- Poruka
- 10.283
Карађорђе није био Србин?
Постоје многе дилеме, разне приче, шта је од тога истина?
Нађох ово на интернету, случано:
ARHIV: Čime je Karađorđe zadužio Crnogorce?
Prije par mjeseci Liberalna partija je predložila da se ukloni Karađorđevo ime iz naziva ulice u samom centru grada, u kojoj je smještena i Vlada Crne Gore. Na ovaj prijedlog osuta je paljba iz srpskih partija i nacionalnih organizacija, premda kritičari ovog prijedloga ni sami nemaju pojma čime je Karađorđe zadužio Crnu Goru i Crnogorce. Zapravo, sva (ili skoro sva) Karađorđeva slava, čovjeka koji je ubio i oca i brata, potiče iz „Gorskog vijenca“.
Piše: Miroslav ĆOSOVIĆ
„Gorski vijenac“ je knjiga koja je imala i ima daleko najveći uticaj na Crnogorce i Srbe na ovim prostorima. Njegoš, sa svojim sjajnim pjesničkim talentom, ovo djelo je ispjevao imajući na umu bar dva politička cilja. Prvi cilj mu je bio beskopromisni izgon Osmanlija sa Balkana, a drugi politički cilj mu je bio uvođenje Crnogoraca u srpsku naciju, naciju koja se tih godina i decenija stvarala. Zato je u „Gorskom vijencu“ pjevao o Kosovu, o Obiliću, o Dušanu, a knjigu je posvetio vođi Prvog srpskog ustanka – Karađorđu. Ispjevao mu je predivne stihove koji su se urezali u svijest svih pravoslavaca na ovim prostorima i ne samo njih. U Posveti prahu ocu Srbije o Karađorđu pjeva „diže narod krsti zemlju, a varvarske lance sruši…“ Kako je ovo predstavio, svima nam se u glavi stvorila slika da je Karađorđe na nekom konju išao po Šumadiji od sela do sela i uzbunjivao narod da se digne na ustanak! Ali, u „Gorskom vijencu“ nema skoro baš ništa od istorijskih istina, no i pored toga, crnogorska đeca su decenijama u 19. vijeku učila istoriju iz ovog bajkovitog spjeva!
Dakle što se Karađorđa tiče, on nije digao narod i krstio zemlju, već se Zbor Srba namjeravajući da podigne ustanak sastao u Orašcu, na Sretenje, 15. februara 1804. godine. Zbor šumadijskih Srba okupio se sa namjerom da se Srbi oružjem suprostave obijesnim turskim lokalnim moćnicima-zlikovcima, takozvanim dahijama, čiji je zulum bio nepodnošljiv. U Šumadiju je institucija Zbora stigla iz crnogorskih plemena i dinarskih krajeva, jer su Šumadinci bar 80 odsto sastavljeni od Dinaraca, koji su naselili te prazne krajeve poslije druge velike seobe Srba 1739. godine. Na primjer i sadašnji predśednik Srbije, Šumadinac, kaže da je porijeklom iz Pipera. Starim nemanjićkim Srbima po Zakoniku kralja Dušana zborovanje je bilo strogo zabranjeno.
Na Sretenje 1804. Zbor Srba je kao opciju broj 1 za vođu ustanka predložio Stanoja Glavaša, Glavaš nije pristao da bude vođa ustanka. Opcija broj 2 bio je Teodosije Marićević, i on je odbio da uzme vođstvo ustanka ali je i predložio Đorđa Petrovića zvanog Karađorđe. Dakle, kao opcija broj 3 za vođu ustanka je predložen Karađorđe; prihvatio je, mada se i on nećkao oko toga. Teodosija Marićevića koji ga je promovisao u vožda, Karađorđe je kasnije ubio.
Karađorđevo porijeklo: Đorđe Petrović Karađorđe, vođa Prvog srpskog ustanka je porijeklom rimokatolički Albanac iz plemena Klimenti. Kako piše Rajko Veselinović (Istorija srpskog naroda, Četvrta knjiga, tom I, Srbi u XVIII veku, Beograd 1986, strana 160), 1739. godine je 300 katoličkih porodica iz Klimenata otišlo sa Kosova u zbijeg. Većina se odselila u Nikince i u Hrtkovce, u današnju Vojvodinu, ali su se neki naselili ispod planine Rudnik u Šumadiji, a među njima i Karađorđev đed. Akademik SANU Mita Kostić u „Politici” od 21. maja 1923. u tekstu „Arnauti u Sremu” takođe kaže da su se katolički Klimenti naselili ispod Rudnika i Avale.
