- Poruka
- 377.600
Na ovoj temi mozete da pisete o Srpskim manastirima i da postavljate slike
-
- Popularno:
- Zamalo nadstrešnica 2!
- MAPA)SRBIJA OD 17 ČASOVA PONOVO NA...
- Popovi i politika
- Kakav odnos prema Vučiću očekujete od...
- U čemu je Vučić bolji od drugih ?
- Tange na radnom mestu
- Spontane studentske demonstracije !?
- Nedostojan! Šta je sve patrijarh...
- Brkovi
- Opsesivna ljubavna fascinacija: Kako...
- Poruka
- 377.600
Manastir Tronoša
Manastir Tronoša pripada Eparhiji šabačkoj. Manastir koji je nekada bio muški, a danas ženski manastir, podigao je po predanju srpski kralj Dragutin i njegova supruga, mađarska princeza Katalina, 1317. godine. Sagrađen je usred bogatih šuma Jadra, u selu Korenita, na 17 kilometara od Loznice, u blizini Vukovog rodnog Tršića. Dobio je naziv po obližnje tri rečice koje se kod manastira ukrštaju u jednu reku.
Krajem 15. veka Turci su ga porušili do temelja, a zbog značajnog mesta koje je zauzimao u srpskoj istoriji, često je bio na meti neprijatelja. Nekoliko puta je paljen, rušen i pljačkan. Obnovljen je u 16. veku, a crkva posvećena Vavedenju Bogorodice podignuta je 1559. godine.
Za vreme Prvog i Drugog srpskog ustanka, kao mesto dogovora ustaničkih vođa, Tronoša je doživela nova razaranja. Tokom Prvog svetskog rata služila je kao bolnica srpskim vojnicima, pa su je Austrougari, nakon poraza u Cerskoj bici, iz osvetoljublja zapalili.
Manastirska prepisivacka radionica radila je izmedju 1571. i 1581. kada su prepisivane bogoslužbene knjige za Tronošu i susedne manastire
Poslednje razaranje Tronoše bilo je na početku Drugog svetskog rata. Uz veliko oštećenje objekata, tada su uništeni vredni rukopisi i predmeti manastirske riznice
U manastiru Tronoša najveći reformator srpskog jezika, Vuk Stefanović Karadžić, učio prva slova.
“Kako Vuk kaže 'kad sam bio mali, ni u sto sela nije bilo škole', nego ko je hteo da nauči čitanje i pisanje išao je u manastir.Pored ucenja skolarci su radili u manastiru.
Posle Drugog svetskog rata crkva je obnavljana 1964. i 1987. godine tokom proslava 100 godina od smrti i 200 godina od rođenja Vuka Karadžića.
Ispred porte manastira nalazi se Kapela Svetog Pantelejmona sa česmom devet Jugovića, koju su po legendi sagradili Jug Bogdan i devet braće Jugovića pred odlazak u Kosovski boj. Za nju se vezuje i jedinstven običaj koji Tronoša neguje, a to su “Ratarske sveće“.
Spomen konak izgradjen je 1987.g.
Manastir Tronoša pripada Eparhiji šabačkoj. Manastir koji je nekada bio muški, a danas ženski manastir, podigao je po predanju srpski kralj Dragutin i njegova supruga, mađarska princeza Katalina, 1317. godine. Sagrađen je usred bogatih šuma Jadra, u selu Korenita, na 17 kilometara od Loznice, u blizini Vukovog rodnog Tršića. Dobio je naziv po obližnje tri rečice koje se kod manastira ukrštaju u jednu reku.
Krajem 15. veka Turci su ga porušili do temelja, a zbog značajnog mesta koje je zauzimao u srpskoj istoriji, često je bio na meti neprijatelja. Nekoliko puta je paljen, rušen i pljačkan. Obnovljen je u 16. veku, a crkva posvećena Vavedenju Bogorodice podignuta je 1559. godine.
Za vreme Prvog i Drugog srpskog ustanka, kao mesto dogovora ustaničkih vođa, Tronoša je doživela nova razaranja. Tokom Prvog svetskog rata služila je kao bolnica srpskim vojnicima, pa su je Austrougari, nakon poraza u Cerskoj bici, iz osvetoljublja zapalili.
Manastirska prepisivacka radionica radila je izmedju 1571. i 1581. kada su prepisivane bogoslužbene knjige za Tronošu i susedne manastire
Poslednje razaranje Tronoše bilo je na početku Drugog svetskog rata. Uz veliko oštećenje objekata, tada su uništeni vredni rukopisi i predmeti manastirske riznice
U manastiru Tronoša najveći reformator srpskog jezika, Vuk Stefanović Karadžić, učio prva slova.
“Kako Vuk kaže 'kad sam bio mali, ni u sto sela nije bilo škole', nego ko je hteo da nauči čitanje i pisanje išao je u manastir.Pored ucenja skolarci su radili u manastiru.
Posle Drugog svetskog rata crkva je obnavljana 1964. i 1987. godine tokom proslava 100 godina od smrti i 200 godina od rođenja Vuka Karadžića.
Ispred porte manastira nalazi se Kapela Svetog Pantelejmona sa česmom devet Jugovića, koju su po legendi sagradili Jug Bogdan i devet braće Jugovića pred odlazak u Kosovski boj. Za nju se vezuje i jedinstven običaj koji Tronoša neguje, a to su “Ratarske sveće“.
Spomen konak izgradjen je 1987.g.
- Poruka
- 377.600
- Poruka
- 377.600
Боб
Poznat
- Poruka
- 8.593
zaboravljeni raj
Боб
Poznat
- Poruka
- 8.593
i konak
- Poruka
- 41.125
Iako više puta razaran, manastir Studenica već više od osam vekova na obroncima planine Radočelo čuva neke od najlepših srednjovekovnih fresaka.
Manastir Studenica smatra se jednim od najvećih bogastava Srpske Pravoslavne crkve, a ljudi koji su ga posetili kažu da ga posebnim čini kombinacija raško-vizantijskog stila i belog mermera, kao i njegove božanstvene freske od kojih najstarije datiraju još iz XII veka.
Mnogi vernici i poznavaoci srednjovekovne kulture u Studenicu dolaze samo da bi videli “Raspeće Isusa Hrista” (Studeničko raspeće), fresku koja se smatra jednom od najlepših u Srbiji. Na njoj dominira vizantijsko-plava boja koja je početkom XIII veka bila skuplja od zlata. Za litar ove dragocene boje tada je trebalo izdvojiti više od kilograma plemenitog metala.
Studenicu je 1190. godine kao posvetu Uspenju presvete Bogorodice podigao Stefan Nemanja, tvorac srpske srednjovekovne države i rodonačelnik dinastije Nemanjić.
Pod starateljstvom njegovog najmlađeg sina, prvog srpskog prosvetitelja Svetog Save, ona postaje politički, duhovni i kulturni centar u kome se razvijaju začeci medicine i školstva u Srbiji. Sveti Sava je po ugledu na vizantijske manastirske bolnice u Studenici osnovao prvu srpsku medicinsku školu, a značaj i blago manastira uvećao je opisujući monaški život u njemu u vrlo značajnom “Studeničkom tipiku“.
Međutim, progres i raskoš vrlo su retko bili karakteristike prošlosti srpskih srednjovekovnih manastira. Naprotiv, njihova istorija bila je izuzetno burna. Učestale pljačke i rušenja nisu mimoišle ni Studenicu. Pa ipak, ona je svoje dragocene freske uspela da odbrani tokom čitavih 8 vekova, iako je značajan deo manastirskog nasleđa upropašćen.
A pored uništavanja fresaka, Turci su još na početku svoje vladavine ovim protorima pretopili olovnu krovnu konstrukciju manastira Studenica i od nje napravili municiju. Manastir je opljačkan i nakon velikog austrijsko-turskog rata (1683-1699), ali je najveća stradanja pretrpeo početkom XIX veka, za vreme Prvog srpskog ustanka.
Pljačke i skrnavljenja nisu bile jedina zla koja je Studenica pretrpela. Nažalost, ovaj manastir je preživeo i nestručnu obnovu 1846. godine, kada su restauratori preko starih fresaka nabacali novi sloj maltera. Ikonostas manastira obnovljen je u baroknom stilu koji se nikako ne slaže sa spoljašnjim, vizantijskim stilom.
Sto godina kasnije stručnjaci su ipak uspeli da vrate prvobitan izgled zidovima manastira. Zbog svoje duhovne kulture, lepote i izuzetno značajnih fresaka, manastir Studenica je 1986. godine uvršten na listu Svetske kulturne baštine UNESCO.
Studenica pod snegom
Studenica se nalazi na 57 km od Kraljeva, a posebnu notu njenoj svetosti i lepoti daje divna priroda Rezervata biosfere “Golija-Studenica” u čijem se okruženju nalazi.
Danas ovaj manastir poseti oko 60.000 ljudi godišnje koji, osim što što žele da vide freske, žele i da odaju počast moštima koje se u njemu nalaze. U manastiru Studenica počivaju Stefan Nemanja, njegova supruga Anastasija i sinovi Vukan i Stefan Prvovenčani, takođe značajni srpski vladari.
Gde se nalazi manastir Studenica i kako do njega doći?
Ukoliko dolazite iz pravca Beograda, do Studenice možete stići Ibarskom magistralom, preko Kraljeva i Ušća. Ušće je udaljeno od manastira 12 km, a potrebno je da pratite tablu “Manastir Studenica” i na raskrsnici, pre mosta na reci Studenici, skrenete desno.
