У основној школи од 6 разреда знали смо нас тројица (Иван, Горан и ја) повремено да шмугнемо са неког часа, тада су почела и прва мангупирања која су била доста безазлена али имали смо велику срећу што смо имали разредну (предавала биологију) која је била врхунски педагог. Читала нас је као буквар а имала је много добар став према нама, била нам је и наставник и педагог и другар. Приметила жена да ми повремено нестанемо и позове нас она један дан у кабинет и тако се исприча са нама (тако мирно, без дреке, уцењивања без и једне тешке речи) и каже нам да ће нама тројици у сваком тромесечју да толерише 2 изостанка са часа - разлог није битан и један дан - разлог да не покваримо оцену. Све преко тога изневерићемо њено поверење. Ми смо се држали договора и заиста је било ок.
Такав став је заузела према нама јер смо били заиста супер ученици али нсимо били штребери а нисмо уопште били проблематични. Нарочито нам је ишла математика и физика (и хемија од седмог разреда) и ишли смо на такмичења а били смо и спортисти. Увек, помало, у свом свету и нисмо правили проблеме, ваљда нас је зато и готивила толико. Други наставници јако слично.