pa recimo da je nemački narod sam mogao da odluči sa kim će živeti u državi. imali su pravo na to. kao što danas imaju pravo da kažu da neće migrante.
Poređenje ti jednostavno nije na mestu jerbo to pravo ne postoji. Nemački narod nije imao to pravo; ne postoji niti jedan jedini međunarodni ugovorni dokument, u kojem je Nemačka bila potpisnica li ne, koji bi uopšte i nagovestio takvu mogućnost. Zapravo, ne samo što nije imao to pravo; to je bilo
eksplicitno zabranjeno. Član 80 Versajskog mirovnog ugovora obavezivao je Nemačku najstrožije da poštuje i uvažava nezavisnost i suverenost Austrije i njenih granica. Bilo kakve suspenzije tih ograničenja, bile su vrlo jasno u nadležnosti Društva naroda. Aneksija Memela može se smatrati kršenjem čl. 99 mirovnog ugovora. Dok je tačno da je situacija sa Dancigom donekle problematična, jer međunarodna zajednica nikada nije preuzela na sebe neke garantovane dužnosti (poziciju Visokog komesara) i član 100-neki vrlo jasno garantuje Slobodni grad Dancig kao nezavisnu državu koja uživa položj međunarodnog protektorata.
Zašto nije bilo plebiscita u memelskoj oblasti? Nemci su u tom kraju sačinjavali samo relativnu većinu; kako sa sigurnošću možemo tvrditi da je stanovništvo tog kraja većinski odobravalo prisajedinjenje Nemačkoj? Ili nekakvog referenduma u Češkoj i Moravskoj? Gde je, tačno, granica koja kaže da neki narod treba da ima nominalno pravo na život u svojoj nacionalnoj državi, a na štetu drugih? Na teritoriji češko-moravskog protektorata, prema demografskim podacima živelo je svega 3,3% Nemaca. Oko 2,5% stanovnika AP Vojvodne su Hrvati. Da li to znači da Hrvatska ima nekakvo «pravo» da preuzme Vojvodinu od Srbije, kako bi ispunila uslove nacionalnog ujedinjenja svih Hrvata?
Ne; rekao bih da je upravo posebno u slučaju tretiranja Čehoslovačke, Hitler vrlo jasno pokazao da njihovi ciljevi nisu samo kompletno nacionalno ujedinjenje svih Nemaca (što je nešto za šta je međunarodna zajednica imala razumevanja i odatle i tolerancije povodom svih ranije navedenih primera kršenja međunarodnog prava, sve sklapanja Minhenskog sporazuma 30. septembra 1938. godine), već i
porobljavanje drugih. Ilii, kako li ono beše, stvaranje
životnog prostora za nemački narod.
plan za jevreje je bio da budu preseljeni na Madagaskar i Palestinu, bez holokausta
A šta je uključivao, tačno, plan o preseljenju na Madagaskar? Ta francuska kolonija je imala manje od 4 miliona stanovnika. Prema nemačkom planu iz 1940. godine, oko 4 miliona Jevreja bi bilo tamo prebačeno. U suštini, populacija celog ostrva bi doslovno bila udvostručena. Prema svim analizama, Madagaskar bi realno pod humanim okolnostima mogao primiti postepeno jevrejske iseljenike u hiljadama, a nikako milionima. Zapravo, sami nemački izvori nas obaveštavaju o tome da su procene da veliki broj Jevreja
ne bi preživeo preseljenje na Madagaskar. Kada to imamo na umu, kao i činjenicu da nemački plan nije predviđao uvođenje nekakve samouprave za njih na tom ostrvu, već nametnutu vojnu upravu pod voćstvom SS oficira, postaje jasno da se taj plan upravo može promatrati u kontekstu Holokausta, odnosno nečega što bi doprinelo fizičkom uništenju Jevreja.
Zapravo jedini prilično realni plan za iseljenje Jevreja; u Palestinu, odbačen je od strane samih Nemaca. Koji je bio ishod pregovora Ajhmana i Hagena sa cionistima? Palestina je bila za naciste samo opcija kako da se na relativno efikasan način otarase sopstvenog jevrejskog življa. Bilo je vrlo jasno da su se oni bojali da će Jevreji uspostaviti moću državu upotrebom kapitala, ukoliko bi se nagomilali u nekoj teritoriji. Tako da je mogućnost naseljavanja te britanske kolonije nemačkim i dr. Jevrejima bilo samo jedno parcijalno rešenje, koje nije podrazumevalo konačno rešenje jevrejskog pitanja.
).