Do Ušća postoji veliki broj autobuskih polazaka iz Beograda, a iz drugih pravaca možete stići bilo kojim autobusom koji saobraća do Novog Pazara. Odatle do Ušća postoje lokalni autobusi, a od Ušća do Studenice, saobraća oko 4 autobusa dnevno.
http://www.serbia.com/srpski/poseti...-crkve/studenica-manastir-dragocenih-fresaka/
Manastir Studenica smatra se jednim od najvećih bogastava Srpske Pravoslavne crkve, a ljudi koji su ga posetili kažu da ga posebnim čini kombinacija raško-vizantijskog stila i belog mermera, kao i njegove božanstvene freske od kojih najstarije datiraju još iz XII veka.
Mnogi vernici i poznavaoci srednjovekovne kulture u Studenicu dolaze samo da bi videli “Raspeće Isusa Hrista” (Studeničko raspeće), fresku koja se smatra jednom od najlepših u Srbiji. Na njoj dominira vizantijsko-plava boja koja je početkom XIII veka bila skuplja od zlata. Za litar ove dragocene boje tada je trebalo izdvojiti više od kilograma plemenitog metala.
Studenicu je 1190. godine kao posvetu Uspenju presvete Bogorodice podigao Stefan Nemanja, tvorac srpske srednjovekovne države i rodonačelnik dinastije Nemanjić.
Pod starateljstvom njegovog najmlađeg sina, prvog srpskog prosvetitelja Svetog Save, ona postaje politički, duhovni i kulturni centar u kome se razvijaju začeci medicine i školstva u Srbiji. Sveti Sava je po ugledu na vizantijske manastirske bolnice u Studenici osnovao prvu srpsku medicinsku školu, a značaj i blago manastira uvećao je opisujući monaški život u njemu u vrlo značajnom “Studeničkom tipiku“.
Međutim, progres i raskoš vrlo su retko bili karakteristike prošlosti srpskih srednjovekovnih manastira. Naprotiv, njihova istorija bila je izuzetno burna. Učestale pljačke i rušenja nisu mimoišle ni Studenicu. Pa ipak, ona je svoje dragocene freske uspela da odbrani tokom čitavih 8 vekova, iako je značajan deo manastirskog nasleđa upropašćen.
A pored uništavanja fresaka, Turci su još na početku svoje vladavine ovim protorima pretopili olovnu krovnu konstrukciju manastira Studenica i od nje napravili municiju. Manastir je opljačkan i nakon velikog austrijsko-turskog rata (1683-1699), ali je najveća stradanja pretrpeo početkom XIX veka, za vreme Prvog srpskog ustanka.
Pljačke i skrnavljenja nisu bile jedina zla koja je Studenica pretrpela. Nažalost, ovaj manastir je preživeo i nestručnu obnovu 1846. godine, kada su restauratori preko starih fresaka nabacali novi sloj maltera. Ikonostas manastira obnovljen je u baroknom stilu koji se nikako ne slaže sa spoljašnjim, vizantijskim stilom.
Sto godina kasnije stručnjaci su ipak uspeli da vrate prvobitan izgled zidovima manastira. Zbog svoje duhovne kulture, lepote i izuzetno značajnih fresaka, manastir Studenica je 1986. godine uvršten na listu Svetske kulturne baštine UNESCO.
Studenica pod snegom
Studenica se nalazi na 57 km od Kraljeva, a posebnu notu njenoj svetosti i lepoti daje divna priroda Rezervata biosfere “Golija-Studenica” u čijem se okruženju nalazi.
Danas ovaj manastir poseti oko 60.000 ljudi godišnje koji, osim što što žele da vide freske, žele i da odaju počast moštima koje se u njemu nalaze. U manastiru Studenica počivaju Stefan Nemanja, njegova supruga Anastasija i sinovi Vukan i Stefan Prvovenčani, takođe značajni srpski vladari.
Gde se nalazi manastir Studenica i kako do njega doći?
Ukoliko dolazite iz pravca Beograda, do Studenice možete stići Ibarskom magistralom, preko Kraljeva i Ušća. Ušće je udaljeno od manastira 12 km, a potrebno je da pratite tablu “Manastir Studenica” i na raskrsnici, pre mosta na reci Studenici, skrenete desno.
Do Ušća postoji veliki broj autobuskih polazaka iz Beograda, a iz drugih pravaca možete stići bilo kojim autobusom koji saobraća do Novog Pazara. Odatle do Ušća postoje lokalni autobusi, a od Ušća do Studenice, saobraća oko 4 autobusa dnevno.
http://www.serbia.com/srpski/poseti...-crkve/studenica-manastir-dragocenih-fresaka/
gost 333986
Legenda
- Poruka
- 58.056
Manastir Rukumija
Manastir Rukumija se nalazi nedaleko od Požarevca u selu Bradarac. Pripada Eparhiji braničevskoj.
Istorija manastira Rukumija
O nastanku manastira nema puno podataka. U povelji kneza Lazara iz 1376. godine pominje se selo Rukumija ali ne i manastir tako da se veruje da je nastao kasnije ili je u to vreme u selu postojala samo parohijska crkva.
Smatra se da je sagrađen najkasnije krajem 14. veka. U to vreme se pominje da je iguman manastira bio Sveti Martirije Sinajit.
Međutim u istorijski dokumentima, na ovom prostoru prvi put se pominje manastir tek u poslednjoj četvrtini 16. veka.
Tada ga turski poreznici beleže kao manastir Vrlište ili Varlište. U njemu je tada živeo samo iguman, a porez na prihod manastira iznosio je tek 300 akči. Budući da u ovoj okolini dosad nisu nađeni nikakvi tragovi nekog drugog manastira, s velikom verovatnoćom možemo zaključiti da je reč o Rukumiji.
Manastir je docnije promenio ime Vrlište u Rukumija (Rukomija), po selu u čijem je ataru bio. Za vreme Prvog srpskog ustanka manastir je uništen od strane Turaka i od tada ostaje ugašen.
Današnju crkvu, na istom mestu ali prostraniju, sazidao je knez Miloš 1825. godine. Zato Joakim Vujić koji je naredne godine posetio Rukumiju piše:
„Osnovatelj ovog manastira jest Jego Knjažesko Sijateljstvo, G. Miloš, koji ga je sopstvenim troškom dao sozidati“.
Kako se zaboravilo kome je prethodna crkva bila posvećena, tako je nova posvećena svetom ocu Nikolaju. Od 1953. godine Rukumija je postala ženski manastir. Za igumaniju je tada postavljena mati Angelina Ilić koja je mnogo doprinela u napretku ove svetinje.
Manastir Rukumija se nalazi nedaleko od Požarevca u selu Bradarac. Pripada Eparhiji braničevskoj.
Istorija manastira Rukumija
O nastanku manastira nema puno podataka. U povelji kneza Lazara iz 1376. godine pominje se selo Rukumija ali ne i manastir tako da se veruje da je nastao kasnije ili je u to vreme u selu postojala samo parohijska crkva.
Smatra se da je sagrađen najkasnije krajem 14. veka. U to vreme se pominje da je iguman manastira bio Sveti Martirije Sinajit.
Međutim u istorijski dokumentima, na ovom prostoru prvi put se pominje manastir tek u poslednjoj četvrtini 16. veka.
Tada ga turski poreznici beleže kao manastir Vrlište ili Varlište. U njemu je tada živeo samo iguman, a porez na prihod manastira iznosio je tek 300 akči. Budući da u ovoj okolini dosad nisu nađeni nikakvi tragovi nekog drugog manastira, s velikom verovatnoćom možemo zaključiti da je reč o Rukumiji.
Manastir je docnije promenio ime Vrlište u Rukumija (Rukomija), po selu u čijem je ataru bio. Za vreme Prvog srpskog ustanka manastir je uništen od strane Turaka i od tada ostaje ugašen.
Današnju crkvu, na istom mestu ali prostraniju, sazidao je knez Miloš 1825. godine. Zato Joakim Vujić koji je naredne godine posetio Rukumiju piše:
„Osnovatelj ovog manastira jest Jego Knjažesko Sijateljstvo, G. Miloš, koji ga je sopstvenim troškom dao sozidati“.
Kako se zaboravilo kome je prethodna crkva bila posvećena, tako je nova posvećena svetom ocu Nikolaju. Od 1953. godine Rukumija je postala ženski manastir. Za igumaniju je tada postavljena mati Angelina Ilić koja je mnogo doprinela u napretku ove svetinje.
- Poruka
- 41.125
Freske manastira Sopoćani, čiji naziv na staroslovenskom znači “izvor”, predstavljaju remek-dela slikarstva ovenčana svetskom slavom.
Manastir Sopoćani, posvećen Svetoj Trojici, podigao je srpski kralj Stefan Uroš I (1243-1276) nedaleko od izvora reke Raške, na 17 kilometara od Novog Pazara. Zadužbina trećeg sina kralja Stefana Prvovenčanog svojom veličinom i lepotom nadmašuje sve do tada izgrađene srpske crkve.
Freske manastira Sopoćani su pravo remek-delo umetnosti, što je mnogo godina kasnije Sopoćanima donelo svetsku slavu. Danas je ovo jedan od najznačajnijih srpskih kulturnih spomenika, koji je 1979. godine uvršćen na listu svetske baštine UNESCO.
Tačan period izgradnje manastira Sopoćani nije poznat, ali je to najverovatnije bilo oko 1260. godine što je utvrđeno u odnosu na činjenicu da je živopis manastira nastao šezdesetih godina 13. veka. Sopoćani predstavljaju izvanredan primerak raške škole graditeljstva. Ime potiče od staroslovenske reči “sopot”, što znači “izvor”.
