-
- Popularno:
- JNA nikada nije bila 4. armija u Evropi
- Antisemitizam i uzroci
- Drevna egipatska statua „Mesija“...
- Da li je u Srbiji sve lošije pod...
- Predlozi šta bi Piksi trebalo da izjavi...
- Srbija vs Albanija
- Криза на Мадагаскару: председник у...
- Ko je najviše izdao srpske nacionalne...
- Pećka patrijaršija i zvanično postala...
- Vučić otkrio kako su Rusi saterali...
Pokatoličavanje...
- Začetnik teme frenčmen
- Datum pokretanja
Veliki srpski vizionar Sveti Savo, tacno je predvidio u koja ce iskusenja Srbi doci stisnuti izmedju svjetskih carevina i kvazi vjera,
te znao da ce se kroz te hridi moci provuci samo s jedinstvom naroda i vjere, jedinstvom Svetog Trojstva: Oca, Sina i Duha Svetoga!!
Što je po tebi Zagreb i Zagorje?
Što su po tebi Kranjci i kada su živjeli istočno od Sutle?
Poslednja izmena:
pelješac,konavle,makarska,dicmo čekaonica za asimilaciju
A ne , tu su vec davno, kao sto znas pokrsteni kao u Kastelima, kad si vec u tom kraju!!!
Vera je hrišćanstvo, sa fokusom na Hrista i njegovu opomenu na to kako treba da živimo. Kad se kaže "svetosavlje", iz ustiju pravoslavnih nehrišćana (tj. onih koji se deklarišu kao pravoslavci, a zapravo ne veruju u Boga i izbegavaju da misle i govore o Hristu jer ih obuzima nelagoda zbog svoje duboke nesličnosti s njim) zvuči kao da je u pitanju neka posebna vera sa fokusom na Sv. Savu. Na primer, iskrenom pravoslavcu je bliži iskreni katolik nego neki zatucani nacionalista koji sebe naziva svetosavcem.
2
Carska protiv kaluđera
Ostoja Milisavljević | 26. avgust 2013. 19:15 | Komentara: 0
Da dalmatinski Srbi nisu tako uporno čuvali svoju pravoslavnu veru, danas sigurno ne bi bilo Srba u celoj Dalmaciji
Nastavci
Vatikan krsti krštene!
Carska protiv kaluđera
UNIJAĆENJE Srba nije prestajalo, ali su samo neznatni uspesi postignuti u selima Kričke, Boljaci i varošici Vrlici. I tu je otpor unijaćenju bio veliki, pa su Srbi ubili popa Petra Krčku zato što se sam pounijatio. Da dalmatinski Srbi nisu tako uporno čuvali svoju pravoslavnu veru, danas sigurno ne bi bilo Srba u celoj Dalmaciji. Oni nisu, kao Srbi u Žumberku i Križevcima, podlegli privilegijama i preimućstvima koje su im nuđenje: da ih vlasti materijalno pomaže, decu o državnom trošku školuju, da se zapošljavaju u javne službe i dr.
Unijaćenje Srba sprovedeno je u Istri. Tokom 1657. godine i kasnije biskup Poreča Ivan Batista de Ljudiće vršio je unijaćenje preko ranijeg misionara, dalmatinskog prevodioca Hiacinta Dimitrija. U Istri su Srbi najviše doprli na zapad i bili potpuno odvojeni od ostalih Srba. U takvoj situaciji morali su podleći unijaćenju.
Unijatski vladika i veliki prozelit Janko Šimrak navodi memorandum biskupa Benka Vinkovića iz 1637. godine austrijskom caru Ferdinandu III, koji mu iznosi svoje namere o unijaćenju Srba graničara: „Isprva se Srbima mogu ostaviti njihovi crkveni obredi, pa kada se budu bolje obučili u rimokatoličkoj veri, napustiće lako svoj grčki obred. Tako je bilo u Istri, u Senjskoj biskupiji i Vinodolu, gde se Srbi, napustivši svoju veru i obrede ne zovu više Srbima (Vlasima) već Hrvatima“.
O tome dr L. M Kostić kaže: „Od ovog nadasve dragocenog akta postaje jasno da katolički prozelitizam, dirigovan iz Rima, kao čisto verska akcija, dobija u predelima Hrvata formu krađe narodnosti, prinudnog primanja tuđe narodnosti. I na tome su Hrvati ostali sve do današnjeg dana“.
Ovaj akt, takođe, dokazuje da je bilo prevera i menjanja narodnosti u Istri i Hrvatskom primorju još pre 1637. godine, možda i mnogo pre.
Sa ovim tekstom dr L. M. Kostić daje značajne podatke koji se ne mogu zaobići: „U Peroj, koji se kao srpska oaza zadržao i pod Austrijom i pod Italijom, i tek sad nestaje pod Hrvatima, Srbi su prinudno preseljeni sredinom 17. veka. Tu je prebačeno srpsko stanovništvo sa brda iznad Budve u Srpskom primorju godine 1657. To se mesto dobro održalo protiv svih pokušaja prozelitizma i krajem 17. veka u njemu stanuju isključivo srpske porodice: Ljubotina, Brajići, Drakovići, Vučelići, Vučetići, Maričevići, Popovići i Radulovići.
NEĆE DA KLEČE TAMO gde katolička crkva nije uspela u direktnom preveravanju, Srbi su bili prinuđeni da ne rade na katoličke praznike, da rade na svoje pravoslavne praznike, da idu na njihove litije, da prihvate novi kalendar... Srpski sabor se 1769. godine žali dvoru da domaće državne vlasti nagone „naše jednoverne da idu u katoličke litije i da kleče, što u našoj crkvi nije u običaju, pa se na to nagone i batinaju, i to: ono prvo se događa u Novoj Gradiškoj i po mnogim mestima u Slavoniji, a ovo drugo po Karlovačkom generalitetu i po Baniji“.
Po Aleksu Iviću, „neprijateljstvo katoličkog sveštenstva i austrijske vlade prema pravoslavlju bivalo je sve jače i sve očiglednije. Naročito su zabranjivali Srbima podizanje manastira i preseljavanje kaluđera pravoslavnih iz Turske na austrijsko zemljište. Kad 1642. godine odbegoše iz manastira Rmnja i Moštenice oko sto kaluđera na primorsku granicu, noseći uza se manastirske dragocenosti i ukrase, zamoli njihov iguman Kiril dozvolu da podigne u Primorju jedan manastir.
Zapitan u toj stvari za mišljenje, predloži grof Frankopan da se odbije igumanova molba, jer će se, kao što on reče, lakše uvesti u tom slučaju katolička vera među pravoslavne. Srbi Krpoćani, veli Frankopan, primili su svi listom katoličku veru, a ima tome nekoliko primera i u Žumberku kao i u Uskočkoj Gori“. Na intervenciju grofa Frankopana, koji ni ovom prilikom nije mogao pokriti svoju mržnju prema svemu što je srpsko, izađe januara 1643. godine careva rezolucija da se kaluđeri i popovi srpski iz Turske ne primaju i da se ne smeju naseljavati po Hrvatskoj i Slavoniji“.
Pojedinačno katoličenje nastavljeno je i dalje i to vrlo uspešno. Po Adamu Pribićeviću („Naseljavanje Srba po Hrvatskoj i Dalmaciji“, Vindzor, Kanada 1955), to je naročito bio slučaj u Lici gde su, „pretnjama i azilom pokatoličeni: Adžije, Starčevići, Petrovići, Uzelci, Vukovići, Došeni i drugi“. A bilo je prelaza u katoličku veru pojedinaca koji su bili od centralne vlasti naročito odlikovani ili unapređeni; uslov je bio - odricanje pradedovske pravoslavne vere.
