Povelja Matěje Ninoslava - pojavio se falsifikat

[Mrkalj]

The Dubrovnik Old Town
Minceta Fortress
With its magnificent crown, this tower has dominated the city for centuries and continues to dominate today. It was the symbol of its freedom and a spiteful challenge to all the impertinent, and today is one of the most beautiful symbols of the city. With its lovely architecture, it is one of the most beautiful fortifications in the world. It was built by skilled masters: the original was smaller and square, built by Nicifor Ranjina in 1319. It was adapted and received its current monumental circular form from the famed Renaissance architect Michelozzo Michelozzi from Florence and one of the greatest Croatian Renaissance masters Juraj Dalmatinac, by whose project the tower was completed in 1464. The top of this impressive structure provides a stunning view of the town and all its surroundings.​

Od mesta ove tvrđave i prezime Menčetić.
http://it.wikipedia.org/wiki/Menze

La famiglia Menze (nelle fonti anche de Menze, Mincetich o Mencetich). La famiglia provenne a Ragusa probabilmente dalla Bosnia, ed è attestata fin dai primi documenti scritti ancora conservati nell'archivio di Ragusa - del XIII secolo - col nome Mincetich, successivamente latinizzato in Menze.

Personalità notabili (in ordine cronologico) [modifica]

* Pietro Menze (XV secolo) - Poeta laureato.
* Placido Menze (XV secolo) - Benedettino, compose un riassunto manoscritto del Decreto di Graziano, ad uso di predicatori e confessori, oggi conservato nella biblioteca del Monastero di San Giorgio Maggiore a Venezia.
* Sigismondo Menze (Šiško Menčetić) (1457 - 1527) - Poeta. Fu considerato il primo ed uno dei più importanti poeti nazionali ragusei, autore di versi nella lingua štokava di Ragusa di ispirazione petrarchesca. Salvo alcune rare eccezioni, le sue poesie furono pubblicate solo fra il XIX e il XX secolo.
* Ladislao Menze (1618 - 1666) - Scrittore in lingua illirica, di lui resta un poemetto (Trublja Slovinska) stampato in prima edizione ad Ancona nel 1665, ed altre poche composizioni.​

Taj Nićifor Ranjina je prilično sumnjiv katolik? Katolički Ranjine dolaze kasnije:

Lovro Ranjina - prav. savjetnik (15.-16. st.) - - -
Nikola - Nikša Ranjina - dubrovački analist - - -
Franjo Ranjina - - - - -
Martolica Ranjina - pjesnik (15.-16. st.) - - -
Klara Ranjina - pjesnikinja (16. st.) - - -
Marko Ranjina - kanonist 1595 - -
Frano Ranjina - diplomat (18. st.) - - -
Nikifor Ranjina - graditelj 1319 - - -
Matija Ranjina - pravnik i rektor u Padovi 1397 - - -
Matija Ranjina - govornik i kanonist 1450 - - -

He was born in Constantinople as the son of Theodore and Eudokia, of a strictly orthodox family
http://en.wikipedia.org/wiki/Nikephoros_I_of_Constantinople

D. Ranjina: Pjesni Razlike: http://www.***********/file/205514866/fbcedb6e/Dinko_Ranjina_-_Pjesni_razlike.html

Kralj Lehsandro veliki od Srblji gospodar, koji svit dobi vas podstupivši s vojskome Tebu, grad grčki, ki mu se bješe odvrgao, uzamši ga napokon, posječe šes tisuć duša a tridesti tisuća zarobivši paka proda, vojsci davši slobodu, da vas rad poplijene i paka razvrgu mire mu na zemlju, ništa ne manje učini prostiti svoj kući spjevaoca Pindara, da nju ni u što ne budu tegnuti. Isti kralj Lehsandro razbivši Darija kralja i našadši jedan zaklop vas urešen drazijem kamen'jem od scjene neizmjerne sva ostala plijena junakom razdijelivši uze ga za sebe i reče: prem se ova stvar prošaše za u njojzi hraniti Omerove pjesni, koje u tolikoj velikoj časti scijenjaše, da ih vazda pored s mačem nakon glave držaše. Stacija spjevaoca Domicijan rimski kralj čas mu veliku stvorivši krunom ga darova i mnozim inim darima od scjene ne male.​

 

[Viden]

Mrkalj :

Izgleda da ne postoji podatak od kada se slavi Sv. Vlaho kao zaštitnik grada:....

