Драгољуб Дража Михаиловић

Владан · 17.06.2010. u 19:09

thunder11:
Nedić jesu bili srpski vojnici ali status vojnika se gubi kada odbijete komandu. To je valjda i tebi jasno.

Еј исторчар, знаш ли ти уопште ко је био Милан Недић и које је он положаје имао у Српској војсци, где је све ратовао пре 1941? цц.. :dash:

Ненад · 17.06.2010. u 19:56

Koča:
Nenade prenosim tvoj odlican post sa Pogleda, kao jos jedan od mnogobrojnih odgovora na nebrojene lazi ukiseljenog....

za ostale, rec je o njegovom baljezganju od ranije, da je Draza ceo rat blejao na Ravnoj Gori...itd...toliko lazi, izmisljotina, splacina da coveku pripadne muka od takve spodobe...

Slazem se da takvog mizernog lika ne treba spominjarti drugde ali ovde svakako da jer ovde je zapoceo svoj falsifikatorski rad koji je kronisao odlikovanjem Djurisica gvozdenim krstom...

Sto se toga tice, evo i ljote su ga razotkrile na Stormfrontu...a oni bi rado culi da je Djurisic yaista odlikovan...ukiseljeni je medju masom izmisljenih izvora spomenuo i jedan njhihov

Parežanin,Ratko. 1971.Drugi svetski rat i Dimitrije V.Ljotić.Munich: Iskra, стране 485-486, 497

A evo sta oni kazu

http://www.stormfront.org/forum/t676434-2/#post7739964

____________-

http://www.pogledi.rs/diskusije/viewtopic.php?t=16772

Какав је цар, ово морамо да лиферујемо даље, да сви виде о кавом се фалсификатору ради.

sabljar · 17.06.2010. u 23:03

BILANS ČETNIČKIH ZLOČINA

Ukupno je od četnika usmrćeno na teritoriji koju danas obuhvataju opštine Čačak, Gornji Milanovac i Lučani od 1941. do 1945. godine 702 osobe, meću kojima su 99 osobe ženskog pola i dvoje maloletne dece. U ovim usmrćenim nalaze se 103 osobe koje su četnici u odmetništvu ubili posle oslobođenja naših krajeva 1944. godine. Tu je bilo 57 vojnika i pripadnika milicije i 46 civila. Ovaj podatak govori da su četnici i u odmetništvu počinili velike zločine.

Način na koji su žrtve usmrćene je: streljano vatrenim oružjem - 457 (od kog je broja 38 žena), usmrćeno klanjem - 209 (od kog je broja 61 žena), budakom - jedno, batinama i na drugi način 35. Može se zaključiti da su koljaši bili posebno krvoločni prema ženama, jer od 209 zaklanih - 61 su žene, ili skoro svaka treća osoba.

Starosna struktura na ove načine umorenih je: do dvadeset godina starosti - 101, od 20 do 30 godina - 239, od 30 do 40 godina 177, od 40 do 50 godina - 114, od 50 do 60 godina - 47, od 60 do 70 godina - 19, iznad 70 godina - pet.

Meću usmrćenim je bilo: 380 zemljoradnika, 138 radnika i zanatlija, 81 domaćica, 24 učenika, 17 studenata, 14 prosvetnih radnika, 10 službenika, devet trgovaca, šest oficira i podoficira BJV, pet železničara, četiri kafedžije, dva tehničara, dva pravnika, jedan lekar, jedan farmaceut, jedan šumar, dva sveštenika, jedan penzioner, jedan sluga, jedan novinar i dvoje dece.

Pored usmrćenih, četnici su predali Nemcima koje su on streljali od 1941. do 1944. godine 497 pripadnika NOP-a i njihovi simpatizera, od kojih je 18 osoba ženskog pola.

Meću njima je bilo 247 zemljoradnika, 161 radnik i zanatlija, 12 trgovaca, 30 učenika, 15 studenata, devet učitelja, četiri pravnika, jedan oficir i podoficir, četiri kafedžije, jedan žele-zničar, osam domaćica, jedan službenik, jedan novinar i tri činov| 174

nika. Njihova starosna struktura je: do 20 godina -116 osoba, od 20 d0 30 - 216, od 30 do 40 - 117, od 40 do 50 - 34, od 50 do 60 - 11 i od 60 d0 70 - tri osobe.10*

U pokušaju da se, na neki način, opravdaju ili umanje zločini četnika koje su izvršili klanje nevinih građana, Davidović i Timotijević napisaše da su u ratu klali svi redom! U tom cilju se govori o klanju koje su izvršili partizani pod komandom Radenka Mandića u avgustu 1943. godine na području Mršinaca, Kukića i Slatine. Navodi se da je od 27. do 30. avgusta na tom području zaklano više osoba. Davidović i Timotijević u tom kazivanju nisu precizni - kada je zločin izvršen i da li je to učinjeno na području Kukića ili Goričana. Na strani 229. treće knjige "Zatamnjena prošlost" navode da su partizani na području čačanskog kraja klanjem usmrtili 17 osoba. Za ove tvrdnje ne navode izvore kojima bi ovo potvrdili, zbog čega se moramo pozabaviti činjenicama za koje se zna.

Klanje, kao način usmrćivanja ljudi nikada nije bilo prihvaćeno u partizanskom pokretu. Čak je strogo zabranjivano, a svaka takva pojava bila je strogo kažnjavana. Podsećamo: posle klanja koje su izvršili četnici Filipa Ajdačića nad grupom od devet partizana 2. novembra 1941. godine u Mioničkim Ridovima kod Kosjerića i nad grupom od 14 partizana u Brajićima 5. novembra 1941. godine pod komandom Ilije Orelja, sa svojim saradnicima, Vrhovni štab Narodnooslobodilačkih partizanskih odreda 8. novembra, da ne bi došlo do revanša od strane partizanskih jedinica, izdaje naredbu da se, pod pretnjom smrtne kazne, zabranjuje pripadnicima partizanskih odreda vršenje varvarskih mučenja, ubijanje i prebijanje, kao i druge vrste iživljavanja nad zarobljenim četnicima, ili pripadnicima drugih vojnih formacija. Odredbe ove naredbe poštovane su sve vreme rata; nikada taj kodeks ponašanja nije povrećen.

Mećutim, neosporna je činjenica da je grupa partizana, koju je predvodio Radenko Mandić, 29. avgusta 1943. godine u Kukićima noževima ubila sedam zarobljenih četnika, a jednog je streljala. Njihova imena Davidović i Timotijević su naveli na 262. stranici svoje knjige, sa rezervom da se ne zna kada je ovaj zločin izvršen 27, 28. ili 29. avgusta. Na istoj strani oni citiraju izveštaj Nedićevih vlasti da je ovo klanje obavljeno 29. avgusta. Tu je preciziran i način na koji su žrtve usmrćene: "Jedan je ubijen iz puške, a ostali kod Morave noževima iskasapljeni i leševi bačeni u Moravu" (str. 262). Da je ovo klanje izvršeno 29. avgusta, vidi se iz spiskova žrtava objavljenih u trećoj knjizi "Zatamnjene prošlosti". Prema onome što se zna, četnici su 28. avgusta u Mršincima pohvatali sedam simpatizera NOP-a, koje su zaklali. Meću njima je bilo i četiri člana porodice Kaplarević. Ova grupa partizana, u kojoj je bio i Radoš Kaplarević, čija je porodica usmrćena, saznavši za ovaj zločin, brzim prepadom su zarobili ovu grupu četnika, koje su usmrtili. Verovatno je to bio revanš za zločin četnika prethodnog dana.

Prema spisku usmrćenih, koji možda može biti najverodostojniji, jer pretpostavljamo da su uzeti iz crkvenih knjiga umrlih ovde su usmrćeni: u Slatini 26. avgusta Marko Bojanić iz Mršinaca, a 28. avgusta Viliman Dimitrijević iz Goričana i Marko Rajić iz Mršinaca, a u Samailima 28. avgusta ubijen je Marko Ponjavić.

U Kukićima su 29. avgusta ubijeni: Milovan Kurćubuć, Ratko Kurćubić, Slavko Kurćubić, Slavoljub Kurćubić, Mlađo Majstorović, Dragoljub Petrović, Mićun Tutunović, svi iz Kukića, Ljubiša Lišanin iz Lasca i Momir Milivojević iz Petnice. Na spisku se nalaze Slavko Kurćubić i Slavoljub Kurćubić, a proverom je utvrćeno da je ovo jedno lice, dva puta upisano.

Prema saznanju, nad svim ovim usmrćenim nije izvršeno klasično klanje. Poznavaoci tvrde da se Mandićeva grupa u vreme ovih ubistava nalazila pod blokadom većih četničkih i nedićevih jedinica, pa nije mogla upotrebiti vatreno oružje, jer bi time odala mesto gde se nalazi, pa je noževima isekla-usmrtila navedenih 12 osoba. Za neke usmrćene na području Slatine, za koje autori kažu da su zaklani, naša saznanja su da se radi o četnicima koji su likvidirani kao stražari prilikom napada na četnički štab . No, bez obzira na te okolnosti, javno je osuđen ovakav način pogubljenja.

Okružni komitet KPJ za Čačak, naime, po prijemu izveštaja, prilikom povratka ove grupe partizana iz trnavskog sreza, oštro je osudio ovaj način likvidiranja protivnika. U svom izveštaju Pokrajinskom komitetu Kt za Srbiju od 16. septembra 1943. godine, kritikujući i ovaj postupak, konstatovano je: "U načinu izvršenja likvidiranja zarobljenih četnika i uhvaćenih pojedinicazlikovaca zaplivali smo u četničke vode".š

Poznato je da je OK KPJ zbog ovih grešaka i zbog nekih drugih predložio Vrhovnom štabu NOP-a Srbije da se Radenko Mandić razreši dužnosti komandanta Odreda.110 Ali, to nije sprovedeno pošto je odmah došlo do formiranja Prve šumadijske brigade, u koju je ušao Čačanski partizanski odred.

Na spisku osoba za koje Davidović i Timotijević tvrde da su zaklali partizani našli su se Dragiša Satarić (proverom je utvrđeno da mu je ime Radiša) i Vasilije Spasojević iz Milatovića, gde se kaže da su zaklani od partizana 1944. godine, bez konkretnijih podataka u pogledu vremena i mesta gde je taj zločin izvršen. Proverom smo utvrdili da se radi o dvojici mladića koji se nisu hteli odazvati četničkoj mobilizaciji, pa su se skrivali i da su ih srodnici kasnije našli u nekom kamenolomu zaklane. S obzirom na ov okolnosti, sigurno da nisu zaklani od partizana, jer sve ovo upuću je da su to učinili četnici, a da su autori proizvoljno to pripisali partizanima. Verujemo da je ta proizvoljnost postajala i kada se tvrdi da je u takovskom kraju od strane partizana zaklane dve osobe, za što nema dokaza.
Prema tome, autori nisu u pravu kada pokušavaju, samo na osnovu ovog slučaja, da stave u istu ravan partizanski pokret sa četničkim. Jer, dok su u partizanskom pokretu ove pojave sprečavane i strogo kažnjavane, kod četnika su one bile prihvaćene kao način
usmrćenja i zastrašivanja naroda, što je bila direktiva Vrhovne četničke komande i niko u ovom pokretu nije pokušavao da taj način likvidacije ljudi obustavi.

..........

sabljar · 17.06.2010. u 23:05

S KIM SU ČETNICI RATOVALI?

Oseća se da su Davidović i Timotijević imali potrebu i želju da JVUO prikažu kao vojnu organizaciju koja je bila duboko antifašistička i da je, kao takva, prestavljala sve vreme rata veliku opasnost za okupatorske snage zaboravljajući, pri tome, mnoge neoborive činjenice koje govore da ta vojna organizacija, ne samo da nije prestavljala neku opasnost za okupatora, već da je u najvećem delu rata bila njihov saveznik u borbi protiv NOP-a, pa, samim tim činom, i protivnik celom antifašističkom svetu.

Niko ne pokušavava da ospori učešće četnika u borbi protiv okupatorskih snaga u ustaničkoj 1941. godini - do 3. novembra 1941, o čemu smo pisali, iako sam Draža Mihailović, vrhovni četnički komandant, tvrdi da mu je ta borba bila nametnuta aktivnošću partizanskih odreda. Kasnije aktivnost četnika bila je sva u Duhu saradnje sa okupacionim snagama. Nekada je ta saradnja bila prisna, nekada manje prisna, ali se saraćivalo, u zavisnosti od toga kakva je situacija na terenu i kakvu su aktivnost razvijali partizanski odredi i kasnije jedinicae NOVJ, koje su im bile najveći zajednički neprijatelji. Uglavnom, strateški odnos četnika prema okupatoru bio je u duhu izjava koju je Draža Mihailović dao predstavnicima nemačke vojne sile na sastanku u Divcima, 11. novembra 1941. godine: "Nećemo se boriti protiv Nemaca, pa i onda ako nam ova borba bude nametnuta".126

Sve vreme rata Mihailović je ostao dosledan tom zavetu. Tog načela držao se odmah posle prodora Nemaca na slobodnu teritoriju u novembru 1941, kada su bile napadnute i četničke jedinice zbog učestovanja u ustanku. Mihailović je, i tom prilikom, dao uputstva svojim komandantima - da njihove jedinice ne pružaju oružani otpor okupatoru, već da odmah pristupe legalizaciji svojih odreda kod Vlade Milana Nedića, i da pruže pomoć Nemcima u likvidaciji partizanskih odreda, što je brzo učinjeno. S obzirom da su četničke jedinice bile locirane van gradova, gde su se posle udara nemačkih snaga našli i partizanski odredi, četnici su bili u prilici da okupatoru pruže veliki doprinos u razbijanju partizanskih odreda, zarobljavanju velikog broja njihovih boraca koje su predavali nemačkim jedinicama, čime su znatno popravili svoj položaj kod okupatora, makar i na kratko vreme.

Da su sve aktivnosti legalizovanih četničkih odreda obavljane pod kontrolom Draže Mihailovića, koji sve vreme trajanja njihove legalizacije nije gubio komandu nad njima, kazuje komandant legalizovanih četnika u Čačku Predrag Raković u svom pismu od 28. oktobra 1942. godine, obaveštavajući Mihailovića o hapšenjima koje Nemci sprovode nad legalizovanim četnicima.127 Taj komandant 25. decembra 1942. godine obaveštava Mihailovića da Nemci svakodnevno izlaze u sela, pretresaju seoske kuće u cilju pronalaženja oružja i hapse ljude.128 Ako se sve ovo zna, otpada svaka tvrdnja Davidovića i Timotijevića, koju su mnogo puta isticali, da legaliztovani četnici nisu bili pod komandom i kontrolom Draže Mihailovića.

