Zvuk, ton, ili šta god da je

[Manga Hilux]

jedna od osnovnih komunikacijskih alatki između živih bića je ton , zvuk , dali to što primamo kao takvo je to , ili je još samo jedna obrada podataka

Zvuk je vibracija koja se širi vazduhom (ili drugim sredstvom), u vidu talasa.Na primer, kada govorimo, naše glasne žice vibriraju da bi generisale zvučne talase, koji kroz vazduh stižu do ušiju slušalaca.Zvuk u užem smislu označava mehaničke talase koje može registrovati čulo sluha, tj. čija je učestanostizmeđu 20 Hz i 20 kHz. Zvuk niže učestanosti od 20 Hz naziva se infrazvukom, a više od 20 kHz ultrazvukom.Opseg čujnosti je individualna karakteristika, i kod nekih pojedinaca odstupa od srednjih vrednosti. Takođe, čujni opseg frekvencija sa godinama se smanjuje

 

[Manga Hilux]

 

[Manga Hilux]

Korisno je razumjeti fiziku zvuka. Zvuk putuje kroz vazduh kao talas. Kada govorimo, na primer, vibracije naših vokalnih kablova kompresuju vazduh oko njih. Komprimovani vazduh pomera vazduh oko njega, koji nosi zvučne talase. Na kraju, ove kompresije dostižu uši slušatelja, čiji mozak tumači tu aktivnost kao zvuk. Ako su kompresije visoke frekvencije i brzo se kreću, signal koji primaju uši interpretira mozak kao zvižduk ili krik. Ako su manje frekvencije i kreću sporije, mozak to tumači kao bubanj ili bum ili nizak glas.

 

[Manga Hilux]

Zvučni zid aerodinamička je pojava koja nastaje pri dosezanju brzine zvuka neke letjelice ili drugoga objekta.
Premda se zrak pri malim brzinama strujanja smatra nestišljivim fluidom, pri većim brzinama postaje stišljiv. Tako zrakoplov u letu stvara poremećaj tlaka okolnoga zraka, koji se pri manjim brzinama strujanja nalazi neznatno ispred zrakoplova. Kada zrakoplov dosegne brzinu zvuka – ovisno o temperaturi to bude negdje između 1152 i 1224 kilometara na sat – stvara se poremećaj tlaka neposredno pred zrakoplovom.
Otpor znatno poraste pa nastaju udarni valovi koje promatrači na tlu doživljavaju kao prasak, odnosno probijanje zvučnoga zida.
Razvojem zrakoplova vršne su se brzine približavale brzini zvuka pa je postao očit razoran utjecaj udarnih valova, jer su neki zrakoplovi bili znatno oštećeni pri letu u tom području brzina.
Ipak, nakon Drugog svjetskog rata američki su inženjeri, primjenjujući rezultate njemačkih istraživanja, konstruirali raketni zrakoplov X-1, kojim je 1947. pilot Charles Elwood "Chuck" Yeager prvi probio zvučni zid. Poslije su i neki putnički zrakoplovi, poput francuskog Concordea te ruskog Tu-144, letjeli brzinom većom od brzine zvuka. Najbrže je dosad letio NASA-in pokusni zrakoplov X-43 koji je dosegao brzinu devet puta veću od brzine zvuka, a najbrži zrakoplov u upotrebi je ruski MiG-31. Najveća nadzvučna letjelica svih vremena je strateški bombarder Tupoljev Tu-160 koji je još uvijek aktuelan.

 

[Manga Hilux]

Zvučna izolacija i princip zakona mase​

Akustički zahtevi u odnosu na pregradne konstrukcije u građevinskim objektima obuhvataju zidove, međuspratne konstrukcije, vrata i prozore. Sposobnost da zadržavaju zvučnu energiju pokazuje njihovu izolacionu moć koja se izražava u dB i kreće se od oko 20dB (slabija vrata) i do preko 60dB (veoma masivni zidovi). Zavisi od fizičkih svojstava pregrade (težina, odnosno površinska masa i složenost unutrašnje strukture).

