Ne umes bre cestito ni da citas akamoli da pises.Da ti ponovimkad sam ja napisao krvolocna,zadrta primitivna djubrad mislio sam na cetnike i pitao te sta su ikad dobro napravili.Kad i gde su to partizani i ustase saradjivali dokazi ili se izvini.
додуше, ја усташе нисам ни поменуо...али кад већ инсистираш...
Saradnja partizana i ustaša i revizija novije nacionalne povesnice
Vladislav B. Sotirović
petak, 20. novembar 2009.
Kako vreme sve više i više prolazi nakon preminuća „najvećeg sina naših naroda i narodnosti“ i kako sve više i više blede filmske trake o „herojskoj patriotskoj borbi“ Titovih partizana u kojima inače Bata Živojinović rešava sudbinu Drugog svetskog rata tamaneći čitave armije „domaćih kvislinga“ (ali prvenstveno onih sa kokardom na šajkači ili šubari), esesovaca i ostalih okupatora i to sa samo jednim okvirom municije u šmajseru istina o pravom karakteru te borbe na područjima tzv. Neovisne države Hrvatske polako ali sigurno dokumentovano ugledava svetlo dana domaće znanstvene povesti. Tako npr. isplivavava na površinu arhivska građa koja potvrđuje (do sada samo „četničku propagandu iz inozemstva“) o otvorenoj i sistematsko-strateškoj saradnji hrvatskih ustaša i Brozovih partizana, tj. o hrvatsko-hrvatskoj „crno-crvenoj“ anti-srpskoj saradnji. U ovom konkretnom slučaju koji bismo ukratko elaborirali radi se o dokumentovanoj saradnji ustaša i partizana na prostoru Gacke doline.
Gacka dolina kao i čitava Gacka oblast je dobila naziv po reci Gackoj, a prostirala se od Medaka preko Gospića i Gorskog Kotara, pa sve do Srpskih Moravica na severu nedaleko od granice sa Slovenijom, tj. Kranjskom. Na ovom prostoru su se nalazile italijanske, ustaške, partizansko-komunističke i četničke („Dinarska četnička divizija“ pod komandom bivšeg popa, a ratnog vojvode Momčila Đujića) vojne formacije. Partizani sa sovjetskim vojnim oznakama su tokom čitavog ratnog perioda pokušavali vojnim udarima gerilskog tipa da preotmu ovu zonu od četnika Dinarske divizije, ali im to nije polazilo za rukom i zbog toga što se lokalno srpsko (većinsko) stanovništvo uglavnom opredeljavalo za četnike, a ne za partizane, a jedan od krucijalnih razloga za ovakvo prestrojavanje je bila i vidljiva saradnja partizana sa koljačima Srba – hrvatskim ustašama, kao i činjenica da su partizanski odredi komunističkog tzv. „Glavnog štaba Hrvatske“ svojim ponašanjem na terenu učestvovali u genocidnoj politici ustaškog Zagreba prema lokalnim Srbima. Upravo na ovim prostorima je i došlo za vreme Drugog svetskog rata do otvorene i nedvosmislene saradnje ustaša i partizana, a jedan od klasičnih primera je slučaj sa saradnjom na terenu između dva rođena brata Hrvata – Ive Rukavine, komandanta „Glavnog štaba Hrvatske“ i Juce Rukavine, komandanta najzloglasnije ustaške bojne formacije – „Crne legije“ (izvor: Mane Pešut, knjiga Revolucija u Lici, str. 181-217. Mane Pešut je bio komandant bataljona „Dinarske četničke divizije“. Nakon rata je emigrirao u Nemačku gde je napisao spomenutu knjigu koja je istorijski izvor prvog reda, s obzirom na to da ju je pisao očevidac. Pešut je u Nemačkoj uređivao časopis Beli orlovi).