Čini mise da je od X veka kult Srdja i Va(k)ha zamenjen kultom Vlaha..
Ako je od pomoći>

Srbin iz Dubrovnika, katolik Antun Fabris, u srpskom časopisu "Srđ: list za književnost i nauku”, god. 1, br. 1, Dubrovnik 1902. >

Starac Srđ(1) je negda bio
Straža gradu Dubrovniku,
Pa je Vlahu(2), čilom drugu
Mjesto davno ustupio.
A i Vlaho ćaše skoro
Pred Dubravkom(3) uzmaknuti,
Da je vr'jeme ugađalo.
No unatoč čilom Vlahu
i Dubravku nesuđenom,
Starog Srđa svetitelja
Još se spomen utro nije,
Pače živi ko i prije,
Jer s narodom srastao je.

Bog istina, jer ga širom
Svojim svecem narod glasi,
I srpskom ga slavom krasi,
Srđev(4) dan je krsno ime.

napomena> @Dubravko @ u pesmi se odnosi na Sv.Silvana kojeg su rimljanski misionari pokusali da nametnu Dubrovčanima, ali im nije uspelo.

Kult Sv. Sergija i Vakha
Poštovanje kulta Sv. Sergija i Vakha je preko Dardanije (centralnog Balkana) i morem dospelo u južno jadransko primorje. Broj otkrivenih crkava posvećenih ovim svetiteljima govori o značaju tog kulta u srednjem veku.
R. M. Grujić u svom radu Sv. Sava i mošti Sv. Srđa i Vakha (Glasnik Skopskog naučnog društva, knj. 15-16, Skoplje 1936) govori o polaganju moštiju Sv. Sergija i Vakha u manastir Mileševu, kada su u Mileševu prenesene i mošti Svetog Save iz Trnova (danas je pripalo Bugarskoj ) gde je umro.

Dubrovnik je sve do 972. godine u Sv. Segiju i Vakhu imao svoje svetitelje-zaštitnike grada. Iseljavanje sa tih prostora vekovima je u nove predele nosilo i slavu Srđevdan, pa se može primetiti da na prostorima slabo naseljenih iz Primorja ili Crne Gore skoro da nema slavljenja Srđevdana. To je slučaj sa 23 sela Vranjske Pčinje ili 27 sela Mlave (požarevački kraj) (na osnovu pete knjige Srpskog etnografskog zbornika iz 1903).

www.srdjevdan.com

 

[Mrkalj]

Povelja kralja Uroša Dubrovniku, u svoja dva prevoda, latinskom i srpsko(slovensko)m, dokazuje važnu tačku - 'Серблин' je 'Sclavus', a 'Влах' je 'Ragusianus'. Tako da, da, vjerovatno se u tom slučaju Ninoslavovih povelja odnosi na Bošnjane i Dubrovčane.

Međutim, ima tu jedna interesantna stvar. Postoji i dosta povelja iz Huma i po koja iz zapadnih prostora, iz Cetinske krajine i Donjih kraja, koje spominju Srbe i Vlahe kao dva narodnosno-staleška sloja stanovništva. U svakom slučaju to pokazuje neki, uslovno rečeno, srpski etnički prostor u to vrijeme, međutim kako objasniti onda tu razliku?

