Šta nam pričaju Đorđoneove slike

[Nina]

Nedostatak biografskih podataka o Đorđoneu doveo je do stvaranja mnogih legendi o ovom poetičnom renesansnom majstoru. Iako je umro mlad, ostavio je dubok trag u umetnosti koji se nekad poredi sa Leonardom. Promenio je tok venecijanskog slikarstva. Ključ Đorđoneove umetnosti leži u novom načinu predstavljanja pejzaža, a posebno načina na koji su preneti svetlost i atmosfera. Đorđone je smanjio značaj linearnog crteža i usmerio se na boju. Svojim inovacijama u slikarskom postupku postigao je da likovi na slikama, često smešteni u mistično okruženje, i sami budu tajnoviti i poetični. Bio je prvi venecijanski slikar koji je pravio mala ulja na platnu. O velikom uspehu ovog majstora govore i mnogobrojne imitacije njegovih dela.

Đorđone (Giorgio Barbarelli da Castelfranco) rođen je oko 1477. godine u Kastelfranku, malom mestu nedaleko od Venecije. Nešto malo o njegovom životu pisao je Đorđo Vazari u „Životima slavnih slikara, vajara i arhitekata“. Ne zna se kad je stigao u Veneciju, ali je poznato da je postao učenik Đovanija Belinija, a umro je mlad, šest godina pre svog učitelja, najverovatnije od kuge, 1510. godine..

Zajedno sa mlađim Ticijanom, Đorđone je utemeljio venecijansku školu italijanskog slikarstva pozne renesanse. Međutim, njegov slikarski opus nosi sobom mnoge kontroverze, pa se stoga Đorđone smatra jednim od najmističnijih ličnosti evropske umetnosti. Od brojnih dela koja mu se pripisuju, tek se za šest preživelih slika može reći da su stvarno njegove.Za njegovu Oluju, se sa apsolutnom sigurnošću može reći da je u celini delo Đorđa Barbarelija da Kastelfranka.
http://www.avantartmagazin.com/djordjone-enigma-venecijanskog-slikarstva/

 

[Nina]

Oluja

U venecijanskoj Galeriji Akademije posebnu pažnju provici ce Đorđoneova slika Oluja (1506), najomijenija slika Lorda Bajrona, koji je smatrao da tema i simbolizam ove slike daju mogućnost svakom posmatraču da smisli sopstvenu priču. Slika je tokom vekova dobijala različita tumačenja, pa čak i teoriju da u suštini ovo platno nema nikakvo posebno značenje. U popisu porodice Vendramin iz 1569. godine ova slika nosi naziv „Merkur i Izida“, kasnije je opisana i kao „pejzaž na platnu sa olujom s Cigankom i vojnikom“ (Markantonio Mikiel), a neko je u njoj prepoznao sudbinu Adama i Eve posle izgona iz raja.

Slika La tempesta ( Oluja),rađena je u tehnici ulja na platnu, a dimenzije su joj: 83 x 73 cm. Naručilac i kupac bio je venecijanski plemić Gabriele Vendramin (1484-1552). Nikada se neće saznati da li je Gabriele od Đorđonea naručio da mu „nešto” naslika, ili je dao precizna uputstva kako slika treba da izgleda.

Oluja se smatra jednim od prvih pejsaža u istoriji zapadnog slikarstva. Predmet slike nije jasan. Tu su mladic , žena koja doji bebu pored potoka. U pozadini su ruševine nekog grada, drveće koje već počinje da se povija od nadolazeće oluje, žuto lišće na mostu koje je oluja već stresla sa drveta iza, rodu na krovu druge velike kule, ‘arabesku’ naslikanu crvenom bojom na pročelju manje bele kule, ispred ove pomenute, a što je simbol porodice Karara iz Padove, crtež, takođe naslikan crvenom bojom, na zidu pete kule u nizu građevina a što je zapravo lav, simbol svetog Marka, odnosno Venecije.Seva munja. Ne može se nabrojati sve što se na ovoj slici nalazi.