Razvoj ratnih zbivanja i događaja na istočnom i zapadnom frontu, kao i na jugoslovenskom, gde je NOVJ naglo rasla i osvajala nove teritorije koje ranije nije držala, u proleće 1943. godine imao je veliki uticaj na ponovno zbližavanje četnika i okupatorskih jedinica, iako više nije bilo legalizovanih odreda. Tu punu saradnju su prihvatili i nelegalizovani odredi,kojima je direktno rukovodio Draža Mihailović. Brzo su zaboravljena neprijateljstva i pružene su ruke pomirenja. Trasiranje tih novih odnosa na čačanskom području počeo je Predrag Raković, u ulozi komandanta Drugog ravnogorskog korpusa, na Savincu kod Gornjeg Milanovca, pregovorima sa Krigerom, komandantom nemačkog garnizona u Gornjem Milanovcu. Sadržina tih dogovora je bila: zaštita nemačkih vojnika od oružanih napada i neophodnost voćenja zajedniče borbe protiv komunista. Nemci su se saglasili da, ukoliko doće do napada na njihove oružane snage, ubuduće sami ne vrše odabiranje ljudstva nad kojim će izvršavati odmazdu već da odabir izvrše četnici - a to će biti pripadnici partizanskog pokreta, njihove porodice, ili saradnici, a kad to bude potrebno, oni će biti hapšeni i sprovođeni u Banjički logor i njihova domaćinstva će biti uništavana i paljena. Četnici su, prema ovom sporazumu, primili 5.000 puščanih metaka koje će upotrebiti u borbi protiv komunista.129

Sledeći aktivnost u pogledu saradnje sa Nemcima Predraga Rakovića, komandanta Drugog ravnogorskog korpusa, i Zvonko Vučković, komandant Prvog ravnogorskog korpusa, 26. marta 1943. godine, u Vrnčanima se sastaje sa nemačkim komandantom Gornjeg Milanovca i sklapa ugovor o zajedničkoj borbi protiv komunista u kačerskom srezu. Za izvršenje ove akcije Nemci četnicima daju municiju i automatsko naoružanje. Po povratku iz kačerskog sreza, gde su vodili borbu protiv partizana, četnici svoje ranjenike legalno smeštaju u bolnicu u Gornjem Milanovcu. Tako se, u zajedničkoj borbi, stvaralo prijateljstvo sa jedinicama okupatora.130

Manji nesporazumi i čarke izmeću četnika i Srpske državne straže nisu bila prepreka da združenim snagama izvrše napade na Čačanski NOP odred "Dr Dragiša Mišović" u Ostri, 5. marta 1943. Njihova združena grupacija, sa oko 400 naoružanih vojnika, uspela je da malobrojni partizanski odred, na prepad, uništi, izvrši masakr ranjenika. Kasnije će u zajedničkoj akciji pohvatati veliki broj pripadnika NOP-a, jedan broj likvidirati, drugi, veći, sprovesti u Banjički logor, gde je većina streljana. Bio je to početak nekih novih odnosa izmeću četnika i Nedićeve Srpske državne straže, koji će do kraja rata imati svoj uspon u saradnji. Povodom događaja u Ostri komandant Drugog ravnogorskog korpusa Predrag Raković šalje izveštaj svom vrhovnom komandantu u kome kaže: "U srezu Ljubićkom streljano je 63 osobe, još ima da se pohvataju 84 u srezu takovskom i ljubićkom".131 Uspeh koji je grupacija postigla u Uništavanju čačanskog NOP odreda uticao je da četnici Draže Mihailovića dobiju kod okupatora i Vlade Milana Nedića dodatno Poverenje i da ih ovi prihvate kao svoje verne saradnike u borbi protiv komunista. Takvu ocenu potvrćuje i podatak iz biltena Nedićevog Ministarstva unutrašnjih poslova o situaciji u Srbiji za mart 1943. godine, u kome se izražavaju pohvale nelegalizovanim četničkim odredima na njihovom angažovanju u borbi protiv komunista u Kraljevačkom okrugu: "Ilegalni odredi ne ugrožavaju bezbednost, ali i dalje nastavljaju sa progonom i uništavanjem komunista, tako da njihovi mećusobni odnosi postaju nepomirljivi. Ima pet ovakvih odreda i njima komanduju poručnik Vlasta Antonijević, Milutin Janković, Dača Simović, poručnik Vasić i kapetan Raković".132

Slična konstatacija sledi i za april 1943: "Ilegalni odredi poručnika Vlasta Antonijevića, Dača Simovića, Milutina Jankovića, poručnika Vasića i kapetana Rakovića nemilosrdno ubijaju sve one koji su makar i jedan dan sarađivali sa partizanima. Neki od ovih odreda vode tako bezumnu akciju da se njihova delatnost može ravnati sa radom običnih odmetnika".133

Slične i pohvalne ocene prestavnika Nedićeve Vlade o aktivnosti nelegalizovanih odreda mogu se naći u izveštajima čitave 1943. godine.

Pored obračuna sa malobrojnim partizanskim odredom "Dr Dragiša Mišović", koji je delovao na čačanskom području, aktivnost čačanskih četničkih jedinica bila je usmerena prema jedinicama NOVJ koje su sa teritorije Crne Gore,Bosne i Hercegovine i Sancaka napredovale prema Srbiji. Po naredbama svog vrhovnog komandana Draže Mihailovića, čitave 1943. i 1944. godine četničke jedinice sa područja Srbije imale su zadatak da spreče prodiranje jedinica NOVJ u Srbiju. U tom cilju je vršena mobilizacija u Srbiji, kojom su ojačavani četnički korpusi i brigade za borbu protiv NOVJ. Mobilizacija je vršena uglavnom meću seljacima, ali su nastupile određene teškoće pošto je veliki broj pozivanih odbijao da se odazove pozivima, pa su prema njima preduzimane drastične kaznene mere. Razlozi za odbijanje stupanja u četničke jedinice bili su višestruki, ali u osnovi zbog toga što je ovaj pokret i u seljačkim sredinama sve više gubio pristalice. U narodu, čak i meću bivšim pristalicama ravnogorskog pokreta,osućivan je i preziran način na koji su se četničke jedinice obračunavale sa pristalicama partizanskog pokreta i što se nastavljaju masovna ubistva. Ništa manje nisu bile osude saradnje četnika sa okupatorskim snagama u borbi protiv partizana. Najveći otpor mobilizaciji bio je u tome što nije prihvatana borba protiv NOVJ. Ljudi nisu želeli da vode borbu protiv svojih sunarodnika, a na strani okupatora. Protiv takvih masovnih pojava četničko rukovodsvo je preduzimalo drastične mere.U naredbi za mobilizaciju komandant Drugog ravnogorskog korpusa Raković je napisao: "... Ovlašćujem komandante brigade da streljaju svakoga onoga ko se na vreme ne odazove vojnom pozivu bez opravdanih razloga. Na isti način postupiti i sa onima koji odreknu poslušnost, bune se, ili pokušaju da pobegnu iz borbe i uopšte napušte svoje vojničko mesto".134

I pored tako strogih naredbi, veliki broj vojnih obveznika nije se odazivao pozivu, ali je mnogo više onih koji su napuštali ratište i vraćali se kućama. Tih begunaca bilo je iz brigada Prvog i Drugog ravnogorskog korpusa. najviše iz dragačevskih i Trnavske. Dragačevski vojvoda Milutin Janković po povratku u Dragačevo iz doline Lima 17. aprila preuzima mere radi kažnjavanja begunaca sa ratišta. On u svom selu Dljinu pali kuće svojim seljacima koji su napustili njegovu jedinicu: pošto je došao do zaključka da su mnogi napuštali njegovu jedinicu pod utiskom agitacije bivših partizana, pristupio je njihovom uništenju, na području donjeg Dragačeva i nekih sela požeškog i ariljkog sreza.136

..........

thunder11 · 17.06.2010. u 23:07

drinjaca:
Еј исторчар, знаш ли ти уопште ко је био Милан Недић и које је он положаје имао у Српској војсци, где је све ратовао пре 1941? цц..

Ti kad nešto kažeš, kažeš kratko 'al glupo. Kakve veze imaju njegove zasluge sa tvojim citiranjem onoga što sam napisao. Jel radio bez komande? Jeste.

sabljar · 17.06.2010. u 23:07

Mobilizaciji i bratoubilačkom ratu počeli su da se protive i mnogi oficiri pripadnici ravnogorskog pokreta, koji su do tada imali komandne položaje u tim jedinicama. Komandant Trnavske brigade poručnik Mijuško Ristović suprotstavio se komandantu korpusa Predragu Rakoviću da ljudstvo svoje brigade vodi u borbu sa NOVJ u dolinu Lima i Drine. Njemu se pridružio i Simeun Petrović, komandir štapske čete. Punu podršku pružao im je Dikan Veličković, pa i sveštenik Milisav Perišić. Svi su oni doprineli da Trnavska brigada napusti položaj i da se ljudstvo vrati kući. Zbog takve aktivnosti, oficiri su smenjeni sa svojih položaja i stavljeni pod istragu i, nešto kasnije, likvidirani. Uz njih je odmah likvidiran i poručnik iz Atenice Bogosav Tripković, koji je, još ranije, napustio četničke redove zbog toga što nije hteo da vodi borbu protiv partizana, jer nije želeo bratoubilački rat. Na smrt je osuđen i Jevgenije Ćirković iz Atenice, kapetan, koji je, kao i Tripković, odbio da vodi borbu sa partizanima i bio je protivnik saradnje sa Nemcima. Ćirković je uspeo da izbegne klanje i da se skloni u Beograd, gde je sačekao osloboćenje zemlje. Otpor četnicima da idu u borbu protiv NOVJ pružili su i mnogi drugi pripadnici ravnogorskog pokreta zbog zločina koji su oni učinili nad partizanima i njihovim porodicama, zbog bahatog i siledžijskog ponašanja prema stanovništvu i zbog saradnje sa okupatorom, zbog čega je taj pokret gubio opšte poverenje u narodu. Nedavanjem podrške tom rukovodstvu sve više je raslo poverenje i simpatije prema partizanskom pokretu.

Povlačenjem četničkih jedinica sa Lima i Drine, krajem juna i jula 1943. godine, stvorilo je mnoge nepovoljnosti za dalji razvoj ravnogorskog pokreta. U tom pokretu su izbili nesporazumi, a postalo je očito da on gubi masovnu podršku naroda. Na drugoj strani NOP je imao znatnu korist. Prvo, što je u toj akciji, kako smo već naveli, četništvo pretrpelo poraz, drugo, mnogo važnije, što se posle povlačenja partizanskih jedinica iz Srbije za Bosnu i Crnu Goru 1941. godine o njima dosta saznalo. Okupatorska štampa i druga glasila svakodnevno su donosili vesti o njihovim stradanjima i uništavanjima. Stvaran je utisak da partizani, odnosno Narodnooslobodilačka vojska, više ne postoje. Povratkom jedinica JVUO sa tog područja stizale su ohrabrujuće vesti za sve pristalice partizanskog pokreta. Njih su prenosili najviše dezerteri, ali i drugi mobilisani, meću kojima je bilo i bivših partizana. Saznaje se, ne samo da te jedinice nisu uništene, nego da su od njih izrasle jake vojne, dobro naoružane formacije i ratnički borbene, ispred čijih desetina beže čitave četničke brigade. Sve ove vesti su krišom prenošene od usta do usta. Bile su prava hrana za one nad kojima je dugo vršena tortura i one su unosile veru u pobedu. Na drugoj strani, stvarale su nespokojstvo meću ravnogorcima, naročito na onim koji su u prethodnom periodu vršili zločine.

Po povratku ravnogoraca iz doline Lima i Drine izvršena je demobilizacija ljudstva. U jedinicama su ostali samo oni koje je narod prepoznavao kao aktivne četnike. Njihova aktivnost je i dalje bila na progonu i uništavanju pristalica partizanskog pokreta. U odnosu na okupatora bili su u nekom stanju mirovanja. Izbegavali su sa njima sukobe, a kada bi se okupatorski vojnici našli na nekom terenu u selima, oni su napuštali taj teren i povlačili se na druga područja.

Napredovanje NOVJ iz Sandžaka prema Srbiji i nagli razvoj partizanskog pokreta na jugu Srbije, kao i slab odziv na mobilizaciju u četničke jedinice, posebno su uznemirili Dražu Mihailovića. On 7. novembra 1943. godine šalje depešom poruke svojim komanDantima pod naslovom "Raspis svima", izdajući im nalog za opštu Mobilizaciju i o potrebi uništenja komunista. U naredbi on kaže: »Naređena mobilizacija ima se sprovesti po svaku cenu. Prema oni^a koji se ne odazovu preduzeti najstrožije mere prekih sudova".

U raspisu se, dalje, kaže: "U svim pokrajinama preduzeti najenergičnije udare na komuniste gde god se zateknu, jer je to najveće zlo u našoj sredini. Udare vršiti noći iznenada, sa prikupljenim snagama. Razviti što jaču četničku akciju napadati ih po trojkama na putevima i svugda gde god može u leđa. Isto onako kao što su napadali oni nas u leća dok smo mi napadali ustaše i Nemce. Napadajte i vi njih dok se bore sa okupatorom, jer je njihova borba lažna..." Dalje Mihailović upozorava: "Prema komunističkim simpatizerima biti nemilosrdan..."137

Pri kraju decembra 1943. i u januaru 1944. godine, Prvi i Drugi ravnogorski korpus učestvuju u borbama protiv partizanskih jedinica na prostoru Ivanjice i Golije. Znatno su manje nego u prethodnim nastupima prema Limu i Drinii, jer je i ovog puta mobilizacija slabo uspela. To se odrazilo posebno u Dragačevu, gde su postojali ozbiljni sukobi oko komandne odgovornosti izmeću Dača Simovića i Milutina Jankovića, što je se odrazilo na odziv ljudstva na mobilizaciju. Kriza u rukovođenju je zahvatila čitav Prvi korpus. Položaj Milutina Jankovića u Dragačevu ozbiljno je poljuljan. Njegovu smenu su, pored vojnih struktura, tražili i neki uticajni civilni faktori u Dragačevu. Vule Radulović, jedan od uticajnih ljudi u Dragačevu, kod koga je Mihailovićev štab bio jedno vreme stacioniran, uključio se u akciju protiv Jankovića. On u svom telegramu od 20. januara 1944. godine moli Mihailovića: "Osigurajte da se Janković ne vrati u Dragačevo. Radi toga ne smeju da se odazivaju mobilizaciji. Ovo će se jedino likvidirati kad pošaljete nekog komandanta brigade. Molim vas da ovo što pre učinite".13*

Da bi te sukobe rešio, Mihailović je odstranio iz komandnog kadra Jankovića, a nešto kasnije i Dača Simovića i postavio nove komandante u dragačevskim jedinicama. Ubrzo je Janković osuđen na smrt i ubijen.

