- Poruka
- 10.822
Hroničari Isusovog života i dela su, iz razloga koje su nesumnjivo smatrali dovoljnim, zaključili da je uputno preobraziti ga u solarno božanstvo. Istorijski Isus je zaboravljen; gotovo svi istaknuti događaji u četiri Jevanđelja imaju svoje korelacije u pokretima, fazama ili funkcijama nebeskih tela.
Među alegorijama iz paganske antike koje je hrišćanstvo pozajmilo je i priča o prekrasnom, plavookom Bogu Sunca, sa zlatnom kosom koja mu pada na ramena, od glave do pete odevenom u besprekorno belo, sa Jagnjetom Božjim u naručju, kao simbolom prolećne ravnodnevice. Ovaj zgodan mladić je sastavljen od Apolona,
Ozirisa, Orfeja, Mitre i Baha, jer ima određene zajedničke karakteristike sa svakim od tih paganskih božanstava.
Grčki i egipatski filozofi delili su godišnji život sunca na četiri dela i zato su Solamog Čoveka simbolizovali sa četiri različite figure.
U vreme Njegovog rođenja, na zimsku kratkodnevicu, Bog Sunca je bio simbolizovan kao zavisno dete koje je na neki misteriozan način uspelo da pobegne od Sila Tame što su ga, dok je još bio u kolevci zime, tražile da ga pogube. Sunce, koje je slabo u to doba godine, nije imalo zlatne zrake (ili pramenove kose), pa je opstanak svetlosti u tami zime bio simbolizovan malenom dlakom koja je usamljena krasila glavu Nebeskog Deteta. (Pošto se rođenje sunca desilo u Ka-
prikornu, često je prikazivano kako ga doji koza.)Na prolećnu ravnodnevicu, sunce je narastalo do prelepog mladića. Njegova zlatna kosa padala mu je u uvojcima na ramena, a njegova svetlost proširila se na sve delove beskonačnosti. Na letnju dugodnevicu, sunce je postajalo jak,
bradati čovek u jeku zrelosti, koji simboliše činjenicu da je Priroda u tom periodu godine najača i najplodonosnija. Na jesenju ravnodnevicu, sunce je prikazivano kao starac s pognutim leđima i osedelom
kosom, koji vuče noge u zaborav zimske tame. Dakle, dvanaest meseci bilo je dodeljeno suncu kao dužina njegovog života. Tokom tog perioda ono je u veličanstvenom pobedničkom maršu pravilo krug kroz dvanaest znakova zodijaka. Kada bi stigla jesen, ono je ulazilo, poput Samsona, u kuću Dalile (Virgo), gde su mu prekidani zraci i
gubilo je svoju snagu. Okrutne zimske mesece simbolizuju tri ubice koji su nastojali da unište Boga Svetlosti i Istine.
Dolazak sunca pozdravljan je s radošću; vreme njegovog odsustva shvatano je kao period odvojen na stranu za tugu i nesreću. Ta slavna, blistava sfera dana, istinska svetlost ,,što osvetljava svakog čoveka koji dolazi na svet“, vrhovni dobročinitelj koji je podigao sve
stvari iz mrtvih, kojije hranio mnoštvo gladnih, koji je umirivao oluju,koji je posle smrti ponovo podizao i vraćao u život sva bića taj Vrhovni Duh humanosti i filantropije poznat je hrišćanstvu kao Hrist, Spasitelj svetova, Jedinorođeni od Oca, Otelovljena Reč i Nada Slave.
Među alegorijama iz paganske antike koje je hrišćanstvo pozajmilo je i priča o prekrasnom, plavookom Bogu Sunca, sa zlatnom kosom koja mu pada na ramena, od glave do pete odevenom u besprekorno belo, sa Jagnjetom Božjim u naručju, kao simbolom prolećne ravnodnevice. Ovaj zgodan mladić je sastavljen od Apolona,
Ozirisa, Orfeja, Mitre i Baha, jer ima određene zajedničke karakteristike sa svakim od tih paganskih božanstava.
Grčki i egipatski filozofi delili su godišnji život sunca na četiri dela i zato su Solamog Čoveka simbolizovali sa četiri različite figure.
U vreme Njegovog rođenja, na zimsku kratkodnevicu, Bog Sunca je bio simbolizovan kao zavisno dete koje je na neki misteriozan način uspelo da pobegne od Sila Tame što su ga, dok je još bio u kolevci zime, tražile da ga pogube. Sunce, koje je slabo u to doba godine, nije imalo zlatne zrake (ili pramenove kose), pa je opstanak svetlosti u tami zime bio simbolizovan malenom dlakom koja je usamljena krasila glavu Nebeskog Deteta. (Pošto se rođenje sunca desilo u Ka-
prikornu, često je prikazivano kako ga doji koza.)Na prolećnu ravnodnevicu, sunce je narastalo do prelepog mladića. Njegova zlatna kosa padala mu je u uvojcima na ramena, a njegova svetlost proširila se na sve delove beskonačnosti. Na letnju dugodnevicu, sunce je postajalo jak,
bradati čovek u jeku zrelosti, koji simboliše činjenicu da je Priroda u tom periodu godine najača i najplodonosnija. Na jesenju ravnodnevicu, sunce je prikazivano kao starac s pognutim leđima i osedelom
kosom, koji vuče noge u zaborav zimske tame. Dakle, dvanaest meseci bilo je dodeljeno suncu kao dužina njegovog života. Tokom tog perioda ono je u veličanstvenom pobedničkom maršu pravilo krug kroz dvanaest znakova zodijaka. Kada bi stigla jesen, ono je ulazilo, poput Samsona, u kuću Dalile (Virgo), gde su mu prekidani zraci i
gubilo je svoju snagu. Okrutne zimske mesece simbolizuju tri ubice koji su nastojali da unište Boga Svetlosti i Istine.
Dolazak sunca pozdravljan je s radošću; vreme njegovog odsustva shvatano je kao period odvojen na stranu za tugu i nesreću. Ta slavna, blistava sfera dana, istinska svetlost ,,što osvetljava svakog čoveka koji dolazi na svet“, vrhovni dobročinitelj koji je podigao sve
stvari iz mrtvih, kojije hranio mnoštvo gladnih, koji je umirivao oluju,koji je posle smrti ponovo podizao i vraćao u život sva bića taj Vrhovni Duh humanosti i filantropije poznat je hrišćanstvu kao Hrist, Spasitelj svetova, Jedinorođeni od Oca, Otelovljena Reč i Nada Slave.
