupan broj jevrejskog stanovništva. Druga istovremeno uvedena mera, „Uredba o merama koje se odnose na Jevreje u pogledu obavljanja radnji sa predmetima ljudske ishrane“ zabranjivala je Jevrejima da na bilo koji način učestvuju u poslovima trgovine prehrambenim proizvodima. Time je trebalo smanjiti ekonomsku moć jevrejske zajednice u zemlji, a u isto vreme ojačati nacionalnu, srpsku ekonomsku komponentu.
Bez mogućnosti pohađanja nastave ostalo 7800 jevrejske dece svih uzrasta koja su već bila obuhvaćena sistemom školovanja, kao i da je, potencijalno, ovo osnovno ljudsko pravo bilo uskraćeno za oko 3000 jevrejske dece koja su tek stasala za polazak u školu i trebalo da se upišu u prvi razred osnovne škole.
Od kada su nacisti došli na vlast Jugoslavija je, najčešće kao usputna stanica, postala jedno od najvažnijih mesta prolaza Jevreja koji su tražili spas od nacističkih progona. U periodu od prisajedinjenja Austrije do okupacije Češke broj izbeglica se znatno povećao. Međutim, vlada Milana Stojadinovića nije bila prijateljska prema njima. Stojadinović je po pitanju nastanjivanja jevrejskih izbeglica zauzeo negativan stav. Zbog toga je preporučivao Poslanstvu da ne izdaje vize jevrejskim emigrantima iz Nemačke za dolazak u Jugoslaviju.2 Najvećim delom, izbegličke kolone su činili nemački, austrijski i češki Jevreji.
Optužbi na račun Jevreja koje je iznosio Dimitrije Ljotić, inače, predsednik „Zbora“. U tom smislu možda bi najinteresantnije, među njegovom povećom antijevrejskom propagandnom aktivnosti, bilo interesantno spomenuti brošuru „Drama savremenog čovečanstva“ iz 1938.godine. U njoj on je tvrdio da su Jevreji „reditelj“ svetske ratne drame koju su navodno pripremili da bi zavladali
svetom i da se upravo oni lukavo koriste nemačkim državnim i nacionalnim interesima koji bi Nemačku trebali da pretvore u „motor rata“. Zbog toga, on je u brošuri tražio da se Jevrejima u životu Jugoslavije ne sme dozvoliti da imaju bilo kakvu ulogu. U skladu s tim, tvrdio je „Jevrejstvo je najveće zlo sadašnjice. Ono je najpodmukliji i najopasniji protivnik svih hrišćanskih naroda. Jevrejstvo se zbog toga mora brzo i energično likvidirati, jer u protivnom nreminovna je propast hrišćanske civilizacije i hrišćanskog sveta.“ (Ljotić, 1938:12,13). Njegovi politički konstrukti o Jevrejima koji bi da zavladaju svetom i pozivi na nasilje prema tom narodu zavređuju pažnju u ovom radu utoliko što su pripadnici njegove stranke imali istaknuta mesta u kolaboracionističkoj vladi Milana Nedića za vreme Drugog svetskog rata u okupiranoj Srbiji i što je i sam Ljotić, mada nije bio član Nedićeve vlade, imao veliki uticaj na vladinu politiku kako kao predsednik Zbora tako i kao blizak Nedićev rođak.
U Srbiji je zabeleženo da je list „Vreme“ od trenutka kada je na njegovo čelo došao antisemita Stanislav Krakov, inače jedan od članova „Zbora“, počeo sa otvorenim napadima na domaće Jevreje i Jevreje izbeglice. Ovaj novinar je kao direktor lista „Vreme“ objavljivao tekstove u kojima su veličane nacističke vođe. Gotovo od dolaska nacista na vlast, Krakov im je davao podršku kada su u pitanju bili napadi na Jevreje. Tako je, na primer, u tekstu iz 1935, kao za Jevreje da „ako se neko ogreši o državu mi ćemo biti prisiljeni da ga u interesu narodne budućnosti uništimo“.10 Šireni su konstrukti o Jevrejima kao neprijateljima Srba optužujući ih za svetsku zaveru i upropaštavanje privrede i trgovine koja je bila u rukama Srba. Ova matrica konstruisanih napada na domaće Jevreje i Jevreje izbeglice bila je preuzeta od nacista.