Izolaciona moć pregrade srazmerna je njenoj površinskoj masi. Ovo je takozvani zakon mase. Pri konstantnoj debljini pregrade njena izolaciona moć je veća ako je materijal od koga je sačinjena veće specifične težine. Kada je pregrada od materijala manje specifične težine, izolaciona svojstva poboljšavaju se povećanjem debljine materijala. Na primer, pregrada od lakog betona (gasbetona) treba da ima debljinu od 22cm da bi približno ostvarila izolacionu moć koju ima pregrada od običnog armiranog betona debljine 7cm. Ili obostrano malterisan zid od pune opeke na kant.

Višestruke pregrade​

Povećanje izolacione moći većom površinskom masom pregrade ima svoja praktična ograničenja. Jer pregrade onda budu velike debljine i teške. Osim povećanja mase, akustički zahtevi pregradnih konstrukcija mogu se zadovoljiti višestrukim pregradama, takozvanim “sendvič konstrukcijama”.

Višestruka pregrada bazira se na unutrašnjoj strukturi koja ima dva ili više slojeva čvrstog materijala. Između njih se ostavlja razmak odnosno sloj vazduha. Ovaj međuprostor može biti popunjen nekim poroznim apsorpcionim materijalom koji samo može da doprinese povećanju izolacione moći. Izolaciona svojstva ovih pregrada određuje težina čvrstih slojeva, njihovo međusobno rastojanje i kako su međusobno fizički povezani.

 

[Manga Hilux]

Ono što je sigurno zna u zoomuzikologiji jeste da neke životinje, kao što su ptice, kitovi i miševi, komuniciraju sa zvukovima koji pokazuju izuzetno mnoge karakteristike muzike koju ljudi proizvode. Ove životinje mogu proizvesti složene zvuke sa različitim deonicama koje ispunjavaju određeni sistem s ciljem prenošenja informacija. Pored toga, postoji i velika grupa životinja koja takođe proizvode zvuke, koji su suviše jednostavni za kompoziciju ili imaju premalo ritmičkih karakteristika koje se mogu posmatrati kao muzika. Primeri ove vrste životinja su insekti i žabe. Najčešče postoji tri vrste zvukova; upozoravajući zvuci u slučaju opasnosti, preteća buka u slučaju poremećaja i šumovi za pronalaženje partnera, naročito oni koji su najpoznatiji i često najkompleksniji. Životinje poput delfina i slepih miševa proizvode kratke, visoke zvuke koji služe za otkrivanje plena.

​

​

 

[Manga Hilux]

Da postoji lom zvučnih valova, pokazuju pojave koje nastaju pri eksploziji. Tom prilikom zrake zvuka dolaze u visini do slojeva zraka u atmosferi niže temperature u kojima se zvuk širi manjom brzinom. Zato se zrake zvuka lome prema okomici na taj sloj. Međutim, u visinama od 40 do 60 kilometara temperatura zraka opet raste, pa se zvuk širi većom brzinom, a zrake zvuka se lome od okomice i konačno odbijaju na jednom sloju zraka. Posljedica je toga da se zvuk čuje do udaljenosti od 70 kilometara, a onda se do otprilike 180 kilometara uopće ne čuje. Taj pojas od 70 do 180 km, u kojem se zvuk ne čuje zove se pojas šutnje. Od 180 km pa do 250 km, zvuk se ponovo čuje.

 

[Manga Hilux]

Kao akustični senzori kod sisara, stereocilije su poredane u Cortijevom unutar pužnice unutrašnjeg uha. U sluhu, stereocilija transformira mehaničku energiju zvučnih talasa u električne signale za trepljaste ćelije, što u konačnici dovodi do pobude slušnog nerva.Stereocilija sastoji se od citoplazme s ugrađenim snopovima umreženih aktinskih niti. Aktinski filamenti se usidre na terminalnu mrežu i vrh ćelijske membrane i poredani su po visini. Kako se zvučni talasi šire u pužnici, kretanje endolimfne tečnosti savija stereociliju. Ako je smjer kretanja prema višoj stereociliji, napetost se razvija u karikama vrhova, mehanički otvarajući kanale za transdukciju u blizini vrhova. Kationi iz endolimfe ulaze u ćeliju, depolarizujući trepljaste ćelije i pokrećući oslobađanje neurotransmitera u obližnje živce, koji šalju električni signal centralnom nervnom sistemu.