Sopoćanska crkva ima oblik trobrodne romaničke bazilike sa masivnom polukružnom apsidom na središnjem delu naosa, a uz crkvu se nalazi i veliki zvonik. Fasada crkve je bila obložena fresko-malterom, a zatim obojena ornamentikom u beloj, oker i karmin boji. Tokom vekova fasadna ornamentika je izgubljena.
Unutrašnjost crkve ukrašena je dekoracijama u obojenoj štuko-plastici. Sopoćansko fresko slikarstvo u znatnoj meri je očuvano zahvaljujući kvalitetnoj izradi i predstavlja jedno od najvećih dostignuća monumentalnog zidnog slikarstva u Srbiji. Najznačajnije oslikane zidne površine se nalaze u centralnom brodu hrama, tj. u oltaru, naosu i priprati.
Čuvena je grandiozna kompozicija Bogorodičinog Uspenja, koja se nalazi na zidu glavnog dela hrama. Ova veličanstvena scena urađena je na površini preko 30 kvadratnih metara. U središtu kompozicije se nalazi odar Bogorodice uz koje stoje Hrist, anđeli, apostoli, arhijereji i mnogi junaci pognutih glava.
Od izuzetnog istorijskog i umetničkog značaja su i freske sa scenama iz života Svetog Simeona, odnosno Stefana Nemanje, osnivača srpske srednjovekovne dinastije Nemanjić. Ove kompozicije prikazuju njegovu smrt i prenos moštiju u Studenicu. Veliki broj fresaka je dobro očuvan uprkos dugoj zapuštenosti, a samo zlatni listići sa fresaka nisu odoleli vremenu.
Kralj Stefan Uroš I nije odmah nakon smrti bio sahranjen u manastiru. Naime, njega je 1276. godine sa prestola zbacio najstariji sin Dragutin, nakon čega se Uroš zamonašio i povukao u manastir u Humu. Tek nakon 1282. godine i dolaska na presto kralja Milutina, telo Uroša je prebačeno u pripremljen grob u manastiru.
Sopoćani su bili u ruševinama i napušteni više od dva i po veka nakon što su razoreni od strane Turaka.
Manastir je obnovljen u prvoj polovini 20. veka, a zatim je ponovo oštećen u Drugom svetskom ratu. Nakon rata, pa sve do danas traju restauratorski i konzervatorski radovi na očuvanju ovog dragulja srpske srednjovekovne arhitekture i ktitorstva.
Gde se manastir Sopoćani i kako do njega stići?
Sopoćani se nalaze u centralnoj Srbiji, kod Novog Pazara koji je udaljen od Beograda 290 km.
Ako dolazite automobilom iz pravca Beograda, najbolje je da idete putem koji preko Ibarske magistrale vodi prema Podgorici, preko Lazarevca, Ljiga, Preljine, Kraljeva i Raške.
Sopoćani se nalaze na brdu, 10 km zapadno od grada na kome se, takođe, nalaze ostaci starog grada Ras, Sopoćani i Crkva svetih apostola Petra i Pavla.
http://www.serbia.com/srpski/posetite-srbiju/kulturne-atrakcije/manastiri-i-crkve/manastir-sopocani/
Manastir Sopoćani, posvećen Svetoj Trojici, podigao je srpski kralj Stefan Uroš I (1243-1276) nedaleko od izvora reke Raške, na 17 kilometara od Novog Pazara. Zadužbina trećeg sina kralja Stefana Prvovenčanog svojom veličinom i lepotom nadmašuje sve do tada izgrađene srpske crkve.
Freske manastira Sopoćani su pravo remek-delo umetnosti, što je mnogo godina kasnije Sopoćanima donelo svetsku slavu. Danas je ovo jedan od najznačajnijih srpskih kulturnih spomenika, koji je 1979. godine uvršćen na listu svetske baštine UNESCO.
Tačan period izgradnje manastira Sopoćani nije poznat, ali je to najverovatnije bilo oko 1260. godine što je utvrđeno u odnosu na činjenicu da je živopis manastira nastao šezdesetih godina 13. veka. Sopoćani predstavljaju izvanredan primerak raške škole graditeljstva. Ime potiče od staroslovenske reči “sopot”, što znači “izvor”.
Sopoćanska crkva ima oblik trobrodne romaničke bazilike sa masivnom polukružnom apsidom na središnjem delu naosa, a uz crkvu se nalazi i veliki zvonik. Fasada crkve je bila obložena fresko-malterom, a zatim obojena ornamentikom u beloj, oker i karmin boji. Tokom vekova fasadna ornamentika je izgubljena.
Unutrašnjost crkve ukrašena je dekoracijama u obojenoj štuko-plastici. Sopoćansko fresko slikarstvo u znatnoj meri je očuvano zahvaljujući kvalitetnoj izradi i predstavlja jedno od najvećih dostignuća monumentalnog zidnog slikarstva u Srbiji. Najznačajnije oslikane zidne površine se nalaze u centralnom brodu hrama, tj. u oltaru, naosu i priprati.
Čuvena je grandiozna kompozicija Bogorodičinog Uspenja, koja se nalazi na zidu glavnog dela hrama. Ova veličanstvena scena urađena je na površini preko 30 kvadratnih metara. U središtu kompozicije se nalazi odar Bogorodice uz koje stoje Hrist, anđeli, apostoli, arhijereji i mnogi junaci pognutih glava.
Od izuzetnog istorijskog i umetničkog značaja su i freske sa scenama iz života Svetog Simeona, odnosno Stefana Nemanje, osnivača srpske srednjovekovne dinastije Nemanjić. Ove kompozicije prikazuju njegovu smrt i prenos moštiju u Studenicu. Veliki broj fresaka je dobro očuvan uprkos dugoj zapuštenosti, a samo zlatni listići sa fresaka nisu odoleli vremenu.
Kralj Stefan Uroš I nije odmah nakon smrti bio sahranjen u manastiru. Naime, njega je 1276. godine sa prestola zbacio najstariji sin Dragutin, nakon čega se Uroš zamonašio i povukao u manastir u Humu. Tek nakon 1282. godine i dolaska na presto kralja Milutina, telo Uroša je prebačeno u pripremljen grob u manastiru.
Sopoćani su bili u ruševinama i napušteni više od dva i po veka nakon što su razoreni od strane Turaka.
Manastir je obnovljen u prvoj polovini 20. veka, a zatim je ponovo oštećen u Drugom svetskom ratu. Nakon rata, pa sve do danas traju restauratorski i konzervatorski radovi na očuvanju ovog dragulja srpske srednjovekovne arhitekture i ktitorstva.
Gde se manastir Sopoćani i kako do njega stići?
Sopoćani se nalaze u centralnoj Srbiji, kod Novog Pazara koji je udaljen od Beograda 290 km.
Ako dolazite automobilom iz pravca Beograda, najbolje je da idete putem koji preko Ibarske magistrale vodi prema Podgorici, preko Lazarevca, Ljiga, Preljine, Kraljeva i Raške.
Sopoćani se nalaze na brdu, 10 km zapadno od grada na kome se, takođe, nalaze ostaci starog grada Ras, Sopoćani i Crkva svetih apostola Petra i Pavla.
http://www.serbia.com/srpski/posetite-srbiju/kulturne-atrakcije/manastiri-i-crkve/manastir-sopocani/
gost 333986
Legenda
- Poruka
- 58.056
Manastir Svete Petke
Manastir Svete Petke u Izvoru kod Paraćina je nastao u drugoj polovini 14. veka, najverovatnije kao zadužbina nekog od tzv. monaha Sinaita.
Prvobitna crkva, trolisne osnove, bila je najveća u tom kraju posle onih u Ravanici i Sisojevcu, ali je svoj današnji izgled, u većoj meri, dobila tokom prve polovine 18. veka.
Delimični radovi na crkvi su obavljeni osamdesetih godina 20. veka i obuhvatili su krov, fasadu, kupole i kapelicu manastirske crkve.
Manastir je danas aktivan ženski manastir i pripada eparhiji braničevskoj Srpske pravoslavne crkve. U njegovom sklopu, danas funkcioniše i bolnica, za smeštaj osoba ometenih u razvoju. Manastir Svete Petke se nalazi pod zaštitom Republike Srbije, kao spomenik kulture od velikog značaja, u sklopu zaštićene spomeničke celine Petruška oblast.
Prema predanju, na mestu gde je danas manastir Svete Petke, na reci Grzi, u selu Izvor kod Paraćina, postojao je u srednjem veku, manastir ili crkva i to pre 1398. godine. Naime sačuvano je predanje o tome da je ovaj kraj oko sela Izvor i manastira Sv. Petke, bio u davnoj prošlosti živ centar verskog, isposničkog života, i da se u dubravama blizu današnjeg manastira Sv. Petke, koji se tada tako nije zvao, podvizavao jedan od poznatih nam isposnika-sinajita, da je tu umro i sahranjen u već postojeću crkvu.
Postoji više izvora o nastanku crkve i manastira Svete Petke. Po jednom izvoru, ali i narodnom predanju crkva manastira Svete Petke je iz XIII veka i zadužbina je kralja Milutina, podignuta između 1271. – 1321. godine. Manastir je opet, po svemu sudeći zadužbina Musića Stevana, sestrića kneza Lazara. On ga je podigao verovatno u vreme kada je posle Kosovske bitke njegov brat od ujaka despot Stevan Visoki dizao manastir Manasiju. Musići vode poreklo iz sela Izvor, u kome je i manastir, a kao prilog ovoj tvrdnji uzima se i činjenica da je krsna slava njihovih direktnih potomaka Prepodobna – mučenica Sv. Petka – Paraskeva
Manastir Svete Petke u Izvoru kod Paraćina je nastao u drugoj polovini 14. veka, najverovatnije kao zadužbina nekog od tzv. monaha Sinaita.
