Nikita Kulganov
Buduća legenda
- Poruka
- 37.589
DAN USTANKA NARODA SRBIJE - 7.JULI 1941.
Prvi oružani sukob između partizanskih ustanika i oružane sile kvislinške vlasti dogodio se 7. jula 1941 u selu Bela Crkva kod Krupnja. Taj datum je decenijama kasnije proslavljan kao Dan ustanka naroda Srbije.
Partizani nisu imali nameru da ubiju žandare već su ih pokušali razoružati. O tome svedoči slična, tolerantna, praksa partizana prema žandarima u prvih mesec dana ustanka u Srbiji (žandari su nakon razoružavanja puštani od strane partizana). S druge strane, žandari su 7. jula u Beloj Crkvi pokušali uhapsiti partizane, nakon čega bi uhapšenici završili u logoru i vrlo verovatno, bili ubijeni u odmazdama tokom 1941.
Kvislinška propaganda i revizionistička istoriografija namerno želi ovaj događaj predstaviti kao bratoubilački rat, kao „ teroristicki cin“, kao početak svih nevolja u Srbiji, a prećutkuju da su dva dana pre toga, 5. maja 1941, pripadnici kvislinške policije u Beogradu streljali 13 komunista, kao što prećutkuju činjenicu da je kvislinška policija u prvih nekoliko dana nakon 22. juna 1941. uhapsila nekoliko stotina komunista Srbije koji su potom izolovani u zatvorima i logorima nakon čega je većina streljana – već u leto i jesen 1941.
Masovna podrška ustanicima skupo je koštala narod Srbije budući da je nemački okupator, uz podrsku tadasnjih vlasti, u jesen 1941. merama najbrutalnijeg masovnog terora i kolektivne odmazde kaznio narod Srbije.
Praznovanje Dana ustanka kao državnog praznika održano je poslednji put 2000. godine. Odlukom Vlade Republike Srbije, čiji je predsednik bio dr Zoran Đinđić, od 9. jula 2001. godine ovaj praznik je ukinut. Od tada ovaj praznik se proslavlja u organizaciji Saveza udruženja boraca narodnooslobodilačkog rata i opštine Krupanj. Pored Bele Crkve, u kojoj se održavala centralna proslava, praznovanje Dana ustanka je održavano isto tako i na drugim mestima širom Srbije.
Kvislinski žandari Bogdan Lončar i Milenko Braković rehabilitovani su 11. decembra 2008, od strane Okružnog suda u Šapcu, na osnovu Zakona o rehabilitaciji. U obrazloženju rešenja o rehabilitaciji ističe se da je utvrđeno kako su žandarmi „lišeni života bez odluke suda i bez sprovedenog postupka, iz ideološko-političkih razloga, kao žrtve progona i nasilja, od strane pripadnika partizanskog pokreta“.
Sudija Gojko Lazarev, predsedavajući veća koje je rehabilitovalo dvojicu kvislinških žandarma, obrazlažući u medijima odluku o rehabilitaciji, ističe: „Nažalost, 7. jula 1941. Srbin je ubio Srbina, što je označilo početak građanskog rata u Srbiji. Bio je to ustanak protiv države, sa jasnim ciljem promene celokupnog sistema. Narednika i kaplara likvidirali su, iz ideološko-političkih razloga, pripadnici partizanskog pokreta.“
Ovakvi zaključci ignorišu činjenicu da je prvi put 1941. "Srbin pucao na Srbina" 5. jula 1941, i da je kvislinški represivni aparat započeo hapšenja stanovnika Srbije već nakon 22. juna 1941. Primera radi, samo u Beogradu od 21. juna do 7. jula Specijalna policija i žandarmerija uhapsile su 166 komunista koji su većinom streljani u narednom razdoblju, uključujući i streljanje 5. jula 1941.. Takođe, zaključak suda, prema kome je pogibijom dvojice žandarma u Beloj Crkvi "započeo građanski rat u Srbiji", kompatibilan je tvrdnjama kvislinškog propagandnog aparata plasiranog u publikaciji koju je 1942. u Beogradu objavilo kvislinško Ministarstvo unutrašnjih poslova: „Krvava lista komunističkih zločina.“ U ovoj publikaciji pojedini istaknuti učesnici antifašističkog ustanka u Srbiji 1941, uključujući Žikicu Jovanovića Španca, Stjepana Filipovića, Stevana Borotu i Josifa Majera, prikazani su kao notorni zločinci. Međutim, navode iz ove publikacije nakon rata plasirao je Borivoje Karapandžić, ljotićevski emigrant u SAD i pripadnik kvislinškog propagandnog aparata za vreme okupacije. Na osnovu činjenice da je njegova knjiga Građanski rat u Srbiji 1941-1945, preštampavana i objavljivana nekoliko puta u Srbiji u protekle dve decenije, govori nam sve o vlasti u Srbiji.
