Molim vas bez svađe, samo polako, prijateljski nastrojeni budite molim vas. Pitao sam ovo iz namere da saznam nešto, ne radi svađe ili propagiranja ičeg. Samo eto ja kao dete rođeno u 21. veku nemam predstavu kako su izgledale te godine..
Ako je to zbog Mrkaljevog komentara, navići ćeš se. On vreba iz zasede, povremeno čitkućkajući ovaj potforum i čeka da vidi nešto što ja napišem ako bi mu moglo dati povoda da malo zapljune. I onda tako bane, pljucne i vrati se natrag u senku u svojoj jazbini. Privikli smo se do sada svi već; vremenom ćeš i ti.
Što se tiče teme, ono što je bilo jasno jeste da se tadašnje društvo temeljilo na dezintegraciji. Ona je bila posebno izražena posle Brionskog plenuma 1966. godine; zapravo, kad su sa političke scene eliminisani bili i Ranković i Đilas; glavni Titovi partneri.
Komunistčka Jugoslavija je do kraja 1960-ih godina bila uređena na jedan čvršći način, sa stabilnijom partijom i Srbi i Crnogorci su imali u izvesnom smslu značajno mesto u funkcionisanju i ustrjenju te države. Dotadašnji koncept razgraničenja unutrašnjeg zasnivao se na porebi federalizacije Jugoslavije, što su do kraja Drugog svetskog rata apsolutno svi politički činioci (i vlast i opozicija) prihvatili kao nužnost, kao i pronalaženju izvesnih kompromisa. Bosna i Hercegovina je bila stvorena kao država između Hrvatske i Srbije, koja ne bi bila ni čisto hrvatska niti čisto srpska, kao zona između. Crna Gora je bila napravljena na osnovu kompromisa dva vrlo oštro suprotstavljena pogleda Crnogoraca o svojoj budućnosti, sa proglašavanjem crnogorske republike i nacije, ali kao nečega što se izgradilo u Drugom svetskom ratu iz dela srpskog naroda koji je tamo živeo, i bez opterećivanja nacionalnim pitanjima, sa politikom dosta naklonjenom Beogradu.
Taj vid koji je tada bio uspostavljen, zasnivao se na viziji koju je komunistička partija imala i pronalaženju najprihvatljivijeg mogućeg kompromisa koji bi najmanji broj neprijatelja pravio.
Situacija počinje drastično da se menja kada umeso Rankovića i Đilasa tu dolaze Kardelj i Bakarić. Što se tiče zvaničnog narativa, to je jednim delom tada bilo predstavljeno i kao slamanje kičme poslednjim tragovima velikosrpskog centralizma u toj državi, a dolaze na odgovorne pozicije i razni Slovenci i Hrvati, mada u prvom redu Slovenci; preciznije rečeno, čorbu je zakuvao Edvard Kardelj. Ono što je posle usledilo jeste i percepcija da je slaba Srbija isto što i jaka Jugoslavija, te se tako išlo ka skoro pa potpunom izdvajanaju njene dve autonomne pokrajine iz njenog državnog sistema i ka disoluciji srpsko-hrvatskog jezika. Dijasistem je krenuo da se i dalje raspada, tako što su AVNOJevske granice bile prihvaćene kao osnov i tako nastao i bosanski jezik, ili preciznije kako se tada zvanično zvalo
bosansko-hercegovački standardnojezički književni izraz, što je dovelo do toga da je, nakon nespornog izdvajanja hrvatskog jezika, postojao zahtev o tome da se prihvate sva 3 srpsko-hrvatska standarda i objavljuje jednako kao na slovenačkom ili makedonskom jeziku.
Iako je
srpski izraz tj.
istočna varijanta ostala kao obeležje i SR Crne Gore (u kojoj je bila srušena Njegoševa kapela i zamenjena Meštrovićevim mauzolejem i u kojoj se radilo planski na tome da treba razdvojiti harmoniju te republike sa Srbijom i približiti je Hrvatskoj, zarad onoga što se percipiralo kao funkcionalni balans) tada se barem u najužim okvirima počelo govoriti i o crnogorskom jeziku. Bakarić je to otvoreno kazao 1977. godine, rekavši da se sada shvatilo da Crnogorci ipak ne govore srpskim jezikom. Uvođenjem bosansko-hercegovačkog jezika (tj. jezične varijante) postavila se granica na Drini i utemeljila ekavština kao jedno od obeležja srpskog jezika. Na taj način, kad je ekavski refleks jata jedan od osnovnih elemenata srpskoga jezika, postavljaju se temelji i da se otvori pitanje vrlo jasne distinkcije u odnosu na crnogorski jezik, a do 1980-ih godina već je uveliko krenuo i proces definitvnog razgraničenja Crnogoraca u onosu na druge Jugoslovene.
U okviru Saveza komunista Jugoslavije, na temelju primarno Kardelja, a donekle i drugih ličnosti (kao npr. Bakarića) jasno je utemeljena jedna zemlja koja je po mnogo čemu predviđena kao vrsta zajednice šest nezavisnih država. Oni su tako u svojim memoarima i pisali, potpuno otvoreno, tretirajući 6 država koje su bile njeni konstitutivni elementi, kao trajne komponente. I potpuno otvoreno se razgovaralo o raspadu Jugoslavije kao hipotetičkoj mogućnosti u budućnosti. Jugoslavija je tada već postala privremena savezna ili možda u nekom smislu čak i međunarodna zajednica, koja je predviđena da se raspadne onog momenta ukoliko politički uslovi za njeno postojanje više ne budu ispunjeni. Iako ne postoji apsolutno nikakav zapis, neka svedočanstva iz druge ruke govore da je u zadnjim godinama (3-4-5 godina) pred smrt i sam Josip Broz Tito prihvatio da Jugoslavije posle njega neće više biti (samo što se nije znao tačan datum raspada, naravno).
. Али да углавном мислим на ону Југу која се распала 91. И како су изгледале 80те у Југославији? По спорту и музици рекао бих лепо, али ја сам само клинац ,не знам.