Žena je iz grada koji se vidi , izašla je u prirodu sa svojim detetom, jer je dan bio letnje lep i topao. Živi u skučenim uslovima, pa su njoj i detetu bili potrebni vazduh i sunce. Zato su obnaženi.

I mladić iz grada,mlađi od žene. Nije ni pastir ni vojnik. I on je izašao u šetnju, pa otuda štap na koji se sada oslanja, u ležernom, ali i mladalački zavodničkom položaju. Ne gleda u ženu već u nešto daleko udaljeno od nje. Već su poporičali i on čeka da se beba dovoljno nahrani, žena obuce sebe i bebu i da ih otprati do kuće, jer se sprema oluja.

Vremena na slici. Jasno je da je u pitanju trenutak u sadašnjosti: žena trenutno doji svoju bebu, momak trenutno nešto posmatra, trenutno je bljesnula munja. Prošlost su sve građevine na slici, a naročito su to polomljeni antički stubovi.Prošlost je, iako trenutno postoji, i roda na krovu, jer je ženi vec donela bebu. Prošlost je i suvo lišće na granama.

Budućnost je nevreme koje započinje, i sva vremena i nevremena koja će uslediti. Budućnost je beba, koja ce uskoro prohodati.

Tu je i nebo.Đorđone, prvi je slikar u svekolikoj istoriji umetnosti koji je naslikao takvo nebo ,stvarno nebo, sa suncem koje već prekrivaju tamni oblaci, sa munjom koja će probiti oblake i doneti dugo očekivanu kišu.

Postoje razna tumačenja ove slike koja se kreću se od toga da predstavlja bekstvo Josifa i Marije sa Isusom u Egipat, pa sve do toga da su to možda Paris i Enona, ili Jasion i Demetra. Salvatore Setis smatra da su ruševine simbolični prikaz Raja, a da su likovi zapravo Adam i Eva sa sinom Kainom; u tom slučaju, munje na nebu simbolišu bes Boga koji ih je upravo proterao. Možda najinteresantnija hipoteza o značenja ove slike je ta da značenja nema, da Đorđone nije imao nikakvu posebnu temu na umu, da je jednostavno slikao.

 

[Nina]

Tri filozofa

Sledeća Đorđoneova enigmatična slika je slika "Tri filozofa" nastala između 1505-1509. godine, Ovde se tri figure nalaze u blizini mračne prazne pećine; najstariji (verovatno grčki filozof, možda Platon ili Aristotel) od nje je najudaljeniji, sredovečni čovek (verovatno arapski filozof, možda Avicena ili Averoes) nalazi se u sredini, a najmlađi, onaj koji sedi, najbliži je pećini i jedini je on posmatra. U daljini se vide selo i planine.

Tri lika su izgubljena u nekakvom sanjarenju, ali ne znamo pouzdano ko su oni. Znamo da je naručena od strane mletačkog patricija po imenu Tadeo Kontarini koji je gajio interesovanje za okultno i alhemiju, ali stručnjaci već sto i više godina odbacuju prvobitno tumačenje po kome su to Tri mudraca okupljena ispred pećine u kojoj je rođen Isus Hrist.

Možda je u pitanju alegorija prenošenja znanja sa starih na mlade, možda alegorija prenošenja znanja od Starih Grka preko Arapa do zapadnoevropskog čoveka, možda mladić jedini gleda u pećinu jer mladost je radoznala i otvorena za nove ideje, možda on simboliše renesansnog čoveka koji traži neotkrivene tajne. A možda je pećina zapravo ona čuvena Platonova iz "Države".

 

[Nina]

Usnula Venera

Usnula Venera je jedna od poslednjih Đorđonevih slika tehnikom ulja na platnu, naslikana oko 1510. godine.Delo izuzetne važnosti zbog uticaja koji je ostavilo na kasnije predstave ispružene boginje Venere u istoriji umetnosti, ponavljajući se kao tema u renesansi, baroku, neoklasicizmu i impresionizmu.

Dugo se smatralo da je reč o Sasoferatovoj kopiji Ticijanovog originala, sve dok je italijanski kritičar Đovani Moreli, nije ispravno pripisao Đorđonu.