Dum Ivan Stojanović: Dubrovačka književnost (1900)

U Dubrovniku zovu u opće Vlasima sve prebivaoce Hercegovine, spadali oni istočnoj ili zapadnoj crkvi; tako per synecdochen (pars pro toto) zovu još svakoga hrišćanina istočne crkve bio Grk, Rus i ost “Vlahom”.
...
Još ćemo i ovo nadometnuti, da oko Dubrovnika matere seoske kad karaju djecu obično naiiostave: „O Lacmanine!" (O Latinine!), — „Ne valja bit Lacmanin!*' (Non bisogna esser Latino!) Riječ „Lacmanin” potječe, po našem mišljenju, od Latium^ a Latinin je, kako je več poznato, žitelj pokrajine Latuum.​

Živo me interesuje izvor ovog navoda: "Neki drže, da je „Vlah" riječ ilirska, celtska, i da znači: težak, rob" jer sam ja do istog zaključka došao preko slovenske etimologije: vlak (od vući) = težak (od tegliti).

 

[čvrsnica]

Да на питање на које је одговорено питањем, одговорим питањем. Зашто да? Који ту пут води прече преко Босне?

malo ti se obojio dubrovnik sine.jel to ruka se zanijela kad je sarala

nikad nije bio obojen (u ovom slucaju crvenom),zadnji pokusaj da se oboji
u zadnjem ratu,opet propao...posluzi se gumicom

 

[čvrsnica]

@mrki
da mrki,razotkrio si sve.sv vlaho je srbin-vlah iz male azije

 

[Bajo Pivljanin]

malo ti se obojio dubrovnik sine.jel to ruka se zanijela kad je sarala

nikad nije bio obojen (u ovom slucaju crvenom),zadnji pokusaj da se oboji
u zadnjem ratu,opet propao...posluzi se gumicom

Дубровник се практично и не види на овој карти, а Пељешац су набавили тек 7-8 деценија касније. Уосталом већина проширења ван територије града је у 14. и 15. веку. Другим речима, толико је ситан, да се аутор није потрудио да га детаљно уцрта (а можда га је чак и уцртао, али га је тешко видети). Зато прво баци поглед у књиге, па онда просипај "памет" овде. И не оптерећуј се глупостима.

 

[čvrsnica]

ono sto sam htio da kazem,a sto znas i sam jeste da je karta cisti proizvod necijih frustracija.....kad mu vec nemogu nista,onda cu ga ofarbat
sve se lako ucrta,pa tako i dubrovnik,koliki god da je.....jer njegova ondasnja velicina nije na domacem terenu,nego na svjetskim

 

[Bajo Pivljanin]

ono sto sam htio da kazem,a sto znas i sam jeste da je karta cisti proizvod necijih frustracija.....kad mu vec nemogu nista,onda cu ga ofarbat
sve se lako ucrta,pa tako i dubrovnik,koliki god da je.....jer njegova ondasnja velicina nije na domacem terenu,nego na svjetskim

Је, као што је и Босна прецизно уцртана, до Блајбурга...Тражиш длаку у јајету, закераш закерања ради, а не зато што нешто не ваља.

Ено ти, има један пиксел је светлији од осталих, таман колика је дубровачка општина на овој карти.

 

[gost 226460]

Је, као што је и Босна прецизно уцртана, до Блајбурга...Тражиш длаку у јајету, закераш закерања ради, а не зато што нешто не ваља.

Ено ти, има један пиксел је светлији од осталих, таман колика је дубровачка општина на овој карти.

Djubrovnik je u vodi,on se ne racuna

 

[Акај]

ono sto sam htio da kazem,a sto znas i sam jeste da je karta cisti proizvod necijih frustracija.....kad mu vec nemogu nista,onda cu ga ofarbat
sve se lako ucrta,pa tako i dubrovnik,koliki god da je.....jer njegova ondasnja velicina nije na domacem terenu,nego na svjetskim

Докажи ми да је карта производ "нечијих фрустрација" ? Мени се само чини да ти имаш фрустрацију што су Срби веома дуго држали Дубровник и добре делове Далмације (римске провинције или у данашњим оквирима - није битно) и што су исти крајеви у свјој бити српски.