Na primer, „u vojsci bila su pravoslavnim Srbima više od dva veka onemogućena napredovanja u više vojničke stepene samo zato što su pravoslavni. Tek za vreme carice Marije Terezije uspeli su pojedini pravoslavni Srbi u Hrvatskoj da dobiju i najviše činove. Jedan od prvih bio je Mihailo Mikašinović, sin krajiškog vojvode iz sela Plavšinaca kod Koprivnice. On je svojim junaštvom i drugim vojničkim vrlinama uspeo da od carice dobije čin podmaršala austrijske vojske i titulu barona iako je uvek ostao odličan Srbin i pravoslavac i odlučan branilac pravoslavlja u Varaždinskom generalitetu kada se svim sredstvima nastojalo da se Srbi odbiju od pravoslavlja i sjedine s Rimskom crkvom. On je čak bio protiv toga da se Srbi žene katolkinjama „da ne bi i sami radili na zaturanju svoga naroda“, kako se izražavao u jednom sačuvanom pismu mitropolitu Nenadoviću iz 1769. godine.
Jovan Radonjić podseća da je akcija protiv pravoslavlja povedena još žešće neposredno posle sklapanja Karlovačkog mira u januaru 1699. godine. A kad je Habzburška monarhija u proleće 1716. godine ušla u rat s Turcima i srpska oružana pomoć bila joj je potrebna više nego ikad, akcija protiv pravoslavlja je skoro prestala. Srbi u srezu Križevačkom to koriste žaleći se na unijatskog episkopa u manastiru Marči Rafaila Markovića i tražeći postavljenje pravoslavnog vladike. Kad dvor nije odobrio postavljenje pravoslavnog vladike, Srbi su se pobunili u Varaždinskom generalitetu.
Carska protiv kaluđera
Ostoja Milisavljević | 26. avgust 2013. 19:15 | Komentara: 0
Da dalmatinski Srbi nisu tako uporno čuvali svoju pravoslavnu veru, danas sigurno ne bi bilo Srba u celoj Dalmaciji
Nastavci
Vatikan krsti krštene!
Carska protiv kaluđera
UNIJAĆENJE Srba nije prestajalo, ali su samo neznatni uspesi postignuti u selima Kričke, Boljaci i varošici Vrlici. I tu je otpor unijaćenju bio veliki, pa su Srbi ubili popa Petra Krčku zato što se sam pounijatio. Da dalmatinski Srbi nisu tako uporno čuvali svoju pravoslavnu veru, danas sigurno ne bi bilo Srba u celoj Dalmaciji. Oni nisu, kao Srbi u Žumberku i Križevcima, podlegli privilegijama i preimućstvima koje su im nuđenje: da ih vlasti materijalno pomaže, decu o državnom trošku školuju, da se zapošljavaju u javne službe i dr.
Unijaćenje Srba sprovedeno je u Istri. Tokom 1657. godine i kasnije biskup Poreča Ivan Batista de Ljudiće vršio je unijaćenje preko ranijeg misionara, dalmatinskog prevodioca Hiacinta Dimitrija. U Istri su Srbi najviše doprli na zapad i bili potpuno odvojeni od ostalih Srba. U takvoj situaciji morali su podleći unijaćenju.
Unijatski vladika i veliki prozelit Janko Šimrak navodi memorandum biskupa Benka Vinkovića iz 1637. godine austrijskom caru Ferdinandu III, koji mu iznosi svoje namere o unijaćenju Srba graničara: „Isprva se Srbima mogu ostaviti njihovi crkveni obredi, pa kada se budu bolje obučili u rimokatoličkoj veri, napustiće lako svoj grčki obred. Tako je bilo u Istri, u Senjskoj biskupiji i Vinodolu, gde se Srbi, napustivši svoju veru i obrede ne zovu više Srbima (Vlasima) već Hrvatima“.
O tome dr L. M Kostić kaže: „Od ovog nadasve dragocenog akta postaje jasno da katolički prozelitizam, dirigovan iz Rima, kao čisto verska akcija, dobija u predelima Hrvata formu krađe narodnosti, prinudnog primanja tuđe narodnosti. I na tome su Hrvati ostali sve do današnjeg dana“.
Ovaj akt, takođe, dokazuje da je bilo prevera i menjanja narodnosti u Istri i Hrvatskom primorju još pre 1637. godine, možda i mnogo pre.
Sa ovim tekstom dr L. M. Kostić daje značajne podatke koji se ne mogu zaobići: „U Peroj, koji se kao srpska oaza zadržao i pod Austrijom i pod Italijom, i tek sad nestaje pod Hrvatima, Srbi su prinudno preseljeni sredinom 17. veka. Tu je prebačeno srpsko stanovništvo sa brda iznad Budve u Srpskom primorju godine 1657. To se mesto dobro održalo protiv svih pokušaja prozelitizma i krajem 17. veka u njemu stanuju isključivo srpske porodice: Ljubotina, Brajići, Drakovići, Vučelići, Vučetići, Maričevići, Popovići i Radulovići.
NEĆE DA KLEČE TAMO gde katolička crkva nije uspela u direktnom preveravanju, Srbi su bili prinuđeni da ne rade na katoličke praznike, da rade na svoje pravoslavne praznike, da idu na njihove litije, da prihvate novi kalendar... Srpski sabor se 1769. godine žali dvoru da domaće državne vlasti nagone „naše jednoverne da idu u katoličke litije i da kleče, što u našoj crkvi nije u običaju, pa se na to nagone i batinaju, i to: ono prvo se događa u Novoj Gradiškoj i po mnogim mestima u Slavoniji, a ovo drugo po Karlovačkom generalitetu i po Baniji“.
Po Aleksu Iviću, „neprijateljstvo katoličkog sveštenstva i austrijske vlade prema pravoslavlju bivalo je sve jače i sve očiglednije. Naročito su zabranjivali Srbima podizanje manastira i preseljavanje kaluđera pravoslavnih iz Turske na austrijsko zemljište. Kad 1642. godine odbegoše iz manastira Rmnja i Moštenice oko sto kaluđera na primorsku granicu, noseći uza se manastirske dragocenosti i ukrase, zamoli njihov iguman Kiril dozvolu da podigne u Primorju jedan manastir.
Zapitan u toj stvari za mišljenje, predloži grof Frankopan da se odbije igumanova molba, jer će se, kao što on reče, lakše uvesti u tom slučaju katolička vera među pravoslavne. Srbi Krpoćani, veli Frankopan, primili su svi listom katoličku veru, a ima tome nekoliko primera i u Žumberku kao i u Uskočkoj Gori“. Na intervenciju grofa Frankopana, koji ni ovom prilikom nije mogao pokriti svoju mržnju prema svemu što je srpsko, izađe januara 1643. godine careva rezolucija da se kaluđeri i popovi srpski iz Turske ne primaju i da se ne smeju naseljavati po Hrvatskoj i Slavoniji“.