Završio ju je Ticijan, verovatno nakon Đorđonove smrti.Prrva je u dugom nizu ležećih ženskih aktova u istoriji umetnosti.Dok Botičelijeva boginja Venera stoji naga prilikom svog rođenja, ali će uskoro biti pokrivena, Đorđoneova Venera spava, i njeno nago telo nalazi svoj eho u krivinama brda prizora sa pozadine. Dok je donja linija tela jedna kriva linija, gornja je obliku talasa polazeći od glave preko grudi do ruke koja je spuštena preko stidnog brežuljka, diskretan i sugestivan gest. Senzualni efekat slike pojačan je toplim tonovima i prirodnom teksturom njenog tela, što je naglašeno posteljom na kojoj ona leži. Najverovatnije je rađena za privatnog kolekcionara.

Rendgenski snimci su otkrili klečećeg Kupidona pored stopala Venere koji je prekriven nakon što je delo bilo oštećeno. Godine 1525. slika je opisana ovako: „Platno nage Venere koja spava na livadi sa Kupidonom, naslikao je Đorđo di Kastelfranko, ali pejzaž iz pozadine i Kupidona je dovršio Ticijan.” Tehnička analiza je otkrila da je postelju na kojoj Venera leži takođe prepravio Ticijan.

 

[Nina]

Starica

Još jedna Đorđonova slika, koja je takođe pripadala kolekciji Gabrijelea Vendramina, je Starica, nastala oko 1508. godine. U zbirci Akademije našla se 1856. godine, kada je posle više vlasnika, muzeju poklonio car Franja Josif. Dugo se smatralo da se radi o „portretu Ticijanove majke u Đorđoneovom stilu“, a onda je slika ipak pripisana Đorđoneu. Starica koja izranja iz tamne pozadine jedna je od najčudnijih slika tog doba. Na umornom licu i u melanholičnom pogledu ove žene, mogu se uočiti tragovi nekadašnje lepote.

Na slici se nalazi i svitak na kome je zapisano „Col Tempo“ (Sa vremenom), čime nam umetnik ukazuje na neumitnu prolaznost, starenje i nestalnost ovozemaljske lepote. Kao da poenta ovog dela i nije bila da oslika nečiji portret, već da prikaže samo stanje, odnosno starost, prolaznost, da napomene da „ona nije uvek ovako izgledala“, da je to donelo vreme. Starica ne drži u ruci svitak sa natpisom, ali je on nekako prikačen kod lakta, a tom rukom ova mistična žena sa slike ukazuje na sebe. Danas ne znamo ništa o osobi sa slike, ne znamo da li je zamišljena ili je stvarno postojala, kom društvenom sloju je pripadala, možemo da joj pripišemo bilo kakvu biografiju. I to je manje važno od toga kakav nam utisak ostavlja i šta nam govori ne samo o sebi već i o svima nama, danas i u svakom vremenu.

 

[Nina]

U Galeriji Akademije, među nebrojenim lepotama renesanse i ogromnim slikama, procesijama, večerama, snovima svetaca, oltarima, pod zlatnim tavanicama, ispred ove neobične starice, koja nas samo sarkastičnim pogledom poziva da razmislimo o tome kako sve teče, nemoguće je ne zaustaviti se. Posle oka naviknutog na šarenilo i bogatstvo Karpača, Veronezea, Belinija, Ticijana i drugih, ova, u boji i formatu svedena slika zadržaće naš pogled duže od svih. Razmišljaćemo o njoj, otkrivati šta je poruka slike, odgonetati njene tajne, pomalo osećati i neku jezu koja nam prolazi kičmom i znaćemo da nam je Đorđone upravo vrlo jednostavno dao lekciju o životu i svetu. Koju ćemo uvek pamtiti.

 

[Nina]

Galerija Akademije je mesto koj bi svako ko može i ima mogucnosti trebao da poseti.
Bila sam u Galeriji više puta i svaki put imam utisak da nisam sve dobro videla
i da moram da se opet tamo vratim i upijam očima svu onu lepotu likovne umetnosti

 

[gost 435342]

Vidi se da je bio vrhunski slikar po slikama.