 

[čvrsnica]

Докажи ми да је карта производ "нечијих фрустрација" ? Мени се само чини да ти имаш фрустрацију што су Срби веома дуго држали Дубровник и добре делове Далмације (римске провинције или у данашњим оквирима - није битно) и што су исти крајеви у свјој бити српски.

jeli vas tome uce u skolama

kad je se to desilo sv. petre ?

 

[Акај]

jeli vas tome uce u skolama

kad je se to desilo sv. petre ?

Злонамерни човече, држе у смислу да је то српски град, не нека окупирана територија како би ти то највише желео. Пошто видим да доказ за своју небулозу ниси поставио, могу само да позовем да се вратимо теми.

 

[Pumpaj Dinstanović]

Krivo si shvatio... Moraš uzeti u obzir i prijašnje povelje koje reguliraju čiste odnose između Dubrovnika i Bosne, i ne spominju se Vlasi i Srbi. Desoje je bio raški gramatik (pisar, notar), ne bosanski. Jurisdikciju nad Srbima u sporovima sa Dubrovnikom ima Bosna, nad Vlasima Dubrovnik, bit će u tranziciji preko tih teritorija. Vjerojatno zbog jezika, vlaško pače lakše razumije netko u Dubrovniku, nego u Bosni. Da se razumijemo, i da se Srbljem odnosi na Bosance, nemam problema s time, no to u ovom slučaju nije istina. A to što Bošnjaci pokušavaju svim silama osporiti svaki spomen hrvatskog/srpskog imena u Bosni, pa zatim ulaze u sulude teorije je njihov problem.

To ti je slučaj kao da u hrvatskom teritorijalnom moru dođe problema sa tankerom koji plovi pod zastavom Bahama, kapetan je Englez, a brod je izgrađen u Švedskoj, a prevozi naftu namijenjenu Mađarskoj. I sad ti odluči tko je tu odgovoran, a tko ne, tko će suditi, a tko ne.

Ovo se ispostavilo kao netačna teza. Desoje nije bio raški gramatik, već bosanski.

 

[čvrsnica]

Злонамерни човече, држе у смислу да је то српски град, не нека окупирана територија како би ти то највише желео. Пошто видим да доказ за своју небулозу ниси поставио, могу само да позовем да се вратимо теми.

pametnjakovicu pitao sam te kad je se to desilo? ajde pozuri

 

[Акај]

pametnjakovicu pitao sam te kad je se to desilo? ajde pozuri

Стварно не видим где си ме то питао, а ни не видим да си одговорио на моје питање. По други пут - вратимо се теми.

 

[frenčmen]

Ovo se ispostavilo kao netačna teza. Desoje nije bio raški gramatik, već bosanski.

Opa, pucaj novosti!

 

[Pumpaj Dinstanović]

Opa, pucaj novosti!

Nema tu nikakvih novosti; problem je samo da je pretpostavka već bila zastarjela čim je prvi put bila iznešena od strane pojedinih hrvatskih i muslimanskih istoričara u XX stoljeću. Od kuda uopšte pretpostavka da je Desoje došao iz Srbije u Bosnu?

 

[brexos]

