podgorickimali
Ističe se
- Poruka
- 2.626
Iseljavanje Albanaca sa Kosova je započelo odmah nakon što je Kraljevina Srbija zauzela Kosovo 1912. godine.
Procenjuje se da je Kraljevina Jugoslavija prisilila oko 250.000 Albanaca da napusti zemlju između dva rata.
Paralelno sa prinudnim iseljavanjem Albanaca, tekao je proces srpske kolonizacije Kosova
Pripajanje Kosova Srbiji [uredi - уреди]
Prognane albanske porodice na putu za Tursku 1912.
Nasilno iseljavanje Albanaca sa Kosova, Metohije, Sandžaka i Makedonije je počelo u Prvom balkanskom ratu, oktobra 1912. Prema dokumentima srpske diplomatije, 281.747 ljudi je iseljeno do avgusta 1914. godine, ne računajući decu do šest godina.[3] Albanske porodice su iz novoosvojenih oblasti deportovane preko Grčke u Tursku. Za naseljavanje muslimana iz balkanskih država određena je obala Anadolije a za Albance vilajeti Halep i Bagdad, u Siriji i Iraku.[4] Na imanja raseljenih Albanaca, srpska vlada je naselila preko 20.000 srpskih porodca, a vlada Crne Gore je planirala da naseli 5.000 porodica u Metohiji.
Iseljavanje iz Kraljevine Jugoslavije [uredi - уреди]
Po povratku srpske vojske 1918. godine, nasilno iseljavanje Albanaca, bez prava povratka, se nastavilo sve do Drugog svetskog rata. U periodu Kraljevine Jugoslavije, "leteći odredi" vojske, policije i četnika mučili su i ubijali Albansko stanovništvo. Od 1918. do 1938. vojska je zapalila i uništila 320 albanskih sela. Samo u periodu 1918-1921, ubijeno je 12.346 osoba, zatvoreno 22.160, opljačkano 50.515 kuća i spaljeno 6.125 kuća.
Prema podacima Istorijskog instituta u Prištini, u periodu od 1919-1940 godine je iseljeno ukupno 255.878 muslimana iz Kraljevine Jugoslavije u Tursku, od čega[6]:
Albanaca: 215.412
Turaka: 27.884
Muslidza: 2.582
Kritikujući politiku dugotrajnog iseljavanja Albanaca, srpski akademik i političar Vasa Čubrilović predlaže načine za rešavanje "albanskog problema" masovnim etničkim čišćenjem Kosova od Albanaca.[12] Čubrilović je 1937. godine izradio projekat isterivanja Albanaca za Stojadinovićevu vladu, koji je trebalo da sprovedu državne vlasti.
“Arnaute je nemoguće suzbiti samo postupnom kolonizacijom ... Jedini način i jedino sredstvo to je brutalna sila jedne organizovane državne vlasti, u čemu smo mi uvek bili iznad njih.”
— Vaso Čubrilović
Kolonizacija Kosova Srbima, Crnogorcima i drugim nealbanskim stanovništvom je planski sprovođena od strane beogradske vlade u periodu između dva svetska rata.
Kolonizacija je započela odmah nakon pripajanja Kosova Kraljevini Srbiji i delova Metohije Kraljevini Crnoj Gori u prvom balkanskom ratu 1912. i nastavljena je tokom perioda Kraljevine Jugoslavije, od 1918. do 1941. godine. Kolonizacija Kosova je imala naglašeno nacionalnu notu i njome je „anacionalni elemenat” trebalo zameniti „zdravim nacionalnim elementom”.[1][2] Paralelno sa srpskom kolonizacijom, tekao je proces prisilnog iseljavanja Albanaca sa Kosova.Između 1912 i 1941. godine, na Kosovo je naseljeno između 60.000[4] i 65.000[5] kolonista. Preko 90% ukupnog broja kolonista su činili Srbi sa raznih krajeva Jugoslavije (uključujući i Crnogorce).
Kolonizacija novih krajeva se sprovodila zajedno sa agrarnom reformom. Agrarna reforma je imala za cilj likvidaciju feudalnih odnosa i uspostavljanje pretpostavki za razvoj kapitalizma, dok je kolonizacija imala za cilj izmenu demografske slike Kosova u korist Srba.[7] Pritom je i agrarna reforma imala etno-religijski aspekt, jer je imovina bivših muslimanskih zemljoposednika uglavnom prelazila u ruke Srba.
Kolonizacija Kosova se uglavnom smatra neuspelim projektom, jer nije zadovoljila ni državu ni naseljenike, ni starosedeoce.[9] Rezultati nove etničke mape su poništeni drugim svetskim ratom, kada je Kosovo priključeno Albaniji, a većina kolonista proterana nazad u Srbiju i Crnu Goru. Po završetku rata, nekim kolonistima je zabranjen povratak na Kosovo.
