Salle Buddha
Ističe se
- Poruka
- 2.184
E ovako... posto je forum zatrpan raznoraznim mrzackim temama i "vekovnim" neprijateljstvima, sto samo dokazuje koliko su clanovi istog dozvolili da im politika i mediji odlucuju iz kog naroda ce da traze prijatelje a iz kog ne, ajmo malo suprotnih primera iz nase istorije... Primera gde su Srbi i Albanci saradjivali, kumili se, zapocinjali prijateljstva na radnost i jednih i drugih...
Pocinjemo sa Carom Dusanom, prvim i najvecim srpskim carom. Zna li neko njegovu zvanicnu titulu?
Glasi: "Car Srba, Grka, Bugara i Albanaca". Smatrao je da su Albanci u sustini lojalan i radan narod.
http://sh.wikipedia.org/wiki/Car_Dušan
Plemenski suživot
Srpska i albanska plemena su pod Turskom živela u bliskim vezama i spajala ih je velika društvena srodnost, izražena u mnogim zajedničkim običajima, predanjima i uspomenama, kao i u mnogim zajedničkim akcijama protiv turskih vlasti. Pored toga, između Srba i Albanaca je često postojalo i krvno srodstvo. Crnogorci se takođe nisu ustezali oženiti devojku albanskog roda, bez obzira na razliku u veri.
Srbi i Albanci u Balkanskim ratovima
Proglas kralja Petra I Karađorđevića od 18. oktobra 1912. godine:
Najnoviji događaji stavili su opet na dnevni red rešavanje sudbine Balkanskog poluostrva, pa s tim i sudbine Stare Srbije, te slavne, ali tužne majke naše Kraljevine, gde je istorijsko jezgro srpske države, starih kraljeva i careva, gde su slavne nemanjićke prestonice… novopazarski Ras, Priština, Skoplje, Prizren, gde žive naša braća po krvi, po jeziku, po običaju, po narodnoj svesti, željama i težnjama … Moja će vojska u Staroj Srbiji zateći, pored hrišćana, i Srbe muslimane, koji su nama tako isto dragi, a s njima i Arbanase, hrišćane i muslimane, s kojima naš narod živi zajedno hiljadu i tri stotine godina, obično deleći s njima sreću i nesreću. Mi im svima nosimo slobodu, bratstvo i jednakost u svemu sa Srbima
Srbi i Albanci u Prvom svetskom ratu
Tokom Prvog svetskog rata, povlačenje desetkovane srpske vojske kroz Albaniju, koje je u istoriji ostalo upamćeno kao Albanska golgota, omogućeno je zahvaljujući vernom srpskom savezniku Esad-paši Toptaniju, koji je rekao da srpsku vojsku niko ne sme napasti, a da će onaj ko je napadne veliki greh učiniti. Esad-paša je kasnije sahranjen na vojničkom groblju na Tijeu u Bolonjskoj šumi, zajedno sa srpskim vojnicima, gde i dan-danas u moru krstova stoji i jedan polumesec.
Drugi svetski rat
Tokom Drugog svetskog rata, Jugoslavija i Albanija su bile okupirane od fašističkih sila osovine. Nakon ustanka protiv okupatora dolazi do stvaranja Narodnooslobodilačke vojske Jugoslavije, a zatim i Narodnooslobodilačka vojska Albanije, između kojih je postajala bliska saradnja.
KP Jugoslavije je odigrala važnu ulogu u stvaranju KP Albanije, u organizovanju NOP-a Albanije, u formiranju i konstituisanju organa nove vlasti i državnopravnog lika nove države.
Zajednički partizanski otpor okupatoru
U rezoluciji Komunisticke partije Albanije istaknut je kao glavni zadatak „da razvijemo ljubav i borbenu saradnju sa svim narodima Balkana, a pogotovu s narodima: srpskim, grčkim, crnogorskim i makedonskim, koji se herojski bore za svoje nacionalno oslobođenje“. Albanski partizani oslobodili su zatvorenike iz nekoliko koncentracionih logora u Albaniji, u kojima se nalazio veliki broj Jugoslovena. Jedna grupa od dve stotine pedeset jugoslovenskih partizana sa Kosova, koji su bili internirani u Albaniji u ovim logorima, nakon bekstva su stigli na oslobođenu teritoriju u Makedoniji, gde su odmah obrazovali dva bataljona Kosovaca, tako da se na oslobođenoj teritoriji u Makedoniji stvorila prilično velika vojska.