Povlastice (povelje/isprave) Mateja Ninoslava

„Bosanski ban Matej Ninoslav izdaje Dubrovniku nedatiranu povlasticu, po svoj prilici iz razdoblja od ožujka 1235, u kojoj se poziva na Kulinov privilegij, obnavlja ga ponešto drukčijim riječima ali i dopunjuje iznoseći konkretne uvjete. S etničkog je gledišta važno da Matej Ninoslav Dubrovčane naziva Vlasima, što znači da je u Dubrovniku tada još bila pretežna većina romanskog stanovništva. Stanovnika Bosne, koja je tada osim male prvobitne Bosne obuhvaćala još i Usoru, Soli i prvobitni dio Donjih Krajeva, naziva Srbinom, što je razumljivo, jer je ta Bosna i u takvim granicama bila etnički srpska zemlja, dok se na zapadu od nje, dakle u današnjoj zapadnoj Bosni, prostirala Hrvatska sa čistim hrvatskim stanovništvom. Nova konkretna odredba, koju ne nalazimo u povelji Kulina bana, traži da u slučaju spora zbog dugova vjerovnik Srbin-Bosanac tuži Vlaha-Dubrovčanina pred dubrovačkim knezom, a vjerovnik Vlah-Dubrovčanin dužnika Srbina-Bosanca pred banom. Zabranjuju se represalije. I druga je Ninoslavljeva isprava bez datuma, a izdana je u razdoblju između 1235. i 1240. Sastavljena je u duhu pređašnje, te osim ostalog ističe kako Dubrovčani nisu dužni plaćati nikakve desetine. U slučaju rata Dubrovnika sa Srbijom, ban će u Bosni štititi Dubrovčane, a ima pravo slobodnog pristupa u Dubrovnik. Treća i četvrta povelja Mateja Ninoslava izdane u Dubrovniku su datirane, pa saznajemo da su nastale 1240. i 1249. Obje povelje su opširnije od dviju pređašnjih i vrlo su međusobno slične, ali i u njima se osjeća isti duh kao i u dvjema ranijim. I u onoj iz 1240. i u onoj iz 1249. se kaže da Dubrovčani nisu dužni u Bosni plaćati nikakve daće, te da će ban u slučaju dubrovačkog rata sa Srbijom, u Bosni štititi Dubrovčane. U objema je ista klauzula, kao i u prvoj Ninoslavljevoj povelji, o rješavanju uzajamnih sporova pred dubrovačkim knezom odnosno pred bosanskim banom, te se i ovdje Dubrovčanin naziva Vlahom a Bosanac Srbinom“. (Vinko Foretić, Povijest Dubrovnika do 1808., I. dio, /Od osnutka do 1526./, Nakladni zavod MH, Zagreb, 1980, str. 81-82).
„Prema ispravama bana Mateja Ninoslava, u kojima on [Vinko Foretić] 'naziva stanovnika svoje države Srbinom, a Dubrovčanina Vlahom, t.j. Romanom', zaključuje da je 'srpski karakter Bosne u granicama tog vremena time jasno označen'. Rasprava Vinka Foretića o smještaju Hrvata i Srba ne ograničava se na problem Crvene Hrvatske i narodnosne pripadnosti srednjovjekovne Bosne, dapače, narodnosne procese prati do kraja srednjovjekovlja, s mnoštvom korisnih podataka i poticajnih tumačenja, ali su upravo autorovo gledište o Crvenoj Hrvatskoj i, više od svega drugoga, zaključak o srpskom etničkom karakteru prvobitne Bosne bili podvrgnuti polemičkim osporavanjima (T. Macan, Metodološka različnost, Dubrovnik XIII/1, Dubrovnik, 1970, pretiskano u knjizi Povijesni prijepori, Dubrovnik, 1992, 97-102; odgovor V. Foretića: Još jednom o smještaju Hrvata i Srba u srednjem vijeku /Uz osvrt Trpimira Macana/, Dubrovnik XIII/1, Dubrovnik, 1970, 96-102; odgovor T. Macana, Nakon kvaka ključ /Uz odgovor Vinka Foretića na moj osvrt o njegovoj raspravi 'Smještaj Hrvata i Srba u srednjem vijeku s naročitim obzirom na Crvenu Hrvatsku', Dubrovnik, br. 1, 1970/, Dubrovnik