Ignorisanje

aeternum

aeternum

Elita
Poruka
23.323
Ignorisanje je umetnost, način da u velikom broju slučajeva sačuvamo svoje mentalno zdravlje. Evo kada treba da naučite da ignorište druge ljude i njihovo ponašanje

Postoje trenuci kada je jedini način da sačuvamo mentalno zdravlje ignorisanje drugih, njihovih komentara, opaski, ponašanja… To znači da ne smemo da dozvolimo da reči, stavovi i ponašanja drugih naruše našu unutrašnju ravnotežu. Ne morate da pribegavate surovosti ili agresiji, ali je dovoljno da oko sebe stvorite zaštitnu čauru, vaš lični štit.
To znači ignorisanje određenih ljudi u određenim trenucima, ali ne i njihovo izbegavanje.
Ignorisanje nije vid osvete i nije način da se drugi povredi, već metod zaštite sebe.
3 situacije kada treba da naučite da ignorišete:

1. U slučaju manipulacije

Neki ljudi pokušavaju da nas kontrolišu emocionalnom manipulacijom. Nije lako prepoznati manipulatore,
ali je važno jer ćemo samo otkrivši ih moći da im se suprostavimo.
Oni će pokušatio da na vas svale osećaj krivice i odgovornosti za nešto što uopšte niste uradili.
Ako naučite da ignorišete njihove reči, bićete zaista slobodni da napravite svaki korak u svom životu.

2. Kada vas bezrazložno kritikuju

Kritika može da bude dobra ako je dobronamerna, da nam ukaže na stvarne propuste i greške.
Međutim, ako vam kritika ne pomaže da se poboljšate, već vas samo obeshrabruje i ponižava, morate da nučite da je ignorišete. Ne dozvolite drugima da vas osuđuju ako se nisu stavili u vašu kožu. Ne dozvolite da vas njihova kritika povredi. To im je i cilj.

3. Kada se prema vama ponašaju loše

Ako se osoba prema vama ponaša loše, ne dozvolite da vas njeno ponašanje izbaci iz ravnoteže. Neko može da vas povredi samo ako mu to dozvolite. Ako primetite ponašanje koje ima nameru da vas uvredi, povredi, natera da posumnjate u sebe, ne primećujte ga, tj.nemojte da mu date na značaju. Kada vidi da ništa nije postigao, odustaće.

Pa mogli bismo da razradimo ovu temu i mozemo je i prosiriti na online kontakte i na forum...
Da li ignorisete neke ljude i zasto?
I kakva su vasa iskustva po ovom pitanju...
Kako sebe stitite ako imate posla sa manipulatorima, ako vas kritikuju i ako se lose ophode prema vama?
 
aeternum:
daj neku misao koja ti se svidja iz te knjige
Kliknite za proširenje...
Lepa je za citanje i ima mnogo interesantnih opaski

evo jednog isecka (malo je poduze al' pitala si... pa eto)

