Žene slikari

[Poli46]

Ukoliko niste poznavalac istorije umetnosti ili veliki ljubitelj slikarstava, vrlo je moguće da vam većina imena
neće biti poznata.
Međutim, to nikako ne znači da su ona nebitna, ne samo u svetu umetnosti i kulture, već ono što je mnogo važnije:
u polju ženske umetnosti, jer ove devojke su promenile pravila igre i postavile nova, utrle su mnogo lakši put sa
mnogo manje prepreka za nove generacije.
Louise Élisabeth Vigée Le Brun (1755–1842)

U potpunosti samouka, Louise Élisabeth Vigée Le Brun postala je umetnica uprkos velikim preprekama
(na koje je nailazila svaka žena u Parizu 18. veka) i bila je aktivna tokom najburnijeg perioda evropske istorije.
Na insistiranje Marije Antoanete, primljena je u Francusku Akademiju sa 28 godina kao jedna od samo četiri
žene na studijama. Vigée Le Brun su posebno hvalili zbog njenih saosećajnih portreta aristokratkinja,
koji su smatrani prirodnijim od portreta njenih savremenika.
Pošto je bila primorana da napusti Pariz tokom Revolucije, umetnica je proputovala Evropu i usput dobijala
narudžbine u Firenci, Napulju, Beču, Sankt Petersburgu i Berlinu dok se napokon nije vratila u Francusku
kada su nemiri prestali. Na slici: Autoportret sa slamnatim šeširom, 1782.

 

[Poli46]

Mary Cassatt (1844–1926)

Jedna od tri umetnice i ujedno jedina Amerikanka direktno povezana sa impresionizmom,
Mary Cassat je uz to bila i dragocena savetnica koja je pomogla pri upoznavanju velikih
kolekcionara u Sjedinjenim Državama sa evropskom umetnošću.
Cassat je čvrsto verovala kako slikarstvo treba da predstavlja moderan život. Njena vizija
moderne žene stručno je predstavljena na slici "U loži" iz 1878., prvom impresionističkom
delu koje je umetnica izložila u USA.
Mnogi muški umetnici bavili su se figurom žene u loži kao objektom, ali je kod Cassat
protagonistkinja u dinamičnoj ulozi posmatrača. Bez obzira na to, muški pogled pobeđuje
jer u daljini vidimo sedokosog posetioca koji gleda pravo u nju svojim pozorišnim
dvogledom. Kao posmatrači, mi upotpunjavamo ovaj krug.

Na slici: U loži, 1878.

 

[vecic]

Olja Ivanjicki

Olja Ivanjicki, pravo ime Olga, je rođena u Pančevu 10. maja 1931. godine u ruskoj bolnici. Njeni roditelji, otac Vasilij Vasiljenko Ivanjicki i majka Veronika Mihajlovna Pjotrovska su u Srbiju došli kao prognanici iz Rusije nakon Oktobarske revolucije. Živeli su u Kragujevcu gde je Olja Ivanjicki živela sve do dolaska u Beograd, da studira vajarstvo na Akademiji za likovne umetnosti u Beogradu. Mada je upisala vajarstvo, ona se od samog početka uglavnom bavila slikarstvom. Godine 1957. je završila akademiju likovnih umetnosti u klasi profesora Sretena Stojanovića. Po završetku postdiplomskih studija, 1962. godine dobila je posebno priznanje i stipendiju Fordove fondacije za nastavak studija u SAD, a godine 1978. i mogućnost da učestvuje u programu Fulbrajtove fondaije „Artist in Residence - Rhode Island School of Design“.

Jedan je od osnivača Niš Art Fondacije i Salona Muzeja Mediale a 2007. osnovala je i Fond Olge Olje Ivanjicki sa krajnjim ciljem da Fond radi na osnivanju Muzeja Olje Ivanjicki.

Umrla je u Beogradu 24.junab 2009. posle operacije srca. Sahranjena je u Aleji zaslužnih građana na beogradskom Novom groblju 27. juna 2009. godine.

