Krvna osveta

[dobra predskazanja]

Zašto je osveta destruktivna?

Ko određuje šta je za nekog destruktivno?

cin koji je doveo do osvete je sam po sebi destruktivan, a destrukcija moze da rodi destrukciju. s tim sto bih ja pre to nazvala pravda.

 

[dog face]

podrzavam naravno..oko za oko zub za zub.......ko ima muda nek se sveti...

 

[dog face]

i podrzavam retributivne teorije kaznjavanja.... jel su se ostale pokazale kao neuspesne u svakom slucaju skoro....

 

[gost 277161]

Scepan Mali je gotovo iskorenio krvnu osvetu kod Crnogoraca , ali kasnije se opet to vratilo .

 

[Lollol]

Vendeta je glupost, pa nismo mafija ili pleme divljaka (to sada kazem jer nisam osetio potrebu da se bilo kome svetim).
Ali cak i da neko ubije mog rodjaka, jedino ko vredi da ispasta za takav zlocin je osoba koja je ubila, a ne neko neduzan, dete neko recimo, iz te porodice. To mi je zverski.

 

[Tandoori Masala]

viki nam kazhe


podrzhavate li i opravdavate li ovu pojavu u sluchajevima kada je vishe nego evidentno da su zakon i pravda zatajili tj. kada ubica podmiti sudstvo i izvuche se bez robije ili sa minimalnom kaznom?
da li ste chuli/le za primere u vashoj okolini?
ima li vam ova pojava smisla oce li vratiti umrlog,i shta mislite iz kojih razloga sa psiholoshke tachke ljudi pribegavaju ovoj akciji?

Krvna osveta je staro ponasanje zasnovano na nacelu taliona (oko za oko, zub za zub) i predstavlja sredstvo zastite imovine, plemena ili gensa, te sluzi kao upozorenje pojedincu ili drugom plemenu da na suprotnoj strani stoji bratstvo, grupa i jaka solidarnost (Frojdova hipoteza, preko Darwina, o prvobitnoj hordi: solidarnost, strah i potreba za sigurnoscu, odnosno pretpostavka psihologa W. McDougala o gregarnom instinktu kao pozadini ljudskog zajednistva) plemena, znaci, prije nego sto je drzavala pocela da dela kao nosilac krivicnog zakonodavstva, krvna osveta je u okviru odredjenog drustva bila uobicajen nacin kodifikacije obicajnog prava kod klanova ili gensova. U pravnoj teoriji se smatra (B. Peric) da obicajno pravo mora posjedovati sljedece osobine: 1. opcu primjenu, obicaj mora biti prihvacen od velike vecine pripadnika zajednice; 2. dugotrajno vrsenje; 3. uvjerenost u ispravnost akcije.

Njeni danasnji ostaci su karakteristicni za zemljopisno izolirane krajeve (Sicilija, jug Peloponeza, Korzika, Kavkaz, neprohodne oblasti Pakistana, Iraka, Avganistana, itd.) koje okruzuju prirodne granice: planinski vijenci, velike rijeke ili more, tako da stvaraju zasebnu socijalnu jedinicu sa osebujnim nacinom zivota i samoregulacijom drustveno-pravnih obicaja jer stanovnistvo sporije i teze napusta starije i duboko ukorijenjene obrasce ponasanja. Probali su poneki da putem nenaucnog aparata i lombrozijanskog biologizma pripisu psiholoske karakteristike odredjenim grupama ili narodima (da se izoluju od ostalih iz bliskog okruzenja), npr. sangvinican temperament, dinarsku nasilnost, urodjenu agresiju, vrucu krv i sl. Poznat je primjer Hajdredina Hodze, koji je izazvao navalu burnih reakcija 1971. godine u Pristini na Savjetovanju o krvnim deliktima (Jugoslovensko udruzenje za krivicno pravo i kriminologiju) kad je procitao svoj referat ("Neke socioloske karakteristike, drustveni uzroci i posledice krvne osvete kod albanske nacionalnosti u Jugoslaviji") u kojem uzroke osvete u nasim krajevima vidi u ekonomskoj zaostalosti, niskom kulturnom i civilizacijskom nivou kosmetskih Albanaca. Za njen nastanak nisu zasluzne nacionalne osobine nego odredjeni drustveni i istorijski uslovi (onda, moze se mirne duse kazati da je "Ruska pravda", zbirka zakona kneza Kijevske Rusije - Jaroslava Mudrog, dokaz primitivnosti ruskog naroda posto je krvna osveta jasno i nedvosmisleno zapisana u njenom prvom clanu) inace nema govora da se radi o nekakvom etnickom "izvozu", kad je danas prisutna i u ostalim dijelovima Evrope.