XIII/2, Dubrovnik, 1970, 109-110). …u tumačenju narodnosnog ustrojstva srednjovjekovne Bosne, navlastito izričaja u ispravama bana Mateja Ninoslava, nije bio izražen autorov, inače veoma razvijeni, osjećaj kritičnosti prema izvorima. …na tom prostoru, zajedno s Porfirogenetovom 'zemljom Bosnom', od početka postoji prvobitna slavenska osnovica, odnosno pojas Sklavinijâ, koje ne moramo već u ranom srednjem vijeku, upravo od doseljenja, nužno uvrstiti ni u hrvatski ni u srpski narodnosni prostor, kako je predlagao Vinko Foretić, i na koje tijekom srednjega vijeka u složenim mijenama tek djeluju hrvatska i srpska narodnosna i politička jezgra“. (Tomislav Raukar, Povjesničar Vinko Foretić, u knjizi: Vinko Foretić, Studije i rasprave iz hrvatske povijesti, Književni krug Split - Matica hrvatska Dubrovnik, Split, 2001, str. 31-32).
„Prvi spomen Crvene Hrvatske javlja se u tzv. Ljetopisu popa Dukljanina. U toj latinskoj kronici, koja je nastala u Baru (Antibari)…, čudesnom se mješavinom sna i jave, slavenskih pričanja, romanskih nazora, rimsko-bizantskih tradicija, a pod dojmom crkvene borbe Bara i Dubrovnika, pa Rima i Bizanta, odmata sneni film najvažnijeg sredovječnog isječka istočne Jadranske obale, Duklje, usredotočene okolo drevnog grada Skadra. …Crvena Hrvatska popa Dukljanina imade dakle realnu hrvatsku etničku podlogu. …Srpsko ime dolazi u ove krajeve usporedo s političkom moći i sa širenjem pravoslavlja počev od početka 13. stoljeća“. (Milan Šufflay, Crvena Hrvatska i Dubrovnik, u knjizi: Dr. Milan pl. Šufflay, Izabrani eseji, prikazi i članci, I. dio, Nakladnik: Darko Sagrak, Zagreb, 1999, str. 28-29).
„U kratkom Predgovoru, u kojem Pop Dukljanin objašnjuje, kako je njegovo djelo nastalo, on veli, da su ga svećenici sjedišta dukljanske nadbiskupije i njegovi sugrađani u gradu Baru, stari i mladi, molili 'da prevedem s hrvatskoga jezika na latinski Knjižicu o Gotima, što se latinski zove Sclavorum regnum, u kojem su opisana sva djela i ratovi njihovi'. Dukljanin dodaje: 'čineći silu svojoj starosti, prinuđen bratskom ljubavi, nastojao sam udovoljiti vašoj tražnji'. Pravi naslov, koji je nosilo samo djelo, Pop Dukljanin prevodi na latinski riječima: Sclavorum regnum. Kako su u ono doba 'Talijani', a i dalmatinski Romani, nazivali Hrvate 'Sclavi', to je djelo u hrvatskom jeziku moralo imati naslov Kraljevstvo Hrvata. Naslov hrvatskoga djela nije mogao biti: 'Kraljevstvo Slavena', jer sami spis, kako vidimo iz teksta Hrvatske kronike, nije poznavao ime 'Slaveni' ni 'Srbi', nego samo 'Hrvati'. …djelo Kraljevstvo Hrvata nije napisano u Bijeloj Hrvatskoj, nego u Crvenoj Hrvatskoj, i to u Duklji. …Ivan Solmski u svom Opisu hodočašća na sv. Grob, g. 1444. veli za Dubrovnik: 'Bogata i jaka država Dubrovnik leži u Sclavoniji, jednoj pokrajini kraljevstva Hrvatske'. …Rus P. A. Tolstoj 1698. godine …u Perastu čuje prvi put za Srbe, koji se nedavno doseliše iz turskoga carstva u Boku Kotorsku (mletačku Albaniju). Tolstoj pođe u Risan, da traži te Srbe pravoslavne, svoje istovjernike, i nađe, da su se oni odijelom i običajima mnogo prilagodili starom hrvatskom pučanstvu, od kojih ih dijeli samo vjera“. (Dominik Mandić, Crvena Hrvatska u svjetlu povijesnih izvora, 3. upotpunjeno izdanje, Ziral, Zajednica izdanja Ranjeni Labud, Chicago - Rim, 1973, str. 43, 45-46, 50, 311-312, 314-315).
