Q. in perpetuum hibernum
Stara legenda
- Poruka
- 88.216
Srpska radikalna stranka je nastala nakon sporazuma Cvetković-Maček 1939. godine. Milan Stojadinović nije prihvatio nikakve ustupke Hrvatima, pa je okupio svoje pristalice i izdvojio se iz Jugoslovenske radikalne zajednice, osnivajući Srpsku radikalnu stranku.
SRS je bila protiv svakog ustupka ili pregovora s Hrvatima i protiv bilo kakvog deljenja Kraljevine, zalažući se za potpuni centralizam i unitarizam prema kojem bi Beograd odlučivao o svemu. Protivila se postojanju lokalne samouprave, ali u isto vreme isticala posebitost srpskog naroda u državi i njegovu superiornost nad hrvatskim i slovenačkim, kao i nad domaćim muslimanima i nacionalnim manjinama u globalu, pozivajući se na istorijsku ulogu. S te strane je SRS bila donekle totalitaristička.
Srpska radikalna stranka nije uspela da okupni nikog značajnijeg iz političkog života Jugoslavije od samog njenog predsednika. Podržala je Trojni pakt, i generalno je bila za Sile Osovine, i održavala veze sa Adolfom Hitlerom i njegovim saradnicima. Iako nije bila otvoreno nacistička, karakter joj jeste bio srpski ultra-nacionalizam, a mnogi su je smatrali prikrivenim fašističkim ZBORom Dimitrija Ljotića. 1941. godine bila je najžešći lobista Trećeg Rajha u monarhiji, a Milan Stojadinović je uživao najveći autoritet u Hitlerovim očima. U Drugom svetskom ratu prvaci SRS-a postaju uglavnom Nedićevci, a predsednik im je zatočen na Mauricijusu kao agitator i propagandist.
U Argentini vođa srpskih radikala postaje najbliži saradnik bivšeg poglavnika NDH Anta Pavelića, a ono što je ostalo po pobedi Saveznika od Srpske radikalne stranke se zalaže za što tešnju saradnju i povezivanje sa Ustašama radi razbijanja komunističke Juge i deljenja je na Veliku Srbiju i Veliku Hrvatsku.
Srpska radikalna stranka je obnovljena 1991. godine, i od tada do dan-danas vođa joj je Vojislav Šešelj.
SRS je bila protiv svakog ustupka ili pregovora s Hrvatima i protiv bilo kakvog deljenja Kraljevine, zalažući se za potpuni centralizam i unitarizam prema kojem bi Beograd odlučivao o svemu. Protivila se postojanju lokalne samouprave, ali u isto vreme isticala posebitost srpskog naroda u državi i njegovu superiornost nad hrvatskim i slovenačkim, kao i nad domaćim muslimanima i nacionalnim manjinama u globalu, pozivajući se na istorijsku ulogu. S te strane je SRS bila donekle totalitaristička.
Srpska radikalna stranka nije uspela da okupni nikog značajnijeg iz političkog života Jugoslavije od samog njenog predsednika. Podržala je Trojni pakt, i generalno je bila za Sile Osovine, i održavala veze sa Adolfom Hitlerom i njegovim saradnicima. Iako nije bila otvoreno nacistička, karakter joj jeste bio srpski ultra-nacionalizam, a mnogi su je smatrali prikrivenim fašističkim ZBORom Dimitrija Ljotića. 1941. godine bila je najžešći lobista Trećeg Rajha u monarhiji, a Milan Stojadinović je uživao najveći autoritet u Hitlerovim očima. U Drugom svetskom ratu prvaci SRS-a postaju uglavnom Nedićevci, a predsednik im je zatočen na Mauricijusu kao agitator i propagandist.
U Argentini vođa srpskih radikala postaje najbliži saradnik bivšeg poglavnika NDH Anta Pavelića, a ono što je ostalo po pobedi Saveznika od Srpske radikalne stranke se zalaže za što tešnju saradnju i povezivanje sa Ustašama radi razbijanja komunističke Juge i deljenja je na Veliku Srbiju i Veliku Hrvatsku.
Srpska radikalna stranka je obnovljena 1991. godine, i od tada do dan-danas vođa joj je Vojislav Šešelj.
