- Poruka
- 51.804
Zahvaljujući ostacima ljudskih skeleta, antropolozi mogu da utvrde sa kojim bolestima su se suočavali drevni ljudi koji su živeli na prostoru Srbije.
Bioarheološka istraživanja drevnih populacija dopunjavaju naša saznanja o načinu i uslovima života prošlih zajednica, ali pre svega o njihovom zdravstvenom statusu i ishrani.
Gustina naseljenosti i zbijenost kuća, nehigijenski uslovi života, život u blizini ili sa domaćim životinjama ispod istog krova (ili u istoj prostoriji), širenje zaraza, težak fizički rad na polju, stalna ratovanja i velika smrtnost dece su neka od karakteristika srednjovekovnog načina života.
Viši status imao je bolju ishranu, bogatu proteinima iz životinjskog mesa, mlečnih proizvoda, ali i veći unos vitamina iz voća i povrća.
Boljom higijenom mogli su da spreče pojavu bolesti, ali i da ih leče budući da su na dvorovima postojali učeni ljudi i „lekari“.
Bilo je i onih malo manje opasnih, kao što su bolesti creva, šuga, malarija, kao i mnoge druge koje su zabeležene u istorijskim izvorima.
Bez sumnje, ove bolesti, zajedno sa lošom ishranom i životnim uslovima, doprinele su kratkom veku ljudi koji su tada živeli.
Venerički sifilis i način njegovog prenošenja pominje se prvi put u 15. veku u srpskom prevodu latinskog farmakološkog teksta Liber de simplici medicina dictus Circa Instans.
Endemska malarija i njeno lečenje opisani su u Hilandarskom medicinskom kodeksu, medicinskom rukopisu napisanom u 14–15. veku. U ovoj istoj hronici se spominje da je guba (lepra) na Balkanu došla pre 9. veka nove ere, a od 1406. godine u srednjovekovnoj Srbiji osnovane su mnoge bolnice za gubavce.
https://www.magazin.novosti.rs/sr/z...DVHZuS1kJqAnwAQBN_Lpr8AyDVuJg8UksH1mil1Yo7OYM
Bioarheološka istraživanja drevnih populacija dopunjavaju naša saznanja o načinu i uslovima života prošlih zajednica, ali pre svega o njihovom zdravstvenom statusu i ishrani.
Kakav je bio životni standard u srednjem veku?
Srednji vek je period u kome su harale brojne bolesti (kuga, lepra, sifilis, male boginje i sl.), a ishrana tadašnjih stanovnika, čiji je najveći deo populacije činio seosko stanovništvo, bila je uglavnom bazirana na većem unosu ugljenih hidrata, a poslovi kojima su se bavili zahtevali su veću fizičku aktivnost (rad na polju, u rudniku).Gustina naseljenosti i zbijenost kuća, nehigijenski uslovi života, život u blizini ili sa domaćim životinjama ispod istog krova (ili u istoj prostoriji), širenje zaraza, težak fizički rad na polju, stalna ratovanja i velika smrtnost dece su neka od karakteristika srednjovekovnog načina života.
Viši status imao je bolju ishranu, bogatu proteinima iz životinjskog mesa, mlečnih proizvoda, ali i veći unos vitamina iz voća i povrća.
Boljom higijenom mogli su da spreče pojavu bolesti, ali i da ih leče budući da su na dvorovima postojali učeni ljudi i „lekari“.
Kuga harala po Srbiji
Velika smrtnost od kuge tokom XV veka pogodila je i velike centre kao što su Novo Brdo, Rudnik i Srebrenica. Kuga se ponovo vratila Otomanskom opsadom Beograda 1456. godine.Pored kuge, konstantna opasnost pretila je od malih boginja, koja je takođe ubila hiljade. Lepra je bila druga ozbiljna neizlečiva bolest srednjovekovnog čoveka, koja se završavala dugotrajnom smrću.Bolesti u srednjovekovnoj Srbiji
Bolesti koje su zahvatile stanovnike u srednjem veku u Srbiji, spadaju u one najgore, kao što su kuga, lepra, besnilo, male boginje.Bilo je i onih malo manje opasnih, kao što su bolesti creva, šuga, malarija, kao i mnoge druge koje su zabeležene u istorijskim izvorima.
Bez sumnje, ove bolesti, zajedno sa lošom ishranom i životnim uslovima, doprinele su kratkom veku ljudi koji su tada živeli.
Bolesti koje pogađaju skelet
Međutim, ove posebne bolesti (npr. kuga) napadaju samo meka tkiva i ne ostavljaju skeletne dokaze o njihovom prisustvu. Od zaraznih bolesti koje pogađaju skelet, u srpskim istorijskim dokumentima ima svega nekoliko zabeleženih.Venerički sifilis i način njegovog prenošenja pominje se prvi put u 15. veku u srpskom prevodu latinskog farmakološkog teksta Liber de simplici medicina dictus Circa Instans.
Endemska malarija i njeno lečenje opisani su u Hilandarskom medicinskom kodeksu, medicinskom rukopisu napisanom u 14–15. veku. U ovoj istoj hronici se spominje da je guba (lepra) na Balkanu došla pre 9. veka nove ere, a od 1406. godine u srednjovekovnoj Srbiji osnovane su mnoge bolnice za gubavce.
https://www.magazin.novosti.rs/sr/z...DVHZuS1kJqAnwAQBN_Lpr8AyDVuJg8UksH1mil1Yo7OYM