„Pak taj isti, recimo i pop, ako po svojoj nadbiskupiji, ne bijaše po svojem gradu Dukljanin: po tom najbliže da je bio Baranin. …A vsakako više Vlasi bijahu ljudi u tom gradu, no Slovinci, kada nisu hajali za ono po Slovinsku, nego su željeli, i još molili, i stari i mladi, toga popa, da im po Latinsku napiše“. (Eduard Peričić, Sclavorum Regnum Grgura Barskog, Ljetopis Popa Dukljanina, Kršćanska sadašnjost, Zagreb, 1991, str. 127).
„Crijević (Cerva), dubrovački historiograf, u rukopisu u Franjevačkoj biblioteci u Dubrovniku [Metropolis ragusina, sv. I, 1756.] piše: …'Duklja bijaše metropolija Crvene Hrvatske u vrijeme Samuela [Samuila], cara bugarskoga [makedonskoga]“. (N. Z. Bjelovučić, Crvena Hrvatska i Dubrovnik, Matica hrvatska, Zagreb, 1929, str. 17).
„Ban Matej Ninoslav bio je prisiljen da se odrekne 'hereze' [patarenstva; u Bosni neupotrebljavan naziv 'bogumilstvo'] i prijeđe na katoličanstvo. Papa je poslije toga uzeo Ninoslava i Bosnu pod svoju zaštitu, ako to nije išlo na štetu prava ugarskoga kralja, kako je izričito isticao. Otpor od strane Bosanaca bio je ipak tolik da je Andrija II. odlučio uskoro da upravu Bosne preda svome sinu Kolomanu (1235). Ali nije uspio ni taj pokušaj da se odstrane domaći vladari. Višegodišnji napori da se Bosna silom svlada dali su nepotpune rezultate. …Ni jačanje političkog utjecaja Ugarske u Bosni poslije smrti bana Ninoslava (o. 1250) nije moglo popraviti njezin položaj. …Takav je razvitak prilika u XIII. st. pomogao da poraste utjecaj feudalaca, a oslabi vlast vladara. To se opaža i kod izdavanja isprava i sklapanja ugovora: Kulin, a i Ninoslav na početku svoje vlade sklapaju sami ugovore s Dubrovnikom, ali na posljednje ugovore bana Ninoslava zaklinju se uz njega i njegovi 'boljari', od kojih se najglavniji i poimenično navode. I u rješavanju važnijih porodičnih pitanja, koja su imala političko značenje, vladar je morao raditi u suglasnosti s vlastelom… Najaktivniji elemenat u privrednom životu [Bosne] bili su Dubrovčani, i to u prolazu ili više-manje stalno ondje nastanjeni. Oni su obično bili zakupnici carina pojedinih gradova, oni su bili vlasnici velikog broja rudarskih okana ('rupa'), uzimali pod zakup kovnice itd. Centralnu je vlast [gradova/mjesta] predstavljao knez, koga je postavljao vladar. Knez je mogao biti i stranac, npr. Dubrovčanin. …Dubrovačka je vlada obično određivala jednog 'konzula' s dvojicom 'sudaca' od njezinih građana, koji bi se zatekli u mjestu, da taj posao obave i podnesu izvještaj. Sporovi između Dubrovčana i Bosanaca išli su pred sud tužene stranke. …U spominjanju oblasti među vladarevim naslovima ogleda se teritorijalno širenje bosanske feudalne države. Kulin i Ninoslav nazivaju se samo 'ban bosanski', Stjepan Kotromanić je već 'ban svim zemljama bosanskim i Soli i Usori i Donjim Krajevima i Humskoj zemlji', a Tvrtko I. dodat će Podrinje, 'Srblje', Pomorje, Zapadne Strane, Dalmaciju i Hrvatsku. Od bana Mateja Ninoslava, a možda i prije, vladari Bosne pripadali su jednoj porodici, dinastiji Kotromanića“. (Mihailo Dinić, Bosanska feudalna država od XII. do XV. stoljeća, u knjizi: Historija naroda Jugoslavije, sv. I, Školska knjiga, Zagreb, 1953, str. 569-571, 575-576, 588).
Priredio: Đivo Bašić