Jedno istrazivanje (Ferracuti, Lazzari, Wolfgang, 1970) je pokazalo da ubice iz potkulture krvne osvete na Sardiniji (Barbaricino kodeks) imaju manji osjecaj krivice nego prestupnici iz ostalih krajeva Italije zbog toga sto su internalizirali vrijednosni sistem koji favorizira nasilje. Isti slucaj je i sa kosmetskim Albancima, ucinilac ubistva iz krvne osvete nikad ne misli da cini sramno djelo zbog toga sto to prihvata (on sam), sto je zabiljezio P. Branici (Krivicnopravni aspekt krvne osvete na Kosovu, Jugoslovenska revija za kriminologiju i krivicno pravo, br. 4, Beograd, 1971), posto ih na taj cin tjera pritisak sredine - obicajno pravo. Pojedinac je svjestan tezine krivicnog djela ali psiholoski pritisak okruzenja je toliko jak da svako odlaganje duznosti doprinosi da ga ta ista sredina potcjenjuje i omalovazava.
Bez obzira koliko god iracionalno ovo djelovalo, ispunjenje duznosti (koje dovodi do veselja a ne tuge), potvrda muskosti, odanost plemenu i ponasanje u skladu s normativnim sistemom su prioriteti. Dobar poznavalac pravnih obicaja kod Albanaca S. Ducic (Zivot i obicaji plemena Kuca, 1931) opisuje kakvim je sve ponizenjima bio izlozen covjek koji se nije osvetio: njegova puska nije mogla sa se vjesa s puskama junaka, nije mu se dodavalo pice ili duvan na uobicajen nacin nego lijevom rukom i ispod koljena, a ako bi nesto prigovorio onda bi mu rekli "Kad ti glavom plati krvnik koji ti je glavu duzan, tada ces biti izjednacen s ostalom druzinom."
Postoji samo jedan primjer kad je sredina umjesto ravnodusnosti iskazala veliko negodovanje i izvjestan prezir, koji je iznio psiholog Milenko Karan (Zavod za socijalnu politiku, Pristina) kad su januara 1972. godine ubijena dva maloljetna djecaka u selu Ladrovcu (Suva Reka).
Zanimljivo da je u SFRJ za vrijeme sedamdesetih oko 800 ubistava godisnje pripisano krvnoj osveti, podatak iz pera Zvonimira Separovica, ondasnjeg profesora krivicnog prava na Pravnom fakultetu u Zagrebu (1977). Njegov kolega Tomislav Markovic (Krivicna djela lisenja zivota na podrucju NR Hrvatske: 1946-1955) je iznio tri faze razvoja krvne osvete: prva, utemljena na nagonu, druga kao dokaz rodbinske solidarnosti i treca kad se pojavljuje s drzavom i razvojem pravne svijesti tako da kaznjavanje prelazi u ruke drzave.
Tesko je kazati kako bih odreagovao u datom trenutku (licni dozivljaj pravde i nagon su zeznute stvari), ali ako bi zakon zatajio, mozda bi se u meni probudio namrgodjeni osvetnik: neki daleki predak sa brcinama, okicen tokama i falicnom kuburom zadjenutom za pojas.

Za kraj, evo jednog primjera krvnog umira iz Crne Gore:

Spojler

Filip N. Vujovic, Krvni umir u Crmnici 1937. godine, Glasnik Etnografskog muzeja na Cetinju, II, 1962, str. 243-245.

