Ја сам прилично толерантан кад се прича о политици,али до одређене границе.Граница је кад се дође до оних ствари које не би смеле да буду део политиканства и (суштински)различитог мишљења,односно до оних ствари које би сваки здрав човек морао да одбаци и да према њима заузме идентичан или приближан став.То су питања која се намерно,са ужасно лошим циљевима,отварају.Наравно,ради се о "питањима" легализације дроге,проституције,хомосексуалних бракова и дозволе таквима да усвајау децу,итд.Ту нисам толерантан и то су ствари око којих не пристајем на компромис па макар више никад у животу не контактирали.
То не могу бити отворена питања ментално и духовно здравих људи.
Што се тиче опште толеранције,невезано за политику,мислим да никад не сме постојати апсолутна толеранција,јер то није толеранција,већ индиферентност и незаинтересованост за околину,тј.за самог себе,јер се утицај околине не може избећи.Зато мора постојати граница и јасна одлучност да се елиминише негативна појава која би могла да се прошири и створи епидемију,која би касније била наметнута као "прихватање реалности".