Pokolj u Paulin Dvoru, ratni zločin iz prosinca
1991. kada su pripadnici
Hrvatske vojske ubili 19 civila.
Zločin i zataškavanje[uredi VE | uredi]
Odgovorni za zločin bili su pripadnici 2. satnije 1. bojne
130. brigade HV-a. Oni su
11. prosinca 1991. stigli u
Paulin Dvor s namjerom da osvete smrt svog suborca koji je ranije poginuo u srpskom granatiranju. Uputili su se prema kući Andrije Bukovića za koju su znali da se u njoj nalazi skupina civila srpske nacionalnosti te ih ubili paljbom iz automatskog oružja te ručnim granatama. 18 ubijenih bili su srpske nacionalnosti dok je 19. žrtva bio Mađar.
Nakon ubojstva civila, tijela su im stavljena u crne plastične vreće te odvezeni u vojno skladište Lug kod
Čepina gdje su zakopani ne bi li se slučaj zataškao.
[1] 27. studenog 1996. zapovjednik zbornog područja general Đuro Dečak tražio je od tadašnjeg šefa
HIS-a,
Miroslava Tuđmana da se tijela prebace iz vojne baze na neku drugu lokaciju. Na sastanku obavještajne zajednice u siječnju 1997. odlučeno je da se ostaci ubijenih uz pomoć inženjerijske postrojbe i uz nadzor SIS-a i kriminalističkog odjela Vojne policije prebace u naselje
Rizvanušu u
Ličko-senjskoj županiji.
[1]
https://hr.wikipedia.org/wiki/Pokolj_u_Paulin_Dvoru
BEOGRAD -
U noći između 11. i 12. decembra navršava se 28 godina od kada je više pripadnika 130. brigade Hrvatske vojske (HV) upalo je u kuću Andrije Bukvića u selu Paulin Dvor kod Osijeka i u znak odmazde zbog smrti saborca likvidirali 18 civila - 17 Srba i jednog Mađara.
Zbog tog ratnog zločina protiv civilnog stanovništva, u martu 2003, optužena su samo dvojica pripadnika 130. brigade HV kao neposredni izvršioci.
Na suđenju, koje je potrajalo sve do 2013, pravosnažno su osuđena obojica optuženika: Nikola Ivanković na 15 i Enes Viteškić na 11 godina zatvora.
Iako je proteklo dvadeset osam godina od zločina u Paulin Dvoru, hrvatsko pravosuđe za ovaj zločin još nikoga nije procesuiralo po komandnoj odgovornosti, kao ni one koji su prikrivali, odnosno naredili, organizovali i realizovali premeštanje posmrtnih ostataka žrtava.
Po popisu stanovništva u RH iz 1991. u Paulin Dvoru je živelo ukupno 168 stanovnika: 147 Srba, 9 Jugoslovena, 4 Hrvata i 8 ostalih. Po popisu stanovništva u RH iz 2011. godine u tom selu je živjelo ukupno 76 žitelja, bez navođenja nacionalne pripadnosti.
Prosečna starost likvidiranih bila j 64 godina, a među njima je bilo osam žena i četiri bračna para.
Oni su u toj kući bili u nekoj vrsti kućnog pritvora
Samo iz porodice Katić ubijeni su Dmitar (82), njegovi sinovi Milan (59) i Petar (54), snaha Bosiljka (47) i rođaka Draginja (69).
Nakon mučnog ubistva nedužnih civila, 17 posmrtnih ostataka je odveženo sa mesta zločina I skriveno na prostoru vojnog skladišta Lug kod Čepina, tako što je "grobnica" prekrivena sa starim rashodovanim vozilima, dok je na mestu zločina ostavljen skalpirani leš Vujnović Dare (57), koja je zatečena i ubijena van "kuće smrti", saopštio je Veritas.
Ujutro su zločinci kuću Andrije Bukvića, u cilju uništavanja tragova zločina, eksplozivom sravnili sa zemljom. Istoga dana iz svoje kuće, koja je bila pod stražom, nestala je bolesna i nepokretna starica Lapčević Milka (81), čije je telo početkom marta 1992. godine pronađeno smrznuto u jarku u blizini sela Hrastin, na udaljenosti od oko 2,5 kilometra od njene kuće.
O ovom zločinu ubrzo je doznao i komandant operativne zone, puk. Karl Gorinšek, i odmah o svemu obavestio Glavni štab HV-a i "pro forme" naredio istragu, koja se pretvorila u strogo čuvanu tajnu.
O ovom zločinu se ponovo počelo govoriti tek krajem novembra 1996. kada su se oko skladišta Lug počeli vrzmati haški istražioci, zbog čega je tadašnji komandant Drugog zbornog područja, general Đuro Dečak, od tadašnjeg šefa Hrvatske izvještajne službe (HIS), Miroslava Tuđmana, tražio mišljenje o prelokaciji posmrtnih ostataka.
Pod nadzorom Sigurnosno - informativne službe (SIS), na čijem je čelu tada bio pukovnik Ante Gugić, i uz pratnju i znanje Kriminalističkog sektora Vojne policije, kojem je na čelu bio bojnik (major) Ante Glavan, transport posmrtnih ostataka, spakovanih u bijelu plastičnu burad, sredinom januara 1997. obavila je Karlovačka inženjerijska brigada HV-a.
Posmrtne ostatke paulindvorskih žrtava, na lokaciji Rizvanuša na Velebitu u blizini Gospića, oko 500 kilometara udaljenoj od primarne grobnice, pronašli su i ekshumirali istražioci Haškog tribunala u maju 2002. godine.
Godinu dana kasnije, porodice su ih identifikovale na Zavodu za sudsku medicinu u Zagrebu i većinu od njih sahranile u zajedničku spomen grobnicu u njihovom selu, koju su sami izgradili i finansirali.
Posmrtni ostaci Lapčević Milke ekshumirani su u junu 2006. godine sa Centralnog groblja u Osijeku, a identifikovana je u oktobru iste godine i sahranjena na istom groblju.
Žrtve (ubijeni): Jovan Gavrić (1936), Boja Grubišić (1917), Anđa Jelić (1950), Boško Jelić (1944), Bosiljka Katić (1944), Dmitar Katić (1909), Draginja Katić (1922), Milan Katić (1933), Petar Katić (1937), Dragutin Kečkeš (1939), Milan Labus (1941), Milka Lapčević (1910), Vukašin Medić (1923), Milica Milović (1934), Spasoja Milović (1933), Milena Rodić (1928), Božidar Sudžuković (1913), Marija Sudžuković (1914), Darinka Vujnović (1934).
, али су наши непријатељи своју војну немоћ надомештавали покољима цивила - то је био њихов главни метод
