Аристократа
Poznat
- Poruka
- 7.101
Можда је тема била од раније, извињавам се ако јесте.
Него. Пошто сам ја јако нервозна особа, увек сам био живчан и као клинац још, па ми је можда у генима. Рецимо мене изнервирају ситнице, неке глупости које су скроз небитне. Неко ме брзо наљути и ја се осетим увређеним и онда излијем бес на њега (не у смислу насиља ни вређања псовкама и тако, него поченм да пребацујем, да досађујем, ако је уживо вичем, ако је преко порука или друштвених мрежа онда испишем цео роман колико год могу да се изјадам и понизим неку особу). Након рецимо неколико минута ја се смирим, као да ништа није било и почиње да ме гризе савест и да осећам неку кривицу због својих поступака. Можда сам требао да искулирам или да кажем на леп начин, како каже пословица: Лепа реч и гвоздена врата отвара, да контролишем ситуацију и да покушам на разуман начин решити конфликт који ће бити користан за обе стране. Неее!! Ја све контра овога.
Онда знам да се нервирам и бринем око неких ствари, то може да буде и данима, али ретко кад, пошто сам ја експлозиван. Рецимо не волим кад није по мом, како ја замислим и хоћу и кад ме нека особа не слуша. Исто се нервирам на увреде, кад ми неко каже: дебилу, кретену, будало, глупане итд. Ја то покушавам да сузбијем и успевам, али се нађе некад нека увреда. Не волим ни вику и бука, кад неко почне да виче на мене, тад се ужасно изнервирам. Некад знам да не волим ништа, да ми све и свако смета.
У сваком случају, постоји ли неки начин контроле тог беса и како да будем опуптен и да гледам све на неки кууул начин, да ме нико и ништа неће наљутити? Волео бих заиста да сузбијем то код себе.
Хвала унапред
Него. Пошто сам ја јако нервозна особа, увек сам био живчан и као клинац још, па ми је можда у генима. Рецимо мене изнервирају ситнице, неке глупости које су скроз небитне. Неко ме брзо наљути и ја се осетим увређеним и онда излијем бес на њега (не у смислу насиља ни вређања псовкама и тако, него поченм да пребацујем, да досађујем, ако је уживо вичем, ако је преко порука или друштвених мрежа онда испишем цео роман колико год могу да се изјадам и понизим неку особу). Након рецимо неколико минута ја се смирим, као да ништа није било и почиње да ме гризе савест и да осећам неку кривицу због својих поступака. Можда сам требао да искулирам или да кажем на леп начин, како каже пословица: Лепа реч и гвоздена врата отвара, да контролишем ситуацију и да покушам на разуман начин решити конфликт који ће бити користан за обе стране. Неее!! Ја све контра овога.
Онда знам да се нервирам и бринем око неких ствари, то може да буде и данима, али ретко кад, пошто сам ја експлозиван. Рецимо не волим кад није по мом, како ја замислим и хоћу и кад ме нека особа не слуша. Исто се нервирам на увреде, кад ми неко каже: дебилу, кретену, будало, глупане итд. Ја то покушавам да сузбијем и успевам, али се нађе некад нека увреда. Не волим ни вику и бука, кад неко почне да виче на мене, тад се ужасно изнервирам. Некад знам да не волим ништа, да ми све и свако смета.
У сваком случају, постоји ли неки начин контроле тог беса и како да будем опуптен и да гледам све на неки кууул начин, да ме нико и ништа неће наљутити? Волео бих заиста да сузбијем то код себе.
Хвала унапред