 

[gost 224104]

iza krvne osvete se krije nemoc vladanja nove situacije koja je nastala pracena tugom, mrzhnjom i nesvijesti

nemam pojma kako se kazhe na srpskom na deutsch bih kazala --> der Mensch befindet sich in einem absolutem Ausnahmezustand und ist nicht mehr Herr seiner selbst getrieben von Trauer und Hass fügt er dem das selbe zu den er verantwortlich macht für sein eigenes Elend/Leid, er handelt in dem er sich rächt, Rache aber ist ein niederer Beweggrund


die Zeit heilt alle wunden oder der Mensch lernt mit seinem leid umzugehen, tötet er aber aus Rache verspürt er Genugtuung das lindert aber nicht sein Leid den die Genugtuung verfliegt und dann empfindet der Mensch nur noch Leere


tako ja to mislim

 

[krinka5]

Spojler

Krvna osveta je staro ponasanje zasnovano na nacelu taliona (oko za oko, zub za zub) i predstavlja sredstvo zastite imovine, plemena ili gensa, te sluzi kao upozorenje pojedincu ili drugom plemenu da na suprotnoj strani stoji bratstvo, grupa i jaka solidarnost (Frojdova hipoteza, preko Darwina, o prvobitnoj hordi: solidarnost, strah i potreba za sigurnoscu, odnosno pretpostavka psihologa W. McDougala o gregarnom instinktu kao pozadini ljudskog zajednistva) plemena, znaci, prije nego sto je drzavala pocela da dela kao nosilac krivicnog zakonodavstva, krvna osveta je u okviru odredjenog drustva bila uobicajen nacin kodifikacije obicajnog prava kod klanova ili gensova. U pravnoj teoriji se smatra (B. Peric) da obicajno pravo mora posjedovati sljedece osobine: 1. opcu primjenu, obicaj mora biti prihvacen od velike vecine pripadnika zajednice; 2. dugotrajno vrsenje; 3. uvjerenost u ispravnost akcije.

Njeni danasnji ostaci su karakteristicni za zemljopisno izolirane krajeve (Sicilija, jug Peloponeza, Korzika, Kavkaz, neprohodne oblasti Pakistana, Iraka, Avganistana, itd.) koje okruzuju prirodne granice: planinski vijenci, velike rijeke ili more, tako da stvaraju zasebnu socijalnu jedinicu sa osebujnim nacinom zivota i samoregulacijom drustveno-pravnih obicaja jer stanovnistvo sporije i teze napusta starije i duboko ukorijenjene obrasce ponasanja. Probali su poneki da putem nenaucnog aparata i lombrozijanskog biologizma pripisu psiholoske karakteristike odredjenim grupama ili narodima (da se izoluju od ostalih iz bliskog okruzenja), npr. sangvinican temperament, dinarsku nasilnost, urodjenu agresiju, vrucu krv i sl. Poznat je primjer Hajdredina Hodze, koji je izazvao navalu burnih reakcija 1971. godine u Pristini na Savjetovanju o krvnim deliktima (Jugoslovensko udruzenje za krivicno pravo i kriminologiju) kad je procitao svoj referat ("Neke socioloske karakteristike, drustveni uzroci i posledice krvne osvete kod albanske nacionalnosti u Jugoslaviji") u kojem uzroke osvete u nasim krajevima vidi u ekonomskoj zaostalosti, niskom kulturnom i civilizacijskom nivou kosmetskih Albanaca. Za njen nastanak nisu zasluzne nacionalne osobine nego odredjeni drustveni i istorijski uslovi (onda, moze se mirne duse kazati da je "Ruska pravda", zbirka zakona kneza Kijevske Rusije - Jaroslava Mudrog, dokaz primitivnosti ruskog naroda posto je krvna osveta jasno i nedvosmisleno zapisana u njenom prvom clanu) inace nema govora da se radi o nekakvom etnickom "izvozu", kad je danas prisutna i u ostalim dijelovima Evrope.