 

[Neno]

Natasha Milashevich

Natasha Milashevich je rođena u Dushanbe-u u bivšem Sovjetskom Savezu. Počela je lokalno studirati,a diplomirala na College of Art Dushanbe. 1989. godine je nastavila studirati u Sankt Peterburgu u studiju poznatog umjetnika Vasili V. Sokolova na Repin Akademiji slikarstva, skulpture i arhitekture - diplomirala 1995. Od tada, ona je član Udruženja ruskih likovnih umjetnika. Njen rad je uključen u više od 30 izložbi u Rusiji, Finskoj, Holandiji, Francuskoj, Čileu i Kazahstanu.

 

[Neno]

Tamara de Lempicka

Tamara de Lempicka (Łempicka) (16. maj 1898 - 18. mart 1980), rođena kao Maria Gorska, bila je poljska slikarica koja je pripadala pokretu Art Deco, poznata i kao jedna od prvih likovnih umjetnica koja je, njegujući glamurozni imidž, postala svjetski celebrity. Odrasla u porodici poljskih plemića i udana za uglednika iz ruske carske vlade, pobjegla je u Pariz nakon Ruske revolucije i tamo 1920-ih izgradila reputaciju glamurozne umjetnice. Privatni život su joj obilježili boemština i seksualne veze sa oba spola. Nakon preudaje se preselila u SAD neposredno pred izbijanje drugog svjetskog rata, postavši omiljenom umjetnicom hollywoodskih zvijezda.

Ime po rođenju Maria Górska
Rođenje 16. maj 1898. (1898-05-16)
Varšava, Kraljevina Poljska, Rusko Carstvo
Smrt 18. mart 1980. (starost 81)
Cuernavaca, Meksiko
Nacionalnost poljska
Polje slikanje
Obrazovanje Académie de la Grande Chaumière u Parizu
Pokret Art Deco

 

[Neno]

Angelica Kauffmann

Maria Anna Angelica (Angelika) Katharina Kauffmann (Chur, 30. listopada 1741. - Rim, 7. studenog 1807.) - švicarsko-austrijska slikarica, jedna od najznačajnijih slikarica 18. stoljeća.

Rodila se u švicarskom gradu Churu. Osnove slikarstva učila je od oca Austrijanca Johanna Josepha Kauffmann, također slikara. Uz materinjski njemački jezik, naučila je i engleski, talijanski i francuski. Veći dio života provela je u Londonu i Rimu. Za vrijeme jednog od putovanja u Rim 1758. godine upoznala je njemačkoga arheologa Johanna Joachima Winckelmanna, vodeću ličnost neoklasističkog pokreta. Pod njegovim utjecajem počela je slikati povijesne i mitološke scene.

Od 1766. do 1781. godine živjela je u Londonu. Upoznala je istaknutoga slikara Sir Joshua Reynoldsa, koji joj je pomagao. Postala je članice Kraljevske akademije u Londonu 1768. godine. [1] Tamo se vjenčala za talijanskog slikara Antonia Lucchija i uskoro se s njim preselila u Rim. Njihova kuća postala je središte društvenog života. Umjetnici i poznate osobe okupljali su se u njihovom domu.

Angelica Kauffmann zbog poznavanja jezika i umjetnosti postala je vodič po rimskim muzejima, galerijama i znamenitostima mnogim uglednim ličnostima, koje su dolazili u Rim. Tako je bila pratnja Johannu Wolfgangu Goetheu za vrijeme njegova boravka u Rimu. Goethe je za nju napisao u svom djelu “Putovanje u Italiji”, da je “izuzetno talentirana slikarica i samozatajna osoba te istančanog ukusa za sve što je lijepo, vrijedno i istinito”. Johann Goettfried Herder prozvao je Angelicu Kauffmann “vjerojatno najkulturnijom ženom u Europi”.

Njezino slikarstvo bilo je na prijelazu iz razdoblja rokoko-a u neoklasicizam. Slikala je portrete poznatih osoba poput Goethea i Winckelmanna, mitološke prizore i autoportrete.

Njen sprovod 7. studenog 1807. godine u Rimu bio je s oko 100 svećenika i mnogo uzvanika iz svijeta slikarstva i umjetnosti.

