Šta piše naš mali "genije"
Decenijama unazad Rusija je pokušavala da instalira svoju šovinističku, okupacionu vlast. Prvenstveno u Kraljevini Srbiji, zatim u Kraljevini Srba, Hrvata i Slovenaca, Kraljevini Jugoslaviji, Demokratskoj Federativnoj Jugoslaviji, Federativnoj narodnoj Republici Jugoslaviji, Socijalisitčkoj Federativnoj Republici Jugoslaviji, Saveznoj Republici Jugoslaviji, Srbiji i Crnoj Gori, i najzad – u Republici Srbiji. U skorije vreme takve persone su poznate pod imenima Slobodan Milošević, Vojislav Šešelj i Vojislav Koštunica. S jedne strane imamo “baćuške” iz Moskve, a sa druge NATO “zločince”.
Hajde, da sagledamo, objektivno, ko je zločinac, a ko “baćuška”. Obavezni vojni rok u Rusiji traje dve godine, odnosno 24 meseca i pritom čak i prvi čin iznad tebe ima puno pravo da te tuče i maltretira, bez ikakvih sankcija od strane nadležnih. Rusija je danas, navodno, “demorkatska zemlja”. Sagledajmo i tu famoznu “rusku demokratiju”. Kako je moguće da čak i u regijama gde rusku vlast apsolutna većina prezire, mrzi i ne podnosi, te je više puta organizovala bezuspešne ustanke i revolucije protiv totalitarne vlasti sa sedištem u Moskvi, kao što je npr. bilo u Čečeniji, kako je moguće da Putin i njegova “Jedinstvena Rusija” osvoje više od 90% glasača? Mislim da je i suvišno pominjati razne pretnje opozicionim snagama (sem naravno onoj opoziciji sagrađenoj od strane režima), i prisećati se onih modrica koje je Gari Kasparov dobio od policijskog pendreka.
To je “ruska demokratija”. A sada sa “ruske demokratije” prelazimo na to famozno “vekovno bratstvo” i “prijateljstvo” koje imamo sa ruskim narodom. Nagradno pitanje: šta su nam Rusi dobro doneli? Objektivno, u celokupnoj istoriji srpskog naroda – ništa. Apsolutno ništa.
A šta nam je Evropa dobro donela? – Nabrajanje bi potrajalo, ali hajde, potrudiću se.
Počinjemo 1217. godine, kada je rimski papa miropomazovao kralja Stefana prvovenačnog i kada je tim činom srpska država dobila međunarodno priznanje i visoku reputaciju među svim evropskim kraljevinama. Bio je to prvi put kada nam je Evropa pomogla, ali to se nastavlja 1878, kada smo na Berlinskom kongresu, upravo uz pomoć evropskih monarhija, dobili nezavisnost i samostalnost, te slobodu od turskog okupatora.
Ko je prvi stao na našu stranu da nas zaštiti od austro–ugarskog terora 1914. godine? – Pa Ujedinjeno Kraljevstvo, Francuska i sve te moćne evropske države, koje su branile pravdu, slobodu i mir. Ko je odbio nemački ultimatum 1914. do Belgije, koja nije želela da pruži utočište koljačima koji će harati po Srbiji, ubijajući nedužne. I ako su tokom celog Prvog svetskog rata glumili prijatelje i zaštitnike, Rusi se srpskoj granici nisu ni približili tokom sve četiri godine rata, od juna 1914. do novembra 1918. godine.
Kada je knez Pavle potpisivao ugovor sa Hitlerom, Sovjetski savez je bio na strani nacista, i dve godine ranije, 1939, sovjetski vojnici su rame uz rame sa nacistima, klali, mučili, harali i ubijali po Poljskoj i u ime vlasti u Moskvi terorisali celu Evropu. Hitler je tada pronicljivo shvatio da od njegovog osvajanja sveta neće biti ništa ako se drži Sovjetskog saveza, predvođenog tradicionalnom, ruskom iredentističkom politikom, koju vode od kada je njihova zemlja nastala, samo u svrhu teritorijalnog eksapnzionizma.
Oktobar 1944. – o kakvom oslobođenju mi govorimo? O silovanju nevinih Beograđanki, o teroru nad čitavom Srbijom, o pljačkama i masakrima, jednakim nacističkim. Naredne godine Drugi svetski rat se završava zahvaljujući spremnoj savezničkoj intervenicji nad japanskim fašistima, koji su neumorno potapali američke i australijske brodove i rušili avione pod istim tim barjacima. Čim se Japan predao, SAD su prestale bitku i povukle svoje vojnike nazad u rodnu Ameriku.