U borbama protiv NOV J četnici su stalno imali za saveznike neke od okupatorskih formacija. Sadejstvujući sa bugarskim jedinicama, u borbi na području Katića, Dačo Simović se hvali Mihailoviću hrabrošću jedinica i oduševljenju Bugara o ovom junaštvu četnika: "U napadu na Katiće pomogli su nam Bugari koji su se oduševljavali našim junaštvom. Svi bugarski oficiri i vojnici vikali su "Živeo Draža". Neki Vas poznaju iz Sofije. Bugarski potpukovnik molio je vojnike da Vas pozdrave. Ja se nisam sa njima sastajao i ako su to po svaku cenu želeli...

Napetost meću četnicima u Srbiji zbog neposredne blizine jedinica NOVJ, koje su se sve bliže približavale zapadnoj Srbiji, primoravale su četničko rukovodstvo da pod oružjem u pripravnosti Drži veći broj jedinica. Polovinom marta 1944. godine, kada su se jedinice NOVJ pojavile na obroncima Golije, u dolini Studenice, Dragačevu i na Zlatiboru, izvršena je ponovna mobilizacija. Ovog puta u odbrani od nastupanja NOVJ učestvovali su, pored četnika, jedinice SDS, SDK, Bugari i Nemci. Često pod jedinstvenom komandom, a Nemci ih snabdevaju municijom i pružaju drugu logističku podršku.O prijemu municije od Nemaca svedoči izveštaj obaveštajca Radovana, Draži Mihailoviću, od 27. marta 1944. godine:

"25. 3. oko 19 časova primio sam u Užicu sledeće količine municije:

60.000 metaka puščane municije 7,9

37.000 metaka mitraljeske municije 7,9

9.000 metaka puščane municije (engleske) 7,7

21.150 metaka mitraljeske municije (holandske) 6,5

16.640 metaka za M.pi. 9 mm

400 bombi za bacač 81 mm

400 bombi za bacač 45 mm

Obećano nam je još 30.000 metaka puščane municije. Dobićemo čim trasnsport stigne u Užice".14"

Iz izveštaja se dalje vidi kako te združene grupacije saveznika vode borbu protiv komunista:

"Zlatibor je od 24. 3..potpuno prazan od komunista. Bugari i poljska straža drže liniju Bela Reka-Zbojštica. Tri bugarske kolone u jačini od po jednog bataljona krenule su u zoru 25. 3. prema jugu s linije Užice-Požega. Kolone su 26. 3. uveče stigle na liniju Katići-Prilike.

Dobrovoljački puk Marisava Petrovića razbijen je od strane komunista 25. 3. uveče kod s. Sivčine. Dobrovoljci su se povukli na rudnik gde se sada nalaze"141

Komandant Drugog ravnogorskog korpusa Predrag Raković, u svom izveštaju Draži Mihailoviću od 21. aprila 1944. godine, govori o vezi koju je imao sa nemačkim komandantom u Kraljevu za vreme borbe u dolini Studenice i u Dragačevu, kada je postizan sporazum o sadejstvu četnika i Nemaca protiv jedinica NOVJ. U pogledu snabdevanja municijom on navodi: "Radim na tome da izvučem što više municije od okupatora, i ako se može nešto oružja. Mnogo se interesuju kada ću ponovo u borbu sa celim korpusom. Daju pomalo municije. Ucenjujem ih, zatežem se, pomalo sa izgovorom da nemam oružja .

Milenko Glišović, penzioner iz Čačka, nekadašnji vojni obveznik, pripadnik JVUO, mobilisan je krajem marta 1944. godine. Na mobilizacionom mestu u Trnavi, bio je razvrstan u bataljon kojim je komandovao Vlada Martinović. Na mobilnom mestu komandant korpusa Predrag Raković je mobilisanim održao govor i rekao da njihova jedinica ide ka Kosovskoj Mitrovici, da bi zaštitila Srbe od Šiptara. Mećutim, kada su, uveče, krenuli obroncima Jelice ka Ibarskoj dolini, u selu Premeći, ili Petnici, upriličen je odmor. Tada se čuo kamion, kojim im je doterana municija iz nemačkog garnizovana u Kraljevu. Samim činom prijema municije ljudi su postali zabrinuti. Pitali su se zašto im Nemci daju municiju za borbu protiv Šiptara kada su oni sa njima u savezu.143

......................

sabljar · 17.06.2010. u 23:08

Komandant Druge proleterske brigade Sredoje Urošević u svojoj knjizi "Druga proleterska brigada" svedoči da u toku najžešće borbe u Kaoni na bliskom odstojanju "Četnicima stiže pojačanje iz Kraljeva (oko 400 vojnika Srpskog dobrovoljačkog korpusa), a od Nemaca su dobili municiju, koja je u dva kamiona dopremljena iz Kraljeva".144

Urošević piše o žestokoj borbi u mestu izmeću njegove jedinice i četnika: "No, i pored toga, iznenađivala je četnička upornost. Streljački strojevi i jednih i drugih bili su na pojedinim mestima na domet ručne bombe. No, kada se bolje osmortri, videlo se da ta upornost potiče otuda što su se pozadi četničkog streljačkog stroja nalazili četnički rukovodioci sa uperenim automatima i pištoljima u streljački stroj, i svaki pokušaj odstupanja povlači za sobom sigurnu smrt".145 Ovakvu kontrolu nad dezerterima četnici su počeli da primenjuju posle masovne pojave napuštanja borbi. Ta kontrola je bila poverena najčešće crnotrojkašima.

Urošević svedoči o postupanju prema zarobljenim četnicima: "Zarobljeni četnici još uvek nisu dobrovoljno ostajali u brigadi. Prema njima se nije postupalo kao prema zarobljenicima, već kao ostalim borcima u brigadi. Ovaj gest, kao i puštanje da idu svojim
kućama, imao je velikog političkog i propagandnog odjeka u onim sredinama u koje su oni odlazili. I ne samo tamo, već i u drugim mestima njihove izjave su se širile kao lavina. Stoga je i bolje i korisnije za NOP pustiti ih kućama nego ih zadržavati u brigadi, ako za to već nisu bili raspoloženi".146
Takav odnos prema zarobljenicima i ponašanje boraca prema stanovništvu imalo je veliki uticaj na javno mnjenje, čije su se simpatije naglo povećale prema NOP-u. O tome govori i jedan izveštaj četničkog obaveštajca poslat Draži Mihailoviću iz Dubrave kod Ivanjice, 28. marta 1943. godine: "Moral kod naših ljudi u rejonima gde su prošli komunisti je mnogo opao. Sve je više sumnja u našu snagu i sve je veći respekt prema crvenim. Zastrašujući se glasovi šire o tome šta još ide. Seljak zauzima oportuni stav. U najmanju ruku zauzima neutralan stav. Već je drugo raspoloženje od januara do danas. Dok su onda sami seljaci obaveštavali o kretanju komunista i po čitav dan i noć sami dolazili k meni, ovog puta skoro niko...

Pred svim ovim ne možemo da zatvorimo oči. Ovoga puta opasnost je stvarno velika, skoro ogromna. Ova kuga inficira gde god proće a izdržljivi su kao mečke..."147

Ishod borbe na području Kaone, Studenice i Gornjeg Dragačeva zna se: Drugi ravnogorski korpus je rasturen, pa se povukao u sela s druge strane planine Jelice, u trnavski srez. Na njihovu liniju fronta došle su elitne nemačke jedinice iz Kraljeva. Prema Uroševiću, četnici su imali oko 40 poginulih, 60 ranjenih i 30 zarobljenih. Zarobljeno je 10 puškomitraljeza, jedan minobacač, kao i više pušaka i drugog materijala. Gubici proletera su bili: tri mrtva i 20 ranjenih boraca.141

Kapetan Raković, u svom izveštaju Mihailoviću od 21. aprila, navodi da je u ovim borbama u njegovom korpusu imao 176 poginulih i ranjenih i 17 zarobljenih, a svi su uspeli da pobegnu iz zarobljeništva.'49 Raković, nije znao, ili nije mogao da prizna, da su partizani sve zarobljene koji nisu izrazili želju da ostanu u njihovim jedinicama pustili kućama i da ih nisu klali, ili ubijali, a to je ono štu su ravnogorci radili. Po povratku sa ratišta od Kaone i Studenice Raković se 19. aprila sastao sa predstavnicima nemačke komande iz Čačka u Prijevoru, u kući Milojka Vučićevića, gde je postigao sporazum o snabdevanju municijom njegovog korpusa. Municija je od strane Nemaca prevežena u Prijevor, kod Železničke
stanice, a zatim kamionom u Miokovce, odakle je rasporećena po jedinicama koje su se pripremale da nastave borbu protiv partizana na području Užica.15"
I Milutin Janković, u svom izveštaju Mihailoviću 17. aprila, opisuje borbu u Guberevcima 10. aprila u
sadejstvu sa Nemcima, hvaleći se, navodi: "U ovoj borbi koja je zaista bila paklena, sa svojom grupom i pridodatim ljudima, postigao sam dobre rezultate, tako da su se i Nemci divili".151

.............

sabljar · 17.06.2010. u 23:10

SPISKOVI - BLAMAŽA AUTORA

Davidović i Timotijević priložiše spisak usmrćenih u čačanskom kraju u toku Drugog svetskog rata. Svi izginuli su prikazani hronološkim redom od prvih dana ratne 1941. do završetka rata 1945. i neku godinu kasnije dok su postojali sukobi sa odmetnicima i dok se ginulo na ovim prostorima, ili dok su okončana suđenja za ratne zločine. Tu je i dosta osoba koje su umirale i kasnije, a obeleženi su da su umirali od posledica rata. U spiskovima su se našle sve osobe koje su u toku rata poginule, bez obzira u kojoj su vojnoj formaciji bili, ili su pak, poginuli kao civili, ili su bili u službi okupatora. Za autore bili su podjednako vredni njihovi životi, bez obzira da li su oni ratovali i ginuli u borbi protiv okupatora, ili su sa okupatorom ratovali protiv oslobodioca i svog naroda.

U ovim spiskovima našlo se 6.667 osoba. Može se zaključiti da su imena 4.642 ljudi i žena preuzeta iz knjige "Čačanski kraj u NOB-u - pali borci i žrtve", a 2.025 imena koristeći druge izvore. Autori saopštiše da su najviše korišćeni izvori publiciste Milomira Jovanovića, "Mir-Mila", koji su objavljeni u "Čačanskom glasu" od 14. oktobra 2001. do 1. februara 2002. godine. Delom su korišćeni i crkveni protokoli umrlih i dokumentacija u Međuopštinskom istorijskom arhivu u Čačku. Korišćeni su podaci i iz neke druge arhivske graće, kao i iz hronika nekih sela.

Što se tiče podataka koji su korišćeni iz publikacije "Čačanski kraj u NOB -u - pali borci i žrtve", ne bi moglo da bude nikakve primedbe o njihovoj verodostojnosti, jer te podatke je prikupila grupa savesnih i odgovornih publicista i istoričara. Tu su dati podaci o svakom poginulom: ime jednog od roditelja, godina roćenja, zanimanje, mesto prebivališta, vreme i način stradanja. Podaci koje su autori koristili iz publikacije koju je pripremio Milomir Jovanović ili profesor "Mir-Milo", kako je se prestavio autor, nemaju vrednost. On se nije postarao da prikupi sve podatke o osobama koje je unosio u spisak kako bi sa sigurnošću bio utvrćen njihov identitet. Mnoge podatke o licima koje je uvrstio meću izginule, prikupljao je od nepouzdanih lica, a često je pozivao preko "Čačanskog glasa" da mu građani prikupljaju podatke i da predaju advokatskoj kancelariji Vitomira Ćalovića u Čačku, koji mu je bio saradnik u ovom poslu. Zbog toga, taj spisak izginulih poseduje mnoge nedostatke i netačnosti, na koje mu je Opštinski odbor SUBNOR-a u Čačku ukazao u svojoj publikaciji "Obmana zvana Zločin bez kazne".

Izgleda da Davidović i Timotijević nisu mnogo brinuli o tome koliko su podaci profesora "Mir-Mila" tačni. Oni su njih prihvatili kao neosporne, jer izgleda da im je bio zajednički cilj da pronaću što više "komunističkih žrtava". Zbog toga se meću 2.025 poginulih koje su autori uneli u spisak veliki broj ne može da identifikuje - ko su i da li su postojali. Tu se nalaze 904 čoveka koji nemaju imena oca, ili majke, 946 nema godinu rođenja, a 526 nemaju imena ni jednog roditelja niti godine roćenja. Od toga broja za 78 je mesto prebivališta bilo u Čačku. Ovo se posebno ističe, jer u Čačku je u ratnim godinama bio veliki broj Nedićevih i Ljotićevih formacija, kao i civila u službi okupacione vlasti, ili su bili u službi okupatora, pa postoji mogućnost da nisu bili Čačani. Za ove "Čačane" vršili smo provere. Kontaktirali smo sa građanima Čačka iz tih generacija, jer je grad tada bio relativno mali, pa su se međusobno poznavali. I, oni nam nisu mogli dati podatke da su takve osobe postojale. Verujemo: da su autori odgovornije prišli ovom poslu, mnoge od tih osoba ne bi se našle na ovom spisku. Ovi mladi istoričari su više puta isticali da su u prošlosti istoriju ratnih događaja pisali ljudi koji za to nisu stručni, ili da su radile po narudžbini. Možda bi na ovom primeru oni mogli nešto da nauče od tih "nestručnjaka".