 

[Nina]

Galerija Akademija (Gallerie dell'Accademia) je otvorena 1750 godine kada je republika Venecija odlučila da formira akademiju slikara i skulptora. Prvi direktor akademije je bio slikar Đovani Batista Piaceta i zgrada "Fonteghetto della Farina" je bila određena kao sedište akademije. U početku su samo umetnička dela studenata bila sakupljana i izložena.

Za vreme Napoleonove okupacije 1807 godine, akademija je preseljena na pogodnije mesto, mesto gde se danas nalaze tri značajne religijske građevine – velika škola milostive Svete Marije, crkva milostive Svete Marije i manastir Canonici Lateranensi.

Između 1816 i 1856 godine, galerija Akademija je obogaćena kolekcijama Molina, Kontarinija, Renijera i Manfrina, pri čemu se moglo reći da je ovim umetničkim delima upotpunjena celina italijanskih majstora. Galerija obuhvata 37 izložbenih salona (24 na prvom spratu i 13 u prizemlju); Umetnička dela izložena u galeriji datiraju od 14og do 18og veka, a uključuju neverovatne slike kao što je “La Tempesta” od Đorđonea, Ticijanovu “La Pietà”, ciklus priči Svetog Orsola od Karpaća I brojne druge.

 

[Nina]

U Galeriji Akademija nalazi se i Vitruvijev čovek od Leonarda da Vinčija od 1822 godine

Ovo remek delo je pripadalo milanskom kardinalu Ćezaru Montiju, zajedno sa 16 drugih crteža koje je nacrtao čuveni Leonardo. Đuzepe Bosi, slikar, pisac i sekretar Akademije Brera u Milanu, je platio ogromnu sumu nova kako bi kupio prestižnu kolekciju crteža 1818 godine. Sa njegovom srmću, austrijska vlada je kupila kolekciju Leonardovih crteža, ukupno 1800, I dodelila ih novoosnovanoj akademiji lepih umetnosti u Veneciji (osnovana 1807 godine).

Vitruvijev čovek, je dostupan za javnost samo određenim datumima tokom godine i kada galerija organizuje izložbe posvećene Leonardu,
kao što je bio slučaj 2019 godine.

 

[Boris Grušenko]

Pogledajte prilog 1021078

Oluja

U venecijanskoj Galeriji Akademije posebnu pažnju provici ce Đorđoneova slika Oluja (1506), najomijenija slika Lorda Bajrona, koji je smatrao da tema i simbolizam ove slike daju mogućnost svakom posmatraču da smisli sopstvenu priču. Slika je tokom vekova dobijala različita tumačenja, pa čak i teoriju da u suštini ovo platno nema nikakvo posebno značenje. U popisu porodice Vendramin iz 1569. godine ova slika nosi naziv „Merkur i Izida“, kasnije je opisana i kao „pejzaž na platnu sa olujom s Cigankom i vojnikom“ (Markantonio Mikiel), a neko je u njoj prepoznao sudbinu Adama i Eve posle izgona iz raja.

Slika La tempesta ( Oluja),rađena je u tehnici ulja na platnu, a dimenzije su joj: 83 x 73 cm. Naručilac i kupac bio je venecijanski plemić Gabriele Vendramin (1484-1552). Nikada se neće saznati da li je Gabriele od Đorđonea naručio da mu „nešto” naslika, ili je dao precizna uputstva kako slika treba da izgleda.

Oluja se smatra jednim od prvih pejsaža u istoriji zapadnog slikarstva. Predmet slike nije jasan. Tu su mladic , žena koja doji bebu pored potoka. U pozadini su ruševine nekog grada, drveće koje već počinje da se povija od nadolazeće oluje, žuto lišće na mostu koje je oluja već stresla sa drveta iza, rodu na krovu druge velike kule, ‘arabesku’ naslikanu crvenom bojom na pročelju manje bele kule, ispred ove pomenute, a što je simbol porodice Karara iz Padove, crtež, takođe naslikan crvenom bojom, na zidu pete kule u nizu građevina a što je zapravo lav, simbol svetog Marka, odnosno Venecije.Seva munja. Ne može se nabrojati sve što se na ovoj slici nalazi.

