Na konkretnom primeru se može ilustrovati ušteda. Npr. Preduzeće "Grejanje" u nekom vojvođanskom gradu ubira ogromne svote novca od građana. Recimo da za stan od 60m2 svakog meseca uberu oko 5000 dinara mesečno, i to tokom cele godine, znači da za stan od 60m2 plaćate 60000 dinara godišnje, tj, 1000 din po kvadratu. Izračunajte sad koliko je to na nivou celoga grada. Isto to preduzeće taj novac šalje u opštinsku kasu, zatim oština ta sredstva šalje za Beograd, i to žive pare. Posle par meseci, taj isti Beograd, vraća novac nazad u opštinu, a ova samo mali procenat vraća "Grejanju". Koliko samo troškova ima u 4 obračuna koja se prave? Koliko administracije se bavi tim stvarima za solidne plate i koliko to vremena oduzme? Zašto Beograd raspolaže tim sredstvima? To je samo deo pitanja. No, krajnji ishod je da je samo grejanje preskupo, plate radnicima "Grejanja" su male i kasne, samo preduzeće "Grejanje" ima milionske dugove, a instalacije za grejanje su loše i puno energije se gubi u transportu toplote do krajnjih potrošača.
Ako bi se cela stvar svela na Pokrajinu, ona bi mogla univerzalnim modelom ubiranja prihoda i poreza da kompletan postupak smanji, zaobiđe nepotrebnu administraciju i da jednostavno ubiranjem poreza, namiri sve potrebe i smanji operativne troškove. Razlika je u tome što pokrajuna može napraviti taj model poslovanja zbog manjeg broja gradova i preduzeća, a po standardima EU koji takve stvari regulišu kroz regionalizaciju. Na nivou Srbije je to nemoguće, jer treba isplatiti Beogradske grejače državnih stolica.