 

[Manga Hilux]

Naučnici su novim istraživanjima utvrdili zašto svakodnevni i uobičajeni zvuci koji nastaju, žvakanjem, ispijanjem tečnosti ili disanjem mogu da budu toliko iritantni da nekog mogu da dovedu do ludila ili očaja.
Mada zvuci zvakanja i mljackanja za trpezarijskim stolom gotovo nikome nisu omiljeni, osobama koje pate od mizofonije (osobe koje pate od ove bolesti mrze razne vrste zvukova) ti zvuci su izuzetno iritantni da mogu čak da ih razljute i razbesne ali i nateraju na ispoljavanje nasilja.
Naučnici sa Univerziteta u Njukaslu otkrili su skeniranjem mozga da ljudi koji pate od mizofonije imaju jaču vezu u delu mozga koji obrađuje zvuke sa delom mozga zvanog premotor korteks koji kontroliše pokrete mišića usta i grla, prenosi Gardijan.
Kada su mizofoničarima pustili zvuk repetiranja, skeniranjem je utvrđeno da je deo mozga koji kontroliše usta i grlo postao izuzetno aktivan u odnosu na grupu volontera koji ne boluju od pomenute bolesti.
Doktor Sukbinder Kumar, neurolog sa ovog fakulteta, kaže da se kod mizotoničara zvukom aktivira motorički deo u mozgu iako ta osoba samo sluša zvuk. Oni osećaju kao da zvuk pokušava da prodre u njih.
Kumar i njegove kolege veruju da zvukovi okidači aktiviraju moždani sistem neurona. Ti neuroni se aktiviraju kada druga osoba pravi neke pokrete. Aktiviranjem neurona zvucima mizofoničari ne počinju silom da žvaću ili da gutaju. Ali naučnici veruju da mogu da dobiju poriv za tim. Doktor Kumar je objasnio da neki ljudi mogu da počnu da oponašaju zvukove koji ih iritiraju zato što im to u tom trenutku donosi mir ili vraća kontrolu nad osećajima koje u tom trenutku imaju.
Ukoliko se rezultati novog istraživanja nađu u popularnim naučnim časopisima mogli bi da utabaju put za pronalaženje efektnijih terapija za lečenje mizofonije.
Kumar kaže da neuronski sistem može da se istrenira tako da osobe mogu da podvuku liniju između određenih zvukova koji ih izluđuju.
Podaci iz istraživanja studenata medicine govore da je samo u Velikoj Britaniji ove godine kod pacijenata otkriveno da je oko 12 odsto imalo umerene simptome mizofonije dok je kod 0.3 odsto utvrđeno teško stanje.
Tim Grifits, profesor kognitivne neurologije u Njukaslu i jedan od autora studije, kazao je da je cilj da se ovim istraživanjem istakne koliko je važno lečiti mizofoniju jer je to više od problema koji je u prostoj vezi sa obradom zvuka u mozgu.

 

[Manga Hilux]

Inače, zvuk može da promeni svoj oblik i da ga čujete potpuno drugačije nego inače. Tako na primer, kada biste pljesnuli dlanovima ispred piramide El Castillo u Meksiku, eho bi zvučao kao cvrkut ptica.