 

[Poli46]

Georgia O'Keefe (1887- 1986)

Snažna figura u pokretu američkog modernizma, Georgia O'Keefe je 1915. bila jedna od prvih američkih umetnika koji su slikali potpuno apstraktna dela, u kontrastu sa tada preovlađujućim pokretom realizma.

Na svojoj slici "Muzika, roze i plavo" iz 1918. godine O'Keefe apstrahuje cveće i kadriranjem
dolazi do lukova raznobojnih latica koje vibriraju energijom muzike, upravo kako i ime slike kaže.

Teorija ruskog slikara Vasilija Kandinskog je delom inspirisala O'Keefe da istražuje "ideju da muzika može da se prevede u nešto za oko," da bi se dobila čista ekspresija oslobođena spoljnih referenci.

 

[Poli46]

Frida Kahlo (1907-1954)

Snažne autoportrete Fride Kahlo sa spojenim obrvama i brkovima, Andre Breton, osnivač
nadrealizma, jednom je opisao kao "ukrasnu traku oko bombe." I zaista, Fridine slike su
istovremeno zavodljive i ratoborne.
Na slici "Dve Fride" nastaloj 1939. godine, nedugo posle njenog razvoda od Diega Rivere,
meksičkog muraliste, prikazala je svoje dve ličnosti - jednu u tradicionalnoj tehuana nošnji
sa slomljenim srcem, i drugu u modernoj haljini, sa celovitim srcem. Njeno stalno menjanje
i slojevitost sopstvenog identiteta važni su prethodnici politike identiteta, te i danas inspiriše
umetnike širom sveta.

 

[Poli46]

Osveta slikarskom kičicom za silovanje i mučenje POKLIČ POTLAČENIH ŽENA
Artemisia Gentileseschi- Self portrait as a lute player

Barokna slikarka Artemizija Đentileski je užase iz ličnog života - represiju, nepravdu, silovanje -
prenela na brutalne biblijske scene, ratne pokliče potlačenih žena. Neke od njenih slika biće deo izložbe "Iza Karavađa" u londonskoj Nacionalnoj galeriji od 12. oktobra do 15. januara. Džonatan Džouns, likovni kritičar "Gardijana", podseća nas zašto je Artemizija "potcenjeni genije".

Judita ubija Holoferna, 1612-13.

Dve žene drže muškarca zakovanog za krevet. Jedna mu čvrsto drži grudi, druga mu pritiska glavu i istovremeno preseca grlo mačem. Krv šiklja, ali ona neće stati dok ne završi posao. Njemu su oči otvorene i svestan je šta ga je snašlo.
Muškarac na samrti je asirski general Holoferno, izraelski neprijatelj, a mlada žena koja ga ubija je Judita, hrabra udovica koja se dobrovoljno javlja da mu presudi i tako spase svoje sugrađane u
Betuliji. Istovremeno, taj muškarac je italijanski slikar Agostino Tasi, a žena sa mačem je Artemizija Đentileski, autorka slike. Ovo je, zapravo, njen autoportret.
Artemizija Đentileski (1593-oko 1656) glavna je zvezda izložbe "Iza Karavađa" (Beyond Caravaggio) posvećene njegovim rivalima i učenicima koja će biti otvorena 12. oktobra u Nacionalnoj galeriji u Londonu. Artemizija je bila jedna od najsajnijih Karavađovih učenika i najvećih slikara baroka.
Ne samo da je bila veoma uspešna umetnica u vreme kada su gilde i akademije zatvarale vrata ženama, već je učinila ono što nijedna druga umetnica renesasne i baroka - a bilo ih je nekolicina -
nije uspela: da prenese moćnu ličnu viziju. Njene slike su tako očigledno autobiografske.
Poput Fride Kalo, Luiz Buržoa ili Trejsi Emin, ona je svoj život utkala u svoju umetnost.
A kako je brutalno oštećen život to bio. U divljačkom svetu Karavađovog Rima, umetnici su bili
bogati, arogantni i radili šta im se prohte, dokle god su bili u milosti pape. Artemizija je verovatno sretala Karavađa često kao dete, on ju je možda i ohrabrio da slika. Artemizijin otac Oracio, i sam talentovani umetnik, bio je Karavađov blizak prijatej. Njih dvojica su 1603. zajedno išli na sud pošto
su na ulicama pisali klevete protiv drugog umetnika. U svom iskazu Oracio je pomenuo kako je Karavađo svatio do njega kući da pozajmi "par anđeoskih krila "