O kakvoj konkretnoj vojnoj saradnji na terenu se u ovom slučaju radilo govori spomenuti izvor iz prve ruke kazujući da su komunističke formacije povučene na „narodni zbor“ u selo Kunić i to u trenutku kada 1.500 ustaško-koljačkih crnokošuljaša prodire preko Korduna i Like. Dakle, u trenutku kada jedan rođeni brat Hrvat prodire sa svojim koljačima da zatre sve što je Srpsko koliko se to može u datom momentu, u tom istom trenutku drugi brat Hrvat umesto da brani narod od pokolja svoje vojne formacije povlači sa pravca prodora formacija drugog brata na konferentisanje! Dakle, oni koji bi trebalo da brane narod od pokolja umesto da to i rade idu na seoska politička posela!
Evo šta konkretno piše o ovom događaju Mane Pešut:
„I dok su, partizanski heroji, igrali kolo i veselili se, dotle su ustaše nesmetano vršile svoj krvavi pir. Koliki je bio plen, lov na Srbe, videlo se najbolje po vrsti ubijanja. Plen je bio toliki, da ustaše nisu imale vremena po njihovom urođenom principu, žrtve najpre sadistički mučiti a potom ubijati, već su samo presecali vratove. Najveći zločin počinjen je u Tržiću i Primišlju, a potom u Veljunu i Perjasici. Mnoge žrtve, koje nisu odmah umrle, prevezene su volovskom upregom na četničku teritoriju u Plaški, gde im je ukazana prva pomoć. Za celo vreme pokolja nije ispaljena ni jedna partizanska puška na ustaše“.
Ovo svedočenje umnogome podseća na slučaj „Kragujevačkog oktobra“ iz 1941. godine kada su partizanske jedinice bukvalno šenlučile u obližnjem selu Divostinu za vreme streljanja civilnog stanovništva od strane Nemaca uz komunističko obrazloženje seljacima iz Divostina da onaj ko nije sa njima jeste protiv njih!
Međutim, ovde nije i kraj priče o dva brata Hrvata iz obitelji Rukavina (koliko još ima ovakvih priča o nacionalno-bratskoj saradnji ustaša i partizana pokazaće vreme). Naime, postoji i svedočenje kapetana Ilije Popovića, koji je bio oficir američke obaveštajne službe poznate kao OSS a koji je bio poslat kao obaveštajna veza u partizanske jedinice za vreme Konferencije u Teheranu novembra 1943. godine (da se podsetimo da su Saveznici u okviru antifašističke koalicije na ovoj konferenciji koja je trajala od 28. novembra do 1. decembra priznali pokret Josipa Broza Tita kao saveznički i antifašistički pod pritiskom Staljina). Ovaj američki oficir je svojim rođenim očima video ustaškog zapovednika Jucu Rukavinu u statusu gosta na gozbi u jednom štabu partizanskih bojovnika i to baš u vreme zasedanja u Teheranu na kojem se između ostalog rešavala i sudbina posleratne Jugoslavije. Tom prilikom je politički komesar dotičnog partizanskog odreda pozvao i kapetana Iliju Popovića na večeru i sa tog gozbenog događaja ostalo je sledeće svedočenje ovog američkog obaveštajnog oficira:
„Došao sam u jednu kuću i za stolom video kako sede dvojica ustaša (poručnici) i major Rukavina (isto ustaša). Taj major Rukavina imao je na sebi nemačko odelo i gvozdeni krst. Ja sam onda komesaru rekao: ‘Nisam došao u Jugoslaviju da sedim i jedem sa krvopijama koje su ubijale srpski narod. Ja sam došao da se protiv njih borim’. Četiri puta sam ulazio u Jugoslaviju i nikada nisam video da su se partizani borili protiv Nemaca. Iz Jugoslavije sam izneo mnogo ranjenika u Italiju i svaki mi je kazao da njegove rane nisu od neprijatelja nego: ‘Moje su rane od mojega brata’“ (ovo svedočenje američkog kapetana Ilije Popovića je štampano u časopisu Pogledi, Kragujevac, br. 74, 11. januar 1991).