Na zvaničnom sajtu Karađorđevića stoji da su slavili Svetog Klimenta Rimskog „Pre nego što su počeli da slave Andrijevdan, Karađorđevići su kao krsno ime proslavljali Svetog Klimenta (koji je u crkvenom kalendaru 8. decembra po novom, odnosno, 25. novembra po starom kalendaru).“ (Link:www.royalfamily.org/pre2013/press/press-det/press-271_yu.htm)
Slavljenje Svetog Klimenta Rimskog jasno kazuje da su Klimenti naseljeni u okolini Rudnika željeli očuvati uspomenu na svoju plemensku prošlost i stari kraj.
Danas su raširene raznorazne bajke o Karađorđevom porijeklu, bajke većinom pričaju da je porijeklom Vasojević, međutim nikada nijedan Vasojević ni bilo koji Crnogorac (da ja znam) nije slavio Svetog Klimenta Rimskog.
Bajkama o Karađorđevom porijeklu suprotstavljeni su pouzdani istorijski izvori, tako imamo dva pisma koja je vladi u Parizu sa Balkana slao francuski vojskovođa Merijaž, u pismima je jasno naznačeno da je Karađorđe porijeklom Albanac. Srpska kraljevska akademija je 1904. objavila knjigu „Ispisi iz Pariskih arhiva“, u knjizi se nalaze Merijažovi izvještaji Vladi u Parizu. Dana 21. februara 1810. Merijaž je između ostaloga napisao: „Tvrđava Klimenata je postojbina Crnog Đorđa i najveći broj njegovih rođaka tu stanuje i oni su poglavice ovog kraja.” (strana 522) Faksimil iz knjige: http://i61.tinypic.com/2dr6glw.jpg
Drugi izvještaj je od 14. jula 1811, Karađorđe je još bio živ i to na čelu Srba, u pismu Merijaž kaže: „Karađorđeva porodica je iz Klimenta, visoke Crne Gore, čija su plemena pod njegovim uticajem.” (strana 622) Faksimil iz njige: http://i60.tinypic.com/2lvd2l1.jpg
Na ova dva pisma ukazano je i u listu „Dan”, u rubrici Feljton, 8. januara 2006. Merijaž je pod Visokom Crnom Gorom smatrao ono što se kod nas u istoriji zvalo Brda i Brđani. Francuz ispravno pozicionira. Brda su bila: Piperi, Vasojevići, Moračani, Kuči, Rovčani, Bratonožići i Bjelopavlići, a takođe su u Brđane do 19. vijeka ubrajana i arbanaška plemena Klimenti, Hoti, Grude… Naša riječ brđanin i albanska riječ malësor imaju istovjetno značenje.
Bajka o Karađorđu iz Vasojevića: U Crnoj Gori i Srbiji se tokom 20. vijeka raširila bajka kako je Karađorđe porijeklom iz Vasojevića. Bajka je smišljena da bi se najveće crnogorsko pleme lakše posrbilo, što se dobrim dijelom i uspjelo. Njegoš je na početku „Gorskog vijenca“ blistavo predstavio Karađorđa, pa je Karađorđe postao preko Njegoša blizak i drag Crnogorcima. Polaznu osnovu za raširenu izmišljotinu – kako je Karađorđe iz Vasojevića, dao je takođe Njegoš. Kako je objavio Milenko Vukićević u knjizi „Karađorđe, knjiga Prva” (Beograd, 1907), Njegoš je 21. decembra 1840. izdao povelju Aleksandru, sinu Karađorđevom, u kojoj je navedeno da je Karađorđe porijeklom iz Vasojevića! Naravno, ne postoji nikakav istorijski oslonac za ovu Njegoševu tvrdnju.
Srpski istoričari Jovan Tomić i Andrija Luburić takođe su tvrdili da je Karađorđe porijeklom Kliment, kao i Dimitrije Tucović. Ima još dokaza da je Karađorđe porijeklom Kliment, ali nemam prostora da ih ovđe predstavim. Dakle, što se tiče istorijske nauke, Karađorđe je porijeklom Kliment.