 

[Poli46]

Judy Chicago (1939-)
је američka уметница позната као један од водећих представника феминистичке уметности ,
као и по великим уметничким инсталацијама које истражују улогу жене у историји и култури.
Њено право име било је Јудитх Цохен, али након очеве смрти, променила га је у Јуди Цхицаго, настојећи да прекине све везе са обичајима „патријархалног друштва“. Њој се приписује термин „ феминистичка уметност “ и основала је први феминистички уметнички програм у Сједињеним Државама.

Rainbow-Shabbat-1992.

Earth-Birth-1983.

 

[Poli46]

Sofonisba Anguissola , (rođena oko 1532., Cremona [Italija] - umrla 1625., Palermo), kasnorenesansna slikarka najpoznatija po portretu. Bila je jedna od prvih poznatih
umetnica i jedna od prvih žena umetnica koja je uspostavila međunarodnu reputaciju.
Među slikarkama bila je neobična po tome što joj je otac plemić, a ne slikar.

Sofonisba Anguissola
Autoportret, ulje na platnu Sofonisba Anguissola, 1550-te

Na brodu koji je kasno 1579. godine krenuo za Cremonu, Anguissola je upoznala kapetana, genovskog plemića po imenu Orazio Lomellino, a 1580. udala se za njega. Od 1584. do
otprilike 1616–20 poznato je da je par živio u Đenovi U tom kasnijem razdoblju na nju je
uticao rad genovskog slikara Luce Cambiasa. Njezin se rad, poput rada mnogih ranih
ženskih slikara, često pripisivao muškim slikarima tog razdoblja - u Anguissolinom slučaju,
slikarima raznolikim poput Tiziana , Leonarda da Vincija , Giovannija Battiste Moronija ,
Alonsa Sáncheza Coella i Francisca de Zurbarána. Pred kraj života, 12. jula 1624.,
posetio ju je mladi flamanski slikarAnthony van Dyck , koji mu je zabilježio njezin savet
i skicirao portret već ostarele slikarke.

 

[Poli46]

Agnes Martin (1912-2004)

Agnes Martin, često stavljana u minimalistički milje, obitavala je u sopstvenoj ligi i prkosi
lakoj kategorizaciji. Izrazito lična i duhovna, Martin je govorila kako joj se slike u mislima
pojavljuju gotove, u veličini poštanske marke, koje ona zatim prenosi na velika platna.
Blistava zlatna ikona, "Friendship" je njena slika iz 1963. i predstavlja divan primer
prvobitne mrežne slike ove umetnice.
Delikatno ucrtane linije, naizgled savršene ali na bliži pogled pune osećaja ljudske ruke,
čine beskrajno polje tajnovitog kvaliteta - otelotvorenje transcedentne mirnoće.
Retrospektiva Agnesinih radova otvprena je Guggenheim muzeju u Njujorku

 

[Poli46]

Romaine Brooks

Romaine Brooks bila je dio prve generacije revolucionarnih i otvoreno boemskih umetnica. Kao umetnica koja se bavila umetnošću pre prvog svetskog rata, ovo je bio trenutak kada
žene nisu imale pravo glasa i kao takve nisu imale dužno poštovanje ili iste mogućnosti
kao i muškarci. Način da se u to vrijeme uspe, ili možda jednostavno da se primeti bio je oponašanje muškog izgleda i odricanje ženstvenosti u svim ograničenjima i očekivanjima.
Tako mnoge Brooksine zapažene slike prikazuju androgine likove, u svetu prožetom
junaštvom i svrhom, a ne vezanim i skrivenim domaćstvom. U tom pogledu Brooksina
borba za slobodu ima mnogo zajedničkog sa njenom engleskom savremenicom,
spisateljicom, Virginiom Woolf. Obe su se žene odlučno borile za neovisnost uma i
finansija,i shvatile su da je njihovo predano umetničko bavljenje imalo visoku cenu;
Woolf je slavno počinila samoubistvo i iako je Brooks živela do slavne 96. godine
života, tragično je naslovila svoje životne memoareNema ugodnih uspomena .