Za veliki broj osoba u spisku poginulih ne zna se vreme smrti, niti je siguran podatak od koga su usmrćeni. Često kao vreme smrti je navedena godina, a u više slučajeva, koje smo proverili, postoji ogromna vremenska razlika od onoga šta je napisano do stvarnog vremena smrti. Ono što je još gore, ljudi su olako stavljali na spisak mrtvih, a proverom je utvrđeno da je veliki broj tih koji su oglašavani mrtvim umirali prirodnom smrću, čak i nekoliko decenija kasnije. Među tim "mrtvima", danas, kada ovo pišemo, ima ih živih! Na Davidovićevim i Timotijevićevim spiskovima mrtvih se nalaze 124 osobe za koje se tvrdi da su "nestale". Ne zna se gde, kada i kako su nestale, ali su, ipak, stavljene na popis usmrćenih. Po kojim kriterijumima je to učinjeno?

Primetno je da su autori prilikom utvrđivanja ko su izvršioci ubistva u mnogim slučajevima proizvoljno imenovali ubice. Ta proizvoljnost naročito je iskazivana kod ubistava pri kraju rata i po njegovom okončanju, u vreme kada su ta ubistva pripisivana komunistima. Kao izvršioci mnogih imenovana je OZN-a. Na tom spisku se nalazi 508 umorenih od jeseni 1944. do kraja 1948. godine, a pripisana je OZN-i. Očito je da su autori imali želju da ovu službu prikažu kao zločinačku, koja je ubijala ljude bez ikakvog razloga, gde je stigla, bez utvrđivanja njihove krivice. OZN-i su pripisana i mnoga ubustva zločinaca koji su ginuli u borbi sa vojskom i milicijom u odmetništvu. Zanemaruju se činjenice da je među tim odmetnicima bio veliki broj onih koji su počinili teške zločine u prethodne tri godine, pa se nisu smeli predati organima vlasti, pošto su mogli odgovarati pred sudovima za svoja nedela. Ti odmetnici su vodili teške borbe sa pripadnicima vojske, milicije i OZN-e. Oni su od početka 1945. godine kasnije ubili 103 osobe: 57 vojnika, milicionara i pripadnika OZN-e i 46 civila, najčešće aktivista vlasti.™ Uz to, činili su zlodela i maltretiranja građana, a devojke su - šišali da bi ih nagrdili.

I pored činjenice da su autori dali dosta podataka o formiranju i postojanju sudova na području Čačka, sastavu sudija i sudskih veća, uz prikaz nekih presuda tih sudova, u spiskovima usmrćenih ne navodi se ni jedan slučaj da je neko streljan po presudama ovih sudova. Nasuprot tome, sva streljanja se u tom vremenu pripisuju OZN-i. Ako se zna da izvršenje smrtnih presuda sudova nije ni bilo u nadležnosti OZN-e, već Povereništva unutrašnjih poslova, jasna je namera autora da su imali želju da službu OZN-e stave iznad sudske vlasti,kao i da su sudovi formalno postojali. Zbog toga pitamo Davidovića i Timotijevića: Koji su im izvori kojima su se koristili kada su sva ova ubistva stavljali na teret ove OZN-e?

No, da bi o ulozi sudova mnoge stvari bile razjašnjene, navodimo podatke iz rada nekih od njih. Istoričar Đuro V. Rodić, koji je više od četiri godine istraživao rad Vojnih sudova za područje uže Srbije od druge polovine 1944. i u celoj 1945. godini navodi da su vojni sudovi na tom području u navedenom periodu izrekli 634 smrtne presude, da je njih 333 izvršeno, ostale su ukinute. Vojni sudovi u Čačku su osudili na smrt 28 osoba, a smrtna kazna izvršena je nad 17; drugima je ukinuta.199 Podatak je to koji govori da su svi okrivljeni pred sudovima koristili pravnu zaštitu i da su presude prvostepenih sudova u velikom procentu preinačivane od viših sudova i da nisu ljudi tako ubijani kako se želi prikazati.

Neprihvatljiva su objašnjenja Davidovića i Timotijevića u vezi sa spiskom da "podaci o ovim licima nisu potpuni... i da grešaka u spisku sigurno ima i da je to rezultat nedostatka istorijskih izvora", a nikako želja autora da falsifikuju istoriju. Možda bi se ovo moglo prihvati da podaci u popisu ne upućuju na mnoge druge zaključke koji suprotno govore.

Nedostaju objašnjenja:

• Otkuda su se u spisku našla imena lica koja su umrla prirodnom smrću nekoliko godina pred Drugi svetski rat?

• Otkuda su se u spisku našla lica koja su oglašena usmrćenim, a da su još u životu?

• Otkuda u spisku, i to veliki broj, lica koja su oglašena mrtvim, a ona su živela po jednu, dve, tri, četiri, čak i pet decenija po vremenu oglašenja da su ubijena, ili na drugi način usmrćena?

• Kako su se u popisu našla lica koja su po dva puta upisana kao ubijena u različitim vremenskim terminima, a neka su od tih lica umirala prirodnom smrću mnogo godina posle rata?

• Otkuda u spisku lica, i to u prilično velikom broju, za koja smo utvrdili da nisu postojala, a oglašena su ubijenim, odnosno mrtvim?

Ako je iskrena izjava autora da oni nisu imali želju da falsifikuju prošlost, zašto su u najvećem broju ova lica označavana kao žrtve komunista, a ubijena su od drugih vojnih formacija? Bilo bi dobro da nam autori objasne od kuda im takvi izvori u kojima su sadržane teške laži. Sve ovo govori da je nepobitna istina da su Davidović i Timotijević imali jedino želju da pronađu što veći broj usmrćenih koje bi mogli da označe kao žrtve komunista.

Kontrolom popisa ubijenih, mi nismo mogli, niti smo imali tu mogućnost, da izvršimo sveobuhvatnu proveru, već samo na manjem području, ali smo i tako utvrdili sa kakvom su se nečasnom radnjom služili autori. Mi ćemo nastojati da i dalje radimo na proveri ovog spiska, o čijim ćemo nalazima drugom prilikom obavestiti javnost.
Slede podaci o osobama koje su se našle među usmrćenim, a da to nisu. Neki su još živi, drugi su umirali prirodnom smrću mnogo godina kasnije od kada su oglašeni mrtvim, kao i onih koji nisu
postojali a "ubijani su", pa i onih koji su po dva puta "ubijani", ali i mnogi drugi sa različitim sudbinama

..................

Владан · 18.06.2010. u 00:06

thunder11:
Ti kad nešto kažeš, kažeš kratko 'al glupo. Kakve veze imaju njegove zasluge sa tvojim citiranjem onoga što sam napisao. Jel radio bez komande? Jeste.

Kratko ali glupo? bas ti je lep argument. cc.. :roll:

Koča · 18.06.2010. u 01:02

Ненад:
Какав је цар, ово морамо да лиферујемо даље, да сви виде о кавом се фалсификатору ради.

taj rad brate...

al najjace sto lik i dalje postuje... :hahaha:

meni je najzanimljivije kakve nikove sam sebi daje...kiseli, sabljar, kutija...covek valjda sebe najbolje poznaje ...hehe

Kad smo kod Timotijevica i Davidovica, izgleda se ukiseljenom ne svidja slika fudbalske utakmice komunista i Nemaca, ili mozda to sto su ljudi otkrili da su u Cacku 41. komunisti bili jedino drustvo Nemcima...i to ni manje ni vise nego se na njih povodom toga zale Zborasi...

http://forum.krstarica.com/showpost.php?p=13125534&postcount=42

http://forum.krstarica.com/showpost.php?p=13125587&postcount=43

izgleda citira onu knjigu gde na slici na stranicama knjige nema patuljastog Nemca sa Kalabicem, Racicem i Nedicem, a ima ga na koricama iste :hahaha:

...al sta zna nesretnik, kad ni tu knjigu nije video...inace su se komunjare jako uzbudile kada je izasla knjiga Davidovica i Timotijevica, Zatamnjena proslost, pa kao i uvek na brzaka izbacili ove smesne tekstove...A tu knjigu u biblioteci ne mogu da nadjem vec mesecima, a ima je...hm, pitam se zasto...

Ненад · 18.06.2010. u 14:13

Koča:
taj rad brate...

al najjace sto lik i dalje postuje...

meni je najzanimljivije kakve nikove sam sebi daje...kiseli, sabljar, kutija...covek valjda sebe najbolje poznaje ...hehe

Kad smo kod Timotijevica i Davidovica, izgleda se ukiseljenom ne svidja slika fudbalske utakmice komunista i Nemaca, ili mozda to sto su ljudi otkrili da su u Cacku 41. komunisti bili jedino drustvo Nemcima...i to ni manje ni vise nego se na njih povodom toga zale Zborasi...

http://forum.krstarica.com/showpost.php?p=13125534&postcount=42

http://forum.krstarica.com/showpost.php?p=13125587&postcount=43

izgleda citira onu knjigu gde na slici na stranicama knjige nema patuljastog Nemca sa Kalabicem, Racicem i Nedicem, a ima ga na koricama iste...al sta zna nesretnik, kad ni tu knjigu nije video...inace su se komunjare jako uzbudile kada je izasla knjiga Davidovica i Timotijevica, Zatamnjena proslost, pa kao i uvek na brzaka izbacili ove smesne tekstove...A tu knjigu u biblioteci ne mogu da nadjem vec mesecima, a ima je...hm, pitam se zasto...

Да, цитира Затамњену истину, а ја као клинац још био глуп па је купио, нисам знао каква је баљезгарија у питању. Ем Недић немачки официр, па у уводној рецензији се тврди да су комунисти убили 2 пута више Немаца него Совјети на Курску :mrgreen:

, па(ово им је најбоље) Вучковић окорели кољач :hahaha:

, па Чачак није ослобођен борбом 1941. ма циркус. Него Васовић никако да помене да је тужио Самарџића 1991. због наводног клеветања и да га је Самарџић изуо из гаћа на суду.

П.С. Ако хоћеш да ти пошаљем књигу да је скенираш можеш ми се јавити на ПП.
Изненадио би се колико легендарно лажу(ако је имаш тим боље, знаш о чему се ради).

sabljar · 18.06.2010. u 15:57

Kad smo kod Timotijevica i Davidovica, izgleda se ukiseljenom ne svidja slika fudbalske utakmice komunista i Nemaca

tja, to je ono sto braca cetnici pricaju, ali nije. ono jeste, da je moderator ovog foruma (onaj koji se igra sa onim misem tamo dole..) zamolio kocu da stavi neki dokaz iz knjige (koju koca citira), sto se , naravno , nije desilo, jer boze moj, onaj srbin koji nije cetnik, ne moze biti srbin, ali je zabavno.....fudbaleri FK borca protiv nemaca.

http://istorijanisa.wikidot.com/ii-svetski-rat

docek nemaca u nisu, je bio pun odusevljenja. isti orgazam kao i u zagrebu.... :hahaha:

Ненад · 18.06.2010. u 17:45

sabljar:
tja, to je ono sto braca cetnici pricaju, ali nije. ono jeste, da je moderator ovog foruma (onaj koji se igra sa onim misem tamo dole..) zamolio kocu da stavi neki dokaz iz knjige (koju koca citira), sto se , naravno , nije desilo, jer boze moj, onaj srbin koji nije cetnik, ne moze biti srbin, ali je zabavno.....fudbaleri FK borca protiv nemaca.

http://istorijanisa.wikidot.com/ii-svetski-rat

docek nemaca u nisu, je bio pun odusevljenja. isti orgazam kao i u zagrebu....

Ако лажеш, лажи са стилом. Коча те је већ прегазио за дресове, а ја ћу ти одговорити за Ниш. Док је у Загреб Вермахт ушао без борбе, у Ниш су ушли тек после огорчене Суковске битке против 5. пука Цар Лазар, у којем се борио Кесеровић. У Нишу наравно није било одушевљеног дочека.

sabljar · 19.06.2010. u 08:31

BR. 41

IZVEŠTAJ KOMANDANTA MESTA U FOČl OD 13. JANUARA 1942. KOMANDANTU OPERATIVNIH JEDINICA ISTOČNE BOSNE I HERCEGOVINE O PRIPREMAMA NEMAČKIH TRUPA ZA OPERACIJU PROTIV PARTIZANSKIH SNAGA U ISTOČNOJ BOSNI I O ODLUCI ČETNIKA DA IM SE NE PRUŽA OTPOR1

Gospodine majore,2

Izgleda mi, da Vam je poznata situacija ovamo. Javljaju da su Nemci na Palama, a od Višegrada popravljaju prugu u pravcu Ustiprače. Četnike ne razoružavaju. Interesuju se gde su partizani. Stražu na Međeđoj pitali su za Borac i da li se tuda može prolaziti. U prilogu Vam je Kamenkovo pismo.3 Iz njega će te videti pravu situaciju.

Mi se svaki dan nadamo i Vama i njima. Poslaćemo jednu delegaciju pred njih,4 da ih upoznamo, da su u fočanskom i čajničkom srezu samo četnici, kako bi sve učinili da se spasi ovaj i inače napaćeni srpski narod.

Suprotstaviti im se nećemo, niti borbu kakvu voditi s njima 5

Svi Vas u ovom trenutku, očekujemo ko ozebo sunce.

Foša, 13/I-42 g.

Srdačno Vas pozdravlja

Odani Vam, Vaš

Mil.6 Kekić

poruč.

1 Original (pisan mastilom, ćirilicom) u Arhivu VII, Ca, k. 175, reg. br. 40/1 (BH-V-2587).

2 Odnosi se na majora Boška Todorovića.

3 Vidi dok. br. 40.

4 i 5 Vidi dok. br. 42.

6 Milorad, komandant mesta u Foči. O dolasku četničkih jedinica u Foču i okolna mesta, vidi dok. br. 31.

..............

sabljar · 19.06.2010. u 08:33

BR. 48

NAREDBA KOMANDANTA BOSANSKIH ČETNIČKIH ODREDA OD 22. JANUARA 1942. SRPSKOM STANOVNIŠTVU ISTOČNE BOSNE DA SARAĐUJE SA NEMACKIM JEDINICAMA U AKCIJI PROTIV PARTIZANA1

NAREDBA BR.1

GORSKI ŠTAB BOSANSKIH ČETNIČKIH ODREDA 22. januara 1942 negde u Bosni

SRPSKOM NARODU U BOSNI.

Nečuveni zločini Hrvata i ustaša izazvali su naš narod da se digne na ustanak, kako bi sprečio svoje sopstveno istrebljenje.2

Pet meseci naše svete borbe bilo je dovoljno da pokaže svima koliko su naši razlozi opravdani i koliko smo umeli da cenimo krvavo izvojevanu slobodu.