U Evropi se dešavao mnogo gori, krvaviji i brutalniji horor, kada su razjarene ruske zveri upale u Nemačku. Zemlja je razorena i uništena do temelja, a njeni građani su podeljeni. S jedne strane Zapadna Nemačka, zemlja koja se i ekonomski i društveno razvijala, primer demokratske države u kojoj se ljudska prava maksimalno poštuju i štite, te ih garantuju i zakon i vlast. S druge strane, Istočna Nemačka je bila pakao u kom je volja miliona nezadovoljnih građana bila zanemarivana, dok je sve što kaže jedan čovek, veliki lider, bilo odmah izvršavano bez ikakvog spora ili primedbe. Strahote ruskog totalitarizma širile su se svuda po Evropi, a kada je trebalo da dopru do Jugoslavije i kada je Staljin želeo da okupira našu teritoriju, te od nje napravi još jednu tiraniju potčinjenu Sovjetima, ovdašnja vlast, predvođena Josipom Brozom Titom, odlučno je rekla NE kolonijalizaciji jugoslovenske države. Tada, ’48. na ’49, Srbija je počela da se približava Americi.
Tako je potrajalo do tog kobnog 4. maja 1980, kada je umrla jugoslovenska država, kada je umrla poslednja nada za slogom, bratstvom i jedinstvom. Naredne, 1981, vlast u Beogradu počela je represiju nad albanskim stanovništvom na Kosovu, a 1986. vlasti se domogao najveći tiranin u istoriji Srbije, te najveći izdajnik i neprijatelj kog je srpski narod ikada imao, Slobodan Milošević. Milošević će novembra 1988, na Ušću, objaviti da je za rat spreman, a u jednom danu, 25. juna 1991, objaviće rat dveju državama, Hrvatskoj i Sloveniji. Odmah je bilo jasno da je njegova SPS napravljena po modelu Žjuganovovog KPRF–a. 1992.
Srbija će upasti u rat sa Bosnom i Hercegovinom, i za vreme njega počiniti najmorbidniji i najkrvaviji masakr u Evropi još od Drugog svetskog rata. A ko je počinio taj strašni masakr u Drugom svetskom ratu? – Pa, naravno, “baćuške” u Poljskoj u toj famoznoj kostinskoj šumi, gde su ovi “plemeniti”, “hrabri” i “časni” borci uništili oko 22.000 života, skoro tri puta više nego broj srebreničkih žrtava. Strašno krvoproliće među južnoslovenskom braćom završiće upravo Sjedinjene Američke Države, uz podršku evropskih zemalja, prvo u Dejtonu 21. novembra 1995, a zatim i svečano u Parizu 14. decembra iste godine. Hrvatska je nastavila sa svojim razvojem, počevši da gradi sopstveni, nacionalni suverenitet. Slovenija je postala ekonomski najstabilnija od bivših jugoslovenskih zemalja i 2004. ona će postati član EU i NATO. Bosna i Hercegovina nastaviće da postoji na teritoriji Balkana, u miru i sigurnosti. A Savezna republika Jugoslavija 1996. upašće u novi konflikt, na Kosovu, protiv apsolutno većinskog stanovništva u tadašnjoj južnoj pokrajini. Dve godine kasnije, konflikt će prerasti u morbidno krvoproliće i žrtve će naglo početi da rastu. 1999. Srbija će postati prva zemlja u istoriji koju je NATO bio prinuđen da bombarduje, nakon što je po ko zna koji put odbila da potpiše mirovni sporazum, koji joj je garantovao pun i nesporivi suverenitet i integritet.
SRJ je u inat međunarodnoj zajednici progon i represiju nad albanskim stanovništvom na Kosovu činila još krvavijom i brutalnijom, te je 24. marta 1999. godine NATO počeo interveniciju nad Jugoslavijom, koja će se završiti 9. juna iste godine, potpisivanjem Kumanovskog sporazuma. 5. oktobra 2000, Srbija će krenuti ka Zapadu i Evropi, doduše sa čitavom decenijom zakašnjenja. Ipak, vrlo brzo i taj novi “demokratski” režim u Srbiji biće razotkriven. Nakon što je dr Zoran Đinđić, poslednja nada srpskog naroda i srpske države, ubijen u atentatu na naciju i demokratiju, rusofil Koštunica je ruku pod ruku sa šovinistima iz raznih stranaka formirao razne koalicije i manipulisao kosovskom krizom, kako bi stekao izborne poene, a Srbiju udaljio od prosperiteta i napretka, te je približio “ruskoj demokratiji”. 2006. Crna Gora je proglasila nezavisnost, a 2008. isto je učinilo i Kosovo. Samo je pitanje vremena kada će svaka pokrajina ove zemlje da je napusti i krene putem sigurnosti, ekonomskog i društvenog razvoja, te se odalji od bede i tiranije.
! Cudjenje i sumnju zapravo ...jer veliki broj ljudi smatra Rastka solidnim glumcem iza koga stoji dobro isplaniran marketinski potez 
!