 

[supertruper]

Sinak, grad Dubrovnik je postojao 500 godina pre nego sto se na tamnjosnim prostorima culo uopste ime plemena nastanjenog u Zagorju. Dubrovnik obnavlja i daje mu alansko* srpsko ime Odokar u drugoj polovini V veka kako vec pise u jednoj legendi, a nju navodi Djordje Jankovic u svojoj knjizi Srpsko primorje. Dubrovnik sada pripada hrvatskoj drzavi, izvorno je srpski kao i mnogi Srbi koji su sada Hrvati. 80 procenata Srba se danas naziva Hrvatima u Hrvatskoj i svi su odreda fanaticni kroatoidi. Hrvati su bivsi Srbi, sta sad ima da se tu mulja, pa koriste srpski jezik i pismo.

 

[Bosniak]

Nikako mi nije jasno zasto svi navode nekoliko povelja gde se navode Srbi kao stanovnici Bosne u srednjem veku,a precutkuju da ima na desetine drugih povelja na kojima se izricito pominju samo Bosnjani a Srba nema...

Vjerovatan razlog je što bi onda današnji Bošnjaci mogli da se pozovu na te povelje i na kontinuitet Bosne i Bošnjaka.

 

[Bosniak]

Pa upravo postoje gotovo identične povelje, s tim što je jedina razlika ta da umjesto 'Srbljin' piše 'Bošnjanin', a umjesto 'Vlah' piše 'Dubrovčanin'.

Ali se uvijek misli na Srbe bez obzira kako se piše ?

 

[sumljiv_tip]

Ja sam recimo iz Pomoravlja, eh ako za par stotina godina, iz nekih razloga, nastane pomoravska nacija, koliko li ce samo moci da nadju pomena reci moravac ili pomoravac, bice to najautenticniji dokazi postojanja nacije Moravaca u tada drevno vreme 2011 godine

 

[Mrkalj]

Povelja kralja Uroša Dubrovniku, u svoja dva prevoda, latinskom i srpsko(slovensko)m, dokazuje važnu tačku - 'Серблин' je 'Sclavus', a 'Влах' je 'Ragusianus'. Tako da, da, vjerovatno se u tom slučaju Ninoslavovih povelja odnosi na Bošnjane i Dubrovčane.

Međutim, ima tu jedna interesantna stvar. Postoji i dosta povelja iz Huma i po koja iz zapadnih prostora, iz Cetinske krajine i Donjih kraja, koje spominju Srbe i Vlahe kao dva narodnosno-staleška sloja stanovništva. U svakom slučaju to pokazuje neki, uslovno rečeno, srpski etnički prostor u to vrijeme, međutim kako objasniti onda tu razliku?

Biće da je to neki majmun prevodio na latinski, jer iz sledećih dokumenata neupitno je da su "srbi" u užem smislu i "vlasi" klase srpskog društva, tj. da su i jedni i drugi (kao i meropahi, sokalnici, otroki i koji sve ne) - Srbi. I vlasi i srbi su za Dubrovčane stanovnici njihovog zaleđa, tj. žitelji Srpskih Zemalja.

Spojler

Iz ovog je važno uočiti i trajno zapamtiti da se vlasi iz srednjovekovnih srpskih dokumenata ne povezuju sa Ragusom i romanofonijom, kako je Slaven, na osnovu latinskog prevoda, implicirao.

A taj što je prevodio je budala.