Danas tu slobodu hoće ponovo da nam oduzmu Hrvati i ustaše i da nastave sa našim istrebljenjem. Uspeli su da nam dovedu nemačku vojsku,3 verujući da će se i ona saglasiti sa njihovim zverstvima.

Do ovoga trenutka vi ste videli da Nemci mirno prolaze po svome poslu našim drumovima i da naš nesrećni i napaćeni narod ne diraju. Ako je to istina, to će služiti na čast nemačkom oružju.

Ali opasnost još nije prošla. Nju mogu izazvati neobavešteni pojedinci pripucavanjem na nemačke vojnike, što se ni u kom slučaju ne bi smelo dogoditi, jer je moje naređenje u tom pogledu potpuno jasno: treba ih pustiti da prođu kroz Bosnu.4

Druga i mnogo veća opasnost nam preti od dolaska naših zakletih neprijatelja, ustaša i Hrvata, ne dajte im da se prikupe i organizuju. Udrite ih gde god se pojave. Ne dajte im da u našim srpskim selima i planinama postavljaju svoju vlast. U tome ih naročito ometajte na svakom koraku. Ako ne dejstvujete kao organizovane jedinice, dejstvujte samostalno, okupljeni u manje grupe, pod vodstvom najboljih između vas. Čuvajte svoje domove, decu i žene.

Naši neprijatelji, među kojima i komunisti, koji su nam poslednjih dana pobili mnoge naše drugove, šire lažne vesti i stvaraju zabunu. Ne verujte im, nego takve propagatore prijavljujte svojim staresinama ili ih sami uništavajte.

Sve što se događa, to vam je opomena da ubuduće svi budete pametniji, složniji i organizovaniji i da izvršavate naređenja svojih starešina. Ne borimo se za blago i imanje, nego za bolji život i čast i obraz srpskog naroda.

Ja sam među vama. Uskoro ćete primite ostala moja naređenja.

Komandant, major

Jezd. S. Dangić

M.P.5

1 Original (pisan na mašini, ćirilicom, umnožen na šapirografu) u Arhivu VII ,Ča, k. 222, reg. br. 2/5.

2 Vidi dok. br. 1, nap. 3 i dok. br. 6, nap. 4).

3 Vidi dok. br. 38, nap. 3.

4 Vidi dok. br. 42 i 56.

5 Okrugli pečat: »Gorski štab Bosanskih četničkih odreda«.

...............

sabljar · 19.06.2010. u 08:41

PREDLOG POTPUKOVNIKA HAJNCA OD 11. MAJA 1943. KOMANDANTU JUGOISTOKA ZA ANGAŽOVANJE DELO-VA DIVIZIJE „BRANDENBURG" U CRNOJ GORI I ZA SA-RADNJU SA ČETNIČKIM ODREDIMA PAVLA ĐURIŠIĆA NAKON OBAVLJENIH PREGOVORA U KOLAŠINU[1]

KR[2]

Strogo poverljivo[3]

2 primerka[4]

1. primerak /2 stranice

1. komandantu nemačkih trupa u Hrvatskoj Ia, preko 1. brd. div.

2. diviziji „Brandenburg" na znanje

Sadržaj: Predlog oficira za vezu potpukovnika Hajnca [Heinz] u smislu naređenja komandanta nemačkih trupa u Hrvatskoj i Ia komandanta Jugoistoka o angažovanju delova „Brandenburg".

1.) 6. četa 4. puka sa prednjim odredom 1. brd. div. već je otišla na zadatak i delimično je angažovana za obezbeđenje Mateševa. Zadatak u pogledu Kolašina prevaziđen. Vidi pasus pod br. 4.

2.) Ojačana 7. četa ušla je 11.5. u Andrijevicu. Zadatak: delom snaga izviđati prema Bijelom Polju, gde se pretpostavlja da je Draža Mihailović. Ako se to ustanovi, onda je zadatak isti kao i ranije u odnosu na Kolašin.

3.) Ostatak II/4. puka i dalje ostaje u Vučitrnu do pristizanja

vozila i II/l. puka. 4.) 10. 5. bio sam u navodnom glavnom stanu Draže Mihailovi-

ća u Kolašinu na razgovorima sa četničkim vođom Đuriši-

ćem. Rezultat ovih razgovora:

a) Đurišićevi četnici su od Italije legalizovana domaća milicija na području Crne Gore. Jačina 2000 — 3000 pušaka.

b) Njihov stav je antikomunistički, njihova parola je red i mir.

c) Draža Mihailović od kraja 1942. godine nije više u Kolašinu. On gubi pristalice jer bi njegova politika, zbog ne-mačke nadmoćnosti i strogosti, dovela do istrebljenja najboljih ljudi.

d) Đurišić je početkom maja bio kod guvernera Crne Gore i zamolio ga da pozove nemačke trupe u Crnu Goru. Ita-lijani se pred Titom povlače, četnici su vezani za određenu teritoriju, brane samo svoj rodni kraj, nemaju jedinstveno rukovodstvo!

e) Đurišić je nazvao Dražu Mihailovića nestalnim, po zemlji lutajućim fantastom, koga je propaganda uzdigla u nebesa i precenila. Jedini ozbiljan protivnik je Tito.

f) Đurišić stavlja na raspolaganje četničku miliciju za borbu protiv Tita. On je izjavio: moji ljudi su i suviše dugo vojnici, odvikli su se od rada, trebalo bi da se vrate poslu i porodici. Nakon uništenja Tita garantujem razoru-žavanje. Spreman sam da se sa jednim delom svojih ljudi na Istoku borim protiv komunizma pod nemačkim rukovodstvom. Nemačka oružana sila je jedina instanca reda. Sve naše porodice nalaze se u selima koja su zaposeli Nemci. Ovo je sigurna garantija da ne planiramo nikakvu dvostruku igru. Crnogorski čovek je od davnina srastao s oružjem. Nasilno i nepotrebno razoružavanje smatra se kao obeščašćenje pred rodom i plemenom. Razoružan čovek izmiče svojoj sopstvenoj kontroli, postaje ilegalac.

g) Moj utisak o Đurišiću: pametan i promišljen čovek sa autoritetom i smislom za realnost. Boriće se s nama zajedno sve do uništenja Tita, a potom će lojalno potpomagati nemačke namere, ukoliko se prema njemu ne učini neka psihološka greška.

h) Moj utisak o njegovoj miliciji: ratnici vezani za određenu teritoriju, koji brane svoj rodni kraj, slobodni brđani, primitivni, polažu sve svoje nade u Nemačku. Pogodni su za angažovanje protiv Tita uz oslonac na naše trupe, a naročito na jedinice „Brandenburg".

i) Đurišićeva procena situacije u pogledu namera crvenih: Tito ima nameru da izvrši snabdevanje svojih jedinica na prostoriji Berane — Kolašin, da se dokopa puta koji ide duž primorja, da izvrši marš prema primorju, polaže nade u englesku pomoć.

k) Moj predlog, koji je ujedno i predlog 1. brd. divizije: upregnuti u borbu protiv Tita legalne četnike u Crnoj Gori sve do Titovog uništenja. Mi treba da Đurišića le-galizujemo, te pomoću njega razoružamo ilegalne četnike.[5] Posle uništenja Tita, Nemci da legalizuju slabu Đurišićevu miliciju.

6.) Širi predlog za angažovanje delova „Brandenburg", što je ujedno i predlog 1. brd. div.: dati težište na otkrivanje i uništenje Tita lično, kao i njegovog štaba.[6]

7.) Predlog za angažovanje snaga po završetku operacije „Švarc": 4 bataljona divizije „Brandenburg" koji će sredinom juna biti slobodni prebaciti i staviti u pripravnost na prostorijama gde preti iskrcavanje [Saveznika]. Prostorija oko Trsta. Prostorija u zahvatu dalmatinske obale. Prostorija oko Janjine, prostorija Trakija — Dodekanez. Zadatak: pripremiti mali rat. Ne suprotstaviti se frontalno invazionom talasu, voditi mali rat u pozadini. Prilikom nemačkog proti vnapada, napasti neprijatelja s leđa. Bataljoni koji budu raspoređeni na prostoriji oko Trsta i u Dalmaciji da budu u pripravnosti da se brzo prebace u Italiju, ako tamo bude težište [savezničke] invazije.

8.) Molim da ove predloge prosledite Ia komandanta Jugoistoka.

Hajnc

potpukovnik

1 Snimak originala (pisanog na mašini) u AVII, NAV—T-315, r. 64, s. 653—4.

2, 3 i 4 Dopisano rukom.

5 Vidi dok. br. 65—67.

6 O angažovanju ovog puka u operaciji „Švarc" tokom maja 1943. vidi tom IV, knj. 13, dok. br. 188, 191, 211, 219, 224, 239, 247, 253, 265 i 271.

.........

sabljar · 19.06.2010. u 08:47

IZVEŠTAJ ŠTABA ČETNIKA CRNE GORE I BOKE OD 14. AVGUSTA 1944. KOMANDANTU SVIH ČETNIČKIH JEDINICA CRNE GORE O ČETNIČKIM SNAGAMA KOJE SA NE-MAČKIM JEDINICAMA OPERISU U DOLINI MORAČE PROTIV NOVJ 1

ŠTAB

Četnika crne gore i boke2

Pov. Br. službeno

14 avgusta 1944 god.

Položaj

ČLANU RESORA ZA NARODNU ODBRANU I KOMANDANTU NACIONALNIH TRUPA

Četničke formacije iz reona Podgorice, Danilova grada i Nikšića preduzele su, uz pripomoć nemačkih trupa, opštu ofan-zivu protivu neprijatelja u dolini Morače. Upućene su u napad sledeće kolone:

a) Prva kolona, major Lazović3 (Kuči i deo Vasojevića) pravcem uz Kuče. Do ovoga momenta zauzeli su Kržanju.

b) Druga kolona, major. Pavić4 (kadrovski puk, Moračani, deo Lješnjana i Pipera) oko 1500 četnika uz sadejstvo jednog

ojačanog nemačkog bataljona. Dejstvuje pravcem desnom obalom r. Morače za Morački Manastir. Do sinoć su izbili do s. Petrovića, pošto su prethodno zauzeli Vežešnik.

v) Treća kolona, deo Bjelopavlića i Spužani, pravcem uz Pipere, za zaštitu levog boka glavne kolone (pod b), i dalje preko Radovča. Jutros su zauzeli Gornje Crnce.

g) Četvrta kolona (Pavkovići i Vražegrmci) demonstrativnu borbu ka Bjelopavlićkim planinama u cilju vezivanja za sebe snage koje se nalaze na ovom frontu. U toku ove noći trebali su da zauzmu Hum i Gradac, pošto su ga prethodno bombardovali artiljerijom sa grada.

d) Krilna zaštita, deo puka, koji nije upotrebljen za glavnu akciju drži položaj u visini Bogmilovića, radi zaštite krila od pravca Katunske Nahije, odnosno od Pješivaca.

đ) Ružićevi četnici ubačeni su u neprijateljsku pozadinu kao gerila, sa zadatkom napada na saobraćaj, transporte, štabove i uništavanje manjih neprijateljskih odeljenja u pozadini. Od akcije ove grupe najviše se očekuje.

Jutros oko 8 časova dva gangsterska aviona (drumski razbojnici) bombardovali su most na Sušici, u blizini našeg štaba. Jedna je bomba pogodila most, ali nije učinila kvara, dru ga je pala van mosta. Izgleda da je bombardovana i Podgorica.

Kako se situacija nije još razvila, tako je i ovaj prvi iz-veštaj oskudan. Nadam se da će sledeći biti opširniji i sa više optimizma.

Da ne zaboravim. Juče je već opravljen mošt na Morači kod Smokovca. Duž druma napreduje i jedna motorizovana kolona sa dugačkom artiljerijom.

Potrebno je narediti da Katunska Brigada produži akcije, makar čisto demonstrativnog karaktera, koje bi imale za cilj vezivanje za sebe Segrtove grupe.5 Bataljoni od Lastve Tre-binjske probili su se do Nikšića i upućeni za Podgoricu gde sada učestvuju uz sadejstvo naših trupa. 13 avgusta u 0 časova otpočela je opšta ofanziva protivu neprijatelja u Vaso-jevićima i Sandžaku. Ima se podataka da su neke 3 partizanske divizije prodrle ponovo za Srbiju, tako da je naš front sada reduciran na polovinu. Međutim i tamo im se sprema zamka za potpuno opkoljavanje. Mobilisano je 25.000 četnika koji uz pripomoć ostalih legalnih trupa opkoljavaju prebačene divizije. Ovoga puta očekuje se konačno razbijanje partizana u Sandžaku, Crnoj Gori i Staroj Srbiji.

M.P.6

Komandant, major

BI.7 L. Gojnić

1 Original (pisan na mašini, ćirilicom) u Arhivu VII, Ča, k. 138, reg. br. 30/3 (CG-V-1117).

2 Tu komandu je Pavle Đurišić formirao jula 1944, ali se ona pojavljuje samo u nekoliko dokumenata.

3 Novica.

4 Boško.

5 Vlado Šegrt je tada bio komandant 29. hercegovačke NOU divizije.

6 Okrugli pečat: »Štab četnika Crne Gore«.

7 Blažo.

...........................

sabljar · 19.06.2010. u 08:49

vojni komandanti se mere na bojnom polju rezultatima. mihailovic nije nikada ni isplanirao, ni dobio bilo kakvu bitku. po recima generala lera, i generala badera, veceg vola od mihailovica i njegove vojske , nisu videli.