Pojedinačno katoličenje nastavljeno je i dalje i to vrlo uspešno. Po Adamu Pribićeviću („Naseljavanje Srba po Hrvatskoj i Dalmaciji“, Vindzor, Kanada 1955), to je naročito bio slučaj u Lici gde su, „pretnjama i azilom pokatoličeni: Adžije, Starčevići, Petrovići, Uzelci, Vukovići, Došeni i drugi“. A bilo je prelaza u katoličku veru pojedinaca koji su bili od centralne vlasti naročito odlikovani ili unapređeni; uslov je bio - odricanje pradedovske pravoslavne vere.
Na primer, „u vojsci bila su pravoslavnim Srbima više od dva veka onemogućena napredovanja u više vojničke stepene samo zato što su pravoslavni. Tek za vreme carice Marije Terezije uspeli su pojedini pravoslavni Srbi u Hrvatskoj da dobiju i najviše činove. Jedan od prvih bio je Mihailo Mikašinović, sin krajiškog vojvode iz sela Plavšinaca kod Koprivnice. On je svojim junaštvom i drugim vojničkim vrlinama uspeo da od carice dobije čin podmaršala austrijske vojske i titulu barona iako je uvek ostao odličan Srbin i pravoslavac i odlučan branilac pravoslavlja u Varaždinskom generalitetu kada se svim sredstvima nastojalo da se Srbi odbiju od pravoslavlja i sjedine s Rimskom crkvom. On je čak bio protiv toga da se Srbi žene katolkinjama „da ne bi i sami radili na zaturanju svoga naroda“, kako se izražavao u jednom sačuvanom pismu mitropolitu Nenadoviću iz 1769. godine.
Jovan Radonjić podseća da je akcija protiv pravoslavlja povedena još žešće neposredno posle sklapanja Karlovačkog mira u januaru 1699. godine. A kad je Habzburška monarhija u proleće 1716. godine ušla u rat s Turcima i srpska oružana pomoć bila joj je potrebna više nego ikad, akcija protiv pravoslavlja je skoro prestala. Srbi u srezu Križevačkom to koriste žaleći se na unijatskog episkopa u manastiru Marči Rafaila Markovića i tražeći postavljenje pravoslavnog vladike. Kad dvor nije odobrio postavljenje pravoslavnog vladike, Srbi su se pobunili u Varaždinskom generalitetu.
Na takve komentare, izrazavam samo gadjenje!!!
Internet debate se mesto za argumentovano izražavanje mišljenja, a ne za gađenja, aplauze i ostale stvari koje obično samo pokazuju nemoć. Ako se gadiš na opasku da je centar naše vere Hrist, preispitaj se koja je tvoja vera. Ako se gadiš na opasku da dosta deklarisanih pravoslavaca zapravo i ne veruje u osnovne stvari koje uči vrkva, preispitaj se u kojoj zemlji i kom narodu živiš. Ako se gadiš na opasku da je iskrenom pravoslavcu bliži iskreni katolik nego lažni pravoslavac, ne znam šta da ti kažem.
pokatoličavanje?
po čemu je to veće zlo od naprimer pokrštavanja slovena?
ili recimo popravoslavljivanja bunjevaca po vojvodini?
vecina srba pokatolicenih po primorju, otocima i zaledju promenila je crkvenu pripadnost u vecinskom katolickom okruzenju na slican nacin kao sto su bunjevci po vojvodini. veci deo pojedinacnim prelazima. zenidbom...seobom... manji deo u onim zabelezenim unijacenjima.
tako da je, po meni, prvo pitanje za ovu temu kako se katolicanstvo sirilo na ovim nasim prostorima.
a drugo pitanje su manjkavosti tog crkvenog ucenja, te posledica po sledbenike i uopste.
tek treci bi bio nacin na koji je promena crkvene pripadnosti vrsena i sve u vezi toga.
po čemu je to veće zlo od naprimer pokrštavanja slovena?
ili recimo popravoslavljivanja bunjevaca po vojvodini?
http://hr.wikipedia.org/wiki/Bunjevci
bunjevaca u vojvodini je po naseljavanju bilo oko 23000. a danas ih ima manje od te cifre. broj bi se trebao uvecati od 17 stoleca do danas na barem 200-300.000. a nije. ocito su vise postali pravoslavcima.
bunjevaca u vojvodini je po naseljavanju bilo oko 23000. a danas ih ima manje od te cifre. broj bi se trebao uvecati od 17 stoleca do danas na barem 200-300.000. a nije. ocito su vise postali pravoslavcima.
tako da je, po meni, prvo pitanje za ovu temu kako se katolicanstvo sirilo na ovim nasim prostorima.
a drugo pitanje su manjkavosti tog crkvenog ucenja, te posledica po sledbenike i uopste.
tek treci bi bio nacin na koji je promena crkvene pripadnosti vrsena i sve u vezi toga.
Poslednja izmena:
Берекин
Buduća legenda
- Poruka
- 30.939
Гдје, када? Први пут чујем.
Берекин
Buduća legenda
- Poruka
- 30.939
Поправослављивали у католичкој Хабсбуршкој монархији? Можда су се помађарили и похрватили?
postoje zabelezene seobe iz dalmacije i u tursko vreme. naprimer. 1578 zbog velike gladi iselise se kaludjeri manastira dragovic i sagradise manastir grabovac u budimskom ejalatu (danas županija Tolna u madjarskoj).
dabome i to. gde bi inace nestalo 200-300.000 potomaka onih bunjevaca sto su dosli u vojvodinu u 17 stolecu.bez genetike tesko da ce se moci proceniti koliki je udeo bunjevaca u ovim modernim nacijama...
a sto sve ne umanjuje znacaj i obimnost pojedinacne promene nacionalne i crkvene pripadnosti.
meni ostala u secanju jedna smrtovnica. gde se pokojnik sa prezimenom Bunjevac sahranjuje kao pravoslavac. i ja verujem da se, sto zbog osecaja sto zbog migracija, znacajan deo potomaka izvornih bunjevaca i danas identifikuje srbima. tj. smatra istim.
bas kao na onom popisu like i krbave 1712. kada se vlahi ( voljom popisivaca) dele na pravoslavne i katolicke vlahe (bunjevce). gde ce, tek posle u 19 i 20 stoleću, katolicki vlahi promeniti identifikaciju iz bunjevacke u hrvatsku.
bas kao na onom popisu like i krbave 1712. kada se vlahi ( voljom popisivaca) dele na pravoslavne i katolicke vlahe (bunjevce). gde ce, tek posle u 19 i 20 stoleću, katolicki vlahi promeniti identifikaciju iz bunjevacke u hrvatsku.
Poslednja izmena:
- Poruka
- 13.833
Prazno naklapanje.
1- točno je da je Austrija (i Venecija) pokušala pokatoličiti
dio pravoslavnoga stanovništva (zbivalo se to i drugima, napose Grcima
i Albancima). To je normalna politika homogenizacije zemlje, a napuštena
u novije doba. N.pr., u doba stare Jugoslavije, oko 200.000 Hrvata je
pokatoličeno pritiscima i ucjenama, što je poništeno kasnijim odlukama.
Da ne govorimo o Slovencima, koji su u doba Nedića, prešli u Srbiju- i pravoslavlje.
2. od svih pravoslavaca u području sadanje RH pounijaćeni su Žumberčani, te nekoliko sela koja su
vrlo brzo odpale od unije (mislim Kričke u Dalmaciji).
Svi ostali pokušaji, u području Banovine, Dalmacije, zapadne Slavonije- nakon odpora
propali su i s njima se prestalo krajem 18. st. s Josipom II.
3. najbolji pokazatelj da nikakva veće skupina "grko-istočnjaka" nije katolicizirana je- jezik.
