U duhu nacionalsocijalizma, Nedićeva vlada je svojim dekretima prvo sprovela odluke okupacionih vlasti o gubljenju prava na rad Jevreja i Roma. Pored vlade i razna udruženja (pre svih, Savez muzičara za Srbiju i Advokatska komora Beograda) su svesrdno sprovodila ove odluke.Uredbama Nedićeve vlade je zabranjeno “Jevrejima i Ciganima” da rade u državnim službama, da budu slušaoci Univerziteta u Beogradu, da učestvuju u Nacionalnoj službi rada za obnovu Srbije, a sva njihova imovina proglašena je vlasništvom Srbije bez naknade.
Princip “čiste” nacije zahvatio je sve sfere društvenog života u Nedićevoj Srbiji u kojoj su državni službenici, profesori, đaci, studenti
morali da dokazuju da su Srbi. “Arijevski paragraf” je ušao u zvanična dokumenta Nedićeve vlade kojima je prilikom zapošljavanja u državnoj
službi zahtevano da kandidati prilažu dokaze da su srpske narodnosti i “arijevskog porekla” i da u porodici nisu imali “jevrejske ili ciganske krvi”.
Potvrde su izdavale opštinske vlasti. Uz napred navedene mere Nedićeve vlade protiv Jevreja i Roma, sprovođene uredbama i dekretima (rasna i nacionalna diskriminacija, izbacivanje sa posla, oduzimanje celokupne imovine, uskraćivanje svih građanskih prava…), propaganda je svakodnevno ponavljala da je rat izazvala “jevrejska zavera” i da je on rezultat “paklene jevrejske misli”.Istorijska “argumentacija” je pronalažena u starim antisemitskim tvrdnjama da su Jevreji vekovima težili da zavladaju svetom – od vremena Hrista, preko Francuske revolucije koja je njihovo delo, do komunizma koji su oni stvorili, a osuđivan je i Berlinski kongres jer je nezavisnost Srbije uslovio
izjednačavanjem prava Jevreja sa pravima Srba. Nedićeve novine su objašnjavale da “judeomasonska” internacionala vlada svetom i da je
ujedinila druge dve internacionale – kapitalizam i marksizam – sa ciljem da spreči ostvarenje “pravednih” zahteva “Velikog Nemačkog Rajha”. Glavne argumente pronalazile su u idejama Adolfa Hitlera, otvoreno se pozivale na njih, citirale njegove reči kao temeljni dokaz protiv Jevreja, podržavale “opravdane” zahteve nacional-socijalizma da se Jevreji “proteraju” i “očiste” iz svih zemalja i zaključivale da će to biti “spas” za Evropu.
Po Nedićevoj propagandi, Jevreji ne samo da su bili “krivi” za sve velike događaje hiljadugodišnje evropske istorije, već su bili podjednako
“krivi” i za pisanje evropske istorije koja je bila “običan falsifikat”, za parolu “sloboda, jednakost, bratstvo”, za ubistvo ruske carske porodice, za Katinski zločin, za alkoholizam u Francuskoj, za Ajnštajnovu “nezasluženu” naučničku slavu, za Pikasovu “nakaznu” umetnost…
U odnosu na srpski narod, Jevreji su bili “krivi” što ideje “nemačkog i fašističkog prevrata” nisu mogle da prodru u Srbiju i što je bio mnogo veći uticaj zapadnih demokratija, bili su “krivi” za širenje “materijalističkog duha” kod omladine, za “odnarođavanje” Beograda, za 27. mart 1941, za parolu “bolje rat nego pakt”. Bili su “krivi” i za štampanje i čitanje “pogubne” literature, za predratno javno mnjenje oblikovano
“judožurnalistikom”, za “uništavanje” predratnog Narodnog pozorišta i celokupne srpske kulture i umetnosti kojima su “naturili” parisko-jevrejski umetnički pravac “koji ovde nikom nije bio potreban”. A sve su to radili jer je “interes međunarodnog jevrejstva da srpskog naroda nestane”. Zato je centralni zahtev celokupne Nedićeve propagande, postavljan kao uslov za obezbeđenje samog života naroda, bio – “smrt međunarodnom jevrejstvu i judeoposlušnoj masoneriji, njihovo potpuno ne samo fizičko već i duhovno uništenje”.
Na kraju, gde je bilo mesto Roma u Nedićevoj Srbiji. Iako su uvek svrstavani uz Jevreje kao “nearijevci” i za vreme rata podelili njihovu
sudbinu obeležene, progonjene i masovno ubijane nacionalne grupe, u propagandnoj aktivnosti kolaboracionista nisu, kao Jevreji, bili “žrtveni
jarac” za sve “pošasti” učinjene većinskoj naciji. I njihovo ime je, međutim, svakodnevno upotrebljavano. Smatralo se sasvim legitimnim da se javno (u štampi, na predavanjima) ono koristi samo u jednom smislu – kao najveća poruga.