(specijalno nakon operacije weiss )

sabljar · 19.06.2010. u 08:53

POSLJEDNJI DANI NA VUČJAKU

Iako je Mihailović donio čvrstu odluku da se vrati u Srbiju sa svojim srbijanskim četnicima, ipak je odaslao u Sloveniju generala Damjanovića (bivšeg šefa kabineta generala Nedića i kraće vrijeme u oktobru 1944. komandanta Srpske državne straže), imenujući ga komandantom istaknutog štaba Vrhovne komande. Damjanović je 27. marta preuzeo komandu nad četnicima i snagama Srpskog dobrovoljačkog korpusa smještenim na području Slovenskog primorja i time su prema sporazumu postignutom za vrijeme Kostićeve posjete Mihailoviću i ove potonje trupe postale dio Jugoslovenske vojske u otadžbini. Sve ove jedinice bile su pod komandom SS i policijskog vođe generala Odila Globocnika u Trstu, koji se je brinuo i za njihovo održavanje.55

55 Ibid, str. 222, 233 - 234, 240 - 243. Vidi i Tomac, ur. str. 142.

Mihailović je očito pokušavao zadržati neku vlast nad snagama u Sloveniji, makar je i bio tvrdo protiv toga da sam ode tamo. On je htio u Srbiju, osobito sada kad je imao dojam (iz lažnih poruka koje je primao od svog tobožnjeg četničkog komandanta majora Ćosića) da tamo postoji veliki potencijal za ustanak protiv novog režima. Mihailović je sebe vidio kao vođu i borca za svoj narod i toj svojoj slici o sebi morao je udovoljiti povratkom svome narodu u nevolji. U radiogramu Ljotiću od 1. aprila rekao je: »Mi moramo razviti što jaču gerilu u ćelom našem prostoru Jugoslavije. U komunističkim redovima veliko je rasulo naročito u Srbiji. Narod u Srbiji nas željno očekuje i kad olista šuma prepuniće šume i planine.« U drugoj poruci Ljotiću, od 11. aprila, rekao je: »Što se tiče ustanka u Srbiji to je sam narod koji se diže i to se ne može sprečiti. Ja samo koristim situaciju koja se time stvara.«56 Ali Mihailović je imao i druge razloge da ne ode u Sloveniju. Pridružiti se Srpskom dobrovoljačkom korpusu, te Jevđevićevim i Đujićevim četnicima u Slovenskom primorju za njega i njegove formacije značilo bi doći pod neposrednu komandu generala Globocnika. Mihailović koji je dosljedno tvrdio da nije surađivao s Nijemcima već da im se odupirao, ne bi se dragovoljno mogao dovesti u položaj otvorene osobne kolaboracije s jednim njemačkim SS generalom u ovim završnim danima rata. Alternativu - povratak u Srbiju - je vrijedilo riskirati, ako može ispuniti njegove nade da će uspješno organizirati ustanak protiv novog režima i time zapadne Saveznike navesti da interveniraju i da dođu u pomoć njemu i njegovim snagama.

56 Kostić, str. 238 - 239.

Jedan od posljednjih Mihailovićevih telegrama Fotiću, datiran 2. aprila 1945, pokazuje kako je daleko otišao u svojim snovima o eventualnoj zapadnoj intervenciji. U tom telegramu je Mihailović dao Fotiću neke instrukcije s tim da se izvrše »na način koji vi nađete najpogodnijim i na pogodnim mestima.« a) On treba zatražiti da se u Jugoslaviju pošalju savezničke komisije koje će ispitati političku situaciju u zemlji i same vidjeti da se četnici u građanskom ratu ne bore za to da prigrabe vlast, nego za zaštitu demokratskih sloboda i uvođenje demokratske uprave, b) On treba naglasiti da je potrebno osloniti se na demokratske političke stranke u zemlji i na njihovo sudjelovanje u privremenoj vladi i zahtijevati da se prelazna vlada u Beogradu zamijeni jednom vladom u kojoj će sudjelovati demokratske stranke, uključujući Jugoslovensku narodno-demokratsku zajednicu (koju su kontrolirali četnici), c) »Da je hitno potrebno da američka saveznička vojska posedne celu teritoriju Jugoslavije i time spreči dalji građanski rat i omogući uvođenje demokratske uprave u zemlji. Naša Vrhovna komanda i Jugoslovenska vojska u otadžbini koja je pod njom, pozdravili bi to i priključili joj se.«57 Zadnja točka je naravno, bila najvažnija; njome se htjelo ne samo spriječiti uspostavljanje komunističke vlasti u Jugoslaviji, već istovremeno omogućiti četnicima da u Jugoslaviji uspostave svoju vlast. Fotić je zaista podnio memorandum osnivačkom sastanku Ujedinjenih nacija koji je 25. aprila sazvan u San Franciscu, ali ne u svrhu u koju je to tražio Mihailović, jer bi nakon formiranja ujedinjene vlade u Beogradu na dan 7. marta i njenog brzog priznavanja od strane Velike trojice takav zahtjev bio smiješan. On je zapravo zatražio da jedna međunarodna komisija nadzire i zajamči slobodne izbore i zaista demokratsko sprovođenje odluka konferencije na Jalti, koliko su se odnosile na Jugoslaviju.58

57 Jovan Đonović, »Izvještaji generala Mihailovića iz kraja 1943 i 1944 godine,« str. 74.

58 Fotić, The Political Situation in Yugoslavia Today, str. 17 - 18.

Treba zabilježiti da je pored Mihailovića bilo i drugih koji su posljednjih jedana rata tražili da zapadni Saveznici okupiraju neke dijelove Jugoslavije. Dr Gregorij Rožman, ljubljanski biskup i jedan od istaknutih vođa antikomunističkih političkih snaga Slovenije, poslao je poruku papi Piju XII da je prenese avezničkoj komandi u Caserti, tražeći da Saveznici okupiraju Sloveniju kako bi spriječili uspostavljanje komunističke vlasti.59 A Pavelić, poglavnik marionetske hrvatske države na izdisaju, poslao je specijalnog izaslanika dra Vjekoslava Vrančića savezničkoj komandi u Italiji, tražeći od zapadnih Saveznika da dođu u pomoć hrvatskom narodu, te da od partizana zaštite njegovu jezgru i mnoge tisuće unutarnjih izbjeglica. Pavelićeva vlada je tražila hitno odašiljanje jedne savezničke misije koja bi utvrdila činjenice i zahtijevala je da saveznička vojska dođe na naše državno područje, da olakša ovo teško i pogibeljno stanje.«60 I Rožmanove i Pavelićeve
molbe bile su uzaludne.

......................

sabljar · 19.06.2010. u 08:56

Kako se situacija razvijala, četnici i druge kvislinške snage iz Srbije okupljene u Slovenskom primorju, videći da Nijemci gube na svim frontovima i a se povlače s juga i jugoistoka prema Austriji i južnoj Njemačkoj i ne videći ni traga od ulaska savezničkih trupa iz Italije morale su odlučiti kuda da krenu, kako bi se spasile da ih ne uništi napredovanje Jugoslavenske armije. Usred ove krize odlučivanja poginuo je 23. aprila u automobilskoj nesreći politički vođa Srpskog dobrovoljačkog korpusa Ljotić.61 Šest dana kasnije Damjanović je izdao naređenje svim snagama pod njegovom komandom da pređu preko Soče dublje u talijanski teritorij. Ove su snage 4. maja došle do Palmanove, grada udaljenog oko pedeset kilometara na sjeverozapad od Trsta, a 5. maja su po naređenju britanskih snaga koje su bile tamo predale svoje oružje i postale britanski ratni zarobljenici.62 General Kosta Mušicki, komandant bivšeg Srpskog dobrovoljačkog korpusa, predan je kasnije Jugoslavenima, ali su drugi oficiri i obični vojnici iz ovih trupa ostali neko vrijeme u britanskim zarobljeničkim logorima u Italiji i nakon puštanja su se pomalo rasuli po cijelom svijetu. General Damjanović umro je u Hannoveru, augusta 1956. Vojvoda Jevđević umro je u Rimu, u oktobru 1962, a vojvoda Đujić je još 1973. živio u Sjedinjenim Američkim Državama. Već nekoliko mjeseci Mihailović je živo želio surađivati sa snagama hrvatske marionetske države »jer je zajednički cilj bio uništenje komunista.«63 Poslao je svog emisara, advokata dra Janka Brašića, ne samo dru Paveliću, poglavniku hrvatske marionetske države, već i poglavaru katoličke crkve u Hrvatskoj, nadbiskupu Alojziju Stepincu, a također i dru Mačeku, vođi Hrvatske seljačke stranke, koji se pasivno protivio kvislinškoj vladi.64 Pavelić je Brašiću dao određenu količinu lijekova protiv tifusa, koji je bio raširen među četničkim trupama u Bosni. Izgleda da je osim dra Brašića i četnički major Žika Andrić imao tokom posljednjih mjeseci rata neku vrstu stalnog dodira s vojnim vlastima NDH u Zagrebu.65 Konačno je Mihailović sredinom aprila 1945. poslao generala Svetomira Đukića, navodno u misiju da uspostavi kontakt sa savezničkim armijama koje su napredovale u sjevernoj Italiji, ali da istovremeno na prolazu kroz Zagreb vidi Pavelića i raspravi s njim mogućnost suradnje između četničkih i hrvatskih kvislinških trupa, te da od njega dobije niz ustupaka. Da pomogne Đukićeve napore u Zagrebu, Mihailović je s njim poslao Vladimira Predaveca, koji je već duže vrijeme bio član četničkog Centralnog komiteta. Đukić je praćen Predavecem, te Brašićem i Andrićem, imao dva sastanka s Pavelićem, 17. i 22. aprila. Na njima je tražio slijedeće: oslobađanje četničke bolnice i onih koji su bili u njoj, a koje su ustaše zarobili na planini Vučjak; puštanje 1200 srpskih civilnih lica koje su ustaše zarobili i držali u Šamcu; lijekove, municiju i hranu za četnike, te slobodan prolaz četničkih trupa kroz NDH na putu u Sloveniju (ali bez Mihailovića koji će ostati u planinama).66 Ovaj posljednji zahtjev, slobodan prolaz preko teritorija NDH, očito je trebao zavesti ustaške vlasti (a još više jedinice Jugoslavenske armije, čiji su obavještajni izvori u Zagrebu sigurno radili efikasno) da pomisle kako Mihailović namjerava poslati svoje snage u Sloveniju, a ne u Srbiju.

61 Kostić, str. 250.

62 Ibid, str. 259 - 267.

63 Vidi izvještaj njemačkog opunomoćenog generala za Hrvatsku od 24. decembra 1944, u kojem se poziva na izjavu jednog svog pouzdanog agenta. Mikrofilm br. T-311, rola 196, snimak 427.

64 Iako je Mihailović na svom suđenju izjavio da je Brašić bio opunomoćen samo za kontakt s predstavnicima Hrvatske seljačke stranke, dokazano je da je Brašić također vidio Pavelića i Stepinca. Vidi The Trial of Dra%a Mihailović, str. 289 - 296, 453 - 456. Dru Brašiću, koji je tada živio u New Yorku, pisao sam 26. aprila 1972. i pitao ga da li je nešto napisao o svojoj aktivnosti kao čovjek za vezu između Mihailovića i Pavelića, a ako nije, da li bi bio ljubazan da odgovori na niz pitanja o tome. U svom odgovoru od 6. maja 1972. dr Brašić je rekao da do sada nije napisao ništa meritorno o svojoj »nacionalno-političkoj delatnosti iz vremena drugog svetskog rata«, jer da u načelu vjeruje kako memoare i slične spise treba objaviti tek pedeset godina nakon događaja koje opisuju. S tog razloga također nije bio voljan odgovoriti na bilo koje pitanje o svojoj aktivnosti tokom rata. Dr Brašić je umro 22. novembra iste godine. Treba zabilježiti da su već 1943. godine predstavnici Mihailovića i Hrvatske seljačke stranke (koju su podržavali mnogi domobranski oficiri) poveli diskusiju o budućnosti Jugoslavije. Do sporazuma međutim nije došlo jer HSS nije htjela priznati Mihailovića kao glavnog komandanta svih jugoslavenskih snaga, uključujući i domobrane, a Mihailović se nije htio složiti s time da se odrekne onih četničkih grupa koje su bile odgovorne za masovni teror nad hrvatskim stanovništvom. Ova informacija potječe od domobranskog pukovnika Ivana Babića, kome su u januaru 1944. visoke vojne vlasti NDH pomogle da pobjegne u Italiju kako bi uspostavio kontakt sa savezničkim snagama u ime domobranske vojske i HSS. Vidi F. O. 371/44245, R 1040/8/92 i F. O. 371/44249, R 3364/8/92. Krajem 1944. su se i neke domobranske jedinice u Bosni, konkretno one smještene u Varešu i Zenici, očito pokušale nekako približiti Mihailoviću, stavljajući mu u izgled priznanje njegove vrhovne komande. Vidi npr. Mihailovićevo pismo od 29. novembra 1944. domobranskom komandantu Vareša Mati Matićeviću, u The Trial of Draža Mihailović, str. 218 i mikrofilm br. T-501, rola 257, snimci 1077 - 1078. Vidi također i sasvim nevjerojatnu priču koju saopćava poručnik Lalich u svom već citiranom izvještaju pretpostavljenima iz OSS.

65 Karapandžić, str. 438.

Prvih dana aprila je i njemački obavještajni agent Stärker posljednji puta posjetio Mihailovića i donio mu ponudu generalpukovnika Löhra da se preda zapadnim Saveznicima, zajedno sa zahtjevom da im tu ponudu preda Mihailović. Mihailović je na svom suđenju posvjedočio da je to učinio i da su dva njegova važna komandanta, major Račić i kapetan Nedić, otišli u Zagreb (vjerojatno prije 12. aprila) da od Löhra zatraže predaju, ali naravno bez uspjeha.67 To je vjerojatno bila posljedica Stärkerove posjete Mihailoviću.

66 Serija članaka generala Đukića o njegovoj misiji kod Pavelića izlazila je u mjesečniku Srpska Rastava (Buenos Aires), od decembra 1954. do maja 1955. pod naslovom »Iz šume u emigraciju«. Đukiću je odgovorio ustaški general Luburić »Otvorenim pismom srpskom generalu Svetomiru Đukiću« u časopisu Drina (Madrid), u decembru 1955. Pavelić je 1949. također objavio svoja sjećanja na te sastanke. Karapandžić, str. 436 - 439, opširno citira Đukićev članak, a na str. 439 - 444, u potpunosti
navodi Pavelićevu izjavu o istoj stvari.
67 The Trial of Dra^a Mihailović, str. 270 - 271, 291 - 292.

