CIA podrzava zvanicnu srpsku istoriju koja kaze
"Najstariji zapisi govore o državi zvanoj
Kavkaska Albanija na jugu. Severni delovi su bili konfederacija paganskih plemena. U prvom veku posle Hr. Kavkaska Albanija je vladala današnjim
Azerbejdžanom. Borili su se sa
Rimljanima i
Persijancima i rano su prešli na
hrišćanstvo. Teritorija ove države se danas je teritorija
ruske republike
Dagestan.
Albanija na
Kavkazu nalazila se na istočnim padinama te planine do
Kaspijskog mora, pokrajina Širvan, savremeni
Azerbejdžan i
Dagestan. Severno od Albanije nalazila se zemlja Alana, severno-zapadno su bili
Iberi, a zapadno i južno od reke Kur Jermeni. Postojao je jedan grad pod imenom
Albana na obali
Kaspijskog mora između savremenih gradova Divičija i Derbenta. Po imenu ovog grada zemlja u njegovom zaleđu dobila je ime Albanija. Beker kaže: „Tamo je druga Albanija (savremeni Dagestan) na Kavkazu i neki pisci smatraju da su njeni stanovnici isti narod kao i njihovi istoimenjaci u Turskoj. U VIII veku Arapi su zaposeli zemlje oko Kaspijskog mora i iza Kavkaza. Halifat je ovim osvajanjem, došao u sukob sa Hazarima.
Arapi su bili zaštitnici
islama, a
Hazari Mojsijeve vere, pa je sukob, pored drugih imao i verski karakter. Hazari su nametali Albancima vrlo težak danak pa su ovi stali na stranu Arapa i većim delom prešli na islam. Hazarski vojskovođa u ratovima sa Arapima je bio kaganov sin Bardžil. Kada je ušao sa vojskom u Albaniju 730. godine naredio je da se samo muslimani pobiju. Ta Bardžilova naredba je naterala Albance da beže i da traže spas kod Arapa. Za to vreme na Sredozemnom moru su vođene teške borbe između Arapa, kao predstavnika islama i
Romeja (
Vizantijsko carstvo), kao predstavnika hrišćanstva. Arapi su oteli od Romeja veći deo Sicilije i deo južne Italije, pa da bi ojačali islamsko stanovništvo u ovim zemljama doveli su deo stanovništva iz kavkaske Albanije, koje je izbeglo ispred Hazara. Borbe između
Arapa i Romeja na
Siciliji su trajale dugo vremena i u periodu 827—878.,
Sicilija je podeljena na dva dela, islamski i hrišćanski, pa otuda naziv Dve Sicilije. Romeji su uspeli 970. godine da osvoje islamski deo i na tom prostoru su preuzeli Albance. Jedan deo ovog naroda preveli su u hrišćanstvo.
Vizantijski car
Vasilije II zauzeo je 20-ih godina 11. veka Novi
Epir, a to je približno teritorija savremene Albanije u kojoj su živeli Srbi i nešto Grka. Jedan od vizantijskih vojnih starešina, po imenu Tihomir Srbin iz Beligrada, podigao je ustanak 1040. godine, s namerom da protera vizantijsku vlast iz Novog Epira. Tihomirovi ustanici su bili svi Srbi i uz pomoć Srbije proterali su Vizantijce iz Novog Epira. Zbog toga su vizantijska carica Zoe i njen treći muž po redu Konstantin IX Monomah poslali brojnu vojsku u napad na Srbiju, u jesen 1042. godine. Pravac napada je išao kroz Epir u savremenu Albaniju koja je tada većim delom bila teritorija Srbije. Tadašnji mladi srpski kralj
Dobroslav I Vojislav sa svojim sinovima, satro je vizantijsku vojsku od 70.000 vojnika na čelu sa vojvodom Mihailom, prefektom Dračkim. Ovaj težak poraz u ratu sa Srbijom je izazvao nerede i pobune u Vizantiji. Jedan od pobunjenika bio je i vizantijski vojni zapovednik na Siciliji po imenu Georgije, zvani Manijak. Pošto su ga bez razloga smenili sa dužnosti, odlučio se na pobunu i pošao da uzme vlast u
Carigradu. Ukrcao je svoju vojsku sa Sicilije i južne Italije i jedan deo Albanaca koje je uzeo sa sobom kao pomoćne čete. Albanci su vodili svoje žene i decu kako je bilo uobičajeno u to vreme. Sa tom vojskom se iskrcao u Draču marta 1043. godine. O ovim događajima svedoči Vizantijski istoričar i svedok ovih događaja
Mihajlo Ataliota (Mihael Attaliota) u delu Historia, Corpus scriptorum Historae.
Kako je Srbija bila tada u ratnom stanju sa Vizantijom, Manijak je računao na izvesne srpske simpatije. U borbama sa carskom vojskom kod Dorjana, sicilijanski vojvoda je poginuo i njegov poduhvat je propao. Albanci se nisu mogli vratiti na
Siciliju, niti su mogli da ostanu na vizantijskoj teritoriji, pa su tražili da se nasele negde u Srbiji. Kralj
Vojislav im je dozvolio da se nasele u jednom slabo naseljenom brdskom predelu u okolini Rabana, istočno od
Kruje.”