Ulica, škola i kasarna koje su u Valjevu nosile ime Žikice Jovanovića Španca (1914-1942), dobile su nova imena u Jovanovićevom rodnom gradu (naziv Ulice Žikice Jovanovića Španca u Valjevu preimenovan je 2002). Srpska pravoslavna crkva omogućila je podizanje spomenika žandarmima Lončaru i Brakoviću, u porti crkve sv. Đorđa u Beloj Crkvi (2000, 2002).
Kao što vidimo, sledbenici izdajničke Nedićeve vlade koja je sarađivala sa fašističkim okupatorima su dobro organizirani i uz pomoć crkve i vlade Srbije pljuju po Narodnooslobodilačkom pokretu, po Drugu Titu, i partizanima , iskrivljuju istinite istorijske činjenice i žele izdajnike koji su ubijali svoj narod prikazati oslobodiocima i mučenicima. Isto tako vlasti ostalih banana-državica nastalih na području SFRJ uz pomoć crkve i džamije pomažu rehabilitaciju ustaša, handžarlija, domobranaca, četnika.
Večna Slava i hvala Žikici Jovanović-Špancu, njegovim saborcima i svim borcima Partizanima.
Smrt fašizmu - Sloboda narodu
Prvi oružani sukob između partizanskih ustanika i oružane sile kvislinške vlasti dogodio se 7. jula 1941 u selu Bela Crkva kod Krupnja. Taj datum je decenijama kasnije proslavljan kao Dan ustanka naroda Srbije.
Partizani nisu imali nameru da ubiju žandare već su ih pokušali razoružati. O tome svedoči slična, tolerantna, praksa partizana prema žandarima u prvih mesec dana ustanka u Srbiji (žandari su nakon razoružavanja puštani od strane partizana). S druge strane, žandari su 7. jula u Beloj Crkvi pokušali uhapsiti partizane, nakon čega bi uhapšenici završili u logoru i vrlo verovatno, bili ubijeni u odmazdama tokom 1941.
Kvislinška propaganda i revizionistička istoriografija namerno želi ovaj događaj predstaviti kao bratoubilački rat, kao „ teroristicki cin“, kao početak svih nevolja u Srbiji, a prećutkuju da su dva dana pre toga, 5. maja 1941, pripadnici kvislinške policije u Beogradu streljali 13 komunista, kao što prećutkuju činjenicu da je kvislinška policija u prvih nekoliko dana nakon 22. juna 1941. uhapsila nekoliko stotina komunista Srbije koji su potom izolovani u zatvorima i logorima nakon čega je većina streljana – već u leto i jesen 1941.
Masovna podrška ustanicima skupo je koštala narod Srbije budući da je nemački okupator, uz podrsku tadasnjih vlasti, u jesen 1941. merama najbrutalnijeg masovnog terora i kolektivne odmazde kaznio narod Srbije.
Praznovanje Dana ustanka kao državnog praznika održano je poslednji put 2000. godine. Odlukom Vlade Republike Srbije, čiji je predsednik bio dr Zoran Đinđić, od 9. jula 2001. godine ovaj praznik je ukinut. Od tada ovaj praznik se proslavlja u organizaciji Saveza udruženja boraca narodnooslobodilačkog rata i opštine Krupanj. Pored Bele Crkve, u kojoj se održavala centralna proslava, praznovanje Dana ustanka je održavano isto tako i na drugim mestima širom Srbije.