...............

sabljar · 19.06.2010. u 10:41

NASTAVAK KOLABORACIJE S NIJEMCIMA

Četnici bi nesumnjivo bili vrlo rado odbacili kolaboraciju s Nijemcima da su mogli sklopiti neku zadovoljavajuću pogodbu sa zapadnim Saveznicima ili čak sa Sovjetima. Budući da niti jedna od tih mogućnosti nije bila otvorena, kolaboracija s Nijemcima je nastavljena. Mogu se posebno identificirati dva četnička oficira koja su održavala neke kontakte ili sklapala pogodbe s Nijemcima krajem 1944: pukovnik Gojko Borota, komandant četničkog korpusa na području Sarajeva i major Jevđenijević iz četničke vrhovne komande. Mogu se indentificirati stanovite četničke jedinice koje su nabavljale municiju od Nijemaca i druge koje su se po njemačkom naređenju borile protiv NOVJ. Posljednjih tjedana prije potpunog njemačkog povlačenja iz Jugoslavije došlo je i do drugih četničko-njemačkih dodira. U radio-poruci od 13. oktobra 1944. koju je uhvatila njemačka radio-služba, četnička komanda za područje istočne Bosne obavijestila je Borotu da njene jedinice dobivaju municiju od Nijemaca.8 U jednoj drugoj uhvaćenoj poruci istočnobosanske komande Vrhovnoj komandi, datiranoj 28. oktobra, kaže se da je pukovnik Borota, budući da su mu zalihe municije bile iscrpljene, dobio dopuštenje da dođe u dodir s Nijemcima i da su Nijemci obećali veće isporuke oružja i municije ukoliko četnička Vrhovna komanda pošalje jednog od svojih zastupnika da dogovori uvjete.9 Vrhovna komanda smjesta je poslušala ovaj prijedlog; izvještaj komande njemačke Grupe armija F od 3. novembra kaže da je major Jevđenijević iz četničke Vrhovne komande pregovarao s oficirima Grupe armija F, te da je postignut sporazum u slijedećim točkama: 1) Četnici će pratiti i pomagati njemačke trupe koje se povlače iz Grčke prema Sarajevu. 2) U slučaju da Jugoslavija bude prepuštena Rusima, četnici će nastaviti marš s Nijemcima. Ako, u drugu ruku, zapadni Saveznici interveniraju u Jugoslaviji, četnici koji će zbog slabih zaliha zavisiti o njemačkom snabdijevanju, obećavaju da neće krenuti prema obali već će ostati na području Sarajeva i boriti se protiv partizana. 3) Pristajući na njemačke uvjete za pregovore četnici su obećali Nijemcima da će pustiti sve pripadnike njemačkih oružanih snaga koje drže u zarobljeništvu. (Njih je bilo 20 oficira i oko 300 podoficira i vojnika, vjerojatno pripadnika 369. pješadijske divizije, koje su zarobile jedinice majora Lukačevića u septembru 1944). Izvještaj završava riječima: »Komandna mjesta u Sarajevu trebaju primijeniti krajnju vještinu u pregovorima i najjači vojni pritisak da spriječe zaokret (Abschwenken) Draže Mihailovića.«10

8 Mikrofilm br. T-311, rok 189, snimak 1033.

9 Ibid, snimak 1109; The Trial of Dra^a Mihailović, str. 266 - 267, 280 - 281, 299 - 300. 10 Mikrofilm br. T-311, rola 196, snimci 264 - 265.

Izgleda da je nekoliko motiva pobudilo njemačku želju za ovim sporazumom s četnicima. Jedan od njih bila je nedavna antinjemačka aktivnost četničkih snaga pod Keserovićem, Rakovićem i (u vrlo maloj mjeri) Račićem u Srbiji, koji su na kratko vrijeme bili okrenuli oružje protiv Nijemaca i pokušali, ako bez uspjeha, da postignu nagodbu sa sovjetskim snagama. Izvan Srbije, neki četnički komandanti poput Lukačevića također su poveli u septembru borbu protiv Nijemaca, kao u Hercegovini, a Nijemci su iz radio-poruka uhvaćenih u oktobru znali da Lukačević, a također i Đurišić u Crnoj Gori, nagovaraju četnike da zapodjenu borbu s Nijemcima, te da na taj način utječu na »javno mišljenje u Engleskoj i Sjedinjenim Američkim Državama u korist četnika.«11 Ali budući da je Nijemcima bila potrebna svaka pomoć koju su im četnici protiv NOVJ mogli pružiti, ili su bar htjeli osigurati da ovi ostanu neutralni sve dok snage Grupe armija E na povlačenju iz Grčke i snage s drugih područja Balkana ne dođu na područje Sarajeva bili su voljni da do neke granice plaćaju četnicima u oružju i municiji. Otprilike u isto vrijeme Nijemci su odaslali svog agenta Stärkera da se sastane s Mihailovićem, bez sumnje zbog istog cilja — da se Mihailović i četnici ne okrenu protiv Nijemaca.12 Budući da im nikakav drugi pravac nije bio otvoren i budući da su zavisili o Nijemcima za svoje vojne potrebe, četnici su tako nastavili kolaborirati s njima sve do polovice aprila 1945.

11 Ibid, rola 189, snimak 1302.

12 The Trial of Dra^a Mihailović, str. 265 - 266.

Osim uhvaćenih radio-poruka između četničkih komandi i drugi njemački izvori daju obavještenja o njemačko-četničkoj kolaboraciji u Bosni tokom posljednjih mjeseci 1944. Izvještaj o situaciji u jugoistočnoj Evropi od 26. oktobra 1944. kaže da je njemačka 1. brdska divizija (koja je nakon gubitka Srbije bila prebačena u sjeveroistočnu Bosnu sa štabom u Bijeljini) uspostavila pripremni dodir s četničkim snagama na tom području.13 29. novembra je njemačka borbena grupa Brčko izvijestila (uslijed nekih protesta lokalnih ustaških vlasti) da je do tog vremena isporučivala četnicima samo onoliko municije koliko su razumno mogli upotrijebiti u združenim operacijama, misleći na operacije protiv NOVJ.14 Izvještaj Einsatzgruppe njemačke Sicherheitspolizei i Sicherheitsdienste za Hrvatsku, mjesec dana kasnije, kaže da su četničke grupe koje su se povukle iz Srbije preko Sandžaka sada uglavnom smještene između Višegrada i Zvornika u istočnoj Bosni, te da se bore protiv lokalnih komunističkih odreda, dijelom na svoju ruku, a dijelom »kad ih u akciju pokrene Wehrmacht.« U istom se izvještaju (od 28. decembra) kaže da je Mihailović odobrio upotrebu četničkih formacija na srbijanskoj strani Drine, ali da ih je teško održavati i snabdijevati oružjem i municijom.15 To se vrlo vjerojatno odnosilo na grupe komandosa koje su uvježbavali četnici — u jednoj od njih je bio neki Gašparović (poznat i kao Gara) koji je bio agent Gestapoa.16 Većinu komandosa pohvatala je UDBA ubrzo nakon što bi preko Drine prešli u Srbiju, jer je upotrebljavala radio-stanicu o kojoj će kasnije biti više riječi - koja se je identificirala kao četnička i imala vezu s najmanje jednom grupom da »pomogne« planirati ulazak u Srbiju. Samo je nekoliko četničkih komandosa stiglo na svoja odredišta, a kasnije su bili pohvatani i ubijeni. Među njima je bio i bivši četnički komandant Beograda kapetan Saša Mihajlović.17

13 Mikrofilm br. T-501, rola 257, snimak 235.

14 Ibid, snimak 1076.

15 Mikrofilm br. T-311, rola 196, snimak 491; vidi također Oslobodilački rat, II, 444-448.

16 U to je vrijeme četnička Vrhovna komanda također ozbiljno razmišljala i o potpunoj reorganizaciji četničkog podzemlja u Srbiji. U jednom dugačkom memorandumu (nedatiranom, ali napisanom očito u novembru 1944) pod naslovom »Projekt za akciju u Srbiji«, navode se zanimljive pojedinosti. Vidi Arhiv Vojnoistorijskog instituta, Beograd, Četnički dokumenti, reg. br. 11/2 - 1, kutija 11. Pritisak neodložnijih problema onemog
ućio je čak i pokušaj provođenja ovih planova.

..............

sabljar · 19.06.2010. u 10:41

Čak i dok je pokušavao da se vrati u milost zapadnih Saveznika nastavljajući na mahove kolaboraciju s Nijemcima, Mihailović je marljivo planirao svoje vlastite operacije, a nekoliko njih je i izvršio. Jedan od planova koji se nikad nije ostvario, ali o kojem se od kraja septembra 1944. na dalje pričalo prilično dugo, bio je da pomoću lokalnih četničkih snaga u sjeveroistočnoj Bosni, pod njegovom izravnom komandom, otme to područje jedinicama Trećeg korpusa NOVJ.18 Drugi plan, koji je pokušao izvršiti, bio je da se zauzme Tuzla, najvažniji grad u sjeveroistočnoj Bosni, koju su sredinom septembra 1944. jedinice NOVJ otele od hrvatskih kvislinških snaga. Za ovu operaciju, koju su poduzeli posljednjih dana decembra, četnici su također upotrijebili Prvi srpski jurišni korpus (sastavljen od bivše Srpske državne straže i Granične straže) koji je početkom oktobra prešao pod četničku komandu. Zauzećem Tuzle četnici bi zbrinuli hranu, sol, municiju i smještaj za zimu, a ne manje važna bio bi velik psihološki učinak na demoralizirane trupe, kao i propagandne prednosti kod kuće i na Zapadu.19 Napad nije uspio, a poslije toga uslijedile su međusobne optužbe između pravih četnika i bivših pripadnika Straže, pri čemu je svaka strana okrivljavala onu drugu da se nije dobro borila.20

17 The Trial of Dra^a Mihailović, str. 270 - 282. Banović i Stepanović, u Politici od 20 - 22. augusta 1962. Vidi također Suđenje Hanovima rukovodstva organizacije Dra^e Mihaiiovića, str. 246 — 249.

18 Mikrofilm br. T-311, rola 189, snimci 931, 1141.

19 Oslobodilački rat, II, 448 - 450; Banović i Stepanović, u Politici od 16. augusta 1962.

20 Solarić, str. 32 - 35.

Uslijed te svađe pripadnici bivše Srpske državne straže napustili su četnike i vratili se Nijemcima. Do 10. januara 1945. već ih je oko 3.000 bilo u Slavonskom Brodu očekujući transport, a druge 2.000 došle su za manje od tjedan dana kasnije.21 Nijemci su većinu njih prebacili u Austriju i poslali ih na rad kao radne bataljone dodijeljene Organizaciji Todt. Ali budući da su Nijemcima bile potrebne i pomoćne snage, dopustili su da se neki oficiri i oko 1500 vojnika iz tih formacija prebace na područje Slovenskog primorja, gdje su mogli slobodno izabrati da se pridruže ili Srpskom dobrovoljačkom korpusu ili četničkim jedinicama Đujića i Jevđevića.22 Mihailoviću, koji je kasnije opisao jedinice formirane od Srpske državne straže kao »najneborbenije trupe na svetu«, izgleda nije bilo žao da odlaze.23 Prema partizanskim izvorima, Mihailović je bio vrlo potišten zbog poraza kod Tuzle koji je pogoršao napetost u četničkom vojnom i političkom rukovodstvu, što je očito djelovalo tako da je postao prijemčiviji za neke planove koje je služba sigurnosti NOP snovala njemu i njegovim snagama.24

21 Ibid, str. 35 - 38; mikrofilm br. T-501, rola 266, snimci 537, 575.

22 Karapandžić, str. 400 - 401.

23 The Trial oj Dra^a Mihailović, str. 262.

24 Banović i Stepanović, u Politici od 16. i 17. augusta 1962.

Usprkos beznadnosti svog vojnog i političkog položaja, Mihailović je proveo neko vrijeme u januaru 1945. skicirajući plan za reorganizaciju Jugoslovenske vojske u otadžbini, na liniji onog plana koji je najprije izradio početkom 1939. (i podnio svojim vojnim starješinama) po kojem bi trebale postojati zasebne nacionalne vojske ujedinjene pod jedinstvenom komandom u Jugoslavensku vojsku. Ovaj novi plan (koji je postojao uglavnom na papiru ili u najboljem slučaju u imenovanju samo malih štabova) zahtijevao je organizaciju zasebne »hrvatske« i »slovenske« vojske, te »grupe muslimanskih korpusa«. Komandanti su bili označeni nacionalno simboličnim imenima: »General Gubec« za hrvatsku vojsku, »General Andrej« za slovensku vojsku i »General Đerđelez« za muslimanske korpuse. »General Gubec« bio je u stvarnosti pukovnik Matija Parac, Hrvat, prikladan za taj položaj po nacionalnosti, ali ne i po nekom naročitom ranijem isticanju, bilo u jugoslavenskoj vojnoj organizaciji bilo tokom svog kratkog zadržavanja s Mihailovićevim četnicima. »General Andrej« bio je u stvarnosti pukovnik Ivan Prezelj, komandant one nekolicine četnika koji su još ostali u Sloveniji. I Parac i Prezelj, unaprijeđeni su u čin generala, ali to su bili generali bez vojske.25 Izgleda, međutim da je komandant slovenskih domobrana, general Leon Rupnik, koji je kolaborirao najprije s Talijanima, a zatim s Nijemcima, bio voljan da svoje snage koje su brojale 10.000 - 12.000 ljudi stavi pod Prezeljevu komandu, u slučaju da zapadni Saveznici uđu na slovenski teritorij.26 »Generala Đerđeleza« nisam mogao identificirati, a možda nikad nitko i nije bio određen na tu dužnost, budući da su četnici u januaru 1945. imali, čini se, samo jedan muslimanski korpus u cijeloj sjeveroistočnoj Bosni, na području Majevice.27 Mihailovićevi muslimanski korpusi, baš kao i hrvatska ili slovenska vojska, bili su samo vizija i san.

25 Štab i nekolicina vojnika koje je Parac imao bili su oni Hrvati koji su ranije služili u Srpskom dobrovoljačkom korpusu i koje je Ljotić prebacio Parcu. Karapandžić, str. 235 - 236; Kostić, str. 240. Kostić na str. 216. kaže da je Parca i njegove vojnike u potpunosti naoružavao i opskrbljivao Ljotićev Srpski dobrovoljački korpus (kojeg su, naravno, u potpunosti održavale njemačke SS jedinice).

26 Karapandžić, str. 402 - 403.
27 Mikrofilm br. T-501, rola 266, snimci 554 - 555.

......................

Parra-Bellum · 19.06.2010. u 15:03

sabljar:
vojni komandanti se mere na bojnom polju rezultatima. mihailovic nije nikada ni isplanirao, ni dobio bilo kakvu bitku. po recima generala lera, i generala badera, veceg vola od mihailovica i njegove vojske , nisu videli. (specijalno nakon operacije weiss )

Koča · 19.06.2010. u 15:27

sabljar:
tja, to je ono sto braca cetnici pricaju, ali nije. ono jeste, da je moderator ovog foruma (onaj koji se igra sa onim misem tamo dole..) zamolio kocu da stavi neki dokaz iz knjige (koju koca citira), sto se , naravno , nije desilo, jer boze moj, onaj srbin koji nije cetnik, ne moze biti srbin, ali je zabavno.....fudbaleri FK borca protiv nemaca.

http://istorijanisa.wikidot.com/ii-svetski-rat

docek nemaca u nisu, je bio pun odusevljenja. isti orgazam kao i u zagrebu....

lazov, lazov, lazov...

sto imas potrebu da spamujes temu istim stvarima koje si postavljao masu puta i na koje je odgovoreno....to govori o tvom porazu ovede vise nego nista...

