Informacioni biro, u sastavu predstavnika Bugarske radničke partije (komunista), Rumunske radničke partije, Mađarske partije trudbenika, Poljske radničke partije, Svesavezne komunističke partije (boljševika), Komunističke partije Francuske, Komunističke partije Čehoslovačke i Komunističke partije Italije, pošto je pretresao pitanje stanja u Komunističkoj partiji Jugoslavije i konstatovao da su predstavnici Komunističke partije Jugoslavije odbili da dođu na zasedanje Informacionog biroa, jednoglasno je doneo sledeće zaključke:
1. Informacioni biro konstatuje da vodstvo Komunističke partije Jugoslavije sprovodi u poslednje vreme u osnovnim pitanjima spoljne i unutrašnje politike nepravilnu liniju koja znači otstupanje od marksizma-lenjinizma. U vezi s tim Informacioni biro odobrava postupak CK SKP(b), koji je uzeo inicijativu u raskrinkavanju nepravilne politike CK KP Jugoslavije i pre svega nepravilne politike drugova Tita, Kardelja, Đilasa, Rankoviča.
2. Informacioni biro konstatuje da vodstvo KPJ sprovodi neprijateljsku politiku prema Sovjetskom Savezu i SKP(b). U Jugoslaviji je dopuštena nedostojna politika sramoćenja sovjetskih vojnih specijalista i diskreditovanja Sovjetske armije. Za sovjetske građane specijaliste u Jugoslaviji bio je stvoren posebni režim na osnovu koga su stavljeni pod nadzor organa Državne bezbednosti Jugoslavije i praćeni. Istom takvom praćenju i nadzoru od strane Državne bezbednosti Jugoslavije bili su podvrgnuti pretstavnik SKP(b) u Informacionom birou drug Judin i niz zvaničnih predstavnika SSSR u Jugoslaviji. Sve ove, kao i njima slične činjenice svedoče da su rukovodioci KPJ zauzeli stanovište nedostojno komunista, na osnovu koga su jugoslovenski rukovodioci počeli identifikovati spoljnu politiku SSSR sa spoljnom politikom imperijalističkih sila i ponašaju se prema SSSR isto onako kao i prema buržoaskim državama. Upravo usled ove antisovjetske pozicije Centralnog komiteta KPJ raširila se klevetnička propaganda pozajmljena iz arsenala kontrarevolucionarnog trockizma o ,,izrođavanju” SKP(b), o „izrođavanju” SSSR-a itd. Informacioni biro osuđuje ove antisovjetske koncepcije rukovodilaca KPJ, koje su nespojive sa marksizmom-lenjinizmom i koje priliče samo nacionalistima.
3. U svojoj unutrašnjoj politici rukovodioci KPJ napuštaju pozicije radničke klase i kidaju s marksističkom teorijom klasa i klasne borbe. Oni poriču činjenicu da kapitalistički elementi u njihovoj zemlji rastu i da se u vezi s tim zaoštrava klasna borba u jugoslovenskom selu. Ovo poricanje proizilazi iz oportunističkog gledišta da se u razdoblju prelaza od kapitalizma ka socijalizmu klasna borba ne zaoštrava — kako to uči marksizam-lenjinizam, nego se gasi — kako su tvrdili
oportunisti Buharinovog tipa, koji su propovedali teoriju mirnog urastanja kapitalizma u socijalizam. Jugoslovenski rukovodioci sprovode nepravilnu politiku na selu, ignorišu klasnu diferencijaciju na selu i smatraju individualne seljake za jedinstvenu celinu, uprkos poznatom Lenjinovom učenju da sitno individualno gazdinstvo rađa kapitalizam i buržoaziju stalno, svakodnevno, svakočasovno, stihijski i u masovnim razmerama. Međutim, politička situacija u jugoslovenskom selu ne daje nikakva prava za bezbrižnost i samozadovoljstvo. U uslovima kad u Jugoslaviji preovlađuje individualno seljačko gazdinstvo, kada ne postoji nacionalizacija zemlje, kada postoji privatna svojina na zemlju i kupoprodaja zemlje, kada su u rukama kulaka koncentrisani znatni zemljišni posedi, kada se primenjuje najamni rad itd., Partija se ne može vaspitavati u duhu zataškavanja klasne borbe i primirivanja klasnih suprotnosti, a da se tim samim ne razoruža pred licem teškoća izgradnje socijalizma. Rukovodioci KPJ skreću s marksističko-lenjinističkog puta na put narodnjačke kulačke partije u pitanju rukovodeće uloge radničke klase, jer tvrde da su seljaci „najčvršći temelj jugoslovenske države”. Lenjin uči da proletarijat, kao jedina, do kraja revolucionarna klasa savremenog društva… mora biti vođa hegemon u borbi celokupnog naroda za potpuni demokratski prevrat, u borbi svih trudbenika i eksploatisanih protiv ugnjetača i eksploatatora.”