Žena je iz grada koji se vidi , izašla je u prirodu sa svojim detetom, jer je dan bio letnje lep i topao. Živi u skučenim uslovima, pa su njoj i detetu bili potrebni vazduh i sunce. Zato su obnaženi.

I mladić iz grada,mlađi od žene. Nije ni pastir ni vojnik. I on je izašao u šetnju, pa otuda štap na koji se sada oslanja, u ležernom, ali i mladalački zavodničkom položaju. Ne gleda u ženu već u nešto daleko udaljeno od nje. Već su poporičali i on čeka da se beba dovoljno nahrani, žena obuce sebe i bebu i da ih otprati do kuće, jer se sprema oluja.

Vremena na slici. Jasno je da je u pitanju trenutak u sadašnjosti: žena trenutno doji svoju bebu, momak trenutno nešto posmatra, trenutno je bljesnula munja. Prošlost su sve građevine na slici, a naročito su to polomljeni antički stubovi.Prošlost je, iako trenutno postoji, i roda na krovu, jer je ženi vec donela bebu. Prošlost je i suvo lišće na granama.

Budućnost je nevreme koje započinje, i sva vremena i nevremena koja će uslediti. Budućnost je beba, koja ce uskoro prohodati.

Tu je i nebo.Đorđone, prvi je slikar u svekolikoj istoriji umetnosti koji je naslikao takvo nebo ,stvarno nebo, sa suncem koje već prekrivaju tamni oblaci, sa munjom koja će probiti oblake i doneti dugo očekivanu kišu.

Postoje razna tumačenja ove slike koja se kreću se od toga da predstavlja bekstvo Josifa i Marije sa Isusom u Egipat, pa sve do toga da su to možda Paris i Enona, ili Jasion i Demetra. Salvatore Setis smatra da su ruševine simbolični prikaz Raja, a da su likovi zapravo Adam i Eva sa sinom Kainom; u tom slučaju, munje na nebu simbolišu bes Boga koji ih je upravo proterao. Možda najinteresantnija hipoteza o značenja ove slike je ta da značenja nema, da Đorđone nije imao nikakvu posebnu temu na umu, da je jednostavno slikao.

Postoji i teorija da je slika bila politička poruka vlastima Venecije a naročito porodici Karara baš kao što je i David bio politička poruka Firence papskoj državi.

 

[Nina]

Đorđone je našao način da mletačku paletu, vrlo razvijenu već u Belinijevom slikarstvu, učini još bogatijom i raskošnijom. Kod Đorđona boja se ne upotrebljava kao dekorativni elemenat koji će doprineti jedinstvu kompozicije, nego počinje da služi kao nezamenljiv elemenat u izgradnji forme. Ta raskoš boja i faktura, blago prigušivanje svetlosti i senke, i okružujuća atmosfera koja rastvara oštre linije, proističu iz tehnike ulja, čije su mogućnosti naročito pogodovale izražavanju venecijanskih ideala. Sa slikarstvom Djordjona u Veneciji je naročito došao do izražaja poetičan ton u slici: nasuprot firentinskom intelektualnom stilu, stvoreno je sasvim ljudsko slikarstvo, slikarstvo u ime mladosti i lepote sa naročitom ljubavlju za pejzaž. Dakle, od svih italijanskih slikarskih škola većinu ljubitelja umetnosti najčešće i najpostojanije privlači venecijanska škola.

Blistavu epohu XVI veka u mletačkom slikarstvu, koju je pripremio Đovani Belini (1429-1516) najveći venecijanski majstor XV veka, otvorio je Belinijev učenik Đorđo Barbareli da Kastelfranko, zvani Đorđone (1478-1510). Slikar o čijem se životu malo zna. Zna se da je odrastao u Veneciji i da je odlično svirao lautu i božanstveno pevao. Ostalo je zabeleženo da su se ljudi otimali o njegovo društvo.

