- Poruka
- 393.900
Šta je bilo sa njim piše Matija Vujović, praunuk Dragoljuba Jeličića, za Istorijski Zabavnik.
Dragoljub Jeličić rođen je 12. juna 1901. godine u Šapcu, od oca Nikole i majke Cvijete. Otac Nikola poginuo je u prvim borbama tokom Balkanskih ratova, što je u Dragoljubu probudilo prkos i želju za osvetom. Za učestvovanje u Balkanskim ratovima bio je isuviše mlad, tako da je taj period proveo u Beogradu, preživljavajući kao čistač cipela i radnik na ringišpilu, sa samo 12 godina.
Početkom Prvog svetskog rata, odlučio da želi da se bori i pođe sa vojskom Vojislava Tankosića, kojem je tokom mobilizacije rekao da je ratno siroče i da nema nikoga svog – ni oca ni majku, niti bilo koga od porodice (iako su mu i majka, polubrat i polusestra bili živi u Šapcu).
Mobilisan je 1914. godine, odmah po početku Velikog rata.
Dragoljub je tri puta odlikovan Zlatnom medaljom za hrabrost! Prvu zlatnu medalju dobio je posle bitke kod Lazarevca.
Odlikovao ga je major Ilić. Drugu je zaradio nakon što je uspeo da zarobi 47 neprijateljskih vojnika,
a treću medalju za hrabrost na grubi mu je stavio lično kralj Petar I Karađorđević nakon što je učestvovao u oslobađanju put Medveđa-Lebane.
Prve posleratne godine Dragoljub provodi u Beogradu kao vozač tramvaja kog su vukli konji. Međutim, njegova prava ljubav bila je gluma!
U međuratnom periodu imao je putujuću trupu HUMO-KOMI sa kojom je obišao celu kraljevina.
A, onda se ponovo zaratilo… Dragoljub Jeličić učestvovao je i u Drugom svetskom ratu.
Bio je na strani partizana, borac za slobodu svoje domovine.
Nakon rata Dragoljub biva pozvan kao glumac u Riječko Narodno kazalište. Dobio je stan preko puta pozorišta uz more.
Svoju suprugu Vilmu upoznao je 1948. godine. Ona je radila u Opatiji u radnji jednog vlasuljara koji je sarađivao sa Riječkim pozorištem.
Dragoljub je došao da isproba perike za predstavu i tako su se upoznali.
Par je imao tri ćerke. Godine 1950. rodila se Spomenka-Cica, 1951. Biserka i 1954. Nadežda-Nada.
Nikšićko pozorište je 1955. objavilo oglas da traži glumca kojem će dodeliti stan. Tako je Dragoljub sa porodicom odlučio da pređe u ovaj grad i u njemu je ostao do kraja života.
U Nikšiću je u to vreme postojalo čak pet pozorišta uključujući i dečije i lutkarsko, pa je Dragoljub uživao u svom poslu. Sarađivao je sa dosta poznatih glumaca – Veljkom Mancićem, Dragom Malovićem, a Slavku Simiću, rođem bratu glumca Nikole Simića, po Slavkovom svjedočenju,
bio je glavni uzor da krene da se bavi glumom.
Povodom 40 godina rada, odlikovan je od strane predsednika SFRJ Josipa Broza Tita Ordenom rada sa srebrnim vencem.
Tokom poslednih godina života, sa svojim matičnim pozorištem, Dragoljub je imao turneje po severu Crne Gore gde je izvodio predstave po domovima kulture, kako bi se ondašnje stanovništvo kulturno uzdizalo.
Tokom jednog puta mu je pozlilo, pa je odmah vraćen za Nikšić gde je u bolnici proveo pet nedelja.
Preminuo je 29. novembra 1963. u Nikšiću gde je, po sopstvenoj želji, i sahranjen. Sugrađani su mu priredili dostojanstven odlazak. Na njegovoj sahrani bio je skoro celi grad.