Ipak, najžešću kampanju protiv Jevreja vodio je list „Novi Balkan“. Svi njegovi tekstovi bili su usmereni na širenje mržnje prema Jevrejima. Ovaj list nije bio velikog formata, svega 4 strane, ali i te četiri stranice, prepune neosnovanih napada, optužbi, poziva na osvetu i proterivanje, bile su dovoljne da pokažu kako je antisemitska kampanja uzela maha u zemlji i kako se vlast sa dosta tolerancije odnosila prema antisemitama.
https://chdr-ns.com/pdf/documents/Golubic2016_DarkoGavrilović-Miloš Savin.pdf
https://books.google.ca/books?id=yk...age&q=koljanin antisemitizam u srbiji&f=false
Antisemitizam: U Kraljevini Jugoslaviji
Sve je to bila priprema za genocid protiv Jevreja tj Uvod u smrt kako glasi naziv knjige Zeljka Lazica. Za vreme okupacija, Nemci zajedno sa domaćim izdajnicima počinju svoj krvavi pir protiv Jevreja.
Komandant bezbednosnih snaga u Srbiji, Emanuel Šefer (Emanuel Schäfer) je izjavio: "Beograd je jedini veliki evropski grad koji se oslobodio Jevreja". Avgusta 1942. Harold Turner je zvanicno izvestio Berlin da je "jevrejsko pitanje" u Srbiji rešeno.
Mnogi Jevreji su posle rata bili na visokim funkcijama u SFRJ, medjutim u Kraljevini Jugoslaviji ...Jevrejima se nije pisalo dobro.
Beogradski list Balkan (1922) piše da su »uzročnici hrvatskog separatizma zagrebački Židovi«,‘6
Antijevrejske predrasude u srpskom društvu pre Drugog svetskog rata uglavom su se svodile na optužbe o svetskoj finansijskoj i političkoj moći i na verske predrasude koje su vodile ka optuživanju Jevreja za ritualna ubistva hrišćana. Na prostoru Kraljevine SHS (Jugoslavija) ovakva verovanja su imala za posledicu ulične proteste i potencijalna nasilja. Tako na primer u Pirotu su kolale glasine da Jevreji za praznik u svoj hleb obavezno dodaju krv hrišćanske dece. Okrivljavanje Jevreja za ritualno ubistvo desilo se i u Vojvodini, među Mađarima u Bačkom Petrovom Selu. Naime, krajem avgusta 1928, posle nestanka mađarske devojke, seljaci su optužili Jevreje da su je ubili da bi njenu krv iskoristili za gradnju sinagoge u Senti.1
Jevreji su isticani kao vođe svetske masonske zavere jer „masonerija je samo sluškinja i moćni izvršilac svestrane jevrejsko-kapitalističke dominacije“, a Jevreji masoni su identifikovani kao „glavni agenti ... stranog, većinom jevrejskog kapitala“ te se dalje preporučivalo „... sve dok se srpski narod ne bude oslobodio internacionalnog masonskog bratskog lanca sa jevrejštinom kao glavnim beočugom ... da bi se to postiglo treba odbaciti svaku sentimentalnost, svaki obzir, svako milosrđe...“ Ovakve pretnje podgrevali su „Protokoli sionskih mudraca“ kao i raširena knjižica o „Židovskoj masoneriji“. Bilo je i onih koji su govorili da nije reč o gonjenju Jevreja već o spašavanju od judeomasonerije. Kada su 1940, usledile prve zakonske mere vlade Cvetković – Maček usmerene protiv Jevreja bio je nemali broj novina koje su se nadmetale u hvalospevima vladi. Zabeleženo je da je bio popriličan broj onih u Vojvodini koji su se oduševili Uredbom o zabrani Jevrejima da se bave kupovinom i prodajom životnih namirnica. Tako je u Somboru zabeleženo da „njihovom likvidacijom nastupiće nesumnjivo potpuni preokret u privrednom i trgovačkom životu Sombora, jer će sasvim nestati spekulativne i beskrupulozne politike...koju su vodili Jevreji.“ (Koljanin, 2008) U Kraljevini Jugoslaviji su postojale stranke koje su bile antisemitske,poput Jugoslovenske akcije i Zbora ( u Kraljevini Jugoslaviji je KPJ bila zabranjena, a mnoge antisemitske stranke ( koje ce kasnije ucestvovati u genocidu protiv Jevreja ) koje su sirili rasnu i versku mrznju bile su dozovoljene - prim p ).