Boro i Ramiz
Tokom narodnooslobodilačke borbe jugoslovenskih naroda za oslobođenje od tokom Drugog svetskog rata. Bilo je brojnih primera zajedničke srpsko-albanske borbe protiv fašističkih okupatora. Legendarni primeri te borbe su narodni heroji Boro Vukmirović i Ramiz Sadiku, koji su aprila 1943. godine zarobljeni na putu iz Đakovice u Prizren, mučeni od strane fašističke policije i nakon toga streljani zajedno zagrljeni, jer su odbili da se razdvoje. Boro i Ramiz simbolizuju bratstvo Albanaca i Srba na Kosovu.
Znameniti predstavnici i njihova vidjenja srpsko-albanskih odnosa:
Dositej Obradović
Srpski prosvetitelj Dositej Obradović je 1769. godinu proveo kod jedne familije „Arbanasa“, od kojih je upoznao njihov narod i kulturu i naučio albanski jezik. On piše o prijateljskim odnosima Albanaca prema Srbima, i prenosi izjavu jednog od njih o zajednistvu Albanaca i Srba: "Mi smo sa Srbi jedan rod i pleme bili.
Marko Miljanov
Marko Miljanov (1833-1901), narodni književnik, vojskovođa i vojvoda iz plemena Kuči, je sa svojim delima pisao o običajima Crnogoraca i Arbanasa, njihovom suživotu i prijateljstvu. Svojoj želji da posluži boljem međusobnom razumevanju susednih plemena on je namenio celo delo. O Arbanasima je Marko Miljanov zapisao, govoreći:
"Niko nije više od Arbanasa s malijem dobrim zadovoljan, i malijem zlim ogorčen".
Dimitrije Tucović
Dimitrije Tucović (1881-1914), istaknuti srpski socijaldemokrata, je svojim delom Srbija i Albanija iz 1914. godine kritikovao politiku srpske države prema Albancima, naglašavajući potrebu srpsko-albanske povezanosti i saradnje.
"Danas je postalo vrlo rizično propovedati potrebu zajedničkoga rada sa Arbanasima. U pogubnoj utakmici da opravda jednu naopaku politiku buržoaska štampa je stvorila o Arbanasima čitavu kulu neistinitih i tendencioznih mišljenja, a osvajačka politika Srbije sa svojim vararskim metodama morala je Arbanase ispuniti dubokom mržnjom prema nama
http://sh.wikipedia.org/wiki/Srpsko-albansko_prijateljstvo
Pocinjemo sa Carom Dusanom, prvim i najvecim srpskim carom. Zna li neko njegovu zvanicnu titulu?
Glasi: "Car Srba, Grka, Bugara i Albanaca". Smatrao je da su Albanci u sustini lojalan i radan narod.
http://sh.wikipedia.org/wiki/Car_Dušan
Plemenski suživot
Srpska i albanska plemena su pod Turskom živela u bliskim vezama i spajala ih je velika društvena srodnost, izražena u mnogim zajedničkim običajima, predanjima i uspomenama, kao i u mnogim zajedničkim akcijama protiv turskih vlasti. Pored toga, između Srba i Albanaca je često postojalo i krvno srodstvo. Crnogorci se takođe nisu ustezali oženiti devojku albanskog roda, bez obzira na razliku u veri.
Srbi i Albanci u Balkanskim ratovima
Proglas kralja Petra I Karađorđevića od 18. oktobra 1912. godine:
Najnoviji događaji stavili su opet na dnevni red rešavanje sudbine Balkanskog poluostrva, pa s tim i sudbine Stare Srbije, te slavne, ali tužne majke naše Kraljevine, gde je istorijsko jezgro srpske države, starih kraljeva i careva, gde su slavne nemanjićke prestonice… novopazarski Ras, Priština, Skoplje, Prizren, gde žive naša braća po krvi, po jeziku, po običaju, po narodnoj svesti, željama i težnjama … Moja će vojska u Staroj Srbiji zateći, pored hrišćana, i Srbe muslimane, koji su nama tako isto dragi, a s njima i Arbanase, hrišćane i muslimane, s kojima naš narod živi zajedno hiljadu i tri stotine godina, obično deleći s njima sreću i nesreću. Mi im svima nosimo slobodu, bratstvo i jednakost u svemu sa Srbima
Srbi i Albanci u Prvom svetskom ratu
Tokom Prvog svetskog rata, povlačenje desetkovane srpske vojske kroz Albaniju, koje je u istoriji ostalo upamćeno kao Albanska golgota, omogućeno je zahvaljujući vernom srpskom savezniku Esad-paši Toptaniju, koji je rekao da srpsku vojsku niko ne sme napasti, a da će onaj ko je napadne veliki greh učiniti. Esad-paša je kasnije sahranjen na vojničkom groblju na Tijeu u Bolonjskoj šumi, zajedno sa srpskim vojnicima, gde i dan-danas u moru krstova stoji i jedan polumesec.