Prvobitna crkva, trolisne osnove, bila je najveća u tom kraju posle onih u Ravanici i Sisojevcu, ali je svoj današnji izgled, u većoj meri, dobila tokom prve polovine 18. veka.
Delimični radovi na crkvi su obavljeni osamdesetih godina 20. veka i obuhvatili su krov, fasadu, kupole i kapelicu manastirske crkve.
Manastir je danas aktivan ženski manastir i pripada eparhiji braničevskoj Srpske pravoslavne crkve. U njegovom sklopu, danas funkcioniše i bolnica, za smeštaj osoba ometenih u razvoju. Manastir Svete Petke se nalazi pod zaštitom Republike Srbije, kao spomenik kulture od velikog značaja, u sklopu zaštićene spomeničke celine Petruška oblast.
Prema predanju, na mestu gde je danas manastir Svete Petke, na reci Grzi, u selu Izvor kod Paraćina, postojao je u srednjem veku, manastir ili crkva i to pre 1398. godine. Naime sačuvano je predanje o tome da je ovaj kraj oko sela Izvor i manastira Sv. Petke, bio u davnoj prošlosti živ centar verskog, isposničkog života, i da se u dubravama blizu današnjeg manastira Sv. Petke, koji se tada tako nije zvao, podvizavao jedan od poznatih nam isposnika-sinajita, da je tu umro i sahranjen u već postojeću crkvu.
Postoji više izvora o nastanku crkve i manastira Svete Petke. Po jednom izvoru, ali i narodnom predanju crkva manastira Svete Petke je iz XIII veka i zadužbina je kralja Milutina, podignuta između 1271. – 1321. godine. Manastir je opet, po svemu sudeći zadužbina Musića Stevana, sestrića kneza Lazara. On ga je podigao verovatno u vreme kada je posle Kosovske bitke njegov brat od ujaka despot Stevan Visoki dizao manastir Manasiju. Musići vode poreklo iz sela Izvor, u kome je i manastir, a kao prilog ovoj tvrdnji uzima se i činjenica da je krsna slava njihovih direktnih potomaka Prepodobna – mučenica Sv. Petka – Paraskeva
- Poruka
- 377.600
Na prostoru 50 km dužine i 10 km širine na sremskoj planini Fruška gora, smešteno je šesnaest srpskih pravoslavnih manastira, Ova jedinstvena kulturno-istorijska celina utvrđena je za kulturno dobro od izuzetnog značaja za Republiku Srbiju 1990. godine, a predložena je i za upis na listu svetske baštine UNESKO-a.
Jedan od tih manastira je
Krušedol
Manastir Krušedol pripada Eparhiji sremskoj Srpske pravoslavne crkve i predstavlja nepokretno kulturno dobro kao spomenik kulture od izuzetnog značaja.
Sam manastir se nalazi u ataru sela Krušedol, na putu između sremskog gradića Irig i sela Maradik. Krušedol se sastoji od dve celine, muškog manastira sa crkvom posvećenom Blagovestima koji je osnovao vladika Maksim Branković i ženskog manastira sa crkvom posvećenom Sretenju, koji je podigla njegova majka, zamonašena despotica Angelina.
Manastir Krušedol izgrađen je u periodu 1509-1516. . Živopis iz perioda izgradnje vidljiv je još na stubovima koji podupiru kupolu crkve. Manastir je razoren početkom 18. veka pa je barokni živopis iz perioda obnove (sredina 18. veka), Oltar crkve je monumentalna kompozicija sastavljena od ikona rađenim u periodu od 16. do 18. veka. Prestone ikone su sredina 18. veka i arhijerejski tron su druga polovina 18. veka pripisiju se Jovu Vasilijeviću i Dimitriju Bačeviću. Krušedol je bio mauzolej sremskih Brankovića. Turci su tokom razaranja manastira 1716. uništili njihove mošti. U Krušedolu su sahranjene značajne ličnosti srpske istorije: patrijarsi Arsenije III Čarnojević i Arsenije IV Jovanović ,vojvoda Stefan Šupljikac, kneginja LJubica Obrenović i kralj Milan Obrenović.
U manastirski kompleks koji je ogradjen ulazi se kroz crveni ulaz koji je izgradjen u obliku crkve.
Jedan od tih manastira je
Krušedol
Manastir Krušedol pripada Eparhiji sremskoj Srpske pravoslavne crkve i predstavlja nepokretno kulturno dobro kao spomenik kulture od izuzetnog značaja.
Sam manastir se nalazi u ataru sela Krušedol, na putu između sremskog gradića Irig i sela Maradik. Krušedol se sastoji od dve celine, muškog manastira sa crkvom posvećenom Blagovestima koji je osnovao vladika Maksim Branković i ženskog manastira sa crkvom posvećenom Sretenju, koji je podigla njegova majka, zamonašena despotica Angelina.
Manastir Krušedol izgrađen je u periodu 1509-1516. . Živopis iz perioda izgradnje vidljiv je još na stubovima koji podupiru kupolu crkve. Manastir je razoren početkom 18. veka pa je barokni živopis iz perioda obnove (sredina 18. veka), Oltar crkve je monumentalna kompozicija sastavljena od ikona rađenim u periodu od 16. do 18. veka. Prestone ikone su sredina 18. veka i arhijerejski tron su druga polovina 18. veka pripisiju se Jovu Vasilijeviću i Dimitriju Bačeviću. Krušedol je bio mauzolej sremskih Brankovića. Turci su tokom razaranja manastira 1716. uništili njihove mošti. U Krušedolu su sahranjene značajne ličnosti srpske istorije: patrijarsi Arsenije III Čarnojević i Arsenije IV Jovanović ,vojvoda Stefan Šupljikac, kneginja LJubica Obrenović i kralj Milan Obrenović.
U manastirski kompleks koji je ogradjen ulazi se kroz crveni ulaz koji je izgradjen u obliku crkve.
- Poruka
- 377.600
- Poruka
- 377.600
Manastir Pustinja
,,Ko nije video Svetu Goru, neka dođe i vidi Pustinju“
Sveti Otac Justin Ćelijski
Na obroncima Valjevskih planina, ispod planine Jablanik, u klisuri reke Jablanice, nedaleko od sela Poćuta, 20km jugozapadno od Valjeva, nalazi se manastir Pustinja, najstarija svetinja eparhije Valjevske. Strma, uska staza vijuga od glavnog puta do manastira. Na samom ulazu u portu, sa južne strane, nalazi se jak izvor pitke planinske vode, sa česmom podignutom 1902. godine.
Pretpostavlja se da je osnovan kao rudarska crkva i da je ktitor kralj Dragutin. U turskom zapisu iz 1572.god. kaže se da u manastiru živi jedan kaluđer. U crkvi, iznad zapadnih vrata nalazi se natpis koji govori da je izgradnja hrama započeta „meseca marta i bi završena 25. juna 1622. god”.
Manastirska crkva posvecena je Vavedenju Presvete Bogorodice
Osnova crkve ima izgled jednobrodne građevine sa oltarskom apsidom na istočnoj i pevničkim prostorom na severnoj i južnoj strani. Na srednjem delu hrama uzdiže se osmostrano kube. Crkva je građena od lomljenog kamena i sige u duhu raškog graditeljstva. Prekrivena je crepom, a kube drvenim klisom. Godine 1848. dozidana je pravougaona priprata sa visokim zvonikom
U narodu ovog kraja postoji kazivanje o poreklu imena manastira. Tri rođena brata dogovore se da naprave tri crkve. Još se zareknu da ne dolaze crkvama dok ne budu gotove. Zavet bi ispunjen. Kad su crkve bile gotove, braća se sastanu i zajedno pohode crkvu u Jovanji, zatim crkvu Gračanicu a na kraju dođoše kod najmlađeg da vide njegovu crkvu. Dva starija brata se zadive lepoti crkve najmlađeg brata i reknu mu: Zašto i nama ne kaza da i mi sazidamo ovako lepu crkvu? Dao Bog da ti pusta ostala.
Zbog te kletve crkva dobi ime Pustinja. Svakako izvesnije tumačenje porekla imena Pustinja je po tome što je ovaj kraj u vreme nastanka crkve bio pust, nenaseljen.
Smatra se da je crkva, odnosno oltarski prostor i naos koja i danas postoji, obnovljena, sazidana oko 1600. ktitorstvom pustinjskog jeromonaha Joakima. Pustinjska crkva Vavedenja izgrađena je u tradiciji raške škole, neobične arhitekture.
Pustinjske freske su nastale za vreme Turaka, u uslovima kada nije bilo većih umetničkih zahvata i kada su zografi XVI i XVII veka težili ilustrativnosti, a ne umetničkoj kreaciji. Po lepoti je čuvena freska svetog Jovana Krstitelja, koja se ističe tačnim proporcijama, izuzetnim koloritom, lakoćom i prozračnošću.
Manastir Pustijnja je bio muški manastir sa dugom monaškom tradicijom. Od 1964. godine je ženski manastir.
,,Ko nije video Svetu Goru, neka dođe i vidi Pustinju“
Sveti Otac Justin Ćelijski
Na obroncima Valjevskih planina, ispod planine Jablanik, u klisuri reke Jablanice, nedaleko od sela Poćuta, 20km jugozapadno od Valjeva, nalazi se manastir Pustinja, najstarija svetinja eparhije Valjevske. Strma, uska staza vijuga od glavnog puta do manastira. Na samom ulazu u portu, sa južne strane, nalazi se jak izvor pitke planinske vode, sa česmom podignutom 1902. godine.