Jedno istrazivanje (Ferracuti, Lazzari, Wolfgang, 1970) je pokazalo da ubice iz potkulture krvne osvete na Sardiniji (Barbaricino kodeks) imaju manji osjecaj krivice nego prestupnici iz ostalih krajeva Italije zbog toga sto su internalizirali vrijednosni sistem koji favorizira nasilje. Isti slucaj je i sa kosmetskim Albancima, ucinilac ubistva iz krvne osvete nikad ne misli da cini sramno djelo zbog toga sto to prihvata (on sam), sto je zabiljezio P. Branici (Krivicnopravni aspekt krvne osvete na Kosovu, Jugoslovenska revija za kriminologiju i krivicno pravo, br. 4, Beograd, 1971), posto ih na taj cin tjera pritisak sredine - obicajno pravo. Pojedinac je svjestan tezine krivicnog djela ali psiholoski pritisak okruzenja je toliko jak da svako odlaganje duznosti doprinosi da ga ta ista sredina potcjenjuje i omalovazava.
Bez obzira koliko god iracionalno ovo djelovalo, ispunjenje duznosti (koje dovodi do veselja a ne tuge), potvrda muskosti, odanost plemenu i ponasanje u skladu s normativnim sistemom su prioriteti. Dobar poznavalac pravnih obicaja kod Albanaca S. Ducic (Zivot i obicaji plemena Kuca, 1931) opisuje kakvim je sve ponizenjima bio izlozen covjek koji se nije osvetio: njegova puska nije mogla sa se vjesa s puskama junaka, nije mu se dodavalo pice ili duvan na uobicajen nacin nego lijevom rukom i ispod koljena, a ako bi nesto prigovorio onda bi mu rekli "Kad ti glavom plati krvnik koji ti je glavu duzan, tada ces biti izjednacen s ostalom druzinom."
Postoji samo jedan primjer kad je sredina umjesto ravnodusnosti iskazala veliko negodovanje i izvjestan prezir, koji je iznio psiholog Milenko Karan (Zavod za socijalnu politiku, Pristina) kad su januara 1972. godine ubijena dva maloljetna djecaka u selu Ladrovcu (Suva Reka).
Zanimljivo da je u SFRJ za vrijeme sedamdesetih oko 800 ubistava godisnje pripisano krvnoj osveti, podatak iz pera Zvonimira Separovica, ondasnjeg profesora krivicnog prava na Pravnom fakultetu u Zagrebu (1977). Njegov kolega Tomislav Markovic (Krivicna djela lisenja zivota na podrucju NR Hrvatske: 1946-1955) je iznio tri faze razvoja krvne osvete: prva, utemljena na nagonu, druga kao dokaz rodbinske solidarnosti i treca kad se pojavljuje s drzavom i razvojem pravne svijesti tako da kaznjavanje prelazi u ruke drzave.
Tesko je kazati kako bih odreagovao u datom trenutku (licni dozivljaj pravde i nagon su zeznute stvari), ali ako bi zakon zatajio, mozda bi se u meni probudio namrgodjeni osvetnik: neki daleki predak sa brcinama, okicen tokama i falicnom kuburom zadjenutom za pojas.

Za kraj, evo jednog primjera krvnog umira iz Crne Gore:

Spojler

Filip N. Vujovic, Krvni umir u Crmnici 1937. godine, Glasnik Etnografskog muzeja na Cetinju, II, 1962, str. 243-245


Filip N. Vujovic, Krvni umir u Crmnici 1937. godine, Glasnik Etnografskog muzeja na Cetinju, II, 1962, str. 243-245.

Potrebno je da drugim korisnicima date . . . . . . Hebiga .
Iako sledeći tekst nije toliko redak mislim da će vam biti zanimljiv.

Spojler

Vuk Karadžić , Crna Gora i Boka Kotorska , Nolit 1969.