Čak i izolirana grupa Žumberčana koji su postali Hrvatima, sačuvala je svoj lokalni
novoštokavsko-ijekavski govor (umekšan okolnim čakavskim i kajkavskim).
Svi ostali katolici-Hrvati govore njekim od zapadnih dijalekata, što bi bilo nemoguće
da se iole veća populacija istočnih pravoslavaca, svetosavaca, pounijatila ili katolicizirala.
Hrvati-štokavci jasno govore slavonskim dijalektom, novoštokavsko-ikavskim,
istočnobosanskim, te novoštokavsko-jekavskim (od Dubrovnika preko Stoca i Ravnog do
Čapljine na sjever, gdje se pretače u istočnobosanski)- dakle zapadnoštokavskim govorima
koji su bili i ostali skoro isključivo hrvatskim (osim istočnobosanskoga, koji je i
muslimansko-bošnjački). Ostali štokavski govori Hrvata-katolika očito su preuzeti od pravoslavaca, kao
što su ikavski govori Srba-pravoslavaca nastali popravoslavljenjem katolika.
1- točno je da je Austrija (i Venecija) pokušala pokatoličiti
dio pravoslavnoga stanovništva (zbivalo se to i drugima, napose Grcima
i Albancima). To je normalna politika homogenizacije zemlje, a napuštena
u novije doba. N.pr., u doba stare Jugoslavije, oko 200.000 Hrvata je
pokatoličeno pritiscima i ucjenama, što je poništeno kasnijim odlukama.
Da ne govorimo o Slovencima, koji su u doba Nedića, prešli u Srbiju- i pravoslavlje.
2. od svih pravoslavaca u području sadanje RH pounijaćeni su Žumberčani, te nekoliko sela koja su
vrlo brzo odpale od unije (mislim Kričke u Dalmaciji).
Svi ostali pokušaji, u području Banovine, Dalmacije, zapadne Slavonije- nakon odpora
propali su i s njima se prestalo krajem 18. st. s Josipom II.
3. najbolji pokazatelj da nikakva veće skupina "grko-istočnjaka" nije katolicizirana je- jezik.
Čak i izolirana grupa Žumberčana koji su postali Hrvatima, sačuvala je svoj lokalni
novoštokavsko-ijekavski govor (umekšan okolnim čakavskim i kajkavskim).
Svi ostali katolici-Hrvati govore njekim od zapadnih dijalekata, što bi bilo nemoguće
da se iole veća populacija istočnih pravoslavaca, svetosavaca, pounijatila ili katolicizirala.
Hrvati-štokavci jasno govore slavonskim dijalektom, novoštokavsko-ikavskim,
istočnobosanskim, te novoštokavsko-jekavskim (od Dubrovnika preko Stoca i Ravnog do
Čapljine na sjever, gdje se pretače u istočnobosanski)- dakle zapadnoštokavskim govorima
koji su bili i ostali skoro isključivo hrvatskim (osim istočnobosanskoga, koji je i
muslimansko-bošnjački). Ostali štokavski govori Hrvata-katolika očito su preuzeti od pravoslavaca, kao
što su ikavski govori Srba-pravoslavaca nastali popravoslavljenjem katolika.
To ti oni tako govore da im bude lakse. Dakle nisu izgubili rat od Hrvata nego sami od sebe. Sve sto Hrvati imaju bolje od Srba to je opet srpsko jer su hrvati srbi. Nadam se da kuzis sto zelim reci. Dakle prvaci svijeta su u samozavaravanju samih sebe i na taj nacin lijece neke stvari koje nemogu prihvatiti.
pa kako sam kažeš nije prazno naklapanje.
preveslavanje je dokazano i genetski. potomci istog muskog kolena se susreću i kod pravoslavaca, katolika i muslimana. a da je pri tome nosilac markera tako mlad da je sigurno kršten samo u jednoj od crkvi.
Napokon netko pametan!
To i ja tvrdim cijelo vrijem, vjeru i naciju ne traba izjednačavati. Ako si katolik odmah si Hrvat,a a ako si pravoslavac odmah si Srbin!!! Glupost... Kakav je Srbin onaj tko već generacijama živi u HR, tu je rođen, išao u školu, roditelji, djedovi i bake su mu tu rođeni??? Može biti samo Hrvat, pravoslavne vjere!!! Ista stvar i za "Hrvate" u Srbiji - Srbi katoličke vjeroispovijesti. Kad se to shvati i prihvati mir će napokon zavladati ovim prostorima...Isto tako može biti i Hrvat ili Srbin muslimanske vjeroispovijesti, kao i Bošnjaka katoličke ili pravoslavne vjeroispovijesti...
Ustaše? Hm, pa nisam baš 100% siguran... Jer ustaše su obnovile HPC (Hrvatsku Pravoslavnu Crkvu), tako da njima pravoslavna vjera nije smetala. Mogao si biti pravoslavne vjeroispovjesti, ali Hrvat, ali ne i Srbin pravoslavne vjeroispovjesti... Patrijah Gemorgen je bio poglavar HPC u doba NDH...
Inače pred par godina u RH je ponovno obnovljena institucija HPC-e!
http://hpc-manastir-gomirje.blogspot.com/
neki od istaknutijih pravoslavaca u NDH
dr. Savo Besarović
dr. Svetislav Šumanović
Uroš Doder
Ljubomir Pantić
general Đuro Grujić
genaral-pukovnik Fedor Dragojlov
general Jovan Iskrić
general Mihajlo Lukić
general Miroslav Opačić
general Dušan Palčić
general Milan Desović
zrakoplovni general Milan Uzelac...
Dakle bilo je pravoslavaca i u Ustašama i to na vrlo visokim položajima. A navodno su čak i u Jasenovcu pravoslavci bili najgori prema svojoj braći po vjeri... Marko Šarac, Mile Vasić, Milka Obradović... Kažem navodno, jer neznam sa sigurnošću. Ako netko ima nešto detaljnije neka kaže ili neka demantira...
Isus33
Domaćin
- Poruka
- 3.470
Uvijek je bilo onih koji su u kriticnim trenutcima stajali na stranu neprijatelja i sluzili neprijateljskim interesima. Razlozi su razni: strah, ucjena, pare, vlast... U posljednjem ratu su to bili Mirko Pejanovic, Miro Lazovic, Tatjana Ljujic-Mijatovic, Jovan Divjak, Slavisa Sucur...
Берекин
Buduća legenda
- Poruka
- 30.939
Обновиле нешто што прије тога никад постојало није? Кад им није сметало православље што поклаше епископе, монахе, свештенике, што попљачкаше, запалише и у кланице претворише српске цркве? Уопште какав је твој став према усташама?
venedae
Obećava
- Poruka
- 55
Доказ о свјесности једног унијата да је Србин:
Лазо М. Костић, Спорне територије Срба и Хрвата.
Лазо М. Костић, Спорне територије Срба и Хрвата.
Pravoslani su isključivo Srbi, katolici su isključivo Hrvati, muslimani su isključivo Turci, ostali ne postoje nego su ih komunisti izmislili.
Pumpaj Dinstanović
Zaslužan član
- Poruka
- 105.008
Tako je; mada čini mi se da upravo iz istoga vremena, iz XVII stoljeća, ima i jedan još drastičniji primjer...ali ne pada mi sada na um.
Feljton je interesantan, pa cu dodati nastavke!