Pretpostavlja se da je osnovan kao rudarska crkva i da je ktitor kralj Dragutin. U turskom zapisu iz 1572.god. kaže se da u manastiru živi jedan kaluđer. U crkvi, iznad zapadnih vrata nalazi se natpis koji govori da je izgradnja hrama započeta „meseca marta i bi završena 25. juna 1622. god”.
Manastirska crkva posvecena je Vavedenju Presvete Bogorodice
Osnova crkve ima izgled jednobrodne građevine sa oltarskom apsidom na istočnoj i pevničkim prostorom na severnoj i južnoj strani. Na srednjem delu hrama uzdiže se osmostrano kube. Crkva je građena od lomljenog kamena i sige u duhu raškog graditeljstva. Prekrivena je crepom, a kube drvenim klisom. Godine 1848. dozidana je pravougaona priprata sa visokim zvonikom
U narodu ovog kraja postoji kazivanje o poreklu imena manastira. Tri rođena brata dogovore se da naprave tri crkve. Još se zareknu da ne dolaze crkvama dok ne budu gotove. Zavet bi ispunjen. Kad su crkve bile gotove, braća se sastanu i zajedno pohode crkvu u Jovanji, zatim crkvu Gračanicu a na kraju dođoše kod najmlađeg da vide njegovu crkvu. Dva starija brata se zadive lepoti crkve najmlađeg brata i reknu mu: Zašto i nama ne kaza da i mi sazidamo ovako lepu crkvu? Dao Bog da ti pusta ostala.
Zbog te kletve crkva dobi ime Pustinja. Svakako izvesnije tumačenje porekla imena Pustinja je po tome što je ovaj kraj u vreme nastanka crkve bio pust, nenaseljen.
Smatra se da je crkva, odnosno oltarski prostor i naos koja i danas postoji, obnovljena, sazidana oko 1600. ktitorstvom pustinjskog jeromonaha Joakima. Pustinjska crkva Vavedenja izgrađena je u tradiciji raške škole, neobične arhitekture.
Pustinjske freske su nastale za vreme Turaka, u uslovima kada nije bilo većih umetničkih zahvata i kada su zografi XVI i XVII veka težili ilustrativnosti, a ne umetničkoj kreaciji. Po lepoti je čuvena freska svetog Jovana Krstitelja, koja se ističe tačnim proporcijama, izuzetnim koloritom, lakoćom i prozračnošću.
Manastir Pustijnja je bio muški manastir sa dugom monaškom tradicijom. Od 1964. godine je ženski manastir.
- Poruka
- 377.600
Manastir Tumane
Pripada Eparhiji branicevskoj i nalazi se u Golubackoj dolini na obali recice Tumane na nekih desetak km od Glopuca.
15.9 2019 g. manastir Tumane poznat i kao đerdapski Ostrog, jedan od najvećih svetinja u ovom delu Srbije, proslavio 630. godina postojanja.
Ovaj manastir ima i najmlađe bratsvo. Većina monaha ima između 30 i 40 godina.
Za ime manastira vezano je nekoliko predanja za Miloša Obilića, proslavljenog kosovskog junaka. Miloš je rođen u obližnjem selu Kobilje, a imao svoj dvorac u obližnjem selu Dvorište. Prilikom odlaska u lov nehotice je ranio isposnika Zosima Sinajita koji je prebivao u obližnjoj pećini. Kada ga je poneo vidaru na lečenje pustinjak mu reče Tu mani tj. Nema leka - pusti da tu umrem. Da okaje greh Miloš podiže zadužbinu- manastir u koji položi Zosimove mošti. Dok je zidao manastir stiže knežev poziv da dođe u boj. Tu mani, pa dođi na Kosovo. Od dvostrukog tu mani manastir dobija ime Tuman.
Ne zna se tačno vreme izgradnje manastira. Prvi put se pojavljuje u popisu 1572/3. godine. Popis iz vremena sultana Murata III određuje lokaciju manastira kod sela Tuman. U manastiru su (1891) redovno održavani "naročiti parastosi" Milošu Obiliću - kao zadužbinaru.
Manastirska crkva posvećena je Svetom arhangela Gavrilu, zidana je u srpsko-vizantijskom stilu. U naosu crkve se nalazi kivot sa moštima Svetog Zosima Sinajita. Manastirski kompleks čine još i veliki konak, mali konak, isposnica iznad koje se nalazi kapela prepodobnog Zosima Sinajita.
Pripada Eparhiji branicevskoj i nalazi se u Golubackoj dolini na obali recice Tumane na nekih desetak km od Glopuca.
15.9 2019 g. manastir Tumane poznat i kao đerdapski Ostrog, jedan od najvećih svetinja u ovom delu Srbije, proslavio 630. godina postojanja.
Ovaj manastir ima i najmlađe bratsvo. Većina monaha ima između 30 i 40 godina.
Za ime manastira vezano je nekoliko predanja za Miloša Obilića, proslavljenog kosovskog junaka. Miloš je rođen u obližnjem selu Kobilje, a imao svoj dvorac u obližnjem selu Dvorište. Prilikom odlaska u lov nehotice je ranio isposnika Zosima Sinajita koji je prebivao u obližnjoj pećini. Kada ga je poneo vidaru na lečenje pustinjak mu reče Tu mani tj. Nema leka - pusti da tu umrem. Da okaje greh Miloš podiže zadužbinu- manastir u koji položi Zosimove mošti. Dok je zidao manastir stiže knežev poziv da dođe u boj. Tu mani, pa dođi na Kosovo. Od dvostrukog tu mani manastir dobija ime Tuman.
Ne zna se tačno vreme izgradnje manastira. Prvi put se pojavljuje u popisu 1572/3. godine. Popis iz vremena sultana Murata III određuje lokaciju manastira kod sela Tuman. U manastiru su (1891) redovno održavani "naročiti parastosi" Milošu Obiliću - kao zadužbinaru.
Manastirska crkva posvećena je Svetom arhangela Gavrilu, zidana je u srpsko-vizantijskom stilu. U naosu crkve se nalazi kivot sa moštima Svetog Zosima Sinajita. Manastirski kompleks čine još i veliki konak, mali konak, isposnica iznad koje se nalazi kapela prepodobnog Zosima Sinajita.
- Poruka
- 377.600
vecic
Starosedelac
- Poruka
- 152.814
Manastir "Sv.Nikolaj Srpski", Soko grad
Manastir "Sv.Nikolaj Srpski" smešten je u podnožju Sokolske planine, ispod najvišeg vrha Rožnja , udaljen je od Ljubovije 15 kilometara. Predstavlja prirodnu granicu izmedu Azbukovice i Rađevine. U tradiciji srpskog naroda ima posebno značenje, pre svega ostao je simbol nepobedivosti i jedan od poslednjih uporišta Turske vlasti u Srbiji.
Sve vreme bitisanja tvrđave, uz ovaj objekat širilo se njegovo predgrađe zaštićeno palisadom, a kasnije i zidom, utvrđenjem. Manastir je zadužbina episkopa šabačkog gospodina Lavrentija. Posvećen je Sv. vladici Nikolaju Velimiroviću koji se slavi 03.maja. Crkva, u čijem oltaru se čuva deo moštiju Sv. Vladike Nikolaja, sagrađena je 1994. godine i pripada moravskom stilu. Drvorezbareni ikonostas je rađen u baroknom stilu i pozlaćen je 24 - karatnim zlatom, dok je ikone u vizantijskom stilu živopisala i manastiru poklonila sestra Krstana Tasić, poznati ikonopisac. U krugu manastirskog kompleksa nalazi se muzej, konak i veći smeštajni objekat "Dom Nikolaja Velimirovića", koji raspolaže smeštajnim kapacitetom koji može da primi 200 gostiju.
Od 2001. godine u manastiru je zaživela akcija pod nazivom"Moba", koja okuplja srpsku omladinu iz dijaspore. Vremenom, naša deca u tuđini gube svoj nacionalni i verski identitet, pa je glavni cilj ove akcije učenje jezika svojih očeva i obnova veza sa zavičajem svojih predaka.
Manastir je udaljen od Ljubovije oko 16km, a od Malog Zvornika oko 43km. Skretanje za Soko grad je u selu Ušće, koje se nalazi na regionalnom putu Ljubovija - Mali Zvornik, na 7. kilometru od Ljubovije i na 34. kilometru od Malog Zvornika. Od skretanja u Ušću, putuje se regionalnim putem broj 127 za Postenje i Krupanj, dolinom Gračaničke reke. U Gračanici, na 4,5km od Ušća skreće se desno i nastavlja se dolinom Sokolske reke. Do manastira je 4.5km dobrog puta.
Manastir "Sv.Nikolaj Srpski" smešten je u podnožju Sokolske planine, ispod najvišeg vrha Rožnja , udaljen je od Ljubovije 15 kilometara. Predstavlja prirodnu granicu izmedu Azbukovice i Rađevine. U tradiciji srpskog naroda ima posebno značenje, pre svega ostao je simbol nepobedivosti i jedan od poslednjih uporišta Turske vlasti u Srbiji.