Kvislinski žandari Bogdan Lončar i Milenko Braković rehabilitovani su 11. decembra 2008, od strane Okružnog suda u Šapcu, na osnovu Zakona o rehabilitaciji. U obrazloženju rešenja o rehabilitaciji ističe se da je utvrđeno kako su žandarmi „lišeni života bez odluke suda i bez sprovedenog postupka, iz ideološko-političkih razloga, kao žrtve progona i nasilja, od strane pripadnika partizanskog pokreta“.
Sudija Gojko Lazarev, predsedavajući veća koje je rehabilitovalo dvojicu kvislinških žandarma, obrazlažući u medijima odluku o rehabilitaciji, ističe: „Nažalost, 7. jula 1941. Srbin je ubio Srbina, što je označilo početak građanskog rata u Srbiji. Bio je to ustanak protiv države, sa jasnim ciljem promene celokupnog sistema. Narednika i kaplara likvidirali su, iz ideološko-političkih razloga, pripadnici partizanskog pokreta.“
Ovakvi zaključci ignorišu činjenicu da je prvi put 1941. "Srbin pucao na Srbina" 5. jula 1941, i da je kvislinški represivni aparat započeo hapšenja stanovnika Srbije već nakon 22. juna 1941. Primera radi, samo u Beogradu od 21. juna do 7. jula Specijalna policija i žandarmerija uhapsile su 166 komunista koji su većinom streljani u narednom razdoblju, uključujući i streljanje 5. jula 1941.. Takođe, zaključak suda, prema kome je pogibijom dvojice žandarma u Beloj Crkvi "započeo građanski rat u Srbiji", kompatibilan je tvrdnjama kvislinškog propagandnog aparata plasiranog u publikaciji koju je 1942. u Beogradu objavilo kvislinško Ministarstvo unutrašnjih poslova: „Krvava lista komunističkih zločina.“ U ovoj publikaciji pojedini istaknuti učesnici antifašističkog ustanka u Srbiji 1941, uključujući Žikicu Jovanovića Španca, Stjepana Filipovića, Stevana Borotu i Josifa Majera, prikazani su kao notorni zločinci. Međutim, navode iz ove publikacije nakon rata plasirao je Borivoje Karapandžić, ljotićevski emigrant u SAD i pripadnik kvislinškog propagandnog aparata za vreme okupacije. Na osnovu činjenice da je njegova knjiga Građanski rat u Srbiji 1941-1945, preštampavana i objavljivana nekoliko puta u Srbiji u protekle dve decenije, govori nam sve o vlasti u Srbiji.
Ulica, škola i kasarna koje su u Valjevu nosile ime Žikice Jovanovića Španca (1914-1942), dobile su nova imena u Jovanovićevom rodnom gradu (naziv Ulice Žikice Jovanovića Španca u Valjevu preimenovan je 2002). Srpska pravoslavna crkva omogućila je podizanje spomenika žandarmima Lončaru i Brakoviću, u porti crkve sv. Đorđa u Beloj Crkvi (2000, 2002).
Kao što vidimo, sledbenici izdajničke Nedićeve vlade koja je sarađivala sa fašističkim okupatorima su dobro organizirani i uz pomoć crkve i vlade Srbije pljuju po Narodnooslobodilačkom pokretu, po Drugu Titu, i partizanima , iskrivljuju istinite istorijske činjenice i žele izdajnike koji su ubijali svoj narod prikazati oslobodiocima i mučenicima. Isto tako vlasti ostalih banana-državica nastalih na području SFRJ uz pomoć crkve i džamije pomažu rehabilitaciju ustaša, handžarlija, domobranaca, četnika.
Večna Slava i hvala Žikici Jovanović-Špancu, njegovim saborcima i svim borcima Partizanima.
Smrt fašizmu - Sloboda narodu