Mestimični verbalni i fizički napadi na Jevreje zadržali su se do 1940, kada je vlada Dragiše Cvetkovića uvela antijevrejske mere. Od tog trenutka položaj Jevreja postao je težak. Ministarski savet je doneo „Uredbu o upisu lica jevrejskog porekla za učenike univerziteta, visokih škola u rangu univerziteta, viših, srednjih, učiteljskih i drugih stručnih škola“ kojom je u školama uveden numerus clausus. Cilj ove mere bio je da se u srpskom društvu broj studenata i đaka jevrejske nacionalnosti proporcionalno svede na ukupan broj jevrejskog stanovništva. Druga istovremeno uvedena mera, „Uredba o merama koje se odnose na Jevreje u pogledu obavljanja radnji sa predmetima ljudske ishrane“ zabranjivala je Jevrejima da na bilo koji način učestvuju u poslovima trgovine prehrambenim proizvodima. Time je trebalo smanjiti ekonomsku moć jevrejske zajednice u zemlji, a u isto vreme ojačati nacionalnu, srpsku ekonomsku komponentu.
Bez mogućnosti pohađanja nastave ostalo 7800 jevrejske dece svih uzrasta koja su već bila obuhvaćena sistemom školovanja, kao i da je, potencijalno, ovo osnovno ljudsko pravo bilo uskraćeno za oko 3000 jevrejske dece koja su tek stasala za polazak u školu i trebalo da se upišu u prvi razred osnovne škole.
Od kada su nacisti došli na vlast Jugoslavija je, najčešće kao usputna stanica, postala jedno od najvažnijih mesta prolaza Jevreja koji su tražili spas od nacističkih progona. U periodu od prisajedinjenja Austrije do okupacije Češke broj izbeglica se znatno povećao. Međutim, vlada Milana Stojadinovića nije bila prijateljska prema njima. Stojadinović je po pitanju nastanjivanja jevrejskih izbeglica zauzeo negativan stav. Zbog toga je preporučivao Poslanstvu da ne izdaje vize jevrejskim emigrantima iz Nemačke za dolazak u Jugoslaviju.2 Najvećim delom, izbegličke kolone su činili nemački, austrijski i češki Jevreji.
Optužbi na račun Jevreja koje je iznosio Dimitrije Ljotić, inače, predsednik „Zbora“. U tom smislu možda bi najinteresantnije, među njegovom povećom antijevrejskom propagandnom aktivnosti, bilo interesantno spomenuti brošuru „Drama savremenog čovečanstva“ iz 1938.godine. U njoj on je tvrdio da su Jevreji „reditelj“ svetske ratne drame koju su navodno pripremili da bi zavladali
svetom i da se upravo oni lukavo koriste nemačkim državnim i nacionalnim interesima koji bi Nemačku trebali da pretvore u „motor rata“. Zbog toga, on je u brošuri tražio da se Jevrejima u životu Jugoslavije ne sme dozvoliti da imaju bilo kakvu ulogu. U skladu s tim, tvrdio je „Jevrejstvo je najveće zlo sadašnjice. Ono je najpodmukliji i najopasniji protivnik svih hrišćanskih naroda. Jevrejstvo se zbog toga mora brzo i energično likvidirati, jer u protivnom nreminovna je propast hrišćanske civilizacije i hrišćanskog sveta.“ (Ljotić, 1938:12,13). Njegovi politički konstrukti o Jevrejima koji bi da zavladaju svetom i pozivi na nasilje prema tom narodu zavređuju pažnju u ovom radu utoliko što su pripadnici njegove stranke imali istaknuta mesta u kolaboracionističkoj vladi Milana Nedića za vreme Drugog svetskog rata u okupiranoj Srbiji i što je i sam Ljotić, mada nije bio član Nedićeve vlade, imao veliki uticaj na vladinu politiku kako kao predsednik Zbora tako i kao blizak Nedićev rođak.
U Srbiji je zabeleženo da je list „Vreme“ od trenutka kada je na njegovo čelo došao antisemita Stanislav Krakov, inače jedan od članova „Zbora“, počeo sa otvorenim napadima na domaće Jevreje i Jevreje izbeglice. Ovaj novinar je kao direktor lista „Vreme“ objavljivao tekstove u kojima su veličane nacističke vođe. Gotovo od dolaska nacista na vlast, Krakov im je davao podršku kada su u pitanju bili napadi na Jevreje. Tako je, na primer, u tekstu iz 1935, kao za Jevreje da „ako se neko ogreši o državu mi ćemo biti prisiljeni da ga u interesu narodne budućnosti uništimo“.10 Šireni su konstrukti o Jevrejima kao neprijateljima Srba optužujući ih za svetsku zaveru i upropaštavanje privrede i trgovine koja je bila u rukama Srba. Ova matrica konstruisanih napada na domaće Jevreje i Jevreje izbeglice bila je preuzeta od nacista.
