Probacu da ne idem previse u politiku sto se ove teme tice.
Kao sto znamo, patriotizam je ljubav prema svojoj zemlji, ali sta se dogodi u glavama ljudi, da toliko vole svoju zemlju i naciju i pocnu da mrze druge?
Zasto patriotizam prelazi u ekstremizam?
Meni se cini da u teskim vremenima narod se trudi da se drzi zajedno i da velica sebe, svoju moc (koju u vremenu krize mozda i nema) i time digne svoje neko globalno samopouzdanje, cisto da se oseti jaci nego sto stvarno jeste.
A kako to sa niskim samopouzdanjem i velicanjem sebe cesto ide, to prerasta u jednu vrstu egoizma, da ne kazem ekstremizma i mrznje prema drugima.
Najveci problem kod takvih ljudi je ipak opterecenost prosloscu, u ovom slucaju ne moras ici dalje od svog dvorista da uvidis kakav je to uzasan otrov koji u potpunosti razara ljudski um, sputava njegove racionalne i spoznajne mehanizme, te neminovno dovodi do pomahnitalog stanja ne samo kod pojedinca nego i kolektiva. Narod koji stalno i netremice gleda u vlastitu proslost, robuje visestoljetnim mitovima, epovima, legendama, poluistinama, poziva se stalno na neko odavno nepostojece carstvo, vjecito zacrtane i pradate etnicke granice, a skoro uvijek uzima u usta svoje slavne pretke (oni se okrecu u grobu i stalno onako mrtvi dobacuju zivima da treba gledati na buducnost, a ne na proslosti) na kraju ne moze da zivi u sadasnjosti i da se nosi sa njenim slozenim zadacima i problemima jer se ocekuje od tih istih predaka da ih sacuvaju u prezentu, isto kao sto su nekada oni sebe sacuvali od bioloskog nestanka, vjekovnog neprijatelja, asimilacije ili konacnog zatiranja etnickih i kulturnih obiljezja.
Zasto je sve ovo lose? Zato sto se radi o stvarima koje su u korijenu iracionalne i dozvoljavaju da emocije nadvladaju racionalnu svijest iako se na prvi pogled radi o obicnoj nacionalnoj identifikaciji svakodnevnog covjeka ali tu nacionalno osjecanje prelazi u jedan vid religioznosti koje uvjetuje osjecaj 'socijalne sigurnosti', pa vrlo cesto dovodi do licitacije sa preimucstvima svoje etnicke skupine u odnosu na drugu sto je eufemizam za sovinizam koji uvijek istice opaku vrijednost svoga u odnosu na one druge. Ideologija samog sovinizma koja se skriva iza paravana patriotizma gaji sustinski militaristicki sklop, superiornost vlastite kulture, bogatstvo socijalne ili politicke istorije, preuvelicane psiho-fizicke odlike ili rasno porijeklo.
Ekonomska podloga jeste vazna u neku ruku, ali vise ima ulogu katalizatora dok ocito postoje neki mnogo zamrseniji i opasniji uzroci (
istorijske neuroze, razni psihopatoloski poremecaji, strahovi, odbrambeni mehanizmi, sindrom zrtve, stalna seljakanja tokom proslosti, ratnicka i nestabilna sredina, propustanje obrazovanje - sve to dodatno utice na ponasanje buducih generacija, prenosi se s koljena na koljeno i ne stvara bas idealnu podlogu za mentalno zdravu i emotivno stabilnu naciju) koji su duboko utkani u kulturi, tj. samom odgajanju i odrastanju pojedinca.
Zelim da naglasim da ne treba biti prestrog prema nekim vidovima istorijskog nacionalizma i njegovim gradacijama, poput romanticarskog zanosa kao ideje oslobodjenja ili u funkciji integracije u politicku cjelinu s ostalim skupinama ili narodima, odnosno ravnopravnosti.
