Prema Jovanu Cvijiću, Šopluk obuhvata zapadnu Bugarsku, jugoistočnu Srbiju, istočnu Sjevernu Makedoniju i mali dio današnje Grčke.
Ovu teritoriju danas naseljavaju ljudi koji se izjašnjavaju kao Srbi, Makedonci i Bugari.
Stanovništvo Šopluka je Cvijić podelio na tri celine, prvu sa etničkim Srbima, drugu sa mešovitom populacijom i treću koja je bliža Bugarima.
U knjizi "Putovanje od Moskve do Konstantinopolja" iz 1817/18. godine, autor Vilijam Makmajkl govori o zemlji Meziji (teritorija koja obuhvata ceo Šopluk), poreklu njenog stanovništva i jeziku kojim ono govori:
Starosedelačko hrišćansko stanovništvo u ovoj zemlji, ranije poznatoj kao Mezija, sada podeljenoj na dve oblasti, Srbiju i Bugarsku, kolektivno se zove Srbi i govori slovenskim jezikom. Originalni Bugari su bili tatarski narod, koji je došao u 5. veku sa obala Volge, i koji je uspešno usvojio slovenski dijalekt od njihovih novih zemljaka Srba, zadržavši samo nekoliko reči njihovog bivšeg jezika.
Svi Srbi u Šopluku govore prizrensko-timočkim dijelektom srpskog jezika. Ostali Šopi govore zapadno-bugarskim dijalektima.
Na srpskoj vikipediji sam našao članak pod nazivom Šopi i Srbi:
Šopi su oduvek smatrani za pleme unutar srpskog naroda[7], uz Brsjake i Mijake.[8] Smatralo se da su Srbi u Bugarskoj široko rasprostranjeni, a naročito ih je mnogo bilo do i oko grada Sofije (Serdike). Jedni su bili katolici (Dubrovčani), a drugi mnogobrojni pravoslavci (Šopovi). Mezijski drevni stanovnici Šopi, su jedini sačuvali svoja srpska obeležja[9], za razliku od Geta, Gorštaka i Besa - koji su pobugareni. Šopovi iz Đustendila i Samokova "nisu ništa drugo do Srbi", i "Srpsko je do reka Iskar i Meste", govorilo se 1913. godine.[10] Za razliku od Bugara, Šope kao i Srbe karakterišu porodične zadruge, kao jedno od bitnih etnoloških karakteristika.[11] Šopovima su u 19. veku označavani stanovnici Sofije.[12] Šop je po nekim izvorima i uvredljiv naziv za Srbe, koji su davali Bugari (ali i Srbi sa severa), Srbima na jugu.[13][14][15] Bugarski književnik Petko Slavejkov je ispitujući rasprostranjenje Bugara, oko Vitoše i Đustendila i svuda na teritoriji sa bugarske strane granice, nailazio samo na Šopove.[16] Oni su imalo svoje osobeno narodno osećanje, koje ih je odvajalo od Bugara i približavalo Srbima, onim preko granice. To nisu bili "dobri Bugari", i zato su bili su predmet stalne pažnje bugarskih vlasti.[17]
Srpski naučnik Jovan Cvijić opisujući psihičke varijetete kod srpskog drugog, dinarskog tipa, za peti uzima "Šopski" (torlački). Predstavnici tog varijeteta imaju osobine raje, a često duhovne živosti i sklonosti za šalu.[18] Po Cvijiću, Šopluk je jedan od primera etničke slojevitosti našeg naroda, u kojem žive Srbi dinarci, ljudi karakterističnih duševnih svojstava.[19] Stanovnici Šopluka bili su za razliku od ostalih Srba, sumorniji, sa manje veselosti i humora, vrlo slabe fantazije. Kod njih je i znatno manje taštine i prgavosti; manje su preki i žustri od sunarodnika iz susednih oblasti.[20]
Kada je bilo reči o Šopima, u zaječarskom i negotinskom okrugu, srpski i bugarski istraživači svi pokazali svojim stavovima svu složenost problema. Srbin, akademik Aleksandar Belić je smatrao u svom radu "Dijalekti Istočne i Južne Srbije", da su ti Šopi (u srpskim krajevima) sudeći po govoru više Bugari nego Srbi. Međutim pomenuti Bugarin, Slavejkov mislio je obrnuto: to su više Srbi, a manje Bugari.[21] Belićeva knjiga je izazvala revolt u srpskoj javnosti, i kao odbranu od tih "nesrpskih" stavova, sveštenik Miloš Anđelković je napisao brošuru sa opširnim naslovom u kojem se javlja i "krivopis" Belićev. Zbog te knjižice vođen je i sudski proces u Beogradu, a na njemu je bilo reči i o Šopovima - koje je lingvista Belić odvojio od Srba.[22] Čini se da Vukova reforma srpskog jezika udaljila i odbacila mnoge etničke grupe, koje su istorijski pripadale i gravitirale ka Srbima (u centralnoj Srbiji), poput Šopa.
Govorno područje srpskog jezika prema Aleksandru Beliću:
Našao sam i sledeći video zapis:
Uistinu, objavljen je na nalogu koju zastupa sulude teorije, ali ima kvalitetnog materijala i ne pominje se autohtonizam.
