У сваком периоду живота имам по једну или две различите пријатељице, али је једна константно ту. Удала се после факултета и дешавало се да се не чујемо месецима, годину, две, али кад се чујемо као да смо се синоћ растале.
Породи се она са другим дететом, зове ме да ми каже, ја после 3 месеца са првим...елем, прве ноћи код куће ја због разних перипетија и стреса изгубим млеко.
Дете урличе, гладно, муж обилази све апотеке, све затворено.
Очајна, ја у 3 ноћу узимам телефон у руке и зовем је да питам да ли има млеко да прегурамо до јутра...јао, немам, остала ми је једна бочица за ујутро, док муж донесе из апотеке. Ок, ништа, спустим ја слушалицу и почнем да плачем.
Није прошло 3 минута, зове ме она и каже, дођите по флашицу, све је стерилисано и топло, може беба одмах да пије...поделила сам им, биће им довољно до јутра. То стално причам госпођици, да зна да не мораш са неким да висиш 8 сати дневно да бисте били добри пријатељи...
Одужих, праштајте.