Romaine Brooks - The Black Cap 1907

Brooks je veći deo svog odraslog života proživela u romantičnim vezama s drugim ženama.
Kao takva postala je pionir i ikona za istopolne veze. Otkako je feministička nauka sve raširenija, Bruksin je opus ponovno posećen, oživljen i bolje razumljiv. Ona se sada s pravom pripisuje
vodećom figurom i sjajnom svetlu koje vodi veliki pomak ka rodnoj i polnoj ravnopravnosti u dvadesetom veku.

 

[Poli46]

JUDITH LEYSTER (1609 – 1660)

Judith Leyster je bila vodeća umetnica tokom zlatnog doba holandskog slikarstva. Kao i svi holandski umetnici u tom periodu, Leyster se specijalizovala za žanrovske slike, portrete i mrtvu prirodu. Bila je jedna od prvih žena koje su primljene u slikarsko udruženje u Haarlemu. Vodila je uspješnu slikarsku radionicu sa nekoliko muških učenika, i bila je poznata po opuštenoj i neformalnoj prirodi svojih portreta. Iako je tokom svog života bila prilično uspešna, njena reputacija je bila narušena nakon smrti zbog niza nesrećnih okolnosti. Naime, celi njen opus je ostao potpisan ili kao rad njenog supruga ili njenog savremenika Fransa Halsa. Tek krajem 19. veka, greška je otkrivena i naučnici su počeli ponovo da priznaju njene umetničke veštine.

 

[Poli46]

Helen Frankenthaler (1928-2011)
Helen Frankenthaler 1956. godine.

Slika kojom se Helen Frankenthaler probila, "Mountains and Sea" iz 1952., odigrala je presudnu
ulogu u prelazu sa grandioznih poteza apstraktnog ekspresionizma na ravne, promišljene forme slikarstva obojenog polja.
Pre svega kolorista, Frankenthaler se probila kroz pokret u kome su dominirali muškarci i progovorila svojim jedinstvenim umetničkim glasom. Njeni radovi su deo dugo očekivane izložbe "Žene apstraktnog ekspresionizma", koji je u postavci Denverskog Muzeja Umetnosti, a putovaće do Mint Muzeja u Šarlotu i Umetničkog muzeja u Palm Springsu.

 

[Poli46]

Judy Chicago (1939-)

Svojim omažem važnim ženama istorije, umetnica-feministkinja, spisateljica i učiteljica
Judy Chicago vratila se u prošlost znatno pre Pariza 18. veka. Instalacijom "The Dinner Party"
iz perioda 1974 - 1979, Chicago je komemorisala 1038 žena iz istorije vezenim zastavicama, graviranim podom i ogromnim trougaonim stolom za banket sa 39 mesta za žene,
od Drevne Boginje do Georgie O'Keefe.
Trenutno postavljena u Sackler Centru u Bruklinskom Muzeju, instalacija je vodeće delo
feminističke umetnosti, nastalo tokom presudnog perioda 1970ih godina kada su se
umetnice direktno borile sa polnim pitanjima.

 

[Poli46]

Thérèse Schwartze (Amsterdam artist, 1851-1918)

Proslavljena slikarka u svoje vrijeme, Thérèse Schwartze
kasnije je pala u mrak. Sada je ponovo otkrivena.

Ovo je autoportret Thérèse Schwartze, uspešne portretistkinje između kasnog 19. stoleća
i njene smrti 1918. Schwartze je u svoje vreme bila vrlo tražen, ali je sada prilično nepoznata
a njena je slika bila deo u Picture grupne izložbe umetnika portreta u muzeju.
Samo nekoliko ženskih slikara portreta bilo je profesionalno aktivno u 19. stoleću, od kojih je
jedna bila Schwartze - proslavljena umetnica nadimka„ Kraljica holandskog slikarstva “.
Schwartze gledatelju prilazi samopouzdano i s prizvukom osmeha, iako je mislila da se
predstavila kao 'pegava, mala, mršava i bleda'.