Drugi svetski rat
Tokom Drugog svetskog rata, Jugoslavija i Albanija su bile okupirane od fašističkih sila osovine. Nakon ustanka protiv okupatora dolazi do stvaranja Narodnooslobodilačke vojske Jugoslavije, a zatim i Narodnooslobodilačka vojska Albanije, između kojih je postajala bliska saradnja.
KP Jugoslavije je odigrala važnu ulogu u stvaranju KP Albanije, u organizovanju NOP-a Albanije, u formiranju i konstituisanju organa nove vlasti i državnopravnog lika nove države.
Zajednički partizanski otpor okupatoru
U rezoluciji Komunisticke partije Albanije istaknut je kao glavni zadatak „da razvijemo ljubav i borbenu saradnju sa svim narodima Balkana, a pogotovu s narodima: srpskim, grčkim, crnogorskim i makedonskim, koji se herojski bore za svoje nacionalno oslobođenje“. Albanski partizani oslobodili su zatvorenike iz nekoliko koncentracionih logora u Albaniji, u kojima se nalazio veliki broj Jugoslovena. Jedna grupa od dve stotine pedeset jugoslovenskih partizana sa Kosova, koji su bili internirani u Albaniji u ovim logorima, nakon bekstva su stigli na oslobođenu teritoriju u Makedoniji, gde su odmah obrazovali dva bataljona Kosovaca, tako da se na oslobođenoj teritoriji u Makedoniji stvorila prilično velika vojska.
Boro i Ramiz
Tokom narodnooslobodilačke borbe jugoslovenskih naroda za oslobođenje od tokom Drugog svetskog rata. Bilo je brojnih primera zajedničke srpsko-albanske borbe protiv fašističkih okupatora. Legendarni primeri te borbe su narodni heroji Boro Vukmirović i Ramiz Sadiku, koji su aprila 1943. godine zarobljeni na putu iz Đakovice u Prizren, mučeni od strane fašističke policije i nakon toga streljani zajedno zagrljeni, jer su odbili da se razdvoje. Boro i Ramiz simbolizuju bratstvo Albanaca i Srba na Kosovu.
Znameniti predstavnici i njihova vidjenja srpsko-albanskih odnosa:
Dositej Obradović
Srpski prosvetitelj Dositej Obradović je 1769. godinu proveo kod jedne familije „Arbanasa“, od kojih je upoznao njihov narod i kulturu i naučio albanski jezik. On piše o prijateljskim odnosima Albanaca prema Srbima, i prenosi izjavu jednog od njih o zajednistvu Albanaca i Srba: "Mi smo sa Srbi jedan rod i pleme bili.
Marko Miljanov
Marko Miljanov (1833-1901), narodni književnik, vojskovođa i vojvoda iz plemena Kuči, je sa svojim delima pisao o običajima Crnogoraca i Arbanasa, njihovom suživotu i prijateljstvu. Svojoj želji da posluži boljem međusobnom razumevanju susednih plemena on je namenio celo delo. O Arbanasima je Marko Miljanov zapisao, govoreći:
"Niko nije više od Arbanasa s malijem dobrim zadovoljan, i malijem zlim ogorčen".
Dimitrije Tucović
Dimitrije Tucović (1881-1914), istaknuti srpski socijaldemokrata, je svojim delom Srbija i Albanija iz 1914. godine kritikovao politiku srpske države prema Albancima, naglašavajući potrebu srpsko-albanske povezanosti i saradnje.
"Danas je postalo vrlo rizično propovedati potrebu zajedničkoga rada sa Arbanasima. U pogubnoj utakmici da opravda jednu naopaku politiku buržoaska štampa je stvorila o Arbanasima čitavu kulu neistinitih i tendencioznih mišljenja, a osvajačka politika Srbije sa svojim vararskim metodama morala je Arbanase ispuniti dubokom mržnjom prema nama
http://sh.wikipedia.org/wiki/Srpsko-albansko_prijateljstvo
)