Zasto bi uopste nekom bila sporna prijateljska slika komunista sa Nemcima iz 41. ne kapiram?...pa danas se o tom prijateljstvu zna u detalje...

Brozovi komunisti od 1.9.1939 do 22.6.1941

Istoricari Goran Davidovic i Milos Timotijevic, autori "Zatamnjene proslosti", o cetnicko-partizanskom sporazumu, oslobadjanju Cacka 1941, partizanskom udaru na cetnike, ljudskim zrtvama...

Istoricari Goran Davidovic i Milos Timotijevic skrenuli su paznju javnosti objavljivanjem dvotomne knjige "Zatamnjena proslost/Istorija ravnogoraca cacanskog kraja", sto je izazvalo hajku odredjenih politickih i medijskih krugova protiv njih, ali i priznanje kolega iz struke.

Goran Davidovic (1970) radi kao arhivist Medjuopstinskog istorijskog arhiva u Cacku. Diplomirao je 1998. na katedri za istoriju Jugoslavije Filozofskog fakulteta u Beogradu. U Istorijskom arhivu radi od 1998, u sluzbi sredjivanja i obrade arhivske gradje. Istrazivacki se bavi istorijom Drugog svetskog rata u cacanskom kraju i zlocinima komunista. Do sada je objavio vise radova u strucnim casopisima i brojnim nacionalnim glasilima.

Milos Timotijevic (1969) kustos je Narodnog muzeja u Cacku.(ovo je bitno za jednu drugu temu, naravno sliku fudbalera....ko je pratio Diplomirao je 1996. na katedri za opstu savremenu istoriju Filozofskog fakulteta u Beogradu. U Narodnom muzeju radi od 1997, gde vodi zbirke naoruzanja i vojne opreme, uniformi, zastava. Istrazivacki se bavi prosloscu cacanskog kraja u 20. veku, sa naglaskom na drustvenu istoriju kao i politicka i vojna pitanja. Do sada je objavio vise od 15 radova u strucnim casopisima, autor je dve izlozbe.

Kao sto su zajednicki napisali "Zatamnjenu proslost", Davidovic i Timotijevic su odlucili da i njihov intervju za "Svedok" bude koautorski.

________________________________________

Svedok: Koliko je istorija ravnogorskog pokreta cacanskog kraja znacajna za sagledavanje kompletne slike tog pokreta?

Goran Davidovic/Milos Timotijevic: Cacanski kraj je 1941. godine bio zariste ustanka i stvaranja ravnogorskog pokreta otpora generala Dragoljuba Mihailovica. Posle sloma ustanka i tokom cele okupacije cacanski kraj je i dalje bio u zizi zbivanja za ravnogorski pokret, jer se vrh pokreta uglavnom nalazio u ovom kraju. Istovremeno, u nasem kraju je novembra 1941. godine i poceo gradjanski rat, cije su refleksije imale posledice po celu zemlju. Smatramo da bez poznavanja istorije ravnogorskog pokreta u lokalnim okvirima, a pre svega cacanskog kraja, nije moguce doseci racionalnu sliku proslosti ne samo ravnogorskog pokreta, nego se ne mogu razumeti ni istorijska zbivanja posle otpocinjanja gradjanskog rata, ali ni prvi dani komunisticke vlasti u Srbiji.

S: Koje izvore ste koristili za pisanje "Zatamnjene proslosti"?

G.D/M.T: Za prava proucavanja neophodna je izvorna arhivska gradja. Tu smo se susreli sa prvim ogranicenjima, pre svega zbog nepotpunosti dokumentacije koja bi pokrila sve faze razvoja ravnogorskog pokreta, kao i zbog nedostupnosti arhivskih fondova koji se jos, nazalost i posle takozvanih promena, nalaze po podrumima MUP-a i sudova. Za odredjenu gradju koja je i dalje nedostupna istrazivacima, postoje brojni dokazi da se nalazi u pomenutim drzavnim institucijama.
Ali i pored svega toga, arhivski fondovi u cacanskom arhivu i Narodnom muzeju imaju dosta materijala vezanog za istoriju ravnogoraca cacanskog kraja. Pravo je cudo, zahvaljujuci pre svega savesnim radnicima ove dve ustanove, da je ta gradja sacuvana. Ali ona je vrlo malo eksploatisana, uglavnom selektivno za potrebe komunisticke istoriografije, prevashodno za falsifikovanje istorije.
Medjutim, ta gradja jednim savesnim i objektivnim istrazivanjem daje sasvim drugaciju sliku proslosti od one koju su nam zadnjih 50 godina fabrikovali brojni kvaziistoricari i publicisti.

S: Sta mislite o knjigama koje je o ravnogorskom pokretu stampala srpska emigracija?

G.D/M.T: Komunisti kao pobednici su preko brojnih sredstava propagande stvorili o svom pokretu i svojoj borbi jednu idealizovanu sliku. Sto se tice porazene strane, u emigraciji je takodje nastao veliki broj radova, koji su stvorili nerealnu sliku o ravnogorskom pokretu. Ta literatura je cesto apologija ravnogorskog pokreta i tu ima dosta romanticarskih predstava i crno-belih slika o svim akterima.

S: Da li ste imali nekih problema zbog teme kojom se bavite?

G.D/M.T: Sama cinjenica da su izdavaci nase knjige cetiri drzavne naucno-kulturne institucije govori o ozbiljnosti i vrednosti nasih knjiga, ali i o objektivnosti. Smatramo da smo uspeli da stvorimo jednu racionalnu sliku tih dramaticnih dogadjaja, a buduci i da ustanove stoje iza nas, to je svakako danas i zvanicna istorija, barem sto se tice naseg kraja. Konacno, sa nasim radom su upoznati i najeminentniji srpski istoricari sa katedre za istoriju Jugoslavije i opstu savremenu istoriju Filozofskog fakulteta u Beogradu. Nasi recezenti, dr Kosta Nikolic i mr Bojan Dimitrijevic su najbolji poznavaoci ove tematike, sto posredno govori o ozbiljnosti naseg rada.
Problema pri istrazivanju ove tematike je svakako bilo, ali mi smo na to i racunali pa smo nasa istrazivanja, koja traju preko pet godina, radili bez previse buke. U trenutku kada smo medijima obelodanili da ce knjiga izaci iz stampe bilo je brojnih usmenih pritisaka na nase ustanove da se knjiga ne objavi. To je bilo uglavnom od starih rukovodilaca i partijskih funkcionera. Jedan od autora, Goran Davidovic, zbog istrazivanja komunistickih zlocina u cacanskom kraju imao je i sudjenje sa SUBNOR-om koje je dobio. Ali pravi problemi su nastali tek kada smo objavili knjigu, i to od nekih grupacija koje su danas na vlasti. Od brojnih nevladinih, gradjanskih i neokomunistickih organizacija smo etiketirani kao fasisti. S druge strane od drugih grupacija smo proglaseni za crvene cetnike i komuniste. Hajka na nas je nastavljena i sve to ima neku politicku konotaciju, a zbog cega mi to ne znamo.

S: Kako su Cacani doziveli ulazak Nemaca u grad 1941. godine?

G.D/M.T: Ulaskom okupatora 17. aprila 1941. u Cacak grad je zamro, nikoga nije bilo po ulicama, svi su se pozatvarali po kucama. Ali ipak bilo je i radoznalih koji su ulazak okupatora iz prikrajka posmatrali, neko sa ulice neko sa kucnih prozora. Okupacijski sistem koji su Nemci ubrzo zaveli bio je za narod u cacanskom kraju veoma tezak. Vojni poraz, razaranje zemlje i okupacija izazvali su kod naroda tesko razocaranje, depresiju, gubitak perspektive. Slom drzave i vojske je dozivljen kao apokalipticna sudbina. Medjutim, postojala je velika zelja kod naroda za oslobodjenjem, a tu nadu su vec u maju 1941. godine probudili cetnicki odredi pukovnika Mihailovica.

Koča · 19.06.2010. u 15:28

S: Da li je pukovnik Mihailovic bio jedini organizator otpora u to vreme?

G.D/M.T: Bilo je puno pojedinaca i manjih grupa koji su sledeci legendu otpora zavojevacu razmisljali o borbi protiv Nemaca. Kapitulacija nije znacila i razoruzanje svih vojnika. Prve otpore imamo vec krajem aprila i pocetkom maja 1941. Ali sve te manje grupe i pojedinci nisu imale nekakav plan za organizovaniji otpor. Dolaskom pukovnika Mihailovica na plato Ravne gore 11. maja 1941, otpor dobija organizovaniji vid. Po njegovim instrukcijama u Dragacevskom srezu je, krajem maja 1941, stvoreno 14 odreda koji su pokrivali pomenuti srez.

S: Kako se pocetkom rata ponasaju cacanski komunisti?

G.D/M.T: U godinama uoci Drugog svetskog rata KPJ je zauzela nacelan stav odbrane zemlje, ali im je u prvom planu bio cilj rusenje poretka Kraljevine Jugoslavije, koji su oznacili kao fasisticki. Tokom aprilskog rata Bata Jankovic, brat Milke Minic, predlagao je da komunisti prezmu vlast u Cacku. U Uzicu su, sto je jos 1963. godine objavio Jovan Marjanovic, predlagali i saradnju sa nacistima na osnovu sporazuma koji je SSSR potpisao sa Hitlerom.
Prvi meseci okupacije nisu doneli progone komunista. Stavise, oni su uzivali vecu slobodu nego pre okupacije. Tako su slobodno i proslavili 1. maj na planini Jelici, bez prismotre policije iako je zemlja bila okupirana, uz pesmu, bacanje kamena s ramena i bogatu zakusku. Oruzane akcije tada kod komunista nisu predlagane i tako je bilo sve do napada na SSSR, 22. juna. Po izvestajima lokalne organizacije ZBOR-a (organizacije Dimitrija Ljotica) u Cacku, u prvim danima okupacije cacanski komunisti su bili jedino drustvo nemackim vojnicima.
Po jednom sacuvanom secanju, partijskog radnika iz Cacka, bila je izdata cak i direktiva da clanovi ostvare kontakt sa Nemcima. Veliki deo cacanskih komunista je dosta dobro prihvatio dolazak Nemaca u grad, pa su cak u junu odigrali i fudbalsku utakmicu sa nemackim garnizonom. Dosta dobro su se kotirali kod okupatora, sto su veoma vesto koristili u borbi protiv politickih protivnika.

S: Ko su bile komunisticke vodje?

G.D/M.T: Vodje su bili predstavnici mladjeg talasa, pre svega Ratko Mitrovic, Bata Jankovic. Starija generacija komunista je bila potisnuta ili okarakterisana kao trockisticka. Treba istaci da je prilikom racije na komuniste posle napada na SSSR, za koju su oni unapred znali i uglavnom je izbegli, u Cacku od istaknutijih komunista uhapsen samo Aleksandar Curcic, koji je od svojih oznacen kao trockista. On je ubrzo od strane Nemaca i streljan, ali ostaje zanimljivo zasto posle rata nije usao u panteon lokalnih komunistickih heroja, pa se s razlogom postavlja pitanje da li je svesno predat nemackom okupatoru.

eto opet na brzaka pokazah kakav si lazov...naravno, nemas ni jedan protiv argument...ljudi se s tobom sprdaju po forumima, postao si sinonim za laz i falsifikat :mrgreen:

BR. 117, IZVEŠTAJ ZBORAŠA DA SU KOMUNISTI U ČAČKU JEDINO DRUŠTVO NEMCIMA, 6. JUN 1941.

BR. 119, “KOMUNISTI SE ODLIČNO KOTIRAJU KOD NEMACA” - IZVEŠTAJ D. BULIĆA, 16. JUN 1941.[/QUOTE]

hehehehe...

__________________--

Nislije kao slobodarski hrvatski narod...nemoguce ....hahahahahha...ne vidim nigde cvece za OSLOBODIOCA....treba li spominjati ustaske zlocine nakon toga...najmasovinije i najumobolnije koje je jedna nacija pocinila na ovim prostorima....eto i otkud toliki kompleksi kod tebe, vrlo jasna stvar.,..

Jovan Dučić

SINU TISUĆLJETNE KULTURE

Ti ne znade mreti kraj slomljenog mača,
Na poljima rodnim, braneći ih časno
Kitio si cvećem svakog osvajača,
Pevajuć’ mu himne, bestidno i glasno.

Slobodu si večno, zakržljala raso,
Ček’o da donesu tuđi bajoneti,
Po gorama svojim tuđa stada pas’o,
Jer dostojno ne znaš za Slobodu mreti.

Pokaži mi redom Viteze tvog roda,
Što balčakom s ruku slomiše ti lance,
Gde je Karađorđe tvojega naroda,
Pokaži mi tvoje termopilske klance.

S tuđinskom si kamom puzio po blatu,
S krvološtvom zvera, pogane hijene,
Da bi mučki udar s ledja dao Bratu,
I ubio porod u utrobi žene.

Još bezbrojna groblja zatravio nisi,
A krvavu kamu u nedrima skrivaš,
Sa vešala starih novi konop visi,
U sumraku uma novog gazdu snivaš.

Branio si zemlju od nejači naše,
Iz kolevke pio krv nevine dece,
Pod znamenje srama uz ime ustaše,
Stavio si Hrista, Slobodu i Svece.

U bezumlju gledaš ko će nove kame,
Oštrije i ljuće opet da ti skuje,
Čiju li ćeš pušku obesit’ o rame,
Ko najbolje ume da ti komanduje.

hhehehehe...neki kompleksi su neunistivi...

Драгољуб Дража Михаиловић

Buduća legenda

Iskusan

Aktivan član

Aktivan član

Primećen član

Aktivan član

Aktivan član

Aktivan član

Buduća legenda

Elita

Iskusan

Aktivan član

Iskusan

Aktivan član

Aktivan član

Aktivan član

Aktivan član

Aktivan član

Aktivan član

Aktivan član

Aktivan član

Aktivan član

Buduća legenda

Elita

Elita