About twenty-five hundred years ago, in the Himalayan foothills of present-day Nepal, there lived
in a great palace a king who was going to have a son. For this son the king had a particularly
grand idea: he would make the child’s life perfect. The child would never know a moment of
suffering—every need, every desire, would be accounted for at all times.
The king built high walls around the palace that prevented the prince from knowing the outside
world. He spoiled the child, lavishing him with food and gifts, surrounding him with servants who
catered to his every whim. And just as planned, the child grew up ignorant of the routine cruelties
of human existence.
All of the prince’s childhood went on like this. But despite the endless luxury and opulence, the
prince became kind of a pissed-off young man. Soon, every experience felt empty and valueless.
The problem was that no matter what his father gave him, it never seemed enough, never meant
anything.
So late one night, the prince snuck out of the palace to see what was beyond its walls. He had a
servant drive him through the local village, and what he saw horrified him.
For the first time in his life, the prince saw human suffering. He saw sick people, old people,
homeless people, people in pain, even people dying.
The prince returned to the palace and found himself in a sort of existential crisis. Not knowing
how to process what he’d seen, he got all emo about everything and complained a lot. And, as is
so typical of young men, the prince ended up blaming his father for the very things his father had
tried to do for him. It was the riches, the prince thought, that had made him so miserable, that
had made life seem so meaningless. He decided to run away.
But the prince was more like his father than he knew. He had grand ideas too. He wouldn’t just
run away; he would give up his royalty, his family, and all of his possessions and live in the
streets, sleeping in dirt like an animal. There he would starve himself, torture himself, and beg for
scraps of food from strangers for the rest of his life.
The next night, the prince snuck out of the palace again, this time never to return. For years he
lived as a bum, a discarded and forgotten remnant of society, the dog shit caked to the bottom of
the social totem pole. And as planned, the prince suffered greatly. He suffered through disease,
hunger, pain, loneliness, and decay. He confronted the brink of death itself, often limited to eating
a single nut each day.
A few years went by. Then a few more. And then . . . nothing happened. The prince began to
notice that this life of suffering wasn’t all that it was cracked up to be. It wasn’t bringing him the
insight he had desired. It wasn’t revealing any deeper mystery of the world or its ultimate
purpose.
In fact, the prince came to know what the rest of us have always kind of known: that suffering
totally *****. And it’s not necessarily that meaningful either. As with being rich, there is no value
in suffering when it’s done without purpose. And soon the prince came to the conclusion that his
grand idea, like his father’s, was in fact a ******* terrible idea and he should probably go do
something else instead.
Totally confused, the prince cleaned himself up and went and found a big tree near a river. He
decided that he would sit under that tree and not get up until he came up with another grand
idea.As the legend goes, the confused prince sat under that tree for forty-nine days. We won’t delve
into the biological viability of sitting in the same spot for forty-nine days, but let’s just say that in
that time the prince came to a number of profound realizations.
One of those realizations was this: that life itself is a form of suffering. The rich suffer because of
their riches. The poor suffer because of their poverty. People without a family suffer because they
have no family. People with a family suffer because of their family. People who pursue worldly
pleasures suffer because of their worldly pleasures. People who abstain from worldly pleasures
suffer because of their abstention.
This isn’t to say that all suffering is equal. Some suffering is certainly more painful than other
suffering. But we all must suffer nonetheless.
 
@Nemoguća Могућност Да ли може и превод на српски, ако није проблем?

Што се игнорисања тиче, у свакодневном животу није било особа које сам игнорисала.

На једном форуму користим опцију игнорисања само једне особе.

Овде не користим ту опцију.
 
Sonatica72:
@Nemoguća Могућност Да ли може и превод на српски, ако није проблем?
Kliknite za proširenje...

nemam ovu knjigu na srpskom

ali da! moze prevod! Predlog: copy/paste u chat gpt - i samo se na kraju doda: 'prevedi na srpski'
neka korist od AI (prilicno dobro prevodi) ...

Ali ni to ne mora, ko zna da prepozna pricu moze da cita i alternativnu verziju u obliku druge knjige koja IMA na srpskom: Herman Hese - Sidarta.

Sonatica72:
Што се игнорисања тиче, у свакодневном животу није било особа које сам игнорисала.

На једном форуму користим опцију игнорисања само једне особе.

Овде не користим ту опцију.
Kliknite za proširenje...
Uvek sam se pitao sta cu da dobijem ako sam sebe ignorisem :hahaha:
 
Ја не игноришем. Ја гутам у себи. Јер знам ако нешто кажем да ће доћи до експлозије у смислу реакције. Мој проблем је што сам повучен и ненасилан човек. Такође и то што сам тешко злопамтило а притом нимало осветољубив. Дакле, самоубилачка комбинација.
 
KraNp:
Ја не игноришем. Ја гутам у себи. Јер знам ако нешто кажем да ће доћи до експлозије у смислу реакције. Мој проблем је што сам повучен и ненасилан човек. Такође и то што сам тешко злопамтило а притом нимало осветољубив. Дакле, самоубилачка комбинација.
Kliknite za proširenje...
vodi racuna, negde mora poklopcic da odleti, kad se skupi dovoljni pitisak! Mozda bolje kontrolisano u mini eksplozijama! Lakse se dise! posle.
 