4. Informacioni biro smatra da rukovodstvo KPJ revidira marksističko-lenjmističko učenje o partiji. Prema teoriji marksizma-lenjinizma, partija je osnovna vodeća i usmeravajuća snaga u zemlji, snaga koja ima svoj naročiti program i ne rasplinjava se u bespartijnoj masi. Partija je najviša forma organizacije i najvažnije oružje radničke klase. Međutim, u Jugoslaviji ne smatraju za osnovnu rukovodeću snagu u zemlji Komunističku partiju nego Narodni front. Jugoslovenski rukovodioci umanjuju ulogu KP, faktički rastvaraju partiju u bespartijnom Narodnom frontu, koji obuhvata klasno veoma raznolike elemente (radnike, radno seljaštvo sa individualnim gazdinstvom, kulake, trgovce, sitne fabrikante, buržoasku inteligenciju), kao i raznobrojne političke grupe, ubrajajući tu i neke buržoaske partije. Jugoslovenski rukovodici uporno neće da priznaju pogrešnost svoje koncepcije da KPJ tobož ne može i ne treba da ima svoj naročiti program, nego da treba da se zadovolji s programom Narodnog fronta. Činjenica da u Jugoslaviji na političkoj areni istupa samo Narodni front, dok partija i njene organizacije ne istupaju otvoreno u svoje ime pred narodom — ne samo da umanjuje ulogu partije u političkom životu zemlje, nego i potkopava partiju kao samostalnu političku snagu, pozvanu da osvaja sve veće poverenje naroda i da obuhvata svojim uticajem sve šire mase radnog naroda putem otvorene političke delatnosti, otvorenom propagandom svojih pogleda i svog programa. Rukovodioci jugoslovenske KP ponavljaju grešku ruskih menjševika, koja se sastoji u rastvaranju marksističke partije u bespartijnoj masovnoj organizaciji. To sve svedoči o likvidatorskim tendencijama u odnosu na KP u Jugoslaviji. Informacioni biro smatra da takva politika CK KPJ ugrožava samo postojanje KP i, u krajnjoj liniji, krije u sebi opasnost izrođavanja jugoslovenske narodne republike.
1. Informacioni biro konstatuje da vodstvo Komunističke partije Jugoslavije sprovodi u poslednje vreme u osnovnim pitanjima spoljne i unutrašnje politike nepravilnu liniju koja znači otstupanje od marksizma-lenjinizma. U vezi s tim Informacioni biro odobrava postupak CK SKP(b), koji je uzeo inicijativu u raskrinkavanju nepravilne politike CK KP Jugoslavije i pre svega nepravilne politike drugova Tita, Kardelja, Đilasa, Rankoviča.
2. Informacioni biro konstatuje da vodstvo KPJ sprovodi neprijateljsku politiku prema Sovjetskom Savezu i SKP(b). U Jugoslaviji je dopuštena nedostojna politika sramoćenja sovjetskih vojnih specijalista i diskreditovanja Sovjetske armije. Za sovjetske građane specijaliste u Jugoslaviji bio je stvoren posebni režim na osnovu koga su stavljeni pod nadzor organa Državne bezbednosti Jugoslavije i praćeni. Istom takvom praćenju i nadzoru od strane Državne bezbednosti Jugoslavije bili su podvrgnuti pretstavnik SKP(b) u Informacionom birou drug Judin i niz zvaničnih predstavnika SSSR u Jugoslaviji. Sve ove, kao i njima slične činjenice svedoče da su rukovodioci KPJ zauzeli stanovište nedostojno komunista, na osnovu koga su jugoslovenski rukovodioci počeli identifikovati spoljnu politiku SSSR sa spoljnom politikom imperijalističkih sila i ponašaju se prema SSSR isto onako kao i prema buržoaskim državama. Upravo usled ove antisovjetske pozicije Centralnog komiteta KPJ raširila se klevetnička propaganda pozajmljena iz arsenala kontrarevolucionarnog trockizma o ,,izrođavanju” SKP(b), o „izrođavanju” SSSR-a itd. Informacioni biro osuđuje ove antisovjetske koncepcije rukovodilaca KPJ, koje su nespojive sa marksizmom-lenjinizmom i koje priliče samo nacionalistima.