Koje je Vaše mišljenje o identitetu Šopa?
Ovu teritoriju danas naseljavaju ljudi koji se izjašnjavaju kao Srbi, Makedonci i Bugari.
Stanovništvo Šopluka je Cvijić podelio na tri celine, prvu sa etničkim Srbima, drugu sa mešovitom populacijom i treću koja je bliža Bugarima.
U knjizi "Putovanje od Moskve do Konstantinopolja" iz 1817/18. godine, autor Vilijam Makmajkl govori o zemlji Meziji (teritorija koja obuhvata ceo Šopluk), poreklu njenog stanovništva i jeziku kojim ono govori:
Starosedelačko hrišćansko stanovništvo u ovoj zemlji, ranije poznatoj kao Mezija, sada podeljenoj na dve oblasti, Srbiju i Bugarsku, kolektivno se zove Srbi i govori slovenskim jezikom. Originalni Bugari su bili tatarski narod, koji je došao u 5. veku sa obala Volge, i koji je uspešno usvojio slovenski dijalekt od njihovih novih zemljaka Srba, zadržavši samo nekoliko reči njihovog bivšeg jezika.
Svi Srbi u Šopluku govore prizrensko-timočkim dijelektom srpskog jezika. Ostali Šopi govore zapadno-bugarskim dijalektima.
Na srpskoj vikipediji sam našao članak pod nazivom Šopi i Srbi:
Šopi su oduvek smatrani za pleme unutar srpskog naroda[7], uz Brsjake i Mijake.[8] Smatralo se da su Srbi u Bugarskoj široko rasprostranjeni, a naročito ih je mnogo bilo do i oko grada Sofije (Serdike). Jedni su bili katolici (Dubrovčani), a drugi mnogobrojni pravoslavci (Šopovi). Mezijski drevni stanovnici Šopi, su jedini sačuvali svoja srpska obeležja[9], za razliku od Geta, Gorštaka i Besa - koji su pobugareni. Šopovi iz Đustendila i Samokova "nisu ništa drugo do Srbi", i "Srpsko je do reka Iskar i Meste", govorilo se 1913. godine.[10] Za razliku od Bugara, Šope kao i Srbe karakterišu porodične zadruge, kao jedno od bitnih etnoloških karakteristika.[11] Šopovima su u 19. veku označavani stanovnici Sofije.[12] Šop je po nekim izvorima i uvredljiv naziv za Srbe, koji su davali Bugari (ali i Srbi sa severa), Srbima na jugu.[13][14][15] Bugarski književnik Petko Slavejkov je ispitujući rasprostranjenje Bugara, oko Vitoše i Đustendila i svuda na teritoriji sa bugarske strane granice, nailazio samo na Šopove.[16] Oni su imalo svoje osobeno narodno osećanje, koje ih je odvajalo od Bugara i približavalo Srbima, onim preko granice. To nisu bili "dobri Bugari", i zato su bili su predmet stalne pažnje bugarskih vlasti.[17]
Srpski naučnik Jovan Cvijić opisujući psihičke varijetete kod srpskog drugog, dinarskog tipa, za peti uzima "Šopski" (torlački). Predstavnici tog varijeteta imaju osobine raje, a često duhovne živosti i sklonosti za šalu.[18] Po Cvijiću, Šopluk je jedan od primera etničke slojevitosti našeg naroda, u kojem žive Srbi dinarci, ljudi karakterističnih duševnih svojstava.[19] Stanovnici Šopluka bili su za razliku od ostalih Srba, sumorniji, sa manje veselosti i humora, vrlo slabe fantazije. Kod njih je i znatno manje taštine i prgavosti; manje su preki i žustri od sunarodnika iz susednih oblasti.[20]
Kada je bilo reči o Šopima, u zaječarskom i negotinskom okrugu, srpski i bugarski istraživači svi pokazali svojim stavovima svu složenost problema. Srbin, akademik Aleksandar Belić je smatrao u svom radu "Dijalekti Istočne i Južne Srbije", da su ti Šopi (u srpskim krajevima) sudeći po govoru više Bugari nego Srbi. Međutim pomenuti Bugarin, Slavejkov mislio je obrnuto: to su više Srbi, a manje Bugari.[21] Belićeva knjiga je izazvala revolt u srpskoj javnosti, i kao odbranu od tih "nesrpskih" stavova, sveštenik Miloš Anđelković je napisao brošuru sa opširnim naslovom u kojem se javlja i "krivopis" Belićev. Zbog te knjižice vođen je i sudski proces u Beogradu, a na njemu je bilo reči i o Šopovima - koje je lingvista Belić odvojio od Srba.[22] Čini se da Vukova reforma srpskog jezika udaljila i odbacila mnoge etničke grupe, koje su istorijski pripadale i gravitirale ka Srbima (u centralnoj Srbiji), poput Šopa.
Govorno područje srpskog jezika prema Aleksandru Beliću:
Našao sam i sledeći video zapis:
Koje je Vaše mišljenje o identitetu Šopa?
). Тако да неки Шоп боље разумије Србина из Далмације него Бугарина из Источне Бугарске.