Sve vreme bitisanja tvrđave, uz ovaj objekat širilo se njegovo predgrađe zaštićeno palisadom, a kasnije i zidom, utvrđenjem. Manastir je zadužbina episkopa šabačkog gospodina Lavrentija. Posvećen je Sv. vladici Nikolaju Velimiroviću koji se slavi 03.maja. Crkva, u čijem oltaru se čuva deo moštiju Sv. Vladike Nikolaja, sagrađena je 1994. godine i pripada moravskom stilu. Drvorezbareni ikonostas je rađen u baroknom stilu i pozlaćen je 24 - karatnim zlatom, dok je ikone u vizantijskom stilu živopisala i manastiru poklonila sestra Krstana Tasić, poznati ikonopisac. U krugu manastirskog kompleksa nalazi se muzej, konak i veći smeštajni objekat "Dom Nikolaja Velimirovića", koji raspolaže smeštajnim kapacitetom koji može da primi 200 gostiju.
Od 2001. godine u manastiru je zaživela akcija pod nazivom"Moba", koja okuplja srpsku omladinu iz dijaspore. Vremenom, naša deca u tuđini gube svoj nacionalni i verski identitet, pa je glavni cilj ove akcije učenje jezika svojih očeva i obnova veza sa zavičajem svojih predaka.
Manastir je udaljen od Ljubovije oko 16km, a od Malog Zvornika oko 43km. Skretanje za Soko grad je u selu Ušće, koje se nalazi na regionalnom putu Ljubovija - Mali Zvornik, na 7. kilometru od Ljubovije i na 34. kilometru od Malog Zvornika. Od skretanja u Ušću, putuje se regionalnim putem broj 127 za Postenje i Krupanj, dolinom Gračaničke reke. U Gračanici, na 4,5km od Ušća skreće se desno i nastavlja se dolinom Sokolske reke. Do manastira je 4.5km dobrog puta.
vecic
Starosedelac
- Poruka
- 152.814
Jedini srpski vojni manastir – Upoznajte Ivericu, svetinju iz najsurovijeg dela Sićevačke klisure
Jedinstveni hram u ždrelu Gradištanskog kanjona Sićevačke klisure, prema legendi, ime je dobio u srednjem veku po monasima iz Svete Gore. U crkvu i danas dolazi mnoštvo vernika iz Ponišavlja.
Jedini srpski vojni manastir, jedinstven po tome i u celom pravoslavnom svetu, posvećen je Svetoj Petki i nalazi se kod sela Ostrovice, u ždrelu Gradištanskog kanjona, najdramatičnijeg i najsurovijeg dela Sićevačke klisure. Njegov zvanični naziv posle osvećenja 14. oktobra 1898. bio je „Kraljevski srpski vojni manastir Sveta Petka Iverica“.
On je dat u vlasništvo vojsci, u njemu su bogoslužili vojni sveštenici i uživao je pokroviteljstvo kraljevske kuće Obrenovića. Posle Majskog prevrata 1903. vladajuća dinastija se promenila, a manastir je prešao u vlasništvo Niške eparhije. Ipak u njemu je i dalje ostao vojni sveštenik, a Karađorđevići su ga takođe pomagali, jer je uživao veliko poštovanje naroda kao mesto gde su pronađene mošti dvanaest svetiteljki velikomučenica.
Iverica je, po legendi, ime dobila po ruskim monasima iz svetogorskog manastira Ivirona na Atosu koji su bežeći pred osmanlijama utočište i mir našli u Sićevačkoj klisuri. S njima je u neprohodni kanjon Nišave stiglo još mnoštvo kaluđera izbeglica s Atosa koji na monumentalnim liticama prave malu Svetu Goru sa 20 obnovljenih i novoizgrađenih manastira u kojima cvetaju slikarstvo i prepisivačke škole.
Turci su mrzeli Sićevačku klisuru i njene manastire koji su pružali utočište srpskim borcima za slobodu i zbegovima. Zato su u 16. veku upali na veliki narodni sabor u Iverici i u manastirskoj porti zakopali 12 živih devojaka, a zatim spalili svetinju.
Od nje je ostala samo legenda, sve do kraja 19. veka. Tad su inžinjerci srpske vojske počeli da probijaju put kroz klisuru neprohodnu od postanka sveta, praveći trasu železnice koja će spojiti Evropu na pravcu drevnog karavanskog Carigradskog druma koji je prolazio Svrljiškim planinama iznad kanjona.
Jedinstveni hram u ždrelu Gradištanskog kanjona Sićevačke klisure, prema legendi, ime je dobio u srednjem veku po monasima iz Svete Gore. U crkvu i danas dolazi mnoštvo vernika iz Ponišavlja.
Jedini srpski vojni manastir, jedinstven po tome i u celom pravoslavnom svetu, posvećen je Svetoj Petki i nalazi se kod sela Ostrovice, u ždrelu Gradištanskog kanjona, najdramatičnijeg i najsurovijeg dela Sićevačke klisure. Njegov zvanični naziv posle osvećenja 14. oktobra 1898. bio je „Kraljevski srpski vojni manastir Sveta Petka Iverica“.
On je dat u vlasništvo vojsci, u njemu su bogoslužili vojni sveštenici i uživao je pokroviteljstvo kraljevske kuće Obrenovića. Posle Majskog prevrata 1903. vladajuća dinastija se promenila, a manastir je prešao u vlasništvo Niške eparhije. Ipak u njemu je i dalje ostao vojni sveštenik, a Karađorđevići su ga takođe pomagali, jer je uživao veliko poštovanje naroda kao mesto gde su pronađene mošti dvanaest svetiteljki velikomučenica.
Iverica je, po legendi, ime dobila po ruskim monasima iz svetogorskog manastira Ivirona na Atosu koji su bežeći pred osmanlijama utočište i mir našli u Sićevačkoj klisuri. S njima je u neprohodni kanjon Nišave stiglo još mnoštvo kaluđera izbeglica s Atosa koji na monumentalnim liticama prave malu Svetu Goru sa 20 obnovljenih i novoizgrađenih manastira u kojima cvetaju slikarstvo i prepisivačke škole.
Turci su mrzeli Sićevačku klisuru i njene manastire koji su pružali utočište srpskim borcima za slobodu i zbegovima. Zato su u 16. veku upali na veliki narodni sabor u Iverici i u manastirskoj porti zakopali 12 živih devojaka, a zatim spalili svetinju.
Od nje je ostala samo legenda, sve do kraja 19. veka. Tad su inžinjerci srpske vojske počeli da probijaju put kroz klisuru neprohodnu od postanka sveta, praveći trasu železnice koja će spojiti Evropu na pravcu drevnog karavanskog Carigradskog druma koji je prolazio Svrljiškim planinama iznad kanjona.
- Poruka
- 377.600
Manastir Žiča
Žiča je srpski srednjovekovni manastir iz prve polovine 13. veka, koji se nalazi u blizini Kraljeva i pripada Eparhiji žičkoj Srpske pravoslavne crkva. Podigao ju je prvi kralj Srbije iz dinastije Nemanjića, Stefan Nemanjić a značajnu ulogu u njenom podizanju imao je i njegov brat, Sveti Sava Posle sticanja crkvene samostalnosti 1219. godine, u Žiči je smešteno sedište autokefalne srpske arhiepiskopije. Početkom poslednje decenije XIII veka, manastir je stradao u napadu Tatara, posle čega je sedište arhiepiskopije preneto u Svete Apostole kod Peći, a sam manastir je početkom 14. veka obnovio kralj Milutin .Tokom srednjeg veka, u Žiči su ustoličavani episkopi i ovenčavani kraljevi iz dinastije Nemanjića, zbog čega je poznata i kao Sedmovrata
Glavna manastirska crkva, podignuta u Raškom stilu, posvećena je Vaznesenju Hristovom
U njenoj unutrašnjosti nalaze se dva sloja živopisa:
stariji, nastao oko 1220. godine i pripada tzv. Zlatnom dobu srpskog slikarstva
mlađi, nastao početkom XIV veka i pripada slikarstvu iz doba kralja Milutina, stvaranog pod uticajem Renesanse Paleologa
Unutar manastirskog kompleksa, istočno od glavne crkve, nalazi manja crkva, posvećena svetim Teodorima Tironu i Stratilatu, podignuta u 14. veku.Tokom perioda osmanske vladavine manastir je u više navrata zapusteo, nakon čega je obnavljan. Između Prvog i Drugog svetskog rata, manastir je doživeo veliku obnovu, a najopsežniji radovi na njegovoj konzervaciji, izvedeni su nakon zemljotresa koji je tu oblast pogodio 1987. godine.
Manastir Žiča je 1979. godine proglašen za spomenik kulture od izuzetnog značaja[2] i nalazi se pod zaštitom Republike Srbije.
Žiča je srpski srednjovekovni manastir iz prve polovine 13. veka, koji se nalazi u blizini Kraljeva i pripada Eparhiji žičkoj Srpske pravoslavne crkva. Podigao ju je prvi kralj Srbije iz dinastije Nemanjića, Stefan Nemanjić a značajnu ulogu u njenom podizanju imao je i njegov brat, Sveti Sava Posle sticanja crkvene samostalnosti 1219. godine, u Žiči je smešteno sedište autokefalne srpske arhiepiskopije. Početkom poslednje decenije XIII veka, manastir je stradao u napadu Tatara, posle čega je sedište arhiepiskopije preneto u Svete Apostole kod Peći, a sam manastir je početkom 14. veka obnovio kralj Milutin .Tokom srednjeg veka, u Žiči su ustoličavani episkopi i ovenčavani kraljevi iz dinastije Nemanjića, zbog čega je poznata i kao Sedmovrata
Glavna manastirska crkva, podignuta u Raškom stilu, posvećena je Vaznesenju Hristovom
U njenoj unutrašnjosti nalaze se dva sloja živopisa:
stariji, nastao oko 1220. godine i pripada tzv. Zlatnom dobu srpskog slikarstva
mlađi, nastao početkom XIV veka i pripada slikarstvu iz doba kralja Milutina, stvaranog pod uticajem Renesanse Paleologa
Unutar manastirskog kompleksa, istočno od glavne crkve, nalazi manja crkva, posvećena svetim Teodorima Tironu i Stratilatu, podignuta u 14. veku.Tokom perioda osmanske vladavine manastir je u više navrata zapusteo, nakon čega je obnavljan. Između Prvog i Drugog svetskog rata, manastir je doživeo veliku obnovu, a najopsežniji radovi na njegovoj konzervaciji, izvedeni su nakon zemljotresa koji je tu oblast pogodio 1987. godine.
