Psihopatija
Psihopatija, kao mentalni poremećaj, igra veliku ulogu u manipulaciji ljudskih bića od strane onih koji pate od ovog ‘oboljenja’; i to mnogo veću ulogu, nego što su mnogi od nas u stanju to zamisliti. Ukratko rečeno, mnogi normalni ljudi svakodnevno postaju žrtve psihopata.
S tim u vezi, bilo bi veoma uputno da se pozabavimo ovim ‘fenomenom’ sa naučne tačke gledišta, tj. uz pomoć dostupnih nam saznanja sa polja psihologije i psihijatrije.
Danas postoji sasvim dovoljno naučnih podataka na temu psihopatije, mada se oni iz nekih “čudnih” razloga ne populariziraju a dobre knjige na tu temu nisu lako dostupne. Koji bi to razlozi mogli biti, vidjećemo kasnije. Pri svemu tome moramo imati na umu da psihopatija ima i neke osobine “zaraznog” oboljenja, tako da će i normalni ljudi moći u sebi prepoznati neke “simptome” karakteristične za psihopatiju. Naravno, ovdje se ne radi o prenosu “uzročnika”, nego određenih ‘simptoma’ u smislu karakternih crta, osobina, načina razmišljanja i ponašanja, od strane psihopata na druge ljude. Sam mehanizam “prenošenja” bolesti je takođe interesantan, (mediji igraju u tome veliku ulogu!), tako da se može čak metaforično reći da većina nas u sebi nosi taj “virus”, odnosno, neke njegove ‘varijante,’ ali da od našeg imunog sistema uveliko zavisi da li će se i u kojoj mjeri to oboljenje manifestovati, a isto tako da li ćemo ga uspjeti kompletno iskorijeniti iz našeg mentalnog sistema. Od našeg poznavanja ove problematike i lične volje, zavisiće to koliko će nas zaštitni sistem biti jak, odnosno, u stanju da se uspješno bori protiv protiv ove vrste pošasti.
Većini ljudi kad čuje pojam – psihopata, odmah na pamet pada neki serijski ubica tipa Hanibala Lectora iz filma Silence of the Lambs. Međutim, čini se da kad se o ovom problemu radi, stvar nije baš tako jednostavna. Psihopate su često inteligentni ljudi koji ne dolaze u sukob sa zakonom. Oni mogu čak i da ga pišu a mogu da budu i predsjednici država, generali, doktori, sveštenici, advokati, sudije, sportisti, glumci itd.
U generalnom smislu, možemo reći da je jedna od glavnih psihopatskih osobina opsesija za nametanjem svoje volje, stavova, ideja ili iluzija drugima, s ciljem da bi se oni kontrolisali. S obzirom da se radi o individuama koje su opsjednute sticanjem vlastite moći i kontrolom drugih, ne bi trebalo biti nikakvo čudo što će se mnogi od njih odlučiti na to da se bave politikom, religijom ili drugim djelatnostima uz pomoć kojih mogu ostvariti tako nešto. Isto tako, kao individue bez savijesti a često prilično inteligentne, oni su veoma prodorni na svim društvenim hijerarhijskim ljestvicama, ukljucujući i one religijske, naravno. To su ljudi koji teže ostvarenju svog cilja po SVAKU CIJENU.
Nakon što uspiju da se popnu na vrh piramide vlasti, oni se okružuju sa sebi sličnima koji su im istovremeno lojalni, što podrazumijeva jedan proces – negativne selekcije kadrova. Neke psihopate tokom naše istorije dolazili su i još uvijek dolaze na prijesto država po samom pravu naslijeđa, kao što je to u slučaju “kraljevskih loza’ (koje možda kao “plava krv” nisu slučajno instalirane) jer koliko je poznato, psihopatija je mahom nasljedno oboljenje, dok drugi, opsjednuti vlašću, bezobzirno gaze sve na svom putu nje.
Tako, često imamo slučaj da na čelo država dođu ljudi koji u suštini pate od jednog mentalnog poremećaja kojeg nije lako dijagnosticirati ali koji je kao oboljenje već od davnina poznat u nauci, odnosno, psihijatriji i psihologiji. Kako sam već rekao, te individue onda sprovode tzv. “negativnu selekciju kadrova” što podrazumijeva okruživanje individuama sličnim sebi i njihovo postavljanje na sve ključne funkcije u državi (uprava, informativni mediji, ekonomija, bankarstvo, vojska, policija, obrazovanje itd. itd.)
Stvar komplikuje to što usljed tendencije običnog čovjeka da se identificira sa svojim vođama, uskoro započinje proces ‘psihopatizacije’ naroda, koji je uveliko potpomognut uz pomoć medija, koja su pod njihovom kontrolom. Tako običan čovjek nakon određenog vremena izložen mentalnoj indoktrinaciji (ispiranje mozga i programiranje svijesti) poprima nove osobine, te mijenja način rezonovanja i ponašanja.
