Mikelanđelo Buonaroti mlađi ,
potomak čuvenog umetnika, objavio je 1623. godine prvo izdanje Mikelanđelove poezije. On se veoma slobodno odnosio prema nasleđu svog imenjaka, i sam pesnik, dosta toga je lično napisao, prepravio i izbacio. Ta zbirka poezije ostala je zanemarena i zaboravljena kao umetnički bezvredna. Godine 1858. članovi Buonaroti porodice zaveštali su gradu Firenci svoje porodično nasleđe. Autografne verzije pesama koje su se ovde nalazile bile su osnova za objavljivanje novog izdanja Mikelanđelove poezije. Čezare Guasti je ovo nasleđe upotpunio sonetima, madrigalima i drugim oblicima iz drugih izvora, i 1863. godine Mikelanđelovi stihovi su konačno bili dostupni u originalu. Nakon ovog prvog kritičkog izdanja usledila su i druga, Frej 1897. i Đirardi 1960.
Međutim, ta poezija je i dalje izazivala različitu pažnju kritike. Mišljenja o njoj su bila podeljena. Neki joj nisu pridavali veliki značaj kao umetničkoj tvorevini, i smatrali su je samo delom konvencionalnog načina pisanja tadašnjeg doba, ili su čak i Mikelanđelovu pismenost dovodili u pitanje. Drugi, među njima i naš Miloš Crnjanski, su Mikelanđelove stihove doživljavali kao izuzetno ličnu i umetnički vrednu poeziju. Takav je i stav engleskog pesnika i esejiste Voltera Pejtera, autora knjige "The Renaissance: Studies in Art and Poetry". On ističe spontanost Mikelanđelovih stihova i činjenicu da je umetnik neke od soneta zapisao na rubovima i poleđinama svojih crteža, u zanosu inspiracije da tako kažemo. Kao glavnu odliku Mikelanđelove poezije Pater izdvaja "sweetness", melodičnost i patetiku koja stoji naizgled u raskoraku sa ozbiljnošću i strogošću njegovih likovnih dela, sa onim što se naziva "terribilita", ali sa kojima se zapravo dopunjuje i prožima.
Danas se čini da je sva pažnja usmerena na adresante kojima su Mikelanđelovi stihovi bili namenjeni, a u vezi sa polemikom oko njegovog seksualnog opredeljenja. Slično kao i kod Šekspirovih soneta, neki stihovi su očigledno upućeni mladićima. U Mikelanđelovom slučaju, poznato nam je i ko je bio njegov mladi prijatelj, Tomazo da Kavalijeri, sa kojim je bio u svakako izuzetno prisnim odnosima, on je jedan od nekolicine ljudi prisutnih u trenutku Mikelanđelove smrti. Neke od soneta možemo tumačiti kao odraz Mikelanđelovog duševnog stanja, uznemirenog zbog teške krivice koju je osećao usled grešnih želja. Drugi veliki prijatelj umetnika je bila Vitoria Kolona, i njihova veza je bila povod za različite spekulacije. I Kavalijeriju i Koloni Mikelanđelo je posvetio veliki broj soneta ali i crteža. U svakom slučaju Mikelanđelova poezija je zaista izuzetno lična, ali iako se stalno bavi istim pitanjima lepote, umetnosti, vere, ljubavi i smrti, odražava različite stavove prema njima. Istoričar umetnosti Entoni Blant doveo je u neraskidivu vezu Mikelanđelove stihove, skulpture i freske, kao i biografske podatke.
Pišući o Mikelanđelu Blant u svojoj knjizi "Umetnička teorija u Italiji 1450 - 1600" izuzetan značaj pridaje njegovim sonetima. Mikelanđelo je bio jedan od retkih umetnika renesanse koji nam je u pisanoj formi, u vidu svoje poezije, ostavio naznake u kom smeru bi trebalo proučavati njegovu umetnost. Blant razlikuje tri faze u razvoju Mikelanđela kao ličnosti i umetnika, i u njegovim stihovima nalazi potvrdu za takvu periodizaciju. Prvi period, koji se završava oko 1530. godine Blant smatra periodom jakog uticaja neoplatoničarske misli i humanističke tradicije uopšte, i kao glavni motiv Mikelanđelovog stvaranja izdvaja ideal lepote. Lepota je za njega odraz božanskog na ovome svetu, a najsavršeniji oblik lepote nalazi u ljudskoj figuri.
Druga faza, nakon 1527. godine, obeležena je promenom duhovne atmosfere u Italiji i Katoličkoj crkvi. Mikelanđelova umetnost odražava sada izuzetno religioznog čoveka. Lepota, fizička lepota, više nije sama sebi cilj, Mikelanđelo sve više govori o njenoj prolaznosti i ništavnosti.