 

[Mrdaywalker]

Spojler

Krvna osveta je staro ponasanje zasnovano na nacelu taliona (oko za oko, zub za zub) i predstavlja sredstvo zastite imovine, plemena ili gensa, te sluzi kao upozorenje pojedincu ili drugom plemenu da na suprotnoj strani stoji bratstvo, grupa i jaka solidarnost (Frojdova hipoteza, preko Darwina, o prvobitnoj hordi: solidarnost, strah i potreba za sigurnoscu, odnosno pretpostavka psihologa W. McDougala o gregarnom instinktu kao pozadini ljudskog zajednistva) plemena, znaci, prije nego sto je drzavala pocela da dela kao nosilac krivicnog zakonodavstva, krvna osveta je u okviru odredjenog drustva bila uobicajen nacin kodifikacije obicajnog prava kod klanova ili gensova. U pravnoj teoriji se smatra (B. Peric) da obicajno pravo mora posjedovati sljedece osobine: 1. opcu primjenu, obicaj mora biti prihvacen od velike vecine pripadnika zajednice; 2. dugotrajno vrsenje; 3. uvjerenost u ispravnost akcije.

Njeni danasnji ostaci su karakteristicni za zemljopisno izolirane krajeve (Sicilija, jug Peloponeza, Korzika, Kavkaz, neprohodne oblasti Pakistana, Iraka, Avganistana, itd.) koje okruzuju prirodne granice: planinski vijenci, velike rijeke ili more, tako da stvaraju zasebnu socijalnu jedinicu sa osebujnim nacinom zivota i samoregulacijom drustveno-pravnih obicaja jer stanovnistvo sporije i teze napusta starije i duboko ukorijenjene obrasce ponasanja. Probali su poneki da putem nenaucnog aparata i lombrozijanskog biologizma pripisu psiholoske karakteristike odredjenim grupama ili narodima (da se izoluju od ostalih iz bliskog okruzenja), npr. sangvinican temperament, dinarsku nasilnost, urodjenu agresiju, vrucu krv i sl. Poznat je primjer Hajdredina Hodze, koji je izazvao navalu burnih reakcija 1971. godine u Pristini na Savjetovanju o krvnim deliktima (Jugoslovensko udruzenje za krivicno pravo i kriminologiju) kad je procitao svoj referat ("Neke socioloske karakteristike, drustveni uzroci i posledice krvne osvete kod albanske nacionalnosti u Jugoslaviji") u kojem uzroke osvete u nasim krajevima vidi u ekonomskoj zaostalosti, niskom kulturnom i civilizacijskom nivou kosmetskih Albanaca. Za njen nastanak nisu zasluzne nacionalne osobine nego odredjeni drustveni i istorijski uslovi (onda, moze se mirne duse kazati da je "Ruska pravda", zbirka zakona kneza Kijevske Rusije - Jaroslava Mudrog, dokaz primitivnosti ruskog naroda posto je krvna osveta jasno i nedvosmisleno zapisana u njenom prvom clanu) inace nema govora da se radi o nekakvom etnickom "izvozu", kad je danas prisutna i u ostalim dijelovima Evrope.