Mi danas već uveliko igramo na muziku koju nam psihopate sviraju, a o dirigentima i kompozitorima nećemo ovom prilikom.
Klasičan primjer za proučavanje same dinamike ove pojave i razvoja ovog ‘fenomena’ je nacistička Njemačka, mada, na žalost, sličnih primjera može se naći bezbroj, kako kroz cijelu našu istoriju, tako i dan danas. Naravno, za područje Balkana ovaj ‘fenomen’ je takođe prilično karakterističan, tako da neki mogu lakše da ga razumiju u kontekstu proučavanja istorijskih događanja na tom području.
Naravno, nisu sve psihopate oni koji su na vlasti, niti su svi koji su na vlasti psihopate. Mnogi od onih koji pate od ovog mentalnog poremećaja su obični ljudi, članovi naše familije, kolege s posla ili prijatelji i poznanici koje mi često volimo da nazovemo “ekscentricima”. (Čini se da je ovaj pojam smišljen jer ljepse zvuči od pojma – psihopata).
Doduše, odnedavno je pojam – psihopata - izbačen iz zvanične upotrebe i zamijenjen pojmom - sociopata. Prema najnovijoj terminologiji, psihopate danas nazivaju i osobama sa ‘anti-socijalnim poremećajem ličnosti’. Interesantna definicija koja nema mnogo veze sa realnošću, jer psihopate u većini slučajeva nisu “anti-socijalni,” čak nasuprot. Čini se da neki danas u svijetu ulazu velike napore da se odvrati pažnja ljudi sa ove problematike, odnosno, da se na ovom polju unese što veća konfuzija ili stvar zataška koliko je to god moguće.
Istovremeno, psihopatski psihološki profil i način ponašanja, propagira se na jedan veoma vješt način uz pomoć medija, kao - “cool”!!!
***
Klasični psihopata odlikuje se - potpunim odsustvom savijesti - kao jedne važne osobine koju posjeduju normalni ljudi. On će se služiti svim sredstvima da ostvari svoje ciljeve. Radi se o ljudima koji su većinom - po samoj svojoj suštini – zli. Normalnim ljudima savijest na neki način služi kao kočnica, tako da će oni većinu svojih postupaka ‘vagati’, težeći tome da ne povrijede druge prilikom ostvarenja svojih ciljeva, međutim, nemajući savijest u sklopu svog bića, psihopata se nalazi u jednoj situaciji u kojoj on ima veliku ‘prednost’ nad normalnim čovjekom. Njega ništa ne može da koči, osim možda onih pravila uspostavljenih u okviru pravnog sistema društva.
Ovdje ću se poslužiti nekim navodima iz knjige - The Mask of Sanity, Checkley:
"Oni mogu biti simpatični," "Šarmantni," "Inteligentni," "Oprezni," "Impresivni," "Mogu da ostavljaju utisak nekoga u koga se čovjek može pouzdati," i "imaju mnogo uspjeha u zavođenju žena":
Međutim, “oni su neodgovorni,” “rušilački nastrojeni” i slično.
Veliku konfuziju pravi to što psihopate imaju dosta osobina koje mnogi normalni ljudi smatraju poželjnim ili zavidnim. Na primjer, oni često ostavljaju utisak jednog nevjerovatno čvrstog samo-pouzdanja. U mnogim slučajevima ispoljavaju jednu “nadprirodnu magnetičnu privlačnost za pripadnike suprotnog pola”.
Prema Dr. Cleckley-u, psihopate boluju od jedne stvarne mentalne bolesti koju on označava kao – potpuni i neizlječivi nedostatak osjećanja. Ukoliko psihopata uopšte nešto osjeća, onda su to emocije najpliće vrste. On čini bizarne i samo-destruktivne stvari zato što je potpuno imun na konsekvence koje bi normalnog čovjeka ispunile osjećanjima srama i griže savjesti. Ono što bi drugi u tom smislu smatrali katastofom, za njega predstavlja samo jednu malu nezgodu ili “čistu sitnicu”.
Cleckley navodi da je psihopatija sasvim uobičajena u ljudskom društvu. On navodi mnogo slučajeva psihopata koji normalno rade kao biznismeni, doktori pa čak i – psihijatri!
On sugeriše da oni izgledaju u svakom pogledu kao normalni ljudi, - samo što im nedostaje duša.
Taj nedostatak karakteristika duše, njih čini veoma efikasnim “mašinama”. Oni mogu biti briljantni, mogu da pišu naučne radove, mogu da IMITIRAJU riječi pune emocija (veoma su uspješni glumci), međutim, vremenom postaje sve jasnije i jasnije da te njihove riječi nisu u skladu s njihovim ponašanjem. Oni su tip čovjeka koji će u jednom momentu tvrditi kako je strahovito pogođen bolom usljed smrti nekog bliskog prijatelja ili člana porodice, a u sljedećem momentu će otići na neku žurku ili u disko klub - “da bi to zaboravio”. Čini se da oni to STVARNO zaborave.
