POVODOM DANA POBEDE
U Drugom svetskom ratu, koji je okončan nemačkom bezuslovnom kapitulacijom 8. maja 1945. godine, i koji je trajao je šest godine, u njemu je učestvovalo 61 država, a šest su bile neutralne, ratne operacije su zahvatile teritorije 40 država i bilo je mobilisano 110 miliona ljudi od kojih je gotovo polovina izginula i oko 35 miliona ranjeno.
Kraljevina Jugoslavija bila je jedina evropska zemlja pod nacističko-fašističkom okupacijom na čijoj se teritoriji nalazio Štab Vrhovne komande i ministarstvo rata kraljevske Vlade izbegle u Londonu i čiji je pomoćnik vrhovnog komandanta, načelnik štaba VK i ministar vojske, mornarice i vazduhoplovstva armijski đeneral Dragoljub Draža Mihailović, ostvarujući fumkciju komandovanja, vodio antinacistički, antifašistički i, silom prilika, antikomunistički rat.
Iz razloga političkih spekulacija o posleratnom uređenju Evrope, američki predsednik Hari Truman je tek 29. marta 1948. godine potpisao Naredbu uz Orden Legion of Merit koji je, uz neznatno zakašnjenje, dodelio generalu Mihailoviću u kojoj, sem ostalog, stoji:
"Izvanredno se istakao kao glavni zapovednik jugoslovenskih oružanih snaga... organizujući i vodeći krupne snage otpora protiv neprijatelja, koji je okupirao Jugoslaviju od decembra 1941. do decembra 1944. godine. Zahvaljujući neustrašivim naporima njegovih trupa, mnogi američki avijatičari bili su spašeni. Uprkos nedovoljnom snabdevanju, i boreći se pod izuzetnim teškoćama, materijalno su doprineli savezničkoj stvari i bili sudeonici u izvojevanju konačne savezničke pobede."
Posle toliko vremena treba li utvrđivati istinitost činjenica koje je naveo američki predsednik, jedne od najjače pobedničke sile saveznice u Drugom svetskom ratu evo sada već 65 godina od njegovog završetka!? Ako se zna odgovor, zašto onda ne konstatovati da svaka Trumanova činjenica (ima ih sedam) predstavlja tomove napisanih, i još više nenapisanih, knjiga o tom jugoslovenskom, a najpre srpskom oficiru, i generalu, koji vojničkim i komandantskim radom svojim sledbenicima može biti samo uzor, a otadžbini na čast. Zar još ima istoričara koji i dalje tvrde da je poslednji srpski Đeneral, koji je zaslužan u izvojevanju konačne savezničke pobede, "sarađivao" s neprijateljima i bio "neprijatelj" svoga naroda?!
Treba se setiti da je bivši nemački general Jodl tih majskih dana 1945. godine posle kapitulacije govorio svom oficirskom koru: "Saveznicima treba stalno ponavljati da su vodili rat kako bi ponovo uspostavili pravo i pravdu. Zato mi sada tražimo da se sa nama postupa na osnovu prava i zakona. Saveznike treba neprestano tući njihovim sopstvenim oružjem, dakle međunarodnim pravom. Međunarodno pravo je naša Biblija."
General Mihailović imajući u rukama tri funkcije komandovanja, koje su proizvele odbrambeni rat protiv nacizma, fašizma i komunizma i u Ravnogorskom pokretu afirmišući buduću novu, na demokratski način, oragnizovanu državu, s pravom se nameće pitanje u ime kojeg prava i pravde su ignorisane Kongresne Svetosavske činjenice iz 1944. godine a podržana revolucionarna učenja na Komunističkom univerzitetu manjina Zapada koja, sem ostalog, kažu: "Ako treba za stvar komunizma da se uništi devet desetina naroda, ne smemo da se ustručavamo pred žrtvom... Sve dok ne upotrebimo sredstva terora, i likvidiranja na licu mesta, nećemo ništa uspeti. Bolje je pobiti 100 nevinih nego da jedan krivac utekne... "
Kojom su se snagom zadojili jugoslovenski komunisti kada su i pored činjenice da je njihov nedisciplinovani lider Tito kršeći naređenje Komiterne od 22. juna 1941. godine, koje kaže: "Uzmite u obzir da se u sadašnjoj etapi radi o oslobođenju od fašističkog podjarmljivanja, a ne o socijalističkoj revoluciji", činili mnoge ratne zločinine pa su da bi ih prikrili pripisivali đeneralu Mihailoviću i Jugoslovenskoj vojsci u Otadžbini i drugim elementima Ravnogorskog pokreta. I na kraju da bi zaštitio svog učenika koji se oteo kontroli, Staljin je morao Čerčilu držati pridiku: "Apsolutno je nedopustivo što je feldmaršal Aleksander dozvolio sebi da u jednoj zvaničnoj i javnoj poruci upoređuje maršala Tita sa Hitlerom i Musolinijem..."
Ali samo četiri godine kasnije crveni diktator će javno promeniti mišljenje o svom jugoslovenskom komunističkom štićeniku nazivajući ga fašistom, pa je Radio-Moskva (11.10.1949) objavila: "Poznato je da je početkom Velikog oslobodilačkog rata Sovjetskog Saveza protiv Hitlera, KPJ koja je imala 15.000 članova, uzela u svoje ruke rukovodstvo u borbi narodnih masa Jugosalvije. Međutim, usled Titovih naredbi u prvom periodu rata, od 15.000 članova prekaljenog partijskog članstva poginulo je 12.000 lica. Za pogibiju mnogo hiljada komunista kriva je fašistička klika na čelu sa Titom..."
Razumljivo je da kad dođe vreme svađi (period IB) čuje se i ono o čemu se ne govori, iako su posledice vidljive i tragične. Ako Staljin nije naredio jugoslovenskim komunistima da u početku rata protiv Hitlera primenjuju drugu fazu revolucije (obračun s monarhijom i narodom po nečajev-lenjinovim boljševičkim metodama), to je učinio počev od Sremskog fronta s proleća 1945. godine pa sve do austrijsko-slovenačke granice, sve dok nije proradila oficirska čast i kod generala Aleksandera. Tako je još za života Staljin pored ocene fašiste za svog potčinjenog (Tita) odao i priznanje armijskom đeneralu Mihailoviću, tri godine od njegovog mučkog ubistva, potvrđujući da se poslednji srpski đeneral pored nacista, fašista borio i protiv komunista.
Ako se uvažava reč nauke, onda je jasno kome je mesto u stroju pobednika posle 65 godine od bezuslovne kapitulacije nemačke nacističke vojske, i posle 60 godina od Šumanove pariske deklaracije i 25 godine od Milanske odluke da se 9. maj proslavlja kao Dan Evrope. No i pored toga u tom pobedničkom službenom stroju, na nacionalnu sramotu i državnog stida, još nema preživelih, i još živih, vojnika komandanta armijskog đenerala Mihailovića koga su nesvesno i neprijatelji i saveznici učinili besmrtnim, i pored zakona o izjedančavanju boraca Narodnooslobodilačkog rata i zabrani diskriminacije i Rezolucije parlamentarna skupština Saveta Evrope koja je pozvala "sve komunističke, ili postkomunističke partije u svojim državama članicama, koje dosad to nisu učinile, da ponovo ocene istoriju komunizma i sopstvenu prošlost, da se jasno distanciraju od zločina koje su počinili totalitarni komunistički režimi i da ih osude bez ikakve dvosmislenosti..."
Generalštabni pukovnik u penziji
Novica Stevanović
http://www.pogledi.rs/diskusije/viewtopic.php?t=16593
