Много добра тема. Целог живота се заглављујем и, као што се може наслутити, вероватно не чукам из лифта, знаЋи - хепи енд.
Последњи пут сам се заглавио са неком бабом. Мсм, нисам ја те среће ко Трајковић Будимир.
Чекао сам лифт као бус, 15 минута, а каснио на посао. Из призмемља су се чуле активности утовара неке бабе са колицима, и то тако трајало, и онда је, нормално, баба прејебала све спратове, па изашла на последњем. И, ту није крај, јер је срела другу бабу, мила моја, па где сте ви, не виђам вас, кокодакање и неће да затовре врата.
Ја сам држао дугме неко време, а онда сам, ијебига, одустао, кренуо пешке, кад прц- стаде лифт са све другом бабом.
Како сте ви зауставили лифт? Шта бре, како, откуд знам, стао, воли ме, шта те брига, што нисте затворили врата.
Кад кренусмо лифт. И стаде. Прц. И као, баба, ето, ви сте криви, шта сад. Остаћемо заувек у лифту, а ја нисам доручковао

)) И реч по реч, тако смо се мало џапали, али културишка и баба ме одушевила: сви сте ви млади такви, сви сте набусити. Срцве моје бабље :харт: Били смо загл. 2-3 мин. нормално, нико није имао моб, а станаре заболе... Давид Пајић из '65.