3
Slovo vladike Teofana
Ostoja Milisavljević | 27. avgust 2013. 19:06 | Komentara: 0
Tek 1781. priznao je pravoslavnu veru u Hrvatskoj car Josif II protiv volje hrvatskih „staleža“
Hrvati se klanjaju mađarskom kralju Kalmanu
Hrvati se klanjaju mađarskom kralju Kalmanu
Nastavci
Vatikan krsti krštene!
Carska protiv kaluđera
Slovo vladike Teofana
Zakon ministra Budaka
Puškom čistiti veru!
MAĐARSKI parlament je 1412. godine priznao pravoslavnu veru, a hrvatski sabor je još 1609. godine zaključio da se u Hrvatskoj priznaje samo rimokatolička vera. I tek 1781. priznao je pravoslavnu veru u Hrvatskoj car Josif II protiv volje hrvatskih „staleža“. Godine 1741. progurali su Hrvati na ugarskom saboru zakon kojim se pravoslavna vera zabranjuje na području Hrvatske, ali ga carica nije prihvatila, jer su joj Srbi bili potrebni za borbu sa Pruskom. Ostao je na snazi propis da se u Hrvatskoj i Slavoniji svi koji nisu katolici isključe od službe i imovine.
I sam Štrosmajer bio je za uniju i unijaćenje Srba, naročito posle 1878. godine. Više puta on je pozivao da se dobrovoljnom unijom izmiri Istok sa Zapadom. Na to je gornjokarlovački vladika Teofan (Živković) u svojoj Duhovnoj besedi 1881. godine odgovorio: „Prije će biti što još nije bilo: prije će Lika usanuti cela, a izaći Glina do Kistanja; a Jezeram Kupa okrenuti, i Karlovac preći na Rijeku, a Rijeka pod Komogovinu, nego šta će poslušati toga glasa, i prevrnuti vjerom, pravoslavni srpski narod moga kraja“.
Najjači pritisak za unijaćenje Srba bio je u Žumberku, o čemu je najpotpunije dao prikaz Austrijanac Johan Hajnrih Šviker na osnovu bogate dokumentacije iz Bečke arhivske građe u svojoj knjizi „Historija unijaćenja Srba u Žumberku“. Sjajan predgovor napisao je Žumberčanin Nikola Živković. Ovu vrednu knjigu hrvatski znanstvenici ne pominju, jer im istina izneta u njoj o unijaćenju Srba u Žumberku, nikako ne odgovara.
Žumberčani su se opirali puna dva veka, ali su najzad svi do jednog prevedeni u unijate. O tome Adam Pribićević kaže: „Žumberak je podlegao Uniji oko 1750. posle mnogo godina junačke borbe. Nagurali su mu unijate sveštenike i zabranili prilaz pravoslavcima, sveštenicima i vršili zulum svake vrste. Kad ni to nije pomoglo, mobilisali su ih kao graničare, postrojili u redove i tražili da pristupe uniji, pod pretnjom sudu za nepokretnost“.
IVO VOJNOVIĆ KATOLIK NEKOLIKO poznatih Srba su u to vreme postali katolici i Hrvati: istoričar Tadija Smičiklas (Žumberčanin), Ivo Vojnović i Milan Ogrizović, posredno Petar Preradović, neposredno Starčevićeva majka (bila je Srpkinja). Srpske porodice u severnoj Hrvatskoj pokatoličile su se i dobile plemstvo: Kukuljevići, Draškovići, Ožegovići, Sladojevići i drugi.
Po želji Ugarske dvorske kancelarije Marija Terezija je naredila da se održi novo savetovanje o žumberačkom problemu; ono je održano 14. marta 1760. godine pod pokroviteljstvom Ugarske dvorske kancelarije - kancelara grofa Palfija. Na savetovanju je bio i predsednik Ilirskog dvorskog poslanstva baron Barnštaun, na koga se u svojoj knjizi Šviker često pozivao kao najobjektivnijeg učesnika i očevica. Postavljena su dva pitanja: da li se grčko-katolički biskup svidnički ima ustoličiti u Žumberku i kakav stav zauzeti u odnosu na karlovačkog pravoslavnog vladiku i njegove vernike, koji žive u Žumberku.
Svi su se složili da svidnički unijatski biskup treba da bude ustoličen u žumberačkom području poput njegovih prethodnika. Za drugo pitanje postignuta je saglasnost da karlovački pravoslavni vladika sme, ako se radi o hitnom poslu, da putuje u Žumberak, ali mu se ne dozvoljava da se tamo naseli. Nijednom unijatu nije dozvoljeno da pređe u pravoslavnu veru, ali se dozvoljava pravoslavcima da se pounijate, ali ako neki pravoslavni sveštenik uspe da nagovori nekog unijata da pređe u pravoslavlje, obojicu oštro kazniti i proterati iz generaliteta. Pravoslavnim sveštenicima, koji žive u Žumberku, treba dozvoliti versku slobodu prema postojećim propisima precizno utvrditi koliki je broj pravoslavnih sveštenika u Žumberku. Tek pošto se situacija smiri, utvrdiće se broj unijata i pravoslavaca u Žumberku.
Marija Terezija je prihvatila sve zaključke.
General Petaci je nastavljao poslove na unijaćenju Srba. Uz pomoć svojih vojnika prisiljavao je pravoslavne „da svojim potpisom pokažu da su za uniju“ i zabranjivao je karlovačkom vladici pristup u Žumberak. Karlovački mitropolit žalio se zbog toga 1. maja 1761. godine Kraljici i molio da se obustave takve rabote, a iznuđeni potpisi da se proglase nevažećim.
Prilikom odlaska Srba graničara u rat marta 1761. godine vikar unijatskog biskupa tražio je pismena izjašnjavanja od žumberačkog bataljona i od njihovih prisutnih rođaka na otvorenom prostoru kod Pribića, „kojim potpisani pod zakletvom priznaju za sebe i za svoje porodice, da žele živjeti i mrijeti po starom grčkom obredu u pravoj katoličkoj veri i pod rimskim papama i da nikada neće priznavati ni prihvatati druge biskupe ni sveštenike, nego sadašnjeg biskupa Božičkovića i njegove naslednike istinski sjedinjene s rimskom crkvom“. Božičković je bio unijatski biskup.
Pravoslavne graničare Srbe su tokom vojni silili da posećuju katoličke crkve.
Potpukovnik grof Harberštajn izdao je 20. oktobra 1761. godine pismenu zabranu žumberačkim unijatima da idu u „vlašku crkvu“ naređujući im da idu u katoličku crkvu. A karlovački biskup unijatske vere tražio je od grofa da ne dopusti da se „još ovo malo unijata, koji žive u Žumberku, otuđe i pređu u „vlašku veru“. Grof Petaci je poslao dva oficira, dva Gvozdanovića u žumberačku četu da kontrolišu žumberačke unijate, da li redovno posećuju rimsko-katoličku službu Božju.
MRŽNJA GROFA PETACIJA
DIVIZIJSKI general u karlovačkoj komandi grof Petaci bio je fanatični pristalica rimokatoličke crkve i ogorčeno protivnik Srba i pravoslavlja. Pravoslavne sveštenike koji bi krenuli u Žumberak da krste decu i tamo vrše službu Božju dao je baciti u tamnicu. Tu su ih nemilosrdno batinali i opterećivali teškim lancima.