Umro je vrlo mlad i ostavio svega nekoliko slika, ali su i one dovoljne da svome tvorcu obezbede slavu jednog od najvećih slikara Venecije. Njegov crtež i njegova kompozicija pokazuju veliko znanje i dobru školu, ali ono što je na tim slikama najlepše, to su vanredno lepe, tople i nežne boje, koje pričinjavaju pravo zadovoljstvo oku. Tipičan slikar Venecije XVI veka, sa temperamentom koji je naginjao poeziji i životu u prirodi, Djordjone je najčešće slikao teme neodredjenog sadržaja ili motive iz mitologije, ustvari, ilustracije idiličnih priča i pastirskih ljubavi. Celog svog života slikao je i rodni predeo; brda s prevojima, pošumljene plave doline, koje kupaju svetlost i vazduh, zemlju, drveće, oblake i livade u kojima su utkane melanholične figure tihe i zamišljene.

Svaki značajan majstor pronalazi i razvija u toku rada neke svoje recepte i osobenosti kojima se odlikuje njegov rad. Djordjone je uživao u boji, njegova boja teče kao rastopljeno zlato. Kao da ga vidimo kako rukom nežno dodiruje svoje čarobne slike.

O Đorđoneu bi zaista bilo teško reći više nego da su njegove slike savršen odraz renesanse na vrhuncu.
Za izvesno vreme, Đorđone je potčinio svome uticaju skoro celokupno mletačko slikarstvo: od nepoznatih slikara koji su ostali njegovi imitatori do najvećih majstora XVI veka. Jakopo Palma Stariji, Lorenco Loto, Sebastijan del Pjombo,Ticijan.Svi su oni imali svoju djordjonovsku fazu i preko nje došli do svoje kasnije slikarske fizionomije.

 

[Nina]

Pored Oluje, Tri filozofa, Usnula Venera i Starica ,tu su i slike:

Pastoralni koncert

Pastoralni koncert je najlepša moguća fantazija koju je ikad slikar stvorio. Tonski akordi tih nagih tela boje ćilibara sa crvenim i tamnozelenim partijama odela, a naročito pejzaža livade i duboke mase drveta preko koga se nadvilo bogato oblačno nebo, bili su oduvek za umetnike predmet divljenja. To nije više čarolija zlatne i lake svetlosti kao kod Koredja, već se oseća neka nota čiji zvuk duže treperi u vazduhu, koji je puniji i ozbiljniji. I možda je već na samom početku novo venecijansko slikarstvo u ovoj slici dobilo neprevazidjeno remek-delo. Još jedan elemenat na slici Pastoralni koncert pripada podjednako i Djordjonu i Veneciji,krajnja osetljivost za idiličnu čar i tiha sanjarenja.Ovo je jedna od slika za koju se misli da je Ticijan imao udela u njoj, cak i da je Ticijan i autor iste

Ova slika je nastala između 1509. i 1510. godine; tačan datum njegovog nastanka nije poznat. Ovaj period takođe predstavlja turbulentan period istorije u Veneciji, konkretno Cambraijev rat 1509. Istoričar umetnosti Jonathan Unglaub sugeriše da je ova slika naslikana kao odgovor na rat, pružajući „idilično utočište od razaranja istorije“.

Izraz "pastorala" prvi je upotrebio Nicolas Bernard Lepicie da opiše ovu sliku 1754. Pastoralni žanr je nastao na osnovu ove slike, za koju se veruje da vizuelno pokazuje renesansno divljenje prema klasičnoj poeziji, suštinskoj vrednosti humanizma. Ova slika se takođe smatra poreklom pastoralnog žanra umetnosti zbog njene povezanosti sa pastirskom poezijom, što su videli mladići koji se okupljaju u bujnom, živopisnom zelenilu italijanskog sela. Pastoralni koncert ili žanr Fete Champetre opisuje se kao okupljanje u živopisnom pejzažu. Obično su mladići okupljeni zajedno u kreativnoj potrazi, sedeći na travi pejzaža. Slike su gotovo uvek alegorije ili prikazi mitoloških likova.