Ipak, najžešću kampanju protiv Jevreja vodio je list „Novi Balkan“. Svi njegovi tekstovi bili su usmereni na širenje mržnje prema Jevrejima. Ovaj list nije bio velikog formata, svega 4 strane, ali i te četiri stranice, prepune neosnovanih napada, optužbi, poziva na osvetu i proterivanje, bile su dovoljne da pokažu kako je antisemitska kampanja uzela maha u zemlji i kako se vlast sa dosta tolerancije odnosila prema antisemitama.
https://chdr-ns.com/pdf/documents/Golubic2016_DarkoGavrilović-Miloš Savin.pdf
https://books.google.ca/books?id=yk...age&q=koljanin antisemitizam u srbiji&f=false
Antisemitizam: U Kraljevini Jugoslaviji
Komandant bezbednosnih snaga u Srbiji, Emanuel Šefer (Emanuel Schäfer) je izjavio: "Beograd je jedini veliki evropski grad koji se oslobodio Jevreja". Avgusta 1942. Harold Turner je zvanicno izvestio Berlin da je "jevrejsko pitanje" u Srbiji rešeno.
Holy1
Ističe se
- Poruka
- 2.671
Fotografije su snimljene početkom 20. veka, gde mogu da pogledam slike?
Cosmopolite
Zaslužan član
- Poruka
- 105.977
Nema , vec pola sata trazim.
Nema na cemu.
Nema na cemu.
White Guar
Primećen član
- Poruka
- 962
Holy1
Ističe se
- Poruka
- 2.671
Zanima me ova kao torba na momku u kojoj drži sablju u koricama i kuburu, da li neko zna kako se taj detalj na nošnji zove?
Aranko
Primećen član
- Poruka
- 823
То је појас са три преграде, носили су га у Далмацији, Херцеговини, Црној Гори... кажу раније и у Србији. Зове се силав, а у Босни су га звали бенсилах.
suave
Domaćin
- Poruka
- 3.894
комшија
Stara legenda
- Poruka
- 96.548
Izgubljeni Slučaj 2
Aktivan član
- Poruka
- 1.220
што му лепа машница
Holy1
Ističe se
- Poruka
- 2.671
Dobar dan, u pitanju je autorska tema.
Naime, moj pradeda je umro 1990 god, 5 godina pre nego što sam ja rođen..Tako da mnoge informacije koje su bitne za moju familiju nisam mogao čuti direktno od njega, nego od babe koja je sad već starija, ali je u životu i sećanje je slabije služi..Uvek me je interesovalo, gde je to moj pradeda služio vojsku..Moja baba je pokušavala da se seti godinama, kao i neki naši rođaci, i danas mi je rekla kako se setila, kako je "došlo u pamet" da e vojsku služio u mestu Cucurcu. Možda ona nije dobro izgovorila ime mesta, ali bar imam smernicu da je nešto nalik tome.. Jedino što sam našao da slično zvuči je mesto Šućurac kaštel pored Splita. Moj pradeda je inače 1914 god, verovatno je služio vojsku 1934 god..Da li neko može da mi pomogne i da li neko zna da li to mesto postoji ili je u pitanju sucurac pored Splita, da li je tamo bila nekakva vojna kasarna tih godina?
Naime, moj pradeda je umro 1990 god, 5 godina pre nego što sam ja rođen..Tako da mnoge informacije koje su bitne za moju familiju nisam mogao čuti direktno od njega, nego od babe koja je sad već starija, ali je u životu i sećanje je slabije služi..Uvek me je interesovalo, gde je to moj pradeda služio vojsku..Moja baba je pokušavala da se seti godinama, kao i neki naši rođaci, i danas mi je rekla kako se setila, kako je "došlo u pamet" da e vojsku služio u mestu Cucurcu. Možda ona nije dobro izgovorila ime mesta, ali bar imam smernicu da je nešto nalik tome.. Jedino što sam našao da slično zvuči je mesto Šućurac kaštel pored Splita. Moj pradeda je inače 1914 god, verovatno je služio vojsku 1934 god..Da li neko može da mi pomogne i da li neko zna da li to mesto postoji ili je u pitanju sucurac pored Splita, da li je tamo bila nekakva vojna kasarna tih godina?
- Poruka
- 239.106
U Kaštelima kolko se sećam nikakve vojske nije bilo. Da li baba može bar da se seti da li je deda bio mornar, kopneni vojniik, šta već ... ?
Holy1
Ističe se
- Poruka
- 2.671
Pradeda je bio koliko je nama poznato običan vojnik, konjovodac, pešadijac. Znam da je pričala da je timario konje. Jedan oficir ga je tako zavoleo kao čoveka i naučio ga da piše..
- Poruka
- 239.106