Schwartzea je pregazilo vreme kada je gđa Hollema počela kopati po slikarkinoj prošlosti, ali njena je karijera krenula u trenutku kada je nova, bogata klasa holandskog jezika htela da se razmeće svojim statusom. "Bila je tražena jer je proizvela novi elegantan, neholandski, ekstravagantan, laskav stil portretisanja koje je tražio nadolazeći 'novi novac'", dodaje Hollema. "Novi preduzetnici i industrijalci
u drugoj polovini 19. veka."

 

[vučji čopor]

Olja Ivanjicki

Olja Ivanjicki, pravo ime Olga, je rođena u Pančevu 10. maja 1931. godine u ruskoj bolnici. Njeni roditelji, otac Vasilij Vasiljenko Ivanjicki i majka Veronika Mihajlovna Pjotrovska su u Srbiju došli kao prognanici iz Rusije nakon Oktobarske revolucije. Živeli su u Kragujevcu gde je Olja Ivanjicki živela sve do dolaska u Beograd, da studira vajarstvo na Akademiji za likovne umetnosti u Beogradu. Mada je upisala vajarstvo, ona se od samog početka uglavnom bavila slikarstvom. Godine 1957. je završila akademiju likovnih umetnosti u klasi profesora Sretena Stojanovića. Po završetku postdiplomskih studija, 1962. godine dobila je posebno priznanje i stipendiju Fordove fondacije za nastavak studija u SAD, a godine 1978. i mogućnost da učestvuje u programu Fulbrajtove fondaije „Artist in Residence - Rhode Island School of Design“.

Jedan je od osnivača Niš Art Fondacije i Salona Muzeja Mediale a 2007. osnovala je i Fond Olge Olje Ivanjicki sa krajnjim ciljem da Fond radi na osnivanju Muzeja Olje Ivanjicki.

Umrla je u Beogradu 24.junab 2009. posle operacije srca. Sahranjena je u Aleji zaslužnih građana na beogradskom Novom groblju 27. juna 2009. godine.

Такође је била члан групе МЕДИЈАЛА која је у то време окупљала најзначајније послератне сликаре код нас.

 

[Poli46]

Adrian Piper (1948.)​

"Dragi prijatelju/ja sam crna/sigurna sam da to nisi znao kada si izrekao/nasmejao se/složio se sa tom rasističkom izjavom" piše na delu "My Calling (Card) #1" Adriane Piper iz 1986 - 1990.

Na slici: Piper prima Zaltnog Lava na Venecijanskom Bijenalu 2015. godine.

Konceptualna i performans umetnica, Piper je pionirka u bavljenju gorućih tema povezanih sa rodom i rasom. U njenoj seriji radova "Mythic Being", Piper se maskirala u crnog muškarca iz
niže klase i šetala ulicama Kembridža, otkrivajući apsurdnost društvenih stereotipa. Njeni
borbeni radovi su izuzetno predviđajući i bitni, navodeći nas da preispitujemo društvenu
hijerarhiju i shvatanje identiteta.

Piper je nedavno dobila Zlatnog Lava kao najbolja umetnica na 56. Venecijanskom Bijenalu
2015. za svoje delo "The Probable Trust Registry", koje se sastoji iz korporacijskog kioska
na kome posetioci mogu da potpišu ugovor kojim se obavezuju da žive po pravilima koje
ohrabruju ličnu odgovornost.

 

[Poli46]

Plautilla Nelli-The Last-Supper-1570-Museo di-Santa Maria Novella-Florence

Poslednja večera, koju je naslikala Plautilla Nelli (1523–1588) u Firenci, konačno je stavljena na javni uvid nakon dugih napora na konzervaciji (koje je financirala američka organizacija Advancing Women Artists) koja je uklonila prljavštinu, lak i debeli sloj tamne prelakirane boje. Prošlog meseca, kada je instaliran u muzeju Santa Maria Novella, pomoćnik gradonačelnika Firence proglasio je da konačno možemo čuti Neliin glas. Možda bismo trebali reći da svi sada mogu slušati o sestri
Plautilli i ‘zboru’ časnih sestara kojima je upravljala, dok je slikala u (danas uništenom) dominikanskom samostanu Santa Caterina.