Manastir Žiča je 1979. godine proglašen za spomenik kulture od izuzetnog značaja[2] i nalazi se pod zaštitom Republike Srbije.
- Poruka
- 377.600
vecic
Starosedelac
- Poruka
- 152.814
Kaona
Eparhija Šabačka
Na putu Šabac-Valjevo kod mesta Draginje nalazi se ovaj prelepi manastir. Po predanju sagradila ga je Ikonija, sestra Miloša Obilića. Nastao je u 14 veku a prva crkva sagradjena na ovom mestu datira iz 11-og veka. Prvi pisani podaci datiraju iz 1756 god. Prvobitna crkva bila je zidana kamenom i pokrivena sindrom. Današnja crkva podignuta 1892 god zidana je vizantijskom stilu, ciglom na kamenom temelju u koji su uzidani svi spomenici sa monaškog groblja u manastirskom krugu.
Manastir je stradao vise puta. Pod Turcima i za vreme svetskih ratova. Zadnja velika obnova počela je 1962 god.
Manastirski zvonik udaljen je desetak metara od crkve. Oko manastira se nalaze dve male rečice od kojih je napravljen ribnjak. Tu se nalazi i čudesna kapela Rodežestva Hristovog koja je u potpunom mraku.
U sklopu manastira nalazi se izvor posvećen Istočnom Petku. Voda čija je temp. uvek 11 stepeni je lekovita, posebno za oči. Godine 1984 izgradjena je krstionica u ranohrišćanskom stilu po uzoru na krstionicu iz Tebe Tesalijske. Od 1977 good u manastiru je osnovana nastava veronauke.
Danasnje ikone u manastiru Kaona uradili su ikonopisci Dragan Marunić i Nikola Lubardić. Sav duborez u crkvi uradili su protosindjel Dorotej i Ljuban Marić iz Lelića. U manastiru se čuva delić mosti Sv.Petke.
Manastir je poznat po izradi fresaka i sveća od čistog voska. Posebno su poznate ukrasne slavske sveće.
Oko manastira je uredjen prelepi park na više hektara.
Manastir je muški i aktivan je.
Eparhija Šabačka
Na putu Šabac-Valjevo kod mesta Draginje nalazi se ovaj prelepi manastir. Po predanju sagradila ga je Ikonija, sestra Miloša Obilića. Nastao je u 14 veku a prva crkva sagradjena na ovom mestu datira iz 11-og veka. Prvi pisani podaci datiraju iz 1756 god. Prvobitna crkva bila je zidana kamenom i pokrivena sindrom. Današnja crkva podignuta 1892 god zidana je vizantijskom stilu, ciglom na kamenom temelju u koji su uzidani svi spomenici sa monaškog groblja u manastirskom krugu.
Manastir je stradao vise puta. Pod Turcima i za vreme svetskih ratova. Zadnja velika obnova počela je 1962 god.
Manastirski zvonik udaljen je desetak metara od crkve. Oko manastira se nalaze dve male rečice od kojih je napravljen ribnjak. Tu se nalazi i čudesna kapela Rodežestva Hristovog koja je u potpunom mraku.
U sklopu manastira nalazi se izvor posvećen Istočnom Petku. Voda čija je temp. uvek 11 stepeni je lekovita, posebno za oči. Godine 1984 izgradjena je krstionica u ranohrišćanskom stilu po uzoru na krstionicu iz Tebe Tesalijske. Od 1977 good u manastiru je osnovana nastava veronauke.
Danasnje ikone u manastiru Kaona uradili su ikonopisci Dragan Marunić i Nikola Lubardić. Sav duborez u crkvi uradili su protosindjel Dorotej i Ljuban Marić iz Lelića. U manastiru se čuva delić mosti Sv.Petke.
Manastir je poznat po izradi fresaka i sveća od čistog voska. Posebno su poznate ukrasne slavske sveće.
Oko manastira je uredjen prelepi park na više hektara.
Manastir je muški i aktivan je.
- Poruka
- 377.600
Manastir Rakovica
Manastir Rakovica pripada Beogradsko-karlovačkoj arhiepiskopiji.. Nalazi se u beogradskom naselju Rakovica, na oko 10km od centra Beograda. Posvećen je arhanđelima Mihajlu i Gavrilu.
Vreme podizanja manastirske crkve se ne može precizno datirati, ali se stavlja u širi period između obnove Pećke patrijaršije 1557. godine i Velike seobe Srba 1690. godine.
Prema narodnom predanju manastir je nastao za vreme vladavine srpskih kraljeva Dragutina i Milutina u 14. veku. U to vreme manastir se nalazio na drugoj lokaciji, podno planine Avale, ali je vremenom prenesen bliže Beogradu, zašta se i vezuju pisani podaci o ovom manastiru.
Prvi put se pominje u putopisu Feliksa Petančića iz 1502. godine, pod naslovom „Ranauicence monasterium“. Docnije u turskim popisu iz 1560. godine, među ostalim crkvama i manastirima u okolini Beograda pominje se i manastir Rakovica.
Danas se ne zna tačno ko je podigao ovaj manastir ali se ovaj manastir spominje u povelji vlaškog vojvode Konstantina Brankoveana Besarabe, iz 1701. godine, u kom se za manastir kaže da je „sazidan i iz temelja podignut od strane dobrog hrišćanina, počivšeg Radula vojvode, koji je proteklih godina bio gospodar ove zemlje (vlaške)“. Pretpostavlja se da se govori o vlaškom vojvodi Radulu I Crnom, zetu kneza Lazara.
Tokom turskog pohoda na Beč 1592. i narodnog nemira iz 1594. godine manastir je razrušen. Zbog svoje pozicije i zbog čestih pljačkanja, manastir se postepeno premeštao na svoje sadašnje, skrovitije mesto. Manastir je ponovno stradao tokom Austrijsko-turskog rata (1737—1739), a potom i 1788-1790. Zbog sarađivanja monaha sa Austrijancima protiv Turaka, manastir je u odmazdi spaljen, a tadašnji iguman manastira Sofronije je obešen. Krajem 18. veka manastir se ponovo postepeno obnavljao.
U Rakovici je otvorena prva monaška škola u Srbiji 1905. godine, a kasnije je premeštena u Dečane 1932. godine. Od 1949. do 1958. godine u manastiru je bila smeštena Beogradska bogoslovija. Tokom NATO bombardovanja Jugoslavije 1999. godine spoljašnji zid manastira je bio oštećen.
U manastiru je sahranjen sin Miloša Obrenovića Todor, zbog čega je Miloš pružao veliku podršku njegovoj obnovi tokom svoje vladavine. Osim članova porodice Obrenović, u manastiru je sahranjen i Vasa Čarapić, jedan od vođa Prvog srpskog ustanka. Bivši srpski patrijarh Dimitrije sahranjen je u ovom manastiru 1930. godine, a bivši srpski patrijarh Pavle takođe je sahranjen u ovom manastiru.
Pored manastira nalazi se i izvor Svete Petke za koji se veruje da leci bolesne
Manastir Rakovica pripada Beogradsko-karlovačkoj arhiepiskopiji.. Nalazi se u beogradskom naselju Rakovica, na oko 10km od centra Beograda. Posvećen je arhanđelima Mihajlu i Gavrilu.
Vreme podizanja manastirske crkve se ne može precizno datirati, ali se stavlja u širi period između obnove Pećke patrijaršije 1557. godine i Velike seobe Srba 1690. godine.
Prema narodnom predanju manastir je nastao za vreme vladavine srpskih kraljeva Dragutina i Milutina u 14. veku. U to vreme manastir se nalazio na drugoj lokaciji, podno planine Avale, ali je vremenom prenesen bliže Beogradu, zašta se i vezuju pisani podaci o ovom manastiru.
Prvi put se pominje u putopisu Feliksa Petančića iz 1502. godine, pod naslovom „Ranauicence monasterium“. Docnije u turskim popisu iz 1560. godine, među ostalim crkvama i manastirima u okolini Beograda pominje se i manastir Rakovica.
Danas se ne zna tačno ko je podigao ovaj manastir ali se ovaj manastir spominje u povelji vlaškog vojvode Konstantina Brankoveana Besarabe, iz 1701. godine, u kom se za manastir kaže da je „sazidan i iz temelja podignut od strane dobrog hrišćanina, počivšeg Radula vojvode, koji je proteklih godina bio gospodar ove zemlje (vlaške)“. Pretpostavlja se da se govori o vlaškom vojvodi Radulu I Crnom, zetu kneza Lazara.
Tokom turskog pohoda na Beč 1592. i narodnog nemira iz 1594. godine manastir je razrušen. Zbog svoje pozicije i zbog čestih pljačkanja, manastir se postepeno premeštao na svoje sadašnje, skrovitije mesto. Manastir je ponovno stradao tokom Austrijsko-turskog rata (1737—1739), a potom i 1788-1790. Zbog sarađivanja monaha sa Austrijancima protiv Turaka, manastir je u odmazdi spaljen, a tadašnji iguman manastira Sofronije je obešen. Krajem 18. veka manastir se ponovo postepeno obnavljao.