3
Slovo vladike Teofana
Ostoja Milisavljević | 27. avgust 2013. 19:06 | Komentara: 0
Tek 1781. priznao je pravoslavnu veru u Hrvatskoj car Josif II protiv volje hrvatskih „staleža“
Hrvati se klanjaju mađarskom kralju Kalmanu
Hrvati se klanjaju mađarskom kralju Kalmanu
Nastavci
Vatikan krsti krštene!
Carska protiv kaluđera
Slovo vladike Teofana
Zakon ministra Budaka
Puškom čistiti veru!
MAĐARSKI parlament je 1412. godine priznao pravoslavnu veru, a hrvatski sabor je još 1609. godine zaključio da se u Hrvatskoj priznaje samo rimokatolička vera. I tek 1781. priznao je pravoslavnu veru u Hrvatskoj car Josif II protiv volje hrvatskih „staleža“. Godine 1741. progurali su Hrvati na ugarskom saboru zakon kojim se pravoslavna vera zabranjuje na području Hrvatske, ali ga carica nije prihvatila, jer su joj Srbi bili potrebni za borbu sa Pruskom. Ostao je na snazi propis da se u Hrvatskoj i Slavoniji svi koji nisu katolici isključe od službe i imovine.
I sam Štrosmajer bio je za uniju i unijaćenje Srba, naročito posle 1878. godine. Više puta on je pozivao da se dobrovoljnom unijom izmiri Istok sa Zapadom. Na to je gornjokarlovački vladika Teofan (Živković) u svojoj Duhovnoj besedi 1881. godine odgovorio: „Prije će biti što još nije bilo: prije će Lika usanuti cela, a izaći Glina do Kistanja; a Jezeram Kupa okrenuti, i Karlovac preći na Rijeku, a Rijeka pod Komogovinu, nego šta će poslušati toga glasa, i prevrnuti vjerom, pravoslavni srpski narod moga kraja“.
Najjači pritisak za unijaćenje Srba bio je u Žumberku, o čemu je najpotpunije dao prikaz Austrijanac Johan Hajnrih Šviker na osnovu bogate dokumentacije iz Bečke arhivske građe u svojoj knjizi „Historija unijaćenja Srba u Žumberku“. Sjajan predgovor napisao je Žumberčanin Nikola Živković. Ovu vrednu knjigu hrvatski znanstvenici ne pominju, jer im istina izneta u njoj o unijaćenju Srba u Žumberku, nikako ne odgovara.
Žumberčani su se opirali puna dva veka, ali su najzad svi do jednog prevedeni u unijate. O tome Adam Pribićević kaže: „Žumberak je podlegao Uniji oko 1750. posle mnogo godina junačke borbe. Nagurali su mu unijate sveštenike i zabranili prilaz pravoslavcima, sveštenicima i vršili zulum svake vrste. Kad ni to nije pomoglo, mobilisali su ih kao graničare, postrojili u redove i tražili da pristupe uniji, pod pretnjom sudu za nepokretnost“.
IVO VOJNOVIĆ KATOLIK NEKOLIKO poznatih Srba su u to vreme postali katolici i Hrvati: istoričar Tadija Smičiklas (Žumberčanin), Ivo Vojnović i Milan Ogrizović, posredno Petar Preradović, neposredno Starčevićeva majka (bila je Srpkinja). Srpske porodice u severnoj Hrvatskoj pokatoličile su se i dobile plemstvo: Kukuljevići, Draškovići, Ožegovići, Sladojevići i drugi.
Po želji Ugarske dvorske kancelarije Marija Terezija je naredila da se održi novo savetovanje o žumberačkom problemu; ono je održano 14. marta 1760. godine pod pokroviteljstvom Ugarske dvorske kancelarije - kancelara grofa Palfija. Na savetovanju je bio i predsednik Ilirskog dvorskog poslanstva baron Barnštaun, na koga se u svojoj knjizi Šviker često pozivao kao najobjektivnijeg učesnika i očevica. Postavljena su dva pitanja: da li se grčko-katolički biskup svidnički ima ustoličiti u Žumberku i kakav stav zauzeti u odnosu na karlovačkog pravoslavnog vladiku i njegove vernike, koji žive u Žumberku.
Svi su se složili da svidnički unijatski biskup treba da bude ustoličen u žumberačkom području poput njegovih prethodnika. Za drugo pitanje postignuta je saglasnost da karlovački pravoslavni vladika sme, ako se radi o hitnom poslu, da putuje u Žumberak, ali mu se ne dozvoljava da se tamo naseli. Nijednom unijatu nije dozvoljeno da pređe u pravoslavnu veru, ali se dozvoljava pravoslavcima da se pounijate, ali ako neki pravoslavni sveštenik uspe da nagovori nekog unijata da pređe u pravoslavlje, obojicu oštro kazniti i proterati iz generaliteta. Pravoslavnim sveštenicima, koji žive u Žumberku, treba dozvoliti versku slobodu prema postojećim propisima precizno utvrditi koliki je broj pravoslavnih sveštenika u Žumberku. Tek pošto se situacija smiri, utvrdiće se broj unijata i pravoslavaca u Žumberku.
Marija Terezija je prihvatila sve zaključke.
General Petaci je nastavljao poslove na unijaćenju Srba. Uz pomoć svojih vojnika prisiljavao je pravoslavne „da svojim potpisom pokažu da su za uniju“ i zabranjivao je karlovačkom vladici pristup u Žumberak. Karlovački mitropolit žalio se zbog toga 1. maja 1761. godine Kraljici i molio da se obustave takve rabote, a iznuđeni potpisi da se proglase nevažećim.
Prilikom odlaska Srba graničara u rat marta 1761. godine vikar unijatskog biskupa tražio je pismena izjašnjavanja od žumberačkog bataljona i od njihovih prisutnih rođaka na otvorenom prostoru kod Pribića, „kojim potpisani pod zakletvom priznaju za sebe i za svoje porodice, da žele živjeti i mrijeti po starom grčkom obredu u pravoj katoličkoj veri i pod rimskim papama i da nikada neće priznavati ni prihvatati druge biskupe ni sveštenike, nego sadašnjeg biskupa Božičkovića i njegove naslednike istinski sjedinjene s rimskom crkvom“. Božičković je bio unijatski biskup.
Pravoslavne graničare Srbe su tokom vojni silili da posećuju katoličke crkve.
Potpukovnik grof Harberštajn izdao je 20. oktobra 1761. godine pismenu zabranu žumberačkim unijatima da idu u „vlašku crkvu“ naređujući im da idu u katoličku crkvu. A karlovački biskup unijatske vere tražio je od grofa da ne dopusti da se „još ovo malo unijata, koji žive u Žumberku, otuđe i pređu u „vlašku veru“. Grof Petaci je poslao dva oficira, dva Gvozdanovića u žumberačku četu da kontrolišu žumberačke unijate, da li redovno posećuju rimsko-katoličku službu Božju.
MRŽNJA GROFA PETACIJA
DIVIZIJSKI general u karlovačkoj komandi grof Petaci bio je fanatični pristalica rimokatoličke crkve i ogorčeno protivnik Srba i pravoslavlja. Pravoslavne sveštenike koji bi krenuli u Žumberak da krste decu i tamo vrše službu Božju dao je baciti u tamnicu. Tu su ih nemilosrdno batinali i opterećivali teškim lancima.
Poslednja izmena:
Zakon ministra Budaka
Ostoja Milisavljević | 28. avgust 2013. 19:08 |
4
Nezaobilazni Viktor Novak naglašava kao nespornu činjenicu, da je sav visoki i viši kler bio obuzet „fiks idejom da je Providnost odredila NDH jednu osobitu misiju odbrane zapadne civilizacije i rimokatolicizma od pravoslavlja“
Mile Budak
Mile Budak
Nastavci
Vatikan krsti krštene!