Ova slika je takođe primer venecijanskog slikarstva, podžanra italijanskog renesansnog slikarstva jedinstvenog za Veneciju. Venecijanske slike se karakterišu kao bogate šeme boja koje stvaraju "topli sjaj" i naglašavaju naturalizam iznad svega. Mletačke slike takođe imaju posebnost u mitološkim i alegorijskim temama. Jedinstvena upotreba boje poznata je kao kolorit, a najčešće se nalazila u venecijanskom slikarstvu.

Pokroviteljstvo nad ovom slikom i danas je nepoznato. Izabela d'Este je mogući kandidat za pokrovitelja zbog takozvanog bagna koji je naručila za svog brata Alfonsa I d'Estea, vojvodu od Ferare.

 

[Nina]

Judita

Judith je jedno od retkih autentičnih dela Giorgione-a u vlasništvu Ruskog muzeja Ermitage.
Slika, koja je prvobitno pripisana Rafaelu, stigla je u Ermitaž 1772. iz Pariza.
Kao i mnoge druge slike, ona se odnosi na motiv Judith i Holofernes.

 

[Nina]

Madona i dete u pejzažu

Giorgioneova uljana slika na drvetu (44k36,5 cm), koja se može datirati oko 1498-1500 i sačuvana u Ermitažu u Sankt Peterburgu.
U muzej je slika stigla 1817. godine iz Crichtonove zbirke.

Kao i većina dela koja se pripisuju Giorgioneu, oskudica u dokumentaciji i poteškoće u izolaciji stilskih karakteristika relativno kratke umetnikove karijere, u poređenju sa drugim učenicima i sledbenicima, otežavaju pripisivanje i datiranje. Madona i dete u pejzažu osciliraju između 1495. i 1505. godine, sa rasprostranjenošću u poslednjim godinama petnaestog veka.

U to vreme venecijanski umetnici posvetili su se stvaranju novih vrsta tradicionalne ikonografije. Na primer, umesto da Madonu postave na tron, okružen svecima, njeno postavljanje u pejzaž počelo je biti često, kao u sadašnjoj tabeli. Mala veličina bi predložila privatno odredište za posao, za svakodnevnu predanost.

Marija je prikazana kako sedi tri četvrtine levo, pomaknuta u odnosu na osu slike i savijena prema detetu koje drži na kolenima, dok desnom rukom ispruži ruku kako bi mu glava zaspala. Isus je gol, dok Madona nosi neobičnu zelenu i crvenu haljinu, koja se ističe teškom i preobilnom draperijom u poređenju sa pozadinom pejzaža, postavljenom u nijanse zelene, žute i smeđe, pored plavog neba u kojem se spajaju , usled magle, najudaljenije planine.Predstava je izrazito lirska, sa zlatnim svetlećim vezivom koje stvara topao i tiho intiman efekat, mešajući figure sa pejzažom.

 

[Nina]

Poklonjenje pastira

Poklonjenje pastira, ponekad poznato i kao rođenje Allendale.Slika je italijanskog renesansnog slikara Giorgionea, dovršena oko 1505. do 1510. .Dugo se mislilo da je to rani Ticijan. To je svakako venecijansko slikarstvo tog perioda. Izložena je u Nacionalnoj galeriji umetnosti Vašingtona, Sjedinjene Američke Države.

 

[Nina]

Presuda

Slika je o Solomonovoj presudi nastala v. 1502–1505. Smešten je u Galleria degli Uffizi uFirence.
Delo je dimenzionalno i tematski sličan njegovoj privesnoj slici Test Mojsijeve vatre, takođe u Ufiziju.
Prikazuje Solomona, kralja Jevreja, na prestolu, sa dvorskim dostojanstvenicima i dve žene kraj njegovih nogu.
Obe žene su tražile isto dete i žalile su se kralju. Solomonov izbor razotkrio je lažni.
Iza njih su dva velika hrasta koji dele predeo na dva dela.

