Imena srpskih književnica realizma poput Draginje Gavrilović, Mileve Simić, Milke Grgurove Kosare Cvetković i Danice Bandić gotovo su nepoznata i neprepoznata u srpskoj književnoj kulturi.
Iako su ove spisateljice i većinom učiteljice autorke priča, romana, pozorišnih komada, putopisa koji po originalnosti i literarnim dometima umnogome obogaćuju realističku prozu, srpski književni kanon ih je neopravdano gotovo u potpunosti zanemario. Izvlačeći ove srpske intelektualke sa margina istorije, prolazeći kroz njihovo stvaralaštvo i životne priče, s neprestanim obzirom na društveno-politički kontekst vremena u kome su živele, docentkinja na Fakultetu za strane jezike Alfa BK univerziteta u Beogradu, dr Svetlana Tomić, otkriva drugačiju književnu stvarnost srpskog realizma, ali i drugačiju sliku stvarnosti naše akademske norme.
Pod svetlom feminističke kritike, novog istorizma i kritičke pedagogije, u knjizi Realizam i stvarnost: nova tumačenja proze srpskog realizma iz rodne perspektive (Beograd: Alfa univerzitet, Fakultet za strane jezike 2014) Tomić razmatra tipologiju junaka i junakinja u srpskoj realističkoj prozi, na šta ju je podstaklo dosadašnje ignorisanje i neadekvatno proučavanje i interpretiranje kako ženskih likova i dela srpskih spisateljica tako i muških likova i kanonskih dela. Otvarajući mnoga pitanja - npr. zašto su naši akademski profesori patrijarhalnu represiju videli i predstavljali kao idiličnu, zašto je prikazivanje srpskih emancipovanih muškaraca i učiteljica-književnica prećutano, ili da li to što je srpska interpretativna norma uglavnom istraživala muške tipove znači da ženski tipovi nisu relevantni... - i nudeći odgovore na mnoga od njih, Tomić zagovara potrebu da se temeljnije ispita kanon srpskog realizma, da se kritički sagleda, dopuni i promeni.
Tako se ponovo može razmatrati estetska vrednost Ignjatovićevog Večitog mladoženje, ili Veselinivićevog Hajduk Stanka, ali i politička i intelektualna snaga ovih kanonskih pisaca. Mada se Večiti mladoženja, prema dr Svetlani Tomić, ne može podičiti punom estetskom vrednošću, kao uostalom ni Hajduk Stanko, opet su ova dela obavezna u školskom programu. Nadalje, intelektualni domet Večitog mladoženje, u kome se pisac kritički suočava sa važnim društvenim problemima, nadilazi Matavuljevu fascinaciju lukavim snalaženjem korumpiranih fratara.
S druge strane, Devojački roman Drage Gavrilović donosi srpskoj kulturi novi žanr feminističkog romana, sa novim tipovima likova i zapleta, kao i nove vrste ispovesti. On, poput drugih srpskih romana tog doba, nije savršenog stila, smatra Tomić, ali u okviru proze u drugoj polovini 19. veka predstavlja estetski i politički vredno delo, sa intelektualnim kapacitetima koji se teško mogu naći u romanima srpskog realizma objavljenim pre i posle tog dela. Ako se poredi stepen intelektualnosti proze nekog doba, ili način argumentacije prilikom objašnjenja određenih fenomena, proza Drage Gavrilović može da se postavi iznad proze Veselinovića, ali i iznad proze Ignjatovića i Matavulja.
O učiteljici iz Srpske Crnje, Draginji Gavrilović, međutim, koja važi za prvu srpsku pripovedačicu, romansijerku pa i satiričarku, nema ni reči u Skerlićevoj Istoriji srpske književnosti, Jovan Deretić je u svojoj Istoriji pominje tek u jednoj polurečenici, dok u Kulturnoj istoriji Srba nije pomenuta nijedna učiteljica-književnica. Tako su nam ostale nepoznate ili slabo poznate i Mileva Simić, učiteljica i pripovedačica, čije su se priče po psihološkom opisu junaka poredile sa Lazarevićevim pripovetkama, zatim Milka Grgurova, glumica i spisateljica, Danica Bandić, dobitnica nagrade Matice srpske za dramu Emancipovana, Kosara Cvetković, kritičarka i vrsna prevoditeljka. Deretićeva studija o najznačajnijim putopiscima uopšte ne spominje prvu spisateljicu-svetsku putnicu Jelenu Dimitrijević, o kojoj kod Skerlića možemo pročitati tek par rečenica, a koja je objavila nekoliko putopisa, feministički politizovanih i provokativnih, ali i vrlo visprenih polemika.
Stoga Svetlana Tomić kritički ispituje tvrdnju srpskih istoričara književnosti da ne postoje relevantni ženski pisci srpskog realizma, postavljajući pitanje da li su naši istoričari književnosti i akademski profesori proučavali književnice srpskog realizma, i da li su metodološki dokazali da je njihova proza bez estetskih i kulturoloških vrednosti. Ispostaviće se da je isključivanje književnica srpskog realizma iz književnog, kulturnog i akademskog kanona bilo tendenciozno.
Tomić pod lupu kritike stavlja i tvrdnje književnih interpretatora da su pisci srpskog realizma veličali i branili vrednosti patrijarhalnog sistema, da su Lazarević, Veselinović, Ignjatović prikazivali patrijarhalnu idilu. Ona nastoji da dokaže upravo suprotno, da su se junaci ovih dela suprotstavljali represivnom patrijarhatu te da su ovi pisci opisivali muževe i očeve nasilnike, i žene i decu koja su bez ikakvih prava trpela teror patrijarhalnog društva. Tomić u takvim interpretacijama vidi patrijarhalnu vezu sile i vlasti muškarca, koja je u suprotnosti sa razvojem ženske samosvesti. Da li je veličanje epskog herojstva srpskih junaka u romanu Hajduk Stanko razlog što je ovo delo na spisku školske literature, te tako zasenilo Veselinovićev roman Seljanka, u kojoj se opisuje žensko ropstvo i čvrstina karaktera Anđelije, te njen prkos i odbacivanje boga?
Svetlana Tomić dalje u svojim istraživanjima pronalazi daleko više tipova junaka i junakinja od onih koje je prikazala interpretativna norma i, za razliku od norme, upoznaje nas sa istorijskim kontekstom preklapanja ovih tipova u stvarnosti srpskog društva u Kneževini/Kraljevini Srbiji i Ugarskoj. Tako se prećutkivao tip oca zlostavljača i siledžije, alkoholičara, kockara i raspikuće, kao što su cenzurisani i tipovi majki-čedomorki, platonski incestuoznih majki, majke-zakon, koje su okrutne, koje ne brinu o svojoj deci, i koje, kao i zli očevi, utiču na smrt svoje dece. Zatim su po strani ostali tipovi pobunjenih sinova i neposlušnih ćerki, a gotovo nigde se ne spominju brojni tipovi intelektualki, književnica i umetnica.
Prisutni su bili šokirani mojim stavom. 