Jedno istrazivanje (Ferracuti, Lazzari, Wolfgang, 1970) je pokazalo da ubice iz potkulture krvne osvete na Sardiniji (Barbaricino kodeks) imaju manji osjecaj krivice nego prestupnici iz ostalih krajeva Italije zbog toga sto su internalizirali vrijednosni sistem koji favorizira nasilje. Isti slucaj je i sa kosmetskim Albancima, ucinilac ubistva iz krvne osvete nikad ne misli da cini sramno djelo zbog toga sto to prihvata (on sam), sto je zabiljezio P. Branici (Krivicnopravni aspekt krvne osvete na Kosovu, Jugoslovenska revija za kriminologiju i krivicno pravo, br. 4, Beograd, 1971), posto ih na taj cin tjera pritisak sredine - obicajno pravo. Pojedinac je svjestan tezine krivicnog djela ali psiholoski pritisak okruzenja je toliko jak da svako odlaganje duznosti doprinosi da ga ta ista sredina potcjenjuje i omalovazava.
Bez obzira koliko god iracionalno ovo djelovalo, ispunjenje duznosti (koje dovodi do veselja a ne tuge), potvrda muskosti, odanost plemenu i ponasanje u skladu s normativnim sistemom su prioriteti. Dobar poznavalac pravnih obicaja kod Albanaca S. Ducic (Zivot i obicaji plemena Kuca, 1931) opisuje kakvim je sve ponizenjima bio izlozen covjek koji se nije osvetio: njegova puska nije mogla sa se vjesa s puskama junaka, nije mu se dodavalo pice ili duvan na uobicajen nacin nego lijevom rukom i ispod koljena, a ako bi nesto prigovorio onda bi mu rekli "Kad ti glavom plati krvnik koji ti je glavu duzan, tada ces biti izjednacen s ostalom druzinom."
Postoji samo jedan primjer kad je sredina umjesto ravnodusnosti iskazala veliko negodovanje i izvjestan prezir, koji je iznio psiholog Milenko Karan (Zavod za socijalnu politiku, Pristina) kad su januara 1972. godine ubijena dva maloljetna djecaka u selu Ladrovcu (Suva Reka).
Zanimljivo da je u SFRJ za vrijeme sedamdesetih oko 800 ubistava godisnje pripisano krvnoj osveti, podatak iz pera Zvonimira Separovica, ondasnjeg profesora krivicnog prava na Pravnom fakultetu u Zagrebu (1977). Njegov kolega Tomislav Markovic (Krivicna djela lisenja zivota na podrucju NR Hrvatske: 1946-1955) je iznio tri faze razvoja krvne osvete: prva, utemljena na nagonu, druga kao dokaz rodbinske solidarnosti i treca kad se pojavljuje s drzavom i razvojem pravne svijesti tako da kaznjavanje prelazi u ruke drzave.
Tesko je kazati kako bih odreagovao u datom trenutku (licni dozivljaj pravde i nagon su zeznute stvari), ali ako bi zakon zatajio, mozda bi se u meni probudio namrgodjeni osvetnik: neki daleki predak sa brcinama, okicen tokama i falicnom kuburom zadjenutom za pojas.

Za kraj, evo jednog primjera krvnog umira iz Crne Gore:

Spojler

Filip N. Vujovic, Krvni umir u Crmnici 1937. godine, Glasnik Etnografskog muzeja na Cetinju, II, 1962, str. 243-245.

Interesantan clanak! Zahvaljujem se autoru na trudu.
Inace, Crna Gora ostala je upamcena po krvnoj osveti, dubokoj tradicionalnosti i familijarne sloge medju ljudima Crne Gore sto dovodi do snaznih emocija ukoliko se osjeti gubitak bilo ljudski ili kako bi se reklo - Po obrazu...

Po ovom dogadaju sto cu sad postaviti vidi se da krvna osveta ni do danas nije umirena sasvim.

Spojler

Likvidiran zbog osvete?

Podgoričanin Milenko Bojanić ubijen u španskom letovalištu Marbelja.Pre 11 godina on je ubio Rasima Adžiahmetovića, pa se sumnja da je reč o osveti ili o neraščišćenim računima zbog "pranja novca".