Karađorđevi savremenici su ga opisivali kao ovejanog zlikovca: Sad da vidimo skrivenu stranu Karađorđevu, koja se od javnosti pažljivo krije, śećamo se Karađorđevog romantičnog lika iz serije „Vuk Karadžić“ i drugih TV serija; širokim masama Srba i Crnogoraca Karađorđe se morao lažno prikazati, romantični Njegoševi stihovi ne smiju se ružiti!
Karađorđe je imao ljubavnice, od kojih je neke otimao od zakonitih muževa: „… zna se na primer, da je Karađorđeva supruga Jelena, naložila Pavlu Cukiću ubistvo Voždove omiljene ljubavnice Marije – Marjana, koju je preobučenu u muške haljine, vodio sa sobom u borbe. Ovu ženu je inače, Karađorđe oteo od njenog zakonitog muža Petra Nikolića iz Brusnice.“ (Dragana Antonijević, Nasilje nad ženama i seksualni moral: Potisnuta povest ustaničkog doba u Srbiji, link: http://www.rastko.rs/antropologija/glasnici-ei/47/dantonijevic.pdf)
Istoričar Radoš Ljušić piše: “Vuk je izbjegavao izraz vožd, koristeći uglavnom reč ‘starješina’. On je pisao da je Karađorđe izabran za starešinu ‘za sad’, čime je isticao privremenost odluke i zvanja. . . Za Vuka je Karađorđe bio hajduk, starešina, pa gospodar, dok reč vožd nije hteo, mada će pre biti da nije smeo da upotrebi.“ (Radoš Ljušić, Vožd Karađorđe, Beograd, 2000., str 61)
Ljušićeva ocjena da Vuk Karadžić nije smeo da upotrijebi riječ vožd za Karađorđa, je potpuno neutemeljena.
U fusnoti Ljušić predstavlja: “Slično Vuku pisao je Dimitrije Tirol. On kaže da je Karađorđe bio izabran za ‘predvoditelja’ samo zato da se, ako bi Ustanak bio ugušen baci ‘sva krivica na ovog bogomrskog ajduka i čudovišta’ – Spomenik črezvičajni muževa naroda našeg. Temišvar 1846, 2. rukopis. Arhiv SANU. 9979.“ (ista knjiga, strana 293)...
Постоје многе дилеме, разне приче, шта је од тога истина?
Нађох ово на интернету, случано:
ARHIV: Čime je Karađorđe zadužio Crnogorce?
Prije par mjeseci Liberalna partija je predložila da se ukloni Karađorđevo ime iz naziva ulice u samom centru grada, u kojoj je smještena i Vlada Crne Gore. Na ovaj prijedlog osuta je paljba iz srpskih partija i nacionalnih organizacija, premda kritičari ovog prijedloga ni sami nemaju pojma čime je Karađorđe zadužio Crnu Goru i Crnogorce. Zapravo, sva (ili skoro sva) Karađorđeva slava, čovjeka koji je ubio i oca i brata, potiče iz „Gorskog vijenca“.
Piše: Miroslav ĆOSOVIĆ
„Gorski vijenac“ je knjiga koja je imala i ima daleko najveći uticaj na Crnogorce i Srbe na ovim prostorima. Njegoš, sa svojim sjajnim pjesničkim talentom, ovo djelo je ispjevao imajući na umu bar dva politička cilja. Prvi cilj mu je bio beskopromisni izgon Osmanlija sa Balkana, a drugi politički cilj mu je bio uvođenje Crnogoraca u srpsku naciju, naciju koja se tih godina i decenija stvarala. Zato je u „Gorskom vijencu“ pjevao o Kosovu, o Obiliću, o Dušanu, a knjigu je posvetio vođi Prvog srpskog ustanka – Karađorđu. Ispjevao mu je predivne stihove koji su se urezali u svijest svih pravoslavaca na ovim prostorima i ne samo njih. U Posveti prahu ocu Srbije o Karađorđu pjeva „diže narod krsti zemlju, a varvarske lance sruši…“ Kako je ovo predstavio, svima nam se u glavi stvorila slika da je Karađorđe na nekom konju išao po Šumadiji od sela do sela i uzbunjivao narod da se digne na ustanak! Ali, u „Gorskom vijencu“ nema skoro baš ništa od istorijskih istina, no i pored toga, crnogorska đeca su decenijama u 19. vijeku učila istoriju iz ovog bajkovitog spjeva!