Događaji vezani za kolonizaciju Kosova su umnogome doprineli narastanju srpsko-albanskog sukoba.
Procenjuje se da je Kraljevina Jugoslavija prisilila oko 250.000 Albanaca da napusti zemlju između dva rata.
Paralelno sa prinudnim iseljavanjem Albanaca, tekao je proces srpske kolonizacije Kosova
Pripajanje Kosova Srbiji [uredi - уреди]
Prognane albanske porodice na putu za Tursku 1912.
Nasilno iseljavanje Albanaca sa Kosova, Metohije, Sandžaka i Makedonije je počelo u Prvom balkanskom ratu, oktobra 1912. Prema dokumentima srpske diplomatije, 281.747 ljudi je iseljeno do avgusta 1914. godine, ne računajući decu do šest godina.[3] Albanske porodice su iz novoosvojenih oblasti deportovane preko Grčke u Tursku. Za naseljavanje muslimana iz balkanskih država određena je obala Anadolije a za Albance vilajeti Halep i Bagdad, u Siriji i Iraku.[4] Na imanja raseljenih Albanaca, srpska vlada je naselila preko 20.000 srpskih porodca, a vlada Crne Gore je planirala da naseli 5.000 porodica u Metohiji.
Iseljavanje iz Kraljevine Jugoslavije [uredi - уреди]
Po povratku srpske vojske 1918. godine, nasilno iseljavanje Albanaca, bez prava povratka, se nastavilo sve do Drugog svetskog rata. U periodu Kraljevine Jugoslavije, "leteći odredi" vojske, policije i četnika mučili su i ubijali Albansko stanovništvo. Od 1918. do 1938. vojska je zapalila i uništila 320 albanskih sela. Samo u periodu 1918-1921, ubijeno je 12.346 osoba, zatvoreno 22.160, opljačkano 50.515 kuća i spaljeno 6.125 kuća.
Prema podacima Istorijskog instituta u Prištini, u periodu od 1919-1940 godine je iseljeno ukupno 255.878 muslimana iz Kraljevine Jugoslavije u Tursku, od čega[6]:
Albanaca: 215.412
Turaka: 27.884
Muslidza: 2.582
Kritikujući politiku dugotrajnog iseljavanja Albanaca, srpski akademik i političar Vasa Čubrilović predlaže načine za rešavanje "albanskog problema" masovnim etničkim čišćenjem Kosova od Albanaca.[12] Čubrilović je 1937. godine izradio projekat isterivanja Albanaca za Stojadinovićevu vladu, koji je trebalo da sprovedu državne vlasti.
“Arnaute je nemoguće suzbiti samo postupnom kolonizacijom ... Jedini način i jedino sredstvo to je brutalna sila jedne organizovane državne vlasti, u čemu smo mi uvek bili iznad njih.”
— Vaso Čubrilović
Kolonizacija Kosova Srbima, Crnogorcima i drugim nealbanskim stanovništvom je planski sprovođena od strane beogradske vlade u periodu između dva svetska rata.
Kolonizacija je započela odmah nakon pripajanja Kosova Kraljevini Srbiji i delova Metohije Kraljevini Crnoj Gori u prvom balkanskom ratu 1912. i nastavljena je tokom perioda Kraljevine Jugoslavije, od 1918. do 1941. godine. Kolonizacija Kosova je imala naglašeno nacionalnu notu i njome je „anacionalni elemenat” trebalo zameniti „zdravim nacionalnim elementom”.[1][2] Paralelno sa srpskom kolonizacijom, tekao je proces prisilnog iseljavanja Albanaca sa Kosova.Između 1912 i 1941. godine, na Kosovo je naseljeno između 60.000[4] i 65.000[5] kolonista. Preko 90% ukupnog broja kolonista su činili Srbi sa raznih krajeva Jugoslavije (uključujući i Crnogorce).
Kolonizacija novih krajeva se sprovodila zajedno sa agrarnom reformom. Agrarna reforma je imala za cilj likvidaciju feudalnih odnosa i uspostavljanje pretpostavki za razvoj kapitalizma, dok je kolonizacija imala za cilj izmenu demografske slike Kosova u korist Srba.[7] Pritom je i agrarna reforma imala etno-religijski aspekt, jer je imovina bivših muslimanskih zemljoposednika uglavnom prelazila u ruke Srba.
Kolonizacija Kosova se uglavnom smatra neuspelim projektom, jer nije zadovoljila ni državu ni naseljenike, ni starosedeoce.[9] Rezultati nove etničke mape su poništeni drugim svetskim ratom, kada je Kosovo priključeno Albaniji, a većina kolonista proterana nazad u Srbiju i Crnu Goru. Po završetku rata, nekim kolonistima je zabranjen povratak na Kosovo.
Događaji vezani za kolonizaciju Kosova su umnogome doprineli narastanju srpsko-albanskog sukoba.