Carska protiv kaluđera
Slovo vladike Teofana
Zakon ministra Budaka
Puškom čistiti veru!
NEZAOBILAZNI Viktor Novak („Magnum crimen“), Hrvat, na osnovu mnogih autentičnih dokumenata, činjenica i svojih ličnih saznanja kao očevidac mnogih događaja, naročito iz perioda vladavine tzv. Nezavisne Države Hrvatske, naglašava kao nespornu činjenicu, da je sav visoki i viši kler, a velikim delom i niži sloj hijerarhije Katoličke crkve u NDH bio obuzet „fiks idejom da je Providnost odredila NDH jednu osobitu misiju odbrane zapadne civilizacije i rimokatolicizma od pravoslavlja“ (i komunista).
I Vatikan i vodeće ličnosti katoličke crkve u Jugoslaviji strahovali su da pravoslavlje ne prevlada sve do granice Italije. Stoga su se nadali da će uspeti „da se NDH izgradi u neprelaznu branu protiv pravoslavlja, kao izrazito katolička država. Pritom je 1.900.000 pravoslavnih Srba smetalo da se ta želja ispuni. I zato je prvi zadatak bio da se Srbi uklone iz Hrvatske.
Bio je to razlog da se Vatikan i Katolička crkva u Hrvatskoj sa velikim žarom prihvate da aktivno učestvuju u sprovođenju zvanične politike genocida NDH nad Srbima:
„Jedan deo Srba ćemo pobiti, drugi ćemo raseliti, a ostale ćemo prevesti u katoličku vjeru i tako pretopiti u Hrvate“.
Ove reči je izrekao ministar Bogoštovlja i nastave NDH dr Mile Budak na zboru u Gospiću 22. juna 1941. godine i time proklamovao politiku genocida nad Srbima u Hrvatskoj kao zvaničnu politiku Nezavisne Države Hrvatske.
Ovaj veliki mrzitelj Srba i pravoslavlja na zboru u Vukovaru 8. jula 1941. godine rekao je da Srbi koji žive u Hrvatskoj nisu Srbi, već „dotepanci“ (prosjački doseljenici) sa istoka i da su „ujedinjeni samo sa Pravoslavnom crkvom, a mi nijesmo uspeli da ih asimilujemo. Međutim, neka znadu, da je naša lozinka: ili se pokloni ili se ukloni“.
NDH je 3. maja 1941. godine donela Zakonsku odredbu o prelazu sa jedne vere na drugu, a ministar Bogoštovlja i nastave dr Mile Budak odmah zatim doneo je Upute prigodom prelaza s jedne vere na drugu i sprovođenje Zakonske odredbe od 3. maja. Na osnovu ove zakonske odredbe Kancelarija nadbiskupskog duhovnog stola u Zagrebu na čelu sa Stepincem izdala je uputstvo o katoličenju Srba i poslala je svom sveštenstvu, svom velečasnom kleru, nalažući im da odmah počne katoličenje Srba, tj. sprovođenje te Pavelićeve Zakonske odredbe o prelazu s jedne vere na drugu.
UPUTSTVA KLERU DRŽAVNO ravnateljstvo za gospodarsku ponovu 30. jula 1941. godine upućuje novu Okružnicu ustaškim velikim županima, logorima i taborima o katoličenju pravoslavnih Srba, u kojoj se daju uputstva kako treba sprovoditi to katoličenje. Stepinac ovu okružnicu 5. avgusta dostavlja područnom katoličkom kleru na izvršenje: „Prednja se Okružnica priopćuje dušebrižnom svećenstvu...“ da postupa po njoj, a što se tiče podučavanja prelaznika, „to svećenstvo ponovo upućujem na Okružnicu od 1. srpnja 1941. godine, broj 7726, naročito na tačku 4“.
Svestan značaja katoličenja Srba, Stepinac je poverio profesoru Teološkog fakulteta u Zagrebu, dr Stjepanu Bakšiću da izradi propis za primanje u katoličku crkvu i uputstvo šta treba znati kod primanja u katoličku crkvu.
Ministar Budak se 14. jula 1941. godine obratio pismom Ordinarijatu da u poverljivoj formi obavesti sve župne urede o pitanjima primanja pravoslavnih Srba u katoličku veru. U pismu se kaže: „...da se u katoličku crkvu ne primaju pravoslavni popovi, učitelji, zatim opća inteligencija i napokon bogati sloj trgovaca, obrtnika i seljaka radi kasnijih eventualnih odredaba s obzirom na njih, da se ne bi izvrgavala neugodnostima vjera i ugled katolicizma...“ Samo izuzetno, uz prethodnu dozvolu Ministarstva pravosuđa i bogoštovlja „dopušteno je niže i siromašno pravoslavno kućanstvo primati uz prethodnu pouku u katoličkim istinama“.
Stepinac shvata značenje tih Budakovih reči i odgovara mu 16. jula iste godine preko Generalnog vikara Zagrebačke nadbiskupije dr Josipa Lacha: „Svatko razumije opravdanu brigu Nezavisne Države Hrvatske da se zaštiti od onih elemenata koji bi se eventualnim vjerozakonskim prelazima želeli uvući u hrvatski narodni organizam, te u njemu eventualno destruktivno djelovati“. Sve u svemu, kaže se na kraju u tom odgovoru, ovaj će „Ordinarijat nastojati provesti u život intencije hrvatske vlade...“
Dr Mirko Puk, ministar pravosuđa i bogoštovlja, doneo je naredbu da „nakon osnivanja“ NDH naziv „srpskopravoslavna vjera“ nije više u skladu sa novim državnim uređenjem i nalaže se „da se ubuduće ima upotrebljavati naziv grčko-istočna vjera“. Toga su se Stepinac i njegovi biskupi i sav ostali katolički kler strogo držali, pa su od tada upotrebljavali naziv: „grčko-istočna vjera“, „grkoistočnjaci“, „šizmatici“. Ovo zadnje su najčešće upotrebljavali posle dobijanja instrukcija od državnog sekretara Vatikana kardinala Maglionea, da se u postupku katoličenja Srba u Hrvatskoj naziv „pravoslavni“ zameni nazivom „otpadnici“ ili „šizmatici“.
U Instrukcijama Svete stolice Stepincu, sa potpisom kardinala Eugena Tiserana 17. jula 1941. godine, kaže se da će katolička crkva u Hrvatskoj i Stepinac lično „steći ponovnu zaslugu tim svojim dragocenim doprinosom za pravilan razvoj katolicizma, gdje postoje tolike nade za obraćanje nesjedinjenih“. A u jednoj odredbi Svete stolice od 18. oktobra 1941. godine piše: „Gdje god postoje već organizovane grkokatoličke župe (župa grkokatoličkog obreda) neka se upute nesjedinjeni. Ako isti odijeljeni (nesjedinjeni) neće ili ne mogu održati istočni obred, neka im se daje sloboda prihvatiti latinski obred“.
Dr M. Bulajić („Misija Vatikana u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj“) kaže da je nasilno pokatoličavanje pravoslavnih Srba, njihovo unijaćenje, ocenjeno „dragocjenim doprinosom za pravilan rad katolicizma“.