Dakle što se Karađorđa tiče, on nije digao narod i krstio zemlju, već se Zbor Srba namjeravajući da podigne ustanak sastao u Orašcu, na Sretenje, 15. februara 1804. godine. Zbor šumadijskih Srba okupio se sa namjerom da se Srbi oružjem suprostave obijesnim turskim lokalnim moćnicima-zlikovcima, takozvanim dahijama, čiji je zulum bio nepodnošljiv. U Šumadiju je institucija Zbora stigla iz crnogorskih plemena i dinarskih krajeva, jer su Šumadinci bar 80 odsto sastavljeni od Dinaraca, koji su naselili te prazne krajeve poslije druge velike seobe Srba 1739. godine. Na primjer i sadašnji predśednik Srbije, Šumadinac, kaže da je porijeklom iz Pipera. Starim nemanjićkim Srbima po Zakoniku kralja Dušana zborovanje je bilo strogo zabranjeno.
Na Sretenje 1804. Zbor Srba je kao opciju broj 1 za vođu ustanka predložio Stanoja Glavaša, Glavaš nije pristao da bude vođa ustanka. Opcija broj 2 bio je Teodosije Marićević, i on je odbio da uzme vođstvo ustanka ali je i predložio Đorđa Petrovića zvanog Karađorđe. Dakle, kao opcija broj 3 za vođu ustanka je predložen Karađorđe; prihvatio je, mada se i on nećkao oko toga. Teodosija Marićevića koji ga je promovisao u vožda, Karađorđe je kasnije ubio.
Karađorđevo porijeklo: Đorđe Petrović Karađorđe, vođa Prvog srpskog ustanka je porijeklom rimokatolički Albanac iz plemena Klimenti. Kako piše Rajko Veselinović (Istorija srpskog naroda, Četvrta knjiga, tom I, Srbi u XVIII veku, Beograd 1986, strana 160), 1739. godine je 300 katoličkih porodica iz Klimenata otišlo sa Kosova u zbijeg. Većina se odselila u Nikince i u Hrtkovce, u današnju Vojvodinu, ali su se neki naselili ispod planine Rudnik u Šumadiji, a među njima i Karađorđev đed. Akademik SANU Mita Kostić u „Politici” od 21. maja 1923. u tekstu „Arnauti u Sremu” takođe kaže da su se katolički Klimenti naselili ispod Rudnika i Avale.
Na zvaničnom sajtu Karađorđevića stoji da su slavili Svetog Klimenta Rimskog „Pre nego što su počeli da slave Andrijevdan, Karađorđevići su kao krsno ime proslavljali Svetog Klimenta (koji je u crkvenom kalendaru 8. decembra po novom, odnosno, 25. novembra po starom kalendaru).“ (Link:www.royalfamily.org/pre2013/press/press-det/press-271_yu.htm)
Slavljenje Svetog Klimenta Rimskog jasno kazuje da su Klimenti naseljeni u okolini Rudnika željeli očuvati uspomenu na svoju plemensku prošlost i stari kraj.
Danas su raširene raznorazne bajke o Karađorđevom porijeklu, bajke većinom pričaju da je porijeklom Vasojević, međutim nikada nijedan Vasojević ni bilo koji Crnogorac (da ja znam) nije slavio Svetog Klimenta Rimskog.
Bajkama o Karađorđevom porijeklu suprotstavljeni su pouzdani istorijski izvori, tako imamo dva pisma koja je vladi u Parizu sa Balkana slao francuski vojskovođa Merijaž, u pismima je jasno naznačeno da je Karađorđe porijeklom Albanac. Srpska kraljevska akademija je 1904. objavila knjigu „Ispisi iz Pariskih arhiva“, u knjizi se nalaze Merijažovi izvještaji Vladi u Parizu. Dana 21. februara 1810. Merijaž je između ostaloga napisao: „Tvrđava Klimenata je postojbina Crnog Đorđa i najveći broj njegovih rođaka tu stanuje i oni su poglavice ovog kraja.” (strana 522) Faksimil iz knjige: http://i61.tinypic.com/2dr6glw.jpg
Na ova dva pisma ukazano je i u listu „Dan”, u rubrici Feljton, 8. januara 2006. Merijaž je pod Visokom Crnom Gorom smatrao ono što se kod nas u istoriji zvalo Brda i Brđani. Francuz ispravno pozicionira. Brda su bila: Piperi, Vasojevići, Moračani, Kuči, Rovčani, Bratonožići i Bjelopavlići, a takođe su u Brđane do 19. vijeka ubrajana i arbanaška plemena Klimenti, Hoti, Grude… Naša riječ brđanin i albanska riječ malësor imaju istovjetno značenje.