Treća faza, koja je trajala do njegove smrti 1564. godine prati još izraženije ove pomene. "Njegov pristup svetu i umetnostima postaje još duhovniji, ali u isto vreme i specifičnije hrišćanski. Njegovo religiozno osećanje je sada kombinacija mističke neoplatoničarske koncepcije i intenzivne vere u spasenje Verom, o čemu je slušao od Savonarole i grupe oko Kontarinija. Ali on manje govori o apstraktnoj božanskoj suštini, a više o Bogu kome se lično obraća".
potomak čuvenog umetnika, objavio je 1623. godine prvo izdanje Mikelanđelove poezije. On se veoma slobodno odnosio prema nasleđu svog imenjaka, i sam pesnik, dosta toga je lično napisao, prepravio i izbacio. Ta zbirka poezije ostala je zanemarena i zaboravljena kao umetnički bezvredna. Godine 1858. članovi Buonaroti porodice zaveštali su gradu Firenci svoje porodično nasleđe. Autografne verzije pesama koje su se ovde nalazile bile su osnova za objavljivanje novog izdanja Mikelanđelove poezije. Čezare Guasti je ovo nasleđe upotpunio sonetima, madrigalima i drugim oblicima iz drugih izvora, i 1863. godine Mikelanđelovi stihovi su konačno bili dostupni u originalu. Nakon ovog prvog kritičkog izdanja usledila su i druga, Frej 1897. i Đirardi 1960.
Međutim, ta poezija je i dalje izazivala različitu pažnju kritike. Mišljenja o njoj su bila podeljena. Neki joj nisu pridavali veliki značaj kao umetničkoj tvorevini, i smatrali su je samo delom konvencionalnog načina pisanja tadašnjeg doba, ili su čak i Mikelanđelovu pismenost dovodili u pitanje. Drugi, među njima i naš Miloš Crnjanski, su Mikelanđelove stihove doživljavali kao izuzetno ličnu i umetnički vrednu poeziju. Takav je i stav engleskog pesnika i esejiste Voltera Pejtera, autora knjige "The Renaissance: Studies in Art and Poetry". On ističe spontanost Mikelanđelovih stihova i činjenicu da je umetnik neke od soneta zapisao na rubovima i poleđinama svojih crteža, u zanosu inspiracije da tako kažemo. Kao glavnu odliku Mikelanđelove poezije Pater izdvaja "sweetness", melodičnost i patetiku koja stoji naizgled u raskoraku sa ozbiljnošću i strogošću njegovih likovnih dela, sa onim što se naziva "terribilita", ali sa kojima se zapravo dopunjuje i prožima.
Danas se čini da je sva pažnja usmerena na adresante kojima su Mikelanđelovi stihovi bili namenjeni, a u vezi sa polemikom oko njegovog seksualnog opredeljenja. Slično kao i kod Šekspirovih soneta, neki stihovi su očigledno upućeni mladićima. U Mikelanđelovom slučaju, poznato nam je i ko je bio njegov mladi prijatelj, Tomazo da Kavalijeri, sa kojim je bio u svakako izuzetno prisnim odnosima, on je jedan od nekolicine ljudi prisutnih u trenutku Mikelanđelove smrti. Neke od soneta možemo tumačiti kao odraz Mikelanđelovog duševnog stanja, uznemirenog zbog teške krivice koju je osećao usled grešnih želja. Drugi veliki prijatelj umetnika je bila Vitoria Kolona, i njihova veza je bila povod za različite spekulacije. I Kavalijeriju i Koloni Mikelanđelo je posvetio veliki broj soneta ali i crteža. U svakom slučaju Mikelanđelova poezija je zaista izuzetno lična, ali iako se stalno bavi istim pitanjima lepote, umetnosti, vere, ljubavi i smrti, odražava različite stavove prema njima. Istoričar umetnosti Entoni Blant doveo je u neraskidivu vezu Mikelanđelove stihove, skulpture i freske, kao i biografske podatke.
Pišući o Mikelanđelu Blant u svojoj knjizi "Umetnička teorija u Italiji 1450 - 1600" izuzetan značaj pridaje njegovim sonetima. Mikelanđelo je bio jedan od retkih umetnika renesanse koji nam je u pisanoj formi, u vidu svoje poezije, ostavio naznake u kom smeru bi trebalo proučavati njegovu umetnost. Blant razlikuje tri faze u razvoju Mikelanđela kao ličnosti i umetnika, i u njegovim stihovima nalazi potvrdu za takvu periodizaciju. Prvi period, koji se završava oko 1530. godine Blant smatra periodom jakog uticaja neoplatoničarske misli i humanističke tradicije uopšte, i kao glavni motiv Mikelanđelovog stvaranja izdvaja ideal lepote. Lepota je za njega odraz božanskog na ovome svetu, a najsavršeniji oblik lepote nalazi u ljudskoj figuri.
Druga faza, nakon 1527. godine, obeležena je promenom duhovne atmosfere u Italiji i Katoličkoj crkvi. Mikelanđelova umetnost odražava sada izuzetno religioznog čoveka. Lepota, fizička lepota, više nije sama sebi cilj, Mikelanđelo sve više govori o njenoj prolaznosti i ništavnosti.
Treća faza, koja je trajala do njegove smrti 1564. godine prati još izraženije ove pomene. "Njegov pristup svetu i umetnostima postaje još duhovniji, ali u isto vreme i specifičnije hrišćanski. Njegovo religiozno osećanje je sada kombinacija mističke neoplatoničarske koncepcije i intenzivne vere u spasenje Verom, o čemu je slušao od Savonarole i grupe oko Kontarinija. Ali on manje govori o apstraktnoj božanskoj suštini, a više o Bogu kome se lično obraća".