U GLAVNI grad Crne Gore je stigla informacija da je u španskom letovalištu Marbelja, za kafanskim stolom u restoranu "Mediteraneo", ubijen Podgoričanin Milenko R. Bojanić (37), koji je poznat zbog ubistva Rasima - Raska Adžiahmetovića (34), 29. juna 1993. godine. Nakon toga, Bojanić je nestao, i sve dok nije stigla vest da je ubijen u Španiji, nije se znalo gde se nalazi.
U crnogorskom MUP niko nije mogao da potvrdi, ali ni demantuje vest iz Marbelje. Nagađa se i o motivima ubistva. Sumnja se da se radi o osveti. Ne znaju se ni ubice, pa se spekuliše da su to obavili "islamski teroristi", koji su, navodno, zbog sumnje da su učestvovali u ubistvu i uhapšeni. Takođe se pominje da je do ubistva došlo usled neraščišćenih računa vezanih za pranje novca.
Bojanić je ubijen u blizini svoje vile u Marbelji, u bešti restorana "Mediteraneo", koji je u to vreme bio pun gostiju. U ubistvu su učestvovale četiri osobe, za koje očevici tvrde da su se pre ubistva raspravljali sa Bojanićem, na njima nepoznatom jeziku.
U blizini mesta gde je ubijen policija je pronašla njegov "mercedes", gibraltarskih registarskih oznaka (LA 52 AVN), a pronađen je i automobil za koji se sumnja da je pripadao ubicama. Posle zločina, ubice koje su u Bojanića ispalile desetak metaka, pobegle su u nepoznatom pravcu, navodno sa dva automobila.
Policija je na mestu zločina pronašla sedam čaura iz pištolja, kalibra devet milimetara, a u Bojanićevom telu je pronađeno pet projektila.
Milenko Bojanić je 19. juna 1993. godine u baši picerije "Leone", u samom centru Podgorice, nakon kraće prepirke ubio Rasima M. Adžiahmetovića. Kako je tada rečeno, Adžiahmetović je prišao stolu za kojim su sedeli Bojanić i njegova dva prijatelja, Vinetu Ć. Strugar i Saša J. Đurović. U jednom momentu Bojanić je izvadio pištolj i ubio Adžiahmetovića. Nakon toga su on i Strugar pobegli. Podgorička policija je za njim raspisala međunarodnu poternicu. Niko nije znao gde se Bojanić krije. Vest o njegovom ubistvu je prva vest koja je o njemu stigla od 1993. godine do danas.
Bojanić je pre ubistva Adžiahmetovića živeo u podgoričkom naselju Blok pet, gde mu je otac, inače civil na službi u JNA, imao stan. Sada u tom stanu nema nikoga, jer mu je otac u međuvremenu umro, a brigu o nepokretnoj majci preuzele dve sestre koje žive u Podgorici.
http://www.novosti.rs/vesti/naslovna/aktuelno.69.html:162986-Likvidiran-zbog-osvete

 

[Words of Anger]

Interesantan clanak! Zahvaljujem se autoru na trudu.
Inace, Crna Gora ostala je upamcena po krvnoj osveti, dubokoj tradicionalnosti i familijarne sloge medju ljudima Crne Gore sto dovodi do snaznih emocija ukoliko se osjeti gubitak bilo ljudski ili kako bi se reklo - Po obrazu...

О, какве ријечи! Ко би рекао да ово пише неко ко је прије неки дан писао ово:

E jes vala, roknes nekog ko nije ni kriv ni duzan zbog njegovog rodjaka... *****m se ja na takav zakon.

Po ovom dogadaju sto cu sad postaviti vidi se da krvna osveta ni do danas nije umirena sasvim.

Шта нам ово говори?

 

[Mrdaywalker]

О, какве ријечи! Ко би рекао да ово пише неко ко је прије неки дан писао ово:





Шта нам ово говори?

Govori da teba roknut onog koji je okrvavio ruke al ne treba onoga ko sa time nema veze.

 

[Sanovnik]

viki nam kazhe


podrzhavate li i opravdavate li ovu pojavu u sluchajevima kada je vishe nego evidentno da su zakon i pravda zatajili tj. kada ubica podmiti sudstvo i izvuche se bez robije ili sa minimalnom kaznom?
da li ste chuli/le za primere u vashoj okolini?
ima li vam ova pojava smisla oce li vratiti umrlog,i shta mislite iz kojih razloga sa psiholoshke tachke ljudi pribegavaju ovoj akciji?

\
Krvna osveta je imala smisla samo ui presttara vremena, kad nije bilo nikakvog zakona ili zakonske primene. Kad toga ima, krvna osveta je beessmisleni rudiment divljastva i prestarog koda ponasanja a ume i te kako da bude stetna. U ostalom , Njegos je streljao za Krvjnu osvetu. A i Vladika Danilo. U Sbiji je odavno nema.

 

[Words of Anger]

Govori da teba roknut onog koji je okrvavio ruke al ne treba onoga ko sa time nema veze.

Говори нам да крв говори, крв... српска!

 

[Sarvaš]

\
Krvna osveta je imala smisla samo ui presttara vremena, kad nije bilo nikakvog zakona ili zakonske primene. Kad toga ima, krvna osveta je beessmisleni rudiment divljastva i prestarog koda ponasanja a ume i te kako da bude stetna. U ostalom , Njegos je streljao za Krvjnu osvetu. A i Vladika Danilo. U Sbiji je odavno nema.

Tu se slazem s tobom .Ukinuta je jer je postojala opasnost da se plemena medjusobno istrijebe !