Ostoja Milisavljević | 28. avgust 2013. 19:08 |
4
Nezaobilazni Viktor Novak naglašava kao nespornu činjenicu, da je sav visoki i viši kler bio obuzet „fiks idejom da je Providnost odredila NDH jednu osobitu misiju odbrane zapadne civilizacije i rimokatolicizma od pravoslavlja“
Mile Budak
Mile Budak
Nastavci
Vatikan krsti krštene!
Carska protiv kaluđera
Slovo vladike Teofana
Zakon ministra Budaka
Puškom čistiti veru!
NEZAOBILAZNI Viktor Novak („Magnum crimen“), Hrvat, na osnovu mnogih autentičnih dokumenata, činjenica i svojih ličnih saznanja kao očevidac mnogih događaja, naročito iz perioda vladavine tzv. Nezavisne Države Hrvatske, naglašava kao nespornu činjenicu, da je sav visoki i viši kler, a velikim delom i niži sloj hijerarhije Katoličke crkve u NDH bio obuzet „fiks idejom da je Providnost odredila NDH jednu osobitu misiju odbrane zapadne civilizacije i rimokatolicizma od pravoslavlja“ (i komunista).
I Vatikan i vodeće ličnosti katoličke crkve u Jugoslaviji strahovali su da pravoslavlje ne prevlada sve do granice Italije. Stoga su se nadali da će uspeti „da se NDH izgradi u neprelaznu branu protiv pravoslavlja, kao izrazito katolička država. Pritom je 1.900.000 pravoslavnih Srba smetalo da se ta želja ispuni. I zato je prvi zadatak bio da se Srbi uklone iz Hrvatske.
Bio je to razlog da se Vatikan i Katolička crkva u Hrvatskoj sa velikim žarom prihvate da aktivno učestvuju u sprovođenju zvanične politike genocida NDH nad Srbima:
„Jedan deo Srba ćemo pobiti, drugi ćemo raseliti, a ostale ćemo prevesti u katoličku vjeru i tako pretopiti u Hrvate“.
Ove reči je izrekao ministar Bogoštovlja i nastave NDH dr Mile Budak na zboru u Gospiću 22. juna 1941. godine i time proklamovao politiku genocida nad Srbima u Hrvatskoj kao zvaničnu politiku Nezavisne Države Hrvatske.
Ovaj veliki mrzitelj Srba i pravoslavlja na zboru u Vukovaru 8. jula 1941. godine rekao je da Srbi koji žive u Hrvatskoj nisu Srbi, već „dotepanci“ (prosjački doseljenici) sa istoka i da su „ujedinjeni samo sa Pravoslavnom crkvom, a mi nijesmo uspeli da ih asimilujemo. Međutim, neka znadu, da je naša lozinka: ili se pokloni ili se ukloni“.
NDH je 3. maja 1941. godine donela Zakonsku odredbu o prelazu sa jedne vere na drugu, a ministar Bogoštovlja i nastave dr Mile Budak odmah zatim doneo je Upute prigodom prelaza s jedne vere na drugu i sprovođenje Zakonske odredbe od 3. maja. Na osnovu ove zakonske odredbe Kancelarija nadbiskupskog duhovnog stola u Zagrebu na čelu sa Stepincem izdala je uputstvo o katoličenju Srba i poslala je svom sveštenstvu, svom velečasnom kleru, nalažući im da odmah počne katoličenje Srba, tj. sprovođenje te Pavelićeve Zakonske odredbe o prelazu s jedne vere na drugu.
UPUTSTVA KLERU DRŽAVNO ravnateljstvo za gospodarsku ponovu 30. jula 1941. godine upućuje novu Okružnicu ustaškim velikim županima, logorima i taborima o katoličenju pravoslavnih Srba, u kojoj se daju uputstva kako treba sprovoditi to katoličenje. Stepinac ovu okružnicu 5. avgusta dostavlja područnom katoličkom kleru na izvršenje: „Prednja se Okružnica priopćuje dušebrižnom svećenstvu...“ da postupa po njoj, a što se tiče podučavanja prelaznika, „to svećenstvo ponovo upućujem na Okružnicu od 1. srpnja 1941. godine, broj 7726, naročito na tačku 4“.
Svestan značaja katoličenja Srba, Stepinac je poverio profesoru Teološkog fakulteta u Zagrebu, dr Stjepanu Bakšiću da izradi propis za primanje u katoličku crkvu i uputstvo šta treba znati kod primanja u katoličku crkvu.
Ministar Budak se 14. jula 1941. godine obratio pismom Ordinarijatu da u poverljivoj formi obavesti sve župne urede o pitanjima primanja pravoslavnih Srba u katoličku veru. U pismu se kaže: „...da se u katoličku crkvu ne primaju pravoslavni popovi, učitelji, zatim opća inteligencija i napokon bogati sloj trgovaca, obrtnika i seljaka radi kasnijih eventualnih odredaba s obzirom na njih, da se ne bi izvrgavala neugodnostima vjera i ugled katolicizma...“ Samo izuzetno, uz prethodnu dozvolu Ministarstva pravosuđa i bogoštovlja „dopušteno je niže i siromašno pravoslavno kućanstvo primati uz prethodnu pouku u katoličkim istinama“.
Stepinac shvata značenje tih Budakovih reči i odgovara mu 16. jula iste godine preko Generalnog vikara Zagrebačke nadbiskupije dr Josipa Lacha: „Svatko razumije opravdanu brigu Nezavisne Države Hrvatske da se zaštiti od onih elemenata koji bi se eventualnim vjerozakonskim prelazima želeli uvući u hrvatski narodni organizam, te u njemu eventualno destruktivno djelovati“. Sve u svemu, kaže se na kraju u tom odgovoru, ovaj će „Ordinarijat nastojati provesti u život intencije hrvatske vlade...“
Dr Mirko Puk, ministar pravosuđa i bogoštovlja, doneo je naredbu da „nakon osnivanja“ NDH naziv „srpskopravoslavna vjera“ nije više u skladu sa novim državnim uređenjem i nalaže se „da se ubuduće ima upotrebljavati naziv grčko-istočna vjera“. Toga su se Stepinac i njegovi biskupi i sav ostali katolički kler strogo držali, pa su od tada upotrebljavali naziv: „grčko-istočna vjera“, „grkoistočnjaci“, „šizmatici“. Ovo zadnje su najčešće upotrebljavali posle dobijanja instrukcija od državnog sekretara Vatikana kardinala Maglionea, da se u postupku katoličenja Srba u Hrvatskoj naziv „pravoslavni“ zameni nazivom „otpadnici“ ili „šizmatici“.
U Instrukcijama Svete stolice Stepincu, sa potpisom kardinala Eugena Tiserana 17. jula 1941. godine, kaže se da će katolička crkva u Hrvatskoj i Stepinac lično „steći ponovnu zaslugu tim svojim dragocenim doprinosom za pravilan razvoj katolicizma, gdje postoje tolike nade za obraćanje nesjedinjenih“. A u jednoj odredbi Svete stolice od 18. oktobra 1941. godine piše: „Gdje god postoje već organizovane grkokatoličke župe (župa grkokatoličkog obreda) neka se upute nesjedinjeni. Ako isti odijeljeni (nesjedinjeni) neće ili ne mogu održati istočni obred, neka im se daje sloboda prihvatiti latinski obred“.
Dr M. Bulajić („Misija Vatikana u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj“) kaže da je nasilno pokatoličavanje pravoslavnih Srba, njihovo unijaćenje, ocenjeno „dragocjenim doprinosom za pravilan rad katolicizma“.