 

[Poli46]

Italijanska slikarka Fede Galicija spada u najznačajnije slikare mrtvih priroda u Italiji tokom perioda renesanse, u kome su žene bile obično isključivane iz slikanja značajnijih tema, kao što su istorijske i alegorijske. Na njenoj poznatoj slici Majolika korpa voća, naslikanoj 1610. godine primetan je uticaj Karavađove slike Korpa voća. Ova slika se danas nalazi u privatnoj kolekciji.
Slika Majolika korpa voća ima jednostavnu, elegantnu kompoziciju koju više karakteriše oblik i boja. Voće izgleda prirodno i poetski, i kao da se može dodirnuti i uzeti iz slike bez narušavanja njene kompozicije.

 

[Poli46]

Italijanska slikarka baroka Đovana Garconi se razlikovala od italijanskih umetnika tog vremena.
Ona je slikala minijaturne portrete za svoje aristokratske mecene u Rimu, Veneciji, Firenci,
Napulju, Torinu, ali njene omiljene teme su bile uglavnom dekorativne i sočne mrtve prirode
voća, povrća i cveća. Doživela je veliki uspeh pod mecenstvom porodice Mediči. Prema jednom piscu iz tog doba, ona je mogla da proda svoju sliku "za bilo koju cenu koju je želela". Slika Mrtva priroda sa činijom limunova iz 1640. godine, koja se danas nalazi u muzeju Geti u Los Anđelesu,
je karakteristična za slikarski stil Đovane Garconi.

 

[Poli46]

Alexandra Müller-Jontschewa
Aleksandra Muller-Jontscheva, rođena u Sofiji 1948. Odrastala u umetničkoj porodici. Otac je bio profesor dizajna fontova i rektor umetničkog koledža. Majka, scenograf, radila je kao slobodni grafički dizajner. 1962. do 1967. pohađala je Sofijsku umetničku školu. Abitur sa fokusom na plastiku. 1967. do 1972. godine na Univerzitetu za grafiku i umetnost knjiga u Lajpcigu. Diploma za dizajn izložbe i komercijalnu grafiku.

 

[Poli46]

Xi Pan-kineska umetnica
Rođena u Venzhou u Kini, Ksi Pan je studirala na Nacionalnoj akademiji lepih umetnosti
u Hangzhou; godinu dana kasnije prešla je na Moskovsku akademiju likovnih umetnosti,
gde je magistrirala iz likovnih umetnosti.

Od tada živi u Evropi i Sjedinjenim Državama radeći kao profesionalna umetnica. Trenutno živi u Hangdžou u Kini.

 

[Neprilagođena]

Anđelija Lazarević(1885-1925)

Bila je talentovana slikarka i književnica, ćerka Laze i Poleksije Lazarević. Anđelija Lazarević je svoj kratki život posvetila umetničkom usavršavanju. Njeni savremenici pišu da je bila vezana za oca, te da je od njega nasledila ljubav prema umetnosti, književni talenat, ali i slabo zdravlje.Umetničku karijeru započela je u Umetničkoj školi u Beogradu, pod mentorstvom Bete Vukanović. Objavljivala je u časopisu Misao i u izdanjima Srpske književne zadruge, izlagala je na izložbama udruženja Lada i Udruženja likovnih umetnika u Beogradu. Radila je kao nastavnica crtanja u Prvoj ženskoj gimnaziji. Išla je na slikarsko usavršavanje u Minhen 1914. i u Pariz 1921. godine, ali je oba puta prekinula ranije boravak zbog slabog zdravlja i ratnih okolnosti.

Osnovne podatke o slikarstvu Anđelije Lazarević zabeležili su Veljko Petrović, Miodrag Kolarić i Vera Ristić, a katalozi izložbi donose slične, relativno šture informacije. Najpotpuniji tekst sa spiskom izložbi i bibliografijom sastavio je Ljubomir Nikić, a najznačajniji je tekst Zore Simić Milovanović. O književnom stvaralaštvu Anđelije Lazarević više je pisano. Predgovor Pavla Popovića za roman Palanka u planini obiluje detaljima iz njenog života. Srpski književni glasnik je dva puta objavio članke o njoj, a najveći broj kritičkih tekstova objavljen je u časopisu Misao. Savremena likovna kritika se osvrnula na izložbe na kojima je Anđelija Lazarević učestvovala, pohvalno i površno, ne zalazeći u podrobniju analizu njenih radova.