 

[Nina]

Laura

Laura, nekada poznata i kao Portret mlade neveste.To je jedina poznata slika autora koju je on potpisao i datirao, na poleđini ima njegovo ime i datum 1.jun 1506. godine. Visi u muzeju Kunsthistorisches u Beču, Austrija

Iako je bilo mnogo intrigantnih rasprava o tome da li je lik na slici kurtizana ili mlada, muzej smatra da je slika prikaz mlade neveste po imenu Laura di Noves.

Laura je naslikana starom tehnikom ulja na platnu. Vekovima se slika menjala u različite oblike. Prvo je transponovana u ovalni oblik, a kasnije je ponovo postavljena u pravougaonik. Pre pomena, slika se protezala ispod struka sa dovoljno prostora na vrhu. Trenutno je dimenzija 41 cm sa 33,6 cm. Iza neveste je grana lovorovog drveta. Mnoge teorije koje pokušavaju da objasne sliku vrte se oko ove grane. Uprkos različitim pogledima, većina teorija se slaže da je slika simbol čednosti i vernosti. Takve slike su bile prilično česte na portretima venčanih parova i parova.

Na ovoj slici, Giorgione koristi meke boje sa elegantnim prelazima iz jedne palete u drugu. Korišćenje mekog krzna i delikatnog vela na svetlom tonu kože pokazatelj je senzualnosti.

Čitava tehnika iza ublažavanja silueta inspiracija je koju je Giorgione stekao od Leonarda. Nadalje, potpis na poleđini portreta pokazuje da slika pripada zbirkama nadvojvode Leopolda Vilhelma koje su trenutno izložene u Pradu u Madridu.

 

[Nina]

Zalazak Sunca

Il Tramonto (Zalazak sunca) je pejzažna slika ulje na platnu Giorgione, stvorena 1505-1508, Nalazi se u Nacionalnoj galeriji u Londonu, koja ga je kupila 1961. U desnoj pozadini Sveti Djordje ubija zmaja, a Antonije Veliki meditira u pećini, dok Gottard u središnjem planu postavlja kostim Svetog Roka.Likovi na slici su podeljeni rekom, kao u oluji istog umetnika .Delo je naslikano u znak zahvalnosti Svetom Roku za kraj kuge 1504.

 

[Poli46]

Još uvek nije poznat identitet mladog vojnika i žene sa detetom na slici Oluja, pa je njena tema ostala nepoznata. Ne zna se tačno ni koje je mesto naslikano. Pretpostavlja se da je grad u pozadini slike Padova. Zagonetnost slike podstakla je razvijanje mnogih teorija. Ali, Oluja i dalje ostaje enigma za istoričare umetnosti.

U slici Oluja je počelo nešto što će postati značajna, nova tradicija. Đorđone je umro pre nego što je uspeo da potpuno istraži taj čulni, lirski svet koji je stvorio u Oluji. On je to ostavio u amanet darovitom venecijanskom slikaru Ticijanu, koji je bio pod njegovim presudnim uticajem.

 

[Nina]

Još jedna slika koja se sa velikom verovatnocom pripisuje Đorđoneu.
Velika je šteta što je umro mlad, bio je ispred svog vremena u slikrstvu i inovator

Castelfranco Madonna

Madona i dete sa svetim Franjom i svetim Nikazijem, poznata i kao Castelfranco Madonna, slika je italijanskog renesansnog umetnika Giorgionea, izvedena oko 1504. godine. Ostala je u ekvivalentu originalne postavke, u bočnoj kapeli katedrale. Castelfranco Veneto, rodnog grada Giorgionea, u Venetu, na severu Italije, iako sadašnja crkva datira iz 18. veka.

Slika ima sve elemente tipičnog sacra conversazione, sa Bogorodicom ustoličenom sa detetom, sa Svetim Franjom desno i Svetim Nikazijem sa leve strane. Međutim, ekstremna visina prestola je najneobičnija i stvara sasvim drugačiji efekat od slika ove vrste Đovanija Belinija i drugih slikara, gde je tron samo malo podignut, a figure su na približno istom nivou.

To je jedna od nekolicine slika - možda tri - koje se vrlo čvrsto mogu pripisati Giorgioneu

..