U Rakovici je otvorena prva monaška škola u Srbiji 1905. godine, a kasnije je premeštena u Dečane 1932. godine. Od 1949. do 1958. godine u manastiru je bila smeštena Beogradska bogoslovija. Tokom NATO bombardovanja Jugoslavije 1999. godine spoljašnji zid manastira je bio oštećen.
U manastiru je sahranjen sin Miloša Obrenovića Todor, zbog čega je Miloš pružao veliku podršku njegovoj obnovi tokom svoje vladavine. Osim članova porodice Obrenović, u manastiru je sahranjen i Vasa Čarapić, jedan od vođa Prvog srpskog ustanka. Bivši srpski patrijarh Dimitrije sahranjen je u ovom manastiru 1930. godine, a bivši srpski patrijarh Pavle takođe je sahranjen u ovom manastiru.
Pored manastira nalazi se i izvor Svete Petke za koji se veruje da leci bolesne
- Poruka
- 377.600
vecic
Starosedelac
- Poruka
- 152.814
Manastir Sukovo
На 18 км источно од Пирота, на десној обали реке Јерме, у близини села Суково, у подножју брда Царев камен, смештен је манастир посвећен Успењу Пресвете Богородице, у народу познатији под именом Суковски манастир.
Градња манастира трајала је од 1857. до 1859. године, о чему сведочи натпис изнад прозора на западној фасади.
Црква Суковског манастира је триконхос са три полукружне апсиде. Зидана је сивим тесаним каменом наизменично са врућим кречом, а покривена ћерамидом. На врху је кубе кружне основе са крстом. Припрата цркве је обновљена 2014.године.
Сама црква живописана је 1869. године. Зидна декорација представља хронолошки пресек историје Старог завета, хришћанске и српске цркве.
На 18 км источно од Пирота, на десној обали реке Јерме, у близини села Суково, у подножју брда Царев камен, смештен је манастир посвећен Успењу Пресвете Богородице, у народу познатији под именом Суковски манастир.
Градња манастира трајала је од 1857. до 1859. године, о чему сведочи натпис изнад прозора на западној фасади.
Црква Суковског манастира је триконхос са три полукружне апсиде. Зидана је сивим тесаним каменом наизменично са врућим кречом, а покривена ћерамидом. На врху је кубе кружне основе са крстом. Припрата цркве је обновљена 2014.године.
Сама црква живописана је 1869. године. Зидна декорација представља хронолошки пресек историје Старог завета, хришћанске и српске цркве.
Poslednja izmena:
vecic
Starosedelac
- Poruka
- 152.814
Када је 1974. године започета реконструкција крова цркве, око кубета је, на опште изненађење пронађено стотинак предмета од глине разних облика и степена очуваности. Ови предмети се могу видети у Музеју Понишавља у Пироту.
Манастир је под заштитом државе од 1968. године.
vecic
Starosedelac
- Poruka
- 152.814
Manastir Gradac
Manastir Gradac je smešten u području Stare Raške, na šumovitim padinama Golije, na uzvišenju koje meštani zovu Petrov Krš. Manastir Gradac je podignut u drugoj polovini XIII veka /oko 1275. godine/, na ostacima nekadašnje crkve, kao zadužbina kraljice Jelene Anžujske, najverovatnije iz roda Karla I Anžujskog, kralja Sicilije i Napulja, žene srpskog kralja Uroša I Nemanjica. Manastir Gradac je posvećen Blagoveštenju Presvete Bogorodice. Bogorodičina crkva manastira Gradac je jednobrodna građevina sa kupolom, trodelnim oltarom i pravougaonom pevnicom, čiji centralni brod čine priprata sa dve kapele, naos i oltarski prostor.
Kao kraljica, Jelena je mnogo činila za razvoj prosvete i umetnosti. Osnovale je prvu žensku školu u Srbiji, (po svemu sudeći sirotište), organizovala je skupljanje i prepisivanje knjiga, brinula za siromasne, podizala je i obnavljala crkve, kako pravoslavne tako i katoličke, u Primorju. U toj školi, koja se nalazila u njenoj rezidenciji u Brnjacima (na gornjem Ibru) Kraljica Jelena je mlade i sirote devojke podučavala onim veštinama koje su potrebne za brak, a onda ih uz dobar miraz udavala.
U hramu manastira Gradac je mermerni sarkofag u kome je sahranjena Sveta kraljica Jelena. Kraljica Jelena se zamonašila u crkvi Svetog Nikole na Skadarskom jezeru, gde je umrla 8. februara 1314. godine. Njene mošti su monasi sakrili prilikom napada Turaka, te kasnije doneli u svetinju manastira Gradca, ali se danas ne zna mesto gde one počivaju. Jelena Anzujska je proglašena sveticom i njen dan pravoslavna crkva proslavlja 12. novembra. U manastiru Gradac se nalaze deo moštiju Kralja Dragutina, starijeg sina kraljice Jelene ikralja Urosa, prenete iz manastira Dečana.
Zidno slikarstvo manastira Gradca je u veoma malim delovima očuvano, iako je prikaz ktitorke, kraljice Jelene i danas vidljiv. U manastiru Gradac je originalni kameni ikonostas iz vremena gradnje. Tokom turske vlasti, tokom 17. veka je manastir Gradac opusteo, te su radovi na njegovoj obnovi preduzeti sredinom 20. veka. Istraženi i konzervatorski prezentovani manastir Gradac, obnovljen kao monaška zajednica /sestrinstvo/ i duhovno središte nakon 2000. godine, svojom veličanstvenom lepotom je danas u Srbiji jedan od najlepših srpskih srednjovekovnih kulturno-istorijskih spomenika. U Manastiru Gradac je ikonopisačka radionica, a monahinje se, u svom radosnom životu po Jevanđelju, bave rukotvorinama – zlatovezom i tkanjem. Igumanija Efimija kaže da u manastiru Gradac svako slobodno može da izrazi svoj “Bogom dan dar”.
U krugu ovog ženskog manastira se oseća takav mir i spokojstvo da možete satima da šetate i ne osetite kako je vreme proletelo. Ljubazne monahinje vas neće pustiti da izađete bez osveženja koje su one same napravile
Manastir Gradac je smešten u području Stare Raške, na šumovitim padinama Golije, na uzvišenju koje meštani zovu Petrov Krš. Manastir Gradac je podignut u drugoj polovini XIII veka /oko 1275. godine/, na ostacima nekadašnje crkve, kao zadužbina kraljice Jelene Anžujske, najverovatnije iz roda Karla I Anžujskog, kralja Sicilije i Napulja, žene srpskog kralja Uroša I Nemanjica. Manastir Gradac je posvećen Blagoveštenju Presvete Bogorodice. Bogorodičina crkva manastira Gradac je jednobrodna građevina sa kupolom, trodelnim oltarom i pravougaonom pevnicom, čiji centralni brod čine priprata sa dve kapele, naos i oltarski prostor.
Kao kraljica, Jelena je mnogo činila za razvoj prosvete i umetnosti. Osnovale je prvu žensku školu u Srbiji, (po svemu sudeći sirotište), organizovala je skupljanje i prepisivanje knjiga, brinula za siromasne, podizala je i obnavljala crkve, kako pravoslavne tako i katoličke, u Primorju. U toj školi, koja se nalazila u njenoj rezidenciji u Brnjacima (na gornjem Ibru) Kraljica Jelena je mlade i sirote devojke podučavala onim veštinama koje su potrebne za brak, a onda ih uz dobar miraz udavala.
U hramu manastira Gradac je mermerni sarkofag u kome je sahranjena Sveta kraljica Jelena. Kraljica Jelena se zamonašila u crkvi Svetog Nikole na Skadarskom jezeru, gde je umrla 8. februara 1314. godine. Njene mošti su monasi sakrili prilikom napada Turaka, te kasnije doneli u svetinju manastira Gradca, ali se danas ne zna mesto gde one počivaju. Jelena Anzujska je proglašena sveticom i njen dan pravoslavna crkva proslavlja 12. novembra. U manastiru Gradac se nalaze deo moštiju Kralja Dragutina, starijeg sina kraljice Jelene ikralja Urosa, prenete iz manastira Dečana.
Zidno slikarstvo manastira Gradca je u veoma malim delovima očuvano, iako je prikaz ktitorke, kraljice Jelene i danas vidljiv. U manastiru Gradac je originalni kameni ikonostas iz vremena gradnje. Tokom turske vlasti, tokom 17. veka je manastir Gradac opusteo, te su radovi na njegovoj obnovi preduzeti sredinom 20. veka. Istraženi i konzervatorski prezentovani manastir Gradac, obnovljen kao monaška zajednica /sestrinstvo/ i duhovno središte nakon 2000. godine, svojom veličanstvenom lepotom je danas u Srbiji jedan od najlepših srpskih srednjovekovnih kulturno-istorijskih spomenika. U Manastiru Gradac je ikonopisačka radionica, a monahinje se, u svom radosnom životu po Jevanđelju, bave rukotvorinama – zlatovezom i tkanjem. Igumanija Efimija kaže da u manastiru Gradac svako slobodno može da izrazi svoj “Bogom dan dar”.
U krugu ovog ženskog manastira se oseća takav mir i spokojstvo da možete satima da šetate i ne osetite kako je vreme proletelo. Ljubazne monahinje vas neće pustiti da izađete bez osveženja koje su one same napravile