Poslednje mesece je provela u Sanatorijumu Vračar u Beogradu, gde je i umrla. Umrla je kao i njen otac, oko četrdesete godine života.

„Bog koji se brine o ticama nebeskim, hoće li ikad pomisliti na mene?“ Ove redove pesme u prozi pod nazivom „Vrapci“, napisala je kao da naslućuje početak kraja njene umetničke karijere.



O slikama Anđelije Lazarević

Iako je sačuvan tek mali broj njenih dela, može se reći da je Anđelija Lazarević bila talentovana i kvalitetna slikarka. Njena slikarska dela izlagana su na mnogim grupnim izložbama, ali samostalnu izložbu nije imala; mnoga dela su izgubljena u ratu. Njen rad je prekidala bolest, a na kraju i prerana smrt.



Svoju posvećenost prirodi beležila je brzom tehnikom akvarela. Interesovala se za čistu likovnost impresionizma. Rista Vukanović je radio sa učenicima u akademskom maniru u ateljeu, dok je Beta svoje učenice vodila na časove slikanja akvarelom van ateljea. Najbolji srpski akvarelisti sa početka dvadesetog veka upravo su slikarke iz odeljenja Bete Vukanović: Anđelija Lazarević, ona je tu dobila najveće priznanje i potpuno ovladala tehnikom, zatim Natalija Cvetković, Ljubica Filipović, Milica Čađević. Akvarel je tehnika zgodna za brzo beleženje utisaka i inspiracije, međutim zahteva veštinu zbog toga što se boja brzo suši i ne ostavlja prostor za ispravke.
Na crtežima iz Pariza i Slovenije vidi se da Anđelija Lazarević prati savremene tokove u umetnosti, a na poznim slikama se raspoznaju elementi konstruktivizma. Mnogi autori, recimo, Draga Panić, Zora Simić Milovanović, Miodrag Protić, svrstavali su Anđeliju Lazarević u impresioniste.


Zora Simić Milovanović o Anđeliji Lazarević piše:

"Uglavnom slikarstvo joj je impresionističko, gde se cinober, zeleno i ultramarin plavo takmiče za prevlast u pejzažima, slivaju i prelaze u hladno zeleni miran ton, da gde gde probije zlatan oker sunca ili oranž mrlje, ili limunovo žuto sa blagim sivkastim senkama."

U radovima Anđelije Lazarević postoji atmosfera mirnog dana, konstruktivna forma i mali format. To su odlike beogradskog impresionizma sa kojim se može identifikovati i celokupno srpsko impresionističko slikarstvo. Njeni radovi, enterijeri, pejzaži, portreti, mrtve prirode, ulja, crteži i akvareli, odlikuju se akademskim znanjem iz beogradske Umetničke škole, te ukazuju na Anđelijinu slikarsku viziju i lirsku interpretaciju čoveka i njegovog prostora.

Anđelija Lazarević nije pokazivala tipične i jasne stilske karakteristike, naginjala je ka impresionizmu ali je ipak realistično slikala, sa svetlom paletom ali čvrstom formom. Protić i Jovanov su njen način nazvali umerenim minhenskim impresionizmom. Minhenska koncepcija slike je vezana za realistično obrađen predmet koji je čvrsto definisan svetlom, dok je u francuskom impresionizmu slikanje pejzaža shvaćeno kao slikanje svetlosti i treperenja te je stabilnost predmeta često ugrožena. Srpski slikari su impresionističku koncepciju malo izmenili, uklopili u nju domaću tradiciju, uticaj iz Minhena i secesiju, zajedno sa onim što su naučili u Parizu, i tako se priključili opštijoj tendenciji epohe ka lirizmu. U lirskoj atmosferi pejzaža videli su puteve i mogućnosti nove umetnosti.

Pletilja

Pejzaž