 

[pikax]

Gubitak koji nastaje pod dejstvom prekomerne i dugotrajne buke ( iznad 80 dB) je senzoneuralnog tipa. Javlja se prvo na području visokih frekvencija i to je razlog što ljudi koji borave u bučnom okruženju prvo počinju slabije da čuju visokofrekventne zvuke kao što su ženski i dečji glasovi.
Ova redukcija visokih frekvencija počinje neprimetno, tako da osoba koja je izložena buci relativno kasno primeti da slabije čuje, a tada su promene već uznapredovale i postale ireverzibilne

Gubitak visokih frekvencija (4000 Hz) uzrokuje i pojavu distorzije zvuka pa se govor teško razume i kada je dovoljno čujan. Ljudi sa ovakvim gubitkom sluha imaju teškoće u razlikovanju konsonanata kao što su s, f, š, č i h.

 

[Manga Hilux]

https://twitter.com/x/status/1561442514078314496

 

[Manga Hilux]

zvuci iz svemira crne rupe

 

[Manga Hilux]

Šumanova rezonanca

Nemački fizičar W.O. Schumann sa Tehničkog Univerziteta u Minhenu je 1952. godine odlučio da pokuša da odgovori na pitanje da li Zemlja ima svoj puls tj. frekvenciju na kojoj vibrira. Njegovo istraživanje je počivalo na teoretskoj prepostavci da lopta unutar lopte stvara električnu struju. Zemlja je negativno naelektrisana, a jonosfera (sloj oko nje u atmosferi) pozitivno, pa se mora stvoriti električni naboj. On je frekvenciju ove struje izračunao kao 10 Hz. Kasnijim radovima ovaj broj korigovan je na 7,83 Hz. Ovaj broj se označava kao Šumanova rezonanca (ŠR) i potvrđena je od strane brojnih laboratorija. Zanimljivo je da je ovo frekvencija budističkog “om” u mantrama.
Ova pojava nije izazvala nikakvo zanimanje nauke, sve dok doktor Anker Mueller nije slučajno naleteo na Šumanov rad. On je odmah primetio da je Šumanova rezonanca identična frekvenciji ljudskog mozga. Brojne elektroencefalografije pokazale su da je frekvencija magnentnog polja Zemlje u stvari frekvencija alfa talasa mozga čoveka. Međunarodna grupa od 104 naučnika potvrdila je zaključke ove studije. Zaključci su neverovatni. Ljudi su ne samo sinhronizovani međusobno unutar frekvencije Šumanove rezonance, već i sa samom Zemljom. Rezultati su objavljeni u International Journal of Environmental Research and Public Health.
Istraživanja profesora E. Jacobija sa Univerziteta u Dizeldorfu pokazala su da u odsustvo Šumanovih frekvencija nastaju fizički i mentalni problemi. Profesor R.Wever sa Max Planck Instituta Bihejvioralnu fiziologiju u Erling-Andechs proučavao je studente koji su četvrtoj nedelji živeli u bunkeru ispod Zemlje, potpuno izolovanom od magentnog polja Zemlje. Posle izvesnog perioda njihov dnevni ritam se poremetio, javili su se emotivni problemi i jake migrene. Potom im je vratio Šumanovu rezonancu od 7,83 Hz u okolinu i rezultati su bili zapanjujući – zdravsteno stanje studenata se brzo normalizovalo. Kosmonauti koji su boravili svemiru duže vremena, van magnentnog polja Zemlje, izgubili su oko 80% svoje koštane mase. Naučnik Michael Persinger je konstruisao aparat koji emituje magentno polje od 7,83 Hz u Međunardnoj svemirskoj stanici i promene na kostima su se izgubile.
U zaključku pomenute internacionalne studije istaknuto je: “Ljudski regulatorni sistemi su dizajnirani da se adptiraju na dnevne i sezonske klimatske i geomagnetne varijaije, međutim nagli poremećaji solarne i geomagnetne aktivnosti remete ove mehanizme, dovodeći do pogoršavanja hroničnih bolesti, povećanja broja srčanih udara, miokarda, povećanog pritiska, epileptičnih napada”. Ljudske ćelije reaguju samo na frekvencije između 3 i 25 Hz (extra low frequency ELF), ostale frekvence nemaju nikakav uticaj na njih.