Bajka o Karađorđu iz Vasojevića: U Crnoj Gori i Srbiji se tokom 20. vijeka raširila bajka kako je Karađorđe porijeklom iz Vasojevića. Bajka je smišljena da bi se najveće crnogorsko pleme lakše posrbilo, što se dobrim dijelom i uspjelo. Njegoš je na početku „Gorskog vijenca“ blistavo predstavio Karađorđa, pa je Karađorđe postao preko Njegoša blizak i drag Crnogorcima. Polaznu osnovu za raširenu izmišljotinu – kako je Karađorđe iz Vasojevića, dao je takođe Njegoš. Kako je objavio Milenko Vukićević u knjizi „Karađorđe, knjiga Prva” (Beograd, 1907), Njegoš je 21. decembra 1840. izdao povelju Aleksandru, sinu Karađorđevom, u kojoj je navedeno da je Karađorđe porijeklom iz Vasojevića! Naravno, ne postoji nikakav istorijski oslonac za ovu Njegoševu tvrdnju.
Srpski istoričari Jovan Tomić i Andrija Luburić takođe su tvrdili da je Karađorđe porijeklom Kliment, kao i Dimitrije Tucović. Ima još dokaza da je Karađorđe porijeklom Kliment, ali nemam prostora da ih ovđe predstavim. Dakle, što se tiče istorijske nauke, Karađorđe je porijeklom Kliment.
Karađorđevi savremenici su ga opisivali kao ovejanog zlikovca: Sad da vidimo skrivenu stranu Karađorđevu, koja se od javnosti pažljivo krije, śećamo se Karađorđevog romantičnog lika iz serije „Vuk Karadžić“ i drugih TV serija; širokim masama Srba i Crnogoraca Karađorđe se morao lažno prikazati, romantični Njegoševi stihovi ne smiju se ružiti!
Karađorđe je imao ljubavnice, od kojih je neke otimao od zakonitih muževa: „… zna se na primer, da je Karađorđeva supruga Jelena, naložila Pavlu Cukiću ubistvo Voždove omiljene ljubavnice Marije – Marjana, koju je preobučenu u muške haljine, vodio sa sobom u borbe. Ovu ženu je inače, Karađorđe oteo od njenog zakonitog muža Petra Nikolića iz Brusnice.“ (Dragana Antonijević, Nasilje nad ženama i seksualni moral: Potisnuta povest ustaničkog doba u Srbiji, link: http://www.rastko.rs/antropologija/glasnici-ei/47/dantonijevic.pdf)
Istoričar Radoš Ljušić piše: “Vuk je izbjegavao izraz vožd, koristeći uglavnom reč ‘starješina’. On je pisao da je Karađorđe izabran za starešinu ‘za sad’, čime je isticao privremenost odluke i zvanja. . . Za Vuka je Karađorđe bio hajduk, starešina, pa gospodar, dok reč vožd nije hteo, mada će pre biti da nije smeo da upotrebi.“ (Radoš Ljušić, Vožd Karađorđe, Beograd, 2000., str 61)
Ljušićeva ocjena da Vuk Karadžić nije smeo da upotrijebi riječ vožd za Karađorđa, je potpuno neutemeljena.
U fusnoti Ljušić predstavlja: “Slično Vuku pisao je Dimitrije Tirol. On kaže da je Karađorđe bio izabran za ‘predvoditelja’ samo zato da se, ako bi Ustanak bio ugušen baci ‘sva krivica na ovog bogomrskog ajduka i čudovišta’ – Spomenik črezvičajni muževa naroda našeg. Temišvar 1846, 2. rukopis. Arhiv SANU. 9979.“ (ista knjiga, strana 293)...