Nemoguća Могућност:
vodi racuna, negde mora poklopcic da odleti, kad se skupi dovoljni pitisak! Mozda bolje kontrolisano u mini eksplozijama! Lakse se dise! posle.
Kliknite za proširenje...
Већ два рака у животу. Први са 18 година, други са 48 и два мања нервна слома. Ето где је поклопац одлетео. Па се сад ти лечи од дијабетеса, штитне жлезде и живаца до гроба.
 
Narcisoidna osoba ima jedan strah a to je od samoce i nemanja paznje drugih ljudi samo to i moze da razlikuje sve ona drugo u svojoj glavi ne moze da razlikuje niti ima ikakve kriterijume.U prevodu ako dajete paznju narcisoidnoj osobi koja zivi u svom svijetu za sebe i koja nema osjecaja za druge osobe niti neku dobrotu u sebi,ako dajete paznju takvoj osobi uvijek ste izgubili i uvijek ste na gubitku.Narcisoidna osoba uziva u paznji,ne pravi razliku izmedju normalnog govora ili klasicne svadje, nebitno hocete li joj sasuti istinu u lice ili joj pricati hvalospjeve njoj je svejedno nece je to emotivno tangirati jer nema kriterijume a vas ce vjerovatno to psihicki slomiti.Narcisoidna osoba pocinje da dobija neke kriterijume i da joj se vraca zdrav razum tek kada je ljudi ignorisu onda pocinje da sumnja u sebe.Ignorisanje ili samovanje u Sahari je za narcisoidnu osobu najveca kazna tada pocinje da ludi i dobija neke emocije itd.Narcisi mrze samocu u kojoj nemaju paznju ljudi.



Za narcisa nije bitno da li ga mrze ili vole ili hvale ili pljuju javno dok god ima paznju.Narcis ima najveci strah da bude zaboravljen,zapostavljen ili ignorisan.Najgore profesije za narcisa bi bile sve one gdje se trazi mir,koncentracija,sabranoat,tisina ili neka duhovnost.Da budu monasi nema sanse,a tek strazari ili cuvari na nekom svetioniku to je za njih smak svijeta,da rade u labaratoriji nema sanse
 
Neko moje viđenje:

Narcisoidna osoba sedi u mračnoj sobi, u tamnom uglu svog uma, i povremeno vidi samo jake bleske, bliceve pažnje. Svedena je na te suštinske kosmičke praske. Njoj zapravo treba samoća, ona joj podsvesno teži - jer tu njena duša cveta i zri. Zbog toga, opet, uglavnom podsvesno - tera ljude od sebe. Jer zapravo želi tu samoću. Inače, svako ko ima taj neki 'svoj svet', je možda vrlo kvalitetna, i zanimljiva ličnost.
 
Narcisi su prazni ljudi vecinom i njihova slika svijeta se zasniva na antagonizmu sve je oko njih lose samo su oni dobri ne postoji kod njih nikada pokajanje za nesto sto su uradili kako ne treba.Narcis ne moze da zivi sam sa sobom nego uvijek to mora da bude sa drugim ljudima koji mu uvijek poklanjanju paznju nebitno o cemu razgovorao sa njima da li imao prijateljske ili uzasne odnose narcis u samom odnosu uziva nema nikakav kriterijum tipa sa ovom osobom imam los odnos nezadovoljan sam ili da kaze sa ovom osobom imam super odnos i srecan sam.Narcis je uvijek zadovoljan kada ima paznju.


Narcisu je 10000 puta milije da mu neko iskaze paznju tako sto ce da mu psuje sve po spisku i da mu najgore uvrede takav neko uputi nego da ga neko ignorise.


Paznja je uvijek zlato za narcisa ma kakva ona bila,nikakav narcis nema problem da je javno na stubu srama i blacen samo dok se prica o njemu ako je nevidljiv u drustvu ili uopsteno ignorisan od bliznjih to je za njega najgora kazna i tada emocije pocinju da mu rade, moguce ako ne propadne kao osoba da potrazi pomoc strucnu i izlijeci se.

Narcisoidnost je bolesno stanje,narcisoidna izjava je uvijek kada neko kaze nije bitno sta se o nekome pise samo da se pise i da taj neko ima publicitet odnosno primarno paznju,sto jasno ukazuje da narcisi nemaju ni cast
 
Prijavite se ili registrujte da biste poslali poruku.

Back
Top