3. U svojoj unutrašnjoj politici rukovodioci KPJ napuštaju pozicije radničke klase i kidaju s marksističkom teorijom klasa i klasne borbe. Oni poriču činjenicu da kapitalistički elementi u njihovoj zemlji rastu i da se u vezi s tim zaoštrava klasna borba u jugoslovenskom selu. Ovo poricanje proizilazi iz oportunističkog gledišta da se u razdoblju prelaza od kapitalizma ka socijalizmu klasna borba ne zaoštrava — kako to uči marksizam-lenjinizam, nego se gasi — kako su tvrdili
oportunisti Buharinovog tipa, koji su propovedali teoriju mirnog urastanja kapitalizma u socijalizam. Jugoslovenski rukovodioci sprovode nepravilnu politiku na selu, ignorišu klasnu diferencijaciju na selu i smatraju individualne seljake za jedinstvenu celinu, uprkos poznatom Lenjinovom učenju da sitno individualno gazdinstvo rađa kapitalizam i buržoaziju stalno, svakodnevno, svakočasovno, stihijski i u masovnim razmerama. Međutim, politička situacija u jugoslovenskom selu ne daje nikakva prava za bezbrižnost i samozadovoljstvo. U uslovima kad u Jugoslaviji preovlađuje individualno seljačko gazdinstvo, kada ne postoji nacionalizacija zemlje, kada postoji privatna svojina na zemlju i kupoprodaja zemlje, kada su u rukama kulaka koncentrisani znatni zemljišni posedi, kada se primenjuje najamni rad itd., Partija se ne može vaspitavati u duhu zataškavanja klasne borbe i primirivanja klasnih suprotnosti, a da se tim samim ne razoruža pred licem teškoća izgradnje socijalizma. Rukovodioci KPJ skreću s marksističko-lenjinističkog puta na put narodnjačke kulačke partije u pitanju rukovodeće uloge radničke klase, jer tvrde da su seljaci „najčvršći temelj jugoslovenske države”. Lenjin uči da proletarijat, kao jedina, do kraja revolucionarna klasa savremenog društva… mora biti vođa hegemon u borbi celokupnog naroda za potpuni demokratski prevrat, u borbi svih trudbenika i eksploatisanih protiv ugnjetača i eksploatatora.”
4. Informacioni biro smatra da rukovodstvo KPJ revidira marksističko-lenjmističko učenje o partiji. Prema teoriji marksizma-lenjinizma, partija je osnovna vodeća i usmeravajuća snaga u zemlji, snaga koja ima svoj naročiti program i ne rasplinjava se u bespartijnoj masi. Partija je najviša forma organizacije i najvažnije oružje radničke klase. Međutim, u Jugoslaviji ne smatraju za osnovnu rukovodeću snagu u zemlji Komunističku partiju nego Narodni front. Jugoslovenski rukovodioci umanjuju ulogu KP, faktički rastvaraju partiju u bespartijnom Narodnom frontu, koji obuhvata klasno veoma raznolike elemente (radnike, radno seljaštvo sa individualnim gazdinstvom, kulake, trgovce, sitne fabrikante, buržoasku inteligenciju), kao i raznobrojne političke grupe, ubrajajući tu i neke buržoaske partije. Jugoslovenski rukovodici uporno neće da priznaju pogrešnost svoje koncepcije da KPJ tobož ne može i ne treba da ima svoj naročiti program, nego da treba da se zadovolji s programom Narodnog fronta. Činjenica da u Jugoslaviji na političkoj areni istupa samo Narodni front, dok partija i njene organizacije ne istupaju otvoreno u svoje ime pred narodom — ne samo da umanjuje ulogu partije u političkom životu zemlje, nego i potkopava partiju kao samostalnu političku snagu, pozvanu da osvaja sve veće poverenje naroda i da obuhvata svojim uticajem sve šire mase radnog naroda putem otvorene političke delatnosti, otvorenom propagandom svojih pogleda i svog programa. Rukovodioci jugoslovenske KP ponavljaju grešku ruskih menjševika, koja se sastoji u rastvaranju marksističke partije u bespartijnoj masovnoj organizaciji. To sve svedoči o likvidatorskim tendencijama u odnosu na KP u Jugoslaviji. Informacioni biro smatra da takva politika CK KPJ ugrožava samo postojanje KP i, u krajnjoj liniji, krije u sebi opasnost izrođavanja jugoslovenske narodne republike.
